Από το περιβόητο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης που κατέθεσε η κυβέρνηση

- Οι επαγγελματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι με υψηλό κίνδυνο φοροδιαφυγής θα υποχρεούνται να ασκούν τις δραστηριότητές τους μέσω πληροφοριακών συστημάτων που θα παρέχονται ή ελέγχονται από το υπουργείο Οικονομικών με στόχο την ενίσχυση της διαφάνειας και της λογοδοσίας. Τα συστήματα αυτά θα μπορούσαν να παρέχουν μια καταγραφή του αριθμού των ραντεβού και των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Άραγε θα μετράει και το διάλειμμα για... προσωπικές ανάγκες; Τα ραντεβού των πολιτικών με off-shore θα καταγράφονται;

Θα επανέλθω και με άλλα ερωτήματα. Απλά τώρα βγάζω μόνο τα νεύρα μου εν θερμώ(για να γράψω 1ο γραμμές έκανα 27 ορθογραφικά!)

Αναδημοσιεύω ένα κείμενο από το site του Νίκου Δήμου. Κατά καιρούς έχω διαφωνήσει με πολλές απόψεις του αλλά το κειμενάκι είναι απλό μεν, ενδιαφέρον δε:

Ζητούνται Όρχεις! (24.09.09)

Όλο το καλοκαίρι άκουγα ένα μοναδικό και επαναλαμβανόμενο μουρμουρητό. Το άκουγα από τα ακουστικά, μέσα στο σκάσιμο των κυμάτων, ξαπλωμένος στην άμμο, το άκουγα ανάμεσα στα βελάσματα των προβάτων στο βουνό. Όπου κι αν πήγα διακοπές με το τρανζίστορ, με συνόδευαν οι ίδιες λέξεις: Ζήμενς, Χριστοφοράκος, μίζες, Μόναχο, Γείτονας, Τσουκάτος, Βαρθολομαίος, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, Ζαγοριανός… Σε διάφορους συνδυασμούς, οι ίδιες λέξεις κομπολόι, έλεγαν τα ίδια πράγματα.

Βαρετό και αηδιαστικό. Αν δεν ήταν τα κύματα, τα πουλιά και τα πρόβατα, θα είχα αρρωστήσει. Έτσι όμως, όπως μου έρχονταν από μακριά, μου έκανε καλό – τόνιζε το πόση απόσταση με χώριζε από όλη αυτή την κακομοιριά και τη μιζέρια. Κι όταν ξαναγύρισα, τις ίδιες λέξεις άκουγα – μόνο που είχα ήδη μπολιαστεί και δεν με άγγιζε τίποτα. Κουβαλούσα ακόμα μέσα μου την ομορφιά και την αρμονία της φύσης και άντεχα τα πάντα.

Ήρθαν οι εκλογές, ξεχάσαμε τη Ζήμενς. Εμένα όμως μου έμεινε μία απορία. Ούτε ένας, μονολογούσα, ούτε ένας πολιτικός μας ηγέτης δεν έχει όρχεις; Να αποδεχθεί την αλήθεια - το πασίγνωστο, το αυτονόητο, το κοινότοπο, που το ξέρουν και οι κότες: Ότι όλα τα πολιτικά μας κόμματα, εδώ και πολλά χρόνια, παίρνουν οικονομικές ενισχύσεις από επιχειρηματίες.

Μπορώ να βεβαιώσω, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στον οικονομικό χώρο, πως οι ενισχύσεις αυτές ήταν υπόθεση ρουτίνας. Από πότε; Από τις αρχές του ελληνικού κράτους! Από τον καιρό που ο Μποδοσάκης έδινε χρυσές λίρες στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Εγώ ο ίδιος έχω μεταφέρει χρήματα σε κομματικά ταμεία.

Δεν αντέχω άλλο την υποκρισία. Να βλέπω τις πόρνες να παριστάνουν τις παρθένες. Πα πα πα, εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Εμείς, μαύρο χρήμα; Ποτέ!

Έτσι να βγει κάποιος με όρχεις (μεταφορικούς – δεν αποκλείονται οι κυρίες) και να πει: «Ναι, ρε. Τα παίρναμε. Κακώς, αλλά τα παίρναμε – κι εμείς και οι άλλοι. Να καθίσουμε κάτω και να δούμε πώς θα σταματήσει».

Αλλά παρθένες οι πουτάνες; Δεν λέει!

Το link του είναι :

http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?time_id=596&cat_id=45&searchstr=%E6%E7%F4%EF%FD%ED%F4%E1%E9+%FC%F1%F7%E5%E9%F2

Σοσιαλισμός; Βαρβαρότητα; Ή κάτι άλλο;

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης γιατί αφορά την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος δημοσιεύω δύο τμήματα άρθρων που γράφτηκαν στην ιταλική εφημερίδα "IL MANIFESTO" με αφορμή του ερώτημα αν πρέπει να διαγραφεί η φράση "Κομμουνιστική ημερίσια εφημερίδα" από τον τίτλο.

Μάρκο ντ' Εράμο : Το κεντρικό σημείο των δυσκολιών και αδυναμιών μας είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια να πει σε τι έγκειται πλέον ο κομμουνισμός. Δικαιολογημένα καταγγέλουμε τα κακά του καπιταλισμού, τη φρίκη που γεννλα ο νεοφιλελεύθερος φονταμεταλισμός της αγοράς, τις σφαγές του ανθρωπιστικού ιμπεριαλισμού. Ας σηκώσει όμως το χέρι του όποιος ξέρει να απαντήσει στο ερώτημα με δύο λόγια τί κοινωνία θέλετε; όχι μόνο με αρνητικούς όρους.Σήμερα κανείς μας δεν είναι σε θέση να προτείνει ένα ικανοποιητικό μοντέλο κοινωνικοποίησης, έστω και με όρους ουτοπικούς...

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;

Στη συζήτηση που άναψε μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου από επιλογή δεν ενεπλάκην. Όχι γιατί δεν τέθηκαν ενδιαφέροντα ζητήματα, ειδικά για το κόμμα μου, τον ΣΥΝ και το... άλλο κόμμα μου τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί με την απογοήτευση που είχα(και ακόμα εν μέρει έχω) πιθανόν να αντιδρούσα με λάθος τρόπο σε διάφορα γραφόμενα.

Θέτω προς προβληματισμό πάντως ένα ενδιαφέρον θεματάκι που προσφάτως αλίευσα. Την ώρα που η Ευρώπη στρέφεται μαζικά προς την δεξιά και δη την "λαΐκη" στις ΗΠΑ το ρεύμα αλλάζει.

Σε έρευνα που δημοσίευσε η Rasmussen Reports το 53% του πλυθησμού των ΗΠΑ προτιμά ως σύστημα τον καπιταλισμό, το 20% τον σοσιαλισμό και το 28% είναι στο δ.ξ./δ.α. Την προσοχή τραβάει η κατηγορία ως 30 ετών {δλδ η γενιά που δεν θυμάται τίποτα πριν την πτώση και ελάχιστα μετά το συστημικό σοκ που έπαθε για μεγάλο χρονικό διάστημα η παγκόσμια αριστερά} όπου το πράγμα γίνεται οριακό: 37% καπιταλισμός 33% σοσιαλισμός.

Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον το ζήτημα αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος τί εννοούν οι νέοι αμερικάνοι σοσιαλισμό.

Αγιος Μάρκος, ευγενικός;;;

Πάντα αισθάνομαι μεγάλη αμηχανία να γράγω στο blog αυτό. Όχι μόνο γιατί οι περισσότεροι συμμετέχοντες γνωρίζονται και προσωπικά μεταξύ τους ενώ εγώ τους βλέπω μόνο μέσα από τα γραπτά τους. Αλλά κυρίως γιατί τα δικά μου γραπτά πολύ δύσκολα θα έχουν το βάθος των προβληματισμών που συνήθως εμφανίζονται στο ιστολόγιο αυτό.
Σήμερα όμως είναι μια ειδική περίσταση. Μόλις γύρισα από μια δίκη που κρινόταν το αν ένα άρμα που απεικόνιζε ειρωνικά τον Εφραίμ (ένας είναι ο Εφραίμ!) θα συμμετείχε στην παρέλαση του Καρναβάλου. Το αποτέλεσμα της δίκης είναι αδιάφορο. Εκείνο που με απασχόλησε είναι όλο το σκηνικό.
Όχι μόνο το που ξεκινάει ή που τελειώνει η σάτιρα. Αλλά το θέμα της διαφορετικής άποψης και η στάση που παίρνει κάποιος, κυρίως δε το ρόλο της Πολιτείας σε όλα αυτά.
Ας υποθέσουμε ότι το Δικαστήριο δέχεται την αίτηση και ζητά την απόσυρση του άρματος. Τί θα γίνει αν αντί του άρματος εμφανιστούν στο δρόμο 500 άτομα με στολές και γενειάδες Santo Montagne(μεταξύ των οποίων θα είμαι και εγώ για πρώτη φορά); Θα ζητηθεί η επέμβαση των ΜΑΤ;;;; Θα γίνουν μαζικές συλλήψεις;
Μπορεί να μοιάζουν υπερβολικά αυτά που γράφω. Ίσως. Ίσως και όχι αν αναλογιστει κάποιος το σχόλιο ενός εκ των χριστεπώνυμων παρισταμένων "Στο Ιράν θα το κάνανε αυτό;"
Πόσο διαφορετικοί όμως απ' αυτόν είναι όσοι κουκουλοφόροι χτύπησαν και έστειλαν στο Νοσοκομείο σήμερα το πρωί τον γιάννη Πανούση(για τον οποίο κανένα θαυμασμό κατά τα λοιπά δεν έχω);
Πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί που ψήφισαν τον αντιρατσιστικό νόμο;
Πιστεύει κανείς ότι θα τονωσει το θρησκευτικό συναίσθημα με την απαγόρευση του άρματος; Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Πριν κακίσουμε όμως τους αιτούντες να σκεφτούμε πόσο εμείς κακίσαμε όσους πίστεψαν ότι θα εξαλείψουν το ρατσισμό απαγορεύοντας με ένα νόμο τα ραστιστικά σχόλια.

Ποιος ταϊζει ποιον?

Απ' όσο ξέρω ποτέ(ας μην είμαι απόλυτος, σχεδόν ποτέ) ο άνθρωπος δεν ξεπέρασε το ένστικτο του για αυτοσυντήρηση. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρώτα είναι αναγκασμένος από την φυση του να ικανοποιήσει τις βασικές του ανάγκες, να φάει, να πιεί, να βρει στέγη και μετά να ασχοληθεί με το γιατί ο ήλιος πάντα προβάλλει από την ανατολή. Στην αρχαία Αθήνα χτίστηκε ο Παρθενώνας αφού ειχε καλοταιστεί ο πληθυσμός της.
Ενώ είμαι καλοταισμένος όμως(και με το παραπάνω όπως ξέρει ο Νίκος και ο Otto), γυρνάω να δω και τα προβλήματα του διπλανού μου που μόνο λυμένα δεν είναι(αλλιώς θα ήμασταν όλοι καλοταισμένοι). Και γυρνάω όχι γιατί μου το ζητάει αλλά γιατί "ντριβελίζουν" εμένα.
Πολλές φορές οι "νοικοκυραίοι" έβλεπαν μια καλή κοινωνία ήσυχη και ειρηνική όπου όλα έβαιναν καλώς και υπήρχε ησυχία, τάξις και ασφάλεια και μόνη παραφωνία μια μερίδα φασαριόζων(ή και προβοκατόρων σύμφωνα με την πανσπουδαστική νουμ. 8) ανακάτευε την ωραία σούπα. Αυτή η μικρή μερίδα όμως κάποιες φορές(ίσως λίγες) έφερνε τον κόσμο τούμπα και ξαφνικά τα βλέπαμε όλα αλλιώς. Νομίζω πως αυτό εννοεί και στην σχετική του φράση ο Εντουάρντο Γκαλεάνο. Γιατί πολλές φορές κάποιοι ειναι/είμαστε καλοταϊσμένοι γιατί κάποιος μας ταϊζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και ψαχνόμαστε αν ξαφνικά αυτός εκλείψει.
Επομένως και για να καταλήξω κάπου είναι πολύ σχετικό το αν υπάρχουν προβλήματα, αν είναι λυμένα και κυρίως υπέρ ποιου είναι λυμένα! Βέβαια αυτό δεν αναιρεί την υποχρέωση κάποιων από εμάς (ακούς Νίκο) να μειώσουμε λίγο το...τάισμά μας!