ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ reloaded

Εκείνο που θυμάμαι καθαρά είναι ...
Ότι άκουγε τα πάντα. Μου μίλησε για τον φριχτό ήχο που έκανε η σελίδα του βιβλίου της ζωής της καθώς γύριζε. Για το δωματιάκι. Για την πίεση, τη μοναξιά και τις τύψεις. Και για το φόβο.
- Θα σου πω κι άλλα κάποια στιγμή. Ίσως…
- Πες μου. Τι σε κράτησε όρθια;
- Η μουσική μόνο. Η μετάφραση χιλιάδων στίχων, λέξη – λέξη.
- Μην παραιτείσαι! Συνέχισε!

Μετά ήρθε το χτύπημα στην πόρτα του δωματίου. Σαν σκηνοθεσία Φαουστική.
Το φιλί της ζωής, το χέρι που σε κρατά και δεν κατακρημνίζεσαι.
Τύχη βουνό, που λένε. Αποτραβήχτηκες μεμιάς από το σκυλολόι της ζωής.
Η ευκαιρία που καλοδέχτηκες και που δεν άφησες να πάει χαμένη. Η βουτιά σε έναν κίτρινο κόσμο, σε έναν ωκεανό συναισθημάτων.
Το μεγάλο ψέμα, οι ψευδαισθήσεις που δημιουργείς από ικανότητα. Τα μισόλογα.
Και για το τέλος, όταν πλέον βγήκες από το δωματιάκι, ο χορός στην κουζίνα.