ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ (θυμάσαι Κυριάκο;) - Η αγρύπνια είναι θέμα εξάσκησης;

Σα σπίθα από πυρκαγιά
Στα ύψη μ΄ανεβάζει
Κι έξω απ΄του κόσμου τ' όνειρο
Με μια σπρωξιά με βγάζει

Με στροβιλίζει σα φτερό
Στο πουθενά σε μια άκρη
Κι ύστερα μες στα μάτια σου
Με ακουμπάει σα δάκρυ


Με πάει ψηλά στον ουρανό
Μου λέει τώρα γκρεμίσου
Και 'γω σαν άστρο ρίχνομαι
Κι ακούω την ευχή σου

Για σένα παίζει μεγάλε. Για τα ευεργετικά όσο και αλλόκοτα εκείνα βράδια των πεισματικών πολιτικών διαφωνιών μας. Αξημέρωτα. Με τον κόσμο όλο εξ επαφής. Με τις φωνές και τις υπερβολές μας, υπήρξαμε τότε κάτι σαν μετανάστες στο περιθώριο μιας χώρας, "στο πουθενά σε μια άκρη". Στην κακόφημη γειτονιά, εκεί που βρήκαμε σπίτι φτηνό με τα παιδιά, που είχε κάγκελα στα παράθυρα, τα οποία ήσαν ελάχιστα ανοιχτά για να φεύγει ο καπνός. Τότε που περιμέναμε τη Λαμπρινή για να φάμε ένα πιάτο φαί. Κοντά στον κίνδυνο, αλλά μακριά από παντού.

Τατουάζ στον εγκέφαλο. Τοποθεσίες, ονόματα, χρονολογίες. Χωρίς ευγένειες και άλλες κοινωνικές ανταλλαγές. Χωρίς γυαλιστερούς κώλους, χωρίς πιτυρίδα. Θαμπωμένοι από τους ατμούς της ανεμελιάς.

Και για τα δικαιολογημένα πρωινά μπινελίκια της γειτόνισσας, που πάλι άυπνη πήγαινε για δουλειά. Και δώσε πάλι γέλια, χαρές και πανηγύρια μόλις έκλεινε η πόρτα. Και βάλε κι άλλο να πιούμε από το κεντρικό καύσιμο της φοιτητικής ζωής μας. Και ας μας έλεγε αυτή ότι θα μας γαμούσε αν το ξανακάναμε. 

Άλλωστε, στο κάτω -κάτω, εκ πείρας λέω τώρα, ότι το χειρότερο που μπορεί να πάθει κανείς σ' αυτή τη ζωή, είναι να πηγαίνει για δουλειά άυπνος. Η' μήπως η αγρύπνια είναι θέμα εξάσκησης;

Αρκετά είπα όμως: Κάνε τη δουλειά σου και ΑΛΛΑΞΕ ΜΑΣ ΤΑ ΦΩΤΑ.