Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Στέρηση Ελευθεριών

Οικειοθελώς το τελευταίο διάστημα αποδείχτηκε αρκετά εύκολο να σταματήσω μια σειρά προνομίων που μου έχουν δοθεί (δεν θυμάμαι απο που). Μεταξύ άλλων τα παρακάτω:

1) να αγοράζω εφημερίδες και περιοδικά που πουλάνε ελεύθερα στα περίπτερα. Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά επιβλαβές για το περιβάλλον. Τόσοι εκατομμύρια τόνοι χαρτί που έχουν παραχθεί απο δάση και δέντρα πάνε στράφι. Την στιγμή ειδικά που μπορώ άνετα να ενημερώνομαι απο το internet. Θεωρώ οτι όλοι όσοι διανέμουν φυλλάδια, εφημερίδες, διαφημιστικά εγκληματούν. Όταν βλέπω στοίβες απο χαρτί στη θέση τους βλέπω 2-3 λεύκες ξεριζωμένες. Βλέπω σπαταλημένο νερό για την επεξεργασία τους, χημικά ριγμένα στο έδαφος.

2) να παίρνω μπουκάλια με νερό, είτε γυάλινα είτε πλαστικά. Προτιμώ νερό της βρύσης, και όταν δεν υπάρχει έχω προνοήσει να παίρνω μαζί μου απο το σπίτι. Δυό φορές που δεν πήρα μαζί μου έμεινα διψασμένος και απο τότε έμαθα. Συνεχίζουν πάραυτα να τα πουλάνε ελεύθερα παντού.

3) να αγοράζω συσκευασμένα προϊόντα. Εκτός απο αυτά που είναι απαραίτητο να έχουν συσκευασία.

4) να αγοράζω ρούχα που αναγρέφεται η φίρμα τους επάνω

Αν τα παραπάνω προνόμια έιχαν απαγορευθεί σε δημόσιους χώρους και επιτραπεί σε ιδιωτικούς μάλλον δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Είναι ορισμένα πράγματα που βλάπτουν το σύνολο, τον διπλανό μας, τον κόσμο. Αυτά πρέπει να απαγορευθούν δια νόμου. Δεν γίνεται να στηριζόμαστε στην καλή θέληση του καθένα να σταματήσει να τα χρησιμοποιεί.

Ας φανταστούμε ένα ίδρυμα με ανισσόροπους, βλάκες και αμόρφωτους, όπου πρέπει πάση θυσία να σωθεί το ίδρυμα, το κτίριο δηλαδή, με την ελπίδα ότι μετά απο χρόνια βιολογικής εξέλιξης θα δημιουργηθούν όντα νοήμονα. Τί θα έπρεπε να γίνει? Ποιός νόμος να υιοθετηθεί?

Για μένα ένα μόνο πράγμα.

Όποιος χέζει να χέζει έξω απο το σπίτι


Οι πλειονότητα των ανθρώπων δεν σκέφτεται, δεν ξέρει, δεν την ενδιαφέρει. Τι φταίνε οι υπόλοιποι? Αν κάποιος δεν μπορεί χωρίς αυτα, ας τα παρασκευάζει και ας τα χρησιμοποιεί σπίτι του.

Θές να διαβάζεις εφημερίδα απο χαρτί? Κατέβαζε τες απο το internet και εκτύπωσε όποιο κομμάτι θές

Θες καπνό, χασίσι? Φτιάξε το σπίτι σου.

Θές να πίνεις απο πλαστικό μπουκάλι? πιέστο μόνο σου

Θές να γεμίσεις άχρηστες συσκευασίες με φιόγκους και φούμαρα? σπίτι

Θές φιρμάτα παντελόνια? φτιάξε ταμπέλες γκούτσι και καμπάνα και βάλτες στο στήθος, στο κώλο στα παπούτσια οπουδήποτε γουστάρεις αλλά όχι έξω

και μήν μου πέι κανένας ότι θα μείνει ο κόσμος ανενημέρωτος, ή διψασμένος ή χωρίς ρούχα γιατί θα του αποκαλύψω που βρίσκεται το ίδρυμα


The Insider

Είναι ενδιαφέρον και σχετικό:





Αν δεν το έχετε δει τότε διαβάστε το άρθρο "The Insider (film) - From Wikipedia, the free encyclopedia"

Στην ταινία ιδιαίτερα ενδιαφέροντα είναι τα όσα αποκαλύπτει για το επίμαχο θέμα ο "insider" ήρωας (Russell Crowe) μεταξύ των οποίων και το γεγονός ότι η καπνοβιομηχανία χρησιμοποιεί χημικά για να αυξήσει την εθιστικότητα των τσιγάρων.

Σε ότι αφορά την ωραία ανάρτηση του morfea (και την επίσης ενδιαφέρουσα ταινία):
1) Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι σαν απόλυτο μέγεθος το μέτρο είναι σωστό.
2) Επίσης σωστή είναι η άποψη του Morfea: σχετικά κρινόμενο ,το μέτρο είναι υποκριτικό και άδικο αφού δεν συμβαδίζει με μια γενικότερη φιλοσοφία.
3) Η κυβέρνηση εισπράττει τεράστια ποσά από τη φορολογία των τσιγάρων: τι ποσοστό αυτών πάει απευθείας στο Ε.Σ.Υ. για την αντιμετώπιση των καρδιαγγειακών παθήσεων και των καρκίνων που αποδεδειγμένα σχετίζονται με το κάπνισμα (για την έρευνα δεν ρωτάω - γνωρίζω).
4) Όπως εμμέσως παρουσιάζει και η ταινία "The Insider" το τσιγάρο είναι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΕΘΙΣΤΙΚΟ από το χασίσι και πολύ πιο βλαβερό για την υγεία. Γιατί δεν νομιμοποιείται η χρήση του (και ας είναι σε σφραγισμένους ιδιωτικούς χώρους); Μήπως γιατί η παράνομια παράγει μαύρο χρήμα; Αυτή η αντίφαση είναι όντως εγκληματική αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη του ότι το κάπνισμα και ο αλκοολισμός κοστίζουν σε ζωές και χρήμα πολύ περισσότερο απ' ότι τα ναρκωτικά (μαλακά ή σκληρά, παράνομα ή νόμιμα).
5) Μου αρέσει η καπνο-απαγόρευση: θα θέσει νέα φιλοσοφικά και πολιτικά ερωτήματα για να μας απασχολήσουν στη Φούσκα.

Όλα είναι θέμα μέτρου.

Μέχρι να φουντώσει η συζήτηση ας φουντώσει ο καπνός...


ΓΠΚ

Υ.Γ.: Όταν θα συναντηθούμε που θα κάνουμε εκείνο το τσιγάρο της παρέας;

thank you for smoking

Καπνίζω.

Στο bar, στο τραπέζι, στο κρεβάτι, στο αυτοκίνητο.

Marlboro lights. Συνώνυμο του καφέ, του ποτού. Δεν θα γράψω όλες τις στιγμές που έκανα παρέα με τον Marlboro Man γιατί θα χρειαστώ πολύ χώρο και πάλι δεν θα είναι αρκετός. Οι καπνιστές καταλαβαίνουν…

Θα γράψω όμως για την τελευταία μέρα που καπνίζω νόμιμα παντού. Παντού που η άτυπη καπνιστική δεοντολογία μου επιτρέπει, δηλαδή όχι στο σπίτι των γονιών μου, όχι στο σπίτι των ανηψιών μου, όχι στο γραφείο με συνάδελφους μη καπνιστές και γενικά όχι όπου η απόλαυση του καπνού ενοχλεί.

Και μάλλον ενοχλεί πολλούς που βάλθηκαν να το εξαφανίσουν, γιατί ‘βλάπτει σοβαρά την υγεία’. Στην αρχή περιόρισαν την διαφήμιση, μετά την περιόρισαν κι άλλο, μετά πρόσθεσαν και μηνυματάκια όπως το αλτρουιστικό ‘βλάπτει εσάς και τους γύρω σας’, το απαισιόδοξο ‘μπορεί να σκοτώσει’, μέχρι το χτύπημα κάτω από την ζώνη ‘βλάπτει το σπέρμα και την γονιμότητα’. Ως και την τιμή του αύξησαν, αλλά τίποτα. Ακόμα καπνίζω.

Λένε ότι νοιάζονται για την υγεία μου και γι αυτό θέλουν να μου το κόψουν αλλά εγώ ξέρω γιατί το κάνουν…, ζηλεύουν!

Θα προτιμούσαν να είμαι εξαρτημένος από την τηλεόραση και να χαζεύω όλη μέρα τις μουτσούνες τους, κολλημένος με μια φανέλα και να τσιρίζω ‘γκολ!’, να τρέχω πίσω από παπάδες για συγχώρεση ή με ναρκωτικά μπλεγμένος για να ησυχάσουν φωνάζοντας ‘εξαρτημένος’.

Αν νοιάζονταν για την υγεία μου θα έφτιαχναν λίγο το ΙΚΑ, θα άκουγαν όταν φώναζα για το ασφαλιστικό (λες να έκλεισε η φωνή απ’ τα τσιγάρα?), δεν θα άφηναν τα εργοστάσια να καπνίζουν περισσότερο από μένα και η οικολογία δεν θα ήταν trendy αλλά Νόμος του Κράτους.

Για παράδειγμα

Υγρό προϊόν, ευρύτατα διαδεδομένο (μόνο στην Ελλάδα καταναλώνονται πάνω από 300.000 lt κάθε χρόνο), με βασικό target group έφηβους και παιδιά, φθηνό, προσιτό, εύκολα προσβάσιμο (υπάρχει παντού), η χρήση του μπορεί να οδηγήσει σε διαβήτη, καρδιακά νοσήματα, παχυσαρκία, διαταραχές στην πέψη. Έχει συνδεθεί με επιδείνωση της υγείας των δοντιών και των οστών και περιέχει μια ουσία (ασπαρτάμη) ύποπτη για 92 παρενέργειες όπως όγκοι στον εγκέφαλο, συναισθηματικές διαταραχές, επιληπτικές κρίσεις. Όταν μάλιστα αποθηκεύεται σε θερμό περιβάλλον, αυτή η ουσία μετατρέπεται σε μεθανόλη (καρκινογόνο).

Επίσης περιέχει και καφεΐνη δηλαδή αϋπνίες, υπέρταση, αρρυθμίες, όγκους στο στήθος,…

Αυτό το προϊόν βλάπτει σοβαρά την υγεία μου κι όμως είναι το ισχυρότερο brand name του κόσμου αξίας $30mil!

Coca Cola

Δεν αναγράφει όμως προειδοποιητικά μηνύματα, δεν υπάρχουν περιορισμοί στην διαφήμισή του (αντίθετα θεωρούνται must), δεν απαιτείται καμία ιδιαίτερη μετατροπή στους χώρους κατανάλωσής του και γενικά παρέχεται ανεξέλεγκτα γιατί πάει με όλα. Επίσης τα έσοδα της πολιτείας είναι μηδαμινά σε σχέση με αυτά των προϊόντων καπνού.

Στο περίπτερο όμως δεν θα ζητάω πακέτο light αλλά gold γιατί θεωρείται παραπλανητικό, ενώ η Coca Cola light θα λέγεται Zero

Αν όντως νοιάζονται για την υγεία μου, είναι πολλά που πρέπει να γίνουν, ας μην αρχίσουμε από τα δύσκολα.

Αγχώθηκα, πάω για τσιγάρο…


http://www.youtube.com/watch?v=iBELC_vxqhI

must see ^



Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

Μαικλ Τζακσον

Ο Μιχαλακης μας αποχαιρετησε. Καλυτερα γι' αυτον μαλλον.
Το ζητημα ειναι η επιρροη του.
Οταν ηταν στα πανω του, ημουν μικρος πολυ.
Οταν μεγαλωσα αρκετα, ειχε ηδη ξεκινησει η πτωση.
Οι ηχοι ωστοσο ηταν στο μυαλο μου και ξυπνησαν.
Τα τραγουδια του πιασαρικα αλλα διαχρονικα.
Αναβιωσε την Ποπ.
Την ποπ που περασε μεσα απο το κιτς του 70' και του 80'.
Την ποπ οπως την ηθελαν ο Ελβις και οι Μπητλς.
Μουσικη για τους πολλους.

ΥΓ.
Σχετικα με την ζωη του
Ισως ειναι μοιρα των μεγαλων καλλιτεχνων να καιγονται τοσο γρηγορα.
Ισως αυτο τους κανει ξεχωριστους...

Γιατι σε αυτη τη χωρα εχουμε μικρη μνημη-αφιερωμενοhttp://http://www.youtube.com/watch?v=qkiLiSs4gJk

http://www.youtube.com/watch?v=qkiLiSs4gJk
ακουστε ενα σχολιο του τζιμη πανουση ,για τον αλεξη κουγια απο την εκπομπη δουρειος ηχος και θυμηθειτε με τι ασχολειται αυτη η χωρα

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Όλα βαίνουν καλώς. Εναντίον μας.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣΉττα!
Μια λέξη βαριά κι ωστόσο οικεία στην ελληνική Αριστερά. Τόσο οικεία, που αναρωτιέται κανείς μήπως η τόσο εύκολη χρήση της δηλώνει κάποιο είδος εθισμού! Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες πλευρές αυτής της τρομερής λέξης. Η δημιουργική, ας πούμε: εκφρασμένη στο κεφάλαιο της ελληνικής λογοτεχνίας που -όχι χωρίς κάποιον κομπασμό- ονομάστηκε «Ποίηση της Ήττας», κι ακόμα ακόμα η ομωνυμία της με το γράμμα του αλφαβήτου, το γράμμα που έπεται του «Ζ» της «Ζωής» και προηγείται του «Θ» του «Θανάτου». Όντως συμβαίνει, ώστε στις κοινωνίες κάθε συλλογικό μόρφωμα να δοκιμάζεται και είτε να προωθεί κάποιες δυνάμεις είτε να πεθαίνει.
Όταν τίθεται λοιπόν η λέξη «Ήττα» ως περιγραφή της κατάστασης του μόνου ζωντανού φορέα της Αριστεράς στην Ελλάδα, δεν είναι καν βέβαιο αν καταλαβαίνουμε όλοι το ίδιο πράγμα. Κάθε αριστερός μπορεί να αφομοιώσει, να βιώσει τα δεδομένα μιας κατάστασης με διαφορετικό τρόπο.
Τι να κάνουμε; Έτσι συμβαίνει –και έτσι πρέπει να συμβαίνει- όταν οι άνθρωποι σκέπτονται, προσπαθώντας να ζήσουν μια συνειδητή ζωή.
Τι μπορεί -άρα- να σημαίνει η ήττα στις παρούσες περιστάσεις, για έναν πολίτη σαν κι εμένα, που από τα 15 μου χρόνια μοιράζω τη ζωή μου ανάμεσα στην ποίηση, τη φιλοσοφία και την πολιτική πράξη; Σημαίνει ήττα, αλλά όχι ήττα. Θέλω να πω, ότι σ’ αυτές τις εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Αριστερά δεν ηττήθηκε λόγω του μικρού ποσοστού ψήφων που συγκέντρωσε. Το ποσοστό μια χαρά ήταν, ως εκφράζον την πραγματική δύναμη του κοινωνικού χώρου της έλλογης και οργανωμένης αμφισβήτησης των θεσμών. Η Αριστερά ηττήθηκε επειδή, στον δρόμο για τις εκλογές, λησμόνησε τον ιστορικό ρόλο, τις θεωρητικές προϋποθέσεις και τις κατακτημένες θέσεις της.
Συγκεκριμένα:
-Λησμόνησε το γεγονός πως οι δημοσκοπήσεις και η πολιτική «επικοινωνία» («κυβερνητική» - Cybernetics θα έπρεπε να πούμε, αν θέλαμε να αποκαλύψουμε τον εξουσιαστικό ρόλο της πολιτικής επικοινωνίας) δεν είναι παρά μέθοδοι παραγωγής μονάδων κοινής γνώμης, και άρα μέθοδοι αναπαραγωγής των μηχανισμών εμπορευματικοποίησης του πολιτικού μέρους ενός κοινωνικού σχηματισμού. Δεν διαθέτουν μονιμότητα, αλλά μόνο διεισδυτικότητα και αποτελεσματικότητα ως προς τη διατήρηση μιας δεδομένης σχέσης ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία των πολιτών.
-Λησμόνησε πως η επιλεγόμενη «πολιτική» δεν είναι μέρος της κοινωνικής ζωής, αλλά στοιχείο της –όχι ένα concretum, αλλά ένα abstractum. Και όποιος σκεφτεί «τι θέλουν τέτοιες φιλοσοφικές έννοιες σε ένα πολιτικό κείμενο;», θα πρέπει να ξέρει πως μπορεί στόχος της Αριστεράς να είναι, ήδη από την εποχή του Μαρξ, η αλλαγή και όχι μόνο η ερμηνεία του κόσμου, αλλά η αλλαγή του κόσμου απαιτεί φιλοσοφημένα υποκείμενα. Για την Αριστερά, το στοιχείο της πολιτικής υφίσταται πάντα ήδη ως όψη των θεμελιωδών κοινωνικών λειτουργιών. Σε αυτές τις λειτουργίες παρεμβαίνει, δημιουργεί, προτείνει και κατασκευάζει την ταυτότητά της, προσπαθώντας να ταυτίσει τις εν λόγω λειτουργίες με την αριστερή σκέψη και πράξη. Αυτή είναι η σημερινή «Ήττα»: η αδρανοποίηση του ιστορικού ρόλου της Αριστεράς.
Οποιαδήποτε διέξοδος δεν βρίσκεται ούτε στην προβολή μιας θέσης ούτε στην ανάδειξη προσώπων συμβατών με το τεχνοκρατικό πολιτικό σκηνικό. Η Αριστερά, έχοντας ήδη διαμορφώσει χαρακτήρα δημοκρατικό, δημιουργικό και παρεμβατικό, οφείλει να δράσει:
-Στο επίπεδο του πολιτισμού, όχι μόνο αναπαράγοντας, αλλά και παράγοντας πολιτισμικό έργο.
-Στο επίπεδο της θεωρίας, διερευνώντας συνεχώς με τον πιο τολμηρό τρόπο τις συνισταμένες της κοινωνικής μας ζωής και μεταφέροντας άμεσα τα αποτελέσματα στους πολίτες.
-Στο επίπεδο της καθημερινής παρέμβασης, με τρόπο όχι μονοθεματικό, αλλά αναδεικνύοντας τις πολιτικές όψεις κάθε προβλήματος.Οι δράσεις αυτές είναι πάνω απ’ όλα πρακτικές – ακόμα και η θεωρητική. Μερικά άρθρα με θέμα τον πολιτισμό και μερικές (εξαιρετικές κατά τα άλλα) Ροκ συναυλίες δεν αρκούν. Όποιος δεν μπορεί ν’ αντέξει την προσπάθεια για την κατάκτηση των μεγάλων έργων τέχνης και την παραγωγή νέων, είναι πολύ δύσκολο να παράγει διαφορετική κοινωνική δράση. Η θεωρία πρέπει να γίνεται -ακόμα και με τη μορφή διαλέξεων- κτήμα κάθε ενδιαφερόμενου πολίτη. Ο αριστερός πρέπει να βλέπει την πολυσύνθετη δομή της κοινωνίας στην οποία ζει. Ο αριστερός είναι πάντα διανοούμενος – όποιο και αν είναι το επάγγελμά του. Όταν η Αριστερά καταφέρει να ταυτίσει την διαφορετικότητά της με αυτές τις περιοχές της κοινωνίας, μπορεί να αναδείξει το πολιτικό στοιχείο. Η ζωή του αριστερού είναι κουραστική. Όχι γιατί πρέπει να «αλλάξει» την κοινωνία, αλλά γιατί μόνο αυτός με τις προϋποθέσεις του μπορεί να συντηρήσει και να προωθήσει την ανθρώπινη δυναμική.Μόνο δουλεύοντας σκληρά μπορούμε να αποφανθούμε για το περιεχόμενο της λέξης «Ήττα». Μέχρι τότε...
Ο Γιώργος Μπλάνας είναι ποιητής



Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Ακροπολις

(αναρτηση εν θερμω)

Τα οσα ωραια λεει αυτη την στιγμη ο Σαμαρας για το αρχαιο καλλος, το μετρο , την αρμονια, ας τα συνδυασουμε με την σημερινη Ελλαδα της ασχημιας, της υπερβολης και της κακοφωνιας.
Οι μακρινοι προγονοι μας δεν ηταν υπερανθρωποι ( οπως θα ηθελαν καποιοι ),
ειχαν ελαττωματα και αδυναμιες οπως ολοι μας αλλα σημαδεψαν με την παρουσια τους.
Εμεις, ακολουθωντας τα βηματα τους συνεχιζουμε, σημαδευουμε με την παρουσια μας (καταδικες στο ΕΔΔΑ, πρωτοι στις λιστες διαφθορας, τελευταιοι στην ερευνα κλπ).
Πειτε με μηδενιστη, ισοπεδωτικο οτι θελετε...
Ειμαι 25 χρονων και εχω στερεψει απο αισιοδοξια.
Σε ενα εθνος γερικων μυαλων δεν ειμαι το μελλον...

(/αναρτηση εν θερμω)

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Η Απάντηση του Η.Θ. στον σ. Τσίπρα

Ακολουθεί η απάντηση του Η.Θ. στον Αλέξη Τσίπρα.
Αν διαβάσω και άλλα τέτοια κείμενα μπορεί και να τον συμπαθήσω!!! Αγαπητέ Η.Θ. όσο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ανασφάλεια στον μέσο αστό, εκπληρώνει στο ΑΚΕΡΑΙΟ τον κοινωνικό του ρόλο. Επιπλέον με τέτοια κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, είναι τουλάχιστον αδικία να αποκαλείς τσίρκο τον ΣΥΝ. Στο blog υπάρχουν γραφιάδες που είναι αρμοδιότεροι εμού να σου απαντήσουν. Περιμένω...
Πρέπει να σημειώσω ότι η επιστολή φέρει όνομα και επώνυμο, στοιχεία που για ευνόητους λόγους έχω απαλείψει.
Αγαπητε Κε Τσιπρα
Χαιρομαι που το εκλογικο αποτελεσμα σας κανει τουλάχιστον να απολογηθείτε σε εμας παλι
Καλη η τοποθετηση σου αλλα μονο φορτωμενη με συναισθηματα, μαθημα δεν πηρατε δηλαδη το πηρατε αλλα δεν το καταλαβαίνετε
Θα σε βοηθησω οσο μπορω με απλα λογια
Ο συνασπισμος ηταν μια καλα οργανωμενη ορχηστρα που οι μελωδιες της αγγιζαν μεριδα του κοσμου και ειδικα της νεολαιας
Όταν η ορχήστρα εγινε το τσιρκο MEDRANO (ΣΥΡΙΖΑ) με τροσκιστες μαοϊστές και όλα τα –ιστες η εικονα σας εγινε γελοια
Συγχρόνως ο Αλαβανος εχασε το ερισμα που ειχε στον κοσμο όταν κοντα 70 ετων ηθελε να κανει τον ακτιβιστη
Τι καταφερε ?
Η κεντροδεξια κερδιζει παντου
Εσεις δημιουργείτε ανασφαλεια πλεον στον μέσο αστό . Μη μου πητε για την εργατικη ταξη (καραμελα Παπαρηγα) γιατι στην Ελλαδα μειωνεται σε απόλυτους αριθμους. Αρα μηπως πρεπει να στραφειτε στην μεσαια ταξη με ένα ρεαλιστικο Ευροκουμουνισμο.
Δεν είναι ντροπη να συμβουλευτητε τον Κυρκο Εχει σοφια
Βαλτε εάν εχετε το video της ομιλιας στην Θεσσαλονικη πριν τις εκλογες Μιλησε ο Κουβελης (μετριος αλλα υπευθυνος και σοβαρος) και μετα μιλησε η δευτερη στο ψηφοδελτιο (ουτε και θυμαμαι το ονομα της) αυτή η τροσκιστρια να βαλει εναντιον της Ευρ ενωσης .
Τι εικονα τσιρκου ήταν αυτή.
Καλα αδικήσατε τον Παπαδημουλη για την κυρια και τον βαλατε τριτο να μην εκλεγει , καταλαβαινω τα εσωκομματικα Αλλα αυτή την γυναικα περιμενατε να ψηφησουμε και να την στειλουμε στις Βρυξελλες να κανει τι ?
Τι θα κανει ενας φανατικος μουσουλμανος εάν τον βαλεις στην Ιερα συνοδο μελος ?Σοβαρευτείτε
Γινετε πρωτα δημοκρατες και μετα αριστεροι
Δοκιμάστε τις αντοχες σας με το να καταδικασετε τους εμπρησμους των βιβλιοπωλειων του Αδωνι , ναι του Αδωνι
Αυτό είναι δημοκρατια (δεν παω στις κουκουλες τις πληρωσατε ηδη)
Δοκιμαστε να πείτε στον κοσμο ότι οσοι δεν θελουν κουμμουνισμο δεν είναι απαραιτητα φασιστες
Δοκιμαστε να πειτε ότι οι αριστερες δυναμεις δεν είναι παντα προοδευτικες
Ξεχαστε τα Πολυτεχνεια το 1-1-4 και στρωθειτε στην δουλεια προτεινοντας λυσεις (καλες η κακες)
Καλη τυχη Θα μας θυμηθείς παλι στις επομενες εκλογες



Ο σ. Τσίπρας, οι επιστολές και μια παιδική χορωδία

Έλαβα σήμερα μέσω mail την επιστολή που έστειλε ο Τσίπρας στον Η.Θ., την οποία και δημοσιεύω.
Αγαπητε,
Κατά καιρούς μού έχεις στείλει διάφορα e-mails. Το σαββατοκύριακο ο ΣΥΝ έκανε τον απολογισμό του για τα εκλογικά αποτελέσματα. Αν σε ενδιαφέρει, διαβάστε τη δική μου εκτίμηση. Αλλιώς διαβάσε μόνο αυτό το απόσπασμα που σας παραθέτω. Γράφτηκε με τη δική σας επιρροή.
Με εκτίμηση
Αλέξης Τσίπρας
”…Θα μπορούσα να είμαι βουλευτής. Επέλεξα να μην είμαι. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω πολιτική καριέρα. Αυτό, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι μια ειδοποιός διαφορά που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από άλλες πολιτικές δυνάμεις. Και εν πάσει, περιπτώσει, λίγος σεβασμός δεν βλάπτει όταν τοποθετούμαστε με τέτοιο τρόπο για μάχες εξουσίας και βυζαντινισμούς. Η μόνη εξουσία που αισθάνομαι ότι έχω, ξέρετε ποια είναι; Το ότι παίρνω e-mail και συναντώ κόσμο και αισθάνομαι την αγάπη του. Αυτή είναι η μόνη εξουσία που έχω. Δεν ανταλλάσσεται ούτε με θητείες στην ευρωβουλή ούτε στο ελληνικό κοινοβούλιο. Δεν ανταλλάσσεται με τίποτα..."


Επειδή δε η εκτίμηση του Τσίπρα για το εκλογικό αποτέλεσμα είναι σημαντική, μελετήστε την. Ακούστε και το τραγουδάκι, πολλά παιδάκια τραγουδούν καλύτερα από ένα!!! If you know what I mean.

ΚΛΕΙΣΙΜΟ
ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΠΕ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στο τέλος μιας διήμερης κουραστικής και σε ένταση συνεδρίασης, νομίζω ότι πρέπει να βγάλουμε όλοι και όλες τα συμπεράσματά μας. Και νομίζω ότι από ψυχολογικής άποψης κάναμε καλά που είμαστε σήμερα εδώ και συζητάμε. Είπαν πολλοί να μεταφέραμε τη συζήτηση για μια και δύο βδομάδες μετά. Νομίζω ότι όταν κάποιος κρατάει μέσα του και θυμό αλλά και θλίψη είναι χειρότερα. Και δεν πειράζει καμία φορά να συζητάμε και σε υψηλότερους τόνους. Ήταν η ένταση υψηλή, είναι λογικό, υπήρξε, όμως, και πλούσιος και ειλικρινής προβληματισμός.

Ενδεχομένως, συντρόφισσες και σύντροφοι, και αυτό το λέω για ακόμη μια φορά και το εννοώ, να γίνουμε ακόμα σοφότεροι αν ακούσουμε τι έχει να μας πει και η βάση του κόμματος, και οι φίλοι του κόμματος. Και είδα σ’ αυτή τη συνεδρίαση κάτι που δεν το βλέπουμε συχνά σε άλλες συνεδριάσεις: Να βγαίνουν οι Γραμματείς των Νομαρχιακών Επιτροπών να εκφράζουν τη δική τους αγωνία. Και αυτό είναι υγεία. Είναι μια διαδικασία που πιστεύω ότι πρέπει να φτάσει μέχρι τη βάση.
Και να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν όλοι όσοι έδωσαν τη μάχη, ως στρατιώτες στην πρώτη γραμμή και όχι ως επιτελείς, όλοι όσοι δίνουν τη μάχη καθημερινά. Και παρότι κατανοώ τον κίνδυνο εσωστρέφειας και τον προβληματισμό που αναπτύσσεται από πολλούς, νομίζω ότι αυτή τη φορά πρέπει να ακούσουμε τη βάση. Και να μην περιοριστεί αυτή η συζήτηση σε επίπεδο κορυφής.
Παράλληλα, βεβαίως, δεν πρέπει να σταματήσουμε να βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή των μετώπων. Διότι, όπως έχει πει και ο Δ. Σαββόπουλος, η ζωή κυλάει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Και υπάρχουν μπροστά μας μεγάλα μέτωπα στα οποία πρέπει να δώσουμε το παρόν, διότι αν δεν δώσουμε το παρόν δεν θα υπάρχει αντίβαρο στο πολιτικό σύστημα. Διότι αυτή τη στιγμή έχει κάνει στροφή το παιχνίδι σε ένα συντηρητικό γήπεδο, στο οποίο έχει επιλέξει να παίξει και το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., το ΚΚΕ αδυνατεί να είναι αντίβαρο σ’ αυτήν την προοπτική και ο δικός μας ο χώρος, ο χώρος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να είναι το μόνο αντίβαρο και είναι αποδυναμωμένο αντίβαρο τούτη την ώρα.

Άρα λοιπόν, καμία εσωστρέφεια, παρουσία στα μέτωπα, στην πρώτη γραμμή, αλλά ταυτόχρονα, και μία ειλικρινής, ουσιαστική συζήτηση, όχι εσωστρέφειας αλλά μιας διαδικασίας να ακούσουμε τη βάση γιατί έχει πολύ σημαντικά πράγματα να μας πει. Να ακούσουμε τον κόσμο μας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Είπα και στην εισηγητική μου ομιλία, η διαχείριση του αποτελέσματος είναι κρισιμότερη από το ίδιο το αποτέλεσμα. Και παρακολουθώ από τη συζήτηση ότι δεν είναι δεδομένο ότι υπάρχει από όλους διάθεση για θετική διαχείριση, για επικράτηση της λογικής, θα έλεγα. Και αναφέρομαι στο μείζον ζήτημα, που τέθηκε από πολλούς συντρόφους από το πρώτο βράδυ, κι αν όχι από το πρώτο βράδυ, από τη δεύτερη μέρα, όταν οι δηλώσεις στελεχών ήταν περισσότερες από κάθε άλλη φορά. Από κάθε άλλη φορά επιτυχούς αποτελέσματος. Όταν οι δηλώσεις στελεχών διαδέχονταν η μια την άλλη. Και ο κόσμος μας, αυτά τα βλέπει, ξέρετε. Δεν τα παραγνωρίζει. Και όταν το μείζον ζήτημα που τέθηκε από πολλούς ήταν αν το αποτέλεσμα ήταν ήττα, πόσο μεγάλη ήττα, πόσο πικρή ήττα και ακούσαμε και πολλούς να λένε τη λέξη ήττα και να γεμίζει το στόμα τους.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, ναι ήταν ήττα και ήταν ήττα των προσδοκιών μας. Υπάρχει κανείς που να το αμφισβητεί αυτό; Ήρθε, όμως, το τέλος; Ήρθε η καταστροφή με το 4,7%; Αυτός ο χώρος δεν έχει καταστραφεί και δεν τελείωσε όταν είχε 1,8%. Δεν τελείωσε και δεν καταστράφηκε όταν ήταν για πάνω από μια δεκαετία στο όριο του μπαίνει-δεν μπαίνει στη βουλή, στο έμπα ψυχή, έβγα ψυχή. Αυτός ο χώρος δεν καταστράφηκε και δεν καταστράφηκε διότι οι πολιτικές δυνάμεις, τα πολιτικά υποκείμενα υπάρχουν όταν τα έχει ανάγκη η κοινωνία. Όχι για να εκφράζουν επιδιώξεις των ηγετικών ομάδων. Και η κοινωνία έχει ανάγκη μια σύγχρονη, ανανεωτική, ριζοσπαστική Αριστερά. Και θα υπάρχει αυτός ο χώρος. Δεν θα τελειώσει. Ο κίνδυνος της πραγματικής ήττας, όμως, δεν είναι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Σε λίγους μήνες, άλλοι λένε από Σεπτέμβρη, αν όχι τον Σεπτέμβρη, τον Φλεβάρη, σε λίγους μήνες, πάντως, θα κληθούμε πάλι, όλοι μαζί, από το ίδιο μετερίζι να δώσουμε τη μάχη των εθνικών εκλογών. Αν, λοιπόν, το μείζον ζήτημα σήμερα και η κύρια επιδίωξη σήμερα είναι να πείσουμε τον κόσμο μας ότι πρέπει να νιώθει ταπεινωμένος και ηττημένος και ότι πρέπει να μπει σε μια βαριά και βαθιά κατάθλιψη, τότε είναι που θα έρθει ήττα και θα είναι πραγματική και δεν θα αφορά μόνο την ηγεσία, θα μας αφορά όλους.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Προσπάθησα εχθές με την εισήγησή μου να θίξω έναν πρώτο προβληματισμό για τις αιτίες του δυσμενούς για εμάς, για τις προσδοκίες μας αποτελέσματος. Μπορεί να ήταν ελλιπής αυτός ο πρώτος προβληματισμός. Μπορεί να χρειάζεται διορθώσεις και προσθήκες, ήταν, όμως, μια πρώτη και ειλικρινής προσπάθεια. Άκουσα, βεβαίως, όλο αυτό το διάστημα και μια σειρά από τοποθετήσεις, από όλες τις πλευρές και νομίζω ότι εμπλουτίζουν αυτήν την πρώτη εισηγητική προσπάθεια έναρξης ενός προβληματισμού. Έναρξης της συζήτησης. Ακούστηκαν παρατηρήσεις ότι έλειπαν πολλά στοιχεία από τα αίτια για το αποτέλεσμα στην εισήγηση. Βεβαίως. Υπήρχαν ελλείψεις. Κάποιοι είπαν για τον Δεκέμβρη. Βεβαίως. Να μιλήσουμε για τον Δεκέμβρη. Πριν μιλήσουμε, όμως, για τον Δεκέμβρη, θυμηθείτε. Ο Δεκέμβρης δεν ήταν μόνο η εξέγερση της νεολαίας. Τον Δεκέμβρη, αν θυμάστε καλά, είχαμε και μια άλλη σύγκρουση. Ένα άλλο μέτωπο που κανείς δεν το θυμάται ως αίτιο μιας πιθανής υποχώρησης. Ο Δεκέμβρης ήταν και ο μήνας του Βοτανικού. Το ξεχνάτε αυτό επειδή εκεί δεν διαφωνήσαμε και άρα πιθανόν δεν κάναμε λάθη; Ήταν η σφοδρή σύγκρουση που δώσαμε με τα συγκροτημένα και ενορχηστρωμένα επιχειρηματικά, μιντιακά και πολιτικά συμφέροντα αυτού του τόπου. Όταν να οικονομικά συμφέροντα στη χώρα μας συμφωνούν με τα δύο κόμματα εξουσίας, τότε πρέπει η Αριστερά να κάθεται στη γωνιά της. Και η κοινωνία να κάθεται στη γωνιά της. Και να χάνεται δημόσιος χώρος, δημόσιο συμφέρον προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Εκεί δεχθήκαμε έναν πόλεμο που αντίστοιχο πόλεμο δεν έχει δεχθεί τα τελευταία χρόνια, από τη μεταπολίτευση και μετά, κανένας πολιτικός χώρος. Διότι βασίζεται στον κυρίαρχο λαϊκισμό των γηπέδων, της πολιτικής, των ΜΜΕ. Ήταν, λοιπόν, ένα πιθανό αίτιο της υποχώρησης; Βεβαίως, εκεί συμφωνήσαμε. Θα μου πείτε, όμως, μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς; Έπρεπε να κάνουμε αλλιώς; Συντρόφισσες και σύντροφοι, συνειδητά δεν κάνουμε αλλιώς. Και μπορεί να έχεις και κόστος και υποχώρηση όταν ανοίγεις τέτοια μέτωπα, αλλά πιστεύω σε μια τέτοια Αριστερά, μια Αριστερά που να είναι ανυποχώρητη και να μην φοβάται αυτό το πολιτικό κόστος.

Και έρχομαι και στο άλλο θέμα του Δεκέμβρη γιατί πρέπει να σας πω ότι εγώ θέλω να είναι η συζήτηση ουσιαστική και εφ όλης της ύλης.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, η στάση μας να υπερασπιστούμε το κίνημα των νέων ανθρώπων, την εξέγερσή του απέναντι σε όλα αυτά που ένιωσαν να τους πνίγουν τον Δεκέμβρη, με αφορμή ένα αποτρόπαιο γεγονός, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως λάθος. Και κανείς δεν πιστεύω ότι το λέει αυτό. Και γι’ αυτή μας τη στάση πρέπει να αισθανόμαστε περήφανοι. Κάναμε λάθη και παραλήψεις; Προφανώς. Υπήρξε αδυναμία να ξεχωρίσουμε τις πρώτες στιγμές - όχι στη γραμμή μας, στην αντίληψή μας - σε ορισμένες τοποθετήσεις, υπήρξε αδυναμία να ξεχωρίσουμε το αυθόρμητο από τον φετιχισμό της βίας; Υπήρξε η αδυναμία.
Αλήθεια, όμως, ήταν αυτός ο λόγος της λυσσαλέας επίθεσης που δεχθήκαμε από το μιντιακό και πολιτικό σύστημα; Τους έπιασε το παράπονο μην τυχόν και ξεστράτισε η ανανεωτική Αριστερά από τις αξίες της και τις αρχές της για τη μη βία; Όχι, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν ήταν αυτή η αιτία.
Και ο τρόπος - αν θέλετε, για να δούμε και τις δικές μας αδυναμίες - που εσωτερικά δεν τις συζητήσαμε, που ιδεολογικοποιήσαμε χωρίς ουσιαστική θεωρητική εμβάθυνση τις διαφωνίες μας, αλλά κυρίως η δημόσια κριτική που ασκήθηκε από στελέχη μας, όταν έχεις απέναντί σου όλο το μιντιακό και πολιτικό σύστημα, νομίζω ότι ήταν πιο καταστροφικά λάθη και αδυναμίες από ορισμένες πράγματι αμήχανες παρουσίες στους τηλεοπτικούς δέκτες την πρώτη εβδομάδα των γεγονότων.
Όμως, αυτά θα τα συζητήσουμε γόνιμα για να πάμε μπροστά ή για να τροφοδοτούμε μια θεωρητικοποίηση και μια ιδεολογικοποίηση, η οποία γίνεται χωρίς περιεχόμενο και χωρίς ουσία; Εγώ λέω ότι δεν έχει νόημα. Έχει νόημα να ανοίξουμε μια θεωρητική κουβέντα σε βάθος για το ζήτημα της βίας, έχει νόημα να ανοίξουμε μια ιδεολογική συζήτηση σε βάθος για το πώς η Αριστερά, σε αυτές τις συνθήκες, πρέπει να παρεμβαίνει και να δίνει μάχες, όχι, όμως, για να ιδεολογικοποιούμε διαφορετικές στάσεις και διαφορετικές εκτιμήσεις.

Δεύτερο ζήτημα: Η οικονομική κρίση. Μας διαφεύγει τελείως το γεγονός ότι αυτές οι εκλογές, αυτή η εκλογική αναμέτρηση ήταν η πρώτη εκλογική αναμέτρηση που έγινε μεσούσης μιας κρίσης που δεν έχει δει η Ευρώπη και η χώρα μας - ας πούμε για τη χώρα μας από τη μεταπολίτευση και μετά για να μην πάμε πιο πίσω, και η Ευρώπη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν θα πω κοινοτοπίες, ότι η κρίση συντηρητικοποιεί. Θα πω, όμως, το προφανές. Θα πω ότι η κρίση αλλάζει το πολιτικό πλαίσιο, το πλαίσιο με το οποίο σκέφτεται και λειτουργεί ο κόσμος, τα κοινωνικά υποκείμενα. Το πλαίσιο με το οποίο λειτουργούν τα πολιτικά κόμματα.
Ήμασταν, άραγε, έτοιμοι και προετοιμασμένοι επαρκώς να αντιμετωπίσουμε την αλλαγή του πολιτικού πλαισίου; Είναι ένα ερώτημα. Κάνουμε προσπάθειες κυρίως με το πρόγραμμά μας. Δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικές είναι αυτές οι προσπάθειες, όμως. Και πόσο καταφέραμε στην ελληνική κοινωνία να προβάλουμε μια αξιόπιστη εναλλακτική αντιπρόταση απέναντι σ’ αυτήν την κρίση

Και έρχομαι σε ένα τρίτο σημείο. Στο θέμα του προγράμματος. Θυμάστε πέρσι: «Καλοί είναι αυτοί, έχουν και έναν νέο Πρόεδρο, εν πάσει περιπτώσει της μόδας τώρα, αλλά δεν έχουν πρόγραμμα». Και ας ήμασταν εκείνος ο χώρος, ο οποίος παραδοσιακά, από τη μεταπολίτευση και μετά, ο χώρος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς ήταν ο πιο βαθύς σε προγραμματικές και τεχνοκρατικές ακόμα αναλύσεις. «Δεν έχουν πρόγραμμα αυτοί, δεν έχουν απάντηση». Πρόγραμμα και απάντηση είχαν μόνο τα κόμματα εξουσίας.
Αποφασίσαμε - και σωστά κατά τη γνώμη μου - να κάνουμε ένα προγραμματικό Συνέδριο για να επεξεργαστούμε ένα πρόγραμμα απάντησης και στην κρίση και στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος. Πόσο επαρκώς αξιολογήσαμε το πρόγραμμα το οποίο καταρτίσαμε; Και νομίζω ότι εδώ υπάρχουν και υποκειμενικές και αντικειμενικές ευθύνες. Υποκειμενικές γιατί, την ίδια στιγμή που εμείς συζητούσαμε για πρόγραμμα και με μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία το εγκρίναμε, η κοινωνία ξέρετε τι συζητούσε; Αν είναι ώριμες οι συνθήκες η Αριστερά να στηρίξει δίχως να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ. Λες και αυτό ήταν το ζήτημα του Διαρκούς Συνεδρίου.
Και υπάρχουν και αντικειμενικές συνθήκες. Ότι ίσως καθυστερήσαμε να το παράξουμε. Υπάρχουν αντικειμενικές συνθήκες ότι ίσως να χάσαμε το timing. Όμως αυτές και τις υποκειμενικές και τις αντικειμενικές δυσκολίες πρέπει να τις δούμε κατάματα. Και το συμπέρασμα; Ότι δεν αξιοποιήσαμε ακόμα - δεν χάθηκε ο χρόνος - ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία μας για να παράγουμε πολιτική

Τέταρτο σημείο: Η εικόνα Βαβυλωνίας που εκπέμπαμε προς τα έξω. Δεν θέλω να αναφερθώ ούτε στο πώς καταφέραμε να μετατρέψουμε ένα πρωτοπόρο εγχείρημα εσωκομματικής δημοκρατίας σε μια εικόνα εσωκομματικής διαπάλης και διαμάχης, ούτε για το πώς καταφέραμε να ανοίξουμε από το πουθενά μια συζήτηση που αφορούμε τις καταστατικές μας δεσμεύσεις, που έδινε την εικόνα αντιμαχόμενων παρατάξεων για θέσεις και οφίτσια. Θυμηθείτε, όμως κάτι. Όταν μπαίνεις σε τέτοιο καιρό, είσαι στις εκλογές του 2007. Από τότε και μετά είχαμε μια διαρκώς ανοδική πορεία. Ήμασταν περισσότερο ευρωπαϊστές; Ήμασταν λιγότερο προσηλωμένοι στην αριστερή πλεύση, στην αριστερή γραμμή; Είχαμε κλείσει το μάτι σε κυβέρνηση συνεργασίας με τα δύο μεγάλα κόμματα και είχαμε αυτήν την άνοδο; Όχι.
Είχαμε άλλο πλαίσιο εκτός κρίσης, κυρίως, όμως, ήταν άλλο το μήνυμα που εκπέμπαμε στην κοινωνία. Δεν είχαμε άλλη γραμμή πλεύσης. Είχαμε ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στην κοινωνία. Και το είχαμε διότι δείχναμε προς τα έξω ότι είμαστε ένας πολιτικός χώρος που δεν μοιάζει με τους άλλους. Που με επιμονή προσπάθησε να υπερασπιστεί τη νέα γενιά και το κίνημα του άρθρου 16, που με επιμονή προσπάθησε να αναδείξει το καινούργιο στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας και που αυτό το οποίο σηματοδοτούσε τόσο η επιλογή του Αλ. Αλαβάνου να μην είναι υποψήφιος στην Α’ ή Β’ Αθήνας με σίγουρη εκλογή όσο και το γεγονός - δεν θα το έλεγα αλλά άκουσα μια τοποθέτηση η οποία, επιτρέψτε μου να σας πω, αισθάνθηκα ότι ήταν υποτιμητική - ότι ήμουν υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας και πήραμε ένα ποσοστό που δεν έχουμε ξαναπάρει ποτέ, 11%. Και το ίδιο βράδυ βγήκα και είπα ότι δεν θα είμαι υποψήφιος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, που έρχονται σε λίγο καιρό, γιατί δεν με ενδιαφέρει να κάνω πολιτική καριέρα, αλλά θα μείνω στο Δήμο της Αθήνας για να υπερασπιστώ το λόγο που έδωσα απέναντι στους αθηναίους πολίτες και όταν ήρθαν οι εκλογές, έκανα πράξη αυτή μου τη δήλωση. Όταν όλοι έλεγαν «μα είναι δυνατόν;». Θα μπορούσα να είμαι βουλευτής. Επέλεξα να μην είμαι. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω πολιτική καριέρα. Αυτό, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι μια ειδοποιός διαφορά που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από άλλες πολιτικές δυνάμεις. Και εν πάσει, περιπτώσει, λίγος σεβασμός δεν βλάπτει όταν τοποθετούμαστε με τέτοιο τρόπο για μάχες εξουσίας και βυζαντινισμούς. Η μόνη εξουσία που αισθάνομαι ότι έχω, ξέρετε ποια είναι; Το ότι παίρνω e-mail και συναντώ κόσμο και αισθάνομαι την αγάπη του. Αυτή είναι η μόνη εξουσία που έχω. Δεν ανταλλάσσεται ούτε με θητείες στην ευρωβουλή ούτε στο ελληνικό κοινοβούλιο. Δεν ανταλλάσσεται με τίποτα.
Ηθικό πλεονέκτημα, λοιπόν, συντρόφισσες και σύντροφοι, για τον χώρο μας. Πού πήγε αυτό το ηθικό πλεονέκτημα; Πιστεύω ότι δεν το σπαταλήσαμε. Θολώσαμε την εικόνα, όμως. Και έχουμε ευθύνη που θολώσαμε την εικόνα, έχουμε ευθύνη να πάρουμε εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα αναδεικνύουν τον χώρο μας ως μια δύναμη που δεν είναι μια από τα ίδια.

Προσπάθησα να ανοίξω τη συζήτηση και ζήτησα χθες να υπάρξουν καθαρές τοποθετήσεις και απαντήσεις. Μετά, όμως, στο τι κάνουμε, δηλαδή, από δω και στο εξής, απαντήσεις δεν δόθηκαν ή μάλλον δόθηκαν μισές.
Θέμα ηγεσίας υπάρχει; Όχι, δεν υπάρχει.
Να πάμε σε ένα Συνέδριο, να αλλάξουμε στρατηγική; Όχι, να μην πάμε, διότι είναι δεδομένοι οι συσχετισμοί.
Να αντιμετωπίσουμε δομικά και λειτουργικά προβλήματα που έχει ο χώρος μας εδώ και χρόνια, να κάνουμε ένα βήμα με τη συζήτηση στη βάση του κόμματος ή με την επανεκλογή Πολιτικής Γραμματείας; Όχι, ούτε αυτό.
Τι ακριβώς προτείνετε να κάνουμε; Πείτε μου.
Συνεννόηση είπε χθες ο σύντροφος Φώτης.
Μάλιστα, συνεννόηση.
Εγώ ήμουν και το ξέρετε και θα είμαι ο πρώτος που θα το επιδιώξει. Η συνεννόηση, όμως, προϋποθέτει δύο πράγματα.
Πρώτον, να είμαστε συγκεκριμένοι ως προς το τι ακριβώς προτείνουμε και τι θέλουμε να αλλάξει. Όχι γενικόλογα.
Και δεύτερον, να σταματήσουμε να πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε όλοι και όλες μας.
Αν επιδιώκουμε διορθωτικές κινήσεις στο επίπεδο της πολιτικής τακτικής μας, στο επίπεδο της επικοινωνίας, στο επίπεδο της λειτουργίας, είμαστε ανοιχτοί, είμαι ανοιχτός απολύτως να συνεννοηθούμε και για αλλαγές και για διορθωτικές κινήσεις και για τροποποιήσεις.
Αν, όμως, επιδιώξουμε δια της διολισθήσεως και δια της πρωτοφανέρωτης διαπίστωσης ότι οι συσχετισμοί στον κομματικό Συνασπισμό είναι διαφορετικοί και διαφορετικοί οι συσχετισμοί στον κοινωνικό Συνασπισμό, ώστε να ανατρέψουμε τη στρατηγική γραμμής πλεύσης, τότε με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν είναι συνεννόηση.
Διότι κανείς από εμάς, ούτε εγώ ούτε κανένας μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει υπέρ του τους συσχετισμούς στον κοινωνικό Συνασπισμό.

Και διότι η παράδοση και η δημιουργία των κομμάτων της ανανεωτικής Αριστεράς δεν είχε ποτέ αυτό το χαρακτηριστικό.

Αυτό μου θύμισε μια κουβέντα που μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση και με είχε στενοχωρήσει βαθιά, πριν από χρόνια όταν η τότε συντρόφισσά μας, η Μαρία Δαμανάκη είπε δημόσια ότι δεν δίνει αναφορά στο κόμμα αλλά στους ψηφοφόρους της.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πρέπει να συνεννοηθούμε. Και κατανοώ ότι είναι κρίσιμες οι συνθήκες. Αλλά πρέπει να συνεννοηθούμε. Και εγώ θα πάρω πρωτοβουλίες για να συνεννοηθούμε. Και αυτό που λέει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης μορατόριουμ, εγώ δεν θα το έλεγα μορατόριουμ. Μορατόριουμ κάνουν οι εμπόλεμες παρατάξεις.

Εγώ θα έλεγα την ανάγκη να ξεκινήσει ένας ειλικρινής διάλογος. Όχι μόνο σε επίπεδο βάσης, αλλά και σε επίπεδο κορυφής. Διότι έχουμε μπροστά μας κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις. Διότι έχουμε μπροστά μας κρίσιμες μάχες και αυτές τις μάχες δεν έχουμε την επιλογή ούτε οι μεν ούτε οι δε να μην τις δώσουμε μαζί.

Και, αν θέλετε, και το εκλογικό αποτέλεσμα αυτό και αυτό των προηγούμενων εκλογών αυτό αποδεικνύει. Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε πολλά, χώρια δεν μπορούμε να καταφέρουμε πολλά.
Άρα, ανοιχτοί στη συνεννόηση, στο διάλογο, στη συζήτηση, αρκεί να είναι προωθητική και εποικοδομητική και χωρίς να υπάρχουν όροι εκ των προτέρων, οι οποίοι είναι ασαφείς.

Άκουσα να λέγεται, επίσης, ότι η πρόταση για τον τρίτο πόλο, ήταν ένα πυροτέχνημα, το οποίο το μάθαμε, λέει, από το μπαλκόνι της προεκλογικής συγκέντρωσης της Πλ. Εθνικής Αντίστασης, του Δημαρχείου.

Επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν είναι έτσι. Και νομίζω ότι θα έπρεπε όλοι να αναγνωρίζουμε και να θυμόμαστε, παρότι στις μέρες μας δεν δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στα κείμενα και στις πολιτικές αποφάσεις, θα έπρεπε, όμως, να θυμόμαστε ότι το 5ο Συνέδριο, το οποίο κάναμε πριν ενάμισι χρόνο, το Φλεβάρη του 2008, λέγαμε ότι «στρατηγική επιλογή του ΣΥΝ είναι και παραμένει η κοινή δράση και η συνεργασία, πέρα από διαφορές, όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας στη χώρα μας, στη βάση όλων των ώριμων μεγάλων κοινωνικών αιτημάτων και ενός υγιούς, σύγχρονου προοδευτικού προγράμματος, με σοσιαλιστική κατεύθυνση». Ακούγεται, βέβαια, να λένε πολλοί ότι εμπόδιο σε αυτήν την προοπτική είναι η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Βεβαίως, είναι εμπόδιο. Σε σχέση, όμως, με αυτό που είπαμε προχθές και που λέγαμε πάλι πριν από ενάμισι χρόνο - απόφαση Συνεδρίου και ξαναδιαβάζω: «Ο ΣΥΝ στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, δεν θα παρακολουθήσει μια τακτική άγονων και αποπροσανατολιστικών αντιπαραθέσεων στο χώρο της Αριστεράς. Θα συνεχίσει να έχει ως κύριο αντίπαλο την κυβερνητική πολιτική και συνολικά τον δικομματισμό, όπως θα συνεχίσει να εμμένει στην ιδέα της μεγάλης συμπαράταξης της Αριστεράς και της οικολογίας για την ανατροπή του κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού, την ήττα του δικομματισμού», κ.λ.π
Πόσο μας ξάφνιασε πια που επαναλάβαμε ουσιαστικά τις στρατηγικές αποφάσεις του Συνεδρίου; Βεβαίως, ενδεχομένως να τις είχαμε εγκαταλείψει στην πορεία. Αυτό είναι άλλο καπέλο. Και αυτό ίσως να είναι και ένα έλλειμμα συνεννόησης μεταξύ μας. Αλλά δεν μπορεί να λέμε ότι μάθαμε για τον τρίτο πόλο, που είναι στρατηγική μας επιλογή, από το μπαλκόνι της προεκλογικής συγκέντρωσης.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, να μιλήσουμε επί της ουσίας Και η ουσία είναι ότι σ’ αυτήν την κατεύθυνση την προγραμματική μπορούμε να δώσουμε βάθος.

Δεν υπάρχει άλλο σχέδιο. Δύο είναι τα σχέδια που μπορεί να έχει η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά: Το ένα είναι της κεντροαριστεράς - θυμάστε πόσο μας ταλάνισε, από το 1996 ως το 2003 που στο προγραμματικό Συνέδριο πήραμε με πολύ μεγάλη πλειοψηφία την απόφαση να χαράξουμε την κόκκινη γραμμή. Είναι, βεβαίως, μια επιλογή. Να το πούμε καθαρά. Από το 2003, με μεγάλη πλειοψηφία, έχουμε πάρει απόσταση από αυτό το σενάριο. Δεν ήμαστε στην εποχή που κάναμε Συνέδριο και ερχόταν ο κ. Σημίτης και χειροκροτούνταν περισσότερο από τον τότε Προεδρό μας, τον Ν. Κωνσταντόπουλο. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε.

Το ένα, λοιπόν, είναι αυτό και το άλλο σενάριο, που μπορούμε να υπηρετήσουμε και να του δώσουμε βάθος, είναι το σενάριο του τρίτου πόλου.

Πώς θα διεμβολίσουμε τον διπολισμό, τον δικομματισμό; Ενισχύοντας τη λογική της ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού. Ενός τρίτου πόλου στα αριστερά του πολιτικού συστήματος.

Και να δώσουμε και συγκεκριμένο προγραμματικό περιεχόμενο σ’ αυτήν την πρόταση. Να προτείνουμε ανοιχτά στην κοινωνία και στα πολιτικά κόμματα πέραν του δικομματισμού ένα μίνιμουμ προγραμματικό πλαίσιο.

Πρόγραμμα έχουμε. Και όχι για να το έχουμε στις προθήκες της βιβλιοθήκης μας. Και, βεβαίως, έχουμε ένα πρόγραμμα με μεγάλη πλειοψηφία. Ένα πρόγραμμα το οποίο μίλαγε για την ανάγκη λειτουργίας μιας ασπίδας κοινωνικής προστασίας για τα αδικούμενα τμήματα του πληθυσμού, για την ανάγκη αναζήτησης και υπόδειξης μιας θετικής διεξόδου από την κρίση, κυρίως μέσα από δημόσια επενδυτικά προγράμματα, από τη δημιουργία τραπεζικού πυλώνα υπό δημόσιο κοινωνικό έλεγχο, από την ανάγκη επανάκτησης από το δημόσιο φορέων και οργανισμών που αφορούν κύρια κοινωνικές ανάγκες.

Έχουμε, λοιπόν, τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε μια προγραμματική πρόταση, ένα μίνιμουμ πλαίσιο πρότασης και να συνεννοηθούμε.

Και αυτή είναι η μόνη στρατηγική πλεύσης που στην ουσία μπορεί να βρίσκεται σε μια διαρκή επικοινωνία με τον σοσιαλιστικό χώρο. Δεν είναι αντιπαραθετική πλεύση ως προς τον λεγόμενο σοσιαλιστικό χώρο. Δεν είναι αντιπαραθετική πλεύση ως προς τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, που παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις στο πολιτικό γίγνεσθαι και στο ΠΑΣΟΚ και σε εμάς.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θέλω να πω και δυο κουβέντες για τα δομικά προβλήματα λειτουργίας του κόμματος. Στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, που έγινε την Τετάρτη, προσπάθησα να θέσω ερωτήματα, κυρίως. Ερωτήματα όχι όσον αφορά τα αίτια της ήττας αλλά ως προς τα δομικά προβλήματα λειτουργίας στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πιστεύω βαθιά ότι μπορεί αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα να μην το δούμε ως αφετηρία εσωκομματικής γκρίνιας, αλλά ως μια ευκαιρία να ακουμπήσουμε προβλήματα που δεν ακουμπήσαμε γιατί θεωρήσαμε προτεραιότητα να τα αντιμετωπίσουμε την περίοδο της ευφορίας. Και έθεσα κάποιους προβληματισμούς. Να σας τους επαναλάβω.

Ένας προβληματισμός είναι αν μας ικανοποιεί ο τρόπος λειτουργίας της ηγεσίας του κόμματος, της Πολιτικής Γραμματείας. Ήμαστε αποδοτικοί; Θεωρούμε ότι είναι παραγωγικό το πρόγραμμα; Θεωρούμε ότι γίνεται και ότι μπορεί να γίνει ουσιαστική συζήτηση σε βάθος για τη στρατηγική μας και τις κινήσεις τακτικής ή έχουμε πολλές φορές την αίσθηση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε προκάτ αναλύσεις και προκάτ απαντήσεις, σε δύο αντίπαλες παρατάξεις, όπως γίνεται στα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων που ό,τι και να γίνει ξέρουμε την απάντησή τους; Πιστεύετε αλήθεια ότι μπορεί να προχωρήσει έτσι ένα κόμμα, χωρίς αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη στην ηγετική ομάδα του; Δεν μπορεί να προχωρήσει.

Να βάλω έναν δεύτερο προβληματισμό, για να ανοίξει η συζήτηση. Η λειτουργία των τάσεων. Όχι η ύπαρξή τους, προσέξτε. Δεν θα μιλήσω εγώ για την ανάγκη να είμαστε ένα μονολιθικό κόμμα και όχι πολυτασικό. Δεν θέλω να επαναφέρω μια ανούσια συζήτηση για την ύπαρξη ρευμάτων και ιδεών. Όταν υπάρχουν ρεύματα, πρέπει να έχουν την αποτύπωσή τους στον κομματικό ιστό. Θέλω να μιλήσω για τη λειτουργία τους. Είμαστε, όμως, σύμφωνοι με τον τρόπο που λειτουργούν; Λειτουργούν ως ρεύματα ιδεών, όσμωσης και ανταλλαγής απόψεων ή μήπως ως μηχανισμοί που θυμούνται τη λειτουργία τους όταν έρθει η ώρα να εκλέξουν μέλη της ΚΠΕ, λογικό αυτό, αφήστε το, αλλά και μέλη της Π.Γ.. Γιατί λογικό αυτό; Πείτε μου εσείς ένα σοσιαλδημοκρατικό ή αριστερό κόμμα στην Ευρώπη που λειτουργεί με τάσεις, που τα εκτελεστικά του όργανα - όχι τα βουλευόμενα - εκλέγονται με βάση τις λίστες και με βάση την αποτύπωση των συσχετισμών των τάσεων στο κόμμα; Κανένα.

Υπάρχει μια καταστατική δέσμευση στον ΣΥΝ που λέει ότι τα μέλη της Π.Γ. πρέπει να εκλέγονται με λίστες. Μάλιστα. Κατά τη γνώμη μου λάθος, αλλά υπάρχει και δεν μπορούμε να μην την τηρήσουμε. Καταστατικές δεσμεύσεις, Θα είμαι ο τελευταίος που θα πει να μην τις τηρήσουμε.

Αλλά ακόμα και σε αυτό παρακάμπτουμε το καταστατικό. Γιατί το καταστατικό λέει πως η εκλογή σε όλα τα όργανα, δηλαδή από το Συνέδριο στην Κεντρική Επιτροπή, έτσι και από την Κεντρική Επιτροπή στην Πολιτική Γραμματεία. Δηλαδή, λίστες, με λίστες - λάθος κατά τη γνώμη μου - αλλά με δυνατότητα διαπήδησης ψήφων, από τη μία λίστα στην άλλη. Ποτέ δεν το κάναμε αυτό. Οι τάσεις αποφασίζουν από πριν ποιον θα εκλέξουν. Να το συζητήσουμε αυτό ανοιχτά, δημόσια; Να αναρωτηθούμε. Είναι σωστό;

Τρίτο ζήτημα. Οι χρεώσεις ευθύνης των μελών της Π.Γ. και των Τμημάτων της ΚΠΕ. Αν υπάρχει κάποιος ουσιαστικός έλεγχος. Αν σας ικανοποιεί. Θα μου πείτε ότι είναι δευτερεύοντα ζητήματα αυτά τώρα. Τώρα έχουμε θέμα γραμμής. Σύμφωνοι. Έχουμε διαφορετική εκτίμηση της ιεράρχησης των δομικών προβλημάτων του κόμματος.
Θεωρώ ότι και με αυτή και με την άλλη γραμμή θα μπορούσαμε να πάμε καλύτερα, αν το κόμμα λειτουργούσε. Και θεωρώ ότι δεν είναι μόνο σε επίπεδο ηγεσίας, αλλά και ο μηχανισμός του κόμματος συνολικά.

Εγώ έβλεπα ότι οι οργανώσεις έδιναν μια μάχη ζωτικής σημασίας και στην πρώτη γραμμή και στα κεντρικά γραφεία της Κουμουνδούρου επικρατούσε σιωπή. Από πότε έχει να γίνει μια αντικειμενική αξιολόγηση της αποδοτικότητας αυτού του μηχανισμού; Να σχεδιάσουμε, λοιπόν, ένα οργανόγραμμα για την μεγαλύτερη παραγωγικότητα, στοιχειώδη έλεγχο της δουλειάς και να γίνουμε εμείς οι ίδιοι πιο αποτελεσματικοί.

Και αυτό, βεβαίως, δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Υπάρχουν και άλλα προβλήματα, όπως η οργάνωση της δουλειάς μας και στο κόμμα, και στην κοινοβουλευτική ομάδα, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα. Για τον τρόπο, για τη δομή, για τη λειτουργία μιλάω.

Σύντροφοι, εγώ λέω ότι αυτά είναι σημαντικά προβλήματα. Μπορεί να μου πείτε ότι ψάχνω να βρω δικαιολογίες. Δεν ψάχνω να βρω δικαιολογίες. Έχω βαριά την ευθύνη. Είμαι Πρόεδρος του κόμματος και είμαι υποχρεωμένος αφού τα βλέπω ενάμισι χρόνο σχεδόν, τουλάχιστον να τα πω με ειλικρίνεια στον κόσμο του κόμματος και στα μέλη της ΚΠΕ. Εφόσον τα διαπιστώνω, πρέπει να τα πω. Άλλο αν θα καταφέρουμε να τα αλλάξουμε.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θέλω πριν κλείσω, να μιλήσω για τον ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι της άποψης ότι αν λύνονται σοβαρά προβλήματα λειτουργίας, συνεννόησης στο κόμμα μας, σε μεγάλο βαθμό, 90% θα λύνονται και προβλήματα λειτουργίας στον ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως, τίθεται ξανά και ξανά το ερώτημα σε σχέση με τη γραμμή μας, την πολιτική μας για τις συμμαχίες. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει στο στόχαστρο εδώ και πολύ καιρό, από την περίοδο της δημοσκοπικής έκρηξης, όλων όσων ήθελαν να μην υπάρχει, όλων όσων ήθελαν να μην έχει δημιουργηθεί αυτή η δυναμική, εγώ έχω υποχρέωση από το βήμα της ΚΠΕ να απαντήσω σε όλους όσους πολεμάνε τον ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο υπάρχει, αλλά θα υπάρχει γιατί έχει μέλλον, γιατί τον έχει ανάγκη η κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το άθροισμα των συνιστωσών του, δεν είναι άθροισμα τυχαίων δυνάμεων. Δεν είναι, αν θέλετε, η πολλές φορές γραφειοκρατική λειτουργία και στον ΣΥΡΙΖΑ των επικεφαλής των συνιστωσών του. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι άνθρωποι και οι οργανώσεις με τις οποίες βρισκόμαστε δίπλα-δίπλα εδώ και 10-15 χρόνια, πριν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, από το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ που περπατήσαμε μαζί σε μεγάλες διαδηλώσεις, σε αγώνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που κατάφερε να επαναφέρει και να κρατήσει κοντά μας ανένταχτους αριστερούς στην ενεργό πολιτική και, σε τελευταία ανάλυση, να έχουμε στο μυαλό μας ότι τον ΣΥΡΙΖΑ ως όχημα, ως εργαλείο χρησιμοποιήσαμε για να μπούμε στη βουλή το 2004, σε μια εποχή που η αντίληψη για την κεντροαριστερή διαχείριση επιχειρούσε να μας διαλύσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μας έβγαλε τότε από το αδιέξοδο, εδραίωσε τη θέση μας στα αριστερά του πολιτικού συστήματος, όπου τότε στεκόταν μόνο του το ΚΚΕ και η στράτευση του κόσμου μαζί μας σ’ αυτήν την προσπάθεια μας προώθησε σε καλύτερες θέσεις. Είμαστε πια ένα μαζικό αριστερό σχήμα, με παρουσία στους δρόμους, με παρουσία στα κοινωνικά μέτωπα και με πολύ μεγάλες αδυναμίες στον τρόπο λειτουργίας, τις οποίες οφείλουμε αυτοκριτικά να δούμε κατάματα και να δούμε πώς θα τις ξεπεράσουμε. Υπάρχουν αδυναμίες που πρέπει να τις δούμε, υπάρχουν αδυναμίες που πρέπει να τις συζητήσουμε και με τους συμμάχους μας, με τα μέλη μας, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πίσω στην επιλογή μας για τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, συντρόφισσες και σύντροφοι, αν κάνουμε πίσω στην επιλογή μας για τον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει επιστροφή σε άλλο πολιτικό σχέδιο, σε άλλο στρατηγικό σχέδιο, σημαίνει επιστροφή στην κεντροαριστερά. Δεν υπάρχει ενδιάμεσος δρόμος. Ειδικά τώρα, που πανευρωπαϊκά η κεντροαριστερά καταγράφει πτώση και βρίσκεται σε ένα μεγάλο αδιέξοδο εξαιτίας της προσχώρησής της στον νεοφιλελευθερισμό. Άρα, λοιπόν, και σε αυτό πρέπει να συνεννοηθούμε.

Και λέω, κλείνοντας: Η συζήτηση να ανοίξει σε βάθος στις οργανώσεις. Η συζήτηση, παράλληλα, να προχωρήσει και με τους συμμάχους μας και με τους φίλους μας και με τους φίλους της παράταξης. Να μην είναι, όμως, μια συζήτηση εσωστρέφειας. Εγώ ζήτησα να πάω στις Νομαρχιακές Επιτροπές που θα συνεδριάσουν αλλά βάζω έναν όρο: Όπου πάω θα υπάρχει και εξωστρεφής παρέμβαση και περιοδεία και κινητοποίηση.

Μακάρι η συζήτηση να μην μας πάρει αιώνες. Άκουσα κάτι κριτικές εδώ, ότι είναι λάθος να συζητάμε έναν μήνα. Θα συμφωνήσω. Να συζητήσουμε 20 ημέρες, τρεις εβδομάδες και σε τρείς εβδομάδες να έρθουμε σοφότεροι και με μια προσπάθεια να έχουμε συνεννοηθεί όλοι μας, να έχουμε ανταλλάξει σκέψεις ειλικρινείς και απόψεις, να έχουμε πάρει την εμπειρία από τη βάση του κόμματος. Και στην ΚΠΕ να προσπαθήσουμε με ειλικρίνεια να λύσουμε και προβλήματα συνεννόησης μεταξύ μας για το τι ακριβώς κάνουμε και πώς προχωράμε και κυρίως, όμως, να αγγίξουμε και τα δομικά προβλήματα λειτουργίας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Και για να διευκρινίσω αυτό που είπα χθες σχετικά με την ενιαία ηγετική λειτουργία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύω ότι η Πολιτική Γραμματεία, η ηγεσία του ΣΥΝ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η κοινοβουλευτική ομάδα μπορούν να βρουν τον τρόπο να συντονιστούν. Να συνεννοηθούμε, γιατί αυτά που μας χωρίζουν είναι πολύ λιγότερα από αυτά που μας ενώνουν. Και προπάντων μας ενώνει η προοπτική της μάχης που θα δώσουμε το επόμενο διάστημα, και της κοινωνικής και της εκλογικής που έχουμε μπροστά μας. Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν, ας ανασκουμπωθούμε και ας έρθουμε σοφότεροι σε 20 ημέρες για να λύσουμε δομικά προβλήματα λειτουργίας και να πάμε όλοι μαζί μπροστά.




Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Μια νίκη σαν τις άλλες. Στα χαρτιά.

Για όσους ασχολούνται στο ελάχιστο με το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών πανευρωπαικά και όχι μόνο το εντός συνόρων της χώρας μας μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για πολιτική συζήτηση δίχως τέλος. Σε όλη την Ευρώπη η κεντροδεξιά με μικρές απώλειες αναδείχθηκε νικήτρια, μια μεγάλη νίκη όχι μόνο γιατί την πέτυχε ενώ όλος ο κόσμος βιώνει μια οικονομική κρίση η οποία αποδίδεται γενικά και αόριστα σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές αλλά και γιατί η ίδια σε πολλές χώρες έκανε πράξη αυτά που τα τελευταία χρόνια δαιμονοποιούσε εντάσσοντάς τα στη ζώνη του απαγορευμένου κρατισμού π.χ. κρατικοποιήσεις τραπεζών, ενίσχυση και στήριξη βιομηχανιών κτλ. Δεν ξέρω αν αυτό ονομάζεται προσέγγιση του μεσαίου χώρου - εγώ το λέω παρέκκλιση από την ιδεολογική κατεύθυνση, και μάλιστα σοβαρή - αλλά όπως και να το πω εγώ η συνταγή πέτυχε. Κάποιοι μάλιστα στάθηκαν σε ένα λεπτό σημείο και δεν δίστασαν να χαρακτηρίσουν τις κοινωνικές παροχές καταδίκη των νέο-φιλελεύθερων πρακτικών και επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες της πολιτικής φιλοσοφίας του φιλελευθερισμού για κοινωνική δικαιοσύνη. Μάλιστα η ψήφος δόθηκε διαρκούσης της κηδείας του καπιταλισμού στο πτώμα του οποίου φορτώνονταν όλα τα δεινά που απέρρεαν από την κρίση και όχι μόνο. Τελικά τι ψήφισε ο Ευρωπαίος? Ψήφισε Κεντροδεξιά μεταμφιεσμένη σε Κεντροαριστερά; ή μήπως το αντίθετο. Ψήφισε μια δεξιά ενώ μεταλλάσσεται σε κάτι νεότερο βαδίζοντας σε ιδεολογικά μονοπάτια του παρελθόντος; Το ερώτημα πιστεύω είναι όχι τι αλλά πως ψήφισε ο πολίτης. Είμαι σίγουρος πως ψήφισε φοβισμένα και στράφηκε γρήγορα στο καβούκι του συντηρητισμού και των πρακτικών του. Σήμερα όλοι φοβούνται για τα πάντα: τη δουλεία τους, το μισθό τους, τα χρέη τους, τους μετανάστες, την οικονομική κρίση, και κατά λανθασμένη επέκταση το αύριο, την ελεύθερη οικονομία, την ελεύθερη αγορά, την ελεύθερη προσωπικότητά τους. Φοβόμαστε ακόμα και τα δικαιώματα μας. Ο ευρωπαίος έπαιξε αμυντικά και άρα συντηρητικά. Το φόβο αυτό είχε στρατηγό η Κεντροδεξιά της Ευρώπης (και η Ακροδεξιά της Ελλάδας) στην όποια προεκλογική της εκστρατεία, το φόβο αυτό μετέτρεψε σε εκλογικό αποτέλεσμα νίκης, της αρκούσε μόνο να τον συνδυάσει με κοινωνικές παροχές θυσιάζοντας στο βωμό της νίκης και το τελευταίο ίχνος της φιλελεύθερης ιδεολογίας της.

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Σουρεαλισμός, Γραφικότητα και Εκλογικές Αναμετρήσεις

Περί Εκλογών ο λόγος στο κείμενο του blogger Scarface. Μελετήστε το.


Σε αυτές τις αδιάφορες εκλογές ήμουν παρών , τις έζησα από μέσα που λένε.

Γραμματέας σε εκλογικό τμήμα της Ελληνικής υπαίθρου. Ας είναι καλά η σύζυγος που ήταν δικαστική αντιπρόσωπος και ήθελε παρέα.

«Έλα θα πάρεις και 100 ευρώ» μου είπε.

«Εντάξει , είπαμε υπάρχει κρίση αλλά όχι και έτσι. Αυτό είναι το επιχείρημα σου για να έρθω? Οne Hundred euros??»

Επειδή , σαν παιδί της πόλης δεν είχα να κάνω και πολλά στην ελληνική ύπαιθρο ακολούθησα στο εκλογικό τμήμα τη σύζυγο.

Βέβαια την αποστολή μου ως γραμματέας δεν την έφερα εις πέρας αφού δεν έπιασα στυλό στα χέρια μου.

Έκανα γενική επιστασία του χώρου , ελάφρυνα το ήδη ανάλαφρο κλίμα και πήγα στην πόλη να πάρω και καφεδάκια αφού ο δήμος της περιοχής μας είχε «γειώσει» κανονικά.

Επιπλέον , βοηθούσα και γεροντάκια και γερόντισσες που είτε δεν έβρισκαν τον τρόπο να κλείσουν το φάκελο(αφού σάλιωναν την αυτοκόλλητη ταινία) , είτε έφερναν γύρω γύρω στο παραβάν για να βρουν την έξοδο , είτε δεν έβρισκαν το ψηφοδέλτιο που έψαχναν.

Λέω σε μια γιαγιά που ήταν μέσα στο παραβάν περίπου πέντε λεπτά.

«Μήπως μπορώ να σας βοηθήσω»?
«Ναι , παιδάκι μου δεν βρίσκω το ψηφοδέλτιο»
«Για να δω , ποιο θέλετε να το βρω εγώ»
«Τον Καραμανλή» μου λέει
Τον ίδιο αυτοπροσώπως σκέφτηκα αλλά δεν της το είπα.
Της το έδωσα όμως, αυτό που ήθελε, διότι έχω και μία ηθική.

Οι πρώτες 3 ώρες , μέχρι να πάει η ώρα εννιάμιση πέρασαν κάπως έτσι.

Όσοι προσέρχονταν να ψηφίσουν είχαν την ηλικία του Καραμανλή (όχι του τωρινού)
αλλά αυτού που ήταν υποψήφιος στους 100 μεγάλους Έλληνες (σε ηλικία).

Μετά ήρθαν και νεότεροι , εξηντάρηδες ,πενηνταπεντάρηδες κλπ.

Αφού , μετά από τρομερή βαρεμάρα πέρασε επιτέλους η ώρα ,κλείσαμε τη πόρτα , ανοίξαμε τη κάλπη και βγάλαμε ένα όχι και τόσο δημοκρατικό αποτέλεσμα.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Τα ευτράπελα δεν είχαν τελειώσει.

Ήρθε κάποια κοπέλα από το δήμο ή τη νομαρχία γύρω στις εφτάμιση (μισή ώρα αφού είχαν κλείσει οι κάλπες) να πάρει τα αποτελέσματα.
«Είμαι αγγελιοφόρος , έχετε έτοιμο το τηλεγράφημα?» μου λέει

Για μια στιγμή νόμισα ότι ήμουν στο Βυζάντιο και έκανα παρέα με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.
Αγγελιοφόρος , τηλεγράφημα ,φάκελοι , κεριά και βουλοκέρια .
Είμαστε πολύ μπροστά σκέφτηκα αποχαυνωμένος και αμέσως συνήλθα βλέποντας με μεγάλα γράμματα στη πόρτα την λέξη ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009.

Πολύ σουρεάλ κατάσταση , ψηφίζουμε για την Ευρώπη με παλαιολιθικές μεθόδους.

Δεν αρκούσε όμως αυτό.

Ήμασταν υποχρεωμένοι να πάμε το σάκο στη συνέχεια στο τοπικό πρωτοδικείο και μετά στη νομαρχία. Μία ώρα πήγαινε, μία ώρα έλα. Και ήταν ήδη οχτώμιση το βράδυ Και είχαμε σηκωθεί από τις έξι. Και δεν είχα κοιμηθεί και το προηγούμενο βράδυ.

«Μην γκρινιάζεις μωρέ, αυτές οι εκλογές ήταν πανεύκολες , που να δεις τι γίνετε στις δημοτικές/νομαρχιακές»

Χωρίς να γκρινιάζω, μπήκαμε στο αυτοκίνητο να πάμε στο Μεσολόγγι.

Μπαίνοντας στην μαρτυρική πόλη μετά από μία ώρα και αφού εντοπίσαμε το δρόμο για το πρωτοδικείο , διακόσια μέτρα πριν φτάσουμε ένα όργανο (αστυνομικός δηλ. αν και εγώ θα τον έλεγα στειλιάρι) μας σταματά και μας δείχνει να πάμε σε άλλη κατεύθυνση.

Την ίδια στιγμή , άλογα με αναβάτες ντυμένους τσολιάδες ,πλήθος με κουδούνες . τοπικές ενδυμασίες κλπ έσκαγε μύτη από το δρόμο που εμείς έπρεπε να πάμε.

«Τι έγινε ρε παιδιά? Έχω παραισθήσεις από την αϋπνία ή τι στο διάολο συμβαίνει ?”

“Εχουμ γιορτή σμερα ιδώ στ Μεσλγκι» μου είπε το όργανο σε άπταιστα Ρουμελιώτικα.

«Έχουμε έρθει για το πρωτοδικείο ,για τις εκλογές, Ευρώπη you know?”

“Nα πας απ’κει» μου λέει.

Πάρκαρα στα 10 μέτρα , και παίρνοντας το σάκο στον ώμο , παραμερίζοντας τσολιάδες , άλογα , πωλητές μαλλιού της γριάς , σουβλατζίδες κλπ κατευθύνθηκα με την δικηγορίνα μου στο πρωτοδικείο για να δώσουμε τα αποτελέσματα για τους αντιπροσώπους που θέλουμε να στείλουμε στην Ευρώπη.

Αυτή είναι η χιουμοριστική version της ιστορίας , γιατί αν ήθελα να πω και την άλλη και να γκρινιάζω θα μπορούσα να βρούμε χίλια δυο να πω.

Πως η αστυνομία για παράδειγμα , ή ο δήμος Μεσολογγίου σε μέρα εκλογών αφήνει την παρέλαση να γίνετε (ή μήπως την διοργάνωσε κιόλας) σε ένα τόπο και χρόνο που ήξερε ότι εκατοντάδες ταλαιπωρημένοι από 18 συνεχείς ώρες εργασίας δικηγόροι θα αρχίσουν να συρρέουν από όλη την επικράτεια για να φέρουν τα αποτελέσματα.
Είμαστε μια γραφική χώρα με ακόμα πιο γραφικούς κατοίκους και ακόμα περισσότερο πιο γραφικούς πολιτικούς και το 50% της αποχής είναι το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα που άκουσα στο δρόμο της επιστροφής από το γραφικό ραδιόφωνικο σταθμό που έπισα ανάμεσα σε δεκάδες άλλους που έπαιζαν τσάμικα.




...ως πότε?

...την επικοινωνία μου μέσα...

'...πήραμε το μήνυμα και θα συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο της υπευθυνότητας...'
Καραμανλής 7/6/09

Αν το μήνυμα που πήρε, του έλεγε να συνεχίσει στον 'ίδιο δρόμο' μάλλον πήρε λάθος μήνυμα...
'Μήνυμα ελήφθη'
Μεϊμαράκης 7/6/09

'Λάβαμε τα μηνύματα'
Καραμανλής 7/6/09

ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΗΡΑΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΡΕ Π@@ΣΤΗ ΜΟΥ???!

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

Απλά - Ξεκάθαρα - Ειλικρινά (και Αιτιολογημένα)

Είχα πολλούς λόγους να απέχω. Είχα άλλους τόσους να μην ψηφίσω το κόμμα που στηρίζω τα τελευταία δεκατρία χρόνια, τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Να όμως που αύριο θα πάω στο εκλογικό τμήμα, θα μπω στο παραβάν, θα τοποθετήσω το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στον φάκελο και θα τον δώσω στον Λάμπρο για να τον ρίξει στην κάλπη.

Και για αυτήν μου την απόφαση έχω κάποιους λόγους.

1. ΓΙΑ την αλληλέγγυα στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους απόκληρους αυτού του κόσμου. Τους
μετανάστες.

2. ΓΙΑ την γενναία στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους εξεγερμένους της Γένοβας παλιότερα, αλλά και πιο πρόσφατα απέναντι στους δικούς μας Δεκεμβριανούς ταραξίες. Τους
νέους.

3. ΓΙΑ την αγαπημένη διαδρομή της φοιτητικής μου ζωής.
Παρίσι - Αθήνα.

4. ΓΙΑ την επιλογή του έντιμου και συνεπούς αριστερού
Νίκου Χουντή, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου. Όχι άλλο Παπαδημούλη.-

5. ΚΥΡΙΩΣ όμως ΓΙΑ τον διανοούμενο της ευρωπαϊκής αριστεράς των αγώνων Μιχάλη Παπαγιαννάκη, που έφυγε νωρίς. Σ
ε πολλά διαφωνούσα μαζί του, αλλά δεδομένου ότι η φράση πως μερικοί θα ήθελαν να λανσάρουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως «Ζάρα» της πολιτικής ζωής με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, δεν είμαι διατεθειμένος να εγκαταλείψω ακόμα. Άλλωστε ούτε αυτός το έκανε. Είπαμε i don't tip!!!

Ok Edge, play the blues ...



It's a bitter pill I swallow here
To be rent from one so dear
We fought for justice and not for gain
But the magistrate sent me away
Now kings will rule and the poor will toil
And tear their hands as they tear the soil
But a day will come in this dawning age
When an honest man sees an honest wage

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Γιατί η Δράση είναι σαν όλα τα άλλα...

<ανάρτηση εν θερμώ>



Αν είναι δυνατόν!
Μα καλά μας κοροϊδεύει ο Μάνος.
Προβάλει το έργο του σαν υπουργός του παλαιοκομματισμού αντί να αφήσει κανένα νεότερο να μπει μπροστά...
Τέτοιας κοπής φιλελευθερισμός να μας λείπει!
Όχι, ευχαριστώ!

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Σαν βγεις στην Κηφισίας...

Υπάρχουν στιγμές που όλοι θα θέλαμε να μην ζήσουμε ποτέ αλλά δυστυχώς η ζωή τις φυλάει για να τις σερβίρει μαζί με πολύ πόνο και πίκρα.

Υπάρχουν στιγμές που η λογική εξαφανίζεται και δεν υπάρχουν λόγια να τις περιγράψεις.

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που όσο τραγικές και αν είναι έχουν μια απίστευτη ζεστασιά και ομορφιά. Αυτή την απρόσμενη ζεστασιά και την ομορφιά την προσφέρουν οι άνθρωποι.

Τα χαράματα της Κυριακής κάπου στην Κηφισίας χάθηκαν δύο νέα παιδιά, ο οδηγός 23 και η συνοδηγός 24 χρόνων. Τα παιδιά ήταν ξαδέλφια. Το κορίτσι ήταν ξαδέλφη μου.

Νόμιζα ότι είχα καταφέρει να συμφιλιωθώ με την ιδέα του θανάτου βάζοντας την κάτω από την ψυχρή και αδυσώπητη κυριαρχία της λογικής. Έχω καταφέρει να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι μια μέρα θα ακολουθήσουμε γονείς και θείους σε αυτό το δρόμο. Έχω καταφέρει να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι κάποια μέρα, δεν υπάρχει αμφιβολία, θα ακολουθήσουν και εμάς τους ίδιους σε αυτό το δρόμο.

Όμως, δεν υπάρχει λογική όταν βλέπεις γονείς να ακολουθούν τα παιδιά τους. Δεν υπάρχει καμία λογική. Είναι από τις στιγμές που κανένας δεν θα έπρεπε να ζήσει.

Πάντα, σε τέτοιες δύσκολες στιγμές χάνω τα λόγια μου. Ντρέπομαι να μιλήσω. Ντρέπομαι να δακρύσω. Ντρέπομαι να δείξω πόνο. Γιατί, όσο και να πονέσει κανείς ο πόνος των πολύ κοντινών ανθρώπων είναι μεγαλύτερος. Οι τυπικές κουβέντες μοιάζουν αδύναμες, σχεδόν υβριστικές. Δεν τόλμησα να πω κουβέντα στον πατέρα, δεν μπόρεσα να βγάλω άχνα στην μάνα της κοπέλας. Έσφιξα την ψυχή μου, τους αγκάλιασα και ακολούθησα μέσα σε πολλές σκέψεις τον δρόμο ανάμεσα σε θείες, θείους, συγγενείς και ξαδέλφια.

Μέσα σε αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα υπήρχαν τρεις εικόνες που με έκαναν να συγκινηθώ και να ανακουφιστώ μαζί γιατί είχαν λίγη από αυτή την απρόσμενη ζεστασιά και ομορφιά που μόνο οι άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν.

Ήταν η εικόνα του μεγαλόσωμου ξαδέλφου μου (ξάδελφος της κοπέλας) που δεν έφυγε ούτε ένα λεπτό από το προσκέφαλο της. Κρατούσε πότε την μάνα και πότε την κοπέλα. Σχεδόν συνομήλικος της, είχε μεγαλώσει στην ίδια κούνια, στο ίδιο καρότσι και στην ίδια γειτονιά με το κορίτσι. Δεν έφυγε καμία στιγμή από δίπλα της. Και όταν αναγκαστικά φύγαμε όλοι, έμεινε με την μάνα της στο σπίτι προσπαθώντας να μοιραστεί τον πόνο και την πίκρα της.

Η άλλη εικόνα ήταν αυτή του πατέρα που μέσα στην καταχνιά της στιγμής στάθηκε στην είσοδο του νεκροταφείου και επέμεινε ότι δεν θέλει να κουβαλήσουν το παιδί του τα «κοράκια» όπως αποκάλεσε τους υπαλλήλους του γραφείου τελετών. Με πρώτο τον μεγαλόσωμο ξάδελφο βρέθηκαν 6-8 ξαδέλφια και φίλοι που εκπλήρωσαν την επιθυμία του.

Ωστόσο, η πιο συγκινητική εικόνα ήταν εκείνη η τελευταία, όταν ο μεγαλόσωμος ξάδελφος και ο πατέρας του (θείος της κοπέλας) αφού μάζεψαν τα δάκρυα τους φρόντισαν να την σκεπάσουν οι ίδιοι με τα χέρια τους, με τα ίδια εργαλεία που χρόνια τώρα βγάζουν το ψωμί τους. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή ακριβώς η εικόνα με ανακούφισε, με έκανε να νοιώσω την ομορφιά και τη ζεστασιά της στιγμής.

Είναι στιγμές που κανείς μας δεν θα ήθελε ποτέ να ζήσει. Είναι στιγμές που η ανθρώπινη δύναμη και η λογική λυγίζουν. Σε εκείνες ακριβώς τις στιγμές έχουμε ανάγκη από ανθρώπους, από δικούς μας ανθρώπους. Από ανθρώπους που θα μοιραστούν τον πόνο, την πίκρα και τον παραλογισμό της στιγμής μαζί μας.

Ζούμε σε μία κοινωνία που έχει μάθει να εξωραΐζει τον πόνο και να αναθέτει επ’ αμοιβή σε άλλους τις δύσκολες και επώδυνες στιγμές. Πληρώνουμε αποκλειστικές για τους ανήμπορους και άρρωστους συγγενείς, αναθέτουμε σε γραφεία τελετών να μας δείξουν τον δυσκολότερο δρόμο της ζωής, αυτόν του τέλους. Ωστόσο, όσο μεγάλος και παράλογος και αν είναι ο πόνος της απώλειας ενός ανθρώπου, ενός νέου ανθρώπου, η ομορφιά και η ζεστασιά της παρουσίας των δικών μας ανθρώπων είναι αναντικατάστατη.

Το μοναδικό δάκρυ που δεν κατάφερα να συγκρατήσω ήταν όταν άκουσα τον θείο μου να λέει «πείτε στην μάνα της να μην ανησυχεί, εμείς την σκεπάσαμε». Δεν είναι τυχαίο, ήταν ο ίδιος θείος που πριν κάποια χρόνια βρέθηκε δίπλα στην δική μου οικογένεια στις πιο δύσκολες στιγμές της. Το μοναδικό δάκρυ μου, είχε μαζί με τον πόνο την αίσθηση μιας απίστευτης ζεστασιάς και ανακούφισης. Κανένα δάκρυ, κανένας θρήνος και κανένας οδυρμός δεν φέρνει πίσω τα αγαπημένα πρόσωπα που χάνονται. Ωστόσο η αγάπη των δικών μας ανθρώπων είναι αυτό που δίνει δύναμη και ζεσταίνει τις καρδιές μας.

Και ο μεγαλόσωμος ξάδελφος με τον εξίσου μεγαλόσωμο θείο έδειξαν με τον πιο απρόσμενο τρόπο την δική τους αγάπη και ζεστασιά για το κορίτσι που τόσο άδικα χάθηκε.

Είναι μεγάλη ανακούφιση να ξέρεις ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι δίπλα σου σε αυτό τον δύσκολο δρόμο όποτε και αν αυτός έρθει.


Αντίο Νάγια...

Διαλεκτικοί μετασχηματισμοί

εδώ άλλο ένα ενδιαφέρον άρθρο πάλι από το e-rooster ετσι για τσιμπολόγημα

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Καταρρέεις; Καταρρέω.




Дании́л Хармс (ΔΑΝΙΗΛ ΧΑΡΜΣ)

Γαλάζιο τετράδιο ν.10

Ηταν κάποτε ένας κοκκινομάλλης που δεν είχε ούτε μάτια ούτε αυτιά.
Δεν είχε ούτε μαλλιά και συνεπώς κοκκινομάλλη τον
έλεγαν μόνο υποθετικά.
Δεν μπορούσε να μιλήσει, γιατί δεν είχε στόμα. Ούτε και
μύτη είχε.
Δεν είχε χέρια, ούτε και πόδια. Ούτε κοιλιά είχε, ούτε
πλάτη, ούτε σπονδυλική στήλη, ούτε εντόσθια. Δεν είχε
τίποτε! Αρα δεν μπορούμε να ξέρουμε για ποιόν άνθρωπο
πρόκειται.
Καλύτερα λοιπόν να σταματήσουμε ν' ασχολούμαστε μαζί του.