Είναι πολλοί αυτοί που βάζουν το καλοπροαίρετο ερώτημα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί δεν τα βρίσκετε με το ΠΑΣΟΚ, για να φύγει η Δεξιά και να σχηματισθεί μια κυβέρνηση, που όσο χάλια και αν είναι, θα είναι καλύτερη από τη Δεξιά; Αυτό μοιάζει λογικό. Αλλά για να ισχύσει αυτό χρειάζονται δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι πως το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα της Αριστεράς. Η δεύτερη είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια συγκροτημένη πολιτική οντότητα. Αυτά ας τα δούμε κι από πιο κοντά.
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από κάποιο κοινωνικό κίνημα ή τον οποιοδήποτε κοινωνικό αγώνα. Είναι ένα πολιτικό φαινόμενο που εμφανίζεται μετά τη μεταπολίτευση και καταλαμβάνει τον κοινωνικό χώρο της προδικτατορικής Ενωσης Κέντρου με συνθήματα της ΕΔΑ και της Αριστεράς των Αδεσμεύτων. Ο λεγόμενος τρίτος δρόμος.
Ο Αντρέας υπήρξε μια χαρισματική προσωπικότητα, επικεντρωμένη στην εξουσία, που ήξερε καλά το βάρος του ονόματός του στο κεντρώο σώμα. Μια κληρονομιά από τον πατέρα του, που του έδινε μια στέρεη και ιστορική βάση. Αυτοί που έλειπαν ήταν οι αριστεροί. Ο ευφυής Αντρέας κατάλαβε πως η πλειονότητα των αριστερών δεν ήταν ΚΚΕ και δεν είχαν στέρεα διαμορφωμένη πολιτική αντίληψη. Στο σημείο που υπήρχε μια πολιτική αντίληψη της Αριστεράς, ήταν σε κάποιον αντιδογματισμό που μπορούσε να προσδιοριστεί αρνητικά, δηλαδή στο τι δεν θέλουμε, αλλά όχι θετικά, με κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα. Για πολλούς αριστερούς της εποχής, από καπεταναίους του ΕΛΑΣ, στελέχη της ΕΔΑ, δημοσιογράφους και διανοουμένους, το ΠΑΣΟΚ ήταν η νέα Αριστερά, συνέχεια της ΕΔΑ, ακόμα και του ΕΑΜ.
Το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία της πρώτης περιόδου μπορεί να πήρε κάποια θετικά μέτρα, αλλά δεν τόλμησε ποτέ να κάνει μια βαθιά τομή. Και γι' αυτό δεν έμεινε τίποτα. Στην περίοδο Σημίτη είχαμε ένα ΠΑΣΟΚ τύπου Μπλερ, που ενσωματώνεται πλήρως στον νεοφιλελευθερισμό και λειτουργεί όπως και τα υπόλοιπα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης. Στην τρίτη περίοδο με τον Γιώργο Παπανδρέου έχουμε μια σοσιαλδημοκρατία αμερικανικού τύπου που αντιγράφει όλες τις επικοινωνιακές τακτικές του Δημοκρατικού Κόμματος. Σε κανέναν από τους βασικούς άξονες του νεοφιλελευθερισμού δεν διαφοροποιείται και περιορίζει την αντιπολίτευσή του προς τη Ν.Δ. στην εξής απλή φράση: «Εσείς δεν μπορείτε να κάνετε αυτή την πολιτική, εμείς θα μπορούσαμε να την κάνουμε καλύτερη». Και αυτό μοιάζει σαν προσφορά σε κάποιον αόρατο εργοδότη που θα βρει την προσφορά του πιο συμφέρουσα.
Αυτό δεν σημαίνει πως το ΠΑΣΟΚ δεν έχει χιλιάδες δημοκρατικά και αριστερά στελέχη σε όλα τα επίπεδα. Αλλά μπορούν να κάνουν πολιτική σε ένα κόμμα αρχηγικό και συγκεντρωτικό, με την απόλυτη εξουσία του αρχηγού, που μπορεί να διαγράψει ακόμα και έναν Σημίτη;
Η συνεργασία με ένα τέτοιο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή των στελεχών της Αριστεράς που προσχώρησαν σ' αυτό. Δηλαδή να πάρουν μια καρέκλα και να εξαφανιστούν ως προσωπικότητες. Θυμάται πια κανείς τον Μπίστη, τη Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη και τόσους άλλους; Τα κυρίαρχα πρόσωπα παραμένουν πάντα τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ κι εκείνοι οι κομπάρσοι του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμη συγκροτηθεί σε στιβαρό πολιτικό υποκείμενο, ούτε έχει το ανάλογο μέγεθος για να χαράξει μια κεντρική πολιτική που θα έχει πανελλήνια απήχηση. Αλλά έχει αρκετές δυνάμεις για να δείξει πως είναι κάτι διαφορετικό και μπορεί να προτείνει μια εναλλακτική λύση. Και εδώ πρέπει να βρει τους συμμάχους του. Στις εκατοντάδες κινήσεις που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα, οι οποίες δρουν κοινωνικά, πολιτιστικά, οικολογικά, εναλλακτικά, αλλά δεν βρίσκουν πολιτική έκφραση, γιατί το υπάρχον πολιτικό αριστερό τοπίο δεν τους ικανοποιεί. Και εδώ είναι το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ.
* Συγγραφέας - βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου