Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Αρόδου στο Ιόνιο

αρόδου

Τι αλήθεια κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι και σιωπούν; Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η δύναμη της συνήθειας, η σκιά του φόβου, η επιρροή της προπαγάνδας, η πίεση της καθημερινότητας και η απειλή των κυρώσεων; Πως μπορεί να εξηγηθεί μια ατάραχη διαβίωση σε συνθήκες κοινωνικής αποσύνθεσης και τρομακτικής διάλυσης; Πόσο βαθιές ακόμη οι ρίζες μιας μεταπολίτευσης που δημιούργησε πολίτες-φαντάσματα, με ροπή στην ανασφάλεια, στην αδράνεια και την αναβλητικότητα; Πόσο ακόμη θα αντέξουν τα αποθέματα οικονομιών, ελπίδας και υποσχέσεων; 

Αδύναμες πια οι ανακοινώσεις, τα δελτία τύπου, τα άρθρα, οι μελέτες, οι αναλύσεις, αποτελούν πια γραφικά και θεωρητικά σχήματα η δύναμη των οποίων εξαντλείται στα τρίλεπτα των αναγνώσεων και στα like των κοινωνικών δικτυώσεων. Αποτέλεσμα κανένα, σπορά άγονη, απρόσφορες απόπειρες κατά συρροή ανεπιτυχείς. Η κοινωνία στο ίδιο έργο θεατής, κουρασμένη αναγνώστης ατελείωτων εννοιών, εξαντλημένη ταξιθέτης χρονολογικά σύγχρονων μα άκαιρων και άσκοπων αναρτήσεων. 

Δίπλα μας μια πραγματικότητα που αιμορραγεί. Μια κοινωνία που διαλύεται στα πεζοδρόμια της παρακμής. Ένας λαός αποδεκατισμένος, που παρακολουθεί έντρομος τις κυβερνητικές ανακοινώσεις. Που οργίζεται, που αγανακτεί, που βυθίζεται ξανά στη σιωπή του. Χωρίς λογική εξήγηση, χωρίς ιστορικό προηγούμενο, χωρίς ουσιαστικό επακόλουθο. Στις οθόνες, ατάκτως ερριμένα, παραπλανητικά κι εκβιαστικά παραληρήματα. Ανεπάγγελτες κραυγές, πολιτισμικός εκφυλισμός, πολιτικός εκμαυλισμός. Ολόκληρη η πολιτική διαχείριση , μια γυμνή χειρουργική επέμβαση που αφαιρεί απροκάλυπτα με τραχειοτομία το υπολειπόμενο οξυγόνο και εμφυτεύει ολοζώντανο ομφάλιο λώρο. 

Η σιωπή, η αδράνεια, ο εφησυχασμός, η στιγμιαία διάθεση, η νοσταλγική παρέα στο σαλόνι, το κρύψιμο χρημάτων στις γυψοσανίδες της ψεύτικης οροφής, είναι δικαιώματα μη συνταγματικώς αριθμημένα. Η καταστροφή όμως της ζωής, της θάλασσας, του αέρα, του υπεδάφους, των δασών, των βουνών, του αστικού περιβάλλοντος, της άχαρης (μεν) χωροταξίας (δε), του νομικού πολιτισμού, του σωφρονιστικού συστήματος, της υγείας, της παιδείας, δεν αποτελεί δικαίωμα, κατοχυρώνει υποχρεώσεις. Και μάλιστα συντακτικές μιας κοινωνίας που οφείλει να πάρει από τα χέρια τις επόμενες γενιές και να τις παραδώσει τη ζωή σε μια γη και σε θάλασσες που αξίζουν. 

Αδίκημα δεν είναι η σιωπή ή η απροθυμία. Κι η μητέρα σου, ο γείτονας, ο φίλος σου, θα βρουν μια καλή κουβέντα να σου πουν. Αδίκημα δεν είναι που περιμένεις αυτόκλητους σωτήρες και αγανακτείς που ηγέτες δεν γεννήθηκαν ακόμη. Αδίκημα δεν είναι που κατεβάζεις τα ρολά, για να μην σε ξυπνήσει ο ήχος των περιπολικών που κυνηγούν ταραξίες διαδηλωτές, για να μην μυρίσεις την κάπνα των ληγμένων, ιστορικά, δακρυγόνων. Αδίκημα δεν είναι που τρέχεις με το πρώτο τηλεφώνημα μιας προϊσταμένης αρχής να σηκώσεις τον ματωμένο σου μισθό, για να τον αποθηκεύσεις στο ράφι της βδομαδιάτικης επιβίωσής σου. Αδίκημα δεν είναι, μια σαββατιάτικη βόλτα σε μισθωμένες καντίνες πρώην κοινόχρηστων αιγιαλών. 

Έγκλημα όμως είναι να κρατάς ασφυκτικά κλειστά τα μάτια σου στη καταστροφή και το ξεπούλημα που συντελείται. Έγκλημα είναι να μην σηκώνεις τα χέρια σου για να βοηθήσεις τις επόμενες γενιές που βουλιάζουν σε βούρκους ξεπουλημένων αποχετεύσεων. Έγκλημα είναι που σε ολιγομελή κι ανεπαρκή κοινοβουλευτικά σχήματα μιας ασχημονούσας δημοκρατίας, ένας άπολις εισηγείται και λίγοι στην αριθμητική κυριολεξία, παραδίδουν την πόλη σου. Έγκλημα είναι που ακόμη και η σκέψη της αντίδρασης, επισύρει σκληρούς εγκλεισμούς σε φυλακές τρίτου τύπου. Έγκλημα είναι, που πίνοντας τον καφέ σου στις παραλίες της ξεγνοιασιάς, δεν θα σκεφτείς πως στο κοντινό μέλλον τα παιδιά σου θα παίρνουν άδεια από τους ανάδοχους εκμεταλλευτές για να κολυμπήσουν με θέα τις εξέδρες της δικής σου οικονομικής σωτηρίας. Έγκλημα είναι που αρπάζουν το σπίτι του διπλανού σου και συ βλέπεις βαρετές επαναλήψεις με ήχο ικανό να σκεπάσει την αισθητική σου προσβολή. Έγκλημα είναι, να κλείνεις ορμητικά το παράθυρο της θέας σου, για να ανοίξεις τη πόρτα σου σε απρόσκλητους εργολάβους. Έγκλημα είναι που συμφωνείς διαβάζοντας και λησμονείς επιβιώνοντας. 

Μέσα σε λίγο καιρό, καλούμαστε όλοι μας, να ξεχάσουμε όσα ξέραμε. Όσα μάθαμε, όσα μας έμαθαν. Όσα συνηθίσαμε κι όσα μας συνήθισαν. Ένας κοινωνικός Άδης, έχει ήδη ανοίξει τις πόρτες του, υποδεχόμενος αρχικά της γης αυτής τους κολασμένους. Και μάλλον ήρθε η ώρα, πριν κι εσύ το χέρι του βαρκάρη ξανά φιλήσεις, να πάρεις στα χέρια σου τη βάρκα και να σταθείς, έστω για λίγο, αρόδου. Από εκεί, ίσως το μέλλον να σου φανεί τόσο αποκρουστικό, που μπορεί να σε κάνει να αλλάξεις το παρόν σου. Και να σώσεις, ο,τι ακόμη μπορεί να σωθεί.

https://www.facebook.com/arodoustoionio?fref=ts