Ποιος ταϊζει ποιον?

Απ' όσο ξέρω ποτέ(ας μην είμαι απόλυτος, σχεδόν ποτέ) ο άνθρωπος δεν ξεπέρασε το ένστικτο του για αυτοσυντήρηση. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρώτα είναι αναγκασμένος από την φυση του να ικανοποιήσει τις βασικές του ανάγκες, να φάει, να πιεί, να βρει στέγη και μετά να ασχοληθεί με το γιατί ο ήλιος πάντα προβάλλει από την ανατολή. Στην αρχαία Αθήνα χτίστηκε ο Παρθενώνας αφού ειχε καλοταιστεί ο πληθυσμός της.
Ενώ είμαι καλοταισμένος όμως(και με το παραπάνω όπως ξέρει ο Νίκος και ο Otto), γυρνάω να δω και τα προβλήματα του διπλανού μου που μόνο λυμένα δεν είναι(αλλιώς θα ήμασταν όλοι καλοταισμένοι). Και γυρνάω όχι γιατί μου το ζητάει αλλά γιατί "ντριβελίζουν" εμένα.
Πολλές φορές οι "νοικοκυραίοι" έβλεπαν μια καλή κοινωνία ήσυχη και ειρηνική όπου όλα έβαιναν καλώς και υπήρχε ησυχία, τάξις και ασφάλεια και μόνη παραφωνία μια μερίδα φασαριόζων(ή και προβοκατόρων σύμφωνα με την πανσπουδαστική νουμ. 8) ανακάτευε την ωραία σούπα. Αυτή η μικρή μερίδα όμως κάποιες φορές(ίσως λίγες) έφερνε τον κόσμο τούμπα και ξαφνικά τα βλέπαμε όλα αλλιώς. Νομίζω πως αυτό εννοεί και στην σχετική του φράση ο Εντουάρντο Γκαλεάνο. Γιατί πολλές φορές κάποιοι ειναι/είμαστε καλοταϊσμένοι γιατί κάποιος μας ταϊζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και ψαχνόμαστε αν ξαφνικά αυτός εκλείψει.
Επομένως και για να καταλήξω κάπου είναι πολύ σχετικό το αν υπάρχουν προβλήματα, αν είναι λυμένα και κυρίως υπέρ ποιου είναι λυμένα! Βέβαια αυτό δεν αναιρεί την υποχρέωση κάποιων από εμάς (ακούς Νίκο) να μειώσουμε λίγο το...τάισμά μας!