«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση»

Παραθέτω συνέντευξη Κορνήλιου Καστοριάδη μιας που θυμήθηκα το "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" που είχε αναφέρει ο ΓΑΠ ή αλλίως γιατί πρέπει να επανέλθει η άμεση Δημοκρατία Δημοσιογραφος Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνον στις διαπιστώσεις… Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθειά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες; Καστοριάδης: Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ. Δημοσιογράφος: Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας… Καστοριάδης: Τι να κάνουμε… Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει… Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοι του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξ άλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι Πέρσες μπροστά στον Μεγάλο Βασιλέα – πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των “δυνατών” και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ’ αυτήν του Πεκίνου… Δημοσιογράφος: Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ’ αυτήν την περίοδο; Καστοριάδης: Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνον ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απ’ ευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ’ αυτήν την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι. Δημοσιογράφος: Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοί είναι οι λόγοι; Καστοριάδης: Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή. Δημοσιογράφος Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση; Καστοριάδης: Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με “ταξικά” συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης… Δημοσιογράφος Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα; Καστοριάδης: Κ.Κ.: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδο του. Αλλά τα όποια αποτελέσματα τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω… Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν “ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά”; Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας; Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο… Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα… Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα. Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη; Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων. Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη… Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντας μου καζούρα στο Παρίσι το 1956: «Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματα του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.

ELA EIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII

Πέμπτη, 12 Απριλίου 2012

Αγάπα τον πλησίον σου μαζί και τα ελαττώματά του (?)

Απλό: Είμαστε και ζούμε στον κόσμο μας. Στον κόσμο όμως ο οποίος είναι γεμάτος ΒΙΑ. Άλλοι δεχόμενοι αυτή την πραγματικότητα για ατομικούς λόγους ο καθένας, προσπερνώντας γρήγορα όπως αρμόζει στην εποχή μας και καθόλου ενοχλημένοι-ούτε καν πληροφορημένοι θα έλεγα- για αληθινά γεγονότα τα οποία συμβαίνουν καθημερινά, όπως υποσιτισμένα παιδιά σε δημοτικά σχολεία, αύξηση του αριθμού των παιδιών τα οποία στην ουσία εγκαταλείπονται από τους γονείς τους σε ιδρύματα, ανήμποροι να τα θρέψουν, νοσοκομεία που κλείνουν, στρατιές ανέργων, ανέχεια γερόντων που αναγκάζονται να ξαναζήσουν καταστάσεις άλλων εποχών (δυστυχώς με τους ίδιους protagonιστές), όπως τις δεκάδες αυτοκτονίες, αλλά και με ηρωικές πράξεις αφύπνισης όπως αυτή του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ ή άλλες συμπεριφορές, που ούτως ή άλλως δεν θα μαθαίναμε ποτέ γιατί κάποιοι έχουν δώσει εντολή στην αστυνομία να καταχωρεί τα συμβάντα ως «ατυχήματα» ελέω στατιστικών μετρήσεων και πολλά άλλα που ενδεχομένως να ακούσουν ή δουν ελάχιστοι. Και αυτά είναι ίσως τα πιο ασήμαντα, τα λιγότερο «σοβαρά» κατά πολλούς. Και όλα όσα γίνονται, μικρά και μεγάλα, τα οποία μας αφορούν άμεσα, τα αφήνουμε και λέμε: δεν γαμιέται… Ε?

Έχουμε τα δικά μας ατομικά προβλήματα να λύσουμε οι άνθρωποι. Άλλοι παραιτούνται από το παρελθόν τους και περιμένουν την ‘σωστή’ στιγμή ή τον ‘σωστό άνθρωπο’ ή σχήμα για να δράσουν http://loodvih.blogspot.com/2011/07/blog-post.html

Και? Πότε θα’ναι σωστή η στιγμή ρε παιδιά? Όταν τελικά υπογράψουν τις καταδίκες μας? Όταν σφραγίσουν την ταφόπλακά μας? Και θα αφήνουμε να βγαίνει ρε μάγκες το άλλο το μουνόπανο να λέει ότι πρέπει να δώσουμε τα παιδιά μας στην τρόικα, γιατί έτσι θα σωθούμε για την επόμενη πενταετία, και δεν ανοίγει μύτη? http://loodvih.blogspot.com/2011/12/blog-post_18.html

Ή αυτό που διαβάσατε σας ακούγεται πολύ απλό για να αφήσετε τον εγκέφαλό σας να το επεξεργαστεί? ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ μιλάνε ρε. Κι όταν τελειώσει η πενταετία και τα παιδιά μας, τι θα ζητάνε ρε? Θα τα’χουνε πάρει όλα. Δεν θα’χει μείνει τίποτα, παρά μόνο οι μίζερες ατομικές ζωές μας. Και αριθμοί. Πολλοί αριθμοί. Αριθμοί που θα εκφράζουν διαφορετικά πράγματα…

Είναι κι άλλοι όμως. Αμέ! Οι ντάξει είμαστε, ε, ο κόσμος πως την βγάζει είναι ένα θέμα. Γράφουν όμως. Για συμπαράσταση στον δίκαιο αγώνα των χαλυβουργών. Για να κάνουμε ταξικό αγώνα. Και να γαμήσουμε το ντόπιο κεφάλαιο. Άλλοι λένε ότι είναι ντροπή να γαμάμε το ντόπιο κεφάλαιο. Άλλοι λένε για πατριωτική αριστερά και ξινίζουν, άλλοι για κουμουνιστοσυμμορίτες. Άλλοι για τον άνθρωπο κι άλλοι για τα ζώα. Μπεεεεεεεεεεεεε Άλλοι του λένε ναι, άλλοι του λένε όχι. ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΓΑΜΑΕΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ, ΓΙΝΕΤΑΙ? Unfortunately, no. Αλλά τι να κάνουμε? Μπορούμε να κάνουμε τίποτα? Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Δεν ξέρουμε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι και δυστυχώς δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι. Άλλωστε, είναι πολλά τα λεφτά παντού, αλλά και στις ΜΚΟ Άρη.

Α, ρε Άρη.

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=72733&colid=37&catid=34&dt=2011-12-18%200:0:0

Α, ρε Άρη. Την καρδιά σου να ‘χαμε. Αυτοί, άλλοι, όπως και πολλοί άλλοι, διακατέχονται από ένα τρομερό αίσθημα ηττοπάθειας και πεσιμισμού, αποτέλεσμα της αποξένωσης, της διάσπασης και κατηγοριοποίησης, της αποχαύνωσης και τέλος ατομισμού που έχουμε υποστεί ως κοινωνία. Αλλά τι λέω ο άνθρωπος… there is no such fucking thing as society... Δηλαδή ρε παίδες, ποιος άλλος περιμένετε να σας πει ότι, πάει, πάπαλλα, τέλος η ιστορία? Οι ίδιοι το λένε μόνοι τους. Μετά από 30 χρόνια οραμάτων, διαισθήσεων, αισθήσεων και παραισθήσεων, ξερά κοφτά μας πληροφορούν γελώντας, ότι αισθάνονται εξουθενωμένοι λόγω της υπερπροσπάθειας. Από τι? Μα από την αποτυχία όλων των προβλέψεων όλων των οικονομικών βιαστών, εκβιαστών και δολοφόνων που μας πλασάρονται από τα όρνια των ΜΜΕ ως σωτήρες. Μα, είναι όλα νόμιμα λένε. Άρα και ηθικά θα έλεγε ο Βουλγαράκης! (Α, ρε Βουλγαράκη μουνόπανο.). Αντέστε μας στο διάολο τότε. Ευχαριστούμε πολύ. Πουτάνα τα κάνουμε και μόνοι μας που λέει και το σκεπτικό.

Θα το ξαναγράψω ρε παιδιά μπας και το εμπεδώσουμε καλύτερα: Εδώ και δυο χρόνια, από τότε που ανακαλύψανε το μαγειρεμένο υποτιθέμενο κακό μας χάλι, βάλθηκαν να μας σώσουν. Μαζί με τα ευρωπαϊκά αδέρφια μας, μας έσωσαν μια, δυο, τρείς, πέντε, εφτά, πόσες ρε παιδιά? Έχω χάσει το μέτρημα. Αφού αποτύχανε εκεί, μας φέρανε το πιόνι, τον άνθρωπο που τα ξέρει από μέσα, αυτόν που σίγουρα θα έβαζε τα πράγματα στην θέση τους, τον κύριο- γαμώ το μουνί που τον πέταγε- παπαδήμιο. Και τονε φέρανε και νόμιμα, έτσι? Όχι μαλακίες. Μαζί με τον δακρυσμένο αντιστασιακό, τρομάρα του ο μαλάκας κι αυτός. Κι ενώ είχαμε σωθεί, μας πετάγεται από το πουθενά ο χοντρομαλάκας, το πιο παχύσαρκο όρνεο επί γης, ο αντιπρόεδρος των πουλημένων προδοτών, ο υπουργός οικονομικών της βουλής των 300 καρεκλοκένταυρων , ο δυστυχώς που θα σας πεθάνω, και δε με νοιάζει, αλλά παίρνω το πολιτικό κόστος της καταστάσεως, ο μπένυ. Και τι είπε ο ελεεινός? “Δυστυχώς όλες οι θεμελιώδεις μακροοικονομικές και δημοσιονομικές προγνώσεις του αρχικού προγράμματος (του Μνημονίου) δεν επιβεβαιώθηκαν”. Αποτύχαμε. Αποτύχανε οι προβλέψεις και οι πολιτικές μας. Και όμως είναι ακόμα εκεί. Τους κοιτάμε. Τους χρυσοπλερώνουμε. Στη πλάτη μας θα μάθετε οικονομικά ρε γαμώ το σπίτι σας?

Μας μάθανε από παλιά ρε παίδες, ότι για να λειτουργήσει το σύστημα πρέπει να καταναλώνουμε. Πολύ. Δε μορ, δε μπέτερ. Αλλά έχει φτάσει σε σημείο τέτοιο, το σύστημα, που πάρα πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αγοράσουν τίποτε από αυτό που παράγεται. Αλλά μην ανησυχείτε. Ουδέν πρόβλημα. Αυτή η κατάσταση υπάρχει εδώ και χρόνια και μας είχε προβληματίσει λίγο, ή μας είχε βολέψει, ή απλά στρουθοκαμηλίζαμε. Αυτή που ζούμε τώρα όμως, είναι σε άλλο επίπεδο. Χρειάστηκε χρόνο να γίνει, αλλά…. Άλλη διάσταση ρε παιδάκι μου λέμε. Much, much more better clients! Των λαών οι χώρες. Και τα νούμερα? Κάτσε καλά λέμε. Περνάνε τα δις και τα τρις € ωσάν ν’ ακούγαμε για κιλά από πατάτες. Ναι μωρέ, τα δις λέω. Τι? Πόσο είναι ένα δις? Για κάτσε να δούμε γιατί έχω ξεχάσει λίγο…. Α, ναι. Αρχικά, αν δεν κάνω λάθος, το ένα δις (1.000.000.000) είναι ίσο με χίλια εκατομμύρια. Χίλια εκατομμύρια! Τι λε ρε παιδί μου. Και το ένα εκατομμύριο €, είναι ίσο με τριακόσια σαράντα εκατομμύρια δραχμές. (έτσι, μήπως και θυμηθούμε κανα νούμερο) Για φαντάσου! Ένα πούντο πού χω ακόμα από το 99, έκανε καινούργιο 3.000.000 δρχ και η βενζίνα είχε 120, 150, 200δρχ, δε θυμάμαι(ξέχασα). Πεντακόσιες + δραχμές πάντως δεν είχε ποτέ! Θυμάμαι και πόσα έπαιρνα το μήνα. 250.000 χιλιάρικα. Αμέ! Ενώ τώρα? Μες την τρελή χαρά είμαι τρομάρα μου. Είμαι τυχερός που δουλεύω, γιατί είχα μια δική μου επιχείρηση την οποία έκλεισα, ψάχνοντας μετά 7 μήνες για δουλειά και πριν 8 μήνες βρήκα, κι αυτό οφείλεται καθαρά σε κωλοφαρδία, και παίρνω 37 € τη μέρα. 9ωρο. Και Κυριακές. Στ’ αρχίδια μου όμως. Είπαμε, είμαι τυχερός που δουλεύω.

Anyway, υπάρχουν κι άλλοι, που λένε άλλα. Ο καθένας το δικό του δηλαδή. Όπως και να ‘χει το πράγμα, θεωρώ τουλάχιστον βλακώδες το να περιμένεις να σε σώσουν οι ευρωπαίοι εταίροι σου, αυτοί δηλαδή που σε έχουν βάλει στην λαιμητόμο και σε διοικούν εδώ και κάμποσο καιρό, προσοχή –βρισκόμενοι εντός της ελληνικής επικράτειας-. Παπαριές θα μου πείτε! Μόνοι μας δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε τίποτα. Μα βέβαια. Με κομματικούς στρατούς 100.000 μαλάκηδων σίγουρα όχι. Με αυτή τη νοοτροπία, στάνταρ όχι. Με πολιτικά μαγαζάκια που δεν αφήνουν το λαό να εκφραστεί μέσω δημοψηφίσματος, παρά μόνο με σλόγκαν ψηφίστε με να τους γαμήσω, τι να πω. Ένα ανέκδοτο μου έρχεται στο μυαλό: - Καμιά αύξηση θα πάρουμε? http://www.youtube.com/watch?v=BpfGMfMk91k

Μια ζωή, τρωγόμασταν ανά μεταξύ μας. Για άλλους λόγους κάθε φορά. Τώρα όμως και αφού είμαστε ανήμποροι δεθελοντές να πράξουμε οτιδήποτε άλλο, έφτασε η ώρα να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας (τουλάχιστον). Και να σκεφτούμε: Τι στο διάολο περιμένουμε σήμερα, για το αύριο. Δηλαδή ορέ παίδες, εμείς οι απλοί πολίτες, τι περιμένουμε? Αξιοπρέπεια? Αξιοκρατία? Ελευθερία? Λεφτά? Σκατά? Τι? Τι μας λείπει τόσα χρόνια από τη ζωή μας? Ποιος θα μας τα προσφέρει αυτά? Αυτοί που είτε ηθελημένα, είτε για να προφυλάξουν τα πολιτικά μαγαζιά τους μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση?

Και ποια είναι η σημερινή κατάσταση ρε παιδιά? Μας παίρνουν τη χώρα που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Τον τόπο στον οποίο δουλέψαμε και μοχθήσαμε εμείς οι πατεράδες μας κι οι μανάδες μας , το χώμα που είναι θαμμένοι οι παππούδες μας κι προγόνοι μας ρε. Μας παίρνουν την ελπίδα και το όνειρο για το αύριο ρε γαμώ το μουνί που τους πέταξε.

ΣΥΝΕΠΩΣ:

Ο πρώτος σκοπός μας, στόχος μας, πρέπει να είναι η άπαξ και δια παντός απαλλαγή μας από δαύτους. Να τελειώνουμε μια και καλή με αυτό το σάπιο, διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που εγκαθίδρυσε στη χώρα της Δημοκρατίας ένα χυδαίο σύστημα επαγγελματικού Κοινοβουλευτισμού διαπλεκόμενου οριζόντια με τα ντόπια παρασιτικά μεγαλοσυμφέροντα και κάθετα με ακόμα μεγαλύτερα υπερεθνικά κέντρα οικονομικής και πολιτικής ισχύος.

Το ότι η χούντα δεν τελείωσε το ’73, δεν είναι ένα σύνθημα απλά, είναι μια ζοφερή πραγματικότητα, που δυστυχώς σταδιακά συνειδητοποιούμε και που τώρα μας δείχνει το αποτρόπαιο πρόσωπό της, μα συνάμα το καθήκον που έχουμε για να την ανατρέψουμε.

Ταυτόχρονα δεν μπορούμε παρά να διεκδικήσουμε πίσω τη κυριαρχία της χώρας μας από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ και να πάρει πίσω ο Λαός με την πάλη του όλα όσα έχουν προλάβει μέχρι τώρα να αρπάξουν οι ντόπιοι και ξένοι επικυρίαρχοι.

Συνεπώς δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε το Χρέος. Ποιο αλήθεια χρέος; Είναι δικό μας άραγε αυτό; Από πού προέκυψε; Όχι δεν είναι δικό μας αυτό το χρέος, δεν το ζητήσαμε εμείς, δεν το απολαύσαμε εμείς, άλλοι το πήραν, το ξεκοκάλισαν και μας το φόρτωσαν αποφασίζοντας χωρίς εμάς, εμείς να το πληρώσουμε και τα παιδιά μας. Όχι, λοιπόν! Δεν χρωστάμε, άρα δεν πουλάμε και δεν πληρώνουμε. Ούτε αυτό είναι σύνθημα, αλλά κορυφαία πολιτική επιλογή. Εθνική επιλογή, ταξική επιλογή!Πολύ περισσότερο όταν τα χρέη αυτά που μας καταλογίζουν τα έχουμε ήδη πληρώσει πολύ περισσότερο από διπλά και τρίδιπλα.

Έτσι, δεν μπορούμε παρά να επιδιώξουμε να επιβάλλουμε την ριζική αναθεώρηση των σχέσεών μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση με πρώτο βήμα την έξοδο από την ζώνη του ευρώ και την υιοθέτηση Εθνικού νομίσματος. Η καθιέρωση ενός γνήσιου Εθνικού νομίσματος είναι προϋπόθεση για την άρνηση αναγνώρισης και μη αποπληρωμής του χρέους και αναγκαία αφετηρία για την ανασύνταξη της παραγωγικής βάσης της χώρας.

Παύση.

Ακολουθεί παράγραφος ξύλινης γλώσσας, πολιτικού οπορτουνισμού, προεκλογικής περιόδου και καθημερινής καταστροφής εγκεφάλων όλου του κομματικού φάσματος:

«Η πραγμάτωση των στόχων που έχουμε θέσει, μας επιβάλλει να αναλύσουμε πολύ προσεκτικά και συνειδητά τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες και τα θεσμικά πλαίσια. Ταυτόχρονα, το δυνάμωμα και η επέκταση των δομών, μας υποχρεώνει να προσδιορίσουμε και να καθορίσουμε τους άξονες μιας μελλοντικής πορείας.

Κατά τον τρόπο αυτό η σταθερή άνοδος στην ποσότητα και ποιότητα των προσπαθειών μας, μας δίνουν σε μεγάλο βαθμό την ευχέρεια να εκτιμήσουμε τις βάσεις μιας προοδευτικής μετεξέλιξης της οποίας η επιμέλεια και προπάντων η πλατιά συμμετοχή των λαϊκών μαζών στις σχετικές επεξεργασίες, θα εγκαινιάζουν μια διεργασία που θα συμβάλει στο να τελειοποιήσουμε, αλλά ταυτόχρονα θα εγγυάται και την ευρύτερη δυνατή απήχηση, ώστε να επεξεργαστούμε ένα δυναμικό σύστημα αντιμετώπισης των νέων μεγάλων απαιτήσεων του καιρού μας. Τα ιδεολογικά κριτήρια όταν συνδυαστούν, αλλά και η έκταση και η μέθοδος διαμόρφωσης στελεχών, παίζουν σημαντικό ρόλο για να καθορίσουμε τις νέες συνιστώσες και συντεταγμένες».

Όχι ρε μουνόπανα. Ευχαριστώ, δεν θέλω άλλο.

Με αυτή τη γλώσσα δεν μας μιλάνε για ανάπτυξη και ότι πρέπει να γίνουμε παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί; Πως αλήθεια μπορεί να γίνει αυτό, αν κάποιος στερείται τα βασικά εργαλεία άσκησης μιας τέτοιας πολιτικής ανασυγκρότησης της οικονομίας; Πόσο ανταγωνιστικές είναι άραγε οι αποικίες;

Μιλούν για ανάπτυξη, αλλά δεν επιζητούν ανάπτυξη. Είναι πλέον προφανές ότι επιδιώκουν ζωτικό χώρο υπερεκμετάλλευσης του ανθρώπινου δυναμικού και του φυσικού πλούτου της πατρίδας μας μέσα από το διαμελισμό της. Αυτό επιζητούν, αυτό προσπαθούν να επιβάλλουν.

Το Εθνικό νόμισμα και όχι το κατοχικό νόμισμα που ετοιμάζουν να μας επιβάλουν, μαζί με τις συνοδές πολιτικές ελέγχου διακίνησης των κεφαλαίων μέσω της Εθνικοποίησης της Τράπεζας της Ελλάδος και των μεγαλύτερων ιδιωτικών τραπεζών είναι η βάση κάθε πολιτικής που θέλει την έξοδο της χώρας από τη κρίση προς όφελος του λαού και της οικονομίας της χώρας μέσα από την ανασύνταξη της παραγωγικής βάσης. Για να πάψει το κράτος να αποτελεί φέουδο της παρασιτικής ξενόδουλης ολιγαρχίας, όπως αυτό είναι σήμερα και να αναδειχθεί σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, αφού ελεύθερα αποφασίσουμε ως λαός τι αποτελεί δημόσιο και κοινωνικό αγαθό που εμπίπτει στη δημόσια σφαίρα και τι μπορεί να αποτελεί ατομικό δικαίωμα και έκφραση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και επιχειρηματικότητας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, ας μη γελιόμαστε και οι μεσοβέζικες λύσεις που ακούγονται δεξιά και αριστερά, απλά θα παρατείνουν το πρόβλημα, ή και θα το επιδεινώσουν προσφέροντας ακόμα μεγαλύτερες ευκαιρίες στους επιβήτορες της πατρίδας και του λαού. Δεν γίνεται ρε αδερφέ δηλαδή να πλουτίζουν λίγοι -έως ελάχιστοι- με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου, ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΤΟΠΟΥ, του οποίου είμαστε ΚΥΡΙΟΙ, ΝΟΜΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΟΙ και που δικαιωματικά ανήκουν σε εμάς και στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας. Τελεία. Ο κάθε ιδιώτης μπορεί και πρέπει να παράξει χίλια μύρια άλλα προϊόντα και να εμπορεύεται άλλα τόσα.

Προφανώς όμως, για να ακολουθήσουμε μια τέτοια πολιτική δεν μπορούμε παρά να σπάσουμε τη συνέχεια του κράτους. Δεν μπορούμε παρά να προχωρήσουμε άμεσα στη παραδειγματική τιμωρία των ενόχων για τη σημερινή κατάντια της χώρας και να επιβάλλουμε να καθίσουν στο εδώλιο τα φυσικά πρόσωπα είτε πολιτικά, είτε εκπρόσωποι νομικών προσώπων (κομμάτων και επιχειρηματικών κυκλωμάτων), που συμμετείχαν με κάθε τρόπο στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Να καθίσουν στο εδώλιο οι δωσίλογοι που παρέδωσαν τη Πατρίδα στη κατοχή των ξένων δανειστών.

Τέλος, η κατάκτηση της πραγματικής Δημοκρατίας μέσα από την κατοχύρωση της γνήσιας Λαϊκής Κυριαρχίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας αποτελεί μονόδρομο. Δημοκρατία πραγματική δεν μπορεί να υπάρξει με τη χώρα υπόδουλη και το λαό της εξαθλιωμένο. Δημοκρατία πραγματική δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς αναδιανομή πλούτου και της εξουσίας, για να γίνουν οι ανάγκες του εργαζόμενου λαού και η συμμετοχή του στην άσκηση και τον έλεγχο της εξουσίας οι πυλώνες της νέας κοινωνίας.

Η Σύνταξη νέου Δημοκρατικού Συντάγματος, με «αμεσοδημοκρατική» κατεύθυνση, με ουσιαστικοποίηση της λαϊκής συμμετοχής και κατοχύρωση της ανακλητότητας και της λογοδοσίας σε όλα τα επίπεδα είναι πλέον αδήριτη αναγκαιότητα και αυτό μπορεί να γίνει μόνο από τον ίδιο το Λαό με την εκλογή Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης.

Λάστ, μπατ νοτ ληστ που λένε κι «φίλοι» μας οι Εγγλέζοι, εύχομαι στις επικείμενες εκλογές, τις οποίες αν και ανήγγειλε ο παπαδήμιος, εγώ ακόμα πιστεύω ότι δεν θα γίνουν, να ψηφίσετε όχι με το σκεπτικό του μη χείρον βέλτιστον, αλλά ούτε και της αντίδρασης ή της διαμαρτυρίας. Απαιτείστε με την ψήφο σας σεβασμό, απαιτείστε τιμωρία, απαιτείστε Ελευθερία και πραγματική Δημοκρατία.

Τίποτα λιγότερο, ούτε ένα βήμα πίσω.

http://www.youtube.com/watch?v=gcdULTKD3cg&feature=player_embedded

Καλή δύναμη

Γιώργης Αφαλωνιάτης

Άμεση δημοκρατία και διαφάνεια

Αποφάσισα τον τελευταίο καιρό να ψηφίσω στις εκλογές που αναμένονται.? (Άραγε αν ο λαός ψήφιζε σε τακτά χρονικά διαστήματα για τα θέματα του θα υπήρχε αυτή η ανάγκη για εκλογές?).

Στα 19 χρόνια που δεν έχω το δικαίωμα του εκλέγειν
δεν έχω πάει ποτέ εκτός απο μια φορά που έβαλα όλα τα ψηφοδέλτια μέσα στο φάκελο με αποτέλεσμα να μην χωράει ο φάκελος να μπει στην σχισμή της κάλπης.
Οι λόγοι που δεν ψήφιζα ήταν ότι δεν με κάλυπτε κανένα πρόσωπο και καμία ιδεολογία.
Σε αυτές τις εκλογές θα ψηφίσω. Ανακαλύφθηκε η άμεση δημοκρατία με εκπροσώπους της τους Ελληνες Πειρατές. Δεν έχουν αριστερή κεντρώα ή δεξιά ιδεολογία και δεν έχουν ηγέτες. Πιστεύουν στην επιλογή της πλειοψηφίας, στην διαφάνεια στα δημόσια θέματα και στην προστασία των προσωπικών δεδομένων.

Δεν χρειάζεται να ταυτιστώ με κανέναν αρχηγό και δεν χρειάζεται να δικαιολογηθώ για το αν είμαι αριστερός ή δεξιός. Σε άλλα θέματα είμαι νεοφιλελεύθερος, σε άλλα αναρχικός, αλλού αριστερός και σε μερικά δεν μου καίγεται καρφί.

Τα κόμματα ποτέ δεν μου άρεσαν και ποτέ δεν θα μου αρέσουν. Είναι έξω απο την δική μου κοσμοθεωρία. Δεν μπορώ να μπώ σε ομάδα, δεν μου αρέσουν οι ομάδες. Ο μόνος λόγος που θα ασχοληθώ με τους πειρατές είναι οτι προσπαθούν με νόμιμο τρόπο, να δώσουν την δυνατότητα στον καθένα να παίρνει μέρος και να έχει ενεργό ρόλο στις αποφάσεις που καθορίζουν την ζωή του.



Το ερώτημα για μένα σε αυτές τις εκλογές είναι το εξής ουσιαστικο:

Θα στέλνατε κάποιον άλλον για να συν-ουσιάστει με τον/την συντροφό σας επείδη υποθέτεται ότι ο άλλος ξέρει να γαμάει καλύτερα απο εσάς?

Όποιος απαντήσει θετικά, να με έχει στα υπόψη του
:)

και για να μη παρεξηγηθούμε στις λέξεις ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ βάλτε για αλλαγή την λέξη ΖΩΗ
και στην λέξη ΑΛΛΟΣ βάλτε ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ
Την λέξη γαμάει αφήστε την ως έχει

Το πρόβλημα προκύπτει ότι σε περίπτωση που στέλνουμε αντιπρόσωπους να κάνουν την δική μας δουλειά δεν θα μάθουμε ποτέ να κάνουμε λάθη και να μαθαίνουμε απο αυτά.
Θα παραμείνουμε στα καφενεία να συζητάμε για το τι λάθοι κάνουν οι πολιτικοί μας και να τα σπαμε όταν κατεβαίνουμε σε πορείες.

http://www.youtube.com/watch?v=uDsc-i3Fzo4

Παραθέτω ενα κείμενο του Zacqary Adam Green.


http://www.pirateparty.gr/2012/04/is-representative-democracy-sustainable/

Είναι βιώσιμη η αντιπροσωπευτική δημοκρατία?

Άνεμος αναταραχής φυσά σε διάφορα κράτη ανά τον κόσμο. Καθώς τα έθνη δοκιμάζονται από τις κοινωνικο-οικονομικές κρίσεις, οι λαοί δεν αισθάνονται πλέον πως υπηρετούνται από τους εκλεγμένους αξιωματούχους τους.

Είναι άραγε μια προσωρινή ανωμαλία ή ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα της παραδοσιακής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας;

Σε όλο τον κόσμο, οι πολίτες, αποκομμένοι από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων και τους ηγέτες τους, έχουν αρχίσει να εξεγείρονται. Συμβαίνει ειρηνικά στην Ισπανία, με τις μη βίαιες διαμαρτυρίες των indignados, βίαια και χαοτικά στη Βρετανία, με ταραχές, λεηλασίες και εμπρησμούς.

Η Ελλάδα είναι κάπου στη μέση, αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στις ειρηνικές διαμαρτυρίες και την βία που προκαλεί η αστυνομία. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της συμπεριφοράς των εκλεγμένων ηγετών, που δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των πολιτών τους.

Ακόμα και στις Ηνωμένες Πολιτείες – ένα από τα πλέον αλλοτριωμένα έθνη σε παγκόσμιο επίπεδο, με ψευδαισθήσεις δημοκρατίας – υπήρξε μια μικρή ανταπόκριση σχετικά. Στις ΗΠΑ, η κατάσταση είναι τόσο άσχημη, που έχει ξεπεράσει πια το σημείο όπου εκνεύριζε και απογοήτευε τους ανθρώπους. Πλέον τους απελπίζει και τους βυθίζει στην αδράνεια. Δύο κόμματα ελέγχουν τα πάντα, και στηρίζονται από δωροδοκίες και εταιρείες. Για πολλούς, φαίνεται άσκοπο να αντιδράσουν, πόσο μάλλον να ψηφίσουν.

Αλλά η κυριαρχία των γιγαντιαίων εταιρειών στις ΗΠΑ και οι αντιδράσεις κατά των κοινωνικών ανισοτήτων στην Ευρώπη είναι μονάχα τα συμπτώματα του πραγματικού προβλήματος. Πώς φθάσαμε ως εδώ; Γιατί οι πολίτες δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως αυτό, προτού να συμβούν;

Αποσύνδεση.

Σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία, οι πολίτες είναι ουσιαστικά αποκομμένοι από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Το δικαίωμα του καθορισμού των αποφάσεων λήγει, τη στιγμή που δείχνουν κάποιον και του λένε «ηγήσου.» Μέχρι τις επόμενες εκλογές, οι απόψεις τους δεν έχουν πλέον σημασία. Η διαδικασία δημιουργίας, ερμηνείας και επιβολής των νόμων επαφίεται εξ ολοκλήρου στους κυβερνήτες.

Θεωρητικά, ένας ηγέτης έχει κίνητρο να κάνει καλή δουλειά και πραγματικά να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του λαού. Αν δεν το κάνει, χάνει τις επόμενες εκλογές. Στην πράξη, όμως, η αποσύνδεση μεταξύ πολιτικού και πολίτη οδηγεί στην απάθεια.

Το αστικό επιχείρημα υπέρ της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, είναι ότι οι «άπλυτες μάζες» δεν έχουν την γνώση και την ευφυΐα να κυβερνούν σωστά και ως εκ τούτου πρέπει να επιτρέπει μόνο στους πιο μορφωμένους να παίρνουν αποφάσεις. Αυτό, όμως, καταλήγει να είναι μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία, αφού οι αντιπρόσωποι, συμμετέχοντας ενεργά στην διακυβέρνηση, έχουν πληρέστερη και καλύτερη πληροφόρηση , από ότι οι απλοί πολίτες.

Στην πραγματικότητα, οι πολίτες είναι κάτι παραπάνω από ικανοί να κατανοήσουν όλα αυτά τα κυβερνητικά ζητήματα, εφόσον κάποιος τους τα εξηγήσει και τους τα διευκρινίσει. Αυτό συχνά δεν συμβαίνει. Οι πολίτες δεν αισθάνονται ότι ακούγεται η φωνή τους.
Δεν έχουν τρόπο να γνωρίζουν αν οι αποφάσεις των ηγετών τους είναι πραγματικά για το καλύτερο ή όχι. Με όλα τα τεχνολογικά μέσα πληροφόρησης που έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα, είναι παράλογο να υπάρχουν τόσο λίγες δυνατότητες για μια πραγματική επικοινωνία με τους εκλεγμένους ηγέτες.

Αλλά το να τρίψουμε το ίντερνετ στη μούρη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν είναι από μόνο του αρκετό. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι είχαν άφθονους διαύλους επικοινωνίας στη διάθεσή τους εδώ και δεκαετίες. Επιστολές, τηλεφωνήματα, προσωπικές συναντήσεις: όλα τα παραπάνω τους έδιναν την δυνατότητα για ανοιχτό διάλογο με τους πολίτες. Ωστόσο, η αποσύνδεση παραμένει. Όσους τρόπους και να βρούμε για να επικοινωνούν οι ψηφοφόροι με τους ηγέτες τους, και πάλι θα πρέπει να τους εμπιστευθούν πλήρως και να υπογράψουν μια «λευκή επιταγή», δίνοντας τους την εξουσία να αποφασίζουν. Μετά από τις εκλογές, οι πολίτες δεν έχουν πραγματική εξουσία και το ξέρουν.

Αυτό το έλλειμμα λαϊκής εξουσίας γεννά απάθεια και αδιαφορία. Μέχρι να γεννήσει βία.

Η διαδικασία δημιουργίας, ερμηνείας και επιβολής των νόμων, δεν είναι κομμάτι της ζωής των περισσότερων ανθρώπων. Δεν το βλέπουν, δεν το βιώνουν, και ως εκ τούτου δεν αισθάνονται δεσμευμένοι από αυτό. Και δεν αντιλαμβάνονται πότε κάτι πρόκειται να πάει στραβά, παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά. Πόσος χρόνος θα περάσει αλήθεια, ωσότου μια πλήρως λειτουργική αντιπροσωπευτική δημοκρατία σκοντάψει σε κάποια ανωμαλία και πέσει θύμα της αποξένωσης των πολιτών της; Η φθορά μπορεί να επιδιορθωθεί, αλλά πόσος καιρός θα περάσει μέχρι να επανέλθει;

Καθώς αυτός ο κύκλος συνεχίζεται, κόσμος βλάπτεται, οικοσυστήματα καταστρέφονται, ο πλούτος συσσωρεύεται και το μέλλον χάνεται, ενώ η αντιμετώπιση του προβλήματος γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Πόσο ακόμα μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;

Ο κύκλος μπορεί να σπάσει. Η διχοτόμηση μεταξύ «κυβέρνησης» και «λαού» πρέπει να εκλείψει. Τέλος πια στην τακτική επιλογής ατόμων, στα οποία δίνεται εξουσία, ενώ ο λαός παραμένει αδρανής στο παρασκήνιο, την ώρα που αυτοί κρατάνε τις τύχες μιας ολόκληρης κοινωνίας στα χέρια τους. Οι κυβερνήσεις, από εδώ και στο εξής, πρέπει να δομούνται γύρω από τη συμμετοχή των πολιτών στην διαδικασία λήψης αποφάσεων. Άτυποι αντιπρόσωποι του λαού δύναται να αναδειχθούν, ανάλογα με την φύση της κάθε περίπτωσης, οι οποίοι όμως, δεν θα έχουν το κίνητρο μιας καλοπληρωμένης δουλειάς αλλά την επιθυμία να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους στην επίτευξη ορισμένων στόχων.

Όλοι θα έχουν λόγο για το μέλλον.

Θα είναι μια κυβέρνηση από το πλήθος


http://www.pirateparty.gr/2012/04/is-representative-democracy-sustainable/