Είναι ή Δεν Είναι Έτσι;

Οι Μεξικανοί πυγμάχοι

βλέπω στην τηλεόραση αγώνες πυγμαχίας από το Μεξικό
καθισμένος στο κρεβάτι
μια δροσερή νύχτα του Νοεμβρίου.
σήμερα η μέρα στον ιππόδρομο ήταν καλή, πέτυχα επτά στα εννιά,
δύο απ' αυτά απροσδόκητα.
και τώρα κοιτάζω τους πυγμάχους να μοχθούν,
δείχνοντας περισσότερο κουράγιο παρά κομψότητα
ενώ στην πρώτη σειρά δυο παχύσαρκοι άντρες κουβεντιάζουν,
γράφοντας κανονικά τους πυγμάχους
που παλεύουν για την ίδια τους την ύπαρξη, για την επιβίωσή τους.
καθισμένος στο κρεβάτι, νιώθω θλίψη για όλους τους ανθρώπους που βασανίζονται σ' αυτό τον κόσμο, πασχίζοντας να πληρώσουν έγκαιρα το νοίκι,
να εξασφαλίσουν αρκετό φαγητό, να κοιμηθούν σε κανονικό κρεβάτι.
είναι εξουθενωτικό και δεν σταματάει μέχρι να πεθάνεις.
τι τσίρκο, τι θέατρο, τι φάρσα
από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία μέχρι τον γάλλο-ινδικό πόλεμο, κι από 'κεί μέχρις εδώ, σήμερα.
τώρα, ο ένας Μεξικανός έχει ρίξει κάτω τον άλλο.
το πλήθος κραυγάζει.
το αγόρι σηκώνεται, την τελευταία στιγμή, με το εννιά.
γνέφει στον διαιτητή πως είναι έτοιμος να συνεχίσει.
οι πυγμάχοι σπεύδουν ν' ανταμώσουν.
ακόμα κι οι χοντράνθρωποι της πρώτης σειράς φαίνονται τώρα ξαναμμένοι.
τα κόκκινα γάντια γρονθοκοπούν λυσσαλέα τον αέρα, τα πρόσωπα και τα γεροδεμένα, μελαχρινά τους σώματα.
και τότε
το αγόρι ξαναπέφτει.
ανάσκελα. νοκ-άουτ.
τελείωσε, αυτό ήτανε.
όλα τελείωσαν γαμώτο.
κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα κάνει τώρα το ηττημένο αγόρι.
για το αγόρι που νίκησε, όλα θα είναι ωραία, πρόσκαιρα.
ακολουθεί τον κόσμο· χαμογελάει.
κλείνω την τηλεόραση.
σε λίγο ακούω πυροβολισμούς κάπου μακριά.
ο αγώνας της ζωής συνεχίζεται.
σηκώνομαι, πηγαίνω στο παράθυρο.
νιώθω αναστατωμένος με τους ανθρώπους και τα πράγματα, με την κατάσταση των πραγμάτων.
ύστερα, ξανακάθομαι στο κρεβάτι, μέσα μου μπερδεύονται συναισθήματα, ακατανόητα.
πιέζω τον εαυτό μου να πάψει να σκέφτεται.
μερικά ερωτήματα δεν έχουν απαντήσεις.
τι διάολο, πέτυχα επτά στα εννιά σήμερα στον ιππόδρομο, κάτι είναι κι αυτό
έστω και μέσα στο απόλυτο τίποτα.
αρπάζεις την πρώτη τύχη
που θα πετύχεις στον δρόμο και προσποιείσαι πως ξέρεις περισσότερα απ' όσα πρόκειται να μάθεις σ' όλη σου τη ζωή.
είναι ή δεν είναι έτσι;


Charles Bukowski