Ήταν η πρώτη φορά που δεν μπορούσα να καταλάβω αν ο πρωινός πονοκέφαλος οφειλόταν στο ένα ποτήρι παραπάνω (αφού σε χαλάει τι το πίνεις;) ή στην ένταση και στην έκταση λόγων, σκέψεων και αντιπαραθέσεων. Ίσως να ήταν και τα δυο. Ίσως, επιπλέον όλων των άλλων να μην διατηρώ πλέον τις αντοχές της φοιτητικής ζωής μου σε αυτή την ίδια πόλη.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η χθεσινή συνάντηση στην Πάτρα, έχει δύο - τρία χαρακτηριστικά τα οποία της προσδίδουν ιδιαίτερη σημασία και για την Φούσκα. Για σήμερα θα μείνω μόνο σε ένα. Αν καταφέρω θα επανέλθω.
Μακράν το καλύτερο που άκουσα στο χθεσινό τραπέζι ήταν εκείνη η φράση που αφορούσε εμάς και τη Φούσκα: «μια ομάδα καλοταϊσμένων που αναλώνει το χρόνο της σε θέματα που έχουν ήδη λυθεί» (συγχωρέστε μου την πιθανή αλλοίωση της φράσης, ήταν βράδυ, είχαμε πιεί και λίγο...).
Ξύπνησα με τη φράση στα αυτιά μου και μου ξαναήρθε μερικές ακόμα φορές κατά το τρίωρο ταξίδι στο Ιόνιο. Ο «ποιητής» και φίλος που ευθύνεται για αυτή την κριτική, μάλλον έχει δίκιο, πολύ δίκιο. Το «καλοταϊσμένοι» κανείς μας δεν το αμφισβήτησε. Εξάλλου σύμφωνα με τη χθεσινή ετυμηγορία, αν κοιτάξουμε γύρω μας τον κόσμο (και όχι ψηλά στην πυραμίδα όπως προέτρεπε ο Backbencher) θα διαπιστώσουμε ότι ήμασταν αφάνταστα τυχεροί (ενδεχόμενα, προκλητικά τυχεροί) στη ζωή μας. Ως «καλοταϊσμένοι» αποκτήσαμε την πολυτέλεια να σκοτώνουμε το χρόνο μας με θέματα, λυμένα ή άλυτα.
Το κατά πόσο είναι λυμένα τα θέματα με τα οποία κατά καιρούς αναλωνόμαστε, είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση αλλά θα την προσπεράσω υποθέτοντας ότι ο «ποιητής» βλέπει τα μεγάλα ζητήματα της ζωής «μισο-λυμένα» ενώ εμείς (ως «καλοταϊσμένοι» πάντα) τα βλέπουμε «μισο-άλυτα».
Αναγνωρίζω την αλήθεια της πρότασης και πραγματικά ντρέπομαι για το «καλοταϊσμένο» της ζωής μου εν μέσω τόσης πείνας και τόσης δυστυχίας γύρω μας. Παρ’ όλα αυτά στον αγαπητό φίλο έχω να θέσω έναν απλό προβληματισμό: από όλους αυτούς που προηγήθηκαν της εποχής μας και φέρονται να έχουν λύσει τα προβλήματα που κατά καιρούς μας απασχολούν, υπάρχει κανένας κακοταϊσμένος; Από τον Μάρξ και τον Ένγκελς μέχρι τον Κέινς και τον Φρήντμαν ή όποιον άλλον «δυνατό λύτη» του σταυρολέξου της ανθρωπότητας θυμηθεί κανείς, μπορείτε να μου υποδείξετε έναν νηστικό, έναν κακοταϊσμένο;
Όχι, το δικό μου καλοτάισμα δεν μπορεί να φτιάξει Μαρξ ή Φρήντμαν ή κάτι ανάλογου διαμετρήματος. Όμως, το φιλοσοφείν δεν ήταν ποτέ ιδίωμα των κατατρεγμένων, των πεινασμένων και των κολασμένων αυτής της γης. Το φιλοσοφείν, ανεξαρτήτως επιπέδου και αποτελεσματικότητας ήταν πάντα κάτι που ακολουθούσε το φαγητό και δη το επαρκές φαγητό. Αυτό το θεωρώ αυτονόητο αφού η αγωνία για την επιβίωση δεν σου αφήνει πολύ περιθώριο να σκεφτείς τι συμβαίνει γύρω σου.
Αυτό που δεν θεωρώ αυτονόητο είναι οι σκέψεις που κάνει ο καθένας μας μετά το καλοτάισμα!
ΓΠΚ
Υ.Γ. 1: Λαμπρινή, συγνώμη για την κωδική ονομασία (αν σε απογοήτευσα), είναι στη φύση μου!
Υ.Γ. 2: Αν δεν έχω πρακτικογράφο δίπλα μου δεν ξανατρώω εύκολα μαζί σας.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η χθεσινή συνάντηση στην Πάτρα, έχει δύο - τρία χαρακτηριστικά τα οποία της προσδίδουν ιδιαίτερη σημασία και για την Φούσκα. Για σήμερα θα μείνω μόνο σε ένα. Αν καταφέρω θα επανέλθω.
Μακράν το καλύτερο που άκουσα στο χθεσινό τραπέζι ήταν εκείνη η φράση που αφορούσε εμάς και τη Φούσκα: «μια ομάδα καλοταϊσμένων που αναλώνει το χρόνο της σε θέματα που έχουν ήδη λυθεί» (συγχωρέστε μου την πιθανή αλλοίωση της φράσης, ήταν βράδυ, είχαμε πιεί και λίγο...).
Ξύπνησα με τη φράση στα αυτιά μου και μου ξαναήρθε μερικές ακόμα φορές κατά το τρίωρο ταξίδι στο Ιόνιο. Ο «ποιητής» και φίλος που ευθύνεται για αυτή την κριτική, μάλλον έχει δίκιο, πολύ δίκιο. Το «καλοταϊσμένοι» κανείς μας δεν το αμφισβήτησε. Εξάλλου σύμφωνα με τη χθεσινή ετυμηγορία, αν κοιτάξουμε γύρω μας τον κόσμο (και όχι ψηλά στην πυραμίδα όπως προέτρεπε ο Backbencher) θα διαπιστώσουμε ότι ήμασταν αφάνταστα τυχεροί (ενδεχόμενα, προκλητικά τυχεροί) στη ζωή μας. Ως «καλοταϊσμένοι» αποκτήσαμε την πολυτέλεια να σκοτώνουμε το χρόνο μας με θέματα, λυμένα ή άλυτα.
Το κατά πόσο είναι λυμένα τα θέματα με τα οποία κατά καιρούς αναλωνόμαστε, είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση αλλά θα την προσπεράσω υποθέτοντας ότι ο «ποιητής» βλέπει τα μεγάλα ζητήματα της ζωής «μισο-λυμένα» ενώ εμείς (ως «καλοταϊσμένοι» πάντα) τα βλέπουμε «μισο-άλυτα».
Αναγνωρίζω την αλήθεια της πρότασης και πραγματικά ντρέπομαι για το «καλοταϊσμένο» της ζωής μου εν μέσω τόσης πείνας και τόσης δυστυχίας γύρω μας. Παρ’ όλα αυτά στον αγαπητό φίλο έχω να θέσω έναν απλό προβληματισμό: από όλους αυτούς που προηγήθηκαν της εποχής μας και φέρονται να έχουν λύσει τα προβλήματα που κατά καιρούς μας απασχολούν, υπάρχει κανένας κακοταϊσμένος; Από τον Μάρξ και τον Ένγκελς μέχρι τον Κέινς και τον Φρήντμαν ή όποιον άλλον «δυνατό λύτη» του σταυρολέξου της ανθρωπότητας θυμηθεί κανείς, μπορείτε να μου υποδείξετε έναν νηστικό, έναν κακοταϊσμένο;
Όχι, το δικό μου καλοτάισμα δεν μπορεί να φτιάξει Μαρξ ή Φρήντμαν ή κάτι ανάλογου διαμετρήματος. Όμως, το φιλοσοφείν δεν ήταν ποτέ ιδίωμα των κατατρεγμένων, των πεινασμένων και των κολασμένων αυτής της γης. Το φιλοσοφείν, ανεξαρτήτως επιπέδου και αποτελεσματικότητας ήταν πάντα κάτι που ακολουθούσε το φαγητό και δη το επαρκές φαγητό. Αυτό το θεωρώ αυτονόητο αφού η αγωνία για την επιβίωση δεν σου αφήνει πολύ περιθώριο να σκεφτείς τι συμβαίνει γύρω σου.
Αυτό που δεν θεωρώ αυτονόητο είναι οι σκέψεις που κάνει ο καθένας μας μετά το καλοτάισμα!
ΓΠΚ
Υ.Γ. 1: Λαμπρινή, συγνώμη για την κωδική ονομασία (αν σε απογοήτευσα), είναι στη φύση μου!
Υ.Γ. 2: Αν δεν έχω πρακτικογράφο δίπλα μου δεν ξανατρώω εύκολα μαζί σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου