Η γραμμή

Πάντα είχα απορία γιατί δεν μπορώ να κατανοήσω και πολύ περισσότερο να υιοθετήσω τα «ανδρικά σπορ» (με μοναδικές εξαιρέσεις το χρήμα και την μελέτη του άλλου φύλλου). Η μοναδική λογική εξήγηση που θα μπορούσα να δώσω είναι το «θέμα» που έχω με τον «ανδρικό ανταγωνισμό». Στο μέσο ανδρικό πληθυσμό τα πάντα μπορούν να δώσουν τροφή για ανταγωνισμό: από το ποδόσφαιρο και το αποτέλεσμα του ψαρέματος μέχρι την γνώση των πιο απλών και τετριμμένων θεμάτων και την πολιτική. Και το «θέμα» που έχω με τον «ανδρικό ανταγωνισμό» φαίνεται να έχει διπλή αιτιολογία, από την μία σαν άνθρωπος αρνούμαι γενικώς να συγκριθώ (και μόνο η διαδικασία μου φαίνεται αδιανόητη) ενώ από την άλλη (και αυτή είναι η αιτία της άρνησης) πιστεύω βαθύτατα ότι όλα τα πράγματα χρήζουν και μιας μη συγκριτικής προσέγγισης, μιας προσέγγισης στην οποία τα μεγέθη κρίνονται «απόλυτα» και αυτόνομα.

Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο με ενοχλεί το γεγονός ότι ΚΑΙ αυτή η εκλογική μάχη αποκτά στοιχεία συγκριτικής αποτίμησης και αξιολόγησης. Για άλλη μια φορά οι πολίτες θα κληθούν να διαλέξουν όχι έναν στοιχειωδώς κατάλληλο (κατά προτίμηση ΤΟΝ κατάλληλο για την δουλειά) αλλά τον ...καταλληλότερο. Όπως και άλλες φορές στο παρελθόν, η απόφαση του εκλογικού σώματος (που δεν ταυτίζεται απαραίτητα με τον «λαό») θα είναι (κατά πάσα πιθανότητα) καταδίκη για τον ένα χωρίς να είναι ταυτόχρονα επιβράβευση για τον άλλο.

Αναρωτιέμαι γιατί, η (ακόμα) ανδροκρατούμενη κοινωνία στην οποία ζούμε μπαίνει μονίμως στην παγίδα του «καταλληλότερου». Προφανώς ο «ανδρικός ανταγωνισμός» έχει βαθιά τις ρίζες του σε ένα άλλο χαρακτηριστικό του ανδρικού φύλλου (και των ανθρώπων γενικότερα): την ανασφάλεια, η οποία για το ανδρικό φύλλο κυρίως είναι ταμπού ενώ για το γυναικείο «χαριτωμενιά». Ο φόβος της ανεπάρκειας είναι τελικά που τρέφει τους ανταγωνισμούς και τις συγκρίσεις. Είναι πολύ πιο απειλητική η αποτίμηση με «απόλυτα» μεγέθη απ’ ότι η σύγκριση. Είναι πολύ δυσκολότερο να είσαι αδιαμφισβήτητα «ο κατάλληλος» παρά συγκρινόμενος να βγεις ο καταλληλότερος. Είναι πολύ ευκολότερο να γίνεις ο καλύτερος μπαλαδόρος, ταβλαδόρος ή εραστής από το «ο ένας και ανεπανάληπτος».

Εξάλλου, η σύγκριση βοηθάει στην απόσπαση της συνενοχής του υποκειμένου. Αν αποφασίζει η κερκίδα, ο καφενές ή μία γυναίκα για τα ανωτέρω «προσόντα», έχει απλά να διαλέξει μόνο μεταξύ αυτών που γνωρίζει. Και αφού η κερκίδα δεν γίνεται να βρίσκεται και στο Μπερναμπέουμ και στο Καραϊσκάκη και η γυναίκα - ότι και να έχει γνωρίσει - λίγα έχει δει, τότε είναι εύκολο να συμφωνήσει και να αποθεώσει ...τον μονόφθαλμο.

Η σύγκριση με απόλυτα μεγέθη (όπως την εννοώ εγώ) έχει βλέπετε να κάνει με κάτι που έχει για πάνω από εκατό χρόνια εξαφανιστεί από την πολιτική και τουλάχιστον για καμιά εικοσπενταριά από τις ανθρώπινες σχέσεις: την ουτοπία! Ο ουτοπικός σοσιαλισμός άφησε την τελευταία του πνοή λίγα μόνο χρόνια αφού ο Β.Ι. Λένιν αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια πιθανή εκδοχή του και το όνειρο και η φαντασίωση στις ανθρώπινες σχέσεις εξαφανίστηκε από τότε που την ζωντανή και πραγματική επικοινωνία αντικατέστησαν τα εργαλεία (TV, Internet κλπ) και τα υποκατάστατα της δυτικής κουλτούρας.

Και μπορεί η ουτοπία στην πολιτική και το όνειρο στις ανθρώπινες σχέσεις να είναι ιδιαιτέρως απειλητικά για τις ανδρικές ανασφάλειες αλλά έχουν ένα πολύ χρήσιμο χαρακτηριστικό. Όταν αποτιμάσαι σε σχέση με ένα ιδεατό πρότυπο, προσπαθείς να γίνεις καλός, ίσως και να αγγίξεις το τέλειο. Ίσως να μην μπορέσεις να το φτάσεις ποτέ αλλά θα γίνεις οφθαλμοφανέστατα καλός. Όταν απλώς συγκρίνεσαι με τον άλλον μπορείς απλά να γίνεις ένα βήμα καλύτερος του και αυτό μόνο αν το υποκείμενο έχει - έστω και συγκριτικά - ορθή κρίση και άποψη. Η σύγκριση μπορεί να φέρει πολύ αργή πρόοδο, πολλές φορές και πισωγυρίσματα, η ουτοπία και το όνειρο είναι που φέρνουν τα άλματα.

Στις ερχόμενες εκλογές, οποιαδήποτε απόφαση ανάγεται στην σύγκριση έχει πάρα πολύ καλές πιθανότητες να είναι λάθος. Αν μερικοί από εμάς επιμείνουμε στο όνειρο και την ουτοπία για την κοινωνία που πραγματικά θέλουμε, μπορεί να μείνουμε για λίγους μήνες ακυβέρνητοι αλλά θα έχουμε κάνει την πραγματική αλλαγή: θα επιλέξουμε το καλό, όχι το μη χείρον.

Όσοι αντέχουν να βάλουν τον ίδιο κανόνα και στη ζωή (προσωπική ή μη) τότε, μπορεί να μείνουν για λίγο μόνοι αλλά στο τέλος ίσως να αποκτήσουν ακριβώς τη ζωή, τους φίλους και τους συντρόφους που θέλουν και όχι απλά κάτι καλύτερο από αυτό που γνωρίζουν.


Διατελώ,

Γ.Π.Κ.



Υ.Γ.: "Έρχεται ο παππούς"...