Δεν υπάρχει μικρός πόλεμος ή μεγάλο έθνος. Arthur Wellesly Wellington

δείτε και το imerologio.info

ΕΙΣΠΝΟΗ (ΒΑΘΕΙΑ) - ΕΚΠΝΟΗ (ΠΛΗΡΗΣ) ... και βλέπουμε.

She runs through the streets

With her eyes painted red
Under black belly of cloud in the rain
In through a doorway she brings me
White gold and pearls stolen from the sea
She is raging
She is raging
And the storm blows up in her eyes
She will...


Suffer the needle chill
She is running to stand


Still.





The temperature is rising
The fever white hot
Mister, I ain't got nothing
But it's more than you got


Chains no longer bind me
Not the shackles at my feet
Outside are the prisoners
Inside the free
Set them free
Set them free


A prize fighter in a corner is told
Hit where it hurts
Silver and gold



His face red like a rose on a thorn bush
Like all the colours of a royal flush
And he's peelin' off those dollar bills
(Slappin' 'em down)
One hundred, two hundred.


And I can see those fighter planes
And I can see those fighter planes
Across the mud huts as children sleep
Through the alleys of a quiet city street.
Up the staircase to the first floor
We turn the key and slowly unlock the door
As a man breathes into his saxophone
And through the walls you hear the city groan.
Outside, is America
Outside, is America
America.

Αγαπητοί τριακόσιοι ... που είμαστε εδώ πέρα έξι

ΑΓΓΕΛΙΕΣ


Διατίθεται απόγνωσις
εις αρίστην κατάστασιν,
και ευρύχωρον αδιέξοδον.
Σε τιμές ευκαιρίας.

Ανεκμετάλλευτον και εύκαρπον
έδαφος πωλείται
ελλείψει τύχης και διαθέσεως.
Και χρόνος
Αμεταχείριστος εντελώς.

Πληροφορίαι: αδιέξοδον
Ώρα: Πάσα.
 
κικη δημουλά

Παραδεισένια Χριστούγεννα ... στην Κόλαση

έστω

Τώρα που μας ξέγραψε μια και καλή ο παράδεισος

ας καταφέρουμε τουλάχιστον να μοιραστούμε την κόλαση.

Κάτι θα είναι κι αυτό.

Τάνια Σκραπαλιώρη

Γιώργο ... All Life is Problem Solving, Karl Popper

Ξύπνησαν πάλι οι άθλιες σκουριασμένες ορδές

Λυσσασμένες θρησκείες πατρίδες οικογένειες

Σκούζουν και σφάζονται για ένα καλύτερο χθες

Μα οι σημαίες τους ανεμίζουν βρωμερές και νικημένες

Μέρες Παράξενες...

Μέσα απ’ αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει
Γι’ αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι
χωρίς επιστροφή

Διονύσης Τσακνής / Σωκράτης Μάλαμας

Ο χρόνος κυλάει αργά και βασανιστικά. Μετράς ώρες, μέρες, εβδομάδες και μήνες. Μετράς λόγια, ιδέες, ανθρώπους, και ανθρωπιά. Και ο χρόνος κυλάει σαν αναισθητικό στις φλέβες σου, βαραίνει τα μάτια και το μυαλό σου για να προετοιμάσει το έδαφος για την μεγάλη ώρα. Λίγο πριν από τα μεγάλα και τα σπουδαία της ζωής, μοιάζει να μην υπάρχουν άνθρωποι δίπλα σου παρά μόνο οι σκιές, οι κινήσεις και οι ήχοι τους. Η σκέψη είναι μια κίνηση που δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά η σκέψη κινείται με απροσδόκητη ταχύτητα, μία στο μέλλον, μία στο παρελθόν, για να ζυγιάσει το παρόν και να κρυφοκοιτάξει στο αύριο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ζούμε παράξενες μέρες. Υπόγειες αλλαγές και υπέργειες ανακατατάξεις χτίζουν με ή χωρίς εμάς το μέλλον μας. Δυνάμεις ανακατατάσσονται και συγκεντρώνονται για την μεγάλη αναμέτρηση. Ξυπνάει το παρελθόν για να αναταράξει το μέλλον. Και από τους παρατηρητές του σήμερα κανένας δεν κοιτάει μέσα μας. Όλοι κοιτάνε απέξω, στην αγορά. Αλλά η αγορά τόσο με την αρχαία όσο και με την σύγχρονη έννοια της έχει εκπορνευτεί. Η Αγορά του Δήμου και η Αγορά του Χρήματος έχει συγχωνευθεί σε ένα ατελείωτο ανταλλακτήριο ψυχών και συνειδήσεων. Είναι γιατί, αιώνες τώρα, το μέσα μας, η ατομικότητα, ο άνθρωπος και μαζί η συλλογικότητα και η συντροφικότητα χάθηκε, διαλύθηκε, μέσα στην “δι' αντιπροσώπων” βίωση της πραγματικότητας. Ο θάνατος στον νεκροθάφτη, η αρρώστια στην νοσοκόμα, τα σκουπίδια στον οδοκαθαριστή, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη στους λογαριασμούς των ΜΚΟ, η κοινωνία στον πολιτικό εκπρόσωπο και τα όνειρα μας υποθήκη στον τραπεζίτη.

Και ο έρωτας; Χμ! Ο έρωτας δεν χωράει αντιπροσώπους. Μπορεί να χωράει μεσάζοντες, νταβάδες και τσατσάδες αλλά δεν χωράει αντιπροσώπους. Ωστόσο ο εθισμός στην δι' αντιπροσώπων βίωση της πραγματικότητας, κατάφερε να βάλει και εκεί το χέρι του. Εκεί που δεν χωράνε αντιπρόσωποι μπήκαν σκιές και αντανακλάσεις. Ερωτευόμαστε σκιές ανθρώπων και βιώνουμε των έρωτα των άλλων μέσα από την αντανάκλαση τους γιατί απλά ξεχάσαμε να κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια και όλα τα ανθρώπινα κατάματα. Γιατί μόνο όταν μάθεις να κοιτάζεις το θάνατο, την αρρώστια, τα προβλήματα, την κοινωνία και τα όνειρα ο ίδιος – χωρίς αντιπροσώπους – μπορείς να μάθεις να κοιτάζεις και τους ανθρώπους στα μάτια. Και μόνο όταν κοιτάζεις τους ανθρώπους στα μάτια μπορείς να ερωτευτείς πραγματικά. Παρ' όλα αυτά ο έρωτας είναι η μόνη επαναστατική πράξη που άντεξε σε όλες τις εποχές, σε όλες τις συνθήκες, σε όλες τις κοινωνίες. Και άντεξε διαχρονικά ως επανάσταση, ακριβώς γιατί είναι ένα από τα λίγα, ίσως το μοναδικό πράγμα, που δεν χωράει αντιπροσώπους. Σε αυτή την περίπτωση αποφασίζουμε και δημιουργούμε μόνοι με μοναδική κινητήρια δύναμη την επιθυμία και την παρόρμηση. Οι μικρές επαναστάσεις που μας απέμειναν στην εποχή μας είναι αυτές που χωράνε σε ερωτικές και οικογενειακές ιστορίες.

Θέλει πολύ καθαρό ή πολύ θολωμένο μυαλό για να μπορέσει να καταλάβει κανείς τι γίνεται γύρω μας και τι έρχεται μπροστά μας. Αν και είναι δύσκολο να προβλέψεις τις εξελίξεις ένα πράγμα δείχνει να διεκδικεί την αναγνώριση της βεβαιότητας: όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, όλα τα σενάρια είναι πιθανά, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Δεν υπάρχει τίποτα από το σκοτεινό παρελθόν ή από το λαμπερό ουτοπικό μέλλον μας που να αποκλείεται. Όπως επίσης είναι βέβαιο ότι στο βάθος αυτού του σκοτεινού τούνελ που τόσο λίγοι αποφασίζουν για τόσους πολλούς, οι πολλοί είναι αυτοί που θα πάρουν στα χέρια τους την ιστορία.

Όλα τριγύρω μυρίζουν προδοσία, προδοσία από αυτή που μόνο η βία μπορεί να ξεπλύνει και να διορθώσει. Μάταια προσπαθούν, όσοι ακόμα το προσπαθούν, να πείσουν ότι “δεν γίνεται αλλιώς”. Η προδοσία είναι οφθαλμοφανής γιατί κανένα αδιέξοδο στην ζωή και στην κοινωνία δεν λύνεται με άλλο αδιέξοδο. Και όπως στον έρωτα, έτσι και στην κοινωνία και την πολιτική η ζωή διεκδικεί τη θέση της και τα δικαιώματα της. Χωρίς να ρωτάει, χωρίς να νοιάζεται για το πως και το γιατί. Όταν η ζωή διεκδικεί δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Δεν έχω πεισθεί ακόμα πως η κοινωνία μας έχει την δέουσα επαφή με την πραγματικότητα ή τα αντανακλαστικά εκείνα που απαιτούνται για να αντιδράσει όπως της πρέπει σε αυτήν ακριβώς την στιγμή. Ωστόσο, είμαι βέβαιος ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα ξυπνήσει από την νάρκωση του χρόνου και θα διεκδικήσει με απόλυτο και βίαιο τρόπο τα δικαιώματα της. Μπορεί να μην είναι ετούτος ο μικρός τόπος η αφετηρία, μπορεί να μην είναι καν μόνο δικό μας θέμα. Το ξέσπασμα όμως θα έρθει.

Στην δική μου κοσμοθεώρηση κεντρική θέση έχει η εμμονή και η ιδεοληψία του να αλλάξουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε καλύτερο. Ωστόσο στην κοσμοθεώρηση που μοιράζομαι με μια μικρή μειοψηφία άλλων συνενόχων, ποτέ δεν ρωτήσαμε αν ο κόσμος θέλει να αλλάξει και αν ποτέ θέλει να γίνει καλύτερος με τον τρόπο που τον ονειρευόμαστε εμείς. Είμαστε πάντα με την πλάτη στον ιδεολογικό τοίχο μας γιατί οι άλλες κοσμοθεωρίες είναι πιο βολικές, φοριούνται καλύτερα, ταιριάζουν με τα χρώματα του φόβου και τον τρόμου της σημερινής ατμόσφαιρας, δένουν καλύτερα με το δόγμα του “σοκ και δέος” που εφαρμόζουν οι κατοχικές κυβερνήσεις εδώ και στον υπόλοιπο κόσμο. Είναι ευκολότερο να τα βάλεις με τους άλλους από το να κινηθείς ο ίδιος. Είναι ισχυρότερα τα αντανακλαστικά της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης από την επίκτητη συνήθεια της συντροφικότητας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.

Βλέπω πολύ σκοτάδι πριν να έρθει το φως. Αυτό όμως που με τρομάζει είναι η αίσθηση ότι μόνος βλέπω το σκοτάδι και μόνος ονειρεύομαι το φως. Αδυνατώ να βρω και δυσκολεύομαι να επιστρατεύσω την δύναμη να αναζητήσω συμμέτοχους και συνένοχους. Είναι γιατί τριγύρω όλες οι συλλογικότητες μυρίζουν μούχλα από το μακρύ παρελθόν. Όλα τα μορφώματα γύρω από τα οποία θα μπορούσε κανείς να αναζητήσει ένα αποκούμπι συλλογικότητας μυρίζουν ναφθαλίνη που συντηρεί παλιά και πολυφορεμένα ρούχα. Μοιάζει σαν να ετοιμαζόμαστε, αργά και βασανιστικά, για έναν μεγάλο ιδεολογικό και κοινωνικό πόλεμο και να έχουμε ξυπνήσει όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος για να μας συνδράμουν. Φοβάμαι μήπως κάποια μέρα ξυπνήσουμε και στην δίνη των γεγονότων αναγκαστούμε να βρούμε καταφύγιο δίπλα στα φαντάσματα από το παρελθόν.

Μόνη παρηγοριά που απομένει είναι η δύναμη της ζωής και η δύναμη των ανθρώπων, όταν καταφέρουν να κοιτάξουν μέσα τους. Μπορεί τα κράτη, οι επιχειρήσεις και οι τράπεζες να χρεοκοπούν αλλά αυτό που ποτέ δεν χρεοκόπησε, αυτό που ποτέ δεν έχασε την αξία του ήταν η δύναμη των ανθρώπων όταν η μόνη δύναμη που τους απομένει είναι αυτή της ανθρωπιάς. Αυτή η δύναμη κράτησε το μέτωπο των ανθρώπων ψηλά μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε τόπους εξορίας, σε χαλάσματα και μεγάλες καταστροφές. Θα ήταν κρίμα ότι δεν λύγισε μπροστά σε δήμιους, κανόνια και φωτιά να λυγίσει μπροστά σε τοκογλύφους, κατοχικές κυβερνήσεις, σε ομόλογα και επιτόκια.

Ξέρω, είναι δύσκολο για πολλούς ανθρώπους να προβάλλουν στο μέλλον το αβέβαιο παρόν μας. Ωστόσο στην αβεβαιότητα κάθε εποχής υπάρχει πάντα η σιγουριά και η βεβαιότητα που έγκειται στα έσχατα της ανθρώπινης ύπαρξης. Όταν θα έρθει η μεγάλη ώρα στα χέρια των πολλών θα είναι τα πράγματα και η ροή της ιστορίας. Τότε μονάχα ο έρωτας θα ζήσει...

ΓΠΚ
Υ.Γ. 1:

Σταμάτα να καυχιέσαι πως όλα τα είδες
είναι μεγάλη η διαδρομή
το μέτωπο σου δειλιάζει να χαράξει ρυτίδες
σε μια μικρούλα έχεις φωλιάσει ρωγμή
αυτού του κόσμου που ονειρεύεται ακόμα
να γίνει ένα αιώνιο, απέραντο μνήμα
στάσου και φτύσε στου χρόνου το γιόμα
ότι σκεφτείς εδώ είναι όλα χύμα.
Δέσου καλά στο κατάρτι και ασ' τις σειρήνες
να σε φωνάζουν, να σου τάζουν πολλά
άσε τα χρόνια, άσε τους μήνες
να σε γεράσουν όπως ξέρουν καλά
άσε τις μέρες αυτές να σε γεμίσουν φωτιά
έχουνε μνήμη καλή και μας χρεώνουν
μας στέλνουν πίσω της μετάνοιας τα χαρτιά
μας αγαπούν και μας τελειώνουν.

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
θα μείνω εδώ δεν έχω που να κρυφτώ.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
δε προλαβαίνω ούτε καν να σκεφτώ.

Γι' αυτό σου λέω είναι βαριά τιμωρία
να θέλει η νιότη σου να τρέξει μπροστά.
Πείσε την πρώτα ότι δε κάνει αγγαρεία
κι ύστερα τράβα απ' αυτήν χωριστά.
Τρέχα και βρες τις μεγάλες φοβέρες
έχουν κουρνιάσει μες στις ψυχές
και τραγουδούν τις παράξενες μέρες
δίπλα στις τύψεις και οι ενοχές
γίνανε λόγια απλά κι αυτές με φαντασία
γι' αυτό περίεργα απόψε, δε στο 'πα
δεν ικετεύουνε πια γι' αθανασία
με προσευχές και παράξενα κόλπα.
Μη ξεχνάς και μη κερνάς αδικία
τώρα πια ανθρώπους και στιγμές
κράτα στην πάρτη σου τη πιο μεγάλη κακία
είναι θαυμάσιες οι μέρες αυτές.

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
ψάχνω κουράγιο μήπως και ονειρευτώ
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
καλή ευκαιρία μήπως και μαγευτώ.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
έτσι μπράβο να σ'ακούω να μιλάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Τι ωραίο να κλαις και να γελάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να ονειρεύεσαι, να μη ξεχνάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να μη φοβάσαι και να γερνάς.

Active Member

Υ.Γ. 2: Σύντροφοι στο χωριό έχουμε πατάτα। Όποιος θέλει να δει πως φυτρώνει η ζωή μέσα στο βράχο μπορεί να έλθει στο μάζεμα. Η εμπειρία θα σας φανεί χρήσιμη στο μέλλον.

Υ.Γ. 3: Η πρώτη επίσκεψη στην κατοχική Αθήνα μου δημιούργησε τον φόβο ότι οι κάτοικοι της θα αντιληφθούν τα γεγονότα κατόπιν εορτής, ένα βράδυ που θα σχολούν από τα κάτεργα που ο καθένας έχει επιλέξει.

Υ.Γ. 4: Μόνο ο Μορφέας είναι διαθέσιμος και μπορεί να κυκλοφορεί στην Αθήνα με σκοπό την διασκέδαση και την επικοινωνία; Και δεν είναι ΚΑΝ Αθηναίος!

Με μάτια σκυμμένα στο χώμα, θ'αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά ...

Μία ανεπίδοτη επιστολή με αφορμή τα 37 χρόνια από το Νοέμβρη του 1973, της Νίνας Γεωργιάδου

16/11/2010 - 11:59

ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Αγαπημένε μου Διομήδη,





δεν έχω καμιά ελπίδα πως το γράμμα μου θα φτάσει σε σένα.


Είμαι πια μεγάλο παιδί και το παραμύθι για αναστημένους νεκρούς και επουράνιους παράδεισους είναι από χρόνια καταχωνιασμένο στο σεντούκι της παιδικής μου αφέλειας.


Όχι πως έχω πάψει να είμαι αφελής. Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Ίσα-ίσα μάλιστα και τώρα που σου γράφω από μιαν αφέλεια κρατιέμαι για να μην καταρρεύσω.


Δεν περιμένω όμως πως θα σε βρει κάπου ο ταχυδρόμος, πολύ περισσότερο στον παράδεισο. Οι παραδεισένιες θέσεις κοστίζουν χρυσάφι και απευθύνονται σ’ αυτούς που τις πληρώνουν μετρητοίς και τις καταχωρίζουν στο Ε9 με τη βοήθεια βατοπεδινών προσευχών. Κι έπειτα όλοι αυτοί οι καλοί και φερέγγυοι αγοραστές του παράδεισου έχουν τόσο ευτραφή καπούλια που πιάνουν πάνω από δυο θέσεις ο καθένας, με εξαίρεση τον Πάγκαλo, που, μαζί με τα 58 ακίνητα του στο μάταιο τούτο κόσμο, για το επέκεινα έχει κατοχυρώσει ολόκληρο τριθέσιο καναπέ στο πάνθεον των υποψήφιων αγγέλων.


Το μόνο επουράνιο που έμεινε για όσους πορευόμαστε με δάνεια, είναι το γκρίζο πηκτό σύννεφο πάνω απ’ την Αθήνα, μια μαύρη τρύπα και λίγη χωμάτινη βροχή. Χωρίς να συνυπολογίσει βέβαια κανείς την κόλαση που ζούμε, η οποία όμως δεν είναι επουράνια, είναι απολύτως κατουράνια ή μάλλον εντελώς επίγεια.


Φοβάμαι λοιπόν πως κι αυτή η επιστολή μου θα επιστραφεί ως ανεπίδοτη, εκτός αν βρει παραλήπτες όσους κράτησαν την εικόνα σου στη συνωστισμένη, από απώλειες, μνήμη.


Με την ευκαιρία ήθελα να σου πω να μην παρεξηγηθείς αν αυτοί που σε θυμούνται, δεν είναι όσοι θα ‘πρεπε.


Σ’ αυτούς τους μεταμοντέρνους καιρούς που δεν πρόλαβες να ζήσεις, μας περνούν όλους τακτικά από το καθαρτήριο της μνήμης για να ξεχάσουμε ελπίδες, ιστορικούς παραλληλισμούς, ποιητές, τους χαμένους φίλους, το πανανθρώπινο όνειρο, το βουητό των δρόμων που σαλεύουν, τη γεύση της άγουρης προσδοκίας και της ώριμης απαίτησης, το σχήμα και τον ήχο του γέλιου, ακόμα και τα ίδια τα παιδιά μας.


Η θεραπεία είναι αρκετά αποτελεσματική! Αφού να φανταστείς, όταν βλέπουμε πια κάποιον να γελάει, ξέρουμε πως είναι βαριά αθεράπευτος και επιστρατεύουμε τις μάσκες που μας έμειναν από την πανδημία των χοίρων. Όσες φορές οι αποθεραπευμένοι αισθανόμαστε την ανάγκη του γέλιου, όπως στη διάρκεια της διακαναλικής του, τρόπος του λέγειν, πρωθυπουργού μας ή τώρα στις προεκλογικές ομιλίες των καλλικρατικών, σκάμε στα κλάματα.


Και στη λήθη που αφορά τα παιδιά μας έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα. Να σκεφτείς μόνο πως ενώ μια ολόκληρη γενιά – τι λέω εγώ – και την επόμενη και την ακόμα πιο μετά, τις ρίχνουν στα σκουπίδια, εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Ούτε κι εσύ βέβαια καταλαβαίνεις τι σου λέω γιατί έμεινες στην εποχή που η Ελλάδα αντιμετώπιζε τάχα δημογραφικό πρόβλημα, Ε, λοιπόν σε πληροφορώ ότι και τα λίγα παιδιά που γεννήσαμε πρέπει τώρα να τα πετάξουμε στη χωματερή γιατί κοστίζουν στη σωτηρία της πατρίδας. Η τρόπος του λέγειν κυβέρνησή μας τους δίνει μια ακόμα ευκαιρία μέσα από τη συλλογική σύμβαση των 560 ευρώ, να επιβιώσουν τα 45 παραγωγικά χρόνια του βίου τους.


Τέλος πάντων , μη σε ζαλίζω με εντελώς ευτελή και βαρυστόμαχα πράγματα, που εμείς στο κάτω-κάτω τα έχουμε χωνέψει.


Πάντως , κοντά στις άλλες ψευδαισθήσεις που συνεχίζουν να με βασανίζουν, εγώ θα κάνω σαν να πρόκειται να πάρεις στα χέρια σου το γράμμα μου. Μάλιστα είναι σαν να σε βλέπω μπροστά μου, ολοζώντανο. Πριν αρχίσεις να διαβάζεις την παρούσα ασυνάρτητη επιστολή, καθαρίζεις με την άκρη της μπλούζας σου τα μεγάλα γυαλιά σου. Κι ας ξέρω πως έγιναν θρύψαλο όταν έπεσες στην άσφαλτο.


Και κοίτα τώρα πόσο ασυνάρτητη έχω πια γίνει, που κλαίω για ένα ζευγάρι σπασμένα γυαλιά.


Δεν ξέρω αν ως εδώ σου έδωσα λίγο να καταλάβεις πώς είναι η ζωή μας σήμερα, τριανταεφτά χρόνια από τότε που ‘φυγες. Έχουμε αλλάξει κι εντελώς τους κώδικες επικοινωνίας. Να, για παράδειγμα, όταν εσύ φώναζες ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, με το ψωμί τι εννοούσες ακριβώς;
Υποθέτω, να μην υπάρχουν άνθρωποι που το στερούνται. Ε, με χαρά σε πληροφορώ πως ένας στους έντεκα Έλληνες δικαιούται τουλάχιστον δύο φέτες ψωμί στα δημόσια συσσίτια, τρεις στους έντεκα το ζυμώνουν μόνοι τους γιατί έρχεται φτηνότερα, τέσσερεις στους έντεκα μπορούν ακόμα και αγοράζουν φρατζόλες διατίμησης, και δύο στους έντεκα δεν το τρώνε γιατί παχαίνει. Πιθανόν να σου προξενεί εντύπωση η ποσόστοση με βάση το έντεκα και η απουσία από το συνολικό άθροισμα του ενός. Αυτός ο ένας είναι μετανάστης, πρόσφυγας μπορεί και γύφτος, με λίγα λόγια ένας από αυτούς τους λαθρόβιους που μοιάζει σαν να το κάνουν επίτηδες να είναι κυνηγημένοι από τον πόλεμο ή τη φτώχεια, μόνο και μόνο για να σπάνε τα νεύρα του Άδωνη.


Και γι αυτούς όμως μετά το ξύλο, τις διαπομπεύσεις, τον εξευτελισμό πάντα βρίσκονται λίγα φιλεύσπλαχνα ψίχουλα στη χώρα που γέννησε τον ξένιο Ζευ.
Άρα, αγαπημένε μου Διομήδη, ως προς το ψωμί, ο αγώνας σου δικαιώθηκε.


Στο σκέλος της παιδείας τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα. Τώρα, ως και τα εξάχρονα έχουν τουλάχιστον δέκα ώρες παιδεία στα ολοήμερα ιδρύματα και αν συνυπολογίσει κανείς και τις ώρες μελέτης στο σπίτι, υπερβαίνουν τις δώδεκα. Έτσι, θα είναι έγκαιρα και απολύτως προσαρμοσμένα στο μετέπειτα δωδεκάωρο εργασιακό τους ωράριο. Τα μεγαλύτερα ξεπερνούν, όπως είναι φυσικό, τις δώδεκα ώρες σε άθροισμα παιδείας-παραπαιδείας, πράγμα λογικό και απαραίτητο στην εποχή της έκρηξης της γνώσης. Βέβαια αυτή η έκρηξη αποβαίνει πολλές φορές μοιραία. Οι δυσπροσάρμοστοι έφηβοί πάσχουν μαζικά από κατάθλιψη, ενώ τα εξάχρονα αποκτούν πρόωρα τικ παρότι προέβλεψαν γι αυτά την ηλεκτρονική αλάνα.


Η οπωσδήποτε σοσιαλιστική και τρόπος του λέγειν κυβέρνησή μας έχει μάλιστα καθιερώσει τη δια βίου μάθηση κι έχει ενισχυθεί, έτσι, η επιχειρηματικότητα. Είναι τόσο συγκινητικό να βλέπεις να τονώνεται η αγορά, να ανοίγουν νέα μαγαζιά εμπορίας γνώσεων, σε ποικίλες συσκευασίες (one size, transsexual, μιας χρήσης, για μεγάλα μεγέθη κλπ) διαψεύδοντας πανηγυρικά όσους αθεράπευτα αντικαθεστωτικούς μιλάνε για πανδημία λουκέτων.


Αν τώρα σε όλα αυτά προσθέσει κανείς την ευρύτερη παιδεία που προσλαμβάνει μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες ο πολίτης κάθε ηλικίας , από το τρυφερό βρέφος ως τον ώριμο ανασφαλή του ΙΚΑ, έχουμε ένα πλέγμα παιδείας από το οποίο δύσκολα ξεφεύγει κανείς


Άρα, αγαπημένε μου Διομήδη, ως προς το σκέλος πεδία, όχι παιδοία, συγνώμη πεδύα, τέλος πάντων παιδεία ήθελα να πω, δεν θα είχες σήμερα κανένα απολύτως παράπονο.


Στο τελευταίο μέρος του τρίπτυχου αιτήματος – την ελευθερία – η δικαίωση ξεπερνά κάθε φαντασία. Φτάνει να σου πω ότι δεν υπάρχει πια υπουργείο δημόσιας τάξης!


Ναι, ναι, ξέρω ότι δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, παρ’ όλα αυτά είναι μια πραγματικότητα. Περιττεύει στις σημερινές συνθήκες ώριμης στάσης του πολίτη το υπουργείο που είχε ταυτιστεί με τη δίωξη του φρονήματος, τη λογοκρισία, το σάπισμα στο ξύλο κλπ κλπ.


Τώρα έχουμε υπουργείο προστασίας του πολίτη!


Μόνο αυτό σου λέω: όταν κάποιος παραμένει ασυγχώρητα ανώριμος, πέφτει μόνος του πάνω στις ζαρντινιέρες και μωλωπίζεται μέχρι να αισθανθεί ότι ωρίμασε. Δεν είναι συγκλονιστικό; Ένας σοφός συνδυασμός της πράσινης ανάπτυξης και της ωρίμανσης του πολίτη. Βέβαια η ζαρντινιέρα μετά γίνεται μια αηδία, αλλά όλα έχουν ένα κόστος. Όχι, χαρακίρι ακόμα δεν κάνουμε, φαντάζομαι όμως πως είναι θέμα χρόνου. Σε κάποιες (ευτυχώς σπάνιες) ακραίες περιπτώσεις, οι θεματοφύλακες της δημοκρατίας ψεκάζουν τους απείθαρχους με παρασιτοκτόνα, όπως έκανε η μάνα σου με την τριανταφυλλιά που είχε στο δίμετρο μπαλκόνι και που τελικά μαράθηκε γιατί δεν είχε πια κουράγιο ούτε να την ποτίσει από τότε που ‘φυγες.


Α, να μην το ξεχάσω! Θυμάσαι την ταλαιπωρία για μια φωτογραφία ταυτότητας στην εποχή σου της ισχνής τεχνολογίας; Ε λοιπόν άκου. Κάθε δέκα μέτρα τώρα μια υπερσύγχρονη κάμερα σου τραβάει δέκα φωτό το δευτερόλεπτο. Αυτό είναι λίγο αγχωτικό βέβαια. Πρέπει να προσέχεις συνέχεια την πόζα σου γιατί δεν είναι και ωραίο να βγαίνεις στην αναμνηστική σαν παρασάνταλο. Εγώ πάντως προσέχω. Περπατώ συνέχεια στητή, μ’ ένα ελαφρά αινιγματικό και συνάμα αδιόρατα σεξουαλικό χαμόγελο γιατί είναι η πόζα που μου πάει. Πάντα βέβαια υπάρχουν και οι κομπλεξικοί που επικρίνουν το μέτρο. Υποθέτω βάσιμα γιατί τους λείπει η φωτογένεια.


Και επιπλέον. Τώρα, με την ανάπτυξη της κινητής τηλεφωνίας και του ΓΟΤΕ (Γερμανικός Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδας) ναι, ναι του πάλαι ποτέ ΟΤΕ, το καθεστώς μάς έχει εφοδιάσει με εύκολης απομνημόνευσης τετραψήφια νούμερα στα οποία μπορεί ο υπεύθυνος πολίτης να αναφέρει όσους καπνίζουν, όσους γελάνε, όσους ελπίζουν. Διαβάζοντάς το, φαντάζομαι πόσο παλιομοδίτικη θα σου φανεί και σένα η μαύρη κουκούλα.


Αν όλα αυτά δεν αποδώσουν, τους - ευτυχώς ολοένα και λιγότερους - ταραξίες, το υπουργείο προστασίας του πολίτη τους παραπέμπει στο λαϊκό δικαστήριο των τηλεπαράθυρων, όπου εκεί πια διαπομπεύονται ολοκληρωτικά από τους ξεφωνημένα αντικειμενικούς δημοσιογράφους που τώρα ασκούν και το λειτούργημα των διαφωτιστών της νέας εποχής, σε συνεργασία βέβαια πάντα με τους πολιτικούς λειτουργούς. Ειδικά όσοι έχουν την τύχη να τους παραλάβει για διαφώτιση ο Καψής με την ευθύβολη κριτική του ή ο Πάγκαλος – μ’ εκείνη τη γουργουριστή από το υγροποιημένο λίπος φωνή του – τους σιχαίνεται και η μάνα τους. Τόσο ανώφελους και επιζήμιους τους παραδίδει η επιχειρηματολογία τους στην ώριμη κοινή γνώμη.


Η κατάκτηση της ελευθερίας είναι πλέον τόσο εμπεδωμένη ώστε - θα σου το πω και μη σκάσεις κι εσύ στα κλάματα - στη φετινή πορεία του πολυτεχνείου μπροστάρης θα είναι, ως παλαίμαχος της εξέγερσης, ο ίδιος ο υπουργός του υπουργείου προστασίας του πολίτη, μαζί με τον Ανδρουλάκη που η κατεύθυνση του λυκοπιάσματός του τον βοηθά να ατενίζει πάντα μπροστά, με αισιοδοξία προς το μέλλον, καθώς και μια τιμητική φρουρά τουλάχιστον δέκα χιλιάδων ένστολων.


Δυστυχώς, σύμφωνα με βάσιμες αν και ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, στην πορεία δε θα συμμετάσχει ο τρόπος του λέγειν πρωθυπουργός της τρόπος του λέγειν χώρας γιατί είναι κουρασμένος από το μαραθώνιο στον οποίο τον χτύπησαν τα καινούρια πορτοκαλί σκαρπίνια.


Με δικαιωμένο λοιπόν συνολικά το κύριο σύνθημα της εξέγερσής του Νοέμβρη ,πιστεύω αγαπημένε μου Διομήδη, να αισθάνεσαι κι εσύ δικαιωμένος.
Έτσι αισθάνθηκαν και κάποιοι από τους συμμετέχοντες στην ‘αυλή του φθινοπώρου’ και δικαιολογημένα εξαγόρασαν το αίμα μιας ολόκληρης γενιάς με μια θέση ευρωπαϊκού επιτρόπου, υπουργού, βουλευτή, γενικού γραμματέα και ούτω καθεξής.


Γι αυτό σου εξήγησα πώς έχει σήμερα η κατάσταση, για να μη βιαστείς να τους χαρακτηρίσεις ενεχυροδανειστές της ιστορίας ή παραχαράκτες ή πουλημένους ή γιαλαντζί επαναστάτες.


Ίσα-ίσα μάλιστα που και σήμερα δίνουν έναν αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας, η οποία παρέλειψα να σου πω ότι περνά δυσκολούτσικες ώρες.


Στο λέω έτσι χαϊδευτικά για να μη σε τρομάξω. Όχι τίποτα φοβερό, όχι. Μη βάζεις κακό με του νου σου. Απλώς έχουμε χρεοκοπήσει, ξαναγίναμε αποικία του κερατά, μετά τους Αμερικάνους οι Γερμανοί ξανάρχονται, οι μισθωτοί γίνανε σκλάβοι, οι μεροκαματιάρηδες κατατάσσονται στο μεγάλο στρατό της ανεργίας, οι συντάξεις εξαερώνονται, στα νοσοκομεία χειρουργούν χωρίς αναισθητικό, οι δανειολήπτες αυτοκτονούν, τα παιδιά μας τα ρίχνουμε στη χωματερή (αυτό στο είπα ήδη), οι γέροι ψάχνουν για παράταιρα παπούτσια και σάπια λάχανα στα σκουπίδια, η χώρα μοιράζεται σε δεκατρία καντόνια, ή πασαδιλίκια ή σατραπείες, ή περιφέρειες, ο δημόσιος πλούτος έχει ξεπουληθεί και όσος απέμεινε είναι στις μικρές αγγελίες της χρυσής ευκαιρίας, ο Γιωργάκης μας απειλεί με εκλογές, πέντε μέτρα πιο κάτω απ’ το πολυτεχνείο οι χρυσαυγίτες γίναν δημοτικοί σύμβουλοι, όλοι είμαστε πολύ χαρούμενοι και ανεβασμένοι και σκάμε από τα κλάματα κι εγώ παράλληλα φροντίζω να κρατώ αυτό το ελαφρά αινιγματικό και συνάμα αδιόρατα σεξουαλικό χαμόγελο μου.


Αγαπημένε μου Διομήδη,


σου έγραψα αυτό το γράμμα πριν ολοκληρωθεί η θεραπεία μου στο καθαρτήριο της μνήμης και σε ξεχάσω εντελώς.


Συγχώρεσέ μου τους δυσνόητους νεολογισμούς αλλά πρέπει να ξεφύγω από την ξύλινη γλώσσα, πρέπει να συμβαδίσω με την εποχή μου. Με πολύ κόπο, νομίζω ότι το έχω καταφέρει. Σου περιέγραψα με αδρές γραμμές τη χώρα που θα ζούσες αν δεν βιαζόσουν τόσο να φύγεις, χωρίς να αναφέρω ούτε μια φορά τη λέξη ιμπεριαλισμός, εκμετάλλευση, πλουτοκρατία. Δεν είπα καν μια φορά τη λέξη μαλακία. Πώς θα μπορούσα άλλωστε αφού η ζωή μας σήμερα δεν έχει πια σχέση με όλ’ αυτά.


Φίλα μου τον Ιάκωβο, τη Σταματίνα, το Νίκο, το Μιχάλη, τον Αλέξη και όσους έφυγαν πρόωρα από εξοστρακισμό, εκπυρσοκρότηση ή σιδηρολοστό. Πες το σε όλους να χαρούν, πως ο αγώνας επιτέλους δικαιώθηκε.


Δεν θα σου στείλω το γράμμα με κούριερ γιατί φοβάμαι μην το απενεργοποιήσουν.


Θα το βάλω σ’ ένα μπουκάλι και θα το αφήσω να αρμενίζει στη ρυπαρή θάλασσα, ελπίζοντας πως με τόσα εκατομμύρια ναυαγούς, κάποιος θα το βρει και θα στο επιδώσει.




Νίνα Γεωργιάδου




16 Νοέμβρη, 2010

http://www.alfavita.gr/

Παναγιώτατε;

Αν συνεχίσεις να λες αυτά που λες για εμένα, δήμαρχος δεν εκλέγεσαι. Να ξέρεις ότι αν δεν ανακαλέσεις, όσο ζω θα σε πολεμάω και δεν πρόκειται να δεις δήμο σε όλη σου τη ζωή

Είμαι τεράστιος, είμαι ουρανός, είμαι ο ένας ο σπουδαίος και ο λατρεμένος
Δεν είμαι απόμακρος, ούτε ψυχρός, μπροστά απ' τις κάμερες σου γνέφω λιγωμένος
Είμαι ένας άξεστος, είμαι ένας θριάμβος, είμαι ασταμάτητα ερωτοχτυπημένος
μη με φοβάσαι, μη με φοβάσαι,
είσαι δικιά μου όσο πιο βαθιά κοιμάσαι
Κύριε ευλόγησε τις ζόρικες καριέρες μας και τα κρυφά πολυτελή μας καταφύγια
Με δόξα στόλιζε τις νύχτες και τις μέρες μας, να ξελογιάζουμε νεκρά ακροατήρια
Κύριε σήκωνε ψηλότερα τις μύτες μας, κάνε τα μούτρα μας να αστράφτουνε μυστήρια
Με χρήμα γέμιζε τις μέρες και τις νύχτες μας να ξελογιάζουμε νεκρά ακροατήρια
Είμαι Θεός, σκιά λαμπερή
Είμαι Θεός, μια ανοιγμένη πληγή

Είμαι υπέροχος και ταπεινός, ο ήρωας ολονών ο αγαπημένος
Είμαι ευαίσθητος και τρυφερός, όποιο σκουλήκι με ενοχλεί στο διάολο το στέλνω
Είμαι ένας άξεστος, είμαι ένας θρίαμβος, είμαι ένας θρίαμβος χρυσός και πλατινένιος
Όσοι κι αν είστε σας περιμένω, για την πατρίδα και την τέχνη απ' την κούνια μου φτιαγμένος
Κύριε ευλόγησε τις ζόρικες καριέρες μας και τα κρυφά πολυτελή μας καταφύγια
Με δόξα στόλιζε τις νύχτες και τις μέρες μας, να ξελογιάζουμε νεκρά ακροατήρια
Κύριε σήκωνε ψηλότερα τις μύτες μας, κάνε τα μούτρα μας να αστράφτουνε μυστήρια
Με χρήμα γέμιζε τις μέρες και τις νύχτες μας να ξελογιάζουμε νεκρά ακροατήρια
Είμαι Θεός, σκιά λαμπερή
Είμαι Θεός, μια ανοιγμένη πληγή


Ξημερώνει... Που να κρυφτώ; Μα δεν αντέχω, δεν αντέχω, δεν αντέχω τόσο φως.

Κάνε πίσω ήρθε ο καιρός να ξεχάσεις - Patty

Αφιερωμένο στους εξεγερθέντες νέους στο Λονδίνο. Σημειώστε ότι το μέλλον των κινητοποιήσεων υποχρεωτικά θα περάσει από κει.



Ψήφος στα "βλαμμένα": το Κουτί της Πανδώρας

12/11/2010

της Ρίκας Βαγιάνη

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να γεμίσουν τα άδεια σακούλια με λαχταριστά ψηφο-φασούλια, υποψήφιοι και κόμματα απευθύνουν συγκινητικά διαγγέλματα στη νεολαία.

Αυτό που λένε είναι: «Κάνουμε έκκληση στο πιο ζωντανό κομμάτι της Ελλάδας, τα νιάτα μας και τα καλούμε να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου». Αυτό που εννοούν είναι: «έχουμε πάθει το χουνέρι της αρκούδας, το πελατειακό-κομματικό μαγαζάκι μας κλείνει, ξεμένουμε από πελάτες, τσακιστείτε κωλόπαιδα να ρίξετε καμιά ψήφο, κακομαθημένα, ηλίθια, που μου θέλετε και αποχή, βλαμμένα, έ βλαμμένα». Ή, κάπως έτσι. Μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας.

Να ‘μαστε λοιπόν, τραγική ειρωνεία, να πέφτουμε στην ανάγκη τους. Τα γεννάμε χρεωμένα. Τα μεγαλώνουμε μέσα στα νεύρα. Τα ταΐζουμε σκουπίδια. Τα μαθαίνουμε παπαγαλία, αντί για γράμματα, τα διδάσκουμε κουραδομαγκιές κι όχι αυτάρκεια. Τα βάζουμε να καταναλώνουν γαβγίσματα αντί για μουσική, ντόπα αντί για αθλητισμό, βρώμα, αντί για φύση. Τους υποθηκεύσαμε τις σπουδές, τη γλώσσα, το μέλλον, τα ίδια τους τα νιάτα και τώρα;

Τώρα τα παρακαλάμε να έρθουν να ψηφίσουν, να διατηρήσουν κάπως, με την αριθμητική τους συμβολή, την αξιοπιστία του συστήματος. Τα έχουμε τρομερή ανάγκη, βασικά, πεθαίνουμε χωρίς αυτά, όπως πεθαίνει κάθε χώρα αν της στερήσεις τα νιάτα της. Κάναμε πραγματικά, ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να τα ακυρώσουμε ως εκεί που δεν παίρνει παρακάτω. Τα βαλσαμώσαμε στα κουτάκια με την ταμπέλα «νεανικά κοινά»: αυτά που, απλώς καταπίνουν τηλε-ώρες, για να τις εξαργυρώσουν αυτιστικά στο παιχνιδάδικο-αυτοκινητάδικο-πολυκαταστηματάδικο της επόμενης γωνίας. Για να διασκεδάσουμε, τα ντύναμε με τα καλά τους και τα στέλναμε στη Βουλή των Λοβοτομημένων Εφήβων, να βγάζουν λόγους-καρικατούρες των ηλιθιοτήτων που ακούν εδώ κι εκεί. Για να τα μαλώσουμε, τα ξεχέζαμε ως μπαχαλάκηδες, ανερμάτιστους, χούλιγκανς, συμμοριτάκια, πρεζόνια, ή, απλώς, ούφο. Στο τσακίρ κέφι, τραβάγαμε και κανένα κουμπούρι και τα καθαρίζαμε εν ψυχρώ, να μάθουν να βγάζουν γλώσσα, παιδάκια πράγμα.

Και τώρα; Σερνόμαστε στα πόδια τους, παρακαλώντας τα να περπατήσουν, έστω και σερνάμενα, μέχρι την κάλπη. Είναι τέτοια η απόγνωση των κομμάτων, που δεν κάθονται μισό λεπτό να σκεφτούν, τι πραγματικά μπορεί να γίνει αν, πάνω στην αναμπουμπούλα, καταφέρουν και «ξυπνήσουν», πολιτικά τουλάχιστον, τη νεολαία. Δεν τους έχει μιλήσει ποτέ κανείς για το «κουτί της Πανδώρας;» (σόρι Βάξ, δεν εννοώ την εκπομπή, ή το web-τσαρδί σου: Εννοώ το κανονικό, «κουτί», αυτό που άνοιξε η μικρή με τη χλαμύδα, και τους πήρε ο διάολος όλους μαζί τους αρχαίους).

Προσωπικά, δεν ξέρω τι πρέπει να φοβούνται περισσότερο οι μαρκετίστες της ψηφοθηρίας: το ενδεχόμενο να τους γράψουν στα παλιά τους οι πιτσιρικάδες και να μην εμφανιστούν-ούτε αυτήν την Κυριακή- στα εκλογικά τμήματα; Ή την πιθανότητα να εμφανιστούν; Και να μας πουν, φηφίζοντας, τι ακριβώς σκέφτονται για μας;

http://www.protagon.gr/

Σχόλιο για τις εκλογές - Τρομάξτε τους ήδη φοβισμένους δεσμώτες

Για τον φόβο
Και ο πιο μεγάλος φόβος μου

Φοβάται μη και δεν τον φοβηθώ.

“Πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε” του Γιάννη Αγγελάκα

Nope

http://www.ithacanet.gr/article/για-το-«οχι»-του-2010

Ανάμνηση φοιτητική

Κι ο ζων-νεκρός της μνήμης μας μια πτήση στον αιθέρα στο χάος και στο όνειρο απελπισία χορτάτος

Υποδουλωμένος ... αντιστέκομαι

Κάτι σαν απάντηση στον φίλο wgibson, που πριν από λίγες μέρες ανέβασε στο fb ένα κείμενο από την lifo με τον ειρωνικό τίτλο Αντιστασιακοί ... υπόδουλοι http://lifo.gr/mag/columns/3328. 

Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού

Από τον Δημήτρη Τσεκούρα
Αγαπάω πολύ το Κράτος και την Εξουσία. Φροντίζουν για εμάς και θέλουν το καλό μας. Και γι' αυτό το τρυφερό και άδολο αίτιο αποκηρύσσουν τώρα την κατανάλωση και το ρούφηγμα του εωσφορικού καπνού. Παντού. Ακόμη και μέσα στα ύποπτα καφενεία και τα ακόμη πιο ύποπτα bar.

Εκεί που κατά κανόνα συχνάζουν τα πλέον βδελυρά και αποσυνάγωγα υποκείμενα: καταθλιπτικοί, μανιοκαταθλιπτικοί, άνθρωποι μόνοι τους, ηθοποιοί, ποιητές, συγγραφείς, μελλοντικοί ή πρώην αποτυχημένοι αυτόχειρες και κάτι άλλα ανθρώπινα ζωύφια -ακόμη πιο αποκρουστικά αυτά-, που τους αρέσει ο έρωτας και πάνε εκεί μπας και τον συναντήσουν μεθυσμένο και ντυμένο με αντρικά ή με γυναικεία ρούχα.

Αγαπάω πολύ το Κράτος και την Εξουσία. Τους αγαπώ πάνω απ' όλα για το αγαθό των προθέσεών τους.

Μακριά από τον καπνό, λένε. Τζιζ! Καίει!

Είμαι ευκολόπιστος άνθρωπος και πείθομαι με τα επιχειρήματά τους:

Προκαλεί γήρανση του δέρματος, λένε. Φριχτό πράγμα. Ποιος θέλει, αλήθεια, να χαϊδέψει ένα γερασμένο και καπνισμένο δέρμα;

Αδυνατίζει το σπέρμα, ουρλιάζουν. Πράγμα ολέθριο και εγκληματικό. Πώς θα φτάσουν στον Ωραίο Κόσμο οι ωραίοι και χρήσιμοι απόγονοι;

Προκαλεί έμφραγμα και εγκεφαλικά επεισόδια, κραυγάζουν. Καημένη καρδιά! Φτωχέ νου! Αλήθεια, πώς γίνεται να αγαπήσεις με τη μισή καρδιά σου καμένη και να σκεφθείς με τον μισό σου εγκέφαλο καμένο;

Βλάπτει σοβαρά τους γύρω σας, ωρύονται. Πο, πο! Απομακρύνεστε από τη μεταξύ σας επικοινωνία καπνίζοντας, δεν το καταλαβαίνετε;

Γι' αυτό λοιπόν, κομμένος ο καπνός. Τα τσιγάρα τέρμα! Βρείτε κάτι άλλο να ρουφάτε. Βρείτε κάτι άλλο να απασχολεί τα ταραγμένα σας δάχτυλα.

Μετρημένα και σοφά και δίκαια επιχειρήματα! Ακλόνητα!

Σκύβω το κεφάλι μου λοιπόν.

Και πεπεισμένος πέφτω για ύπνο.

Και βλέπω ένα πολύ αλλόκοτο όνειρο.

Ενα σκόρπιο όνειρο.

Που μοιάζει με video clip.

Το όνειρο το βαφτίζω Η Παρέλαση.

Μία Χορεία Ηρώων.

Μπροστά μπροστά και σαν σημαιοφόρος η κυρία Μπλανς Ντυμπουά. Θολωμένα μάτια, τσιγάρο στο χέρι της, περιμένει την τελευταία της ελπίδα, τον Μιτς. Μαυροφορεμένος δίπλα της ο Γιώργος Χειμωνάς. Μόλις έχει τελειώσει τον Εχθρό του Ποιητή. Αισθάνεται ταραγμένη ανακούφιση και ανάβει ένα τσιγάρο με την κάφτρα του προηγούμενου.

Κάποιος τον σκουντάει στον ώμο. Είναι ο Νικ Κέιβ. Του ζητάει τσιγάρο. Ο Χειμωνάς τού λέει δεν έχω άλλο, αλλά μπορούμε να καπνίσουμε αυτό το τελευταίο μαζί, καλέ μου φίλε. Τραβάνε μια δυνατή ρουφηξιά και γαληνεύουν. Θέλω κι εγώ, θέλω κι εγώ, λέει ένας σεβάσμιος, διοπτροφόρος κύριος από δίπλα τους. Είναι ο Κάρολος Κουν. Ο Γιώργος Χειμωνάς και ο Νικ Κέιβ ταράζονται. Μόλις τελείωσε το κοινό τους τσιγάρο και δεν έχουνε άλλο. Χαρούμενη και με κατακόκκινα χείλια μια μελαχρινή κούκλα εμφανίζεται σαν από το πουθενά και τους λέει Εχω εγώ. Κουβαλάω πάντοτε τουλάχιστον δύο πακέτα στην τσάντα μου. Είναι η πάντοτε στην ώρα της Μαλβίνα. Ανοίγει τα πακέτα της. Κάθονται όλοι κυκλικά και παίρνουν όλοι από ένα. Χαίρονται και αρχίζουν όλοι μαζί να τραγουδάνε.

Τι σου 'κανα και πίνεις τσιγάρο το τσιγάρο...

Το τραγούδι λες και γίνεται μαγνήτης.

Ανθρώπινες φιγούρες αρχίζουν και συρρέουν.

Ενας ωραίος νέος, που μόλις τον παράτησε η κοπέλα του και θέλει να καπνίσει. Μια γριά τσιγγάνα μάγισσα, σαν σύγχρονη Κασσάνδρα, που της είναι αδύνατον να διαβάσει το μέλλον αν δεν την έχει πρώτα ζώσει ο ιερός της καπνός. Ο Τζέιμς Τζόις περνάει ξυστά από δίπλα τους. Με τον Οδυσσέα του, χειρόγραφο, υπό μάλης. Ενα τσιγάρο κρέμεται στα στεγνά του χείλια. Εχει αγωνία. Τρέχει να βρει εκδότη. Κάποια μοντέλα τού Τσαρούχη που έρχονται να ξαποστάσουν για λίγο από το ποζάρισμα στον Δάσκαλο και χρειάζονται μια μικρή και καταπραϋντική δόση νικοτίνης. Ενα αηδόνι που είναι ντυμένο άνθρωπος και το λένε Εϊμι Γουαϊνχάουζ.

Ο Αϊνστάιν, ο Μαρωνίτης μαζί με τη Νέκυια του στα νέα ελληνικά, ο υπεράνθρωπος Νταλί, ο διάσημος και μεγαλειώδης πορνοστάρ Κεν Ρίκερ που μόλις ετελείωσε, ένας ταραγμένος νέος που ισχυρίζεται πως του αποκαλύφθηκε ο Θεός και από τότε τον ζωγραφίζει πάνω σε τοίχους εκκλησιών, μία μάνα που το παιδί της σκοτώθηκε με μηχανή, ένας ιδρωμένος κύριος που τον κυνηγάνε για χρέη, ένας έφηβος που μόλις έκανε την πρώτη του κοπάνα από το σχολείο και φοβάται μην τον δούνε, δύο ηθοποιοί που κουράστηκαν να προβάρουνε τον Βλαδίμηρο και τον Εστραγκόν και ο σκηνοθέτης τούς χάρισε ανάπαυλα δέκα ολόκληρων λεπτών...

Ολοι αυτοί κι άλλοι τόσοι τρέχουν να καπνίσουν μέσα στο σκόρπιο μου όνειρο.

Να καπνίσουν μπας και ηρεμήσουν.

Ξυπνάω κάθιδρος.

Και αναρωτιέμαι: Βρες μπας και οι αγαπημένοι μου φίλοι Κράτος και Εξουσία δεν ξέρουν τι τους γίνεται; Αλλά είναι ποτέ δυνατόν, σκέφτομαι αναστατωμένος, να μην ξέρουν αυτοί; Αυτοί είναι σοφά πρόσωπα. Καλοντυμένα. Φρεσκοξυρισμένα πάντοτε. Πεντακάθαρα, και ξέρουν τι θα πει κάθαρση. Οχι σαν τους άλλους τους αλήτες που είδες στον ύπνο σου, λέω στον εαυτό μου τρομαγμένος και κουκουλώνομαι με το σεντόνι μου και προσπαθώ να κοιμηθώ ξανά.

Αυτοί έχουν δίκιο, σκέφτομαι, αυτοί έχουν δίκιο: το Κράτος και η Εξουσία.

Οι παντοτινοί Φίλοι τού Ανθρώπου.

Ο ύπνος αρχίζει και με παίρνει ξανά και θολωμένος σκέφτομαι: Είναι Σεπτέμβριος, η καινούργια θεατρική σεζόν όπου να 'ναι ξεκινάει. Πρέπει επειγόντως να στείλω επιστολή στο Κράτος και στην Εξουσία. Να μην το ξεχάσω: Ολοι σχεδόν οι ήρωες του Πίντερ, του Τενεσί Ουίλιαμς, του Ευγένιου Ο'Νιλ και άλλων τοιούτων καπνίζουνε. Και όχι μόνο καπνίζουν, αλλά το απολαμβάνουν κιόλας οι αδιάντροποι. Πρέπει λοιπόν να προτείνω -όσο είναι καιρός, δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο- στους επιστήθιους φίλους μου Κράτος και Εξουσία να απαγορεύσουν από εδώ και στο εξής το ανέβασμα των ακατονόμαστων έργων των προαναφερθέντων κυρίων. Είναι κακά πρότυπα, αποτρόπαια πρότυπα... Και βλάπτουν τόσο πολύ τη διαπαιδαγώγηση των ασταθών νέων αλλά και κάτι άλλων ταλαντευμένων γεροντότερων...

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=23/10/2010&c=vivlio

        

Επείγον μήνυμα ... από το παρελθόν

Αποκαλύπτικά Ι (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)
Ο Γρ. Ψαριανός, υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής με τη «Δημοκρατική Αριστερά» του Φ. Κουβέλη, που συνεργάζεται και με το ΠΑΣΟΚ σε άλλες περιφέρειες και σε δήμους, (π.χ. Αθήνα, Θεσσαλονίκη) προτείνει την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, («Αυγή» 15/10/2010). Η πρότασή του είναι η γνωστή επικίνδυνη θέση του οπορτουνισμού για αποποινικοποίηση των ναρκωτικών. Είναι έκφραση και της σαπίλας που υπάρχει σε αυτό το χώρο.

Κάθε λαϊκή οικογένεια, και ιδιαίτερα αυτή που έχει παιδιά και νέους, πρέπει να καταδικάσει απερίφραστα αυτήν τη θέση. Το ΚΚΕ και οι υποψήφιοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» υποστηρίζουν τη μαχητική λογική της νίκης σε βάρος της τοξικομανίας, το δικαίωμα όλων των χρηστών να ενταχτούν καθαροί στην κοινωνία. Η ένταξη στην πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής είναι αποφασιστικός παράγοντας, για να μείνει η νεολαία μακριά από τα ναρκωτικά. Τα ιδανικά για τη δημιουργία κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση οπλίζουν τις συνειδήσεις.

ΟΧΙ σε όλα τα ναρκωτικά, ΟΧΙ στο διαχωρισμό μαλακών - σκληρών, ΟΧΙ στην αποποινικοποίηση του χασίς, στην πληθώρα των προγραμμάτων υποκατάστασης που συντηρούν το πρόβλημα. Αγώνας για:

• Δημιουργία πανελλαδικού δημόσιου φορέα, με αποκλειστικά δωρεάν παροχή υπηρεσιών πρόληψης, απεξάρτησης, κοινωνικής επανένταξης, στο πλαίσιο του καθολικού δημόσιου συστήματος Υγείας - Πρόνοιας με επαρκές επαγγελματικό και επιστημονικό προσωπικό χωρίς τη συμμετοχή των ιδιωτών.

• Θέσπιση προγράμματος για την εφαρμογή πρωτογενούς πρόληψης, που θα στοχεύει στα αίτια και όχι στα αποτελέσματα της τοξικομανίας, που αφορά στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην οικογένεια, στον πολιτισμό, στα ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, στα ΜΜΕ, στο στρατό, στην ψυχαγωγία, στον ελεύθερο χρόνο.

• Καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο της πρόληψης, της απεξάρτησης και της κοινωνικής επανένταξης.

• Εξοντωτικές ποινές στους εμπόρους. Ειδικευμένο Σώμα δικαστών για την αντιμετώπιση των θυμάτων των ναρκωτικών.

Αποκαλυπτικά ΙΙ (Ριζοσπάστης 20/10/2010)

«Ο Γ. ΨΑΡΙΑΝΟΣ, υποψήφιος περιφερειάρχης της «Δημοκρατικής Αριστεράς» του Φ. Κουβέλη που συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ στο Δήμο Αθήνας και Θεσσαλονίκης, είπε στη ΝΕΤ ότι οι εκλογές δε γίνονται για τη λαϊκή επανάσταση. Τι θέλει να πει; Καπιταλισμό έχουμε, πρέπει να προσαρμοστούμε! Οταν δε, ρωτήθηκε τι θα κάνει π.χ. για το Λαύριο, απάντησε ότι θα το μετατρέψει σε λιμάνι ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών και έτσι θα αναπτυχθεί. Ο,τι, δηλαδή, σχεδιάζει η κυβέρνηση. Δηλαδή, ο Ψαριανός δηλώνει καθαρά ότι στις εκλογές ο λαός δεν πρέπει να ψηφίσει με κριτήριο τα προβλήματά του στη δουλειά και στη ζωή, ούτε καν να εντάξει την ψήφο στην πάλη κατά της αντιλαϊκής πολιτικής. Αλλωστε, μίλησε για «αυτοδιοικητικά κριτήρια», δηλαδή φτιασιδώματα δήθεν στο πλαίσιο του συστήματος. Το αποκαλύπτει, άλλωστε, και η πρότασή του για το Λαύριο. Επιχειρηματική ανάπτυξη των εφοπλιστών».

Και η αυτοκριτικη του Πραχτορα.

Με πλέρια συναίσθηση του χαφιέδικου ρόλου μου ομολογώ πως έσφαλα σε δύο πρόσφατες τοποθετήσεις μου και μάλλον με υποσυνείδητη πρόθεση, για να βλάψω καίργια τα συφέροντα της εργατικής τάξης και να βάνω ταφόπλακα στις καταχτήσεις των εργαζόμενων και του λαού.

Είμαι ένα πρεζόνι που τάχτηκε στην υπηρεσία του ξένου και ντόπιου κεφάλαιου και το μόνο που με κόφτει είναι να γλείψω κανένα κόκαλο των εφοπλιστάδων και να βγάλω τη δόση μου. Ζήτησα την αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών που, αν εφαρμοστεί, θα μηδενίσει τις τιμές στο λαθρεμπόριο (μιας και οι χρήστες θα παίρνουν τη δόση τους στα νοσοκομεία) κι έτσι θα χαλάσει η μανέστρα της παράνομης διακίνησης και θα εκμηδενιστεί η παρελκόμενη εγκληματικότητα. Αυτό θα είναι εγκληματικό για την εργατική τάξη και τους νέους ανθρώπους και επίσης ίσως να χάσουν τη δουλειά τους τα βαποράκια της κομσομόλ. Πολύ σωστά κάνει και με κατακεραυνώνει το κεντρικό όργανο της κα γκε μπε, ο Ριζοσπάστης. Θα είναι τραγικά τα αποτελέσματα και για τα οικονομικά του κόμματος που, ως γνωστόν, μαζί με τους μπάτσους πουλάει την ηρωίνη, όπως διαβάζουμε στους τοίχους.

Δεύτερο μεγάλο ολίστημα του υποφαινόμενου λακέ της αστικής τάξης και γνωστού πράχτορα των εφοπλιστικών συμφερόντων ήταν η πρόταση για μεταφορά του λιμανιού της ακτοπλοΐας στο Λαύριο, πράξη ολότελα αντιλαϊκή αφού αβγαταίνει το μπεζαχτά των εφοπλιστάδων και δίνει την χαριστική βολή στα κεχτημένα του λιμενεργάτη, μιας και στον εφοπλιστικό παράδεισο του Λαυρίου αυτή τη δουλειά θα την κάνουν τα ρομπότ των πολυεθνικών.

Ντρέπουμαι απ’ άκρου σ’ άκρο.

Δεν υπαρχει καμμια αμφιβολια οτι εχω παρει τον κατηφορο του μίσθαρνου όργανου του διεθνη ιμπεριαλισμου, της τρόικας, του ΔΝΤ και του μνημονιου, κατρακυλαω στους ιδιους κι απαραλαχτους βουρκους και στα βρωμονερα του χαφιεδισμου που κυλιστηκανε τοσοι και τοσοι δοσιλογοι του κινηματος οπως ο μιζεριας-δηλωσιας Κλαρας-Βελουχιωτης, ο πραχτορας-χαφιες ασφαλιτης Πλουμπιδης, ο πουλημενος Γλεζος, ο βρωμο-Κυρκος κι η παρεα του κι αλλοι πρωην αριστεροι που γελαει ο κοσμος (της περηφανης Εργατιας).

Ευτυχώς ο φωτεινός οδηγητης του κινήματος, ο Ριζοσπάστης, με πήρε χαμπάρι και ξεμπρόστιασε το δόλιο και σατανικό αυτό σκέδιο. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν σήμερα τα ψυχιατρεία της Τασκέντης να με πάνε απ’ το Κόμμα του Λαού κατεφτεία για θεραπεία. Έτσι είναι πολύ πιθανό να συνεχίσω ν’ απλώνω τραχανά στο χαγιάτι του αστικού καθεστώτος, να παίζω αυτό το βρώμικο και ύπουλο παιχνίδι και να κουβαλάω νερό στο μύλο της αντίδρασης, μαζί με τη Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη που συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ στο Δήμο Αθήνας και Θεσσαλονίκης και που χύνει χολή ενάντια στις Λαϊκές Δημοκρατίες, στη Σοβιετική Ένωση, στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και στην ΚΟΜΕΚΟΝ, μάταια ελπίζοντας στην κατάρρευσή τους γιατί πίσω έχει η αχλάδα την ουρά κι οι λαοί του σοσιαλισμού ξέρουν να περιφρουράνε τις καταχτήσεις τους.

Μοσχα, 20 του Οχτωβρη 1980.

 

ΕΛΕΟΣ συνάδελφε!!!

ΔιατΕισΑΠ 525/2009

Α. Εισαγωγή

Με την από 6.2.2008 αίτησή του ο δικηγόρος Αθηνών Κ.Π. ζητεί την εκ μέρους του Εισαγγελέως Αρείου Πάγου επανάληψη της διαδικασίας προς όφελος του καταδικασμένου για τον φιλόσοφο Σωκράτη (468-399 π.Χ.). Επισημαίνεται στην αίτηση ότι: Πραγματοποιήθηκε αναπαράσταση της δίκης στις ΗΠΑ (Ουάσιγκτον) με αθωωτικό αποτέλεσμα, ανάλογη αίτηση είχε υποβάλει το 2000 στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου αλλά απερρίφθη και ενώ σε δικαστήρια άλλων χωρών τιμώνται με αδριάντες Ελληνες νομοθέτες, δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Υποστηρίζει ότι η επανάληψη της διαδικασίας: α) θα επιβεβαιώσει τη συνέχεια της Ελληνικής Δικαιοσύνης ανά τις χιλιετίες, β) θα αποκατασταθεί μια δικαστική αδικία, γ) δημοσιότητα και προβολή από την επανάληψη της διαδικασίας.

Β. Ιστορικό και δικονομικές διατάξεις Αττικού δικαίου

Ο φιλόσοφος Σωκράτης κατεδικάσθη σε θάνατο από το δικαστήριο της Ηλιαίας στην Αθήνα τον Μάρτιο του 399 π.Χ. και η εκτέλεση της ποινής με κώνειο έλαβε χώρα στο δεσμωτήριο των Αθηνών μεταξύ 15 Απριλίου και 5 Μαΐου ιδίου έτους. Οι αποφάσεις της Ηλιαίας ήταν οριστικές και αμετάκλητες. Ομως μπορούσαν να προσβληθούν: α) σε περίπτωση ερημοδικίας με αναδικία (την έρημην δίκην ανχιλαχείν)3 και β) στην περίπτωση επισκήψεως ή κακοτεχνιών ή ψευδομαρτυριών όπου η διαδικασία εγγίζει την αναψηλάφηση ή είδος εφέσεως ενώ κατά Θ. Δαλακούρα οι όροι αναδικία ή παλινδικία συνιστούσαν μια πρώτη μορφή επαναλήψεως διαδικασίας, ήτοι θεσμό που επέτρεπε την επανεξέταση μιας υποθέσεως εφόσον ο καταδικασθείς επετύγχανε την καταδίκη των μαρτύρων που εξετάσθηκαν στη δίκη για ψευδομαρτυρία. Η αναδικία ή παλινδικία επί δίκης ψευδομαρτυριών αποτελούσε ολοκληρωμένη διαδικασία που αφορούσε τόσο το θέμα της ψευδομαρτυρίας, όσο και την ουσία της υποθέσεως για την οποία είχε εκδοθεί η υπό αναθεώρηση απόφαση. Σε περίπτωση επιβληθείσας θανατικής ποινής, εάν είχε εκδηλωθεί δι' ενστάσεως (επισκήπτεσθαι) η πρόθεση για δίκη ψευδομαρτυριών η ποινή δεν εκτελούνταν πριν από τη διεξαγωγή της δίκης αυτής. Στην περίπτωση της καταδίκης του Σωκράτη δεν υπεβλήθη εκ μέρους του τέτοια ένσταση.

Γ. Σύντομη αναφορά στην προσωπικότητα του Σωκράτη

Το ηθικό ανάστημα του Σωκράτη, η στάση του απέναντι στη ζωή, στους θεσμούς, στην κατηγορία, στο θάνατο, η αναζήτηση ιδεών, αρχών, αξιών μεθόδου έρευνας, που έχουν σχέση με την ουσία της ζωής και το ίδιο το άτομο, τον ύψωσαν στο βάθρο των κορυφαίων του πνεύματος. Εγινε σημείο αναφοράς και απετέλεσε τη μεγάλη καμπή της φιλοσοφίας, έτσι για λόγους ιστορικούς είναι χρήσιμη μια σύντομη αναφορά σε σχόλια και κρίσεις που διατυπώθηκαν από πνευματικά άτομα:

Ο Κ. Τσάτσος αναφέρει ότι ο Σωκράτη έθεσε τα θεμέλια και την προϋπόθεση κάθε επιστήμης.

Το λογικό υποκείμενο προχώρησε δε και όρισε την κατεύθυνση κατά την οποία θα λειτουργήσει το υποκείμενο της γνώσης, η γνώση έγκειται στην έννοια που την γεννάει η λογική λειτουργία της συνείδησης, ενώ ο G. Η. Sabine παρατηρεί πως η δίκη και η καταδίκη του Σωκράτη είναι κάπως δυσνόητες, εκτός εάν πίσω τους υπήρχαν πολιτικά κίνητρα.
Εκείνο που αξίζει να μας συγκινεί, παρατηρεί ο Κ. Μπέης, στην περίπτωση της δίκης και της καταδίκης του Σωκράτη δεν είναι τόσο η πικρία από το γεγονός ότι υπερίσχυσαν οι αντιδραστικές και συντηρητικές δυνάμεις πάνω στο ρεύμα της προόδου όσο η ομορφιά της τραγικότητας του δικού του φιλοσοφημένου και ηρωικού ήθους απέναντι στον επερχόμενο θάνατό του. Με το ήθος του βίου αλλά -προ παντός- του θανάτου του επιβεβαίωσε τη γοητεία και την αξιοπιστία της φιλοσοφίς. Αναδείχθηκε έτσι υπόδειγμα για το μετ' αυτόν χιλιετία και (με αναφορά στον ]ager αναγνωρίζεται ως ο μέγιστος διδάσκαλος μέσα στην ευρωπαϊκή ιστορία. Ο Τ. Α. Sinclair αναφέρει για τον Σωκράτη: "Η προσωπική του απόπειρα να ζήσει με τις αρχές του αποτελεί μαρτυρία για την προσήλωση του στην ηθική ελευθερία του ατόμου".

Για το ουσιαστικό νόημα τις καταδίκης του Σωκράτη ο Κ. Τσάτσος με ιδιαίτερη ευαισθησία παρατηρεί ότι: "Τη στιγμή που έφευγε ανυπόταχτος και υποταγμένος μαζί από το δικαστήριο προς τον θάνατο, επιτελούσε αυτοβούλου συνειδητά και υπεύθυνα, μια μοναδική στην ιστορία πράξη. Σήκωνε και κρατούσε μονάχος του, επάνω από πρόσκαιρους θεσμούς και από θνητούς ανθρώπους επάνω και από τον ίδιο τον εαυτό του τη μοίρα του Πνεύματος".
Δ. Αποκατάσταση του Σωκράτη

Η αναχώρηση του Σωκράτη από τους ανθρώπους έκανε τους Αθηναίους να μετανοήσουν αμέσως και εσπευσμένα έθεσαν μηχανισμούς δίωξης των κατηγόρων του. Ο Ανυτος και ο Λύκων διέφυγαν ενώ ο Μέλητος εισήχθη σε δίκη και καταδικάσθηκε σε θάνατο, στο δε Πομπείο τοποθετήθηκε χάλκινη προτομή του φιλοσόφου, έργο του γλύπτη Λύσιππου.

Δεν προκύπτει ότι κατά το Αττικό Δίκαιο μετά το θάνατο του καταδικασθέντος υφίστατο δυνατότητα "επαναλήψεως της διαδικασίας" αλλά ως ήδη ανεφέρθη κατά των ψευδομαρτύρων υπήρχε η δυνατότητα υποβολής ενστάσεως (επισκήπτεσθαι) ψευδομαρτυριών με συνέπεια την μη εκτέλεση της θανατικής ποινής μέχρις ότου διεξήγετο η δίκη αύτη, όμως ο Σωκράτη δεν υπέβαλε τέτοια ένσταση. Κατά συνέπεια οι διαδικασίες που κίνησαν οι Αθηναίοι για εισαγωγή σε δίκη των κατηγόρων, με αποτέλεσμα την καταδίκη σε θάνατο του Μέλητου (διότι οι άλλοι διέφυγαν) το κλείσιμο καταστημάτων, γυμναστηρίων και την τοποθέτηση χάλκινης προτομής του Σωκράτη στο Πομπείο συνιστούσαν αποκατάσταση του Σωκράτη".
Ομως η αληθινή-ουσιαστική αποκατάσταση του Σωκράτη δεν προήλθε μόνο από το μεγάλο και μεστό έργο του μαθητή του Πλάτωνα, αλλά και από το πλήθος των φιλοσόφων που τον όρισαν ως σημείο αναφοράς, καμπής και νέας αφετηρίας στη φιλοσοφία ονομάζοντας τους προηγηθέντες φιλοσόφους σε προσωκρατικούς.

Ε. Παρατηρήσεις επί της διαδικασίας της δίκης

Πέρα από τα προαναφερθέντα ως προς την καταδίκη του Μέλητου σε θάνατο για ψευδορκία, από ιστορία πάλι πηγές προκύπτει ότι στη δίκη του Σωκράτη υπήρξαν μάρτυρες επίορκοι, ο Διογένη Λαέρτιος με (έμμεση) αναφορά στον Ιούστο Τιβεριέα (ότι σημείωνε στο Στέμμα) όπως όταν ανέβηκε στο βήμα ο Πλάτων και είπε "είμαι ο πιο νέος άνδρες Αθηναίοι από όσους ανέβηκαν στο Βήμα" τότε οι δικαστές φώναξαν "Κατέβα, κατέβα" αλλά δεν μπορεί να επαληθευθεί ότι όντως ο Πλάτων παρεμποδίστηκε όπως καταθέσει (κάτι που με τα σημερινά δεδομένα αντίκειται στη διάταξη του άρθρου 6 της ΕΣΔΑ).

Ωστόσο δεν συνάγεται ότι ο Σωκράτης στερήθηκε από το δικαίωμα να υπερασπισθεί τον εαυτό του, αφού ο Ξενοφών στην "Απολογία του Σωκράτους" παρ. 2220 αναφέρει: "Ερρήθη μεν δήλον ότι τούτων πλείω υπό τε αυτού και των συναγυρευόντων φίλων αυτού", είναι φανερό ότι ειπώθηκαν γι' αυτόν πολύ περισσότερα από τον ίδιο και από φίλους του που τον συνυπερασπίστηκαν".

ΣΤ. Η μη δυνατότητα εφαρμογής της διαδικασίας των άρθρων 525 επ. ΚΠΔ
Ως προς τη δυνατότητα εφαρμογής των διατάξεων των άρθρων 525 επ. ΚΠΔ για την επανάληψη της διαδικασίας προς όφελος του καταδικασθέντος επί της καταδίκης του Σωκράτη, άποψη μου είναι ότι δεν μπορούν να εφαρμοσθούν όχι μόνο διότι το κράτος-πόλη των δικαστών τον αποκατέστησε, αλλά για λόγους δικονομικούς. Η διάταξη του άρθρου 602 εδ. α' ΚΠΔ ορίζει: "Η επανάληψη της διαδικασίας υπέρ εκείνων που καταδικάσθηκαν αμετάκλητα πριν αρχίσει να ισχύει ο νόμος αυτός επιτρέπεται σύμφωνα με τις διατάξεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας", όμως από το σύνολο των σχετικών διατάξεων συνάγεται ότι αυτές αφορούν αποφάσεις που έχουν εκδοθεί κατά το δικαιικό σύστημα του νεότερου Ελληνικού Κράτους (με τις κατά καιρούς τροποποιήσεις) και είναι όλως διάφορο του αρχαίου Αττικού, η δε μη εφαρμογή των σύγχρονων διατάξεων δεν σημαίνει έλλειψη συνέχειας του Ελληνικού Εθνους. Εξ άλλου πρέπει να ληφθούν υπόψη και έτεροι παράγοντες που καθιστούν αδύνατη την εφαρμογή των ισχυουσών σήμερα διατάξεων, όπως ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων της αρχαιότητας δεν ήταν ειδικά αιτιολογημένες, έλλειψη αποφάσεων (επί ψευδομαρτυριών) οι δε υφιστάμενες πηγές δεν είναι δικαστικές αλλά ιστορικές (στην προκειμένη περίπτωση Ξενοφών, Πλάτων και έμμεσα ιστορική ο Διογένης Λαέρτιος).

Κάθε πόλη-κράτος είχε το δικό της δίκαιο που δεν συνέπιπτε πάντοτε με το δίκαιο των άλλων πόλεων και οι εγερθείσες σε μια πόλη κατηγορίες σε βάρος κάποιου πολίτη της δεν ίσχυαν σε άλλες πόλεις. Επίσης, το δίκαιο στον Ελλαδικό χώρο υπέστη επανειλημμένες μεταβολές, επεκράτησε το ρωμαϊκό, το Βυζαντινορωμαϊκό, ακολούθησε η επιρροή του Οθωμανικού και τέλος στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα το γερμανορωμαϊκό με επιρροές και από άλλα δίκαια (Γαλλικό, Ελβετικό) και για όλους αυτούς τους λόγους η υπό κρίση αίτηση του Κ.Π. είναι απορριπτέα.

Είναι σαφές ότι μόνο με ειδική νομοθετική ρύθμιση που θα λάβει υπόψη της τις προαναφερθείσες εγγενείς δυσχέρειες θα μπορούσε (αν και δύσκολα εφαρμόσιμο) να επεκταθεί η εφαρμογή των σύγχρονων διατάξεων περί επαναλήψεως της διαδικασίας σε καταδικαστικές αποφάσεις δικαστηρίων της αρχαιότητας, αν και ασφαλέστερη κρίνεται η oδός της εκδόσεως από το Νομοθετικό Σώμα νόμου (ψηφίσματος) περί αποκαταστάσεως αδίκως καταδικασθέντος από δικαστήρια της αρχαιότητας.

Ζ. Επίμετρον

Είναι προφανές πόσο πολύ απέχει η κοινωνία σήμερα από αρχές και αξίες που διέκριναν τον Σωκράτη αλλά και γενικότερα τις ανθρώπινες αξίες που μπορούν ν' αποτελέσουν ασφαλή έξοδο από τις στρεβλώσεις και τη νοητική ασφυξία για να διαχυθεί η δικαιοσύνη σ' όλη τη δράση του ανθρώπου, η οποία (δικαιοσύνη), ενώ είναι τόσο απλή σαν έννοια και βρίσκεται μέσα στην ψυχή του, εν τούτοις δεν υποστηρίζεται αλλά καταπολεμάται και το βάρος για την έξοδο εναποτίθεται στις δυνατές πνευματικές μορφές που υπάρχουν στον τόπο μας.

Ο Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου,

Ρούσσος-Εμμανουήλ Παπαδάκης

Take your protein pills and put your helmet on

Εσένα ποιος σε χρηματοδοτεί;

Κύριε διευθυντά,

Φτάνει πιά ! Οι εβδομαδιαίες – όπως οι προ ημερών – εκρήξεις αρλουμπολογίας του κληρονόμου της «θείας Αγλαϊας» αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Πάγκαλου έφτασαν στα όρια της συκοφαντικής δυσφήμισης δια του Τύπου και απειλούν να ολοκληρώσουν την απαξίωση της πολιτικής στην πιο κρίσιμη περίοδο που διέρχεται η χώρα μας, όταν και άλλοι συνάδελφοι σπεύδουν να ενστερνιστούν τις συκοφαντίες του.

Ο κ. Πάγκαλος ανατρέπει και το δικαιικό μας σύστημα και προσφεύγει σε μεθόδους της Ιεράς Εξέτασης καλώντας τα θύματα των συκοφαντιών του να αποδείξουν την αθωότητά τους.

Παρά ταύτα θα τον ακολουθήσω. Του απαντώ:

 

- Ουδέποτε έκανα ή επιχείρησα να κάνω οποιονδήποτε διορισμό στο Δημόσιο ή στις αμαρτωλές δημοτικές επιχειρήσεις.

- Υπερασπίστηκα με σθένος το λεγόμενο «νόμο Πεπονή», δηλαδή την διαδικασία του ΑΣΕΠ, την σπουδαιότερη ίσως κοινωνική αλλαγή της οκταετίας του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, και ουδέποτε επιχείρησα να ρίξω την ευθύνη σε αυτόν για την ανεργία.

- Πολέμησα την νοοτροπία των «δικών μας παιδιών», και υπερασπίστηκα το δικαίωμα όλων, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, να έχουν πρόσβαση στην εργασία.

Είναι αλήθεια ότι είχαμε πάντοτε διαφορά νοοτροπίας με τον συντονιζόμενο από τον κ Ραγκούση αντιπρόεδρο όσον αφορά τη λειτουργία ενός πολιτικού.

«Εσένα ποιος σε χρηματοδοτεί» με είχε ρωτήσει λίγο πριν από τις τελευταίες εκλογές που πήρα μέρος.

«Κανείς», του είχα απαντήσει.

«Ε τότε δεν θα εκλεγείς».

Και δεν εξελέγην. Εκείνος ήρθε πρώτος …

Απειλείται δε και η εκλογή της συζύγου μου.

Και για να τελειώνουμε: Ο Πάγκαλος υποστηρίζει ότι υπήρξε φαύλος. Δεν θα τον διαψεύσω. Για να το λέει. Αρνούμαι όμως αυτή την κατηγορία για τον εαυτό μου. Στην πολιτική έδωσα, δεν πήρα. Αναγκάστηκα να πουλήσω ένα κτήμα στον Διόνυσο, ένα διαμέρισμα στην Ιπποκράτους (της συζύγου μου) και ένα εξοχικό στο Σοφικό (της συζύγου μου) και αυτή τη στιγμή η μόνη ιδιοκτησία που έχω είναι το σκάφος μου (12 μέτρα) και ένα αυτοκίνητο που αγόρασα μεταχειρισμένο. Και δεν προσδοκώ σε καμιά κληρονομιά. [Σημείωση: Προς αποφυγή παρανοήσεων. Δεν αμφισβητώ επ’ ουδενί την νομιμότητα των κτήσεων του κ. Πάγκαλου και όπως, δε, είπε ο κ. Βουλγαράκης, παν το νόμιμο είναι και ηθικόν. Μόνο που ο κ. Βουλγαράκης δεν έκανε ποτέ τον σοσιαλιστή. ]

Ελπίζω ο κ. Πάγκαλος να μην μου απαντήσει. Θα το θεωρήσω σαν αίτηση συγγνώμης. Διαφορετικά, θα ήταν δυσάρεστο να ανεβοκατεβαίνουμε στα κτίρια της τέως Σχολής Ευελπίδων.

Γιάννης Καψής

 

«Επίκαιρα» http://m-epikaira.gr/