Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Ανταπόκριση από μια Χώρα που “δείχνει” να ξυπνά…

Τον Δεκέμβρη του 2008, προσπαθώντας να πνίξουν τις πορείες των νέων και όλα όσα κάποιοι έβρισκαν αφορμή να προκαλούν, όλοι φώναζαν “να σταματήσει η βία”.

Τα ΜΜΕ –η καλύτερή τους!- την μια παρακαλούσαν για έναν καμένο κάδο, μια σπασμένη βιτρίνα, λίγο μαθητικό αίμα, κι από την άλλη καταδίκαζαν την βία! Σε κάθε τηλεπαράθυρο κάποιος ζητούσε το τέλος της βίας.

Τι ακριβώς ζητούσαν όμως, ήξεραν?

Σε μια ταινία του Βέμπερς, τέθηκε απλά: “-define violence…”

Γιατί η βία (όπως η ευφυΐα, η αγάπη, κα) αναγνωρίζεται αλλά δεν ορίζεται.

          Πριν λοιπόν ζητήσουμε να σταματήσει κάτι που δεν γνωρίζουμε, ας προσπαθήσουμε να το προσδιορίσουμε. Σωματική βία, ψυχολογική βία, οικογενειακή βία, πνευματική βία, τηλεοπτική βία. Βία στην εκπαίδευση, στην πολιτική, στην κοινωνία, στο παιχνίδι, στον Λόγο, στην Τέχνη, στην αισθητική.

          Κι αφού μάθουμε τι είναι, να μάθουμε και τι το προκαλεί, γιατί η βία ότι κι αν είναι, δεν είναι απρόκλητη. Κάτι έβγαλε αυτά τα παιδιά στον δρόμο… κι εμείς κοιτούσαμε αλλού, ξυπνήσαμε μόνο όταν έσπασε η βιτρίνα δίπλα μας και μας χάλασε την ησυχία του καφέ.

          Αφού λοιπόν μελετήσαμε, εξετάσαμε, προτείναμε, επιτέλους καταλήξαμε: για όλα φταίει η κουκούλα! Μόλις το πρωτάκουσα φαντάστηκα ένα meeting room και μια παρέα με τύπους τόσο απελπισμένους που δέχτηκαν ως την πλέον καλύτερη ιδέα την ποινικοποίηση της κουκούλας! Σκέψου την δεύτερη καλύτερη ιδέα…

          Το καλό είναι ότι η “παρέα” που κυβερνά έχει κι άλλες καλές ιδέες και φαίνεται από τον τρόπο που έχει χειριστεί όλα τα μεγάλα θέματα. Βέβαια έχω κάποιες απορίες αλλά τι ξέρω κι εγώ… Για παράδειγμα, φταίει η κρίση για την ακρίβεια ή μήπως ήταν ακριβά και πριν το καλοκαίρι?

Ή το άλλο, για την οικονομική αδυναμία του ΙΚΑ φταίει μόνο η κακοδιαχείριση και ο εξαναγκασμός του να τοποθετήσει μέρος τον αποθεμάτων σε κρατικές μετοχές και ομόλογα? Μήπως να μαζεύαμε έγκαιρα τις καθυστερημένες οφειλές επιχειρήσεων που αργότερα θα ζητήσουν διακανονισμό? Μήπως να ελέγχαμε αν υπάρχουν υπάλληλοι χωρίς ΙΚΑ άρα χωρίς εισφορές?

Κι από όσα θυμάμαι από την Σχολή, σε περιόδους ύφεσης δεν επιβαρύνεις την αγορά με φορολόγηση. Όπως έλεγε κι ο Γκάλμπρεθ (Νομπελίστας οικονομολόγος) η αξία μιας επιχείρησης ισούται με την αγοραστική δύναμη των πελατών της. Αν αντικαταστήσουμε επιχείρηση=κράτος και πελάτες=πολίτες, ένα δυο συμπεράσματα θα τα βγάλουμε… Αλλά τι ξέρω κι εγώ…

Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι αυτή η γαμημένη βεβαιότητα πως δεν θα αλλάξει τίποτα, και τώρα που το σκέφτομαι, εγώ γιατί δεν είχα βγει στους δρόμους?

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Η ανακαλυψη του τροχου εχει γινει, απο εφαρμογη πασχουμε

Με δεδομένη την οικολογική κρίση, την ακραία ανισότητα της κατανομής των πόρων μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών, την αδυναμία να συνεχίσει το σύστημα τη σημερινή του πορεία, το απαιτούμενο είναι μια νέα δυναμική πραγματικότητα που η σημασία της δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο στο παρελθόν. Αναφέρομαι σε μια πραγματικότητα που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης και στόχους ζωής διαφορετικούς, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο.

Αυτό θα απαιτούσε, φυσικά, μια αναδιοργάνωση των κοινωνικών θεσμών, των εργασιακών, των οικονομικών, των πολιτικών και πολιτιστικών σχέσεων. Ένας τέτοιος προσανατολισμός, όμως, απέχει ανυπολόγιστα από τα όσα σκέπτονται και, ίσως, από τα όσα ποθούν οι άνθρωποι σήμερα. Αυτή είναι η μεγάλη δυσκολία που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

 Θα έπρεπε, σκέπτομαι, να θέλουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες θα έχουν παύσει να κατέχουν κεντρική θέση, όπου η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της, δηλαδή θα έχει γίνει ένα απλό μέσο του ανθρώπινου βίου και όχι ύστατος σκοπός, στην οποία, επομένως, θα έχουμε παραιτηθεί από την τρελή κούρσα προς μια συνεχώς αυξανόμενη κατανάλωση. Αυτό δεν είναι απλώς αναγκαίο, για να αποφύγουμε την τελεσίδικη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος. Είναι αναγκαίο κυρίως, για να βγούμε από την ψυχική και ηθική εξαθλίωση των σύγχρονων ανθρώπων. Θα έπρεπε, ακόμα, από εδώ και εμπρός οι άνθρωποι (μιλάω για τις πλούσιες χώρες) να δεχτούν ένα αξιοπρεπές αλλά λιτό βιοτικό επίπεδο και να παραιτηθούν από την ιδέα ότι ο κεντρικός στόχος της ζωής τους είναι να αυξάνεται η κατανάλωσή τους κατά 2 με 3% το χρόνο. Για να το δεχτούν αυτό, θα έπρεπε κάτι άλλο να δίνει νόημα στη ζωή τους. Αυτό το άλλο είναι η ανάπτυξη των ανθρώπων αντί για την ανάπτυξη των σκουπιδοπροϊόντων.

Η ανάπτυξη, βέβαια, των ανθρώπων αντί για την ανάπτυξη των σκουπιδοπροϊόντων θα απαιτούσε μιαν άλλη οργάνωση της εργασίας, η οποία θα έπρεπε να παύσει να είναι αγγαρεία και να γίνει πεδίο προβολής των ικανοτήτων του ανθρώπου˙ μιαν αληθινή δημοκρατία που θα συνεπαγόταν τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων˙ μιαν άλλη οργάνωση παιδείας, ώστε να διαπλάθονται πολίτες ικανοί ≪να άρχουν και να άρχονται βάσει των νόμων≫ σύμφωνα με τη θαυμάσια έκφραση του Αριστοτέλη.

Εννοείται ότι όλα αυτά θέτουν τεράστια προβλήματα. Προβλήματα μεγάλης δυσκολίας που όμως, κατά τη γνώμη μου, μπορούν να λυθούν, με την προϋπόθεση ότι η πλειονότητα των ανθρώπων και των ικανοτήτων τους θα κινητοποιηθεί για τη δημιουργία λύσεων, αντί να προβληματίζεται για το πότε θα μπορέσει να αποκτήσει τρισδιάστατη τηλεόραση. Αυτά είναι τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας και η τραγωδία της εποχής μας είναι ότι η ανθρωπότητα δεν νοιάζεται γι’ αυτά. Πόσον καιρό ακόμα η ανθρωπότητα θα κατατρύχεται από τις ματαιότητες και τις ψευδαισθήσεις που ονομάζουμε εμπορεύματα; Μια καταστροφή οποιουδήποτε είδους - οικολογική για παράδειγμα - θα προκαλέσει άραγε μια βίαιη αφύπνιση ή μήπως την εμφάνιση αυταρχικών ή ολοκληρωτικών καθεστώτων; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Εκείνο, πάντως, που μπορούμε να πούμε, είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση του σοβαρού χαρακτήρα των ζητημάτων πρέπει να προσπαθήσουν να μιλήσουν, να ασκήσουν κριτική σ’ αυτή την ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο, να ξυπνήσουν τη συνείδηση των συμπολιτών τους.

(Κορνήλιος Καστοριάδης, «Η Άνοδος της Ασημαντότητας», Διασκευή)

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου



ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ


Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24 β
Αντίς για Ονειρο
ΠΕΝΘΙΜΟΣ ΠΡΑΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.
Σαν να 'μαι, λέει, ο θάνατος ο ίδιος άλλ'
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινάκι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».



Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ, 25

ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ αϋπνία μου

λίγο, για μιά στιγμή, μου χαμογέλασε

η θεούλα με τη μωβ κορδέλα

που από παιδάκι μού κυκλοφοράει τα μυστικά

Υστερα χάθηκε πλέοντας δεξιάνα πάει ν' αδειάσει τον κουβά με τ' απορρίμματά μου

-της ψυχής αποτσίγαρα κι αποποιηματάκια-

εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα

και αγέρωχο το πέλαγος.





Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ, 25 β

ΠΑΛΙ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ της θάλασσας το μαύρο

εκείνο σύννεφο που ανεβάζει κάπνες

όπως φωνές επάνω από ναυάγιο

Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τ' Απιαστα

Οπως εγώ προχθές του Αγίου Γεωργίου ανήμερα

που πήα να παραβγώ μ' αλόγατα όρθια

και θωρακοφόρους

και μου χύθηκε όλη, όξω απ' τη γης, η ερωτοπαθής

ψυχή μου.






ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΣΧΑ, 26

ΚΑΘΑΡΗ ΔΙΑΦΑΝΗ ΜΕΡΑ. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί

με τη μορφή βουνού κει κατά τα δυτικά. Κι η θάλασσα

με τα φτερά διπλωμένα, πολύ χαμηλά, κάτω

από το παράθυρο.

Σου 'ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου.

Υστερα να κατεβείς και, θαρραλέα,

να καταλάβεις τη θέση στον τάφο που σου ανήκει. [...]




Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Θέμος Κορνάρος – Οι άγιοι χωρίς μάσκα

Διαβάστε τουλάχιστον την πρώτη σελίδα του "Οι άγιοι χωρίς μάσκα". Αξίζει τον κόπο.
Το βιβλίο γράφτηκε το 1931 και εκδόθηκε το 1933 γιατί αρνήθηκαν να το δημοσιεύσουν οι εφημερίδες της εποχής (“Δεν έχουμε σκοπό να κλείσουμε για τους καλογέρους...”). Αμέσως απαγορεύτηκε.

Η έκπληξη είναι το πότε γράφτηκε!

Γ.Π.Κ.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Ινστρουχτορες....



Αυτο ειναι το βιβλιο που μοιραζει η ΔΑΠ στις πανεπιστημιακες σχολες για την ''επιμορφωση'' των μελων-φιλων της, ακολουθωντας την πρακτικη και αλλων παραταξεων...
Θα μπορουσε να ειναι ενα βιβλιο γενικοτερα για τον Φιλελευθερισμο αλλα δειτε παρακατω...



Ναι καλα καταλαβετε, ο επιμελητης της εκδοσης ειναι ο γνωστος Χρηστος Ζαχοπουλος.
Εδω μαλιστα αναφερεται και ως προεδρος της λεσχης Ηγησιπολις , τα μελη της οποιας τα χαν κανει πανω τους οταν εσκασε το σκανδαλο του Ζαχοπουλου (μπας και θεωρουνταν συνεργοι??)


Να ο Χρηστος μας, κανει την εισαγωγη, να μας βαλει στο κλιμα του "φιλελευθερισμου" του...


Καλα εδω γελαμε, ειναι και καθηγητης Οικονομικων τρομαρα του!.
Ο ανθρωπος που εφαρμοσε φιλελευθερο οικονομικο προγραμμα με αυξηση φορων και δημοσιων δαπανων.


και για να κλεισουμε, ο Κεφαλογιαννης μας μιλα για την διαπλοκη και αναλυει το φαινομενο αυτης.
Τα ξερει αυτα τα πραγματα ο Μανωλιος εκ των εσω, οποτε ποιος θα ηταν καλυτερος απο αυτον...

η αναρτηση αυτη εχει υποστει επεξεργασια απο το συγγραφεα

κατοπιν υποδειξεως του backbencher, ο οποιος τιμα το ονομα του, να πω οτι το πρωτο ονομα που αναφερεται στην λιστα των συγγραφεων " Αλαβανος Α." ειναι ο -παλαι ποτε- προεδρος του Συριζα. Να ενα δειγμα ανοιγματος του Καραμανλη στο μεσαιο χωρο....