Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Αντί σχολίου (για την σημερινή εκδήλωση)


Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ,
τείχη μεγάλα κι υψηλά
τριγύρω μου έκτισαν τείχη.


Και κάθομαι κι απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι,
τον νούν μου τρώγει αυτή η τύχη.


Διότι πράγματα πολλά
έξω να κάμω είχον


Ά! όταν έκτιζαν τα τείχη
πως να μην προσέξω...
Αλλά δεν άκουσα ποτέ
κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν
από τον κόσμον έξω.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009



Η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΝΕΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ

Με τη συμβολή της
«Κίνησης Υπεράσπισης των Δικαιωμάτων
των Προσφύγων & Μεταναστών/-στριών Πάτρας»


ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ

ΜΕ ΘΕΜΑ:


«Η αντιμετώπιση του προσφυγικού
ζητήματος από την Ελληνική Έννομη Τάξη
και ο ρόλος του δικηγορικού κόσμου»




ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ
ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΑΤΡΩΝ
(Φιλοποίμενος 24, 3ος όροφος)


Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009,

«Η Αντιμετώπιση του Προσφυγικού ζητήματος
από την Ελληνική Έννομη Τάξη
και ο Ρόλος του Δικηγορικού Κόσμου»

Την εκδήλωση θα συντονίζει η Δικηγόρος Πατρών
& Μέλος της Προοδευτικής Κίνησης Νέων Δικηγόρων,
κα Ελισσάβετ Νικολακοπούλου

Προσφωνήσεις - Χαιρετισμοί



Εισηγήτρια: κ. Ιωάννα Κούρτοβικ,
(Δικηγόρος Αθηνών, μέλος του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά
& Κοινωνικά Δικαιώματα )
Θέμα: «Θεσμικό πλαίσιο, δυσχέρειες εφαρμογής και πραγματικότητα»


Εισηγητής: κ. Γιάννης Λάμπρου, (Μέλος της Κίνησης Υ.Δ.
Προσφύγων & Μεταναστών/-στριών Πάτρας)
Θέμα: «Το Προσφυγικό Ζήτημα στην Πάτρα »»



Εισηγήτρια: κ. Αγγελική Σεραφείμ, (Δικηγόρος Αθηνών – Μέλος της
ομάδας Δικηγόρων για τα δικαιώματα των Μεταναστών & Προσφύγων
στην Αθήνα.)
Θέμα: «Η εμπειρία παροχής νομικής αρωγής σε πρόσφυγες από την Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Μεταναστών και Προσφύγων στην Αθήνα


Παρεμβάσεις - Συζήτηση

Man on the Moon και άλλες ιστορίες

χωρις λογια

http://www.youtube.com/watch?v=BE2TDItbI3M
απλα εχω χασει παρα πολλα επεισοδια
αποψε την ωρα της δουλειας ειπα να μπω στη φουσκα και διαβασα ολα τα σχολια εδω και ενα μηνα(δεν ειχα διαβασει ή μαθει τιποτε)
το σχολιο μου ειναι απλο και ειναι συνοψισμενο στο επομενο τραγουδι΄χωρις καμια υπεκφυγη(απλα ειμαι πολυ κουρασμενος απο πολλα που εχουν συμβει στον περιγυρο μου εδω και καμποσο καιρο ΦΙΛΙΑ

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Η απόλυτη αλήθεια για την οικονομία

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

(Περίληψη Εκδήλωσης)

ΚΛΕΙΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΜΕ ΤΟΝ Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Το Ινστιτούτο Διπλωματίας και Διεθνών Εξελίξεων του Αμερικανικού Κολεγίου της Ελλάδας (Deree College) διοργάνωσε στις 17 Mαρτίου 2009 κλειστή συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με τον πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας κ. Κων/νο Μητσοτάκη και ορισμένο αριθμό συνομιλητών. Το θέμα της συνάντησης ήταν «Που Ημασταν... Που Πάμε» και μετείχαν πρόεδροι επιμελητηρίων, επιχειρηματικών οργανώσεων και υψηλόβαθμα στελέχη τραπεζικών ιδρυμάτων και δημοσιογράφοι.

Ο κ. Μητσοτάκης στην εισήγησή του τόνισε πως η κρίση βρίσκει τους έλληνες ανέτοιμους και με άγνοια των πραγματικών προβλημάτων. «Ζήσαμε δανειζόμενοι» σημείωσε «κι αρνηθήκαμε πεισματικά τις μεταρρυθμίσεις». Για να πορευθεί η χώρα με σιγουριά στην δύσκολη εποχή που διανύουμε είναι απαραίτητο να αποτυπωθεί σωστά η πραγματικότητα. Να γίνει ένα είδος απογραφής, «να μετρήσουμε τι συμβαίνει, και που ακριβώς βρισκόμαστε». Η απογραφή θα μπορούσε να γίνει από την Τράπεζα της Ελλάδος, τόνισε ο πρώην Πρωθυπουργός, με συμμετοχή εμπειρογνωμόνων των κομμάτων. Ακόμη, αν χρειασθεί, και με την βοήθεια κάποιων διεθνών οργανισμών. Είναι ανάγκη να γίνει κατανοητό πως ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας και πως περνάμε καλύτερα από άλλους λαούς της Ευρώπης των οποίων οι χώρες είναι πλουσιότερες από την δική μας.

Ο κ. Μητσοτάκης εξήγησε επίσης την ανάγκη σεβασμού της δημοκρατικής νομιμότητας από όλους. Και πως η κυβέρνηση οφείλει να την εγγυηθεί και, εν ανάγκη, να την επιβάλει. Το πρόβλημα για την Δημοκρατία δεν προέρχεται από το ΚΚΕ αλλά από την θολή Αριστερά που ουσιαστικά την αρνείται και δεν διστάζει να υπονομεύσει τους θεσμούς.

«Η απόλυτη αλήθεια για την οικονομία», έκλεισε την εισήγησή του ο κ. Μητσοτάκης, «πρέπει να αποκαλυφθεί στον λαό. Πως, μεταξύ άλλων, χρωστάμε σήμερα (δημόσιο χρέος μαζί με τις εγγυήσεις, ιδιωτικό χρέος και κοινωνική ασφάλιση ) περί τα 800 δις. Ευρώ! Οφείλουμε όλοι να συνεννοηθούμε και να ακολουθήσουμε μιά μακροχρόνια πορεία ανάκαμψης. Από τα σωρευμένα ελλείμματα των τελευταίων 28 ετών μία η δύο γενιές θα αναγκασθούν να σηκώσουν το μεγάλο βάρος. Αλλά η χώρα πρέπει επιτέλους να αναπνεύσει...»

Ενας από τους συνομιλητές, προερχόμενος από τον τραπεζικό χώρο, τόνισε πως η χώρα στην πραγματικότητα δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει το χρέος της. Δίχως τα έκτακτα μέτρα της ΕΕ, που μας διευκολύνει να έχουμε την πλάτη της Κεντρικής Ευρωπαικής Τράπεζας (ΚΕΤ) σε κάθε προσπάθεια δανεισμού μας, θα ήταν αδύνατον η χώρα να βρεί χρήματα για τα ομόλογά της. Ανεξάρτητα από το ύψος του spread. Mας στηρίζει το γεγονός πως η ΚΕΤ αγοράζει τα δάνειά μας και διευκολύνει έτσι την απορρόφηση των ομολόγων που εκδίδουμε. Το πρόβλημα όμως συνεχώς μεγαλώνει και είναι άγνωστο το μέλλον. Ο κ. Μητσοτάκης σημείωσε πως είναι περισσότερο αισιόδοξος και πως η Ευρώπη δεν θα μας αφήσει τελικά να βουλιάξουμε. Δεν μπορούμε βέβαια να ζούμε συνεχώς με ελλείμματα. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε κάποιο πρωτογενές πλεόνασμα και να αρχίσουμε έτσι να ξεπληρώνουμε τα χρωστούμενα.

Αλλος συνομιλητής αναφέρθηκε στην επιδίωξη της περίφημης συναίνεσης. Και τόνισε πως οι πάντες συναινούν σε ένα πράγμα. Στην δημιουργία καινούργιων ελλειμμάτων. Που βρίσκεται λοιπόν το κώλυμα για να ομονοήσουν;

Ενας εκπρόσωπος του επιχειρηματικού κόσμου αναφέρθηκε στο πολιτικό κόστος, σημειώνοντας πως η κάθε κίνηση αποφυγής του συσσωρεύει τα βάρη που κάποια στιγμή εμφανίζονται όλα μαζί. «Η πολιτική της ήπιας προσαρμογής που ακολούθησε η κυβέρνηση» τόνισε «δεν εξαφάνισε τα προβλήματα. Απλά τα ανέβαλε για να πέσουν τώρα όλα μαζί πάνω στην οικονομία». Αλλος συνομιλητής αναφέρθηκε στην φοβία που διακατέχει τον πολιτικό κόσμο για τα Μέσα Ενημέρωσης. «Η τρομοκρατία του Δελτίου των 8 ματαιώνει η επιβάλει πολιτικές» τόνισε.

Ενα μεγάλο κομμάτι της σημερινής κρίσης στην Ελλάδα είναι ψυχολογικό, σημείωσε ένας ακόμη εκπρόσωπος του επιχειρηματικού κόσμου. Οφείλεται στην καθημερινή αναφορά από τα Μέσα της όποιας επικείμενης κρίσης, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μιά κατάσταση εικονικής πραγματικότητας. Πρόβλημα βέβαια, και σοβαρό, υπάρχει και στον τομέα της παιδείας, τόνισε ένας ακόμη συνομιλητής. «Βλέπουμε στα Πανεπιστήμια κάθε νέα φουρνιά φοιτητών να είναι ποιοτικά χειρότερη από την προηγούμενη», σημείωσε, «που θα οδηγήσει αυτή η κατηφόρα;»

Ο πρώην Πρωθυπουργός κλείνοντας τόνισε πως παραμένει αισιόδοξος αλλά όλοι οφείλουμε να σοβαρευτούμε και να δουλέψουμε σκληρά για να ξεπεράσουμε τα σημερινά σοβαρότατα προβλήματα.

Την συζήτηση συντόνισε ο Δ/ντής του Ινστιτούτου κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Μαθήματα Ανατομίας

Στα μαθητικά μου χρόνια, πέρασα απ’ όλες τις φάσεις του επαγγελματικού (απο)προσανατολισμού που περνάει κάθε παιδί που ψάχνει να κάνει στη ζωή του κάτι σχετικό με αυτά που διαβάζει στα σχολικά βιβλία. Το δικό μου δράμα ήταν λίγο μεγαλύτερο γιατί έψαχνα και εκτός σχολικών βιβλίων. Έτσι από την πυρηνική φυσική, πέρασα στα μαθηματικά για να καταλήξω στην ιατρική με έναν ενδιάμεσο σταθμό στη βιολογία. Τελικά, η απόφαση πάρθηκε: το παιδί θα γίνει γιατρός. Τι του λείπει; Κλεισμένο μέσα, διαβάζει συνέχεια, πάντα πρώτος στα μαθήματα, ούτε βόλτες, ούτε παρέες, σωστό «σπασικλάκι». Μπορεί άνετα να γίνει γιατρός.

Το εγχείρημα, όμως, απέτυχε τρις. Μυστήριο γαρ, το μυστήριο των πανελλαδικών, γενικών, εισαγωγικών εξετάσεων ή όπως αλλιώς έχει ονοματιστεί αυτή η διαδικασία που κάνει τον χέστη αστυνομικό, τον έκφυλο θεολόγο και τον μη-άνθρωπο γιατρό. Πριν ολοκληρωθούν οι τρείς προσπάθειες, βρέθηκα να σπουδάζω Φυσιολογία στο Πανεπιστήμιο του Leeds. Έφυγα από τη χώρα αλλά τον επαγγελματικό (απο)προσανατολισμό τον πήρα μαζί μου. Τον πρώτο χρόνο κατάφερα να περάσω με επιτυχία τις εξετάσεις μου χρησιμοποιώντας ένα μικρό μαγνητόφωνο για να ηχογραφώ και να ξανα-ακούω το βράδυ τις διαλέξεις. Παράλληλα όμως ξημεροβραδιαζόμουν έξω από το γραφείο του «Προέδρου» (ελεύθερη μετάφραση) της Ιατρικής Σχολής με ένα απλό αίτημα: να με αφήσουν κατά το δεύτερο έτος να κάνω το μάθημα της ανατομίας. Θυμάμαι ακόμα το φόβο μου, έξω από το γραφείο του, κατά την διάρκεια της ολιγόλεπτης αναμονής. Έπρεπε οπωσδήποτε να τα καταφέρω. Προβάριζα τα αγγλικά που μου είχε μάθει ο γείτονας του διπλανού δωματίου στην εστία (ο Christopher), δοκίμαζα πειστικές δικαιολογίες και επιχειρήματα για να στηρίξω το αίτημα. Φοβόμουν, γιατί για έναν αποτυχημένο (στις γενικές εξετάσεις) έλληνα, που δεν μπορούσε να μπει στην Ιατρική (σε αγγλικό πανεπιστήμιο) από την πόρτα, η μόνη ελπίδα ήταν το παράθυρο. Η ελπίδα μου ήταν πως μαζί με το πτυχίο, αν έχω κάνει και το μάθημα της ανατομίας θα είχα ένα «μπόνους» στην προσπάθεια να μπω στην Ιατρική Σχολή ως πτυχιούχος Φυσιολόγος (κάτι δύσκολο αλλά όχι απίθανο).

Ο Πρόεδρος της Ιατρικής με αντιμετώπισε καλύτερα απ’ ότι περίμενα. Μου τόνισε ότι αυτό που ζητούσα δεν είχε γίνει ποτέ, μου επισήμανε ότι δεν θα ήταν καθόλου εύκολο να τα βγάλω πέρα, αν προσέθετα ένα τόσο δύσκολο μάθημα σαν της ανατομίας στα μαθήματα μου του δεύτερου χρόνου και με παρέπεμψε στο Τμήμα Ανατομίας λέγοντας ότι μόνο αυτοί θα μπορούσαν να με δεχθούν αν ήθελαν. Η γραμματέας της Ανατομίας με έστειλε στον δεύτερο στην ιεραρχία στο Τμήμα τον Dr. Lagopoulos (ναι, ήταν ένας τρελο-έλληνας – νομίζω Κερκυραίος – που ζούσε από φοιτητής στην Αγγλία). Το γραφείο του ήταν απέναντι από του Επικεφαλής του Τμήματος (Head of Department – «Κεφαλή του Τμήματος») και στην πόρτα υπήρχε μια επιγραφή «Foot of Department» («Πόδια του Τμήματος»). Το ανέκδοτο του τρελο-έλληνα με χαλάρωσε και μιας και ο ίδιος ήταν μια εξελληνισμένη έκδοση άγγλου καθηγητή, μπήκα με άνεση και είπα τον «πόνο» μου. Ο Dr. Lagopoulos δέχτηκε την πρόκληση μου, μαζί και εμένα στο μάθημα της ανατομίας.

Άκουγα να λένε (όσο ακόμα ετοιμαζόμουν για τις γενικές εξετάσεις) ότι η επίσκεψη στο νεκροτομείο είναι μια δύσκολη εμπειρία. Εγώ ομολογώ ότι δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα. Ήταν τόσο μεγάλη η μανία μου να το κάνω (το μάθημα της Ανατομίας), είχα δώσε τόσο αγώνα και είχα περάσει τόσες αγωνίες, που τα παρασκευάσματα στο νεκροτομείου μου φάνηκαν απλά εργαλεία για την απόκτηση της γνώσης.

Στο μάθημα, όμως, της ανατομίας υπήρχε και ένα εργαστήριο που λεγόταν “Live Anatomy”, κάτι σα να λέμε «ζωντανή ανατομία». Η ιδέα ήταν απλή: το μάθημα της ανατομίας θα γινόταν, όχι πάνω σε πτώμα αλλά πάνω σε ζωντανά άτομα. Η ιδέα ήταν όντως απλή μέχρι που στο πρώτο μάθημα πήρα από τον φροντιστή μας τις σημειώσεις και μετά τις πρώτες οδηγίες άκουσα το παράγγελμα «σχηματίστε ομάδες των τεσσάρων και γδυθείτε». Μου έμοιαζε αρκετά διεγερτική η ιδέα (ήμουν και εγώ ένας ορμονο-φορτισμένος νέος) να κάνω το μάθημα της ζωντανής ανατομίας πάνω σε άλλους και κατά προτίμηση αγγλίδες φοιτήτριες της Ιατρικής. Μου θύμιζε κάτι από αυτό που σκανδαλιάρικα χρησιμοποιούσα στην μετέπειτα ζωή μου: «να παίξουμε το γιατρό».

Φυσικά, δεν ήμουν ο μόνος που πάγωσε στο άκουσμα του παραγγέλματος. Είδα γύρω μου τους άλλους φοιτητές (όλοι – εκτός από μένα – της Ιατρικής, όλα εγγλεζάκια) να χλομιάζουν και να τα χάνουν. Ο φροντιστής μας, ένα πολύ καλό παιδί (γιατρός, ετοιμαζόταν για το F.R.C. της Ανατομίας) που κατάλαβε (γιατί εσκεμμένα είχε προκαλέσει) την αμηχανία, κοντοστάθηκε για να μας εξηγήσει: σε κάθε ομάδα θα γδυνόταν εναλλάξ μόνο ένας και αυτός για εξέταση όχι για όργιο! Είπε όμως κάτι χαρακτηριστικό που από τότε μου έχει μείνει: «Θέλω να θυμάστε την ντροπή που νοιώθετε την ώρα που γδύνεστε μπροστά στους συναδέλφους σας. Θέλω να την θυμάστε όταν θα αντιμετωπίζετε στο μέλλον τους ασθενείς σας. Και αυτοί θα νοιώθουν την ίδια ακριβώς ή μεγαλύτερη ντροπή αλλά επιπλέον θα νοιώθουν και φόβο γιατί σίγουρα δεν θα έχουν έρθει σε σας χωρίς λόγο».

Το περιστατικό αυτό, τότε, μου έφερε δύο σκέψεις στο μυαλό. Θυμήθηκα τον μαθηματικό μου στο γυμνάσιο να μας λέει ότι η σχέση μας, η σχέση καθηγητή – μαθητή δεν είναι καθόλου ισότιμη και καθόλου δημοκρατική. Έλεγε, «η ίδια μου η θέση μου δίνει τεράστια εξουσία επάνω σας, το πρόβλημα για μένα σαν καθηγητή είναι να χρησιμοποιήσω σωστά και δίκαια αυτή την εξουσία». Αν αυτό είναι αλήθεια για την σχέση καθηγητή – μαθητή, για τη σχέση γιατρού – ασθενή πόσο πιο έντονη είναι;


Από αυτή την σκέψη, συνειρμικά πήγα στην άλλη:

Ορκίζομαι στο θεό Απόλλωνα τον ιατρό και στο θεό Ασκληπιό και στην Υγεία και στην Πανάκεια και επικαλούμενος τη μαρτυρία όλων των θεών ότι θα εκτελέσω κατά τη δύναμη και την κρίση μου τον όρκο αυτόν και τη συμφωνία αυτή. Να θεωρώ τον διδάσκαλό μου της ιατρικής τέχνης ίσο με τους γονείς μου και την κοινωνό του βίου μου. Και όταν χρειάζεται χρήματα να μοιράζομαι μαζί του τα δικά μου. Να θεωρώ την οικογένειά του αδέλφια μου και να τους διδάσκω αυτήν την τέχνη αν θέλουν να την μάθουν χωρίς δίδακτρα ή άλλη συμφωνία. Να μεταδίδω τους κανόνες ηθικής, την προφορική διδασκαλία και όλες τις άλλες ιατρικές γνώσεις στους γιους μου, στους γιους του δασκάλου μου και στους εγγεγραμμένους μαθητές που πήραν τον ιατρικό όρκο, αλλά σε κανέναν άλλο. Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω. Ούτε θα δίνω θανατηφόρο φάρμακο σε κάποιον που θα μου το ζητήσει, ούτε θα του κάνω μια τέτοια υπόδειξη. Παρομοίως, δεν θα εμπιστευτώ σε έγκυο μέσο που προκαλεί έκτρωση. Θα διατηρώ αγνή και άσπιλη και τη ζωή και την τέχνη μου. Δεν θα χρησιμοποιώ νυστέρι ούτε σε αυτούς που πάσχουν από λιθίαση, αλλά θα παραχωρώ την εργασία αυτή στους ειδικούς της τέχνης. Σε όσα σπίτια πηγαίνω, θα μπαίνω για να βοηθήσω τους ασθενείς και θα απέχω από οποιαδήποτε εσκεμμένη βλάβη και φθορά, και ιδίως από γενετήσιες πράξεις με άνδρες και γυναίκες, ελεύθερους και δούλους. Και όσα τυχόν βλέπω ή ακούω κατά τη διάρκεια της θεραπείας ή και πέρα από τις επαγγελματικές μου ασχολίες στην καθημερινή μου ζωή, αυτά που δεν πρέπει να μαθευτούν παραέξω δεν θα τα κοινοποιώ, θεωρώντας τα θέματα αυτά μυστικά. Αν τηρώ τον όρκο αυτό και δεν τον παραβώ, ας χαίρω πάντοτε υπολήψεως ανάμεσα στους ανθρώπους για τη ζωή και για την τέχνη μου. Αν όμως τον παραβώ και επιορκήσω, ας πάθω τα αντίθετα.

Όταν είχα πρωτοδιαβάσει τον όρκο του Ιπποκράτη μου είχε φανεί λίγο «ανώμαλη» η σπουδή του συντάκτη του να επισημαίνει την αποχή από τις γενετήσιες πράξεις κάθε είδους και παραλλαγής. Ήμουν τότε μαθητής (και παρά την ορμονο-φόρτιση) δεν κατανοούσα γιατί να πρέπει ντε και καλά να σκεφτεί ο γιατρός όλα αυτά που σκεφτόταν ο συντάκτης του όρκου και ήθελε να τα απογορεύσει. Αργότερα, όταν άρχισα να υποψιάζομαι τα περίεργα της ανθρώπινης φύσης, μπόρεσα να καταλάβω γιατί ακόμα και στον όρκο του Ιπποκράτη είναι απαραίτητες αυτές οι ρητές απαγορεύσεις.

Στην πρωτόγονη μορφή μας, ο κορεσμός της πείνας, της οποιαδήποτε πείνας, η ίδια η επιβίωση είναι αυτοσκοπός. Στον άγριο πρωτόγονο άνθρωπο όλα επιτρέπονται για να ικανοποιήσει την πείνα του, τις ορμές του και να διατηρήσει την κυριαρχία του στην αγέλη. Έτσι θα επιβιώσει, έτσι θα διατηρήσει τα γονίδια του. Ωστόσο στην διάρκεια της εξέλιξης του ανθρώπου, η θεμελίωση της συμβιωτικής κοινωνίας απαιτούσε την μερική υπέρβαση της πρωτόγονης φύσης. Εξάλλου, γι’ αυτό φρόντισε και η ίδια η βιολογική μας εξέλιξη, η ίδια η φύση: οι πρωτόγονες λειτουργίες παραγκωνίστηκαν στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μας, για να θρονιαστούν οι εξελιγμένες και ανώτερες λειτουργίες, η νόηση, στο μπροστινό μέρος. Με τη βοήθεια αυτού του νέου εγκεφάλου, ο άνθρωπος κλήθηκε να παραμερίσει, η έστω να περιορίσει και να εκλογικεύσει τις πρωτόγονες ανάγκες του στο πλαίσιο της κοινωνίας.

Παρ’ όλα αυτά, το πρωτόγονο τμήμα του εγκεφάλου δεν εξαφανίστηκε. Υπάρχουν φορές που ξυπνάει μέσα μας ο πρωτόγονος εαυτός μας. Αρκεί μόνο λίγη ελευθερία ή ελευθεριότητα, αρκεί λίγη δόση εξουσίας επί του άλλου (ή των άλλων) και να σου, ξεπηδάει ο πρωτόγονος εαυτός, αυτός που παίρνει από μόνος του το ελεύθερο να χορτάσει τις πρωτόγονες ορέξεις του για επιβολή και κάθε είδους απόλαυση.

Στην ταινία του Roman Polanski «Death and the Maiden» (1994, βασισμένο στο θεατρικό έργο του Ariel Dorfman, Χιλιανού εξόριστου που απέδρασε από το καθεστώς του Augusto Pinochet), η ηρωίδα της ταινίας αναγνωρίζει στο πρόσωπο του επισκέπτη που φέρνει ο άντρας της στο σπίτι, τον γιατρό - βασανιστή της κατά τη διάρκεια της κράτησης της από το προηγούμενο φασιστικό καθεστώς, στην (απροσδιόριστη) Νοτιο-Αμερικάνικη χώρα στην οποία εκτυλίσσεται η ταινία. Ο σύζυγος της είναι δικηγόρος που μάχεται για την τιμωρία των βασανιστών του καθεστώτος. Η ηρωίδα αιχμαλωτίζει και απειλεί τον βασανιστή της να ομολογήσει ότι είναι αυτός ο γιατρός που την βασάνιζε και τη βίαζε (με καλυμμένα τα μάτια της) ενώ μέσα στο χώρο των βασανιστηρίων της φυλακής έπαιζε το «Death and the Maiden Quartet» του Schubert. Η καταληκτική ομολογία του γιατρού – βασανιστή στην ταινία είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία αυτής της τραγικής αλήθειας του ανθρώπου: οι κατάλληλες συνθήκες δύναμης, εξουσίας και επιβολής ενός ανθρώπου σε άλλον μπορούν να τον μετατρέψουν σε πρωτόγονο άνθρωπο, σε σαδιστή βασανιστή, στο μυαλό του οποίου οι ανεπτυγμένες λειτουργίες της νόησης (μαζί τους και η ηθική και η συνείδηση) υποχωρούν μπροστά στις πρωτόγονες. Είναι μεν ακραίο το παράδειγμα της ταινίας αλλά, νομίζω βοηθάει στην κατανόηση του προβλήματος.

Θα μπορούσα να κλείσω εδώ το μακροσκελές σημείωμα μου με προφανή την πηγή έμπνευσης που το προκάλεσε. Ωστόσο, θα ήταν ημιτελές γιατί γυρνάνε στο μυαλό μου δύο ακόμα βιωματικά στοιχεία που συμπληρώνουν την εικόνα. Θα τα αναφέρω με αντίστροφη χρονολογική σειρά.

Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα ξεκίνησα ένα διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας που δεν τελείωσε ποτέ. Ασχολήθηκα για λίγο με την ανάλυση σημάτων (επιστημονικό πεδίο με το οποίο δεν συμφιλιώθηκα ποτέ). Ως μέρος αυτής της ενασχόλησης καταγράφαμε σήματα καρδιογραφήματος στον υπολογιστή για περεταίρω ανάλυση από το τεστ κοπώσεως. Το τεστ κοπώσεως είναι ένα διαγνωστικό εργαλείο στην καρδιολογία το οποίο μπορεί να εμφανίσει παθολογικά ευρήματα ακόμα και αν το κλασικό καρδιογράφημα ηρεμίας είναι απολύτως καθαρό. Απλά το καρδιογράφημα λαμβάνεται ενώ ο ασθενής βρίσκεται καλωδιωμένος πάνω σε ένα διάδρομο γυμναστηρίου, στον οποίο αυξάνεται σταδιακά το επίπεδο άσκησης. Προφανώς οι ασθενείς που κάποια στιγμή στη ζωή τους θα βρεθούν πάνω στο συγκεκριμένο διάδρομο δεν βρίσκονται εκεί για πλάκα. Στο εργαστήριο του νοσοκομείου ο καρδιογράφος και ο διάδρομος ήταν πίσω από ένα παραβάν, ενώ ο υπολογιστής μας κατέγραφε ανενόχλητος, μακριά από το γιατρό και τον ασθενή τα καρδιογραφήματα για περεταίρω ανάλυση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια συνεδρία που ο γιατρός της ομάδας άφησε επίτηδες το παραβάν ανοιχτό προς τους δύο μας που φροντίζαμε την καταγραφή. Στο διάδρομο ήταν καλωδιωμένη, γυμνή από τη μέση και πάνω, μία νεαρή κοπέλα γύρω στα τριάντα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της στην μία και μοναδική ματιά που τόλμησα να ρίξω, στο οποίο ήταν ζωγραφισμένη η ντροπή και η απόγνωση που είχε προκαλέσει το τεστ κοπώσεως της αξιοπρέπειας της μπροστά σε τρεις άνδρες, ένα γιατρό και δύο άσχετους. Για μια στιγμή σκέφτηκα να σηκωθώ και να τραβήξω το παραβάν μπροστά μας. Αλλά τι γνώριζα εγώ; Εγώ είχα σπουδάσει φυσιολογία στην Αγγλία ενώ ο γιατρός της ομάδας είχε σπουδάσει Ιατρική στην Ελλάδα! Εξάλλου η αποκάλυψη προς εμάς της ατυχούς ασθενούς ήταν μια «προσφορά» στα παιδιά που θα τον βοηθούσαν να προσθέσει μία ακόμα δημοσίευση στο βιογραφικό του, μια επίδειξη των «τυχερών» που προσφέρει η απόλυτη εξουσία του επαγγέλματος. Έτσι το ερμήνευσα τότε, αλλά εγώ δεν ήμουν παρά ένας απλός Φυσιολόγος.

Με όλα αυτά τα γεγονότα στο μυαλό σκέφτηκα ότι δεν ήταν καθόλου τυχαίο κάτι άλλο που χωρίς να συνειδητοποιώ τότε έκανα κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων στην Αγγλία. Από παιδί μου άρεσαν τα «εξωσχολικά» βιβλία και την συνήθεια την κράτησα και ως φοιτητής. Ήταν κάτι σαν επανάσταση στην εξουσία δασκάλου και σχολείου (όπως την εννοούσε ο μαθηματικός μου) επί του μαθητή: το δικό μου πνεύμα ελευθερίας μου επέβαλε να ασκώ βέτο και να ψάχνω για ενδιαφέρουσα γνώση ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς και κανόνες διδακτέας ύλης. Το ίδιο ξεκίνησα να κάνω και στο πανεπιστήμιο. Ετοιμαζόμουν, για την τέταρτη και πέμπτη αποτυχημένη προσπάθεια εισόδου στην Ιατρική και έπρεπε να γνωρίζω πολλά για να παλέψω αποτελεσματικότερα. Τα απογεύματα χανόμουν στην βιβλιοθήκη της Ιατρικής και «δαιμόνιζα» τη βιβλιοθηκονόμο με τις αναζητήσεις μου. Την ησυχία της τη βρήκε μόνο όταν έπεσα πάνω στο Περιοδικό «Medical Ethics» (Ιατρική Ηθική). Νομίζω ότι είχα τότε φτάσει να διαβάσω σχεδόν όλα τα σημαντικά άρθρα από όλους τους τόμους του περιοδικού που διέθετε η βιβλιοθήκη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια δημοσίευση Ελλήνων επιστημόνων η οποία κατέγραφε και κατέκρινε την «πατερναλιστική» στάση των Ελλήνων Ιατρών στην άσκηση του λειτουργήματος τους: την συνήθεια τους να παίρνουν εκείνοι αποφάσεις για τον ασθενή, χωρίς να τον ενημερώνουν επαρκώς, ζυγίζοντας εκείνοι τα υπέρ και τα κατά της μίας ή της άλλης θεραπείας ή ακόμα και της μη θεραπείας.

Η Ιατρική Ηθική, σαν τομέας της επιστήμης, έχει λόγο ύπαρξης και πρέπει να κατέχει σημαντική θέση στην γνωστική φαρέτρα κάθε λειτουργού της υγείας, ακριβώς γιατί τα λεπτά και σημαντικά θέματα ηθικής που εμπλέκονται στην ιατρική πρακτική δεν λύνονται αβασάνιστα και αβίαστα ακόμα και αν χρησιμοποιηθεί ο απαίδευτος ανώτερος εγκέφαλος του ανθρώπου. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην επιλογή, ο σεβασμός στον ασθενή είναι θέματα που δεν μπορούν να επαφίενται αβασάνιστα στην προσωπική κουλτούρα, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες κάθε γιατρού. Όλα αυτά τα σπουδαία και σημαντικά στοιχεία που συνοδεύουν και πολλές φορές συμπληρώνουν και ενισχύουν την θεραπεία μπορούν και πρέπει να διδάσκονται, επιβάλλεται να είναι μέρος της επιστημονικής κατάρτισης ενός ιατρού.

Δυστυχώς όμως η καθημερινότητα μας βρίθει με παραδείγματα απέναντι στα οποία και μόνο η φράση «Ιατρική Ηθική» μοιάζει με σύντομο ανέκδοτο. Γιατί, ενώ η Ιατρική Ηθική δεν βρήκε ποτέ την θέση που της αρμόζει στο Ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης των γιατρών, ενώ η παιδεία και η κουλτούρα που καλλιεργείται στα αμφιθέατρα και τις κλινικές ταιριάζει περισσότερο σε φοιτητές του Master in Business Administration, η ασφάλιση για Ιατρική αμέλεια έχει μπει στον ιατρικό μας πολιτισμό και ο όρκος σιωπής απέναντι στην κακή πρακτική του ιατρικού κλάδου φιμώνει γιατρούς τε και ασθενείς. Μόνο η απώλεια προσφιλούς προσώπου είναι ικανή να ανοίξει τα στόματα και την συζήτηση για το θέμα. Αλλά δυστυχώς ακόμα και σε αυτή την περίπτωση ο γιατρός δικάζεται μόνο για ιατρική αμέλεια. Κανένας γιατρός δεν δικάστηκε ποτέ γιατί δεν ήταν άνθρωπος και αυτό γιατί όπως θα πιστοποιήσουν και οι δικηγόροι της παρέας μας, ο ηθικός νόμος μένει συχνά έξω από τα δικαστήρια.

Και πάλι αναρωτιέμαι, τι να γνωρίζω εγώ; Με τι δικαίωμα μιλάω; Εγώ είμαι ένας απλός Φυσιολόγος...

Γ.Π.Κ.

Υ.Γ. 1: Όσο έντονα και να βίωσαν οι συμμετέχοντες το επεισόδιο της ανάρτησης που ενέπνευσε την παρούσα, μου μοιάζει απόλυτα ερμηνεύσιμο. Εξάλλου μοιάζει σχεδόν πταίσμα αν φανταστεί κανείς ότι η απουσία «Ιατρικής Ηθικής» οδηγεί σε καταστάσεις που κοστίζουν αναίτια δάκρυα, πόνο και ζωές...

Υ.Γ. 2: Παρ’ όλα αυτά υποκλίνομαι με σεβασμό μπροστά στη μη αποσιώπηση του επεισοδίου όπως βολικά θα κάναμε οι περισσότεροι για τα «ησυχότερα» (που μας έχουν ρημάξει!).

Υ.Γ. 3: Για την περιπέτεια της γιαγιάς στο νοσοκομείο δεν βρήκα το χρόνο να γράψω. Φαίνεται όμως ότι οφείλεται και αυτή σε εκείνη την «ιατρική ηθική» που για κάποιο λόγο στέλνει παθολογικό περιστατικό στο χειρουργικό (για να «ξεφορτωθεί η ξανθιά γιατρός τη γριά»), φορτώνει έναν ογδοντάχρονο ασθενή με 8 λίτρα ορού χωρίς να μετράει αν τα βγάζει (δεν τα έβγαλε παρά μόνο μετά από «δολοφονικές» δόσεις διουρητικών) και παίρνει χωρίς να ρωτάει κανέναν μας αποφάσεις για το εάν και πως θα «φύγει» η γιαγιά. Ευτυχώς που η ηθική του μακαρίτη του άντρα της, με όπλισε με την αδίστακτη δύναμη να αποφασίσω εγώ (και να πείσω τα παιδιά της) να κάνουν τις σωστές επιλογές για την θεραπεία της (ήταν ένα απλό ηρεμιστικό για να καταπολεμηθεί η υπερδιέγερση της κορτιζόνης που έκανε την γιαγιά να μοιάζει σαν παραφρονημένη και άρνηση των διουρητικών που συνεχίζονταν ακόμα και όταν ξεφορτώθηκε τα 8 λίτρα ορού που πήρε χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο!). Η γιαγιά σήμερα είναι στο σπίτι της στο χωριό προσπαθώντας ακόμα (τρεις μήνες μετά) να ανακάμψει από τις ιατρικές παρεμβάσεις που προκάλεσε ένα απλό κρυολόγημα! Τελικά, αν είναι ένας άνθρωπος μας να «φύγει» καλύτερα το εάν, πως και πότε να έχουμε το δικαίωμα να το αποφασίσουμε εμείς οι συγγενείς αν όχι ο ίδιος. Είναι αμαρτία να πάει από «ιατρική αδιαφορία».

Paint it black



Paint it black From Wikipedia, the free encyclopedia

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Αποκαλύψεις για Ομάδες Δολοφονίας της κυβέρνησης Μπους - Τσένι

Αναδημοσιεύω τμήμα της είδησης από το tvxs.gr:

Ο Seymour Hersh αποκάλυψε στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Ντίκ Τσένι χειριζόταν μυστικές ομάδες δολοφονίας, που αποτελούνταν από στρατιωτικό προσωπικό και αυτό γινόταν εν γνώση της CIA, σύμφωνα με αναφορά του αμερικανικού δικτύου MSNBC.

Διαβάστε περισσότερα στο tvxs.gr ή στην αρχική πηγή (Information Clearing House).

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Συλλογή υπογραφών (για τα αυτονόητα)

Οι οδηγίες είναι απλές.
Βήμα πρώτο:
Τυπώνουμε το κείμενο και το υπογράφουμε
Βήμα δεύτερο:
Το διακινούμε και μαζεύουμε υπογραφές
Βήμα τρίτο:
Μέχρι τις 31/3, το ταχυδρομούμε στην διεύθυνση
Η Νόηση στο διαδίκτυο
'Αγγελος Γ. Κουτουμάνος
Μιστράλ 4
154 51 Ν. Ψυχικό
Για περισσότερες πληροφορίες κοιτάξτε εδώ και εδώ.
Ας κάνουμε κάτι χρήσιμο.
Tonight I dream about fraternity
TONIGHT I say: one day!
One day my dreams will be reality
Like Bobby said to me
Hey Bobby Marley
Sing something good to me
This world go crazy
It's an emergency



Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Αισθητική στην Πράξη

Πολύς λόγος γίνεται για το ζήτημα των Αφγανών μεταναστών. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το αγγίξουμε και εμείς.
Με αυτή την διάθεση ανεβάζω τα κείμενα που ακολουθούν.
Είναι εμφανές πλέον ότι, εκτός των άλλων, που ελπίζω ότι θα συζητήσουμε, υπάρχει και ένα χάσμα αισθητικής. Θα μου πεις ότι το χάσμα αυτό πάντα υπήρχε!!! Εντάξει, συμφωνώ, αλλά είναι αυτού του είδους τα κοινωνικά προβλήματα, που αναδεικνύουν τις διαφορές.
Ανησυχήστε με τo πρώτo και απολαύστε το δεύτερο.


Πάτρα, 05/03/09
Δελτίο Τύπου, Περιφερειακής Οργάνωσης «Χρυσής Αυγής» Νοτιοδυτικής Ελλάδος – Πυρήνα Πάτρας


Τι έχεις Πάτρα; Τι είχα πάντα!
Καθαρά Δευτέρα και ο απόηχος του Καρναβαλιού, επικαλύφθηκε από τα επεισόδια στα οποία πρωταγωνίστησαν οι λαθρομετανάστες του παράνομου καταυλισμού της οδού Ευρώτα. Ευτυχώς αυτά, δεν άφησαν την πολύχρωμη πανήγυρη που στήνεται κάθε χρόνο, να δράσει ως προσωρινό αναλγητικό για τα χρόνια προβλήματα, τα οποία ταλανίζουν την Πάτρα, αλλά και ολόκληρη την Πατρίδα μας, αποπροσανατολίζοντας τον άμεσα θιγόμενο Λαό μας.
Σοκαριστήκαμε, από την υποκριτική έκπληξη των διάφορων «καλοθελητών», με τον – απόλυτα αναμενόμενο βάσει της κρατικής απάθειας – σοβαρό τραυματισμό ανήλικου Αφγανού από φορτηγό, μετά την πτώση του από προπορευόμενο φορτηγό στο οποίο προσπαθούσε να επιβιβαστεί ενώ ήταν εν κινήσει. Σοκ ωστόσο, προκαλεί και το γεγονός πως ο οδηγός που ενεπλάκη στο παραπάνω ατύχημα, διώκεται για απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση!
Έπειτα, γίναμε μάρτυρες της εκδικητικής μανίας των Αφγανών, οι οποίοι επιτίθονταν τυφλά με δολοφονικές διαθέσεις, σε οποιονδήποτε διερχόμενο και προέβησαν σε πάρα πολλές δαπανηρές καταστροφές. Εδώ θα θέλαμε να αναρωτηθούμε, εάν ο κ. Εισαγγελέας διατάξει κάποια έρευνα για τους ηθικούς αυτουργούς της όλης υπόθεσης, οι οποίοι δεν είναι άλλοι παρά οι φορείς της τοπικής και νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, καθώς και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας η οποία έχει καταργήσει τα σύνορα, κατ’ επιταγή των συμφερόντων Ε.Ε. – Πλουτοκρατίας, εις βάρος των Ελλήνων!
Τέλος, καταγγέλλουμε ως συκοφαντικά και ψευδή, τα διάφορα δημοσιεύματα, τα οποία κάνουν λόγο για πρόκληση (!) επεισοδίων από Χρυσαυγίτες. Απορίας άξια αποτελεί, η ευκολία με την οποία μας «αναγνωρίζουν» σε σχεδόν οποιαδήποτε ποινικά κολάσιμη πράξη τελείται, με σκοπό να στιγματίσουν και να ποινικοποιήσουν τον πολιτικό μας αγώνα. Αφετέρου εξίσου παράξενες έως προσβλητικές, θεωρούμε τις «καταγγελίες» - μέχρι και από θεσμικά πρόσωπα – περί της ύπαρξής μας ανάμεσα σε συγκεντρωμένους. Θα θέλαμε να τους υπενθυμίσουμε, πως ο Λαϊκός Σύνδεσμος – «Χρυσή Αυγή» είναι ένας νόμιμος πολιτικός σχηματισμός, ο οποίος μάλιστα κατέρχεται στις προσεχείς Ευρωεκλογές. Να μη λησμονούν ότι, οι Χρυσαυγίτες είναι ΚΑΙ αυτοί πολίτες της Πάτρας συνεπώς έχουν το δικαίωμα να συγκεντρώνονται όποτε και με όποιους επιθυμούν, όσο και εάν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους.
Εν κατακλείδι να τονίσουμε πως ήμασταν και θα είμαστε αλληλέγγυοι στους Πατρινούς συμπολίτες μας, οι οποίοι μάχονται υπερασπιζόμενοι τις ζωές και περιουσίες τους, δίπλα και ανάμεσά τους, ενάντια στην επικίνδυνη πολιτική «προκλητικής αδιαφορίας» του προδοτικού αυτού κράτους!


Η πόλις εάλω ή το τέλος της μικρής μας πόλης ;
Τετάρτη, 4 Μαρτίου 2009
Κάποτε το πρόβλημα των Αφγανών προσφύγων (εισβολέων όπως τους αποκαλούν οι «αγανακτισμένοι πολίτες» (*) )δεν θα υπάρχει στην μικρή μας πόλη.
(Θα έχει ίσως αντικατασταθεί με άλλους απελπισμένους και εξαθλιωμένους συνανθρώπους μας διαφορετικών φυλών και πολύ φοβούμαι και συμπολιτών μας.) Το στίγμα όμως της συμπεριφοράς μας απέναντι τους θα βαραίνει την πόλη μας για πάντα. Η τιμή και υπόληψη της κοινωνίας μας θα έχει θιγεί ανεπανόρθωτα .
Οι περίοικοι της οδού Ευρώτα όπως και οι οδηγοί των φορτηγών έχουν αδιαμφισβήτητα σοβαρό πρόβλημα . Ο τρόπος όμως που αντιμετωπίζουν ένα καθαρά ανθρωπιστικό και πολιτικό πρόβλημα εστιάζοντας κυρίως στους ίδιους τους πρόσφυγες και τους Αριστερούς συμπολίτες μας που τους συμπαραστέκονται (**) όχι απλά δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση της όλης κατάστασης αλλά δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα ηθικό και κοινωνικό.
Αυτή η στάση ανοίγει την «Κερκόπορτα» να χαρακτηρίζεται η πόλη μας από την δράση 20 «αγανακτισμένων πολιτών» που με ευκολία μεταλλάσσονται από αγανακτισμένοι έμποροι της Ερμού σε αγανακτισμένους κατοίκους της Ηρώων Πολυτεχνείου.
Οι πολίτες αυτής της πόλης δεν δικαιούμαστε πλέον να μένουμε σιωπηλοί και απαθείς σ' αυτόν τον ηθικό και ανθρωπιστικό κατήφορο που συνεπικουρούντων των ΜΜΕ οδηγείται η πόλη μας.
Υ.Γ.
(*) Εδώ που τα λέμε οι Αφγανοί μας χρωστούσαν μιαν εισβολή. Ο Ισκεντέρ όμως καίτοι κατακτητής της Βακτριανής λατρεύτηκε και λατρεύεται ακόμα γιατί ήταν Μέγας. Οι απόγονοί του στην μικρή μας πόλη μάλλον δύσκολα θα «λατρευτούν» γιατί φέρονται μικρόψυχα.
(**) Οι αριστερές οργανώσεις και οι αριστεροί πολίτες δεν θα μπορούσαν να λέγονται αριστεροί αν δεν είχαν στάση αλληλεγγύης προς τους εξαθλιωμένους συνανθρώπους μας.
Το ερώτημά μου είναι πως μπορούν κάποιοι να θέλουν να λέγονται Χριστιανοί.
Τα περί «πλησίον» και «2 χιτώνων» μάλλον δεν τους εκφράζουν.
Αντιθέτως μια Σταυροφορία για την εκδίωξη των απίστων από τα Άγια Χώματα και Μπαλώματα της Ηρώων Πολυτεχνείου θα τους εύρισκε απόλυτα σύμφωνους.
Θα ήθελα μόνον να τους θυμίσω μιας και αυτοπροσδιορίζονται θεματοφύλακες της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης πως το Ορθόδοξο Βυζάντιο δεν συμμετείχε στις σταυροφορίες παρότι οι Άγιοι Τόποι αποτελούσαν επαρχία του πριν την κατάληψή τους από τους Άραβες και ότι η Βυζαντινή αυτοκρατορία καταλύθηκε από σταυροφορία και ουσιαστικά δεν επανέκαμψε ποτέ.
Η οριστική άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς ήταν πλέον θέμα χρόνου.
Με εκτίμηση
Μπαλάρης Ιωάννης
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός
Επιχειρηματίας και κάτοικος της Ηρώων Πολυτεχνείου





Υγ. Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί και ένα τρίτο κείμενο, το οποίο μου εστάλη με mail σε αρχείο pdf και δεν γνωρίζω πως να το ανεβάσω. Το υπογράφει ο Αντιδικτακτορικός Αγώνας (!!!) και εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί λέει "έχει κηρύξει την έναρξη του 2ου Εμφυλίου Πολέμου με μπροστάρηδες τους κουκουλοφόρους του", ενώ προτρέπει τον βουλευτή Τσούκαλη να πάρει στο σπίτι του "τους βρώμικους Αφγανούς". Στο κείμενο αυτό υπάρχουν κι άλλες χαζομάρες, όποιος μπορεί ας το ανεβάσει.

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα αλληλογραφίας του Ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Άπιου , στον φίλο του Ατίλιο Νάβιο , ο οποίος τον διαδέχεται στην διακυβέρνηση της Αχαίας και τον συμβουλεύει για το πώς μπορεί να χειριστεί τους Έλληνες.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ… κερδίσαμε αγαπημένε Ατίλιε τον κόσμο με τις λεγεώνες μας , αλλα θα μπορέσουμε να τον κρατήσουμε μονάχα με την πολιτική τάξη που θα του προσφέρουμε. Διώξαμε τον πόλεμο στις παρυφές της γης . Από τον Περσικό κόλπο , ως την Μαυριτανία και από την γη των Αιθιόπων ως την Καληδονία , αδιατάρακτη βασιλεύει η ρωμαϊκή ειρήνη.Δύσκολο φαίνεται να εξηγήσει κανείς , πως μια πόλη έφτασε να κυβερνά την οικουμένη. Μέσα στους λόγους όμως που θα αναφέρονταν για μια τέτοια εξήγηση θα έπρεπε πρώτος να ηταν ετούτος : Καταλάβαμε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας ξένους λαούς αναλαμβάνουμε μιαν ευθύνη για την ευημερία τους. Τούτη η συνείδηση της ευθύνης διακρίνει τους βαρβάρους κατακτητές από τους κοσμοκράτορες. Μονάχα ο Αλέξανδρος πριν από μας είχε την συνείδηση τούτης της ευθύνης. Ευτυχώς για την δόξα της Ρώμης , πέθανε νέος , γιατι αλλιώς θα ήτανε οι Έλληνες σήμερα οι άρχοντες του κόσμου. Αλίμονο στους λαούς όταν τις προσπάθειές τους τις ενσαρκώνουν μονάχα σε μεμονωμένα άτομα που περνούν και όχι σε ανθρώπινες κοινότητες , σε θεσμούς που αντέχουν στην ροή των πραγμάτων και σηκώνουν άνετα τον όγκο των πολύχρονων έργων.Έχουμε την σοφία να μην θέλουμε να είμαστε δυσβάσταχτοι εκμεταλλευτές των λαών που υποτάχτηκαν στην εξουσία μας.… Αλλα δεν φτάνει να τους χαρίζουμε την ειρήνη και τάξη, γιατι αυτά είναι αρνητικά στοιχεία, είναι όροι, δεν αποτελούν την ουσία της ευδαιμονίας των ανθρώπων.… θα έπρεπε και της φιλοσοφίας και της ποίησης τα δώρα να σκορπούσαμε στις χώρες που κυβερνούμε. Το μέγα όμως τούτο έργο είμαστε άξιοι να το κάνουμε μόνο στις δυτικές επαρχίες , γιατι εκεί που βρίσκεσαι εσύ , οι Έλληνες το επιτελούν ακόμη σήμερα καλύτερα από μας. Ας επαναλάβουμε και εμείς την δυσάρεστη ομολογία του Οράτιου Φλάκκου :Graecia capta , ferum victorem cepti , et artes intulit agresti Latio.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ… Μάθε φίλτατέ μου Ατίλιε , πως όσοι θέλουν να είναι κοσμοκράτορες, πρέπει να έχουν νοοτροπία πατρικίων και όχι νοοτροπία ιππέων.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΡΙΤΟ… Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και συνεπώς από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων μέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο , αυθαίρετο και ατίθασο , αλλα και αληθινά ελεύθερο , ορθώνεται το «εγω» των Ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί , οσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με την σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν από αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν , με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει , αλλα είναι πάντα νέα , δροσερή και το κάθε τι , χάρις σε αυτό το «εγω» αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους.Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα.Το ίδιο «εγω» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων.Και ήρθανε καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλα δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες.Και εμείς τους συναντήσαμε , καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς και γι αυτό η κρίση μας γι αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή που κάποτε καταντά άδικη.Αλλα και πώς να μην είναι ; Η μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί τον νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του , που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια. Απορείς πως η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών , εχει τόση λίγη πίστη στον νόμο.Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήμασι».Πείθονται μονο στα ρήματα τα δικά τους και η αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο ανάλογα με τα κέφια της στιγμής , η όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν , τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους η τη βία η τον δόλο.Α! πόσο την χαίρεται ο έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους , τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη!Ο έλληνας εχει την πιο αδύνατη μνήμη από μας, έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο , μόλις δυσκολέψουν λίγο τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις.Θες να σαγηνεύσεις την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική ; Πες τους : «Σας υπόσχομαι αλλαγή» Πες τους : «Θα θεσπίσω νέους νόμους» Αυτό αρκεί. Με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία τους , το αψίκορο πάθος του. Τι φαεινές συλλήψεις θα βρεις μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής! Εμείς δειλά-δειλά και μόνο με το χέρι του πραίτωρα τολμήσαμε , διολισθαίνοντας μέσα στους αιώνες να ξεφύγουμε από τους άκαμπτους κλοιούς της Δωδεκαδέλτου μας , και πάλι διατηρώντας όλους τους τύπους , όλα τα εξωτερικά περιβλήματα.Τούτη η υποκρισία των μορφών , όταν η ουσία αλλάζει , δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχειά του βαραίνουν στην πορεία μας και πόσο δίκαια αντέχουμε αιώνες εκεί που οι έλληνες εκάμφθησαν σε δεκαετηρίδες.… Μεσα στους πιο πολλούς έλληνες , άμα σκάψεις λίγο , θα βρεις ένα ισχνό υπερόπτη Κοριολανό , έναν άσημο εκδικητικό Αλκιβιάδη , ένα εγω μεγαλύτερο από την πατρίδα. Όχι βέβαια σε όλους , αλλιώς δεν θα υπήρχαν σήμερα πια ελληνικές πόλεις. Αλλα όποιος διοικεί , σαν κι εσένα , έναν λαό, πρέπει να γνωρίζει τις άρχουσες ροπές , που δεν φτάνουν βέβαια ως την φανερή ακρότητα του ωραίου αθηναίου η του δικού μας Γάιου Μάρκου , αλλα τείνουν προς τα εκεί. Οι πολλοί , από χίλιους δυο λόγους, γιατι είναι πιο μικροί και πιο αδύνατοι, σταματούν μεσοδρομίς. Μα και μ' αυτούς , το κακό γίνεται.… Οι έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν επάνω από τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος , θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης ακόμα κι όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία η στο δικαστήριο.Ο έλληνας ζητεί από τον νόμο δικαιοσύνη για την δική του προσωπική περίπτωση. Εάν τύχει και ο νόμος , δίκαιος στην ολότητά του και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις όπως η δική του , δεν μπορεί αυτό να το παραδεχτεί. Καιεν τούτοις τετρακόσια χρόνια τώρα το διακήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων , πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων , πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη. Το διακήρυξε αυτό και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Δεν δέχεται να θυσιάσει την δική του περίπτωση , το δικό του εγώ σε έναν νόμο σκόπιμο και δίκαιο στην γενικότητά του.Ετσι είναι πολλοί στις πόλεις που τώρα πρόκειται να διοικήσεις .Ετσι διαφορετικοί , αν όχι από μας , όμως από τους πατέρες μας , που θεμελίωσαν το μεγαλείο της παλιάς , της αληθινής μας δημοκρατίας.