Εξοργίζομαι με αυτά που ακούω.
Ακούω συζητήσεις για το αν έπρεπε ή όχι ένα καλοταϊσμένο δεκαπεντάχρονο παιδί από τα βόρεια προάστια να βρίσκεται στα Εξάρχεια και το τι ακριβώς έκανε εκεί. Δεν μας αρέσουν, βλέπεις, πολύ τα παιδιά του καναπέ, αλλά δεν θέλουμε και να βολτάρουν το Σάββατο στα Εξάρχεια ρε παιδί μου!!! Πάει πολύ.
Ακούω συζητήσεις για το αν ήταν αλλοδαποί ή ημεδαποί αυτοί που πλιατσικολόγησαν στα καταστήματα ειδών τηλεφωνίας. Είναι φορές που σιχτιρίζουμε τον πολιτισμό της υπερκατανάλωσης, την κοινωνία της κερδοσκοπίας, όπου από μικροί μαθαίνουμε ότι ευτυχία είναι να έχουμε ακριβό κινητό, να μπορούμε να μιλάμε όσο το δυνατόν περισσότερο και ταυτόχρονα να πληρώνουμε όσο το δυνατόν λιγότερο, αλλά όχι κι έτσι ρε παιδί μου!!! Να την αγοράζουμε την «κινητή» ευτυχία.
Ακούω συζητήσεις για το αν, στην Πάτρα των αγανακτισμένων πολιτών, ήταν φασίστες ή πολίτες αυτοί που έδρασαν σε βάρος των διαδηλωτών, για το αν εξοστρακίστηκε μια γαμημένη σφαίρα βράδυ Σαββάτου, για την πλήρη και ύποπτη απουσία του κράτους για μέρες (μήνες, χρόνια, δεκαετίες), για το 48 του Συντάγματος και για καταστάσεις πολιορκίας, για τον μονίμως απόντα επικοινωνιοπρωθυπουργό και την αξιοθαύμαστη ικανότητά του στα video games, για μεμονωμένα πλην όμως επαναλαμβανόμενα περιστατικά κρατικής βίας, για το ποιος κρύβεται πίσω από την κουκούλα, για βαλλιστικές εκθέσεις, δικολαβικά υπομνήματα και συντεχνιακές αντεγκλήσεις, για το ποιος υποστηρίζει τους «ταραξίες» και το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, για τα αδιέξοδά μας και δεν ξέρω γω τι άλλο.
Εξοργίζομαι με αυτά που ακούω.
Γιατί ελάχιστες φορές αυτές τις μέρες άκουσα έναν ανθρώπινο λόγο, ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, μια ελάχιστη, στοιχειώδη ευαισθησία.
Γιατί παραμείναμε ψλυχραιμοι και για ακόμα μια φορά χάσαμε το στόχο.
Απορώ πραγματικά με την μοναδική ικανότητά μας αυτή. Και εντυπωσιάζομαι!!!
Φοβάμαι ότι το συναίσθημα και η ουσία των πραγμάτων υποχώρησαν πάλι μπροστά στην παντοδυναμία της εικόνας. Ότι η λογική και η πραγματικότητα θόλωσαν σιγά-σιγά και μετά εξαφανίστηκαν, όσο ο εικονολήπτης ζούμαρε στο δευτερεύον, στο λιγότερο σημαντικό. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η άποψη μας διαμορφώνεται από έναν κάμεραμαν, ίσως και από περισσότερους αν κάνεις ζάπινγκ.
Εξοργίζομαι με αυτά που ακούω.
Αντιγράφω από την προηγούμενη ανάρτηση. Την ουσία.
Ένας δεκαπεντάχρονος πιτσιρικάς «έφυγε» από σφαίρα ένστολου κρατικού υπαλλήλου!
Ένστολος κρατικός υπάλληλος σκότωσε εν ψυχρώ έναν πιτσιρικά!
Μη λησμονήσουμε ότι αυτή είναι η ουσία. Όπου κι αν εστίασε τελικά ο κάμεραμαν…
Τελικά εξοργίζομαι και με αυτά που γράφω. stop
Ακούω συζητήσεις για το αν έπρεπε ή όχι ένα καλοταϊσμένο δεκαπεντάχρονο παιδί από τα βόρεια προάστια να βρίσκεται στα Εξάρχεια και το τι ακριβώς έκανε εκεί. Δεν μας αρέσουν, βλέπεις, πολύ τα παιδιά του καναπέ, αλλά δεν θέλουμε και να βολτάρουν το Σάββατο στα Εξάρχεια ρε παιδί μου!!! Πάει πολύ.
Ακούω συζητήσεις για το αν ήταν αλλοδαποί ή ημεδαποί αυτοί που πλιατσικολόγησαν στα καταστήματα ειδών τηλεφωνίας. Είναι φορές που σιχτιρίζουμε τον πολιτισμό της υπερκατανάλωσης, την κοινωνία της κερδοσκοπίας, όπου από μικροί μαθαίνουμε ότι ευτυχία είναι να έχουμε ακριβό κινητό, να μπορούμε να μιλάμε όσο το δυνατόν περισσότερο και ταυτόχρονα να πληρώνουμε όσο το δυνατόν λιγότερο, αλλά όχι κι έτσι ρε παιδί μου!!! Να την αγοράζουμε την «κινητή» ευτυχία.
Ακούω συζητήσεις για το αν, στην Πάτρα των αγανακτισμένων πολιτών, ήταν φασίστες ή πολίτες αυτοί που έδρασαν σε βάρος των διαδηλωτών, για το αν εξοστρακίστηκε μια γαμημένη σφαίρα βράδυ Σαββάτου, για την πλήρη και ύποπτη απουσία του κράτους για μέρες (μήνες, χρόνια, δεκαετίες), για το 48 του Συντάγματος και για καταστάσεις πολιορκίας, για τον μονίμως απόντα επικοινωνιοπρωθυπουργό και την αξιοθαύμαστη ικανότητά του στα video games, για μεμονωμένα πλην όμως επαναλαμβανόμενα περιστατικά κρατικής βίας, για το ποιος κρύβεται πίσω από την κουκούλα, για βαλλιστικές εκθέσεις, δικολαβικά υπομνήματα και συντεχνιακές αντεγκλήσεις, για το ποιος υποστηρίζει τους «ταραξίες» και το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, για τα αδιέξοδά μας και δεν ξέρω γω τι άλλο.
Εξοργίζομαι με αυτά που ακούω.
Γιατί ελάχιστες φορές αυτές τις μέρες άκουσα έναν ανθρώπινο λόγο, ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, μια ελάχιστη, στοιχειώδη ευαισθησία.
Γιατί παραμείναμε ψλυχραιμοι και για ακόμα μια φορά χάσαμε το στόχο.
Απορώ πραγματικά με την μοναδική ικανότητά μας αυτή. Και εντυπωσιάζομαι!!!
Φοβάμαι ότι το συναίσθημα και η ουσία των πραγμάτων υποχώρησαν πάλι μπροστά στην παντοδυναμία της εικόνας. Ότι η λογική και η πραγματικότητα θόλωσαν σιγά-σιγά και μετά εξαφανίστηκαν, όσο ο εικονολήπτης ζούμαρε στο δευτερεύον, στο λιγότερο σημαντικό. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η άποψη μας διαμορφώνεται από έναν κάμεραμαν, ίσως και από περισσότερους αν κάνεις ζάπινγκ.
Εξοργίζομαι με αυτά που ακούω.
Αντιγράφω από την προηγούμενη ανάρτηση. Την ουσία.
Ένας δεκαπεντάχρονος πιτσιρικάς «έφυγε» από σφαίρα ένστολου κρατικού υπαλλήλου!
Ένστολος κρατικός υπάλληλος σκότωσε εν ψυχρώ έναν πιτσιρικά!
Μη λησμονήσουμε ότι αυτή είναι η ουσία. Όπου κι αν εστίασε τελικά ο κάμεραμαν…
Τελικά εξοργίζομαι και με αυτά που γράφω. stop
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου