Ο κόσμος σύμφωνα με την Monsanto

Δείτε το αφιέρωμα στο ντοκιμαντέρ "Ο κόσμος σύμφωνα με την Monsanto".

Πηγή: The Real News



Υ.Γ.: Το "The Real News" αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Μοιάζει να είναι ανεξάρτητο μέσο με ειδησεογραφία την οποία γνωρίζουμε μόνο από εκπομπές σαν το "Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα".

Συνειρμικά: Η αλήθεια

Μια νέα επιστημονική αλήθεια δεν θριαμβεύει επειδή πείθει τους αντιπάλους της και τους κάνει να δουν το φως, αλλά μάλλον επειδή οι αντίπαλοι της πεθαίνουν και μία νέα γενιά μεγαλώνει η οποία έχει εξοικειωθεί με αυτήν.

Max Planck (1858 – 1947) - Νόμπελ Φυσικής 1918.

Ή κατά το συντομότερο:

Η αλήθεια ποτέ δεν θριαμβεύει, απλά οι αντίπαλοί της πεθαίνουν.

ΓΡΑΜΜΑ-ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΡΧΣ

Αναδημοσιεύω από το δικτυακό τόπο του ΡΧΣ:

Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

Θέλω να σας ευχαριστήσω ολόψυχα για την συμπαράσταση και τα καλά σας λόγια έως τώρα. Παρότι έχει περάσει ένας μήνας από την απόφαση της διοίκησης της ΕΡΤ να μην ανανεώσει την προβολή του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα και της Θεματικής Βραδιάς για την επόμενη τηλεοπτική χρονιά, συνεχίζουν να φτάνουν μηνύματα και ψηφίσματα συμπαράστασης από πολίτες, συλλόγους και προσωπικότητες. (μπορείτε να τα δείτε στην συνέχεια).

Πιστεύω ότι το κύμα διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε ξεπερνά κατά πολύ την προσωπική μου περίπτωση ή την τύχη μιας εκπομπής. Αφορά το δικαίωμα των πολιτών στην ελευθερία της έκφρασης και την ενημέρωση, πολύ περισσότερο όταν οι ίδιοι χρηματοδοτούν την δημόσια τηλεόραση. Αφορά την παραγκωνισμένη νέα γενιά των 700 συν-πλην ευρώ (που αποτέλεσε την πέτρα του σκανδάλου), την έλλειψη αξιοκρατίας, αλλά και τον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας μας. Ένας τροχονόμος που με σταμάτησε πρόσφατα έξω από την Βουλή συνόψισε πολύ καλά όλα αυτά τα συναισθήματα: «Γι’ αυτό αυτή η χώρα», μου είπε, «δεν πρόκειται να πάει ποτέ μπροστά».

Με δεδομένο τον συνεχώς αυξανόμενο ρόλο των ΜΜΕ στην κοινωνική και πολιτική ζωή, δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία χωρίς ανεξάρτητα και ελεύθερα μέσα ενημέρωσης. Αν οι εξελίξεις που σημειώνονται τα τελευταία χρόνια συνεχιστούν, είναι ζήτημα χρόνου το πότε οι πολίτες στην Ελλάδα δεν θα είναι καθόλου ενημερωμένοι για την ίδια τους την χώρα. Υπάρχει και θα υπάρχει ποταμός «ειδήσεων», αλλά στην πραγματικότητα οι Έλληνες θα είναι χειρότερα πληροφορημένοι από τους ανθρώπους του Μεσαίωνα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους εμείς στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα σχεδιάζουμε την δημιουργία ενός διαδικτυακού τηλεοπτικού σταθμού. Θέλουμε να αποτελέσει έναν τόπο αδέσμευτης και ανεξάρτητης ενημέρωσης και ποιοτικής ψυχαγωγίας.

Ξεκινήσαμε πειραματικά με το banana-republic.gr και παρά την ελάχιστη ενημέρωση ή το ελλιπές περιεχόμενο του banana, η ανταπόκριση είναι ιδιαίτερα θετική. Για να δημιουργηθεί ένα διαδικτυακό τηλεοπτικό κανάλι απαιτούνται χρήματα. Για να είναι ανεξάρτητο, τα χρήματα αυτά πρέπει να προέρχονται από όσους ενδιαφέρονται για τίμια ενημέρωση και ψυχαγωγία που δε θα προσβάλλει την αισθητική τους.

Το μήνυμα λοιπόν που σας γράφω αποτελεί και ένα είδος σφυγμομέτρησης των απόψεων και των αντιδράσεων σας στην παρακάτω πρόταση: το αρχικό κεφάλαιο να συγκεντρωθεί από μετοχές αξίας πχ 100 ευρώ που θα αγοράσουν όσοι ενδιαφέρονται να πάρουν μέρος στο εγχείρημα. Οι μέτοχοι του σταθμού όπως και οι «ιντερνετοτηλεθεατές» θα συμμετέχουν στη διαμόρφωση του προγράμματος στέλνοντας τα δικά τους βίντεο και εκφράζοντας την γνώμη τους ,με όπλο τα εργαλεία αμφίδρομης επικοινωνίας τα οποία το διαδίκτυο προσφέρει. Εννοείται ότι η εταιρεία που θα δημιουργηθεί θα διέπεται από τους νόμους μιας ανώνυμης εταιρείας και τα οικονομικά της θα είναι διαφανή σε όλους τους μετόχους. Η συνέχεια της μπορεί να εξασφαλισθεί μέσα από διαφημίσεις, οι οποίες αυξάνονται στο ίντερνετ με γεωμετρική πρόοδο.

Προς τη δημιουργία διαδικτυακών τηλεοπτικών σταθμών κινούνται σήμερα μια σειρά από παράγοντες, από δημοσιογράφους μέχρι κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Με την ενεργοποίηση της ψηφιακής τηλεόρασης οι σταθμοί αυτοί θα μπορούν να προβάλλονται όχι μόνο στην οθόνη του υπολογιστή αλλά και της τηλεόρασης. Το δικό μας μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι αντίθετα με τους υποψήφιους ανταγωνιστές, που θα θελήσουν να ελέγξουν το νέο μέσο, εμείς μπορούμε να αξιοποιήσουμε την ελευθερία και τις δυνατότητες συμμετοχής που το ίδιο το διαδίκτυο προσφέρει.

Πιστεύουμε λοιπόν ότι πρέπει να πάρουμε μέρος στο καινούριο πεδίο που ανοίγεται αντί να το αφήσουμε έρμαιο στις δυνάμεις της παραπληροφόρησης και της απληστίας. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να δημιουργηθεί κάτι διαφορετικό, που θα αναδείξει νέες δημιουργικές δυνάμεις στον αρτηριοσκληρωμένο τηλεοπτικό χώρο, θα κάνει γνωστή τη δουλειά άξιων νέων ανθρώπων που δεν έχουν πρόσβαση στα κατεστημένα ΜΜΕ και θα προωθήσει τις ιδέες της δημοκρατίας, της προστασίας του περιβάλλοντος, της μεγαλύτερης κοινωνικής δικαιοσύνης και της ενεργούς συμμετοχής των πολιτών στα κοινά.

Πέρα από το να εκφράσω για μια ακόμη φορά τις ευχαριστίες μου, θα ήθελα την γνώμη σας για το εγχείρημα.

6 Ιουνίου 2008

Φιλικά,

Στέλιος Κούλογλου.

Φίλε Νίκο, τι λες;

Δικαιούμαι να γράφω;

Όταν ξεκίνησε η «Φούσκα» από τους αγαπητούς φίλους που με προσκάλεσαν σε αυτή, ήρθε σαν απάντηση σε μια ανάγκη που για χρόνια ένοιωθα: να γράψω και εγώ, να μοιραστώ με φίλους και αγνώστους σκέψεις, ιδέες και απόψεις, να δοκιμάσω στην πράξη την ατομική μου κοσμοθεώρηση, να συγκρουστώ, να προκαλέσω, να προκληθώ, να διδάξω και να διδαχτώ. Κατανοώ ότι η «Φούσκα» και κάθε ανάλογη γωνιά του κυβερνοχώρου δεν είναι ατομικός ψυχαναλυτής αλλά ένα νέο μέσο έκφρασης. Ωστόσο, η δική μου κοσμοθεώρηση - όπως ενδεχόμενα και άλλων - έχει βαθιά βιωματική βάση και γι’ αυτό συχνά ξεκαθαρίζω το βιωματικό υπόβαθρο των απόψεων που εκφράζω. Είναι αυτό, σε κάποιο επίπεδο, σχέση εντιμότητας με τον αναγνώστη - συνομιλητή: εκφράζω αυτές τις απόψεις γιατί έχω αυτά τα βιώματα, αυτές τις εμπειρίες και αυτές τις γνώσεις, αν εσύ έχεις διαφορετικές, κόμισε τες στη συζήτηση μήπως δικαιολογούν μια άλλη άποψη.

Υπ’ αυτή την έννοια υπάρχουν πολλά πράγματα που θα ήθελα να μοιραστώ και να συζητήσω από την «Φούσκα», τα περισσότερα αγγίζουν θέματα της κοινωνίας, της πολιτικής, των ανθρώπων. Όμως, δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να μιλήσω και κυρίως αν μπορώ να μιλήσω όσο δίκαια και σωστά θα ήθελα. Και αυτό γιατί είναι πολλά τα πράγματα που δεν έχω βιώσει, είναι πολλές οι εμπειρίες που δεν έχω αποκτήσει, είναι πολλά αυτά που δεν ήμουν στη ζωή μου. Για να μπορέσω να μιλήσω σωστά θα ήθελα να ήμουν:

• Μαύρος στη Νότιο Αφρική ή στο Χάρλεμ,
• Ναρκομανής στην Ομόνοια,
• Ομοφυλόφιλος σε μια συντηρητική κοινωνία,
• Εβραίος στην Ναζιστική Γερμανία και παλαιστίνιος στην Λωρίδα της Γάζας,
• Αμερικανός στους Δίδυμους Πύργους και κρατούμενος στο Γουαντάναμο,
• Έλληνας ή Τούρκος μετανάστης στη Γερμανία και πακιστανός εργάτης ή κούρδος πρόσφυγας στην Ελλάδα,
• Άνεργος στην Ελλάδα της τηλεοπτικής αφθονίας ή εργάτης των 600 Ευρώ,
• Θανατοποινίτης στην πολιτισμένη Αμερική που αναμένει την εκτέλεση του,
• Ο Νίκος Μπελογιάννης ή ο Συνταγματάρχης Ψαρρός εκείνες τις τελευταίες ώρες,
• Μαθητής στο Μπεσλάν και Τσετσένος αιχμάλωτος του ρωσικού στρατού,
• Πολιτικός κρατούμενος στην Σιβηρία του Στάλιν ή ανεπιθύμητος στη Ρωσία του Πούτιν,
• Αριστερός στην Χιλή του Πινοσέτ και δεξιός στην Κούβα του Κάστρο,
• Πολιτικός κρατούμενος στην Μακρόνησο του εμφυλίου και δεξιός σε χωριό που έχουν καταλάβει οι αντάρτες,
• Φτωχός αγρότης στην Ινδία ή πεινασμένος στην Αφρική,
• Τρόφιμος στην Λέρο ή οροθετικός όταν κανείς δεν γνώριζε τι σημαίνει.

Ποτέ δεν ήμουν και δεν ξέρω αν ποτέ θα είμαι τίποτε ανάλογο με όλα τα παραπάνω και παρ’ όλα αυτά ως καλοταϊσμένος μικροαστός της Ευρωπαϊκής Ελλάδας δικαιούμαι να εκφράζω απόψεις για καθένα από αυτά τα θέματα. Και επειδή δεν βίωσα καμία από αυτές τις καταστάσεις είναι σαφές ότι η όποια θέση παίρνω αδικεί αυτόματα και εξ’ ορισμού μερικούς δεκάδες, χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπους που τις βίωσαν από την πλευρά του αδύνατου, του αδικημένου και του κατατρεγμένου. Αν και η βιωματική κοσμοθεώρηση μου «κουτσαίνει» λόγω έλλειψης εμπειριών, θεωρώ ένα πράγμα βέβαιο: για όσους βρέθηκαν ή βρίσκονται στις ανωτέρω καταστάσεις που περιέγραψα, η μοναδική ελπίδα τους εναποτίθετο στον πολιτισμό, την ανθρωπιά και την συνείδηση αυτών της άλλης πλευράς. Αν υποσχεθώ ότι όταν γράφω για απόψεις και ιδέες θα προσπαθώ να λαμβάνω υπ’ όψη μου και την αντίθετη πλευρά, εσείς μπορείτε να μου πείτε αν δικαιούμαι, τελικά, να γράφω;

Γ.Κ.

Υ.Γ.:

«Και, να, τι θέλω τώρα να σας πω:
Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας
Φράξαν το δρόμο ενός ανθρώπου
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο που βάδιζε.
Να το λοιπόν
γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε: τ’ άστρα είναι μακριά
κ’ η γη μας τόσο δα μικρή.
Ε, το λοιπόν ό,τι κι αν είναι τ’ άστρα
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα το λοιπόν πιο εκπληχτικό
και πιο επιβλητικό
και πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουν.»

Από το Ποίημα «Μικρόκοσμος» του Ναζίμ Χικμέτ σε μετάφραση Γιάννη Ρίτσου

Ελλάδα: Ναρκω-προφίλ

Για όσους δεν το έχουν κάνει ακόμα, θα συνιστούσα μια προσεκτική ανάγνωση του άρθρου του Κλεάνθη Γρίβα στην ηλεκτρονική "Ζούγκλα".

Εδώ αντιγράφω μόνο αυτό το οποίο κρατάω από το άρθρο ως την κεντρική ιδέα του:

«Οι Ναζί έλεγαν ότι έχουν Εβραϊκό πρόβλημα. Εμείς λέμε πως έχουμε Πρόβλημα ναρκωτικών. Στην πραγματικότητα, Εβραϊκό πρόβλημα ήταν το όνομα που έδιναν οι Ναζί στον διωγμό των Εβραίων και πρόβλημα ναρκωτικών είναι το όνομα που δίνουμε εμείς στο διωγμό των ατόμων που χρησιμοποιούν ναρκωτικά».

Thomas Szasz

Γ.Κ.

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Για τον φίλο Γιώργο, ο οποίος με φόρτισε συναισθηματικά με το Mind the Gap.
Τίτλος ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ του Γιάννη Κοντού.




Στα δεκαπέντε, ένα βράδυ
έφυγα από τον κινηματογράφο ακολουθώντας
τη Νάταλι Γούντ και τον Τζέιμς Ντιν.
Θυμάμαι κάτι μεγάλα δωμάτια και μέσα
άλλα μικρά δωμάτια σαν καμαρίνια.
Σε ένα από αυτά τα μάτια της Ρίτας Χαίηγουορθ
με παρακολουθούσαν με έκπληξη. Αργότερα γνώρισα
το Μάρλον Μπράντον που γελούσε με τα σπασμένα μου
αμερικάνικα και μου χάριζε φορεμένα λευκά φανελάκια
και μαύρες μπότες παλιές. Έμεινα χρόνια κοντά τους,
κάτι ρολάκια έπαιξα κι εγώ. Έκανε κρύο παντού
και μιλούσα ελληνικά δυνατά στους τοίχους,
στα δέντρα και στις μηχανές. Τη γλώσσα μου
δεν την άφησα να παγώσει, να ξεχαστεί.
Ταξίδεψα πολύ. Παντρεύτηκα δυο φορές.
Παιδιά δεν έχω. Φίλους έχω.
Ζωγράφιζα που και που.
Κυρίως όμως έπαιζα άλτο σαξόφωνο.
Το κανονικό μου επάγγελμα αργότερα
ήτανε του κομπάρσου. Σε χιλιάδες ταινίες:
άνοιγα πόρτες, καθόμουνα ακίνητος,
κυνηγούσα σκύλους, με κυνηγούσαν δολοφόνοι,
κολυμπούσα με τις ώρες ή έκανα το σοφέρ
στα αφεντικά, και άλλα πολλά της ζωής.
Πολλές φορές έπεσα από ουρανοξύστες.
Όχι από απελπισία, αλλά για να με γράψει
το βιβλίο Γκίννες. Πέφτοντας έβλεπα ανάποδα
τους ανθρώπους στα διαμερίσματα,
νακάνουν τις καθημερινές τους ασχολίες.
Προσγειωνόμουνα ομαλώς στην άσφαλτο ή σκάλωνα
στα σύρματα του ηλεκτρικού ή σε κοντάρια
σημαιών που κυμάτιζαν στην πρόσοψη του κτιρίου.
Λέγαν: ο Έλληνας ξέρει κόλπα, μπορεί να πετάει.
Για μήνες έβρεχε συνέχεια και σε κάτι τσίγκινα
υπόστεγα έπινα παρέα με άλλα ρεμάλια,
συβήθως γέρους Ινδιάνους, χωρίς ουσιαστικά
πολιτικά δικαιώματα.
Ένα φεγγάρι δούλεψα σε τσίρκο.
Καθάριζα τους ελέφαντες και τα φίδια.
Ακόμα δούλεψα σε ασφάλειες ζωής.
Εγώ, ο ανέστιος, ο άπελπις, ο διψασμένος.
Ένα φιλί ή ένας στίχος με ακολουθούσαν
για χρόνια στη ζωή μου. Άλλες φορές
ξεχάστηκαν σαν πυροβολισμός μέσα στη νύχτα.
Μετανάστης ήμουνα, σε υπόγεια ήμουνα,
γένια άφηνα, σκέψεις άφηνα, ψύλλους γύμναζα,
χωρίς ποτέ να καταφέρω τίποτα.
Τώρα ασκώ το επάγγελμα του υποβολέα.
Σβήνοντας τα φώτα, δυναμώνει η φωνή μου,
παίρνουν μπρος τα κουρασμένα σώματα
και αρχίζει η παράσταση.

Mind the gap! Άρθρο 16, παράγραφος 1!

Αυτό που θυμάμαι εγώ από τη φοιτητική μου ζωή στο Leeds είναι η συχνή ερώτηση «Μα πως ένας έλληνας αποφάσισε να διαλέξει το Leeds για σπουδές;». Κι ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις (φαινόταν από το γλυκό χαμόγελο) η ερώτηση μεταφραζόταν «Μα καλά είσαι τρελός που άφησες τον ήλιο για τη συννεφιά;» υπήρχαν μερικές άλλες που το βλέμμα πίσω από την ερώτηση θύμιζε νεοεισερχόμενο βουλευτή στο ελληνικό κοινοβούλιο κατά την συνάντηση του με αλβανό εργάτη ή κούρδο πρόσφυγα, ήτοι: «γιατί δεν έμενες σπίτι σου;». Και μιας και δεν απάντησα ποτέ στο ερώτημα, μου δίνει την ευκαιρία η προηγούμενη δημοσίευση να το κάνω: «Η δική μου η χώρα δεν με αξιολόγησε ποτέ ως αρκετά έξυπνο για να μου διδάξει πως θα προσφέρω ως σπουδασμένος εργάτης!». Δεν με ήθελε ούτε για το Δημόσιο αλλά ούτε και για άλλη θέση του Ιδιωτικού Τομέα η οποία να απαιτεί γνώσεις και ειδικές δεξιότητες. Ίσως στο μαύρο κουτί που λέγεται εισαγωγικές ή γενικές εξετάσεις να υπάρχει ειδικός αισθητήρας (sensor - σπούδασα στο εξωτερικό, πρέπει να πετάω και καμία λέξη αγγλιστί για να το θυμίζω) ο οποίος εντοπίζει αν τα λεφτά του φροντιστηρίου έρχονται από την οικοδομή ή από άλλη απασχόληση. Μόλις ο αισθητήρας εντοπίσει τσιμέντο και σκλήθρες από τα «λατάκια» βγάζει πόρισμα (mega-hint) για τους διορθωτές: αυτός κάνει για οικοδόμος, ξέρει τη δουλειά, έχει συνηθίσει τη μυρωδιά του τσιμέντου στα ρούχα του πατέρα του, ξαναδιαβάστε την έκθεση του - φαίνεται η έλλειψη καλλιέργειας, τι σχέση έχει το σκεπάρνι με το νυστέρι: κάτω από τη βάση (εισαγωγής)!

Επειδή όμως η εποχή που με βάση τον οικογενειακό φάκελο αποφασίζονταν οι καλοκαιρινές σου διακοπές σε Γυάρο, Ανάφη, Μακρόνησο ή Ακροναυπλία είχε περάσει, αποφάσισα να αγνοήσω το πόρισμα, πήρα το δισάκι μου και κίνησα για το Γιόρκσαϊρ! Βλέπεις, ο φιλελεύθερος καπιταλισμός επιτρέπει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας των επιλογών και αν είσαι, ατομικά και οικογενειακά, σκληρό καρύδι και έχεις αποφασίζει ότι δεν θα περάσει το καπρίτσιο του αισθητήρα, βάζεις σε υποχρεωτική νηστεία (μη θρησκευτικού χαρακτήρα) μάνα, πατέρα και αδελφή, τους παίρνεις τα λεφτά και χτίζεις μέρος της νέας πτέρυγας «Claredon Wing» στο Πανεπιστήμιο του Leeds. Το γεγονός ότι κατάφερα να αποφύγω τη «θέση στον ήλιο» (της οικοδομής) και να βρω μια θέση στη σκιά του γραφείου οφείλεται λίγο στο πτυχίο αλλά πολύ περισσότερο στην ετερο-απασχόληση, τον συμβιβασμό με την πραγματικότητα (το λέω ρεαλισμό για να νοιώθω καλύτερα) και φυσικά σε δύο καλά (η κακά - όπως το πάρει κανείς) της ελληνικής κοινωνίας: την στήριξη της οικογένειας (που συνεχίζει - όταν μπορεί - να στηρίζει τα παιδία της και αφού ασπρίσουν τα μαλλιά τους) και τα «κοινωνικά δίκτυα». Όχι δεν εννοώ - κατ’ ευφημισμό - το ρουσφέτι αλλά ένα θετικό (και αρνητικό) της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως της επαρχίας: το ότι οι πιθανοί εργοδότες σου είναι σε πολλές περιπτώσεις άνθρωποι που σε γνωρίζουν από παιδί. Και αυτό ή που σε καταδικάζει ή που σε βοηθάει. Εγώ είχα την τύχη να με βοηθήσει.

Το γεγονός ότι προσωπικά κατάφερα να σπουδάσω - σε πείσμα του εξεταστικού συστήματος και να βρω δουλειά (έστω και άσχετη με τις σπουδές μου) έξω από την οικοδομή (που την είχα εξασφαλισμένη - κληρονομικό δικαίωμα) δεν δικαιώνει ούτε τον φιλελεύθερο καπιταλισμό, ούτε τα ιδιωτικά (ξένα ή ημεδαπά) πανεπιστήμια. Απλά με βάζει στη στατιστική αυτών που, όταν τους ξεβράσει το σύστημα δεν μένουν στα βράχια αλλά ξαναπέφτουν και φεύγουν όσο γίνεται πιο μακριά. Σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου δεν είμαι ο μόνος της παρέας που το έκανε αυτό. Ξέρω τουλάχιστον άλλους τρεις μετανάστες φοιτητές της «Φούσκας». Και δεν θεωρώ τυχαίο το ότι και εγώ ανατριχιάζω μαζί τους όταν νοιώθω να στραβοκοιτάζουν τον αλβανό μαθητή, τον πακιστανό εργάτη ή τον κούρδο πρόσφυγα: θυμάμαι πως ένοιωσα εκείνα τα δύο τρία άγρια βλέμματα στους δρόμους του Leeds, όταν αφηρημένος μίλαγα δυνατά στα ελληνικά με τους φίλους μου. Και εγώ σαν πολλούς από τους δικούς μας μετανάστες είχα φύγει διωγμένος (ή μήπως λέγεται αλλιώς το να σου κλείνουν όλες τις πόρτες) από τη χώρα μου!

Όλα αυτά, τα αυτοβιογραφικά, τα ανέφερα για να δώσω το υπόβαθρο των δικών μου απαντήσεων (ή καλύτερα ερωτήσεων) στη δημοσίευση του φίλου Όθωνα:

Φίλε Όθωνα, ξέρεις καλύτερα από μένα να διαβάζεις τα σχετικά κείμενα, κάπου εκεί στο άρθρο 16, παράγραφος 1 του Συντάγματος αναφέρει «H τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. H ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα». Επίσης στην παράγραφο 4 διαβάζω το εξής: «Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους.»

Με βάση τα ανωτέρω, εξήγησε μου σε παρακαλώ:

1. Δικαιούμαι εγώ και οι άλλοι τρεις της «Φούσκας» να κατηγορήσουμε (και ποιόν) για παραβίαση του Συντάγματος αφού δεν μας επετράπη να εξασκήσουμε το δικαίωμα της παραγράφου 4 στη χώρα μας;
2. Αφού η τέχνη, η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες και το Κράτος είναι υποχρεωμένο στην προαγωγή και την ανάπτυξη τους, ποιος θα πρέπει να κατηγορηθεί για την παραβίαση αυτών των επιταγών του Συντάγματος; Η κυβέρνηση και η βουλή έχουν χρέος να απαντήσουν; Υπάρχει ευθύνη στα πολιτικά κόμματα, την πανεπιστημιακή κοινότητα, τους φοιτητές και τις παρατάξεις τους για την πανθομολογούμενη αποτυχία του ελληνικού πανεπιστημίου να καλύψει την συνταγματική επιταγή των παραγράφων 1 και 4;
3. Και για πες μου: ακόμα και αν καταργηθεί ή τροποποιηθεί σε δέκα χρόνια η παράγραφος 5 («H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση») θα πάψουν να υφίστανται οι παράγραφοι 1 και 4 οι οποίες καθιστούν την σημερινή κατάσταση εγκληματική αφού στερεί από πολλούς άξιους τις αντίστοιχες ελευθερίες; Ή μήπως θα πάψει να ισχύει η σημερινή κατάσταση;
4. Επίσης: φταίει η τοπική αυτοδιοίκηση που δεν έχει δώσει ακόμα λύσεις στο θέμα, εκμεταλλευόμενη την παράγραφο 1 του Άρθρου 16; Και αν φταίει, γιατί πρόσφατα Το Βήμα σε πρωτοσέλιδο του ειρωνευόταν τη σχετική πρωτοβουλία του Προέδρου της ΚΕΔΚΕ Νικήτα Κακλαμάνη που στηρίζεται και από τον Πάρι Κουκουλόπουλο της μείζονος αντιπολίτευσης; Μήπως γιατί αν ιδρυθούν τα μη κρατικά πανεπιστήμια θα πρέπει τον πρώτο λόγο να έχουν οι εκδότες; Η πρωτοβουλία είναι παλιά θέση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που αναβιώνει, ενδεχόμενα, χάριν σκοπιμότητας αλλά έχει πολιτική ουσία και ενδεχόμενα να αποτελεί λύση στο υφιστάμενο τέλμα.
5. Αντιλαμβάνομαι ότι όλα τα ανωτέρω δεν αποτελούν τον πυρήνα του προβληματισμού σου για τη σχέση πανεπιστημίου, αγοράς και δημοσίου, αλλά μήπως επειδή σε όλα αυτά υπάρχει μια περίεργη και εγκληματική συνενοχή από όλους δεν έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε πανεπιστήμιο που να απαντάει πρώτα στις ανάγκες της κοινωνίας και μετά στις ανάγκες της (καπιταλιστικής) αγοράς;
6. Μήπως κάνεις λάθος όταν αποδίδεις στο «κενό μεταξύ σύγχρονης Ελληνικής κρατικοποιημένης Ανώτατης παιδείας και ελεύθερης αγοράς» τα αμαρτήματα του κρατικιστικού καπιταλισμού που πρώτα φτιάχνει επιχειρήσεις και μετά τις πουλάει στους έλληνες και ξένους ιδιώτες ή καλύπτει τα οικονομικά εγκλήματα των τραπεζών; Αν έφτασε το δημόσιο να έχει τόσους υπαλλήλους και τα πανεπιστήμια να βγάζουν τόσους ανέργους είναι γιατί - με την ανοχή των πολιτών που επιλέγουν «ελεύθερα» τις κυβερνήσεις τους - αφήσαμε και αφήνουμε να παραβιάζονται θεμελιώδη και αυτονόητα συνταγματικά δικαιώματα μας. Το δικαίωμα στην εργασία (και όχι στην απασχόληση - απασχολούνται μόνο τα μωρά για να μην κάνουν φασαρία), το δικαίωμα στην εκπαίδευση, το δικαίωμα στην ενημέρωση, το δικαίωμα στην περίθαλψη, όλα αυτά τα δικαιώματα έχουν καταπατηθεί από ένα Κράτος που το βασικό του έγκλημα δεν είναι ότι έγινε μεγάλο αλλά το ότι προσπαθεί να γίνει κρυφός συνεταίρος των ιδιωτικών κεφαλαίων. Γιατί δεν υπάρχει κανένας καλύτερος συνεταίρος για τους ιδιώτες από αυτόν που απαξιώνει όλες αυτές τις παροχές-δικαιώματα προκειμένου να μας αναγκάσει να τις αγοράσουμε από την «ελεύθερη» αγορά. Μόνο που στην ελεύθερη αγορά ο αδύναμος (από όποια άποψη) μένει άνεργος, αμόρφωτος και όχι και πολύ υγιής.
7. Ξαναρωτάω: Μήπως κάνεις λάθος όταν μιλάς για «κενό μεταξύ σύγχρονης Ελληνικής κρατικοποιημένης Ανώτατης παιδείας και ελεύθερης αγοράς»; Ξεχνάς πόσες εταιρείες - φανερές και κρυφές - εκκολάπτονται μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια και μάλιστα με εργασιακούς όρους που θα ζήλευαν ακόμα και ο Πινοσέτ και η Θάτσερ;
8. Και για να μην σε κουράσω άλλο θα καταλήξω να συμφωνήσω σε ένα πράγμα μαζί σου: ναι η Ελληνική Πολιτεία έχει αποτύχει τόσο οικτρά στην προάσπιση θεμελιωδών δικαιωμάτων του Πολίτη που ακόμα και οι πιο δεξιές και φιλελεύθερες λύσεις φαντάζουν πρόοδος. Οπότε ας ιδιωτικοποιήσουμε την ανώτατη εκπαίδευση, ας βάλουμε την αγορά να δώσει τις λύσεις που το Κράτος, η κοινωνία και καθένας από εμάς απέτυχε να δώσει. Ναι! η αγορά να γίνει Κράτος, να μας μορφώσει, να μας ενημερώσει να μας δώσει αυτά που μας στερεί ο κρυφός της συνεταίρος! Ας ελπίσουμε ότι τότε θα βρίσκει ο νέος ευκολότερα, καλύτερη δουλειά. Ας ελπίσουμε ότι τα 600 Ευρώ θα γίνουν 1800 γιατί η αγορά (όταν κυριαρχήσει) θα είναι καλή με τον εργαζόμενο. Ας καταργήσουμε το Δημόσιο!

Δεν ξέρω αν όταν γίνουν όλα αυτά θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα μπω και εγώ σε (μη θρησκευτικού περιεχομένου) νηστεία για να στείλω τον μικρό Παναγή να σπουδάσει, ότι καλύτερο πιστεύει ότι πρέπει να σπουδάσει, όπως πριν χρόνια έκανε ο μεγάλος Παναγής και θα του μάθω αυτό που έλεγε ο - πάντα σε διακοπές στα νησιά του Αιγαίου - παππούς Παναγής: «στην αγέλη με τους λύκους μην κάνεις το πρόβατο γιατί θα σε φάνε, αλλά - αν μπορείς - άφησε το σπόρο για μια καλύτερη κοινωνία στα παιδιά σου - μπορεί και να φυτρώσει».

Με συγχωρείς φίλε Όθωνα, αλλά όσο προοδευτικότερη και αν φαντάζει η «ελεύθερη» αγορά από το σύνολο του πολιτικού κόσμου (δεξιού και αριστερού), λόγω της αποτυχίας του, δεν παύει να είναι μια αγέλη με λύκους.

Φιλικά,

Γ.Κ.

Υ.Γ.: Δεν ονειρεύτηκα ποτέ θέση στο ελληνικό Δημόσιο αν και κατά κάποιο τρόπο κατέληξα στον «ευρύτερο δημόσιο τομέα». Μεγάλωσα σε σπίτι ελεύθερου επαγγελματία και το ψωμί ήταν πάντα μετρημένο και σκονισμένο. Δεν κατηγορώ κανέναν που βλέπει έστω και στο Δημόσιο μια ελπίδα να ΕΡΓΑΣΤΕΙ. Κατηγορώ όμως όλους μας γιατί ευθυνόμαστε για την σιωπηλή ανοχή στην κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση παραβίαση του άρθρου 22 παράγραφος 1 του Συντάγματος («H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος»). Και για όσο δεν επαναστατούμε για την διαρκή παραβίαση του Άρθρου 16, το Άρθρο 22 δεν θα είναι το μόνο που θα παραβιάζεται από το ίδιο το Κράτος και τους - από εμάς εκλεγμένους - διαχειριστές του.

The gap and the greek dream.

Θυμάμαι από τη φοιτητική μου ζωή ότι ένα από τα πιο «σύγχρονα» συνθήματα των αριστερών επαναστατών των αμφιθεάτρων ήταν «έξω οι βιομηχανίες από τα Α.Ε.Ι.» παραλλαγή τού με ανάλογου ύφους «αποσύνδεση των πανεπιστημίων από την ελεύθερη αγορά». Πριν προσπαθήσω να απαντήσω το γιατί θα σας πω ότι όλα μου τα πανεπιστημιακά χρόνια, και πιστέψτε με ήταν πολλά, ούτε δίαυλο για την ελεύθερη αγορά βρήκα μέσα στα ιδρύματα, ούτε βιομηχανία πάτησε ποτέ το πόδι της μέσα σε ΑΕΙ. Δεν θα εισέλθω σε ιδεολογική αντιπαράθεση για το επιτρεπτό ή μη της παρουσίας των επιχειρηματιών εντός των κόκκινων τειχών των ελληνικών πανεπιστημίων, ξέρω όμως με σιγουριά ότι πολλοί συμφοιτητές επιθυμούσαν διακαώς και ο καθένας για τους προσωπικούς του λόγους την ύπαρξη τέτοιας δυνατότητας ή επιλογής, ωστόσο οι περισσότεροι από εμάς παραμείναμε να ψάχνουμε ανάμεσα σε ακριβά μεταπτυχιακά προγράμματα πανεπιστημίων του εξωτερικού που θα μας εξασφάλιζαν επαγγελματική αποκατάσταση και ετήσια συμβόλαια με υψηλές αποδοχές, πάντα όμως στο εξωτερικό. Για να είμαι δίκαιος, κάποιοι δεν έμειναν στο ψάξιμο και τα κατάφεραν. Οι υπόλοιποι αργά η γρήγορα θέλοντας και μη μπαίνουμε στο κυνήγι του greek dream. Την κατάληψη της πολυπόθητης θέσης στο Ελληνικό Δημόσιο που με την παρέλευση των ετών συνδυάζεται με δωρεάν εκπαίδευση στις σύγχρονες τεχνικές αφαίμαξης του δημοσίου πλούτου. Όπως συνειδητοποίησα αρκετά χρόνια μετά τα αίτια της κατάντιας δυστυχώς δεν εδράζονται μόνο εντός των ιδρυμάτων μας αλλά και εκτός. Συγκεκριμένα η απουσία της ελεύθερης και ανοιχτής αγοράς εγκλωβίζει τους φοιτητές και οδηγεί στο τέλος του, μέσω της απαξίωσης του, το δημόσιο πανεπιστήμιο. Κανένας φοιτητής (τουλάχιστον σαν φοιτητής) της ΠΚΣ ή άλλων ανεξάρτητων (ανεξάρτητες από τι;) κομματικών-φοιτητικών παρατάξεων δεν εμπόδιζε την ελεύθερη αγορά να πλαισιώσει τα ΑΕΙ. Ούτε θα μπορούσε άλλωστε. Πολύ απλά και τραγικά αυτή ΔΕΝ υπήρχε. Ο σύγχρονος (Έλληνας) φοιτητής το γεύεται καθημερινά αφού μια εργασία στην καφετέρια ή στο SEVEN της γειτονιάς του κατά τη διάρκεια των σπουδών του εξασφαλίζει ό,τι αυτός προσδοκά και μετά την απόκτηση του πτυχίο του, ήτοι τις ίδιες πλούσιες «απολαβές» της ίδιας δημιουργικής εργασίας με την ειδοποιό διαφορά ότι μετά το ένα μάτι θα κοιτάζει την πόρτα του Δημοσίου, τον ασφαλή Ελληνικό δρόμο, στρωμένον πάντα με τα πέταλα της διαπλοκής από την αρχή του έως το τέλος του. Η Ελληνική αγορά έχει μια σκληρή ανταμοιβή για τον κόπο των παιδιών της :Δεν έχω ανάγκη τις γνώσεις σας ή ακριβέστερα δεν υφίσταμαι για να χρειάζομαι τις γνώσεις σας. Η ελεύθερη Ελληνική αγορά κατέρρευσε μέσα στο κενό που δημιούργησαν η επέλαση του Δημοσίου, των «βαριών» βιομηχανιών της οικοδομής και της καφετέριας με βασικό μισθό αναγκαστικά πλέον λόγω πληθώρας ανειδίκευτων πτυχιούχων εργατών 600 euros. Το κενό μεταξύ σύγχρονης Ελληνικής κρατικοποιημένης Ανώτατης παιδείας και ελεύθερης αγοράς οδήγησε στο αστρονομικό νούμερο των 1.000.000 Δημοσίων Υπαλλήλων και το Δημόσιο Πανεπιστήμιο γίνεται μέρα με τη μέρα το λίκνο που φωτίζει το δρόμο που οδηγεί μακριά από κάθε οικονομικό πολιτικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό. Εντός των ορίων του πανεπιστημιακού ασύλου τα σύγχρονα ΑΕΙ όλης της χώρας ανοίγουν τις πύλες τους για να χαρίσουν κάθε 5 ετία στην Ελληνική κοινωνία άνεργους πτυχιούχος μεν αλλά με υψηλό το αγωνιστικό φρόνημα δε ενάντια στην επέλαση του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς στη χώρα μας- οι οποίοι θα πασχίζουν με κάθε μέσο και με τα 600 ευρώ μισθό το μήνα, που όπως φαίνεται τους φτάνουν να διατηρήσουν τη νοσηρή κατάσταση όπως έχει, να μην αλλάξει τίποτα. Όλοι εδώ, δέσμιοι στο αδιέξοδο του ασύδοτου κρατικού παρεμβατισμού!

Υ.Γ. (1) Γιατί όλοι αυτοί που θέλουν μια θέση στο Δημόσιο, παλεύουν άδικα και δεν ψηφίζουν ΚΚΕ (;) Τότε σίγουρα θα γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Υ.Γ (2) Δεύτερος τρόπος. Λύνουμε πρώτα το δημογραφικό και ύστερα ψηφίζουμε νομοσχέδιο περι κληρονομικής διαδοχής της δημόσιας θέσης που κατέχουμε. Μέσα σε 20 χρόνια το 1.000.000 δ/υ θα έχει γίνει 5.000.000. Εξασφαλίζουμε στα παιδιά μας σίγουρη θέση στο Δημόσιο τομέα και χτυπάμε το ρουσφέτι στη ρίζα του!!!

Υ. Γ. (3) Πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι υπάρχει νόμος που απαγορεύει να λειτουργούν φροντιστήρια που βοηθούν την εισαγωγή στο Δημόσιο τομέα (Α.Σ.Ε.Π. κ.τ.λ). Το Κράτος φροντίζει για την τήρηση της αξιοκρατίας ακόμα και στη διαδικασία ένταξης. Προσπαθεί να αποφύγει το φιάσκο δεύτερων πανελληνίων στις ηλικίες των 30.
Othon Roussos.