Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Πάγκαλος και Intifada


Στο παρελθόν έχει συνδέσει το όνομά του με ύποπτες υποθέσεις. Για παράδειγμα δεν είναι λίγοι αυτοί, που τον έχουν κατηγορήσει για προδοσία, αναφορικά με την παράδοση του Οτσαλάν στην Τουρκία. Άλλες φορές έχει υποχρεωθεί να "πάρει πίσω" δηλώσεις, που έχει κάνει σε βάρος πολιτικών του αντιπάλων ή ηγετών ξένων χωρών.
Θεωρώ πως αν ήταν τώρα ΥπΕξ δεν θα έστελνε την επιστολή που ακολουθεί, ωστόσο είναι σημαντικό που την στέλνει ως βουλευτής στην παρούσα συγκυρία.


Δελτίο Τύπου

Η Πρεσβεία του Ισραήλ έστειλε στον Θεόδωρο Πάγκαλο τρία μπουκάλια κρασί ως δώρο εορτών με τις ευχές του Πρέσβη κυρίου Αλί Γιάχια.
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος επέστρεψε αυτό το δώρο και ευχαρίστησε τον Πρέσβη με το ακόλουθο γράμμα:

Αγαπητέ Κύριε Πρέσβη
σας ευχαριστώ για τις τρεις φιάλες κρασιού που μου στείλατε ως δώρο εορτών.
Εύχομαι σε σας, την οικογένειά σας και σε καθέναν στην Πρεσβεία σας ευτυχισμένο τον καινούργιο χρόνο. Υγεία και πρόοδος σε όλους σας.
Δυστυχώς παρατήρησα ότι το κρασί που στείλατε, έχει παραχθεί στα Υψώματα του Γκολάν. Έχω διδαχθεί απ’ όταν ήμουν πολύ νέος να μην κλέβω και να μην δέχομαι τα προϊόντα κλοπής. Γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να δεχθώ αυτό το δώρο και πρέπει να σας το επιστρέψω.
Όπως γνωρίζετε, η χώρα σας κατέχει παρανόμως τα Υψώματα του Γκολάν τα οποία ανήκουν στην Συρία σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο αλλά και με πολυάριθμες αποφάσεις της Διεθνούς Κοινότητας.
Με την ευκαιρία αυτή εκφράζω την ελπίδα μου ότι το Ισραήλ θα βρει ασφάλεια εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων του και οι τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον του ισραηλινού εδάφους από τη Χαμάς ή οποιονδήποτε άλλον θα περιοριστούν και θα πάψουν οριστικά αλλά ελπίζω επίσης ότι η κυβέρνησή σας θα σταματήσει να εξασκεί πολιτική συλλογικής τιμωρίας η οποία εφαρμόστηκε σε μαζική κλίμακα από τον Χίτλερ και τις στρατιές του.
Πράξεις όπως αυτές που συμβαίνουν τούτες τις μέρες από τους ισραηλινούς στρατιωτικούς στη Γάζα μας θυμίζουν ολοκαυτώματα όπως εκείνα των Καλαβρύτων, του Δοξάτου ή του Διστόμου και οπωσδήποτε εκείνο του γκέτο της Βαρσοβίας.
Με αυτές τις σκέψεις, επιτρέψτε μου να σας εκφράσω τις καλύτερες ευχές μου για εσάς, τον ισραηλινό λαό και όλους τους λαούς της δικής μας περιοχής του κόσμου.

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

LOND-ON

Θα επιχειρήσω να "ξύσω πληγές" και σε αλλους συνοδοιπόρους της "φούσκας'' -εκτός του Νίκου-,με την σημερινή τοποθέτηση ,αλλά νομίζω πως υπάρχει τροφή για συζήτηση και αυτό επιδιώκω.
Τα τελευταία χρόνια έχω πάει αρκετές φορές στο Λονδίνο ,για οικογενειακούς λόγους.Συνολικά ,δε ,πρέπει οι διαμονές μου σε αυτή την πόλη ,να αγγιζουν τις 45 ημέρες.Σίγουρα ,οι μέρες αυτές δεν είναι αρκετές ,ώστε να συγκρίνομαι ,με άλλους αναγνώστες της φούσκας ,οι οποίοι πέρασαν αρκετά χρόνια σπουδάζοντας εκεί ,παρ'ολα αυτά ,νομίζω ότι αρχίζω να έχω μια καλή γεύση της Λονδρέζικης κοινωνίας.Ακόμη ,για να προλάβω αντιδράσεις ,θα σημειώσω ,οτι ,πλήρη άποψη για μία χώρα και τους κατοίκους,μπορεί να έχει μόνο κάποιος , ο οποίος έχει ζήσει δουλεύοντας(και ίσως κάνει οικογένεια) ,στη συγκεκριμένη χώρα.Διότι ,είναι διαφορετική η νοοτροπία του φοιτητή ,του τουρίστα ,του επισκέπτη ,του μεταπτυχιακού ,του έμπορου ,του "προσωρινού'' ,από την νοοτροπία του ντόπιου.
Στο Λονδίνο ,λοιπόν ,για τα πάντα πληρώνεις .Ανάλογα ,δε ,με το τι θα πληρώσεις ,θα λάβεις...Πληρώνεις υπέρογκα ποσά στην εφορία και στο δήμο ,στο πάρκινγκ ,στο απαρχαιωμένο μετρό τους....Πληρώνεις ,για τις σπουδές σου ,για την υγεία ,ενώ θεωρείται ευνόητο ,ότι ,όσο πιό πολλά πληρώσεις ,τόσο πιο πολλά θα πάρεις .Ολα ,μετριούνται με το χρήμα.Και υπολογίζουν και την λίρα ,σε ότι κάνουν ..Δεν είναι....large τύποι...
Είναι μεγάλοι λάτρες της μπύρας.Τους αρέσει να μαζεύονται (ειδικά τις Παρασκευές) ,με τους υπόλοιπους συνάδελφους ,μετά το τέλος της δουλειας τους ,στην τοπική pub ,και να τα πίνουν ,μιλώντας κυρίως για ποδόσφαιρο.
Ο καιρός τους και το κλίμα τους (όπως και το χιούμορ τους ,είναι παροιμιώδη)-Αυτοσαρκαστικά και τα δύο!
Το κράτος τους ελέγχει ασφυκτικά.Κάμερες παντού ,ανιχνευτές μετάλλων στα σχολεία τους ,έφιππη αστυνομία στα γήπεδα ,στα καλα night club μπαίνεις μόνο αν είσαι μέλος ,ιδιωτική security παντού.....δεν μπορείς να κάνεις ρούπι.Υψηλή εγκληματικότης!
Επίσης .τους αρέσει να μαζεύονται και σε σπίτια ,και να βλέπουν όλοι μαζί ,ένα σωρό ηλίθια τηλεπαιγχνίδια και reality shows ,για τα οποία μιλούν όλη την επόμενη μέρα.
Το Λονδίνο είναι βρώμικο.Η ατμόσφαιρά του ,είναι μια από τις πιο μολυσμένες παγκοσμίως ,ενώ μόλις πριν 2 χρόνια ,ξεκίνησε μια καμπάνια ,να εποικιστεί ξανά ο Τάμεσης με ψάρια.Απέχει ,βέβαια ,παρασάγγας ,το σημερινό Λονδίνο ,από τον οχετό της εποχής του Charles Dickens .... μόλις 160 χρόνια πριν.....
Και οι ίδιοι ΄δεν είναι πολύ καθαροί ,μετά την δουλειά.Είναι και εκείνη η μπύρα ,που αφήνει λεκέδες....
Επίσης ,η νεολαία ,δείχει να μην έχει διέξοδα .Είναι απρόθυμοι να σπουδάσουν ,(από έρευνες μόνο το 40% θέλει να σπουδάσει) ,και ξεκινούν δουλεύοντας part time σε διάφορες δουλειές ,μέχρι να κάνουν βιογραφικό και να μπουν σε μια μεγαλύτερη εταιρεία ,η οποία μπορεί να τους διώξει οποιαδήποτε στιγμή ,εξασφαλίζοντάς τους όμως αυτά που ορίζει ο νόμος για τους απολυμένους.
Εχει και πάρα πολλούς πρόσφυγες.Από όλο τον κόσμο.Οι οποίοι αποκτούν κανονικά δικαιώματα και πιάνουν δουλειά σχεδόν αμέσως...και νοικιάζουν και αγοράζουν σπίτια ..από τους Λονδρέζους.Δεν μένουν σε κέντρα υποδοχής....ούτε σε container ή χαρτόκουτα στην οδό Ευήνου.....
Παρόλα αυτά ,είναι ευγενικοί.Οταν τους σταματάς να τους ρωτήσεις κάτι στο δρόμο δεν προσποιούνται οτι βιάζονται.Επίσης ,στις κρατικές υπηρεσίες ,στα μαγαζιά ,στα μουσεία είναι με το χαμογελο...δεν κάνουν μούτρα επειδή τους ρωτάς.Και συνήθως ξέρουν να σου απαντήσουν με ειλικρίνεια.
Στη δουλειά τους είναι φοβερά τυπικοί ,και καλοντυμένοι επίσης.Δεν είναι λέτσοι.Εστω και αν μετά την δουλειά μεθούν.Στο οκτάωρό τους είναι...Αγγλοι και το σέβονται.Οπως και τον εργοδότη τους με αυτό τον τρόπο.
Τα έργα για τα οποία πληρώνουν φόρους ,αργούν να γίνουν.Το νέο wembley έπεσε έξω 1,5 χρόνια από το χρονοδιάγραμμα ,αλλά έγινε.Οπως και όλα τα άλλα έργα .Αργούν λιγο, αλλά πάντα γίνονται.
Κάνουν και πολέμους με τσαμπουκά ,όταν υποστέλλεται η σημαία τους..Στα Φωκλαντ ,στον αντίποδα του Λονδίνου.
Εχουν και λιγότερους καρδιοπαθείς από εμάς .Λιγότερα παχύσαρκα παιδιά ,παρόλο που δεν έχουν την μεσογειακή διατροφή ,για την οποία είμαστε περήφανοι.
Τα γήπεδα γεμίζουν συνεχώς..χωρίς επεισόδια.Η έφιππη αστυνομία είναι μόνο για εκφοβισμό.Αραγε ,εκεί δεν γεννήθηκε το φαινόμενο του χουλιγκανισμού???
Κάνουν και πάρα πολλά ταξίδια..από μικροί...χωρίς να πηγαίνουν με την οικογένεια.Απλα ,κλεινουν εισητήρια στο ιντερνέτ..
Α να μην ξεχάσω!Είπαμε ,βλέπουν ηλίθια show στην τηλεόραση ,δεν πάνε πανεπιστήμιο.Κι όμως! Τα μουσεία ,είναι γεμάτα όλο το χρόνο ,και αυτοί οι Λονδρεζοι και οι άλλες φυλές που ζουν εκεί) ,περνούνατέλειωτες ώρες ,στα ταξίδια ,στο μετρό ,με ένα βιβλίο στο χέρι..
Και ο επαγγελματισμός τους και η ακρίβειά τους είναι μνημειώδεις..Ολα στην ώρα τους ,παρόλο το μεθύσι..
Εχουν και παρωχημένο πολίτευμα...βασιλεία.Τσακωνονται και στην βουλή τους ,οταν
διαφωνουν.
Εμείς είμαστε μπροστά ,έχουμε δημοκρατία ,την παλαιότερη όλων.Και δεν αγχωνόμαστε να πάμε στην ώρα μας ,έχουμε πιο χαλαρούς(πιο ανθρώπινους ρυθμούς).Και πιο ωραία χώρα ,και πλενόμαστε συνέχεια και δεν μεθάμε μετά την δουλειά..και δεν διαφωνούμε μόνο πολιτισμένα στη βουλη και και και τόσα καλά.
Κι όμως ,μπορείτε να μου εξηγήσετε πως και η δική τουςκοινωνία ειναι πιο δημιουργική και πιο προοδευτική και με μεγαλύτερη συνοχή από την δική μας?????
http://www.youtube.com/watch?v=o2EW9RM2LGA

Βραδινή Πλάνη


Τόσα χρόνια στο νησί και στην πρωτεύουσα δεν έμεινε παραπάνω από δυο – τρεις ώρες, με εξαίρεση ελάχιστες φορές. Μια απ’αυτές θυμόταν έντονα και άρχισε να μου την διηγείται με νοσταλγία. Μου μίλησε για την τελευταία μέρα ή, όπως μου είπε, «την τελευταία νύχτα», πριν αποχωρήσει οριστικά.
Το ταξίδι με το τρένο έμοιαζε περισσότερο με ταξίδι στο χρόνο.
Sandwell and Dudley Rail Station - Birmingham - Birmingham (IRS) - Coventry - Milton Keynes. Δυο ώρες απολογισμός και σκέψεις. Πέρας εργασιών, κλείσιμο βιβλίων, λύση και εκκαθάριση. Παρά το επιτυχημένο της διαμονής, βαθιά μέσα του ήξερε ότι ο σκοπός έγινε ανέφικτος. Άλλα επιθυμούσε, «αυτά που έπρεπε έκανα» μονολογούσε. Σκέψεις που διήρκεσαν μέχρι να φτάσει στον σταθμό Kings Cross, όπου κατέβηκε από το τρένο. Εκεί έφτασε αργά το απόγευμα.
Πεινασμένος, κουρασμένος και άυπνος. Και τα λεφτά λίγα. «Μην παρεξηγηθώ», μου’λεγε, «κάτι λίγα φράγκα είχα, δεν πείναγα, αλλά τότε δεν θα με χαρακτήριζες και καλοταϊσμένο. Ότι ξόδευα εκείνη την τελευταία περίοδο προέρχονταν από το γενναιόδωρο για έναν μεταπτυχιακό φοιτητή δικαίωμα υπερανάληψης, που ευγενικά μου είχε χορηγήσει η HSBC Bank». Μια γενναιοδωρία που ποτέ δεν ανταπέδωσε.
Βγήκε έξω από τον σταθμό, άφησε την άσπρη τσάντα στο βρεγμένο πεζοδρόμιο και άναψε τσιγάρο. Κάπνιζε και ταυτόχρονα χάζευε τους περαστικούς και τα κτίρια με νοσταλγία, μαζί με τον καπνό - όπως συνήθιζε άλλωστε - κατάπινε και εικόνες.
Μπήκε πάλι μέσα και κατευθύνθηκε σε ένα γραφείο που είχε από πριν εντοπίσει, το οποίο έβρισκε στέγη στους επισκέπτες της πόλης.
- Ένα hostel ή κανα φτηνό B&B, είπε ξερά. Και καθαρό, πρόσθεσε.
- Φτηνό, καθαρό, με κοινό μπάνιο, απάντησε το κορίτσι με χαμόγελο.
- ΟΚ, κλείστο, χαμογέλασε με τη σειρά του.
Ο χάρτης άνοιξε, τα σημεία (σταθμός – προορισμός) επιδείχτηκαν, φορτώθηκε την τσάντα και ξεκίνησε. Δεκαπέντε λεπτά περπάτημα, μαζί με την στάση για καφεδάκι take away και έφτασε στον προορισμό του. Αντίκρισε ένα τεράστιο, παλιό και ψυχρό βιομηχανικό κτίριο. «Δεν είναι δυνατόν» σκέφτηκε «μας γάμησε η κωλοαγγλίδα». Καθώς όμως δεν είχε εναλλακτική λύση, προχώρησε.
Από μέσα τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Μια «μεγάλη αναταραχή – θαυμάσια κατάσταση» φάση από ένα πλήθος από αγόρια και κορίτσια, που πηγαινοέρχονταν στους διαδρόμους του ξενοδοχείου και προσέδιναν στον χώρο μια άλλη όψη, ανατρεπτική. Περπάτησε προς το δωματιάκι. Πηγαδάκια φίλων, πολύχρωμα ερωτικά καρέ, σκηνές ροκ, μουσικές που δραπέτευαν από ανοιχτές πόρτες, μαζί με μυρωδιές από λογής παράξενα φυτά. Συμπεριφορές και πράξεις αποκλίνουσες παντού!!!
Μου’πε πως την τελευταία νύχτα την πέρασε καπνίζοντας και πίνοντας μπύρες σε μια συνοικιακή παμπ (the royal oak), σκεφτόμενος ότι διέμεινε σε μια χώρα που απ’έξω φάνταζε ψυχρή, άνυδρη και στείρα, όπως το ξενοδοχείο που θα κοιμόταν, αλλά όσο προχωρούσες έμενες με το στόμα ανοιχτό από την ποιότητα, την ζωντάνια και την δίψα για ζωή.

Το καμπανάκι χτύπησε για τελευταία φορά. Last orders please...
Γύρισε στο ξενοδοχείο, βρήκε το δωμάτιο με δυσκολία, μπήκε μέσα, άναψε ένα τσιγάρο, κάπνισε, κατούρησε στο νιπτήρα και κοιμήθηκε. Και ξημερώνοντας μέρα κακή έφυγε. Οριστικά.

ΥΓ1. Αχ ρε παράκελσε, να’ ξερες τι αναμνήσεις ανέσυρες!!!
ΥΓ2. Αφιερωμένη στον ανώνυμο φίλο που σχολίασε την
Merry Crisis and a Happy New Fear.
Σε συνέχεια του σχολίου μου αγαπητέ, με όλο το θάρρος φυσικά, να σου προτείνω τα εξής: «Οι βασικές δομές του συντακτικού της νέας ελληνικής γλώσσας», εκδόσεις Μεταίχμιο, του Γιώργου Χ. Ρεπούση, «Ορθογραφικό λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας», εκδόσεις Κέντρου Λεξικολογίας, του Γ. Μπαμπινιώτη και «Αι συνέπειαι του αυνανισμού εις προκεχωρημένην ηλικίαν» που προτείνει ο Κ. Πλεύρης και αντέγραψα (υπόσχομαι να μην το ξανακάνω, ειλικρινά σου ζητώ συγγνώμη!!!) από την ιστοσελίδα του Ιού της «Ε»
http://www.iospress.gr/extra/extra_20060801.htm.
Είπαμε, εγώ είμαι μέσα. Εσύ;
ΥΓ3. Που’ναι το τρίτο τέκνο οεο;
ΥΓ4. Το video είναι από την ταινία
Eternal Sunshine of the Spotless Mind Music Video. Μια πρόταση για το υπόλοιπο των διακοπών. Εσύ ανώνυμε φίλε μην τη δεις. Έχεις διάβασμα (χαχαχαχα).
ΥΓ5. Άσχετο, αλλά το καταθέτω:
Διάλογος μπάτσου - πολίτη:
- Επιθυμείς την ποινική του δίωξη;
- Εμ, μάλλον όχι. Δηλαδή όχι.
- Όχι;
- Όχι.
- Είσαι σίγουρος;
- Μάλιστα.

- Μην μου πεις όμως ότι δεν επιθυμείς και την αστική σου αποκατάσταση;
- Ε, αυτή την ... πως την είπατε;
- Αστική αποκατάσταση.
- Πως;
- Αστική α πο κα τά σταση!!!

...σιωπή, περισυλλογή και ώριμη σκέψη...

- Ε, λοιπόν την αστική μου αποκατάσταση την επιθυμώ.
- Πήγαινε αμέσως σε δικηγόρο.

Ο πολίτης ήρθε στο γραφείο και μου ανέθεσε την εντολή να κινήσω διαδικασία για την επιδίωξη της αστικής του αποκατάστασης. Η Τροχαία, λέει, τον έστειλε σε δικηγόρο.
Το γεγονός ότι παραβίασε ΣΤΟΠ λέτε να επηρεάσει την απόφαση του δικαστηρίου; Μήπως να φωνάξω τον μπάτσο να δικάσει την υπόθεση αντί για μένα;

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

χριστουγεννιατικο

κυριοι , λυπουμαι πολυ για το (μη) περιεχομενο της αναρτησης.Προσπαθω να αναρτησω καποιο βιντεο το οποιο πρεπει να σχολιαστει ως μια απο τις κατευθυντηριες γραμμες ,της Ελληνικης πολιιτκης σκηνης.ελπιζω τωρα νατα καταφερα
http//www.youtube.com/watch?v=rcq3XAuusFo

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Merry Crisis and a Happy New Fear

Γουστάρω ποιητική ειρωνεία!!!
Όπως οι ευχές για "καλά χριστούγεννα" που ανταλλάσουμε από συνήθεια.
Τα λέμε ...


Συνέχισε, μη σταματάς!

πέρασε από το σπίτι ο διάσημος ηθοποιός,
του έβαλα κρασί να πιει
και κάθισε κοντά στο αναμμένο τζάκι.
ήταν πραγματικά ωραίος τύπος,
ήταν στα μέσα και στα έξω επί δεκαετίες·
του άρεσαν πολύ, είπε, αυτά που έγραφα.
«ευχαριστώ» του είπα και του έβαλα
άλλο ένα ποτήρι κρασί.

ύστερα άρχισε να περιγράφει την καινούργια
τηλεοπτική σειρά του για έναν άντρα
και μια γυναίκα που υιοθέτησαν
παιδιά από τον τρίτο κόσμο
που δεν τα ήθελε κανείς.

«δηλαδή» είπε «επιχειρούμε
ν' αποτυπώσουμε το πνεύμα
των αρμονικών οικογενειακών σχέσεων
και να δείξουμε πόσο καλό είναι αυτό».

ήταν απολύτως ειλικρινής·
δεν υπήρχε τίποτα ψεύτικο στην επιθυμία του.
«αντιλαμβάνομαι» είπα «πως τα προγράμματα
που ενθαρρύνουν τον θεσμό της οικογένειας
έχουν γίνει πολύ δημοφιλή αλλά...»

(το μυαλό μου πήγε σ' εκείνο τον μαύρο ηθοποιό,
επίσης πολύ ταλαντούχο,
που είχε φτάσει στην κορυφή της θεαματικότητας
με τη μαύρη τηλεοπτική του οικογένεια·
ωστόσο, συχνά αναρωτιόμουν
τι γνώμη είχαν οι μαύροι στα γκέτο
για τα προβλήματα
αυτών
των καλοντυμένων,
καλοζωισμένων
ηθοποιών).

«... όμως», συνέχισα, «υπάρχει κι ένα άλλο είδος
οικογενειακής σειράς που θα ήθελα να δω,
ένα πιο αληθινό κι αυθεντικό
κομμάτι του πολιτισμού μας».
χαμογέλασε.
«δηλαδή;»
«θα ήθελα να δω ένα σήριαλ
για έναν τύπο που δουλεύει όλη μέρα σ' εργοστάσιο,
πασχίζοντας να κρατήσει μια δουλειά που μισεί
αλλά που φοβάται κιόλας μην τη χάσει,
ενώ ο επιστάτης τον ξεζουμίζει.
αυτός ο τύπος χτυπάει κάρτα στο τέλος της μέρας,
μπαίνει στο παλιό του αμάξι,
νιώθοντας για μια ακόμα φορά ευγνωμοσύνη
που παίρνει μπρος.
έπειτα, γυρίζει στο διαμέρισμά του·
το νοίκι τού τρώει τον μισό μισθό.
μόλις μπαίνει βλέπει τα τρία του παιδιά
με τα τρισάθλια ρούχα
και τα βρώμικα πρόσωπα
να πετάνε ένα μπαλάκι του τένις στους τοίχους
ενώ η χοντρή γυναίκα του έχει ξεραθεί στον καναπέ
και ροχαλίζει.
στη συνέχεια πηγαίνει στην κουζίνα
και το φαγητό έχει γίνει κάρβουνο στο φούρνο,
ενώ το γκάζι είναι ακόμα αναμμένο».

«κοίτα» είπε ο ηθοποιός
«αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε εμείς
είναι ν' αναπτερώσουμε το ηθικό του κόσμου,
να του δώσουμε ελπίδα
και την αίσθηση του τι σημαίνει
οικογένεια καλή».

«ναι» συμφώνησα «καλό
είναι κι αυτό».

συνεχίσαμε να κουβεντιάζουμε
κι ανέφερα μερικές
απ' τις ταινίες του που είχα δει
και μου άρεσαν.

ανταπέδωσε ευγενικά,
ξεχωρίζοντας μερικά απ' τα γραπτά μου
που του είχαν αρέσει.
ύστερα έπρεπε να φύγει·
μου είπε:
«πρέπει να ξαναβρεθούμε
σύντομα, σύμφωνοι;»

«όποτε θες» είπα.

μου τηλεφώνησε δύο μέρες αργότερα
νωρίς το πρωί
και μου διάβασε ένα ποίημα
για έναν φανταστικό αγώνα μπέιζμπολ:

αν έχεις δύο άκυρες βολές
«ΣΥΝΕΧΙΣΕ!»
κι αν σου έπεσε η μπάλα από τα χέρια
«ΣΥΝΕΧΙΣΕ! ΜΗΝ ΠΑΡΑΙΤΕΙΣΑΙ!»
κι αν έμεινες πίσω στο σκορ
στο τελευταίο ημίχρονο
κι έκανες δύο απανωτά
άουτ την κρίσιμη στιγμή
«ΣΥΝΕΧΙΣΕ!» και τα λοιπά.

και το ποίημα
ήταν έμμετρο.

«σ' ευχαριστώ πολύ» του είπα.
«πρέπει να ξαναβρεθούμε»
είπε. «τρελαίνομαι
να σ' ακούω να μιλάς».

«αμέ» είπα, «όποτε μπορείς.
είμαι στη διάθεσή σου».

περίμενα μερικές μέρες,
ύστερα του τηλεφώνησα
δύο φορές.
την πρώτη
το σήκωσε μία, σαν γραμματέας.
τη δεύτερη το σήκωσε
η γυναίκα του.

και τις δύο φορές
άφησα μήνυμα
πως ανυπομονούσα να με επισκεφτεί
ο διάσημος ηθοποιός.

αλλά
έχουν περάσει βδομάδες
κι ούτε φωνή
ούτε ακρόαση.

τι να πω,
μια οικογενειακή τηλεοπτική σειρά
μπορεί να αποδειχτεί
πολύ απαιτητική
εμπειρία.
ο κόσμος πνίγεται στη δουλειά,
γνωστό αυτό τοις πάσι.

ένα βράδυ καθόμουν
μπροστά στην τηλεόραση
κι έκανα ζάπινγκ στα κανάλια
της καλωδιακής
όταν ξαφνικά
πέτυχα το πρόσωπό του
στην οθόνη
σε μια παλιά
ταινία.

κάθισα και την είδα:
τρομερό ταλέντο,
το δίχως άλλο.

έπειτα πάτησα το τηλεκοντρόλ
και πέτυχα τους αγώνες πάλης:
πρασινοκώλης Γκας
εναντίον
Βαλτανθρώπου.

επίσης
τρομερά
ταλέντα,
το δίχως άλλο.


Η μετάφραση του ποιήματος προέρχεται από την έκδοση "Charles Bukowski, να περιφέρεσαι στην τρέλα", μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου, εκδόσεις Ηλέκτρα





Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

GAS

Βαρέθηκα την μιζέρια, την γκρίνια, την υποκρισία και τις ψευτοεπαναστάσεις. Πιο πολύ σιχάθηκα την έλλειψη ουσιαστικής πρότασης που θα κάνει ΤΩΡΑ έστω και κατά το ΕΛΑΧΙΣΤΟ την ζωή ΜΑΣ καλύτερη. Το καθημερινό πρόβλημα όλων μας χρειάζεται λύση και κάποιοι που συχνά τους κοιτάμε στραβά έχουν την ευφυΐα να μας την προσφέρουν. Ας τους αφήσουμε. Αντιγράφω γιατί μάλλον μόνο αυτό είμαι άξιος να κάνω από την πρωτοβουλία «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ».

Δημόσια δεδομένα: παρατηρητήριο τιμών καυσίμων - Τί μπορούμε να κάνουμε

Ο ιστότοπος του Υπουργείου Ανάπτυξης Παρατηρητήριο Τιμών Υγρών Καυσίμων www.fuelprices.gr που δημοσιεύει τιμές καυσίμων για όλη την Ελλάδα είναι μια προσπάθεια κάλυψης μέσω του διαδικτύου του προβλήματος της έλλειψης πληροφόρησης των καταναλωτών και βασίζεται σε αγορανομική διάταξη που επιβάλλει την υποχρεωτική ενημέρωση του υπουργείου για κάθε αλλαγή της τιμής πώλησης των υγρών καυσίμων. Ο τρόπος ενημέρωσης των τιμών είναι πολύ απλός και γρήγορος (γίνεται online ή με SMS) και γι αυτό και η μη τήρηση του από τους πρατηριούχους είναι απολύτως αδικαιολόγητη.

Η προσπάθεια αυτή παροχής δημόσιων δεδομένων από την πολιτεία αξίζει διάδοσης και στήριξης. Χωρίς επιβολή καθολικής συμμετοχής στους πρατηριούχους και ζήτηση της υπηρεσίας από τους πολίτες το μέτρο αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά. Από τεχνική άποψη υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης, που θα μπορούσαν να κάνουν την προσπάθεια αυτή υπόδειγμα για τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα.

Τί μπορούμε να κάνουμε
Διαβάστε παρακάτω το αίτημα προς το Παρατηρητήριο για ορισμένες τεχνικές αλλαγές ώστε να γίνουν τα δεδομένα του ένα περιζήτητο gadget για πάρα πολλές ελληνικές ιστοσελίδες.

Για να είναι δυνατή η αξιοποίηση των δεδομένων του Παρατηρητηρίου από άλλες διαδικτυακές υπηρεσίες, πρέπει να δίνεται η δυνατότητα χρήσης ενός RSS feed καθώς και η δυνατότητα αναζήτησης συγκεκριμένων στοιχείων από τη βάση δεδομένων. Η ανταπόκριση του υπουργείου στα παραπάνω ζητούμενα εξαρτάται από τη μαζικότητα του αιτήματος. Γι αυτό είναι αναγκαίο να σταλούν όσο το δυνατόν περισσότερα αιτήματα στη διεύθυνση gga@ypan.grΑυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε .

http://ub0.cc/5K/L

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

You lead me on with those innocent eyes

Love...love...love...love...
In my dream I was drowning my sorrows
But my sorrows, they learned to swim
Surrounding me, going down on me
Spilling over the brim
Waves of regret, waves of joy
I reached out for the one I tried to destroy
You, you said you'd wait till the end of the world.


Ιδού το παρακράτος σας, κύριε Παυλόπουλε

Αποκαλυπτικό βίντεο από το tvxs.gr

Λοστοί, κρανιοφόροι με πολιτικά και αστυνομικός: oι εικόνες αυτές τραβήχτηκαν από κάμερα του Tvxs κοντά στο Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων. Κουκουλοφόρος αφήνει το λοστό του, συζητά με αστυνομικούς κι ύστερα φεύγει με το λοστό για σπάσιμο. Οι αστυνομικοί κάνουν πρόβες με τις πέτρες που κρατούν στα χέρια τους. Εχει άραγε η αστυνομία ή ο αρμόδιος υπουργός κ.Παυλόπουλος κάποια εξήγηση;
Πηγή:

Viva la rebelion en Grecia

Grécia tem 7o dia de protestos; premiê promete segurança


Πηγή της Φωτογραφίας
Estudante segura cartas com dizeres 'viva a rebelião na Grécia' REUTERS/Enrique Marcarian (ARGENTINA)



Επίσης:

Από το Μπουένος Άιρες:

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Γιαγιά - Καραμανλής

Η γιαγιά μου μου θυμίζει τον Καραμανλή.
Όχι τον Κωνσταντίνο αλλά τον νεότερο, τον Κώστα Καραμανλή.

Το περασμένο Σάββατο η γιαγιά μπήκε στο νοσοκομείο με κρίση άσθματος και ενδεχόμενα (ο «μάγος της φυλής» δεν έβγαλε απόλυτη διάγνωση) χολοκυστίτιδα. Η γιαγιά (με πρόχειρους υπολογισμούς) είναι 88 ετών, δεν βλέπει σχεδόν τίποτα (κληρονομικό γλαύκωμα - βαρύ το γενετικό μου φορτίο), έχει περάσει 3-4 εγκεφαλικά, έχει πέτρες στη χολή και φυσικά τα πνευμόνια της αποτελούν εγγύηση ότι μια απλή γρίπη μπορεί να σφυρίξει την λήξη της παράτασης.

Ο άντρας της, ο παππούς Παναγής, παραδοσιακός κουμουνιστής, έφυγε όταν εγώ ήμουν 9 χρονών. Θυμάμαι όμως ότι ήταν φανατικός οπαδός της αξιοπρεπούς ζωής ακόμα και εις βάρος της διάρκειας της. Αποτελούσε ανέκδοτο της οικογένειας για χρόνια μια σκηνή της οποίας ήμουν μάρτυρας: ήταν καλοκαίρι και είχε έρθει για διακοπές στο χωριό ο αδελφός της γιαγιάς. Και αυτός δεν έβλεπε (το κληρονομικό φορτίο), για λόγους που δεν θυμάμαι δεν μπορούσε να φάει (ήταν υπό αυστηρή δίαιτα), ενώ είχε σοβαρά προβλήματα που τον δυσκόλευαν να περπατήσει. Θυμάμαι λοιπόν να ανεβαίνει το ανηφόρι προς το σπίτι του παππού υποβασταζόμενος από την γυναίκα του και την γιαγιά μου. Ο παππούς Παναγής που με κράταγε από το χέρι και ακολουθούσε του φώναζε γελώντας: «Να φας δεν μπορείς, να κουνηθείς δεν μπορείς, να δεις δεν μπορείς, τι σκατά θέλεις και ζεις; Ζωή είναι αυτό που έχεις;».

Παρά τη φιλοσοφία του άντρα της, η γιαγιά δεν λέει να το βάλει κάτω. Ξεπέρασε τα αναπνευστικά προβλήματα του κρυολογήματος, νίκησε την χολοκυστίτιδα, άρχισε αραιά και που να βλέπει (η να νομίζει ότι βλέπει) και όλο το βράδυ - μέχρι πριν από λίγο - την έκανα βόλτες στο διάδρομο του νοσοκομείου. Και το περπάτημα της ήταν άνετο και γεμάτο ζωντάνια. Η μάνα μου (και κόρη της) παρατήρησε φεύγοντας: «η γιαγιά σου έχει μεγάλη θέληση να ζήσει».

Τελικά, γι’ αυτό η γιαγιά μου θυμίζει τον Καραμανλή. Όλα είναι χάλια, όλα είναι σε οριακή φάση μεταξύ ζωής και θανάτου, αλλά η γιαγιά μου δεν λέει να παραιτηθεί. Όπως ακριβώς και ο Καραμανλής. Αλλά η γιαγιά μου έχει περάσει και 3-4 εγκεφαλικά, ο Καραμανλής τι έχει πάθει και δεν λέει να παραιτηθεί;

Γ.Π.Κ.

Υ.Γ. 1: Παραφράζοντας τον παππού: «τι σκατά θέλει και κυβερνάει ακόμα; Κυβέρνηση είναι αυτό που έχει;»

Υ.Γ. 2: Τουλάχιστον η γιαγιά συχνά ετούτες τις μέρες έλεγε: «να πεθάνω μάτια μου να μην σας βασανίζω». Και όλα αυτά ενώ κανένας από την οικογένεια δεν διαμαρτυρήθηκε, ή βαρυγκώμησε. Και ήμασταν όλοι στο πλευρό της. Ενώ ο άλλος...

Υ.Γ. 3: Ξέρετε τι κάνουν τα παιδάκια όλες αυτές τις μέρες τους δρόμους; Ξενυχτάνε την κυβέρνηση. Όπως ακριβώς έκανα και εγώ με την γιαγιά. Μόνο που, παρά τα προβλήματα της, η γιαγιά μου (νομίζω) θα σταθεί πιο τυχερή...

Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης ... χάθηκαν

Bοήθεια!
Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ:
Ετρεχα πανευτυχής

Με το καπέλο στο δεξί μου χέρι
Πίσω από μια πεταλούδα φωσφορίζουσα
Που μ' έκανε τρελό από χαρά
Και ξάφνου γκαπ σκοντάφτω


Και δεν ξέρω τι έγινε ο κήπος
Το σκηνικό άλλαξε εντελώς:
Αίμα κυλά από το στόμα και τη μύτη μου.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι συνέβη

Ή σώστε με αμέσως
Ή φυτέψτε μου μια σφαίρα στον αυχένα.

NICANOR PARRA

Αφιερωμένο στην ανάρτηση που χάθηκε, με τίτλο Τα Χρόνια της Μεγάλης Ζέστης ...

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Παοκτσής από χρυσάφι

Είναι φορές που το internet σε ξερνάει σε ιστότοπους φαινομενικά αδιάφορους.
Εκεί μπορεί κανείς να βρει χρυσό...
Το κείμενο είναι απίστευτο. Απολαύστε το.


ΕΓΩ, ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Κάποιοι με ονομάζουν εξουσία, αλλά εμένα μ’ αρέσει περισσότερο να με λένε Σύστημα. Ακούγεται πιο σοφιστικέ. Υπάρχω από την πρώτη στιγμή του σύμπαντος και θα πάψω να υπάρχω όταν ξυπνήσει κι ο τελευταίος πολίτης αυτού του κόσμου.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Θα σου φτιάξω νοσοκομεία για να δείξω το ανθρώπινο πρόσωπό μου. Αλλά θα τα κάνω λίγα και μικρά, για να έχω την ευχαρίστηση να σε δω να πεθαίνεις στο ράντζο έξω από την εντατική, με το φακελάκι στο χέρι. Θα σου φτιάξω σχολεία, όχι για να σε μορφώσω, αλλά για να στρεβλώσω τη γλώσσα σου και με αυτή να φτωχύνω τη σκέψη σου. Θα μπασταρδέψω την ιστορία σου για να μην έχεις παρελθόν, μόνο μέλλον που θα ανήκει σε μένα.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Θα έχω πάντα το μάτι μου επάνω σου. Θα βάλω πρώτα τα Μέσα μου, τα κανάλια μου και τις εφημερίδες μου, να σε μάθουν να παρακολουθείς και να παρακολουθείσαι και μετά θα βάλω παντού κάμερες, θα εισβάλω στην προσωπική σου ζωή, θα καταργήσω ακόμη και τις ποιο δικές σου στιγμές, μέχρι να φτάσω να κλέψω και τη σκέψη σου ακόμη.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Θα σου μάθω ότι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι τα λεφτά. Θα σε βομβαρδίσω με τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και θα σε βάλω να δανειστείς για να τα αγοράσεις. Θα χρωστάς στις τράπεζες, στα πολυκαταστήματα, στο δημόσιο, παντού. Θα ξέρω τι έχεις στο πορτοφόλι σου και που τα ξόδεψες. Όσα σου περισσεύουν θα στα πάρω με το χρηματιστήριο. Και όταν δεν θα έχεις πια να με πληρώσεις θα κατάσχω ως και την περιουσία των γονιών σου. Θα σε μάθω να ζεις με δανεικά και να μου χρωστάς πάντα.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Θα σε υποχρεώσω να δουλεύεις για ένα κομμάτι ψωμί, αφού πρώτα μου φιλήσεις την κατουρημένη μου ποδιά. Θα δουλεύεις μέχρι να φύγεις από αυτή τη ζωή. Και αν κάποιος από εσάς γλιτώσει και φτάσει στη σύνταξη θα του δίνω τόσο λίγα χρήματα, που θα προτιμά να είχε πεθάνει μια φορά, αντί να πεθαίνει κάθε μέρα.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Θα φτιάξω κι άλλες εξουσίες γύρω μου. Μια για να κάνει τους νόμους που θέλω, μια για να σε δικάζει όπως θέλω και μια για να με ελέγχει όταν εγώ θέλω. Θα φτιάξω και μηχανισμούς για να σε αναλαμβάνουν όταν σκεφτείς να με αμφισβητήσεις. Θα σου διδάξω να με φοβάσαι. Να με φοβάσαι σε όλες τις βαθμίδες της ζωής σου. Να φοβάσαι το δάσκαλο, τον επιλοχία, το μπάτσο, το αφεντικό, το γείτονα, το Θεό.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Θα δηλητηριάσω κάθε χαρά σου. Ακόμη και την στιγμή της απόλυτης ελευθερίας σου, τη ώρα που κάνεις έρωτα, θα τη μολύνω. Θα σε αναγκάσω να κλειστείς στο σπίτι σου, να ξέρω που είσαι. Θα σε καθηλώσω μπροστά από την τηλεόραση και θα σε ταΐσω τόσο πολύ υποκουλτούρα που θα νομίζεις ότι αυτό είναι ο πολιτισμός σου.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Θα σε κάνω οπαδό. Θα σε οδηγήσω να αγαπήσεις μια ομάδα, να τη λατρέψεις. Αλλά επειδή αυτό θα σου δώσει χαρά, θα σου μάθω ότι δεν είναι όλοι οι οπαδοί ίδιοι. Κάποιοι θα είναι δικοί μου. Κτήμα μου. Κομμάτι δικό μου. Σ’ αυτούς θα δίνω τίτλους και διακρίσεις, γήπεδα κι εγκαταστάσεις, ατιμωρησία και αλάθητο. Όσοι θα τα ‘χουν καλά μαζί μου θα προοδεύουν, θα θεωρούνται παιδιά ενός ανώτερου θεού.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Όταν εγώ θα βρίζω από το μπαλκόνι θα με λένε αρχηγό, όταν εσύ βρίζεις στο γήπεδο θα σε λένε αλήτη. Όταν εγώ, σαν πρόεδρος μιας δικιάς μου ομάδας, απειλώ και εκβιάζω, θα με λένε μάγκα. Όταν εσύ κρεμάσεις ένα πανό που δεν θα μου αρέσει, θα νοιώσεις την οργή μου. Όποιος κρατάει πυρσό για να με αποθεώνει, θα τον διορίζω στο Δημόσιο και θα τον βάλω στους μηχανισμούς μου. Όποιος κρατάει πυρσό χωρίς την άδειά μου θα μπαίνει φυλακή.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Θα σου απαγορεύσω να ταξιδεύεις για την ομάδα σου. Θα σε κρατάω δέσμιο στα όρια του γηπέδου σου, γιατί δεν γουστάρω να μπω στο κόπο να σε ελέγχω. Αν κάποιος μου ξεφύγει θα φροντίσω να τραβήξει τα πάνδεινα. Να μείνει εκεί. Να μη γυρίσει.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Θα αμαυρώσω το όνομά σου με όλους τους τρόπους. Θα σε κυνηγήσω ακόμη και για το ότι υπάρχεις. Θα πετάξω το προσωπείο του δημοκράτη. Θα καταργήσω το σύνταγμα και τους νόμους που έκανα το λάθος να σου παραχωρήσω. Θα φτιάξω νέους και σκληρότερους νόμους στα μέτρα μου. Για ψύλλου πήδημα θα σε φορτώσω κατηγορίες, θα σε στείλω στο κάγκελο, θα σου στερήσω κατακτημένα δικαιώματα δεκαετιών, θα σου φερθώ χειρότερα κι από δολοφόνο.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Θα φτιάξω στρατούς να καταστέλλω κάθε εξέγερσή σου, μικρή ή μεγάλη. Άμα τολμήσεις να σηκώσεις κεφάλι θα σε λιανίζω όπου σε βρω. Θα σε δέρνω στο γήπεδο, στο δρόμο, στο εργοστάσιο, στο σχολείο. Δεν με ενδιαφέρει η ηλικία σου. Αδιαφορώ αν είσαι 15 ή 45 ή 85 χρονών. Θα νοιώσεις το κτύπημα του γκλομπ μου στην πλάτη σου. Θα σε βουλιάξω στον πιο απύθμενο πόνο: ΘΑ ΣΚΟΤΩΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ.
Χαίρετε. Είμαι το ΣΥΣΤΗΜΑ. Θα σε κάνω μικρό, ασήμαντο. Ένα φοβισμένο, σιδεροδέσμιο, πειθήνιο ανθρωπάκι. Θα γεννιέσαι για μένα, θα δουλεύεις για μένα, θα πεθαίνεις για μένα. Θα σε κάνω ένα κομματάκι μου. Με δύο παιδιά, τρία δάνεια, προσημειωμένα όνειρα, βαλτωμένη ζωή, σάπιες ελπίδες, γιγάντιους φόβους, ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τραυματισμένες χαρές.Δεν θέλω να ξεκολλήσεις από τον καναπέ σου, δεν θέλω να μορφωθείς εσύ και τα παιδιά σου, δεν θέλω να ξέρεις τα δικαιώματά σου, δεν θέλω να ανοίξεις τα μάτια και το μυαλό σου.Γιατί τότε θα σε φοβάμαι.Γιατί τότε δεν θα μπορώ εύκολα να σε βάλω σε καλούπια.Γιατί τότε θα μπορείς να κρατάς μια ανοικτή χαραμάδα για να μου ξεφύγεις και να πετάξεις στο όνειρό σου.
PAOKWORLD, 11/12/2008


http://www.paokworld.com/index.php/articles/paokworldsig-mainmenu-46/237-ego-to-systhma.html

Το ελληνικό μικρόβιο απλώνεται στην Ευρώπη;

Το ελληνικό μικρόβιο απλώνεται στην Ευρώπη;Σχόλιο του Στέλιου Κούλογλου

Η Χώρα των μεν και των δε

Εξοργίζομαι με αυτά που ακούω.
Ακούω συζητήσεις για το αν έπρεπε ή όχι ένα καλοταϊσμένο δεκαπεντάχρονο παιδί από τα βόρεια προάστια να βρίσκεται στα Εξάρχεια και το τι ακριβώς έκανε εκεί. Δεν μας αρέσουν, βλέπεις, πολύ τα παιδιά του καναπέ, αλλά δεν θέλουμε και να βολτάρουν το Σάββατο στα Εξάρχεια ρε παιδί μου!!! Πάει πολύ.
Ακούω συζητήσεις για το αν ήταν αλλοδαποί ή ημεδαποί αυτοί που πλιατσικολόγησαν στα καταστήματα ειδών τηλεφωνίας. Είναι φορές που σιχτιρίζουμε τον πολιτισμό της υπερκατανάλωσης, την κοινωνία της κερδοσκοπίας, όπου από μικροί μαθαίνουμε ότι ευτυχία είναι να έχουμε ακριβό κινητό, να μπορούμε να μιλάμε όσο το δυνατόν περισσότερο και ταυτόχρονα να πληρώνουμε όσο το δυνατόν λιγότερο, αλλά όχι κι έτσι ρε παιδί μου!!! Να την αγοράζουμε την «κινητή» ευτυχία.
Ακούω συζητήσεις για το αν, στην Πάτρα των αγανακτισμένων πολιτών, ήταν φασίστες ή πολίτες αυτοί που έδρασαν σε βάρος των διαδηλωτών, για το αν εξοστρακίστηκε μια γαμημένη σφαίρα βράδυ Σαββάτου, για την πλήρη και ύποπτη απουσία του κράτους για μέρες (μήνες, χρόνια, δεκαετίες), για το 48 του Συντάγματος και για καταστάσεις πολιορκίας, για τον μονίμως απόντα επικοινωνιοπρωθυπουργό και την αξιοθαύμαστη ικανότητά του στα video games, για μεμονωμένα πλην όμως επαναλαμβανόμενα περιστατικά κρατικής βίας, για το ποιος κρύβεται πίσω από την κουκούλα, για βαλλιστικές εκθέσεις, δικολαβικά υπομνήματα και συντεχνιακές αντεγκλήσεις, για το ποιος υποστηρίζει τους «ταραξίες» και το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, για τα αδιέξοδά μας και δεν ξέρω γω τι άλλο.

Εξοργίζομαι με αυτά που ακούω.
Γιατί ελάχιστες φορές αυτές τις μέρες άκουσα έναν ανθρώπινο λόγο, ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, μια ελάχιστη, στοιχειώδη ευαισθησία.
Γιατί παραμείναμε ψλυχραιμοι και για ακόμα μια φορά χάσαμε το στόχο.
Απορώ πραγματικά με την μοναδική ικανότητά μας αυτή. Και εντυπωσιάζομαι!!!
Φοβάμαι ότι το συναίσθημα και η ουσία των πραγμάτων υποχώρησαν πάλι μπροστά στην παντοδυναμία της εικόνας. Ότι η λογική και η πραγματικότητα θόλωσαν σιγά-σιγά και μετά εξαφανίστηκαν, όσο ο εικονολήπτης ζούμαρε στο δευτερεύον, στο λιγότερο σημαντικό. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η άποψη μας διαμορφώνεται από έναν κάμεραμαν, ίσως και από περισσότερους αν κάνεις ζάπινγκ.

Εξοργίζομαι με αυτά που ακούω.
Αντιγράφω από την προηγούμενη ανάρτηση. Την ουσία.
Ένας δεκαπεντάχρονος πιτσιρικάς «έφυγε» από σφαίρα ένστολου κρατικού υπαλλήλου!
Ένστολος κρατικός υπάλληλος σκότωσε εν ψυχρώ έναν πιτσιρικά!
Μη λησμονήσουμε ότι αυτή είναι η ουσία. Όπου κι αν εστίασε τελικά ο κάμεραμαν…
Τελικά εξοργίζομαι και με αυτά που γράφω. stop

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Ctrl+Alt+Del

Control, Alt και Delete είναι η ασφαλής λύση σε όλα τα προβλήματα του κυβερνοχώρου. Βλέπετε ο κυβερνοχώρος, η επιστήμη των υπολογιστών και η σύγχρονη τεχνολογία υπόκειται στον αυστηρό έλεγχο της λογικής. Και η λογική επιτάσσει να βρίσκεις πάντα διέξοδο στα αδιέξοδα. Αν όλα κολλήσουν, αν πάψουν να λειτουργούν, αν βρεθείς σε αδιέξοδο πατάς αυτά τα τρία μαγικά πλήκτρα μαζί και θα λυθεί το πρόβλημα.

Control, Alt και Delete! Και όλα θα ξεκινήσουν από την αρχή!

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, η επιλογή αυτών των πλήκτρων έχει και μια δόση μεταφυσικής: λες και κάποιος είχε κάτι σπουδαίο, κάτι ανώτερο από απλά μηχανήματα και υπολογιστές στο μυαλό του όταν έκανε αυτή την πανέξυπνη επιλογή.

Control, Alt και Delete: Έλεγχος, Σταμάτημα, Διαγραφή.

Ένα Ctrl+Alt+Del είναι αυτό που χρειάζονται αυτές οι λίγες τελευταίες μέρες του 2008.

Ένας δεκαπεντάχρονος πιτσιρικάς «έφυγε» από σφαίρα ένστολου κρατικού υπαλλήλου!

Και όποιος δεν πάτησε φρένο επάνω σε αυτή την αλήθεια, όποιος δεν αναστατώθηκε από το ασύλληπτο και το τραγικό της λογικής και του παραλόγου αυτού του φόνου, όποιος δεν συνειδητοποίησε πως μια σφαίρα έκοψε στη μέση την δική μας ζωή, την ίδια την ιστορία μας δεν είναι σε θέση να κατανοήσει αυτά που ζήσαμε και ζούμε.

Ένστολος κρατικός υπάλληλος σκότωσε εν ψυχρώ έναν πιτσιρικά!

Και εμείς έχουμε ακόμα τον ίδιο Πρωθυπουργό, τον ίδιο Υπουργό Εσωτερικών, τον ίδιο Αρχηγό της Αστυνομίας, τον ίδιο Αρχηγό Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και τους ίδιους Αρχηγούς Πολιτικών Κομμάτων. Α! ξέχασα έχουμε ακόμα και τον ίδιο Πρύτανη που παραιτήθηκε και ξε-παραιτήθηκε ύστερα από «παράκληση» του Αξιότιμου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ναι έχουμε και τον ίδιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας!

Ctrl+Alt+Del

Όταν άκουσα την είδηση για την ανάκληση της παραίτησης του Πρύτανη τη σχολίασα αρκετά πικρόχολα. Αν ήμουν στη θέση του δεν θα είχα συγκινηθεί και δεν θα ανακαλούσα την παραίτηση μου. Μετά από ένα νεκρό δεκαπεντάχρονο από χέρι ένστολου κρατικού υπαλλήλου θα συμβούλευα τον Αξιότιμο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας να υποβάλλει και εκείνος την παραίτηση του!

Δεν ξέρω αν το Σύνταγμα προβλέπει την παραίτηση του Ανώτατου Άρχοντα της χώρας ή απλά προβλέπει την αντικατάσταση του λόγω θανάτου ή φυσικής αδυναμίας να ασκήσει τα καθήκοντα του. Σε κάθε περίπτωση θα τον συμβούλευα να παραιτηθεί, ανεξάρτητα από το τι προβλέπει το Σύνταγμα. Έτσι και αλλιώς και Εκείνος και εμείς είμαστε νεκροί (ή τουλάχιστον αδύναμοι να ασκήσουμε τα καθήκοντα μας - ο καθένας από το μετερίζι του) όταν στη χώρα που είχε την τιμή να είναι ο Ανώτατος Άρχοντας, οι ένστολοι κρατικοί λειτουργοί μπορούν έτσι απλά να πυροβολούν και να σκοτώνουν δεκαπεντάχρονα πιτσιρίκια. Δεν θα του ζητούσα κάτι τέτοιο αν ένας αστυνομικός με πολιτικά αφαιρούσε μια ζωή για όλους εκείνους τους λόγους που το νομικό σύστημα δίνει ελαφρυντικά αναγνωρίζοντας το τραγικά απρόβλεπτο της ανθρώπινης φύσης. Θα του το ζήταγα όμως στην περίπτωση του πιτσιρικά που έσβησε στα Εξάρχεια γιατί το όπλο που του αφαίρεσε τη ζωή το κρατούσε ένστολος κρατικός υπάλληλος. Και πάνω στη στολή του υπήρχε το εθνόσημο το οποίο κουβαλούσε την συνενοχή την δική μου, την δική μας αλλά και του ίδιου του Ανώτατου Άρχοντα της Χώρας. Η παραίτηση, ακόμα και σε αυτό το ανώτερο επίπεδο, θα ήταν η μόνη ουσιαστική και ειλικρινής ένδειξη ότι υπάρχει συναίσθηση της ευθύνης και της συνενοχής! Τουλάχιστον, από τον προηγούμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα θεωρούσα βέβαιη μια ανάλογης βαρύτητας και συμβολισμού κίνηση!

Ctrl+Alt+Del

Για λογαριασμό των υπολοίπων, Πρωθυπουργού, Υπουργών, Κυβέρνησης, Αρχηγών θα υπέβαλλα εγώ την παραίτηση μου ως πολίτης. Αυτοί δεν είναι ικανοί να παραιτηθούν. Δεν παραιτήθηκαν όταν η ανικανότητα και η πολιτική αβελτηρία που τους χαρακτηρίζει οδήγησε στο κάψιμο τόσων αθώων ψυχών και της μισής Ελλάδας ενώ επιμελώς σχεδίαζαν την διόρθωση της εικόνας τους μοιράζοντας ψευδείς υποσχέσεις για αποζημιώσεις και «αποκατάσταση» των ζημιών. Λογιστικά αποτίμησαν και ετούτη την τραγωδία. Πότε θα καταλάβει επιτέλους ο παρών Πρωθυπουργός ότι ο ηγέτης που «αποζημιώνει» τους θανάτους με χρήμα και δεν αναγνωρίζει την ευθύνη του δια της παραιτήσεως δεν είναι ηγέτης αλλά καραγκιόζης; Αλήθεια, όταν αντιμετώπισε τα εξευτελιστικά ερωτήματα των ευρωπαίων ομολόγων του, πως ένοιωσε; Τι απάντησε; Μήπως ότι εξοστρακίστηκε μια σφαίρα; Ή μήπως ότι ο ίδιος δικηγόρος που επιχειρεί να «ξελασπώσει» των ένστολο κρατικό υπάλληλο «ξελάσπωσε» και τον Υπουργό του των Εσωτερικών από την υπόθεση του Πόρτο Καράς;

Για να λέμε την αλήθεια, αυτοί δεν μπορούν πλέον να παραιτηθούν γιατί έχουν ήδη παραιτηθεί από την ευθύνη που ο θεόστραβος λαός τους ξαναέδωσε αλλά κυρίως γιατί έχουν παραιτηθεί από κάθε έννοια λογικής και ηθικής!

Ctrl+Alt+Del

Να μην ξεχάσω τους Πολιτικούς Αρχηγούς και τα κόμματα!

Ctrl+Alt+Del στον Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης γιατί «κρυφά μετράει την ανθρώπινη πραμάτεια του» για να επιστρέψει και να επαναλάβει τα ίδια λάθη της ίδιας εξουσίας. Αλήθεια τι σκοπεύει να κάνει όταν κεφαλαιοποιήσει το θάνατο του μικρού και τις αναταραχές στις επόμενες ή μεθεπόμενες εκλογές; Θα φτιάξει πράσινη ΕΥΠ και ΜΑΤ με οικολογικά δακρυγόνα; Η μήπως θα ιδιωτικοποιήσει την παιδεία για να ξεφορτωθεί την συνταγματική ευθύνη για την προαγωγή της; Τι διέξοδο προτείνει στα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας; Μήπως η ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης τον βολεύει να πάρει το τιμόνι όλο δεξιά χωρίς να καταλάβει κανείς τη διαφορά;

Ctrl+Alt+Del στο Κ.Κ.Ε. που ψάχνει σαν ασφαλίτης κουκουλοφόρους ανάμεσα σε άλλα κόμματα. Πάλι ετοιμάζεται για την υποστήριξη της (ακρο)δεξιάς λύσης; Ή μήπως επιλέγει για μία ακόμα φορά στην ιστορία του την συνειδητή αυτο-συρρίκνωση;

Ctrl+Alt+Del στον ΣΥΡΙΖΑ που άρχισε να μετράει ψήφους και διαρροές εν’ όψει των αναμετρήσεων (μάσησε στην πρόκληση του ΚΚΕ) και λουστράρει το αστικό - κυβερνητικό προφίλ δια του Alexis. Οι πιτσιρικάδες που μπορεί να του έστειλαν το ΚΚΕ και η κυβέρνηση με τις παρεμβάσεις τους εύκολα έρχονται αλλά και εύκολα θα φύγουν. Την τελευταία φορά που ένοιωσε έτσι ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ (φλερτάροντας με την κυβερνητική προοπτική και ευθύνη) η «Αυγή» καιγόταν στις διαδηλώσεις απεργών! Μήπως ετοιμάζεται (δια της αυτοδιασπάσεως) να γίνει ο ρυθμιστής και καταλύτης στα αναμενόμενα εκλογικά αδιέξοδα;

Ctrl+Alt+Del στο ΛΑ.Ο.Σ. που τόλμησε να επικαλεστεί τα άρθρα του Συντάγματος (αυτά που βλέπει πιο βολικά να καταργούνται μετά το συντονισμένο κάψιμο της Αθήνας από το παρακράτος). Γιατί βγήκε τόσο ανανεωμένος και τρυφερός (για την κυβέρνηση) από το Μέγαρο Μαξίμου ο Αρχηγός του; Μήπως γιατί του έστρωσαν κλίμα για «συνταγματική αναθεώρηση» και ακροδεξιά ανάκαμψη με όλους αυτούς τους «αγανακτισμένους πολίτες» που έβγαλαν στους δρόμους;

Ctrl+Alt+Del σε όλο τον μεταπολιτευτικό πολιτικό κόσμο της συναλλαγής, της συνενοχής και της ανικανότητας. Το έχω πει και θα το ξαναπώ: παρέλαβαν την εξουσία από τη χούντα, ποτέ δεν την ανέτρεψαν. Παρέλαβαν μια χώρα υπό αμερικανική κατοχή και ενώ τα τανκς και ο εθνικός στρατός αποσύρθηκαν οι αμερικάνοι δεν έφυγαν ποτέ! Ως πότε ο κάθε επόμενος έλληνας πρωθυπουργός θα χρίζεται προκαταβολικά πρωθυπουργός πίνοντας καφέ στο State Department; Ως πότε η ελληνική αριστερά θα τρώει τις σάρκες της και θα αλληλοσπαράσσεται για να εναρμονιστεί με το ξενόφερτο σενάριο κυβερνητικής λύσης; Ως πότε το σύμπλεγμα πολιτική, μέσα, αγορά και διαφήμιση θα έχει αποκλειστικά και μόνο ξένα αφεντικά (ή επαρκώς δουλοπρεπή ελληνικά);

Ctrl+Alt+Del και στην ίδια την «σύγχρονη ελληνική κοινωνία» που η αβελτηρία της είναι τόσο χοντρή που δεν μπορείς να μην την πεις στη δημοτική: είναι μαλακία!

Μαλακία σε συσκευασία τηλεοπτικών προϊόντων και πολιτικών κομμάτων.

Μαλακία σε δόσεις στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων.

Μαλακία σε μια αγάμητη (ή μήπως κακογαμημένη), μελαγχολική κοινωνία ατομισμού, αυτολογοκρισίας και απομόνωσης.

Κάθε βράδυ στον καναπέ μας αφήνουμε τις τηλεοράσεις να χτίζουν κρυφές συναινέσεις και φανερές συνενοχές. Και η μεγαλύτερη συνενοχή όλων των εποχών είναι η συνενοχή μας στο φόνο του δεκαπεντάχρονου πιτσιρικά.

Υποστήριξα στην προηγούμενη ανάρτηση ότι οι φωτιές και το πλιάτσικο είναι έργο του παρακράτους. Συνεχίζω να το πιστεύω αν κρίνω από τις αντιδράσεις κυβέρνησης και κομμάτων. Ο Δημητρώφ που κατηγορήθηκε για την φωτιά στο Γερμανικό Κοινοβούλιο το 1933 είχε πει ότι αν θέλετε να βρείτε τον ένοχο δείτε ποιος επωφελήθηκε. Περιμένετε να δείτε ποιος θα επωφεληθεί από όσα ζήσαμε ετούτες τις μέρες και θα καταλάβετε τον ένοχο.

Ωστόσο οφείλω να προσθέσω εδώ ότι λυπάμαι που η «καταστροφή» δεν είναι συνειδητό έργο της ίδιας της κοινωνίας: αν αρχίζαμε να καίμε και να σπάμε τις πολυτελείς βιτρίνες της αδιαφορίας ίσως τότε να πετυχαίναμε το απόλυτο Ctrl+Alt+Del.

Το τραγικότερο στοιχείο μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου από τον ένστολο αστυνομικό δεν είναι τα επεισόδια, οι φωτιές και οι ζημιές. Το τραγικότερο στοιχείο μετά από αυτή την δολοφονία είναι ότι, όταν φυσήξει ο αέρας και φύγουν τα δακρυγόνα, όλοι σιγά - σιγά θα γυρίσουν στην σιωπή και την απραξία αναλαμβάνοντας το μερίδιο συναίνεσης και συνενοχής που τους αναλογεί. Ο πίθος των Δαναΐδων δεν έχει πάτο. Γι αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να τον πιάσουμε. Θα αναμένουμε σιωπηλά και φοβικά το επόμενο έγκλημα, τον επόμενο χορό παραλόγου, το επόμενο αδιέξοδο της κοινωνίας μας. Και μετά πάλι τα ίδια, πάλι από την αρχή.

Αυτή η «ελεύθερη» κοινωνία στην οποία ζούμε έχει το δικό της ανοσοποιητικό σύστημα. Θα βγουν «αντισώματα» άλλοτε ντυμένα ως πολιτικοί, άλλοτε ως ένστολοι και άλλοτε ως δάσκαλοι ή δημοσιογράφοι για να κατασπαράξουν αργά και μεθοδικά το «καρκίνωμα» της οργής, της απόγνωσης και της αγανάκτησης (που κάθε φορά θα έρχεται στην επιφάνεια) και να επιστρέψουν την κοινωνία στους «φυσιολογικούς» μαλακισμένους ρυθμούς της.

Εγώ απλά να σας θυμίσω:
στην Ελλάδα του 2008 ένας δεκαπεντάχρονος μαθητής σκοτώθηκε από σφαίρα ένστολου αστυνομικού. Και όλα (εκτός από βιτρίνες και εμπορεύματα) και όλοι (εκτός από τον πιτσιρικά) παρέμειναν στη θέση τους!

Γ.Π.Κ.


Υ.Γ. 1: Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, για το μικρό μαθητή δεν σας ρωτάω πως νοιώσατε, είναι αυτονόητο. Για την επίκληση των άρθρων 11 και 48 του Συντάγματος, μπορείτε να μου πείτε πως νοιώσατε;

Υ.Γ. 2: Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς πόσοι από τους δεκαπεντάχρονους που βγήκαν στους δρόμους έχουν τα φόντα σε είκοσι χρόνια να γίνουν Alexis (Τσίπρας αν όχι Κούγιας); Η οργή των νιάτων δεν είναι ποτέ εγγύηση για την πορεία (σύνεση ή συναίνεση) των γηρατειών! Ο αέναος κύκλος επανάστασης - συντήρησης κυλάει σαν παιδικό τόπι στον δρόμο της ιστορίας και γελάει μαζί μας!

Υ.Γ. 3: Νίκο, ξέρω είσαι πατέρας και είναι φυσιολογική η αντίδραση σου. Ωστόσο μη μασάς. Αυτή η χώρα έχει δει και χειρότερα. Το φώς γίνεται πιο πολύτιμο στο πιο βαθύ σκοτάδι. Θα τους φάμε, δεν θα μας φάνε!

Υ.Γ. 4: Σε όλα μου τα χρόνια δεν συμμετείχα ποτέ σε κατάληψη, δεν μπήκα ποτέ σε πορεία, δεν πέταξα ποτέ πέτρα. Όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί ήξερα ότι δεν θα τα έκανα σωστά. Αν ωστόσο χρειαστεί ποτέ να αφήσω το μολύβι και πιάσω την πέτρα δεν θα σταματήσω μέχρι να αποτελειώσω το έργο μου ή να με τελειώσει εκείνο! Τότε να με φοβάστε!

Υ.Γ. 5: Για να προλάβω τον γνωστό προβοκάτορα της Φούσκας: οι ψευτο-επαναστάτες του καναπέ ασχολούνται με ζητήματα «ξοφλημένα» από την σύσταση του νεοελληνικού κράτους και εντεύθεν. «Ξοφλημένα» όπως τα ανεξόφλητα γραμμάτια της ιστορίας του!

Υ.Γ. 6: Για τους υπόλοιπους προβοκάτορες θα αφήσω το στίχο να μιλήσει (πιο πολύ για να με παρηγορήσει): «...κουφάλες δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να σας πω, τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν...»

Το σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι

Αναδημοσιεύω από το blog "To Άρωμα του Τραγουδιού" (toaromatoutragoudiou.blogspot.com)

«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
.
Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται.
.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.»


Άρθρο του Μάνου Χατζιδάκι για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986….
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Το Τέταρτο".

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

πολιτης παρακελσος

1.παρακελσος-καταστηματαρχης
''Εχω σπασμενη βιτρινα και ενα ραφι.Επισης μου εκλεψαν λιγο απο το εμπορευμα .Τα κωλοπαιδα .Μα ειναι δυνατον?Που ειναι το κρατος?Γιατι δεν δινει εντολη στην αστυνομια να τους ταραξει στο ξυλο?ποιος γονιος αφηνει το παιδι του να κανει τετοια πραγματα και δεν το ταραζει στο ξυλο?Εχω και το δανειο...Που θα βγαλω τοσα εξοδα?Παλι καλα ,γιατι του διπλανου του εκαψαν τελειως το μαγαζι.Το εκαναν ,καλοκαιρινο.Και περιμενε τις γιορτες ,πως και πως γιατι με την ανακαινιση εχει μπει πολλα εκατομμυρια μεσα..Δοξα τω Θεω.."
2.παρακελσος-ΠΑΣΟΚΟΣ
"Πω πω ,χαμος εγινε.Καλα να παθει ο Καραμανλης.Αντε να γινουν εκλογες να φυγει η δεξια και να ξαναρθουμε εμεις.Μαζι με τον Γιωργακη."
3.παρακελσος-ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ
"Κοιτα τους αλητες.Τι αναρχικοι και αντιεξουσιαστες ρε.Αυτοι ειναι αναρχοκομμουνια και κρυφοπασοκοι.Δεν ξερουν πως να ριξουν τον Κωστακη,και το εριξαν στο πλιατσικο.Ταχα με αφορμη την οικονομικη κριση.Ποια κριση ρε.Το παιδι μου μολις το πηραν στους ειδικους φρουρους.Εξαμηνη συμβαση.Καλα ειναι.Ασε που σε λιγο ,θα μονιμοποιηθει.Με την επομενη συμβαση εννοω"
4.παρακελσος-ΚΚΕ
"Για ολα φταιει η οικονομικη κριση που ξεκινα απο την απληστια του καπιταλιστικου συστηματος.Βουλιαζει η Δυση επιτελους.Απο μονη της.Χωρις να βαλουμε χερι.Οσο για τα δικα μας ,ολα καλα.Ευκαιρια να χτυπησουμε το δικομματισμο.Α! και το ΣΥΡΙΖΑ επισης.Απλα πρεπει να κρατησουμε την σταση μας και να μην φησουμε στις πορειες μας να πεσει ξυλο.Ολα τα αλλα θα ερθουν απο μονα τους".
5.παρακελσος-ΣΥΡΙΖΑ
"Η οικονομικη κριση πιεζει ,ειναι αφορητη.Θα τα βαλουμε ολα στο ιδιο πακετο.Οικονομια ,παιδεια,αναξιοκρατια.Πρεπει να φυγουν ,ειναι επικινδυνοι.Τα ποσοστα μας ποτε δεν ηταν τοσο ψηλα.Χτυπαμε το δικομματισμο και μπαινουμε στην κυβερνηση.Δεν πειραζει ας πεσει και λιγο ξυλο.
6.παρακελσος-μπατσος
"Γιατι τα ριχνουν ολα σε μας?Γιατι δεν μας αφηνουν να κανουμε την δουλεια μας?Το γαμημενο το πολυτεχνειο,αφησε κακια κληρονομια.Α,και ο μαλακας που σκοτωσε το παιδι επισης.Δεν μπορουμε τωρα να αγγιξουμε τα κωλοπαιδα.Θα τα ειχαμε μαζεψει σε 5 λεπτα,και τωραθα ημουν στο σπιτι με τα παιδια μου.Α!εχει και ματς στην τηλεοραση το βραδυ!"
7.παρακελσος-δημοσιογραφος
"Δειχτε κοντινα πλανα.Μετα τις φωτιες του καλοκαιριου και το βατοπαιδι ,ειναι μεγαλο λαχειο αυτο.θα ξεσκιστουμε στις υπερωριες.Καλυτερο σεναριο ,δεν εχει σκεφτει ουτε ο Σκορτσεζε.Τα εχει ολα .Δολοφονια,μαχες,φωτιες.ΟΛΑ ειναι εδω".
8.παρακελσος-οικονομικος μεταναστης
"Ειναι απισευτο.Στο Ελλαντα ,τλικα γκινονται ολα.Εντω που δεν εκουν κενρτρα υποντοχης με τοσους πολλους μεταναστες και με βαζουν να ντουλεβω στην μαβρη ακγορα για ενα ψωμι ,τωρα μου εκατσε καλη.Τα παρω ηλεκτρικα να τα πουλισο φτινα στους απλιστους."
9.παρακελσος-μασκοφορος
"Σπαστε τα ολα ρε.Ειναι ευκαιρια να δειξουμε την δυναμη μας.Θα πουμε οτι φταιει η κυβερνηση και οι τραπεζες και ο κοσμος θα ειναι μαζι μας.Οι μπατσοι δεν θα μας πλησιαζουν μετα το φονικο.Φοβαται η κυβερνηση την οργη ολων.Σπαστε τα ολα.Σπαστε τραπεζες,γραφεια,μαγαζια.θα κανουμε και πλιατσικο ,γουσταρω.Θα βγαλουμε και λεφτα για τη δοση.Μονο μην σπασετε το μαγαζι του γερου μου .Ειναι στην ταδε γωνια της πολης ,και εχω χρονια να πατησω."
10.παρακελσος-πατερας Αλεξη
"μου σκοτωσαν το γιο μου. μου σκοτωσαν το γιο μου!μου σκοτωσαν το γιο μου!μου σκοτωσαν το γιο μου!Οι αλητες .Γιατι Θεε μου???Εκαψαν και το μαγαζι της γυναικας μου στη Βουκουρεστιου.ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑ-ΠΑΕΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ".

~Νιωθω την βουβη,απεραντη θλιψη για το θανατο ενος δεκαπενταχρονου παιδιου ,να με τυλιγει.
~Φοβηθηκα και εγω για την γυναικα μου,που ηταν αποκλεισμενη στην δουλεια της ,την ωρα που αρχισαν τα επεισοδια.
~Αγχωθηκα ,μηπως σπασουν και το μαγαζι του αδελφου ,οπου δεν περισσευουν χρηματα για επισκευες,περινενοντας τις γιορτες.
~Ειδα,κτυπημενους πολιτες(μπατσους-περαστικους-κουκουλουφορους),στα επειγοντα του νοσοκομειου.Για μενα ηταν ολοι ιδιοι-ηταν τραυματιες.
~Βλεπω την αδυναμια ολων των πολιτικων,να κυβερνησουν αυτον τον τοπο.
~Βλεπω τα φοιτητικα μου ονειρα στα σκουπιδια.
~Βλεπω την παλη των ταξεων να γινεται με γνωμονα μονο το συντεχνιακο (κατ'επεκαση ,το ατομικο)συμφερον.
~Βλεπω μια κοινωνια -ζουγκλα,οπου ο καθενας,νοιαζεται μονο για τον εαυτο του.
~Βλεπω μια χωρα διχως παιδεια ,και αυτο νομιζω ειναι που με λυπει περισσοτερο.
πολιτης παρακελσος

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Η σπίθα που έβαλε φωτιά στο βάλτο - Ανάλυση του Σ. Κούλογλου

Η σπίθα που έβαλε φωτιά στο βάλτο - Ανάλυση του Σ. Κούλογλου

Σταματήστε το έγκλημα. Το πήραμε το μήνυμα...

Η παράδοση της Αθήνας και άλλων πόλεων στις φλόγες είναι κίνηση σχεδιασμένη, οργανωμένη και εκτελεσμένη από το παρακράτος που συνδέεται άμεσα με την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες.

Μια βαθύτατα δεξιά (αμέσως μετά τις εκλογές του 2004 η Ν.Δ. έπαψε να είναι στην κεντροδεξιά) κυβέρνηση, ξαναγυρνάει στα ευφυολογήματα για το «στρατηγό άνεμο» και τις «ασύμμετρες απειλές» και καταφεύγει στην υποστήριξη του παρακράτους για να εξασφαλίσει την επιβίωση, την επανεκλογή και φυσικά την παραγραφή των δικών της πολιτικών (και όχι μόνο) εγκλημάτων.

Φυσικά, οι διαδηλώσεις της ημέρας καταδεικνύουν μια κοινωνία που παρά τη βαθύτατη μαλάκυνση και την πολιτική παράλυση στην οποία έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια διατηρεί αρκετή αξιοπρέπεια και επαρκή αντανακλαστικά. Και είναι προφανές γιατί αυτά τα αντανακλαστικά, την ώριμη πολιτική σκέψη και την στοχευμένη αντίδραση την διατηρούν δεκαπεντάχρονοι μαθητές και όχι τριαντάρηδες πολιτικοποιημένοι ή σαραντάρηδες πολιτικάντηδες.

Ωστόσο, οι επιδρομές της νύχτας δεν μπορούν να δικαιολογηθούν ή να χρεωθούν σε κανενός είδους κοινωνικό φαινόμενο ή χώρο. Η διασπορά, η έκταση, η στόχευση, η οργάνωση και η κλιμάκωση των καταστροφών καθιστά σαφές ότι οι πυρπολητές και καταστροφείς δεν είναι (ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο) αντιεξουσιαστές ή απελπισμένα θύματα της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής αδικίας. Χωρίς την συμμετοχή, υποκίνηση και κατεύθυνση των γνωστών «under - cover» αστυνομικών και μυστικών πρακτόρων, η διαμαρτυρία των γνήσιων αντιεξουσιαστών και των απελπισμένων θα είχε άλλη στόχευση, άλλη διασπορά και εντελώς άλλη έκφραση.

Αντί να κατέβουμε στους δρόμους και να αρπάξουμε τους πυρσούς (σαν τον Βαραβά στην Ρώμη, στην ομώνυμη ταινία) είναι καλύτερα να συνειδητοποιήσουμε το μήνυμα: έχουμε απέναντι μας μια εξουσία αδίστακτη, ανάλγητη και ωμή, δεν θέλει να πληρώσει για τα πολιτικά (και όχι μόνο) εγκλήματα της, δεν λέει να απαγκιστρωθεί από την εξουσία, δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Το έγκλημα της Αθήνας (και των άλλων πόλεων) δεν μπορεί να το χρεωθεί ούτε η γενιά των δεκαπεντάρηδων ούτε κάποιο πολιτικό κόμμα. Το έγκλημα ανήκει αποκλειστικά και μόνο στην κυβέρνηση και στο παρακράτος της.

Αφού η πολιτική μαλάκυνση και παράλυση δεν μας επέτρεψε να τους αποκαθηλώσουμε με δεκάδες νεκρούς και τη μισή χώρα καμένη το 2007, θα μας αφήσει να το κάνουμε με έναν νεκρό και τη μισή Αθήνα καμένη το 2008;

ΓΠΚ

Υ.Γ.: Όταν παίζεις με το παρακράτος, κάποια στιγμή θα σε καταπιεί.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Ελάτε, ας σοβαρευτούμε λίγο ...

Το οπλισμένο χέρι του δολοφόνου μπάτσου ήταν το δικό μας χέρι. Εμείς σημαδέψαμε τον πιτσιρικά, εσύ κι εγώ πατήσαμε την σκανδάλη. Αυτουργοί της δολοφονίας όλοι μας.
Είναι περίεργο όμως!!! Εμάς βρήκε και η σφαίρα. Θύματα του εαυτού μας είμαστε και προσποιούμαστε ότι ζούμε.
Νομίζω -όχι δεν νομίζω, είμαι σίγουρος- ότι είμαστε κι εμείς νεκροί τώρα. Όλοι μας. Όλοι...

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Η επανίδρυση τέλειωσε ή έχει και συνέχεια;



Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος
εικόνες ξεχύνονται με μιας
πού πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος
κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς

Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης
μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού
γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις
ψηλά στους βασιλιάδες τ' ουρανού

Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ

Πού πας παλικάρι πομπές ξεκινούνε
κι οι σκλάβες σου ουρλιάζουν στο βωμό
ουρλιάζουν τα πλήθη καμπάνες ηχούνε
κι ο ύμνος σου τραντάζει το ναό

Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
οι προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ


Διονύσης Σαββόπουλος



American News Project



Eviction Day: Foreclosure Crisis Forces Man From Home

American News Project

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Ανθρωποφαγία reloaded

Με το τεράστιο θέμα της ανθρωποφαγίας, που αποτελεί το σύγχρονο πρόσωπο του Αυριανισμού, την ανίατη, όπως φαίνεται, ασθένεια της ελληνικής κοινωνίας, ασχολήθηκα πρόσφατα στην Φάε Κι Εσύ Έναν Άνθρωπο. Τώρα Μπορείς. και παλιότερα (από σπόντα Ζαχόπουλου) στην Τελικά όλα είναι δρόμος. Το τέλος της "αποκαλυπτικής" δημοσιογραφίας.
Καιρό τώρα διαβάζω το εξαιρετικό blog http://roides.wordpress.com/, το οποίο σήμερα αναφέρεται σε ένα άρθρο του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Σταύρου Τσακυράκη, με τίτλο ΦΑΙΟΚΟΚΚΙΝΕΣ ΦΡΑΣΤΙΚΕΣ ΑΓΡΙΟΤΗΤΕΣ, δημοσιευμένο στην Athens Voice.
Επειδή είμαι καθημερινός αναγνώστης της Ελευθεροτυπίας και φρίττω με τον Στάθη, αλλά κυρίως επειδή το ζήτημα της ανθρωποφαγίας καίει το μυαλό μου, απολαύστε το.
Σημειώνω δε ότι σχετίζεται και με την ανάρτηση του backbencher για το ολοκαύτωμα και την ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης.

ΦΑΙΟΚΟΚΚΙΝΕΣ ΦΡΑΣΤΙΚΕΣ ΑΓΡΙΟΤΗΤΕΣ
Δεν είναι για γέλια η καλλιέργεια τέτοιου μίσους εναντίον των αντιπάλων του, ώστε η εξόντωσή τους να απομένει ως η μόνη λογική κατάληξη
Tου ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗ - 20.11.2008
Είμαι από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της ελευθερίας του λόγου, γι’ αυτό διαφωνώ με τις διατάξεις που ισχύουν σε κάποιες χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία), οι οποίες απαγορεύουν το μισαλλόδοξο λόγο. Είμαι αντίθετος με τις απαγορεύσεις, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι σε μια δημοκρατία το μόνο αντίδοτο στον κακό λόγο είναι ο αντίλογος. Ο αντίλογος, όμως, είναι βασικό στοιχείο της θέσης μου, γι’ αυτό θεωρώ ότι δεν πρέπει ο μισαλλόδοξος λόγος να περνά απαρατήρητος ούτε να αντιμετωπίζεται περιπαικτικά.
Δεν μπορώ, επομένως, να ξεκαρδίζομαι στα γέλια (όπως ο Γ. Γιαννουλόπουλος) όταν διαβάζω κείμενα του Στάθη. Μπορεί η θεώρηση που έχει για τον κόσμο με τους πέντε έξι βασικούς εχθρούς (Αμερικανοί, καπιταλιστές, νεοφιλελεύθεροι, τραπεζίτες, εκσυγχρονιστές, παπαγαλάκια) και το λαό που δεν καταλαβαίνει και πρέπει να αφυπνισθεί να είναι διασκεδαστική. Μπορεί, επίσης, να είναι αστεία η ασυγκράτητη προκατάληψή του που τον κάνει να χάνει κάθε μέτρο, όπως π.χ. συνέβη με τον Ομπάμα, τον οποίο χαρακτήρισε μίστερ Τίποτα και κύριο Κανένα. Δεν είναι, όμως, για γέλια η βιαιότητα του λόγου του και η καλλιέργεια τέτοιου μίσους εναντίον των αντιπάλων του, ώστε η εξόντωσή τους να απομένει ως η μόνη λογική κατάληξη. Θα αναφερθώ σε δύο μόνο παραδείγματα.
Παράδειγμα πρώτο: Είναι γνωστή η αντίδρασή του στο βιβλίο Ιστορίας της κ. Ρεπούση. Οι αναφορές του σε αυτή συνεχίστηκαν τακτικά, τις περισσότερες φορές παρεμπιπτόντως και αφού είχε λήξει η διαμάχη για το βιβλίο. Έτσι, η καθηγήτρια κ. Ρεπούση χλευάστηκε επειδή θα προΐστατο «σειράς σεμιναρίων με θέμα πώς να διδάσκεται το Ολοκαύτωμα στο Νηπιαγωγείο και στο Δημοτικό Σχολείο». Δηλαδή, κατά τον Στάθη, μετά το άθλιο βιβλίο που έγραψε, προφανώς, δεν δικαιούται πλέον διά να ομιλεί για οποιοδήποτε θέμα, πόσο μάλλον να παίρνει μέρος σε σεμινάρια. Με αφορμή το ντοπάρισμα της κ. Χαλκιά στους Ολυμπιακούς Αγώνες ο Στάθης κατέληγε στο σχόλιό του ως εξής: «Σαν αυτός ο τόπος να μην αντέχει πια κανένα πρόταγμα (sic), κανέναν ήρωα, σαν να πρέπει να τα ξεφτιλίζει όλα, ώστε να συνεχίσουν να κάνουν κουμάντο οι «κομιστές», οι νταβατζήδες, τα ρεπουσοειδή… (ω! ναι, στο ίδιο κόλπο της αυτοαπαξίωσής μας είναι και αυτή η ρηχόκαρδη ελίτ». Δηλαδή αν το καλοσκεφθεί κανείς, η κ. Ρεπούση και η ελίτ που είναι μαζί της συνδέονται με όλα τα κακά του τόπου, ακόμη και με το ντοπάρισμα, ακριβώς όπως οι Εβραίοι στη ναζιστική Γερμανία ήταν η αιτία κάθε αρρώστιας και κακοδαιμονίας του γερμανικού λαού.
Παράδειγμα δεύτερο: Γράφοντας εναντίον του κ. Εφραίμ, αφού ζήτησε να βρεθεί κάποιος να του «ξυρίσει το τρισάθλιο κεφάλι», κατέληξε ως εξής: «Αν ο άθλιος αυτός πάπαρδος ζούσε στο Βυζάντιο (του οποίου την… οθωμανική κληρονομιά απολαμβάνει), θα τον άλειφαν πίσσα (κι όχι πούπουλα) και θα τον άναβαν να φωτίζει το βράδυ το λιμάνι του Βουκουλέοντα – να φανεί σε κάτι έστω για μια φορά χρήσιμος! Καθότι, παρ’ ότι γενικώς φιλάνθρωπη (sic) στους νόμους της εκείνη η κοινωνία, για τους καταχραστές θεομπαίχτες διέθετε μόνον κάθαρση κι όχι έλεος…» Ο κ. Εφραίμ μπορεί να έχει κάνει πολλά εγκλήματα στη ζωή του αλλά, αν δεν κάνω λάθος, δεν έχει καταδικασθεί ακόμη για κανένα αδίκημα. Προφανώς λίγη σημασία έχει το γεγονός αυτό, αφού έχει καταδικασθεί από το φιλάνθρωπο γελοιογράφο. Ο κ. Εφραίμ είναι τυχερός που δεν ζει στο Βυζάντιο ή στην κοινωνία που οραματίζεται ο Στάθης, όπου οι άνθρωποι μετρούν βάσει της χρησιμότητάς τους και η δική του δεν είναι άλλη από το να γίνει δαυλός για να φωτίζει το λιμάνι.
Την κατηγορία του χιτλερικού ο Στάθης την απευθύνει με αφάνταστη ευκολία προς όσους αντιμάχεται. Τελευταία αναρωτήθηκε αν ο Ομπάμα είναι ή όχι Χίτλερ και η επιστημονική του απάντηση ήταν «όχι – τουλάχιστον όχι ακόμα». Δεν του περνά από το μυαλό ότι η μισαλλοδοξία που εκφράζουν τα γραπτά του στην πραγματικότητα δεν διαφέρει σε τίποτε από τον τρόπο που έγραφαν οι υποστηρικτές του φασισμού και του ολοκληρωτισμού. Έβαζαν στο στόχαστρο ομάδες ανθρώπων (Εβραίοι, μουζίκοι) ή και μεμονωμένα άτομα, τους επιτίθονταν με αφάνταστη λεκτική βιαιότητα, τους εμφάνιζαν ως υπανθρώπους, αιτία όλων των δεινών του κόσμου, και ζητούσαν να κρεμαστούν ανάποδα.
Βεβαίως η φραστική αγριότητα του Στάθη, σε αντίθεση με αυτή των πρώτων διδαξάντων, δεν έχει στην εποχή μας δόντια, είναι απίθανο να συμβάλει στην επικράτηση του ολοκληρωτισμού στην Ελλάδα.
Αρκεί, όμως, η διαπίστωση αυτή για να μας κάνει να γελάμε με αυτά που γράφει;

Η Στιγμή της Α(λ)ήθειας

Έλαβα το παρακάτω mail από τη Λαμπρινή, το οποίο παραθέτω (ελπίζω με την συναίνεσή της, αλλιώς ποιος την ακούει!!!) για περαιτέρω συζήτηση. Αφορά σε ένα θέμα που υποτίθεται πως θα "άνοιγε" από τον Γιώργο. Εμπρός λοιπόν σύντροφε ...

-----

Σε συνέχεια της μεσημεριανής κουβέντας που είχα με τον Λάμπρο ο οποίος την ξεκίνησε ανάμεσα σε άλλα και για να καθυστερήσει την βάσανο της αντιγραφής σου στέλνω τα παρακάτω.
Σημ. Μου είπε ότι άκουσε στο σχολείο ότι υπάρχει ένα μηχάνημα που καταλαβαίνει αν λες αλήθεια και ρώτησε αν αυτό συμβαίνει πραγματικά. Επίσης μου ξεκαθάρισε ότι αυτός θα δει το παιχνίδι ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ την Πέμπτη και δεν καταλαβαίνει γιατί είναι κακό να κάνουν σε κάποιον ερωτήσεις και αυτός να πρέπει να πει την αλήθεια.
Καλά ξεμπερδέματα...
Η στιγμή της αήθειας
Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη
Ο καθένας από μας έχει διαφορετικά γούστα, διαφορετικές αντοχές και διαφορετική αισθητική. Εχουμε τα όριά μας, που λέμε. Παρατηρώ, όμως, ότι με τα χρόνια αυτές οι αντοχές, αυτά τα όρια, γίνονται όλο και πιο θολά. Υπάρχει συγκεκριμένο τηλεοπτικό παιχνίδι που παίζεται αυτή την εποχή, για το οποίο πιστεύω ακράδαντα ότι αν προβαλλόταν πριν από δέκα χρόνια, θα προκαλούσε τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις. Κι όμως, σήμερα παρουσιάζεται στην αγορά ψυχαγωγίας σαν ακόμα μία «επιλογή».
Μεγάλη παγίδα αυτή η δήθεν «επιλογή». Με τη θέλησή τους πάνε οι παίχτες και ξεπουλάνε (κυριολεκτικά) τη μάνα τους για μερικά χιλιάρικα στην κρεατομηχανή του φιλοθεάμονος κοινού. Με τη θέλησή τους πηγαίνουν και γίνονται ρεζίλι των σκυλιών αδαείς, αγαθοί άνθρωποι, που τους βάζουν να γαβγίζουν στις αρένες των «ζωντανών» τηλε-κολαστηρίων. Με τη θέλησή τους τα βλέπουν οι τηλεθεατές, δεν τους βάζει κανείς το μαχαίρι στον λαιμό!
Αυτό το επιχείρημα της «ελεύθερης επιλογής» εμένα με τρελαίνει. Στη Ελλάδα δεν έχεις το δικαίωμα, ας πούμε, να επιλέξεις αν θα θαφτείς ή αν θα καείς όταν με το καλό εγκαταλείψεις τα εγκόσμια. Δεν έχεις το δικαίωμα να κατοχυρώσεις νομικά και κοινωνικά τη σχέση σου αν είσαι ομοφυλόφιλος. Δεν θα έχεις το δικαίωμα (από του χρόνου) να επιλέξεις ένα εστιατόριο καπνιστών από ένα μη καπνιστών, αφού («για το καλό σου») όλα θα είναι υποχρεωτικά άκαπνα. Απαγορεύεται να πουλήσεις το αίμα σου για χρήματα, μπορείς όμως άνετα να πουλήσεις την αξιοπρέπειά σου.
Αν βγαίνει άκρη; Αν βγαίνει συμπέρασμα; Συμπέρασμα; Δύσκολα. Σκόρπιες σκέψεις μόνο, για το πόσο η «στιγμή της αλήθειας» του καθενός μας είναι στην πραγματικότητα μια λεπτή γραμμή ορίων, που τα παραχωρούμε, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, κάθε μέρα και πιο πολύ, στον χειρότερό μας εχθρό: Τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας.

ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ reloaded

Εκείνο που θυμάμαι καθαρά είναι ...
Ότι άκουγε τα πάντα. Μου μίλησε για τον φριχτό ήχο που έκανε η σελίδα του βιβλίου της ζωής της καθώς γύριζε. Για το δωματιάκι. Για την πίεση, τη μοναξιά και τις τύψεις. Και για το φόβο.
- Θα σου πω κι άλλα κάποια στιγμή. Ίσως…
- Πες μου. Τι σε κράτησε όρθια;
- Η μουσική μόνο. Η μετάφραση χιλιάδων στίχων, λέξη – λέξη.
- Μην παραιτείσαι! Συνέχισε!

Μετά ήρθε το χτύπημα στην πόρτα του δωματίου. Σαν σκηνοθεσία Φαουστική.
Το φιλί της ζωής, το χέρι που σε κρατά και δεν κατακρημνίζεσαι.
Τύχη βουνό, που λένε. Αποτραβήχτηκες μεμιάς από το σκυλολόι της ζωής.
Η ευκαιρία που καλοδέχτηκες και που δεν άφησες να πάει χαμένη. Η βουτιά σε έναν κίτρινο κόσμο, σε έναν ωκεανό συναισθημάτων.
Το μεγάλο ψέμα, οι ψευδαισθήσεις που δημιουργείς από ικανότητα. Τα μισόλογα.
Και για το τέλος, όταν πλέον βγήκες από το δωματιάκι, ο χορός στην κουζίνα.