Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Γελαστή Ανηφόρα




Τώρα που πέφτει πάνω μας άλλη μια άγρια μπόρα

Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Κι αν φλέγεται γύρω μας του τίποτα η χώρα
Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Τώρα που όλοι συμφωνούν πως είν' κακιά η ώρα
Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Κι' ώς που να συναντήσουμε της δίψας μας τα δώρα
Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα


Μας κυνηγούν οι φύλακες
με μια άσπρη νεκροφόρα
Μα όταν κοντεύουν να μας βρουν
παίρνουμε κι' άλλη φόρα







Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Δύο απαράδεκτες παρεμβάσεις του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου

Είναι γνωστό ότι η ηγεσία της Δικαιοσύνης ορίζεται με απόφαση της εκάστοτε Κυβέρνησης, δηλαδή της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτό έχει ως συνέπεια την έμμεση και πολλές φορές άμεση επέμβαση της μιας εξουσίας στην άλλη, παρά την ρητή συνταγματική επιταγή για την σαφή διάκριση των εξουσιών, που εξασφαλίζει την ορθή λειτουργία τους. Είναι λογικό, όταν περιμένεις από το Υπουργό Δικαιοσύνης και στην συνέχεια από το Υπουργικό Συμβούλιο να σε ορίσουν Αντιπρόεδρο, Αντιεισαγγελέα, Πρόεδρο ή Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να προσπαθείς να έχεις τουλάχιστον «καλές σχέσεις» μαζί τους. Όταν δε τιμηθείς για τις καλές αυτές σχέσεις, έχεις την υποχρέωση να ανταποδώσεις. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις δικαστών που δεν επεδίωξαν αναρρίχηση στα ανώτατα αξιώματα, όταν δε κάποιοι επελέγησαν με μόνο κριτήριο την επιστημοσύνη τους, δεν χαρίστηκαν στην Εκτελεστική Εξουσία.

Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες δύο παρεμβάσεων του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Η πρώτη αφορούσε την άμεση παραπομπή δύο Εισαγγελικών λειτουργών κατώτερης βαθμίδας στο Πειθαρχικό, γιατί ο ένας από αυτούς τόλμησε να δημοσιοποιήσει τις απόψεις του για την καταστροφική πορεία που μας οδηγούν τα μνημόνια και οι τελευταίες ξενόδουλες Κυβερνήσεις, αυτό δηλαδή που είναι στην ψυχή, στο μυαλό και στο στόμα όλων των ελλήνων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κάποιων βολεμένων, ενώ η δεύτερη λειτουργός της δικαιοσύνης είχε το θάρρος να επικροτήσει δημόσια την θαρραλέα επίσης ενέργεια του συναδέλφου της. Μάλιστα για να τους τιμωρήσει περαιτέρω, κυρίως όμως για να φοβίσει πιθανούς μιμητές τους, έκανε γνωστό ότι έστειλε την επιστολή του Εισαγγελέα της Κρήτης στην Βουλή, για να ..του κάνουν μήνυση οι βουλευτές που θίγονται από τα λεγόμενά του.

Η δεύτερη παρέμβαση του κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου αφορά στην παραγγελία στον Επιθεωρητή των Δικαστών -Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου- να περικόψει τις αποδοχές των δικαστών που απέχουν από τα καθήκοντά τους. Δηλαδή υποκαθιστά ευθέως και αμέσως τους Υπουργούς Δικαιοσύνης και Οικονομικών, που είναι αρμόδιοι να προβούν σε τέτοια περικοπή και δεν το τόλμησαν μέχρι τώρα. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τον τρόπο αυτό αντίδρασης των δικαστών στις περικοπές των αποδοχών τους δηλαδή με την αποχή από τα καθήκοντά τους και αν κριτικάρει την μέχρι τώρα άρνηση των περισσοτέρων να σταθούν εμπόδιο στις συνεχείς αντισυνταγματικές εκτροπές των τελευταίων Κυβερνήσεων, με την άρνησή τους να εφαρμόσουν τους αντισυνταγματικούς νόμους και να μην σπεύδουν να ικανοποιούν την αξίωση των ισχυρών να κηρυχθούν όλες οι απεργιακές κινητοποιήσεις παράνομες, οφείλουμε σ’ αυτή την φάση να σταθούμε στο πλευρό τους με την ελπίδα ότι θα κατανοήσουν ποιος είναι ο ρόλος τους στις συγκρούσεις που έρχονται και σε ποια πλευρά πρέπει κάθε φορά να στέκονται.

Ταυτόχρονα ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έχει κλείσει τα μάτια και τα αυτιά του στην ωμή παραβίαση του Συντάγματος, την οποία εκ συστήματος κάνουν οι Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Καμιά παρέμβαση, καμιά ενέργεια, καμιά διαμαρτυρία, έστω για τους τύπους. Πώς λοιπόν να μην σκεφθεί κανείς, όσο καλόπιστος κι αν είναι, ότι η σιωπή του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου δεν είναι η ανταπόδοση της προαγωγής του στην θέση αυτή από την εκτελεστική εξουσία;; Γιατί κ. Εισαγγελέα δεν συγκινηθήκατε από την ωμή παραβίαση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, την σύνθλιψη των συνταξιούχων και των μισθωτών, την παραβίαση των συνταγματικών επιταγών για την προστασία εκ μέρους της πολιτείας της οικογένειας, των παιδιών, των ευπαθών ομάδων της κοινωνίας;; Γιατί δεν συγκινηθήκατε επίσης από την ωμή παραβίαση του συντάγματος με την έκδοση τελευταία των περίφημων πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, με τις οποίες παρακάμπτεται η Βουλή, όταν έγκριτοι συνταγματολόγοι και όχι μόνο «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου» για την συνεχή υποβάθμιση του Συντάγματος από την Κυβέρνηση; Γιατί δεν παρεμβήκατε ο ίδιος (έχει σημασία το κύρος σας) και όχι μόνο οι οικονομικοί Εισαγγελείς, όταν η Κυβέρνηση με τα όργανά της, που έχουν όνομα και επώνυμο (διάβαζε Βενιζέλος, Παπακωνσταντίνου κλπ) έκρυψε στοιχεία, από τα οποία μπορούσαν να αποκαλυφθούν φοροφυγάδες, ώστε από τον έλεγχό τους και από την καταβολή των φόρων που απέκρυψαν, να μειωθεί έστω και κατά κάτι το βάρος από τις πλάτες των αδύναμων ελλήνων;;;; Πού είσαστε σε αυτές τις περιπτώσεις κε Εισαγγελέα; Γιατί εδώ ξεχάσατε τον θεσμικό ρόλο σας;; Ο πολίτης περιμένει από την πνευματική ηγεσία του τόπου, στην οποία και σεις συγκαταλέγεσθε, να αντιδράσει στον κατήφορο που έχει πάρει η χώρα μας και να μην διευκολύνει με την στάση του τον αποπροσανατολισμό και την υποταγή στα κελεύσματα της εξουσίας.

Πάτρα 26/11/2012

Θάνος Αμπατζής

Καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται

Ο πιο «κομψός» τρόπος για να υπονομεύσεις το δίκιο του αγώνα των καταπιεσμένων είναι να παίρνεις «ίσες» αποστάσεις ανάμεσα στο «δίκιο», στις «ελευθερίες» και στο «δικαίωμα» του καταπιεστή να καταπιέζει, και στο δίκιο, στις ελευθερίες και στο δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά, να αντιστέκεται αλλά και να επιτίθεται ενάντια στην καταπίεση και στον καταπιεστή.

Ο ακόμα «κομψότερος» τρόπος για να αποκηρύξεις τον αγώνα του καταπιεσμένου ενάντια στον τύραννο και εκμεταλλευτή του, είναι να βαφτίζεις «βία» την αντίσταση και τη διαμαρτυρία του, την οποία βέβαια σπεύδεις μετά να την αντιπαραβάλεις με τη βία του εκμεταλλευτή ώστε με την ευπρέπεια που αρμόζει στον κόσμο των εστέτ του ανθρωπισμού, να αποφανθείς:

«Καταδικάζω τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται»...

Τον παραπάνω λυρικό «πασιφισμό», της καταδίκης της βίας «απ' όπου κι αν προέρχεται», ένα σχήμα που αποτελεί σήμα κατατεθέν των προπαγανδιστικών μηχανισμών των καθεστώτων της βίας και της εκμετάλλευσης, τον ακούσαμε προχτές να διατυπώνεται και από την κυρία Ρένα Δούρου, στέλεχος και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.

*

Φυσικά δεν είναι της ώρας να κάνουμε μαθήματα (πολύ περισσότερο σε μια αριστερή...).

Αλλά, προς δόξαν της πραγματικότητας, τη βία - συστατικό στοιχείο της ύπαρξης των κοινωνιών όπου αντιπαρατίθενται αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα - είτε την καταδικάζεις, είτε δεν την καταδικάζεις, αυτή υπάρχει. Ερήμην των ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων.

Είναι σαν να καταδικάζεις το θάνατο. Οσο κι αν τον καταδικάσεις, αυτός υπάρχει και θα υπάρχει (μέχρι τη δευτέρα παρουσία, τουλάχιστον...). Και η αναγνώριση ότι υπάρχει, μόνο ως παραλογισμός θα μπορούσε να εκληφθεί ως εκδήλωση «αγάπης» προς το θάνατο ή ως δήλωση «δικαίωσης» της ύπαρξής του.

Το ίδιο συμβαίνει, για παράδειγμα, με το θέμα του πολέμου. Η στάση μας απέναντί του δεν τελειώνει (ούτε καν αρχίζει) με την έκφραση της καταδίκης του. Αλλά με τον προσδιορισμό του χαρακτήρα του πολέμου. Δηλαδή αν είναι δίκαιος ή άδικος ο πόλεμος, από πλευράς εκείνων που είτε ως αμυνόμενοι, είτε ως επιτιθέμενοι, συμμετέχουν σε αυτόν.



Εκτός αν καταλήξουμε ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος. Ως εκ τούτου εξίσου «άδικο» με τους Τούρκους το '21 είχαν και οι επαναστατημένοι Ελληνες. Αλλά τότε, αν κάθε πόλεμος είναι «άδικος», και η αδικία επιμερίζεται εξίσου σε όλους όσους συμμετέχουν ή εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε αυτόν, τότε η δικαίωση του «αδικητή» είναι εξασφαλισμένη.

*

Το ζητούμενο, λοιπόν, όταν μιλάμε για βία, δεν είναι να αραδιάσουμε επίθετα και προσδιορισμούς για να αποδείξουμε πόσο απεχθής μας είναι, μη και δεν πάρουμε μέρος στο γενικό μεθύσι κάποιας αταξικής, απολίτικης και αντι-ιστορικής «συναδέλφωσης».

Υποχρέωση του καθενός - εφόσον σέβεται τον εαυτό του - είναι να προσδιορίζει το χαρακτήρα της βίας. Αν μάλιστα είναι αριστερός, πρώτη του υποχρέωση είναι να μην επιτρέπει να συκοφαντούνται οι κοινωνικοί αγώνες μέσα από τη χυδαία επιχείρηση να διασυνδεθούν, να παραλληλιστούν ή πολύ περισσότερο να ταυτιστούν με το φασιστικό λιντσάρισμα, την ατομική τρομοκρατία, την κρατική καταστολή, την παρα-κρατική δράση κοκ.

Είναι να αποδεικνύει και όχι να τροφοδοτεί τη χυδαιότητα πως η λαϊκή αντίσταση αποτελεί τάχα τη «δικαίωση», τη «νομιμοποίηση» ή ακόμα και τον «γεννήτορα» (!) της τραμπούκικης, της υποκοσμιακής, της ναζιστικής και κάθε μορφής καθεστωτικής βίας. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Οι λαϊκοί αγώνες και οι μορφές τους, ως έκφραση αυτών των λαϊκών αγώνων, δεν αποτελούν την «κατάφαση», αλλά την εκκωφαντική άρνηση - μέχρι του σημείου της κατάργησης - της βίας που ασκείται πάνω στον καταπιεσμένο και που αυτή είναι που γεννά όχι απλώς το δικαίωμα, αλλά το καθήκον της αντίστασης.

Υποχρέωση, τελικά, του καθενός - εφόσον σέβεται τον εαυτό του - δεν είναι να εξαντλείται στην «καταδίκη της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται». Είναι η καταδίκη και αντίσταση στη βία, αλλά από εκεί που πραγματικά προέρχεται. Και αυτή η στάση δεν καθιστά ούτε αντιμετωπίζει τη βία ως κάτι το επιθυμητό. Την αντιμετωπίζει υπό το πρίσμα την μόνης ελεύθερης προσέγγισης που μπορεί να υπάρξει. Και η μόνη ελεύθερη προσέγγιση είναι εκείνη που έχει επίγνωση της αναγκαιότητας.

*

Αν πάλι δεν ισχύουν όλα αυτά, τότε δεν έχουμε παρά να ζητήσουμε «συγγνώμη» τόσο από την κυρία Δούρου όσο και από τους υπόλοιπους.

«Συγγνώμη» για λογαριασμό του Αρη και του αντάρτη του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του Τσε. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού στο Ράιχσταγκ. «Συγγνώμη» για λογαριασμό εκείνων που γκρέμισαν τη Βαστίλη και των άλλων που παρέδωσαν στο λαό τα Χειμερινά Ανάκτορα. «Συγγνώμη» για λογαριασμό και του πιτσιρικά της «Ιντιφάντα» που πετούσε τόσο βίαια τις πέτρες του στα τανκς των Ισραηλινών...


Γράφει:

ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

ΠΟΥ (ΤΟ) ΠΑΕΙ ΤΟ ΚΚΕ;

Του ΣΤΑΘΗ*

Οι ημέρες που έρχονται «είναι γκαστρωμένες», όπως έλεγε ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης. Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι βαρύς κι αδίστακτος με τους αδύναμους. Συνεπώς η στάση που θα κρατήσει το ΚΚΕ για το επόμενο διάστημα έχει ιδιαίτερη σημασία για τις τύχες του λαού και της χώρας.

Η επ’ εσχάτοις συρρικνωμένη απήχηση του ΚΚΕ στο εκλογικό σώμα δεν το βγάζει, τουλάχιστον όχι ακόμα, απ’ το πλαίσιο των αγώνων του λαού εναντίον της παλινόρθωσης του πιο άγριου και πρωτόγονου καπιταλισμού από την εποχή του Ντίκενς σε όλη την Ευρώπη και βεβαίως στην Ελλάδα, έτσι όπως εκφράζεται με την κόλαση των Μνημονίων - κι όχι μόνον.

Πέρα απ’ τις απλουστεύσεις (του στυλ «το Μνημόνιο δεν είναι το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός») oι οιωνοί για τον δρόμο που έχει πάρει το ΚΚΕ δεν είναι καλοί.

Ας μείνουμε κατ’ αρχήν στα γεγονότα: την ημέρα που η ανίερη Ιερά Συμμαχία των Τριών της Τρόικας πέρναγε απ’ τη Βουλή το θανατηφόρο πακέτο των μέτρων, η κ. Παπαρήγα ανάλωσε την ομιλία της, κατά 80%, επιτιθέμενη στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε να θεωρηθεί υστερία, αν δεν ήταν λάθος.

«Μόνον διαφορές τακτικής ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ», διακρίβωσε η Αλέκα.

Δεν έμεινε όμως μόνον στις διακριβώσεις, αλλά πέρασε και στις προφητείες: «ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει σοσιαλδημοκρατία, μάλιστα λιγότερο ριζοσπαστική απ’ όσον το ΠΑΣΟΚ της πρώτης του εποχής».

Είναι κρίμα (στην πραγματικότητα ντροπή) να ξεπέφτει κανείς, πόσο μάλλον ένας μαρξιστής, σε «δίκες προθέσεων».

Αλλά είναι ακόμα πιο θλιβερό, την ίδια ταραχή που έπαθαν τα παπαγαλάκια του Mega με τον κ. Λαφαζάνη ομιλούντα περί «κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος» να παθαίνει ταυτοχρόνως και η κυρία Παπαρήγα μέσα στην αίθουσα. Ως «πασαρέλα» απαξίωσε τις διαμαρτυρίες του ΣΥΡΙΖΑ κι άλλων δυνάμεων για το πραξικόπημα που επιχειρούσε φόρα παρτίδα από του βήματος της Βουλής ο κ. Στουρνάρας για το αυτοδιοίκητο της Βουλής.

Θλιβερά παράδοξα με ακόμα πιο θλιβερά παρεπόμενα: να εισπράττει αίφνης το ΚΚΕ επαίνους κι εύσημα απ’ τον κ. Σαμαρά, τον κ. Πρετεντέρη, τον κ. Βενιζέλο, την ευμενή ανοχή του... κ. Βορίδη, ακόμα και τα ιντερνετικά εύγε του κ. Κικίλια!!! - «με επαινούν οι εχθροί μου, κάπου κάνω λάθος» κάποτε, κάποιος, έλεγε.

Μαζεύτηκαν πολλά; Οχι! έχει κι άλλα, ακόμα πιο παράδοξα, τουλάχιστον για τους κομμουνιστές και τους αριστερούς: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει εκλογές προτού προλάβει το κίνημα να οργανωθεί(!) και να ξεσκεπαστεί(!) ο πραγματικός χαρακτήρας της δικής του πολιτικής, που είναι η πολιτική διαχείρισης της κρίσης σε βάρος του λαού(!)» (σ.σ.: τα θαυμαστικά δικά μου).

Εδώ το ΚΚΕ βγάζει με τα χέρια του τα μάτια του: «προτού προλάβει το κίνημα να οργανωθεί»; - τριάντα χρόνια το οργανώνουμε, με το ΚΚΕ στην πρωτοπορία.

Αλλά ας πούμε, για την οικονομία της συζήτησης, ότι το κίνημα δεν είναι ακόμα οργανωμένο επαρκώς - έως ότου να οργανωθεί, τι; - μαμ, κακά και νάνι; Ή μήπως ένα κίνημα οργανώνεται μέσα απ’ τους αγώνες, χωρίς να περιμένει πρώτα... να οργανωθεί κι ύστερα... να αγωνισθεί; - παιδαριώδεις σκέψεις. Και λογικά άλματα προκειμένου να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα.

Τέλος, το ότι ο σατανικός ΣΥΡΙΖΑ «θέλει να διαχειρισθεί την κρίση σε βάρος του λαού» το ισχυρίζεται μόνον ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης (όταν έχει διαβάσει πολύ Νεφελίμ).

Είναι πιθανόν ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτύχει εν τέλει να προασπισθεί τον λαό, αλλά να πιστεύει κανείς ότι θέλει να τον χαντακώσει, αυτό ξεπερνά τα όρια της πολιτικής σκέψης και εισέρχεται στο πεδίο της συνωμοσιολογίας.

Δυστυχώς, ως φαίνεται, το ΚΚΕ έχει εγκλωβισθεί στην ίδια του τη ρητορική (αριστερίστικη και σεχταριστική) σε πολιτικές που απάδουν της κομμουνιστικής παράδοσης: «Αδιάφορο το ΚΚΕ για τις παραβιάσεις του Συντάγματος», δήλωσε από του βήματος της Βουλής ο κ. Παφίλης. «Αστικό Σύνταγμα είναι έτσι κι αλλιώς, εμάς δεν μας κόφτει, εμείς δεν το έχουμε ψηφίσει», συνέχισε.

Αγαπητέ μου Θανάση, για τη Δημοκρατία, την αποκατάστασή της -συνεπώς και για αυτό το Αστικό Σύνταγμα- χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες εξορίσθηκαν, βασανίσθηκαν, έδωσαν τη ζωή τους! - τι έχετε πάθει;

Τι είναι αυτά που λέτε; Σε Ελληνες πολίτες απευθύνεσθε, σε σκεπτόμενους ανθρώπους ή σε οπαδίτες και χούλιγκανς;

Είναι δυνατόν να κατηγορεί η Αλέκα τον ΣΥΡΙΖΑ για «μπλοκ της δραχμής», ακριβώς όπως τον κατηγορεί ο κ. Σαμαράς για «λόμπι της δραχμής»;

Είναι δυνατόν να μη συναινεί το ΚΚΕ στην παραπομπή Γιωργάκη στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής για τη λίστα Λαγκάρντ;

Μάλιστα με το σκεπτικό που ανέπτυξε η Αλέκα: «Περιμένει ο λαός να τιμωρηθεί ο Παπανδρέου και τι θα γίνει; Θα ανεβεί η σύνταξη;»..!!!

Αν αυτό το έλεγε άλλος, θα μιλούσα για κυνισμό, για αμοραλισμό, το είπε όμως η κυρία Παπαρήγα - τα έχετε χάσει; Δεν είναι η κάθαρση, δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης προϋπόθεση της δημοκρατικής ανασύνταξης; της επαναπολιτικοποίησης του λαού και της επανενασχόλησής του με τα κοινά;

Στο 11ο Συνέδριο, ο Χαρίλαος είχε προτείνει και το κόμμα είχε επεξεργασθεί μια «δύσκολη» αλλά «γόνιμη» γραμμή: απευθυνόμαστε στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, όχι στο ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα εσείς κατηγορείτε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι γίνεται ΠΑΣΟΚ, επειδή πολλοί πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ (κι άλλων κομμάτων) προστρέχουν σε αυτόν.

Το ίδιο ισχυρίζονται ο ΔΟΛ, το Mega κι όλες οι άλλες δυνάμεις του κακού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ΠΑΣΟΚ αν γίνει κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ κι όποιον άλλον μας έφερε έως εδώ.

Ομως κάνετε, ενώ αφελείς δεν είσθε, πως δεν καταλαβαίνετε τη διαφορά. Δηλαδή τι θέλετε; Οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ή της Ν.Δ. να μην έχουν καταφυγή, ούτε προσδοκία; και τότε, αν δεν μετακινηθούν αυτοί οι πολίτες, πώς θα αναταχθούν οι συσχετισμοί μέσα στον λαό, υπέρ του;

Κάνετε όμως και κάτι άλλο, ακόμα χειρότερο: λέτε στον λαό ότι μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει κι ότι ώσπου να σας δώσει εντολή για τον σοσιαλισμό, ματαιοπονεί.

Ετσι, όχι μόνον απογοητεύετε τον λαό (ο οποίος ώσπου να σας δώσει την εντολή για τον σοσιαλισμό πρέπει να επιζήσει) αλλά ταυτίζοντας τον στρατηγικό σας στόχο με την τακτική σας διαπράττετε αυτό που ο Λένιν έλεγε αριστερισμό.

Και, κατ’ ακολουθίαν, για να υποστηρίξετε αυτή την πολιτική αυτοακυρώνεσθε: λέτε στον λαό: στον σοσιαλισμό θα λυθούν όλα (στο μεταξύ ο άλλος πεινάει, άλλος αυτοκτονεί), οργανωθείτε στα σωματεία, στις γειτονιές, παντού και παλέψτε για τον σοσιαλισμό.

Ο σοσιαλισμός δεν είναι κακός στόχος, είναι μάλλον ο καλύτερος, αλλά ώσπου να σχηματισθεί η λαϊκή πλειοψηφία που χρειάζεται (καθώς οι ίδιοι λέτε), ώστε να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, οι καπιταλιστές μάς αλαλιάζουν. Χθες με τις πιστωτικές κάρτες, φέρ’ ειπείν, σήμερα με το Μνημόνιο, αύριο πιθανόν με τίποτα φαιοχίτωνες.

Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι το Μνημόνιο είναι απλώς μια έκφανση του καπιταλισμού, ότι ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του, ότι ο φασισμός είναι σύμφυτος με τον καπιταλισμό όσον και ο πόλεμος.

Ομως όλα αυτά είναι διαπίστωση, όχι πολιτική.

Για τους μαρξιστές, όπως έλεγε κι ο θείος Κάρολος, το πρόβλημα δεν είναι μόνον να ερμηνεύουμε τον κόσμο, αλλά να τον αλλάζουμε.

Τα τελευταία πολλά χρόνια αλλάζουν τον κόσμο επί τα χείρω οι αντιδραστικές δυνάμεις της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς με τη συνεπικουρία της σοσιαλδημοκρατίας.

Αν θεωρείτε αδιάφορο τον χαμό και των τελευταίων εργατικών κατακτήσεων, ώσπου να τις πάρουμε πίσω όλες μια και καλή στον σοσιαλισμό, καλώς πορεύεσθε.

Πορεύεσθε όμως μέσα σε μια δική σας μεταφυσική, ολωσδιόλου δική σας.

*Δημοσιεύθηκε στο www.enikos.gr την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012.
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&amp%3Bview=article&amp%3Bid=10015%3Astathis-kke&amp%3Bcatid=78%3Aygeia&amp%3BItemid=178#.UKPC9l33mB0.twitter


Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Αφεντικό σε συμπαθώ πάρα πολύ. Έχεις τα πάντα εκτός από λίγη τρέλα και όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται λίγη τρέλα... Αλλιώς δεν μπορεί να σπάσει το σκοινί και να ελευθερωθεί.  
Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Γιώργος Χουλιάρας


Λεξικό Αναμνήσεων: Αυτοκίνητα και ασανσέρ
 
Πάνω-κάτω


Γνωριστήκαμε στο ασανσέρ. Μόλις μετακόμισα, είπα. Πηγαίνω στον εικοστό πρώτο όροφο. Βλέπεις το Κεμπέκ από το μπαλκόνι. Eλα να με επισκεφτείς.
Μένω πιο χαμηλά, απάντησε. Eλα εσύ. Φτάνοντας στον όροφό της, την ακολούθησα. Aλλωστε δεν είχαν έρθει ακόμη τα πράγματά μου. Εκτός από ένα δανεικό ράντζο και ένα μπρίκι καφέ, που μετέφερα στη βαλίτσα μου, το διαμέρισμα ήταν άδειο.
Hρθαν τα πάνω κάτω, θα της έλεγα, αν ήξερε τόσα ελληνικά. Αλλά ούτε να μεταφράσω τον ιδιωματισμό ήταν εύκολο, καθώς επρόκειτο για κυριολεξία, που διέστρεφε την αρνητικά φορτισμένη σημασία του.
Προσπαθούσα να φανταστώ τι μπορεί να κάνεις, ομολόγησε μετά από χρόνια. Προσπαθούσα να κάνω όσα μπορούσες να φανταστείς, χρειάστηκε να εξομολογηθώ.
Υπήρχε ένας διαρκής διάλογος μεταξύ μας, ιδίως όταν δεν μιλούσαμε, γεγονός που μας καθιστούσε αχώριστους, μετά από κάθε αποχωρισμό. Ταξίδευα συχνά εκείνη την εποχή, πηγαίνοντας συνήθως στα ίδια μέρη, ενώ εκείνη ταξίδευε δύο ή τρεις φορές τον χρόνο, πηγαίνοντας σε διαφορετικούς προορισμούς.
Συχνά επίσης ταξιδεύαμε με το ασανσέρ από τον έναν όροφο στον άλλο. Αν στη Νέα Υόρκη υπολόγιζαν τις αποστάσεις που έχουν καλύψει οι επιβάτες των ανελκυστήρων, θα είχαν καλυφθεί τα μίλια που χρειάζονται πριν εγκατασταθεί αποικία μηχανικών και χορευτών στον Aρη. Οι χορευτές θα ακτινογραφούσαν με τις κινήσεις τους τον κόκκινο πλανήτη, ενώ οι μηχανικοί θα διόρθωναν τα χρώματα των βημάτων τους.
Κοιτάζοντας από το παράθυρό της, στον λευκό τοίχο του κτηρίου απέναντι προέβαλε εικόνες από τις στέπες του Καζακστάν. Σε μια σαβάνα στην Αφρική, προσηλώθηκε σε ένα τεράστιο φίδι, πριν επιδέξια το απομακρύνει ο οδηγός τους. Διστάζοντας να μπει σε κανό στον Αμαζόνιο, τα ρούχα της δεν γέμισαν μικρά, δηλητηριασμένα ψάρια, όπως συνέβη με όσους δρασκέλισαν την ανύπαρκτη κουπαστή. Στη Νέα Ζηλανδία πήγε να πνιγεί, γιατί η παραλία της θύμισε Μεσόγειο.
Πρέπει να ήταν ο πιο θλιμμένος ταξιδιώτης ποτέ, όταν ο θυμός της μεταμορφωνόταν σε μελαγχολία. Χωρίς παρεκτροπές ύφους, περιέγραφε όσα τραγικά και ευτράπελα της είχαν συμβεί. Προσπάθησα να την πείσω να τα καταγράψει, αλλά δεν πίστευε στη μακροβιότητα των γραπτών, που χάνονται στις μετακομίσεις. Μόνον τα λόγια μένουν, έλεγε. Διάβαζε όμως συνεχώς.
Πίστευε σε εναλλακτικές θεραπείες, που εναλλάσσονταν περίπου κάθε εξάμηνο. Της είχαν πει πως είχε σωστές παλάμες για ρέικι. Εγκατέλειψε τη γιόγκα, όταν ήταν αδύνατον πια να ανεχθεί την υπεροψία των σχεδόν λυτρωμένων. Eνα βράδυ τη βρήκα ξαπλωμένη με το ένα αφτί στο πάτωμα. Στο άλλο αφτί κατέληγε ένα δύσφλεκτο χωνί γεμάτο μυρωδικά, στα οποία είχε βάλει φωτιά. Η καύση δημιουργούσε, υποθέτω, κενό αέρα, που ξεβούλωνε το μυαλό σου από όσα είχες ακούσει στη διάρκεια της ημέρας. Παλιά κινέζικη θεραπεία, εξήγησε.
Μια φλόγα, κατάλαβα, μας ανεβάζει στο στερέωμα να δούμε τον κόσμο από το ύψος των άστρων. Καθώς χώρες και αυτοκρατορίες επεκτείνονται, η εξάπλωση αυτή μεγαλώνει την απόστασή τους από τον ουρανό. Γι' αυτό χτίζουν πυραμίδες, τόπους λατρείας σε απρόσιτες κορυφές και εμπορικά κέντρα σε ουρανοξύστες με ταχύτατα ασανσέρ, μήπως βρεθούν πιο ψηλά από τον κεραυνό.
Διαμερίσματα, που ενοικίαζε σε ξένες πόλεις όπου εργαζόταν, είχαν πάντοτε επιπλέον κρεβατοκάματα για επισκέπτες που εμφανίζονταν τουλάχιστον μια φορά. Ο πατέρας της με τη φίλη του. Η αδελφή της χωρίς τον φίλο της. Eνας συμμαθητής της από το Γυμνάσιο σε αναπηρικό καροτσάκι με τη γυναίκα του και τον φίλο της. Πάνω-κάτω αυτή ήταν η ιστορία.
Της χάρισα ένα από τα δύο κομοδίνα μου πριν αναχωρήσει για το Πεκίνο, αλλά δεν κατάφερα να πάω να δω πώς το είχε συνδυάσει με άλλα της έπιπλα. Ξέρω πάντως ότι ενοικίαζε διαμέρισμα σε υψηλό όροφο.
Το κτήριο, όπου έμενε στο Βερολίνο, δεν είχε ασανσέρ. Μετά χωρίσαμε.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

«Κακώς ήλθατε» φράου Μέρκελ

Λυπάμαι φράου Μέρκελ που στην αυριανή επίσκεψή σας στην χώρα μας θα αποστούμε (η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων) από τον πατροπαράδοτο τρόπο φιλοξενίας. Δεν μπορούμε να σας «καλωσορίσουμε», παρά το ότι εκπροσωπείτε μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα και πρέπει να φερθούμε «με ευγένεια», όπως τα ΜΜΕ μας «υποδεικνύουν» τα τελευταία 24ωρα.

Προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τα αληθινά ελατήρια της επίσκεψής σας, που αιφνιδιαστικά ανακοινώθηκε, ας μας επιτρέψετε να κάνουμε τις παρακάτω σκέψεις:

Μήπως, φράου Μέρκελ, ήλθατε να μας ανακοινώσετε επιτέλους από κοντά μετά από 70 χρόνια, πόσο αποτιμήσατε το αίμα των θυμάτων σας στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο και αλλού και αποφασίσατε να μας «εξοφλήσετε»; Μήπως κοστολογήσατε την αξία του χρυσού που κλέψατε και του δανείου που πήρατε στην περίοδο της κατοχής και θελήσατε να μας τα επιστρέψετε, παρά το ότι όλες οι μέχρι σήμερα Κυβερνήσεις της Ελλάδας δεν τόλμησαν να θέσουν (όχι να αξιώσουν, όπως θα έπρεπε), το ζήτημα στην χώρα σας ή στα διεθνή Δικαστήρια;

Μήπως φράου Μέρκελ, ήλθατε ως γνήσιο τέκνο ιερέα, όπως είσθε, να παραδώσετε στην ελληνική Δικαιοσύνη τη «λίστα Χριστοφοράκου», στην οποία περιλαμβάνονται τα ονόματα των πολιτικών και άλλων ισχυρών παραγόντων, που υπηρέτησαν σε θέσεις εξουσίας και χρηματίστηκαν παράνομα από την Siemens, για να δεχθούν, για πολλά χρόνια, τώρα η παραπάνω εταιρία, γνήσιο τέκνο σας, να καταληστεύει τον τόπο μας;

Πρόκειται, αν δεν το θυμάστε, γι’ αυτόν τον «κύριο» που οι υπηρεσίες σας με την βοήθεια ή ανοχή των ντόπιων υπηρεσιών φυγάδευσαν από τη Χώρα μας στην Χώρα σας, όπου τον περάσατε από δίκη παρωδία, του επιβάλατε μια αστεία ποινή, παρά το ότι αποδείχθηκαν τα σοβαρά αδικήματα δωροδοκίας, που διέπραξε, με αντάλλαγμα βέβαια την παράδοση σε σας της λίστας, με την οποία κρατάτε αιχμάλωτους στις όποιες αξιώσεις σας άγνωστο αριθμό πολιτικών, που ασκούν ίσως και σήμερα εξουσία;;

Προφανώς δεν έρχεσθε γι’ αυτά. Έρχεσθε, φράου Μέρκελ, για να στηρίξετε την Κυβέρνηση της απόλυτης επιλογής σας, τώρα που τα πράγματα γίνονται δύσκολα γι’ αυτήν. Έρχεσθε συμπτωματικά (;;) λίγο πριν ψηφιστούν τα σκληρά μέτρα που εσείς υποδείξατε και οι εδώ εκπρόσωποί σας υλοποιούν αδιαμαρτύρητα. Έρχεσθε για να παραπλανήσετε τον ελληνικό λαό, όπως το κάνατε στις τελευταίες εκλογές, όταν λέγατε ότι σεις και η πολιτική τάξη που ανοιχτά και προκλητικά υποστηρίζατε, μπορείτε να αποτρέψετε την καταστροφή, που συνεπάγεται τάχα η έξοδος της χώρας μας από το ευρώ. Άσχετα βέβαια ότι μέσα στο ευρώ η χώρα και οι πολίτες της οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια αργά και βασανιστικά στον αφανισμό εξ αιτίας των επιλογών σας. Μην παραλείψετε όμως, εκτός από τους παραδοσιακούς φίλους σας (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) να συγχαρείτε και τους νεόκοπους, τον κ. Κουβέλη και την ΔΗΜΑΡ, που δίνουν το αριστερό άλλοθι στην τραγική για τον λαό πολιτική που εφαρμόζετε. Άλλωστε στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ ο κ. Κουβέλης δήλωσε ότι χωρίς την ΔΗΜΑΡ η Κυβέρνηση θα καταρρεύσει. Να του πείτε να μην ξεχάσει, όταν αργότερα γίνει ο απολογισμός της καταστροφής, ποιος στήριξε την πολιτική που την προκάλεσε.

Μην παραλείψετε φράου Μέρκελ να πάρετε πληροφορίες από την Χώρα μας για το πώς τόσο γρήγορα το αυγό του φιδιού που ζέστανε η πολιτική που επαγγέλεσθε και εφαρμόζετε στην Χώρα μας, ήδη επωάστηκε και απειλεί. Αν και η δική σας χώρα έχει πλούσια εμπειρία από τέτοιου είδους αυγά, που στην πρόσφατη ιστορία αιματοκύλησαν τον κόσμο, ίσως εδώ πληροφορηθείτε νέες μεθόδους, πιο αποτελεσματικές.

Η επίσκεψή σας φράου Μέρκελ θυμίζει μια άλλη επίσκεψη πριν από 60 χρόνια. Ήταν αυτή του Τσώρτσιλ, που ήλθε στην Αθήνα για να δει από κοντά τα αποτελέσματα των βομβαρδισμών από τα αεροπλάνα και τα τανκς του Σκόμπυ και να ενισχύσει την τότε Κυβέρνηση, που είχε νικήσει τον «εσωτερικό εχθρό» με την βοήθεια των Άγγλων. Η δική σας επίσκεψη θα βρει επίσης ερείπια, όχι από βομβαρδισμούς αυτή τη φορά, αλλά από τα μέτρα που επιβάλατε και οι εδώ εκπρόσωποί σας πρόθυμα εφαρμόζουν. Θα δείτε στην θέση των τότε δύστυχων ηττημένων προγόνων μας, τους σύγχρονους ηττημένους με το απλανές βλέμα, την αβεβαιότητα, την έντονη κατάθλιψη, φαινόμενα που πριν λίγο χρόνια ήταν άγνωστα στον τόπο μας.

Όμως, φράου Μέρκελ, όσο μακριά και αν σας πάρουν από τις φωνές του πλήθους που θα διαμαρτύρεται για την παρουσία σας, όσους αστυνομικούς, αύρες, υδροφόρες κλπ και αν παρατάξουν ανάμεσα σε σας κι αυτούς, δεν μπορεί, από κάπου θα πληροφορηθείτε ότι αυτός ο λαός έχει μάθει να αντιστέκεται, να ξεπερνάει την ζάλη που του προκαλούν τα συνεχή χτυπήματα, να αγνοεί τις εκκλήσεις για υποταγή των υποταγμένων στις επιθυμίες σας ΜΜΕ και τότε φράου Μέρκελ θα αναρωτηθείτε σεις και η τριανδρία που μας Κυβερνά τι θα γίνει αν ο κυρ - Μέντιος του ποιητή ξυπνήσει μονομιάς. Αν οι ψίθυροι, οι διαμαρτυρίες, οι φωνές, η δυσαρέσκεια που ακούγονται καθημερινά σε βάρος όλων σας, στους δρόμους, στις πλατείες, στις ουρές του ΙΚΑ και των Εφοριών, στα καφενεία και σε κάθε χώρο που κινούνται άνθρωποι, που βιώνουν τα αποτελέσματα της καταστροφικής πολιτικής σας, αν λέω, οι φωνές αυτές γίνουν δράση. Τότε και μόνο τότε, φράου Μέρκελ, θα αλλάξουν πολλά στο τόπο μας.



Πάτρα 8/10/2012

Θάνος Αμπατζής



Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Ο κατήφορος της ΔΗΜΑΡ

Όταν πριν δυο χρόνια περίπου αποσπάστηκε ένα κομμάτι από τον ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του αποτυχόντος να εκλεγεί πρόεδρός του κ. Φώτη Κουβέλη και δημιουργήθηκε η ΔΗΜΑΡ, κάποιοι που χαρακτηρίστηκαν τότε συκοφάντες υποστήριξαν ότι με την κίνηση αυτή δημιουργείται ο «αριστερός» πόλος που στο μέλλον θα στήριζε μια κυβέρνηση από ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ ή και τους δυο, όταν ήταν πλέον ορατή η αδυναμία συγκρότησης μονοκομματικών κυβερνήσεων. Δεν πέρασε πολύς χρόνος για να επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη. Στη διετία αυτή το κόμμα του κ. Κουβέλη άρχισε σιγά-σιγά να ταυτίζεται με το ΠΑΣΟΚ κυρίως σε πολλά από τα τότε προέχοντα πολιτικά ζητήματα. Στις εκλογές της 6ης Μαΐου η ΔΗΜΑΡ επιδίωξε να παρουσιαστεί ως η μη «εξτρεμιστική» αριστερά, η μόνη πιστή στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας μας. Για να παρασύρει δε προοδευτικούς ψηφοφόρους υποστήριζε ότι σε καμία περίπτωση δεν θα συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι ως κόμμα ποτέ δεν θα γινόταν δεκανίκι των κομμάτων εξουσίας ή το αριστερό άλλοθι σε μια τέτοια κυβέρνηση. Με τα συνθήματα αυτά, εκμεταλλευόμενη και την κίτρινη προπαγάνδα των ΜΜΕ, κατάφερε να πείσει ένα σημαντικό μέρος προοδευτικών ψηφοφόρων. Αρνήθηκε μετά τις εκλογές να συμπράξει μόνο με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για τη συγκρότηση κυβέρνησης, ζητώντας τη σύμπραξη σε αυτήν και του ΣΥΡΙΖΑ. Η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει σε μια τέτοια θνησιγενή κυβέρνηση και οι φιλοδοξίες των κομμάτων της εξουσίας μας οδήγησαν στις εκλογές του Ιούνη. Η ΔΗΜΑΡ εκμεταλλευόμενη την μαύρη πλέον προπαγάνδα των ξένων και ντόπιων ΜΜΕ σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να συγκρατήσει το μεγαλύτερο κομμάτι των ψηφοφόρων της. Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο ανοικτά πλέον έκανε καθαρή τη θέσης της για συμμετοχή σε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, διατηρώντας φυσικά τους … αφορισμούς για το ότι δεν θα γίνει αριστερό άλλοθι των άλλων. Μεγάλη μερίδα αριστερών αι προοδευτικών ψηφοφόρων κάτω από την πίεση της προπαγάνδας αυτής, που ούτε λίγο ούτε πολύ μιλούσε για τον αφανισμό της χώρας σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές εκείνες, εγκλωβίστηκαν και πάλι στη ΔΗΜΑΡ. Μετά και τις δεύτερες εκλογές το προοδευτικό και αριστερό προσωπείο του κόμματος του κ. Κουβέλη έπεσε. Συμμετείχε ενεργά πλέον στη συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης, την οποία μάλιστα στελέχωσε με υπουργούς και άλλους αξιωματούχους που υπόδειξε, προσυπογράφοντας βεβαίως με τους δυο άλλους αρχηγούς τη λεγόμενη διακήρυξη των θέσεων της νέας κυβέρνησης. όμως στην ουσία αποφάσισε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση που ανέλαβε την υποχρέωση να εφαρμόσει πιστά ΟΛΟΥΣ τους όρους των μνημονίων, τα οποία, ας θυμηθούμε, η ΔΗΜΑΡ όχι μόνο καταψήφισε στη βουλή αλλά και υποστήριξε ότι η υλοποίησή τους οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή. Πολύ γρήγορα το σύνθημα με το οποίο πολιτεύτηκε στις δεύτερες κυρίως εκλογές, η επαναδιαπραγμάτευση δηλαδή των μνημονίων που θα οδηγούσε στη σταδιακή απαγκίστρωση από αυτά ξεχάστηκε. Είναι στον καθένα πλέον ορατό από την δίμηνη διακυβέρνηση της χώρας από τη συμμαχία των τριών ότι ουσιαστικά το θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης παραπέμφθηκε στις καλένδες ενώ υπουργοί της και ολόκληρη η κυβέρνηση δείχνουν πρόθυμοι να εφαρμόσουν κατά γράμμα όσα οι δανειστές μας απαιτούν, χρησιμοποιώντας μάλιστα τους κ. Τόμσεν κλπ. οι οποίοι μας προσβάλλουν ως έθνος με όσα λένε και όσα κάνουν και με τον τρόπο που κινούνται στη χώρα μας ως αν να βρισκόμαστε στην εποχή της αποικιοκρατίας. Η κυβερνητική γραμμή σε όλα τα θέματα χαράζεται στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο και η κυβερνώντες απλά την εφαρμόζουν στους Έλληνες «ιθαγενείς». Είναι φανερό πλέον ότι η χώρα βιώνει μια από τις πιο σοβαρές οικονομικές και πολιτικές κρίσεις της ιστορίας της. Στην ήδη οικτρή κατάσταση που βρίσκονται οι Έλληνες πολίτες και στην αβεβαιότητα που βρίσκεται ο καθένας με όσα του έχουν συμβεί έρχονται να προστεθούν τα μέτρα των 11,5 δις και ποιος ξέρει πόσα ακόμα θα ζητήσουν οι προστάτες-δανειστές μας. Η χώρα ετοιμάζεται από τους ξένους να υλοποιήσει τελικά το αρχικό και βασικό σχέδιό τους που δεν είναι άλλο από την εξαγορά αντί πινακίου φακής των πλουτοπαραγωγικών πόρων που διαθέτουμε και των κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων. Κανένα μέτρο ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων αντίθετα νέα δυσβάσταχτα βάρη και νέες θυσίες, χωρίς όμως αντίκρισμα. Κανένα επαχθές μέτρο για το κεφάλαιο και τους πλουτοκράτες. Όλα τα βάρη στο λαό. Είναι βέβαιο ότι τα νέα μέτρα θα τον εξαντλήσουν και θα του στερήσουν περαιτέρω τη μόρφωση, την υγεία, τον πολιτισμό, ίσως και το καθημερινό φαγητό του. Όλα δε αυτά με τις ευλογίες, την σύμπραξη ‘ή μάλλον την ενεργή συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, που ακόμα πιστεύει και επιμένει ότι δεν έγινε το αριστερό άλλοθι της συγκυβέρνησης. Αυτή η αποκάλυψη του ρόλου της ΔΗΜΑΡ που μέρα με τη μέρα αναδεικνύεται την οδηγεί σε αμυντική αντεπίθεση και την εκθέτει ακόμα περισσότερο. Εκείνος που φαίνεται πιο πιστός στο πρόγραμμα των ευρωπαίων κάθε φορά που τελειώνει μια σύσκεψη των αρχηγών είναι ο Φώτης Κουβέλης. Για να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη πολιτική στάση της η ΔΗΜΑΡ υποστηρίζει ότι τα νέα μέτρα των 11,5 δις τα είχαν αποφασίσει «άλλοι» και ότι η ίδια και οι συνεταίροι της δεν έχουν ευθύνη, αφού η χώρα «είναι υποχρεωμένη να τηρήσει τις υποσχέσεις της». Έφτασε στο σημείο μάλιστα να εκθειάζει και να παραποιεί την πολιτική που μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ υλοποιεί. Σε πρόσφατη ραδιοφωνική συνέντευξη ο τοπικός βουλευτής της επικαλέστηκε την έλλειψη τάχα χρόνου για να μπορέσει να εξηγήσει στους ακροατές τη σωστή πολιτική της κυβέρνησης και να απαριθμήσει τα τόσα θετικά βήματά της!!! Ουτοπία, ψέμα, σύγχυση, απόγνωση;;; Σε τι από όλα αυτά οφείλεται άραγε η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, την οποία βιώνει καθημερινά ο

Έλληνας; Το παρήγορο είναι ότι ακούγονται κάποιες φωνές από το εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ. Κάποια στελέχη της ήδη αποχώρησαν διαφωνώντας ανοιχτά με τη δεξιά στροφή του κόμματος. Ίσως η αναπόφευκτη κατάρρευση της χώρας μας να οδηγήσει τη ΔΗΜΑΡ σε πρόωρη «ηρωική έξοδο» από τη συγκυβέρνηση, προκειμένου να περισωθεί ως κόμμα και να μην έχει την τύχη του ΛΑΟΣ. Ποιον όμως καλόπιστο ψηφοφόρο της θα πείσει πλέον ότι είναι κομμάτι της αριστεράς με προοδευτικούς προσανατολισμούς; Τα προεκλογικά διλήμματα που έβαλε δεν μπορούν να επαναληφθούν στις νέες εκλογές. Η ΔΗΜΑΡ οφείλει να κάνει δημόσια την αυτοκριτική της και να ζητήσει συγγνώμη από αυτούς που την ψήφισαν, παραπλανηθέντες ότι μπορεί να διαφοροποιήσει προς το καλύτερο τη γνωστή δεξιά και αντιλαϊκή πολιτική ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αποκρύπτοντάς τους ότι θα γίνει ένα με αυτούς. Η ευθύνη της για τη σημερινή πορεία της χώρας είναι πολύ μεγαλύτερη από τους άλλους δυο. Αυτοί άλλωστε ποτέ δεν έκρυψαν ποια συμφέροντα εκπροσωπούν.

Το κείμενο αυτό δεν προέκυψε από αντιπολιτευτική διάθεση προς τη ΔΗΜΑΡ. Είναι αποτέλεσμα της θλίψης που μου προκαλεί ο κατήφορος ενός αριστερού κόμματος.



Αύγουστος 2012-

Θάνος Αμπατζής

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Συνομιλία με έναν ποιητή



Ρώτησα ένα φίλο μου ποιητή

τι χρειάζεται για να εκδώσω

τα ποιήματά μου.

Να μην καπνίζω πολύ,

μου απάντησε.

Αδύνατον, του λέω.

Είναι πάνω από

την ατελή φύση μου.

Εμένα ο καπνός με θρέφει.

Οι στάχτες με βοηθούν

να τακτοποιώ τα μεθύσια μου.

Η φωτιά… Σε εμένα η φωτιά

μπορεί και εξοστρακίζει

τις σκάρτες μνήμες μου στο άπειρο.

Να καταπολεμάς τους διαβόλους σου,

συμπλήρωσε.

Τι στο διάολο! Εμπόδιο θέλει να μπει,

σκέφτηκα.

Δεν γίνεται αυτό αγαπημένε μου.

Χωρίς το διάολο στο κορμί μου,

δεν αρθρώνω λέξη στο χαρτί.



Έτσι το πήρα απόφαση.

Η έκδοση της απελπισίας σου

σε οδηγεί σε πωλήσεις

αγαπημένων συνηθειών.


Εκάβη Σέχη*

*Η Εκάβη Σέχη γεννήθηκε το 1988 και κατάγεται από την Αλβανία





Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Εικάζω ότι θα ξαναειδωθούμε


Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά,

αέρας Πεχλιβάνης

να μην μπορείς να κοιμηθείς,
μόλις τον ανασάνεις.

Θα 'χει θυμάρι στα μαλλιά,
κράνα για σκουλαρίκια

και μες στο στόμα θα γυρνά,
ρητορικά χαλίκια.



Θα κατεβεί σαν άρχοντας,
θα κατεβεί σαν λύκος

να πάρει χρώμα και ζωή,
της μοναξιάς ο κήπος.

Τα μελισσάκια θα γυρνούν,
γύρω απ' τις πολυθρόνες

και το νερό το κρύσταλλο,
θα ρέει απ' τις οθόνες.



Αέρα να 'σαι τιμωρός,
να 'σαι και παιχνιδιάρης

κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου,
να 'ρθεις να μου την πάρεις,

για να κοιτάει από ψηλά,
του κόσμου τη ραστώνη,

να ξεχαστεί σαν των βουνών,
το περσινό το χιόνι.



Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Τρίτη, 29 Μαΐου 2012
Γράμμα σε δυο φίλες

Αγαπημένη μου φίλη Λα.
Μετά την τελευταία μας συνάντηση νιώθω την ανάγκη να σου γράψω.
Μου πες να ψηφίσω Τσίπρα γιατί είναι ‘αντιμνημονιακός’ και οτι σε αυτές τις κρίσιμες εκλογές κρίνεται το μέλλον μας.
Σου λέω ότι φοβάμαι τον Τσίπρα και φοβάμαι να καθορίζεται το μέλλον μου απο ηγέτες. Με τρομάζει να δίνω λευκές επιταγές για τα υπόλοιπα 4 χρόνια σε ανθρώπους που θα αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα. Πλέον δεν μπορώ να εμπιστευτώ επαγγελματίες πολιτικούς, όποιος και αν είναι, όσο και καλές προθέσεις να έχει. Γιατί μου έμαθαν απο παλιά οτι η εξουσία διαφθείρει.
Απεχθάνομαι το μνημόνιο όσο και εσύ, αλλά και ακόμα περισσότερο γιατί δεν με ρώτησαν και επειδή δεν ψήφισα για αυτό.
Μου είπες ότι δεν χαραμίζεις την ψήφο σου στους Πειρατές παρότι σου αρέσουν, γιατί δεν πρόκειται να μπούνε στην Βουλή.
Σου είπα ότι ζω για το όνειρο και οτι δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο. Μέχρι τώρα ψηφίζαμε Α. Παπανδρέου για να φύγει η Δεξιά. Μετά Μητσοτάκη για να φύγει ο Παπανδρέου, Μετά Καραμανλή για να φύγει το ΠΑΣΟΚ. Μετά ποιόν? για να φύγει ποιος?
Εμάς πότε θα μας ψηφίσουμε? Πότε θα ψηφίσουμε αυτό που θέλουμε? πότε θα ζήσουμε αυτό που θέλουμε? Θα μου πεις στις επόμενες γιατί αυτές είναι κρίσιμες και θα σου πω οτι στις επόμενες μπορεί να μην είμαι εδώ...
Με κατηγορείς ότι είναι έγκλημα που αφαιρώ ψήφους απο τον ΣΥΡΙΖΑ όταν όλη η κεντροδεξιά παράταξη ενώνεται.
Οι δεξιοί και οι αριστεροί ενώνονται...Εμείς?
"Θέλω 100.000 πολίτες να μπορούν με υπογραφές τους να προτείνουν ένα νόμο προς ψήφιση στη Βουλή.
Θέλω 300.000 πολίτες να μπορούν να προκαλούν δεσμευτικό δημοψήφισμα για την ψήφιση ή ακύρωση συγκεκριμένου νόμου.
Θέλω η απόφαση ενός Δημοψηφίσματος να είναι αυτόματα νόμος της Ελλάδας".
Μου πες και άλλα πολλά.. Αλλά μεγάλωσα και βλέπω τον χρόνο να κυλά

Αγαπημένη μου Φίλη Κρ.
Μου πες ότι δεν θέλεις να βγούμε απο την Ευρώπη
Ποιος μας έθεσε αυτό το ερώτημα? Το είπε επίσημα κανένας? και ποιος θα το αποφασίσει?
Ας δείξουμε εμείς στου Ευρωπαίους με άμεσες αλλαγές στο σύνταγμα, τι σημαίνει άμεση Δημοκρατία, τι σημαίνει διφάνεια στο Δημόσιο, προστασία προσωπικών δεδομένων,
Μου λες να ψηφίσω ΝΔ παρότι δεν σου αρέσει ο Σαμαράς γιατί δεν θέλεις να επιστρέψουμε στην δραχμή, δεν θες να φύγουμε απο την Ευρώπη
Με τρομάζει να ψηφίζω συνέχεια υπο το καθεστώς της μιντιακής και λεκτικής τρομοκρατίας. Δεν μπορούν να απευθύνονται σε φοβισμένα παιδάκια που κρέμονται απο τα χείλη τους
Προτιμώ να γίνεται δημόσιος διάλογος, να ενημερώνομαι, να συμμετέχω για τα περισσότερα θέματα και μετά να κρίνω εγώ τι είναι καλό για τον εαυτό του. Και μόνο επειδή με τρομοκρατεί δεν μπορώ να τον ψηφίσω όσο και να παλεύουν στο παιχνίδι τους δεν μπαίνω..

Αγαπημένες μου έχω ακριβώς τις ίδιες ανησυχίες και φόβους με σας. Όλοι μαζί θα είμαστε και θα τα ζήσουμε. Μα για πρώτη φορά σας ζητώ να διαλέξουμε εμάς, να μην παγιδευτούμε στους φόβους που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Για μια φορά να μην δούμε εκλογικά ποσοστά, για πρώτη φορά ας ψηφίσουμε το όνειρο χωρίς εκπτωσεις. Ας ψηφίσουμε αυτό που πραγμάτικα θέλουμε να κατακτήσουμε.

Σας φιλώ

Κων/ος

Αναρτήθηκε από Ninja στις 7:49 π.μ. στο

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση»


Παραθέτω συνέντευξη Κορνήλιου Καστοριάδη μιας που θυμήθηκα το "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" που είχε αναφέρει ο ΓΑΠ ή αλλίως γιατί πρέπει να επανέλθει η άμεση Δημοκρατία Δημοσιογραφος Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνον στις διαπιστώσεις… Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθειά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες; Καστοριάδης: Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ. Δημοσιογράφος: Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας… Καστοριάδης: Τι να κάνουμε… Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει… Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοι του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξ άλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι Πέρσες μπροστά στον Μεγάλο Βασιλέα – πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των “δυνατών” και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ’ αυτήν του Πεκίνου… Δημοσιογράφος: Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ’ αυτήν την περίοδο; Καστοριάδης: Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνον ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απ’ ευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ’ αυτήν την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι. Δημοσιογράφος: Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοί είναι οι λόγοι; Καστοριάδης: Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή. Δημοσιογράφος Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση; Καστοριάδης: Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με “ταξικά” συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης… Δημοσιογράφος Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα; Καστοριάδης: Κ.Κ.: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδο του. Αλλά τα όποια αποτελέσματα τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω… Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν “ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά”; Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας; Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο… Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα… Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα. Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη; Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων. Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη… Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντας μου καζούρα στο Παρίσι το 1956: «Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματα του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

ELA EIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII

Πέμπτη, 12 Απριλίου 2012

Απλό: Είμαστε και ζούμε στον κόσμο μας. Στον κόσμο όμως ο οποίος είναι γεμάτος ΒΙΑ. Άλλοι δεχόμενοι αυτή την πραγματικότητα για ατομικούς λόγους ο καθένας, προσπερνώντας γρήγορα όπως αρμόζει στην εποχή μας και καθόλου ενοχλημένοι-ούτε καν πληροφορημένοι θα έλεγα- για αληθινά γεγονότα τα οποία συμβαίνουν καθημερινά, όπως υποσιτισμένα παιδιά σε δημοτικά σχολεία, αύξηση του αριθμού των παιδιών τα οποία στην ουσία εγκαταλείπονται από τους γονείς τους σε ιδρύματα, ανήμποροι να τα θρέψουν, νοσοκομεία που κλείνουν, στρατιές ανέργων, ανέχεια γερόντων που αναγκάζονται να ξαναζήσουν καταστάσεις άλλων εποχών (δυστυχώς με τους ίδιους protagonιστές), όπως τις δεκάδες αυτοκτονίες, αλλά και με ηρωικές πράξεις αφύπνισης όπως αυτή του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ ή άλλες συμπεριφορές, που ούτως ή άλλως δεν θα μαθαίναμε ποτέ γιατί κάποιοι έχουν δώσει εντολή στην αστυνομία να καταχωρεί τα συμβάντα ως «ατυχήματα» ελέω στατιστικών μετρήσεων και πολλά άλλα που ενδεχομένως να ακούσουν ή δουν ελάχιστοι. Και αυτά είναι ίσως τα πιο ασήμαντα, τα λιγότερο «σοβαρά» κατά πολλούς. Και όλα όσα γίνονται, μικρά και μεγάλα, τα οποία μας αφορούν άμεσα, τα αφήνουμε και λέμε: δεν γαμιέται… Ε?
Έχουμε τα δικά μας ατομικά προβλήματα να λύσουμε οι άνθρωποι. Άλλοι παραιτούνται από το παρελθόν τους και περιμένουν την ‘σωστή’ στιγμή ή τον ‘σωστό άνθρωπο’ ή σχήμα για να δράσουν http://loodvih.blogspot.com/2011/07/blog-post.html
Και? Πότε θα’ναι σωστή η στιγμή ρε παιδιά? Όταν τελικά υπογράψουν τις καταδίκες μας? Όταν σφραγίσουν την ταφόπλακά μας? Και θα αφήνουμε να βγαίνει ρε μάγκες το άλλο το μουνόπανο να λέει ότι πρέπει να δώσουμε τα παιδιά μας στην τρόικα, γιατί έτσι θα σωθούμε για την επόμενη πενταετία, και δεν ανοίγει μύτη? http://loodvih.blogspot.com/2011/12/blog-post_18.html
Ή αυτό που διαβάσατε σας ακούγεται πολύ απλό για να αφήσετε τον εγκέφαλό σας να το επεξεργαστεί? ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ μιλάνε ρε. Κι όταν τελειώσει η πενταετία και τα παιδιά μας, τι θα ζητάνε ρε? Θα τα’χουνε πάρει όλα. Δεν θα’χει μείνει τίποτα, παρά μόνο οι μίζερες ατομικές ζωές μας. Και αριθμοί. Πολλοί αριθμοί. Αριθμοί που θα εκφράζουν διαφορετικά πράγματα…
Είναι κι άλλοι όμως. Αμέ! Οι ντάξει είμαστε, ε, ο κόσμος πως την βγάζει είναι ένα θέμα. Γράφουν όμως. Για συμπαράσταση στον δίκαιο αγώνα των χαλυβουργών. Για να κάνουμε ταξικό αγώνα. Και να γαμήσουμε το ντόπιο κεφάλαιο. Άλλοι λένε ότι είναι ντροπή να γαμάμε το ντόπιο κεφάλαιο. Άλλοι λένε για πατριωτική αριστερά και ξινίζουν, άλλοι για κουμουνιστοσυμμορίτες. Άλλοι για τον άνθρωπο κι άλλοι για τα ζώα. Μπεεεεεεεεεεεεε Άλλοι του λένε ναι, άλλοι του λένε όχι. ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΓΑΜΑΕΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ, ΓΙΝΕΤΑΙ? Unfortunately, no. Αλλά τι να κάνουμε? Μπορούμε να κάνουμε τίποτα? Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Δεν ξέρουμε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι και δυστυχώς δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι. Άλλωστε, είναι πολλά τα λεφτά παντού, αλλά και στις ΜΚΟ Άρη.
Α, ρε Άρη.
Α, ρε Άρη. Την καρδιά σου να ‘χαμε. Αυτοί, άλλοι, όπως και πολλοί άλλοι, διακατέχονται από ένα τρομερό αίσθημα ηττοπάθειας και πεσιμισμού, αποτέλεσμα της αποξένωσης, της διάσπασης και κατηγοριοποίησης, της αποχαύνωσης και τέλος ατομισμού που έχουμε υποστεί ως κοινωνία. Αλλά τι λέω ο άνθρωπος… there is no such fucking thing as society... Δηλαδή ρε παίδες, ποιος άλλος περιμένετε να σας πει ότι, πάει, πάπαλλα, τέλος η ιστορία? Οι ίδιοι το λένε μόνοι τους. Μετά από 30 χρόνια οραμάτων, διαισθήσεων, αισθήσεων και παραισθήσεων, ξερά κοφτά μας πληροφορούν γελώντας, ότι αισθάνονται εξουθενωμένοι λόγω της υπερπροσπάθειας. Από τι? Μα από την αποτυχία όλων των προβλέψεων όλων των οικονομικών βιαστών, εκβιαστών και δολοφόνων που μας πλασάρονται από τα όρνια των ΜΜΕ ως σωτήρες. Μα, είναι όλα νόμιμα λένε. Άρα και ηθικά θα έλεγε ο Βουλγαράκης! (Α, ρε Βουλγαράκη μουνόπανο.). Αντέστε μας στο διάολο τότε. Ευχαριστούμε πολύ. Πουτάνα τα κάνουμε και μόνοι μας που λέει και το σκεπτικό.
Θα το ξαναγράψω ρε παιδιά μπας και το εμπεδώσουμε καλύτερα: Εδώ και δυο χρόνια, από τότε που ανακαλύψανε το μαγειρεμένο υποτιθέμενο κακό μας χάλι, βάλθηκαν να μας σώσουν. Μαζί με τα ευρωπαϊκά αδέρφια μας, μας έσωσαν μια, δυο, τρείς, πέντε, εφτά, πόσες ρε παιδιά? Έχω χάσει το μέτρημα. Αφού αποτύχανε εκεί, μας φέρανε το πιόνι, τον άνθρωπο που τα ξέρει από μέσα, αυτόν που σίγουρα θα έβαζε τα πράγματα στην θέση τους, τον κύριο- γαμώ το μουνί που τον πέταγε- παπαδήμιο. Και τονε φέρανε και νόμιμα, έτσι? Όχι μαλακίες. Μαζί με τον δακρυσμένο αντιστασιακό, τρομάρα του ο μαλάκας κι αυτός. Κι ενώ είχαμε σωθεί, μας πετάγεται από το πουθενά ο χοντρομαλάκας, το πιο παχύσαρκο όρνεο επί γης, ο αντιπρόεδρος των πουλημένων προδοτών, ο υπουργός οικονομικών της βουλής των 300 καρεκλοκένταυρων , ο δυστυχώς που θα σας πεθάνω, και δε με νοιάζει, αλλά παίρνω το πολιτικό κόστος της καταστάσεως, ο μπένυ. Και τι είπε ο ελεεινός? “Δυστυχώς όλες οι θεμελιώδεις μακροοικονομικές και δημοσιονομικές προγνώσεις του αρχικού προγράμματος (του Μνημονίου) δεν επιβεβαιώθηκαν”. Αποτύχαμε. Αποτύχανε οι προβλέψεις και οι πολιτικές μας. Και όμως είναι ακόμα εκεί. Τους κοιτάμε. Τους χρυσοπλερώνουμε. Στη πλάτη μας θα μάθετε οικονομικά ρε γαμώ το σπίτι σας?
Μας μάθανε από παλιά ρε παίδες, ότι για να λειτουργήσει το σύστημα πρέπει να καταναλώνουμε. Πολύ. Δε μορ, δε μπέτερ. Αλλά έχει φτάσει σε σημείο τέτοιο, το σύστημα, που πάρα πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αγοράσουν τίποτε από αυτό που παράγεται. Αλλά μην ανησυχείτε. Ουδέν πρόβλημα. Αυτή η κατάσταση υπάρχει εδώ και χρόνια και μας είχε προβληματίσει λίγο, ή μας είχε βολέψει, ή απλά στρουθοκαμηλίζαμε. Αυτή που ζούμε τώρα όμως, είναι σε άλλο επίπεδο. Χρειάστηκε χρόνο να γίνει, αλλά…. Άλλη διάσταση ρε παιδάκι μου λέμε. Much, much more better clients! Των λαών οι χώρες. Και τα νούμερα? Κάτσε καλά λέμε. Περνάνε τα δις και τα τρις € ωσάν ν’ ακούγαμε για κιλά από πατάτες. Ναι μωρέ, τα δις λέω. Τι? Πόσο είναι ένα δις? Για κάτσε να δούμε γιατί έχω ξεχάσει λίγο…. Α, ναι. Αρχικά, αν δεν κάνω λάθος, το ένα δις (1.000.000.000) είναι ίσο με χίλια εκατομμύρια. Χίλια εκατομμύρια! Τι λε ρε παιδί μου. Και το ένα εκατομμύριο €, είναι ίσο με τριακόσια σαράντα εκατομμύρια δραχμές. (έτσι, μήπως και θυμηθούμε κανα νούμερο) Για φαντάσου! Ένα πούντο πού χω ακόμα από το 99, έκανε καινούργιο 3.000.000 δρχ και η βενζίνα είχε 120, 150, 200δρχ, δε θυμάμαι(ξέχασα). Πεντακόσιες + δραχμές πάντως δεν είχε ποτέ! Θυμάμαι και πόσα έπαιρνα το μήνα. 250.000 χιλιάρικα. Αμέ! Ενώ τώρα? Μες την τρελή χαρά είμαι τρομάρα μου. Είμαι τυχερός που δουλεύω, γιατί είχα μια δική μου επιχείρηση την οποία έκλεισα, ψάχνοντας μετά 7 μήνες για δουλειά και πριν 8 μήνες βρήκα, κι αυτό οφείλεται καθαρά σε κωλοφαρδία, και παίρνω 37 € τη μέρα. 9ωρο. Και Κυριακές. Στ’ αρχίδια μου όμως. Είπαμε, είμαι τυχερός που δουλεύω.
Anyway, υπάρχουν κι άλλοι, που λένε άλλα. Ο καθένας το δικό του δηλαδή. Όπως και να ‘χει το πράγμα, θεωρώ τουλάχιστον βλακώδες το να περιμένεις να σε σώσουν οι ευρωπαίοι εταίροι σου, αυτοί δηλαδή που σε έχουν βάλει στην λαιμητόμο και σε διοικούν εδώ και κάμποσο καιρό, προσοχή –βρισκόμενοι εντός της ελληνικής επικράτειας-. Παπαριές θα μου πείτε! Μόνοι μας δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε τίποτα. Μα βέβαια. Με κομματικούς στρατούς 100.000 μαλάκηδων σίγουρα όχι. Με αυτή τη νοοτροπία, στάνταρ όχι. Με πολιτικά μαγαζάκια που δεν αφήνουν το λαό να εκφραστεί μέσω δημοψηφίσματος, παρά μόνο με σλόγκαν ψηφίστε με να τους γαμήσω, τι να πω. Ένα ανέκδοτο μου έρχεται στο μυαλό: - Καμιά αύξηση θα πάρουμε? http://www.youtube.com/watch?v=BpfGMfMk91k
Μια ζωή, τρωγόμασταν ανά μεταξύ μας. Για άλλους λόγους κάθε φορά. Τώρα όμως και αφού είμαστε ανήμποροι δεθελοντές να πράξουμε οτιδήποτε άλλο, έφτασε η ώρα να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας (τουλάχιστον). Και να σκεφτούμε: Τι στο διάολο περιμένουμε σήμερα, για το αύριο. Δηλαδή ορέ παίδες, εμείς οι απλοί πολίτες, τι περιμένουμε? Αξιοπρέπεια? Αξιοκρατία? Ελευθερία? Λεφτά? Σκατά? Τι? Τι μας λείπει τόσα χρόνια από τη ζωή μας? Ποιος θα μας τα προσφέρει αυτά? Αυτοί που είτε ηθελημένα, είτε για να προφυλάξουν τα πολιτικά μαγαζιά τους μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση?
Και ποια είναι η σημερινή κατάσταση ρε παιδιά? Μας παίρνουν τη χώρα που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Τον τόπο στον οποίο δουλέψαμε και μοχθήσαμε εμείς οι πατεράδες μας κι οι μανάδες μας , το χώμα που είναι θαμμένοι οι παππούδες μας κι προγόνοι μας ρε. Μας παίρνουν την ελπίδα και το όνειρο για το αύριο ρε γαμώ το μουνί που τους πέταξε.
ΣΥΝΕΠΩΣ:
Ο πρώτος σκοπός μας, στόχος μας, πρέπει να είναι η άπαξ και δια παντός απαλλαγή μας από δαύτους. Να τελειώνουμε μια και καλή με αυτό το σάπιο, διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που εγκαθίδρυσε στη χώρα της Δημοκρατίας ένα χυδαίο σύστημα επαγγελματικού Κοινοβουλευτισμού διαπλεκόμενου οριζόντια με τα ντόπια παρασιτικά μεγαλοσυμφέροντα και κάθετα με ακόμα μεγαλύτερα υπερεθνικά κέντρα οικονομικής και πολιτικής ισχύος.
Το ότι η χούντα δεν τελείωσε το ’73, δεν είναι ένα σύνθημα απλά, είναι μια ζοφερή πραγματικότητα, που δυστυχώς σταδιακά συνειδητοποιούμε και που τώρα μας δείχνει το αποτρόπαιο πρόσωπό της, μα συνάμα το καθήκον που έχουμε για να την ανατρέψουμε.
Ταυτόχρονα δεν μπορούμε παρά να διεκδικήσουμε πίσω τη κυριαρχία της χώρας μας από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ και να πάρει πίσω ο Λαός με την πάλη του όλα όσα έχουν προλάβει μέχρι τώρα να αρπάξουν οι ντόπιοι και ξένοι επικυρίαρχοι.
Συνεπώς δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε το Χρέος. Ποιο αλήθεια χρέος; Είναι δικό μας άραγε αυτό; Από πού προέκυψε; Όχι δεν είναι δικό μας αυτό το χρέος, δεν το ζητήσαμε εμείς, δεν το απολαύσαμε εμείς, άλλοι το πήραν, το ξεκοκάλισαν και μας το φόρτωσαν αποφασίζοντας χωρίς εμάς, εμείς να το πληρώσουμε και τα παιδιά μας. Όχι, λοιπόν! Δεν χρωστάμε, άρα δεν πουλάμε και δεν πληρώνουμε. Ούτε αυτό είναι σύνθημα, αλλά κορυφαία πολιτική επιλογή. Εθνική επιλογή, ταξική επιλογή!Πολύ περισσότερο όταν τα χρέη αυτά που μας καταλογίζουν τα έχουμε ήδη πληρώσει πολύ περισσότερο από διπλά και τρίδιπλα.
Έτσι, δεν μπορούμε παρά να επιδιώξουμε να επιβάλλουμε την ριζική αναθεώρηση των σχέσεών μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση με πρώτο βήμα την έξοδο από την ζώνη του ευρώ και την υιοθέτηση Εθνικού νομίσματος. Η καθιέρωση ενός γνήσιου Εθνικού νομίσματος είναι προϋπόθεση για την άρνηση αναγνώρισης και μη αποπληρωμής του χρέους και αναγκαία αφετηρία για την ανασύνταξη της παραγωγικής βάσης της χώρας.
Παύση.
Ακολουθεί παράγραφος ξύλινης γλώσσας, πολιτικού οπορτουνισμού, προεκλογικής περιόδου και καθημερινής καταστροφής εγκεφάλων όλου του κομματικού φάσματος:
«Η πραγμάτωση των στόχων που έχουμε θέσει, μας επιβάλλει να αναλύσουμε πολύ προσεκτικά και συνειδητά τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες και τα θεσμικά πλαίσια. Ταυτόχρονα, το δυνάμωμα και η επέκταση των δομών, μας υποχρεώνει να προσδιορίσουμε και να καθορίσουμε τους άξονες μιας μελλοντικής πορείας.
Κατά τον τρόπο αυτό η σταθερή άνοδος στην ποσότητα και ποιότητα των προσπαθειών μας, μας δίνουν σε μεγάλο βαθμό την ευχέρεια να εκτιμήσουμε τις βάσεις μιας προοδευτικής μετεξέλιξης της οποίας η επιμέλεια και προπάντων η πλατιά συμμετοχή των λαϊκών μαζών στις σχετικές επεξεργασίες, θα εγκαινιάζουν μια διεργασία που θα συμβάλει στο να τελειοποιήσουμε, αλλά ταυτόχρονα θα εγγυάται και την ευρύτερη δυνατή απήχηση, ώστε να επεξεργαστούμε ένα δυναμικό σύστημα αντιμετώπισης των νέων μεγάλων απαιτήσεων του καιρού μας. Τα ιδεολογικά κριτήρια όταν συνδυαστούν, αλλά και η έκταση και η μέθοδος διαμόρφωσης στελεχών, παίζουν σημαντικό ρόλο για να καθορίσουμε τις νέες συνιστώσες και συντεταγμένες».
Όχι ρε μουνόπανα. Ευχαριστώ, δεν θέλω άλλο.
Με αυτή τη γλώσσα δεν μας μιλάνε για ανάπτυξη και ότι πρέπει να γίνουμε παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί; Πως αλήθεια μπορεί να γίνει αυτό, αν κάποιος στερείται τα βασικά εργαλεία άσκησης μιας τέτοιας πολιτικής ανασυγκρότησης της οικονομίας; Πόσο ανταγωνιστικές είναι άραγε οι αποικίες;
Μιλούν για ανάπτυξη, αλλά δεν επιζητούν ανάπτυξη. Είναι πλέον προφανές ότι επιδιώκουν ζωτικό χώρο υπερεκμετάλλευσης του ανθρώπινου δυναμικού και του φυσικού πλούτου της πατρίδας μας μέσα από το διαμελισμό της. Αυτό επιζητούν, αυτό προσπαθούν να επιβάλλουν.
Το Εθνικό νόμισμα και όχι το κατοχικό νόμισμα που ετοιμάζουν να μας επιβάλουν, μαζί με τις συνοδές πολιτικές ελέγχου διακίνησης των κεφαλαίων μέσω της Εθνικοποίησης της Τράπεζας της Ελλάδος και των μεγαλύτερων ιδιωτικών τραπεζών είναι η βάση κάθε πολιτικής που θέλει την έξοδο της χώρας από τη κρίση προς όφελος του λαού και της οικονομίας της χώρας μέσα από την ανασύνταξη της παραγωγικής βάσης. Για να πάψει το κράτος να αποτελεί φέουδο της παρασιτικής ξενόδουλης ολιγαρχίας, όπως αυτό είναι σήμερα και να αναδειχθεί σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, αφού ελεύθερα αποφασίσουμε ως λαός τι αποτελεί δημόσιο και κοινωνικό αγαθό που εμπίπτει στη δημόσια σφαίρα και τι μπορεί να αποτελεί ατομικό δικαίωμα και έκφραση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και επιχειρηματικότητας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, ας μη γελιόμαστε και οι μεσοβέζικες λύσεις που ακούγονται δεξιά και αριστερά, απλά θα παρατείνουν το πρόβλημα, ή και θα το επιδεινώσουν προσφέροντας ακόμα μεγαλύτερες ευκαιρίες στους επιβήτορες της πατρίδας και του λαού. Δεν γίνεται ρε αδερφέ δηλαδή να πλουτίζουν λίγοι -έως ελάχιστοι- με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου, ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΤΟΠΟΥ, του οποίου είμαστε ΚΥΡΙΟΙ, ΝΟΜΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΟΙ και που δικαιωματικά ανήκουν σε εμάς και στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας. Τελεία. Ο κάθε ιδιώτης μπορεί και πρέπει να παράξει χίλια μύρια άλλα προϊόντα και να εμπορεύεται άλλα τόσα.
Προφανώς όμως, για να ακολουθήσουμε μια τέτοια πολιτική δεν μπορούμε παρά να σπάσουμε τη συνέχεια του κράτους. Δεν μπορούμε παρά να προχωρήσουμε άμεσα στη παραδειγματική τιμωρία των ενόχων για τη σημερινή κατάντια της χώρας και να επιβάλλουμε να καθίσουν στο εδώλιο τα φυσικά πρόσωπα είτε πολιτικά, είτε εκπρόσωποι νομικών προσώπων (κομμάτων και επιχειρηματικών κυκλωμάτων), που συμμετείχαν με κάθε τρόπο στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Να καθίσουν στο εδώλιο οι δωσίλογοι που παρέδωσαν τη Πατρίδα στη κατοχή των ξένων δανειστών.
Τέλος, η κατάκτηση της πραγματικής Δημοκρατίας μέσα από την κατοχύρωση της γνήσιας Λαϊκής Κυριαρχίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας αποτελεί μονόδρομο. Δημοκρατία πραγματική δεν μπορεί να υπάρξει με τη χώρα υπόδουλη και το λαό της εξαθλιωμένο. Δημοκρατία πραγματική δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς αναδιανομή πλούτου και της εξουσίας, για να γίνουν οι ανάγκες του εργαζόμενου λαού και η συμμετοχή του στην άσκηση και τον έλεγχο της εξουσίας οι πυλώνες της νέας κοινωνίας.
Η Σύνταξη νέου Δημοκρατικού Συντάγματος, με «αμεσοδημοκρατική» κατεύθυνση, με ουσιαστικοποίηση της λαϊκής συμμετοχής και κατοχύρωση της ανακλητότητας και της λογοδοσίας σε όλα τα επίπεδα είναι πλέον αδήριτη αναγκαιότητα και αυτό μπορεί να γίνει μόνο από τον ίδιο το Λαό με την εκλογή Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης.
Λάστ, μπατ νοτ ληστ που λένε κι «φίλοι» μας οι Εγγλέζοι, εύχομαι στις επικείμενες εκλογές, τις οποίες αν και ανήγγειλε ο παπαδήμιος, εγώ ακόμα πιστεύω ότι δεν θα γίνουν, να ψηφίσετε όχι με το σκεπτικό του μη χείρον βέλτιστον, αλλά ούτε και της αντίδρασης ή της διαμαρτυρίας. Απαιτείστε με την ψήφο σας σεβασμό, απαιτείστε τιμωρία, απαιτείστε Ελευθερία και πραγματική Δημοκρατία.
Τίποτα λιγότερο, ούτε ένα βήμα πίσω.
Καλή δύναμη
Γιώργης Αφαλωνιάτης