Στα Ίχνη του Καραμανλή

Η προηγούμενη ανάρτηση με βρίσκει σε γενικές γραμμές αντίθετο. Η φράση δε ότι "Δεν έχει καμία σημασία άν μας κυβερνά δεξία, αριστερά, σοσιαλισμός ή οτιδήποτε άλλο.Υπάρχει κάτι πολύ μεγαλύτερο απο το ευγενές σπορ της ενασχόλησης με την πολιτική και το οποίο καθορίζει τις τύχες μας ώς ανθρωπότητα, ως ελληνική κοινωνία και τέλος ως προσωπικότητες" με βρίσκει απόλυτα αντίθετο. Ωστόσο μπορεί να αποτελέσει μιαν αφορμή για κουβέντα. Μια κουβέντα που πρέπει να φέρει τον τίτλο "η επιστροφή της πολιτικής", γιατί σήμερα, ίσως περισσότερο από τις προηγούμενες δεκαετίες, έχει μεγάλη σημασία αν ευγενώς μας κυβερνά δεξιά, αριστερά κλπ.  Αυτά θα τα δούμε μετά τις γιορτές...

Ταξιδεύοντας για Ιταλία την Κυριακή που μας πέρασε το μάτι μου έπεσε σε ένα ανυπόγραφο άρθρο της Καθημερινής, το οποίο και παραθέτω αφού το θέμα του μας έχει πολλάκις απασχολήσει στο παρελθόν.

Φιλιά από Φλωρεντία και άμα τον πετύχω θα γίνει μεγάλη πλάκα!!!

Το Προσωπο: Χοσέ Πινιέρα



Το μοντέλο Πινοσέτ


Το 1994, ο Χιλιανός οικονομολόγος Χοσέ Πινιέρα ίδρυσε το λεγόμενο «Διεθνές Κέντρο για τη Μεταρρύθμιση των Συντάξεων», με δηλωμένο στόχο την εξαγωγή του «χιλιάνικου μοντέλου» διεθνώς. Εκτοτε, έχει επισκεφθεί 80 χώρες, 28 εκ των οποίων (κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική) έχουν υιοθετήσει, μέσες - άκρες, τις προτάσεις του. Τον Απρίλιο του 2001, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, κάλεσε το Κογκρέσο «να πάρει κάποια μαθήματα από τη Χιλή, ιδίως αναφορικά με το σύστημα των συντάξεων». Αλλά και η κυρίαρχη φιλοσοφία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για άρση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης προς όφελος της «ανταποδοτικής» και της «επενδυτικής» λογικής, χρωστάει πολλά στον Χοσέ Πινιέρα.

Εκείνο που συνήθως λησμονούν οι οπαδοί τού εν λόγω μοντέλου είναι ότι εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από την αιμοσταγή δικτατορία του στρατηγού Πινοσέτ, η οποία ανέθεσε στον Πινιέρα το υπουργείο Εργασίας. Με τα συνδικάτα συντετριμμένα από τα τεθωρακισμένα της χούντας, ο Πινιέρα είχε ελεύθερο πεδίο για να προωθήσει τις τέσσερις μεγάλες «διαρθρωτικές αλλαγές» του: την παράδοση του ορυκτού πλούτου στις πολυεθνικές, την εισαγωγή δρακόντειου εργασιακού κώδικα, την ιδιωτικοποίηση της υγείας και αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε «τη μητέρα όλων των ιδιωτικοποιήσεων», εκείνη των συντάξεων.

Εχοντας σπουδάσει στο Χάρβαρντ, ο Πινιέρα συνδέθηκε στενά με τα λεγόμενα «παιδιά του Σικάγου», τους μαθητές του πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρίντμαν, που μετέτρεψαν τη Χιλή στο πρώτο πειραματικό εργαστήριο της θεωρίας τους, αρκετά χρόνια προτού έρθουν στην εξουσία η Θάτσερ και ο Ρέιγκαν. Οι μεταρρυθμίσεις του Πινιέρα είχαν ως συνέπεια τη δραστική μείωση των κρατικών δαπανών, ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος και την αναγκαστική μετατόπιση της μεγάλης πλειονότητας των μισθωτών στα ιδιωτικά ασφαλιστικά ταμεία, γνωστά ως AFP (Administradoras de Fondos de Pensiones).

Οσοι εκθειάζουν τα στενά δημοσιονομικά πλεονεκτήματα του μοντέλου Πινιέρα παραβλέπουν το μέγα κοινωνικό κόστος. Η δραματική επισφάλεια στην «απελευθερωμένη» (από τον… Πινοσέτ!) αγορά εργασίας της Χιλής έχει ως συνέπεια το 70% της εργατικής δύναμης να καλύπτει ένσημα για λιγότερους από έξι μήνες τον χρόνο. Μόλις το 25% των μισθωτών καταφέρνει να αποταμιεύσει αρκετά ώστε να εξασφαλίσει σύνταξη καλύτερη της ελάχιστης, που βρίσκεται στο αξιοθρήνητο όριο των 130 δολαρίων τον μήνα.

Λεπτομέρεια: Ο αδελφός του Χοσέ Πινιέρα, Σεμπαστιάν, είναι ο σημερινός πρόεδρος της Χιλής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μέλλον των «μεταρρυθμίσεων» βρίσκεται σε καλά χέρια…

Hμερομηνία : 28/3/10
Copyright: http://www.kathimerini.gr