Η γιαγιά μου μου θυμίζει τον Καραμανλή.
Όχι τον Κωνσταντίνο αλλά τον νεότερο, τον Κώστα Καραμανλή.
Το περασμένο Σάββατο η γιαγιά μπήκε στο νοσοκομείο με κρίση άσθματος και ενδεχόμενα (ο «μάγος της φυλής» δεν έβγαλε απόλυτη διάγνωση) χολοκυστίτιδα. Η γιαγιά (με πρόχειρους υπολογισμούς) είναι 88 ετών, δεν βλέπει σχεδόν τίποτα (κληρονομικό γλαύκωμα - βαρύ το γενετικό μου φορτίο), έχει περάσει 3-4 εγκεφαλικά, έχει πέτρες στη χολή και φυσικά τα πνευμόνια της αποτελούν εγγύηση ότι μια απλή γρίπη μπορεί να σφυρίξει την λήξη της παράτασης.
Ο άντρας της, ο παππούς Παναγής, παραδοσιακός κουμουνιστής, έφυγε όταν εγώ ήμουν 9 χρονών. Θυμάμαι όμως ότι ήταν φανατικός οπαδός της αξιοπρεπούς ζωής ακόμα και εις βάρος της διάρκειας της. Αποτελούσε ανέκδοτο της οικογένειας για χρόνια μια σκηνή της οποίας ήμουν μάρτυρας: ήταν καλοκαίρι και είχε έρθει για διακοπές στο χωριό ο αδελφός της γιαγιάς. Και αυτός δεν έβλεπε (το κληρονομικό φορτίο), για λόγους που δεν θυμάμαι δεν μπορούσε να φάει (ήταν υπό αυστηρή δίαιτα), ενώ είχε σοβαρά προβλήματα που τον δυσκόλευαν να περπατήσει. Θυμάμαι λοιπόν να ανεβαίνει το ανηφόρι προς το σπίτι του παππού υποβασταζόμενος από την γυναίκα του και την γιαγιά μου. Ο παππούς Παναγής που με κράταγε από το χέρι και ακολουθούσε του φώναζε γελώντας: «Να φας δεν μπορείς, να κουνηθείς δεν μπορείς, να δεις δεν μπορείς, τι σκατά θέλεις και ζεις; Ζωή είναι αυτό που έχεις;».
Παρά τη φιλοσοφία του άντρα της, η γιαγιά δεν λέει να το βάλει κάτω. Ξεπέρασε τα αναπνευστικά προβλήματα του κρυολογήματος, νίκησε την χολοκυστίτιδα, άρχισε αραιά και που να βλέπει (η να νομίζει ότι βλέπει) και όλο το βράδυ - μέχρι πριν από λίγο - την έκανα βόλτες στο διάδρομο του νοσοκομείου. Και το περπάτημα της ήταν άνετο και γεμάτο ζωντάνια. Η μάνα μου (και κόρη της) παρατήρησε φεύγοντας: «η γιαγιά σου έχει μεγάλη θέληση να ζήσει».
Τελικά, γι’ αυτό η γιαγιά μου θυμίζει τον Καραμανλή. Όλα είναι χάλια, όλα είναι σε οριακή φάση μεταξύ ζωής και θανάτου, αλλά η γιαγιά μου δεν λέει να παραιτηθεί. Όπως ακριβώς και ο Καραμανλής. Αλλά η γιαγιά μου έχει περάσει και 3-4 εγκεφαλικά, ο Καραμανλής τι έχει πάθει και δεν λέει να παραιτηθεί;
Γ.Π.Κ.
Υ.Γ. 1: Παραφράζοντας τον παππού: «τι σκατά θέλει και κυβερνάει ακόμα; Κυβέρνηση είναι αυτό που έχει;»
Υ.Γ. 2: Τουλάχιστον η γιαγιά συχνά ετούτες τις μέρες έλεγε: «να πεθάνω μάτια μου να μην σας βασανίζω». Και όλα αυτά ενώ κανένας από την οικογένεια δεν διαμαρτυρήθηκε, ή βαρυγκώμησε. Και ήμασταν όλοι στο πλευρό της. Ενώ ο άλλος...
Υ.Γ. 3: Ξέρετε τι κάνουν τα παιδάκια όλες αυτές τις μέρες τους δρόμους; Ξενυχτάνε την κυβέρνηση. Όπως ακριβώς έκανα και εγώ με την γιαγιά. Μόνο που, παρά τα προβλήματα της, η γιαγιά μου (νομίζω) θα σταθεί πιο τυχερή...
Όχι τον Κωνσταντίνο αλλά τον νεότερο, τον Κώστα Καραμανλή.
Το περασμένο Σάββατο η γιαγιά μπήκε στο νοσοκομείο με κρίση άσθματος και ενδεχόμενα (ο «μάγος της φυλής» δεν έβγαλε απόλυτη διάγνωση) χολοκυστίτιδα. Η γιαγιά (με πρόχειρους υπολογισμούς) είναι 88 ετών, δεν βλέπει σχεδόν τίποτα (κληρονομικό γλαύκωμα - βαρύ το γενετικό μου φορτίο), έχει περάσει 3-4 εγκεφαλικά, έχει πέτρες στη χολή και φυσικά τα πνευμόνια της αποτελούν εγγύηση ότι μια απλή γρίπη μπορεί να σφυρίξει την λήξη της παράτασης.
Ο άντρας της, ο παππούς Παναγής, παραδοσιακός κουμουνιστής, έφυγε όταν εγώ ήμουν 9 χρονών. Θυμάμαι όμως ότι ήταν φανατικός οπαδός της αξιοπρεπούς ζωής ακόμα και εις βάρος της διάρκειας της. Αποτελούσε ανέκδοτο της οικογένειας για χρόνια μια σκηνή της οποίας ήμουν μάρτυρας: ήταν καλοκαίρι και είχε έρθει για διακοπές στο χωριό ο αδελφός της γιαγιάς. Και αυτός δεν έβλεπε (το κληρονομικό φορτίο), για λόγους που δεν θυμάμαι δεν μπορούσε να φάει (ήταν υπό αυστηρή δίαιτα), ενώ είχε σοβαρά προβλήματα που τον δυσκόλευαν να περπατήσει. Θυμάμαι λοιπόν να ανεβαίνει το ανηφόρι προς το σπίτι του παππού υποβασταζόμενος από την γυναίκα του και την γιαγιά μου. Ο παππούς Παναγής που με κράταγε από το χέρι και ακολουθούσε του φώναζε γελώντας: «Να φας δεν μπορείς, να κουνηθείς δεν μπορείς, να δεις δεν μπορείς, τι σκατά θέλεις και ζεις; Ζωή είναι αυτό που έχεις;».
Παρά τη φιλοσοφία του άντρα της, η γιαγιά δεν λέει να το βάλει κάτω. Ξεπέρασε τα αναπνευστικά προβλήματα του κρυολογήματος, νίκησε την χολοκυστίτιδα, άρχισε αραιά και που να βλέπει (η να νομίζει ότι βλέπει) και όλο το βράδυ - μέχρι πριν από λίγο - την έκανα βόλτες στο διάδρομο του νοσοκομείου. Και το περπάτημα της ήταν άνετο και γεμάτο ζωντάνια. Η μάνα μου (και κόρη της) παρατήρησε φεύγοντας: «η γιαγιά σου έχει μεγάλη θέληση να ζήσει».
Τελικά, γι’ αυτό η γιαγιά μου θυμίζει τον Καραμανλή. Όλα είναι χάλια, όλα είναι σε οριακή φάση μεταξύ ζωής και θανάτου, αλλά η γιαγιά μου δεν λέει να παραιτηθεί. Όπως ακριβώς και ο Καραμανλής. Αλλά η γιαγιά μου έχει περάσει και 3-4 εγκεφαλικά, ο Καραμανλής τι έχει πάθει και δεν λέει να παραιτηθεί;
Γ.Π.Κ.
Υ.Γ. 1: Παραφράζοντας τον παππού: «τι σκατά θέλει και κυβερνάει ακόμα; Κυβέρνηση είναι αυτό που έχει;»
Υ.Γ. 2: Τουλάχιστον η γιαγιά συχνά ετούτες τις μέρες έλεγε: «να πεθάνω μάτια μου να μην σας βασανίζω». Και όλα αυτά ενώ κανένας από την οικογένεια δεν διαμαρτυρήθηκε, ή βαρυγκώμησε. Και ήμασταν όλοι στο πλευρό της. Ενώ ο άλλος...
Υ.Γ. 3: Ξέρετε τι κάνουν τα παιδάκια όλες αυτές τις μέρες τους δρόμους; Ξενυχτάνε την κυβέρνηση. Όπως ακριβώς έκανα και εγώ με την γιαγιά. Μόνο που, παρά τα προβλήματα της, η γιαγιά μου (νομίζω) θα σταθεί πιο τυχερή...
2 σχόλια:
Σύμφωνα με τη Λαμπρινή, το συγκεκριμένο κείμενο πρέπει να "ανέβει" στο press-gr ή στο troktiko.
Σύμφωνα με μένα ... η Λαμπρινή έχει δίκιο (yet again!!!)
If you know the way be my guests!
Ωστόσο να σημειώσω ότι είμαι πολύ επιλεκτικός ως προς τους αναγνώστες μου και τους συνομιλητές μου.
Γι' αυτό γράφω στη Φούσκα!
Γι' αυτό άλλωστε καταλήγουμε και στην βοήθεια της παλαιοντολογίας: γιατί είμαι επιλεκτικός!
Δημοσίευση σχολίου