Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Νότια Οσετία. Όπως λέμε Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου. Ή όπως λέμε (εμείς μόνο πλέον) Ψευδοκράτος του Ντενκτάς

Σκέφτομαι (μην υπομειδιάς, ναι σκέφτομαι) αρκετά το τελευταίο διάστημα την σύγκρουση στον Καύκασο και τις συνέπειές της στο Κυπριακό. Αν μάλιστα την συνδυάσουμε με την πρόσφατη αναγνώριση του Κοσόβου, νομίζω ότι ο μύλος της Τουρκίας υπερχείλισε. Όχι άλλο κάρβουνο …
Ειδικός δεν είμαι. Αν με ρώταγες τον Ιούλιο κατά που πέφτει ο Καύκασος δεν είμαι σίγουρος ότι θα σου απαντούσα, πολύ δε περισσότερο αγνοούσα την ύπαρξη της ν. Οσετίας και της Αμπχαζίας. Επειδή όμως, όπως λέει και ο Ουμπέρτο Έκο, τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, έκανα τα εντατικά μου και ενημερώθηκα για τα βασικά:

Νότια Οσετία
Αυτοανακηρυγμένη δημοκρατία στην επικράτεια της Γεωργίας
• Απολαμβάνει ένα καθεστώς de facto αυτονομίας για περισσότερα από 16 χρόνια τώρα
• Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής είναι Ρώσοι
• Κατόπιν διακρατικής συμφωνίας, η οποία υπεγράφη το 1992, η Ρωσία διατηρούσε στην περιοχή ειρηνευτικό σώμα (sic) ως εγγυήτρια δύναμη

Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά. Η Γεωργία με πρόσχημα την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης επεμβαίνει στην περιοχή και η Ρωσία με πρόσχημα την διαφαινόμενη ανθρωπιστική κρίση και την προστασία των εκεί εγκατεστημένων Ρώσων, σηκώνει το γάντι και καταστρέφει πόλεις και διάφορα στρατηγικά σημεία των Γεωργιανών.
Η ανείπωτη χαρά των κάθε είδους εμπόρων (όπλων, ελπίδας, πατρίδας, θρησκείας, οικογένειας κλπ)!!!

Τα σημαντικά, αυτά που αφορούν τον άμαχο πληθυσμό και όχι την ανθρωποκτόνο εξουσιομανία, ήχησαν παράφωνα από τις τηλεοράσεις των θερινών ανακτόρων μας. Προς στιγμήν μόνο τάραξαν τα Αυγουστιάτικα απογεύματά μας, αλλά ευτυχώς το αυτί μας δεν ιδρώνει πια. Μετά από τόσα που’χουμε δει η εικόνα δεν παγώνει την ψυχή.
Το’λεγε η γιαγιά πως τα βουνά είναι μαθημένα απ’τα χιόνια και η τηλεόραση το’κανε το γαμημένο θαύμα της, μας μεταμόρφωσε όλους σε βουνά.

Η τελευταία, προς το παρόν, πράξη του δράματος παίχτηκε στις 26-8, όταν η Ρωσία αναγνώρισε τη δημοκρατία της Ν. Οσετίας ως ανεξάρτητη.
Οποιοσδήποτε γνωρίζει βασικές πτυχές του Κυπριακού προβλήματος, δεν χρειάζεται μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι εξελίξεις αυτές είναι εξαιρετικά δυσοίωνες για το μέλλον της Κύπρου.
Τούτο δε προκύπτει από μια απλή ανάγνωση των απόψεων των Ρώσων (δες το άρθρο του Sergei Lavrov, Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, στους Financial Times Why Russia's response to Georgia was right), οι οποίες είναι πιστή αντιγραφή των επιχειρημάτων που δεκαετίες τώρα προβάλλει η Τουρκική κοινότητα της Κύπρου.
Πολύ περισσότερο ανησυχητική βέβαια είναι η διπλή ανάγνωση του Διεθνούς Δικαίου, αφού όλοι όσοι το επικαλούνται ταυτόχρονα παραβιάζουν τις αρχές του.
Στις περιπτώσεις που εξετάζουμε η αρχή του σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας των κρατών παραβιάστηκε από την Ρωσία και την Τουρκία, ενώ η αρχή του σεβασμού της εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας κάθε ομάδας πληθυσμού και του σεβασμού των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, παραβιάστηκε από την Γεωργία και την Ελλάδα και την Ελληνοκυπριακή κοινότητα.

ΥΓ1. Στο σημείωμα αυτό επέλεξα να μην σχολιάσω αρκετά την αυταπόδεικτη ανθρωπιστική τραγωδία. Η άποψή μου είναι ότι αυτή ούτε περιγράφεται ούτε αναλύεται στα πλαίσια μιας ανάρτησης σε ένα blog. Αποτρέπεται μόνο. Όμως πρέπει να εξεγερθούμε. Πολύ φοβάμαι ότι παραβιάζω ανοιχτές πόρτες αν προβλέψω ότι, μέχρι να γυρίσει ο ήλιος και να λιγοστέψουν τα χιόνια, θα γίνουμε θεατές πολλών τέτοιων δυσάρεστων για τον άνθρωπο καταστάσεων.

ΥΓ2. Γιώργο, δίνω τα πάντα για ένα μανιφέστο. Τον άνθρωπο να κοιτάξεις. Τον άνθρωπο …

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Πριν το Μανιφέστο...

Προαναγγέλλοντας την Αυγουστιάτικη περίοδο της Φούσκας δήλωσα ότι θα κάνω διακοπές με σκοπό την αλλαγή σελίδας και το κλείσιμο μιας εποχής. Ο Αύγουστος ήταν τελικά παραγωγικός γιατί υπέγραψα στο γάμο του Παράκελσου (ναι τελικά είναι έγκυρος – έβαλα την σωστή υπογραφή, στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή) και γιατί (ξανα)είδα φίλους αγαπημένους. Ήταν επίσης παραγωγικός, γιατί σε κείνον τον καφέ στα Ψηλά Αλώνια, αφ’ ενός εξέθεσα τις ιδέες μου στον φίλο Νίκο και αφ’ ετέρου προσπάθησε – και μάλλον σε μεγάλο βαθμό κατάφερε – να με πείσει για ένα από τα επόμενα βήματα. Η πιθανή εμπλοκή της Λαμπρινής σε αυτό ήταν ένα δυνατό επιχείρημα για να το σκεφτώ σοβαρά. Φίλε Νίκο, να ξέρεις ότι το δουλεύω αλλά θα χρειαστεί χρόνος μέχρι να το ξεκινήσουμε. Δείξε για άλλη μια φορά υπομονή με μένα!
Σε εκείνον τον καφέ σχολιάσαμε και την ανάρτηση του φίλου Όθωνα με την «Τελευταία Διάλεξη». Αν και είχα αφήσει στη μέση ένα εκτενέστερο κείμενο για το θέμα, θα κωδικοποιήσω εδώ τις σκέψεις μου γιατί θα μας φανούν χρήσιμες αργότερα:
1. Φίλε Όθωνα, δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι οι μέχρι τώρα αναρτήσεις σου με βάζουν σε σκέψεις και με κάνουν να προβληματιστώ για θέματα της δικής μου ζωής. Προφανώς η αλληλεπίδραση μας είναι δημιουργική. Συνέχισε να με προκαλείς (με την «καλή έννοια» πάντα), μάλλον το χρειάζομαι.
2. Αν και η «Τελευταία Διάλεξη» είναι γεμάτη από αμερικανικά cliché, πραγματικά με συγκλόνισε. Δεν είναι τόσο η στάση του ανθρώπου μπροστά στην αρρώστια και το θάνατο: για αυτό έχω μια ανάλογη παιδεία πάρει από την στάση των δικών μου ανθρώπων στο θέμα, με ίσως χαρακτηριστικότερη αυτή του παππού Παναγή που έχει περάσει για τα καλά στη φιλοσοφία της οικογένειας και τη δική μου.
3. Αυτό που με συγκλόνισε είναι ότι η «Τελευταία Διάλεξη» αποτελεί την πιο ξεκάθαρη και εύγλωττη περιγραφή της άποψης μου για το θέμα του θανάτου ή αν θέλετε καλύτερα για το θέμα της ζωής: η οικογένεια και οι «άλλοι», η σχέση με τη διδασκαλία και πιο πολύ απ’ όλα η υστεροφημία νοούμενη ως το αποτύπωμα της ζωής μας σε αυτό τον κόσμο, είναι αυτό που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να υπερβεί την πραγματικότητα του θανάτου ή αλλιώς την αλήθεια ότι αυτό το δύσκολο αλλά ευχάριστο παιχνίδι που λέγεται ζωή κάποια στιγμή τελειώνει. Αργά ή γρήγορα όλοι θα μάθουμε αυτή την αλήθεια αλλά είναι αυτά που μοιραστήκαμε με και κάναμε για την οικογένεια και τους φίλους, αυτά που μάθαμε και δείξαμε στον κόσμο και αυτά που αφήνουμε πίσω μας ως αποτύπωμα της ζωής μας που μας κάνουν δυνατούς, πλήρεις και έτοιμους να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια ότι η γιορτή κάποια στιγμή θα τελειώσει.
4. Είναι και ο ερωτικός χωρισμός ένας μικρός θάνατος και θυμάμαι να λέω στις πιο αγαπημένες από τις συντρόφους που πέρασαν από τη δική μου ζωή ότι θα μου αρκούσε και θα με ικανοποιούσε αν όταν με θυμούνται η ανάμνηση προκαλεί είναι απλό χαμόγελο. Είναι αυτό αρκετό για κάθε θάνατο.
5. Από την «Τελευταία Διάλεξη» αυτό που κρατάω ως μάθημα (και αυτό με συγκλόνισε) είναι ότι σε κανένα από αυτά που θεωρώ ως στηρίγματα ζωής δεν έχω πλήρως ανταποκριθεί Ναι ζω για την οικογένεια και τους φίλους μου, θέλω να κάνω πράγματα (και μάλιστα δύσκολα όπως να τους παντρεύω!) γι αυτούς αλλά δεν έχω τη δική μου οικογένεια και τα δικά μου παιδιά. Ναι ξεκίνησα να εργάζομαι ως ερευνητής αλλά ο βιοπορισμός και οι συνθήκες με πήραν από τα αμφιθέατρα και την διδασκαλία που τόσο αγαπάω και με έριξαν στην καθημερινότητα της εργασίας. Ναι θέλω να πιστεύω ότι κάτι θα μπορούσα και εγώ να αφήσω ως αποτύπωμα της ζωής μου, αλλά κοιτώντας πίσω δεν βλέπω αχνάρια για να μπορέσει κάποιος να τα ακολουθήσει.
6. Και μια λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: οικογένεια, διδασκαλία και υστεροφημία δεν είναι μόνο ο δρόμος για την αθανασία είναι και η απλή συνταγή για τις μικρές επαναστάσεις.
Για το που οδήγησαν όλες αυτές οι σκέψεις και οι συζητήσεις με τον Φίλο Νίκο επιφυλάσσομαι να το πω από το Μανιφέστο!

ΓΠΚ

Ανταπόκριση από την χώρα του Ύπνου...

...απευθύνομαι στην παρέα των Κουμπάρων -που μεταξύ μας πολύ συνωμοτική μου ακούγεται- επειδή έχασα μέρος του νυφικού τραπεζίου λόγω ανωτέρας -βασιλικής!- βίας, αν μπορούσαν να με ενημερώσουν για τα βραδινά τεκταινόμενα, πολύ θα το εκτιμούσα, ευχαριστώ!
Επίσης κάπου διάβασα ότι ο ΑρχιΚουμπάρος (=όπως ΑρχιΝονός, Αρχιδ*α, κα) επικαλέστηκε επι ματαίω το ονόμά μου και με καταριόταν, παρακαλώ κάποιος να του 'βουλώσει' το στόμα!
Με την ευκαιρία παραθέτω μερικές φωτογραφίες από τον γάμο που τράβηξα μόνος μου (the before pictures)...


...καθώς και μερικές από άλλους γάμους (the after pictures)...


Όταν χαράζει...





Όταν χαράζει o πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη
σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει


Αν είσαι μόνος αν είσ' αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει
Έχει το μύρο έχει τη σιγαλιά
έχει τον ήλιο τον αλάνη

Καινούρια μέρα καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει

Πίσω απ' τους λόφους πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα
Χωρίς Βαστίλλη χωρίς ανάθεμα
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα


Αγγελάκας Γιάννης
Μουσική/Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008

Ένα Πληρωμένο Τραγούδι ...



http://www.youtube.com/watch?v=gf8oJlRwVkg

Φιμώνω τοίχους
ταίζω μηχανές
για την καρδιά ενός χτήνους
καταπίνω φωτιές
πληρώνω ερωμένες σιωπές εκβιαστές

Τραυλίζω μύθους
σκαλίζω πληγές
για την καρδιά ενός χτήνους
κυνηγιέμαι απ' το χθες
πληρώνω καταθλίψεις ενοχές διαστροφές

Ομως πληρώνομαι γι' αυτό πληρώνομαι
μ' ανώδυνες μικρές διαδρομές
πάνω κάτω σε μια λαίμαργη χώρα
μέσα έξω σε μια αχόρταγη χώρα
πληρώνομαι απ' αυτήν πληρώνομαι
μα ξαγρυπνάω γυρεύοντας τα άχρηστά της δώρα

Από εύσπλαχνους δήμιους
ζητάω αναβολές
για την καρδιά ενός χτήνους
τρέφομαι με ψευτιές
πληρώνω φίλους-σκύλους διαλυμένες γιορτές

Φιμώνω τοίχους
ταίζω μηχανές
για την καρδιά ενός χτήνους
καταπίνω φωτιές
πληρώνω ερωμένες σιωπές εκβιαστές

Ομως πληρώνομαι γι' αυτό πληρώνομαι
μ' ανώδυνες μικρές διαδρομές
πάνω κάτω σε μια λαίμαργη χώρα
μέσα έξω σε μια αχόρταγη χώρα
πληρώνομαι απ' αυτήν πληρώνομαι
μα ξαγρυπνάω γυρεύοντας τα άχρηστά της δώρα


Το τραγούδι παίζει για τον Κωνσταντίνο. Έναν άνδρα που εκτιμώ.

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Σκέψεις ενός κουμπάρου

1. Το είπα και εκεί (στο τραπέζι): «Ότι έγινε, έγινε. Να ζήσουν!»
2. Η παράδοση του Παράκελσου, φίλε Νίκο, ήταν πράξη ηρωική! Γιατί μπορεί να θέλει «αρετή και τόλμη η ελευθερία», αλλά προϋποθέτει περισσό θάρρος και ηρωισμό η οικειοθελής στέρηση της. Ήταν πράξη ηρωική η παράδοση ΚΑΙ για τον κουμπάρο και τους συν αυτώ, γιατί, όπως καλά γνωρίζεις από την ιστορία, κατά τις παραδόσεις δεν ξέρεις ποτέ ποιον θα πάρουν τα βόλια! Άσε που το νέο status quo το καθορίζουν πάντα οι κατακτητές…
3. Λες, φίλε Νίκο, να απαλλαχθήκαμε από τον Παράκελσο; Το αδίκημα που κατά συρροή εκτελούμε τα τελευταία επτά συναπτά έτη λες να έχει απαλλαγή; Παραγράφεται; Για ρώτα τον Βασίλη!
4. Είπα Βασίλη και θυμήθηκα: «ξέχνα ρε Billy την Τ.»! Η ανθοδέσμη της θα μαραθεί χωρίς να φέρει αποτέλεσμα!
5. Φίλε Νίκο, αν βοηθήσεις λίγο έχουμε οδηγό για το βανάκι: ο Μ. ψήνεται γιατί τα μελλούμενα είναι θολά.
6. Δεν νομίζω ότι είμαι η επόμενη αποστολή. Με κερδίζει ο Μορφέας στα σημεία και προηγείται με διαφορά ... στήθους!
7. Η επόμενη ή μεθ’ επόμενη δεν έχει σημασία - θα έρθει η ώρα μου! Αν έρθει δεσμεύεσαι από το επισημότατο τούτο βήμα ότι θα αναλάβεις πρωταγωνιστικό ρόλο στην αποστολή του «ξεφορτώματος»; Σε προ(σ)καλώ!
8. Είναι δύσκολο και τολμηρό, αυτή την εποχή και με αυτή την κυβέρνηση να είσαι «ο κουμπάρος». Ελπίζω με την επόμενη να είναι πιο ανώδυνο.


Ο πάντα «ελεύθερος» κουμπάρος,
ΓΠΚ (aka GPK)

Η Παράδοση της Πόλεως Μπρέντα


Αντί σχολίου για το γεγονός της Κυριακής, επισυνάπτω τον πίνακα του Βελάσκεθ. Άλλωστε τα πάντα έχουν ειπωθεί από τον Γείτονα του ζεύγους.
Παραδώσαμε λοιπόν τον παράκελσο στην σύζυγο και προσβλέπουμε στην απαλλαγή μας.
Επόμενη αποστολή: να ξεφορτωθούμε τον GPK.

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

Ανταπόκριση από την χώρα του ύπνου...

...ξύπνησα για να πάω σε γάμο, θα πάω και στο τραπέζι...

...στο bachelor όμως δεν με κάλεσε κανείς!

Γι αυτό ερωτώ:

-αν πάω στο πάρτι της νύφης (που θα είναι και πιο ενδιαφέρον) ο γαμπρός θα μου κρατάει μούτρα?

-στο πάρτι της νύφης θα βρω και τον κουμπάρο?

-ο κουμπάρος θα παρεβρεθεί με τον δικηγόρο του (για παν ενδεχόμενο)?

-σαν γείτονας θα έχω κάποια προνόμια, πχ προτεραιότητα?

-το πάρτι της νύφης ποιος θα το πληρώσει?



συγνώμη που έριξα το επίπεδο του αξιοσέβαστου τούτου blog, έστω και προσωρινά, αλλά είναι κάποια ερωτήματα που με βασανίζουν και έπρεπε να τα μοιραστώ...