Με αυτά τα (σκληρά για εμάς) λόγια σχολίασε ο Ενγκίν Μπερμπέρ, καθηγητής πανεπιστημίου Αιγαίου/Σμύρνη, την εκστρατεία της Ελλάδας στην Μικρά Ασία, η οποία οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή.
Λίγες βδομάδες πριν γυρίσει ο χρόνος, πάρθηκε από τον ΑΠ μιαν απόφαση για αναψηλάφηση της "δίκης των εξ".
Τώρα διαβάζω δω και κει στο διαδύκτιο διάφορες διαμαρτυρίες. Σας παραθέτω την κατά την άποψή μου σημαντικότερη απ'αυτές για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.
ΥΓ. Φιλιώ Χαϊδεμένου (1899-2007), πρόσφυγας από τη Σμύρνη
Πήγα έτσι στην άκρη του βαποριού, στο χείλος έτσι, και είδα την πατρίδα μου, καίγονταν…. Καίγονταν….Τότε συνειδητοποίησα τι είχε γίνει, θυμόμουνα το αίμα που είχα δει εκεί, 15 μέρες σφαγή και καταστροφή. Έκλαψα, πόνεσα, τι να θυμηθώ, τους δικούς μου, την πατρίδα μου, τον κόσμο, τα μωρά, τους σκοτωμένους, να βλέπεις έξω σκοτωμένους, τι να θυμηθώ, μέσα πληγωμένους…Όμως θυμήθηκα και τις μέρες τις καλές, αυτές που είχαμε ζήσει εκεί μέχρι τα 23 μου χρόνια, που νόμιζα ότι ήταν ο παράδεισος, τόσο ήταν όμορφα, τόσο ήταν γλυκιά η ζωή. Κι εκείνη την ώρα, έτσι πόνεσα, έκανα ένα όρκο, «αντίο», είπα, «πατρίδα μου, δεν θα σε ξαναδώ πια, αλλά δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου