Μια Πρώτη Αντίδραση ... για την χαρά του διαλόγου

Κάθομαι στο άνετο σπίτι μου, που έχτισα στο ωραίο παραθαλάσσιο οικόπεδό μου, ήρεμος, χωρίς να απασχολώ την γειτονιά μου, προσπαθώντας να τα βγάλω πέρα σε μια δύσκολη περίοδο. Τόσο εγώ, όσο και οι δικαιοπάροχοί μου -αιώνες τώρα- ποτέ δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με τους λοιπούς εξ αδιαιρέτου συγκύριους του οικοπέδου, οι οποίοι έχτισαν το δικό τους σπίτι στο ιδανικό μερίδιό τους.
Ξαφνικά, κάποιοι πολύ πιο ισχυροί από μένα, μετά από πιέσεις ενός γείτονά μου, αποφασίζουν να παραχωρήσουν το 55% του οικοπέδου μου σε αυτόν, παρά το γεγονός ότι κατείχε μέχρι τότε ποσοστό που δεν υπερέβαινε το 7%.
Αμέσως αντέδρασα, έκανα τα πάντα για να διαφυλάξω την ιδιοκτησία μου, ωστόσο η διένεξη μεταξύ μας έληξε δυο χρόνια αργότερα με καινούριες απώλειες. Τώρα βρισκόμουν σε πιο δεινή θέση, αφού είχα απωλέσει το 78% της γης μου, ενώ τα ¾ της πολυπληθούς οικογένειάς μου εξαναγκάστηκαν σε μετακίνηση. Καινούρια τοπογραφικά συντάχτηκαν, όπου οτιδήποτε υπήρχε στο καταληφθέν οικόπεδό μου μετονομάστηκε, προκειμένου να διαγραφούν οριστικά τα ίχνη μου.
20 χρόνια μετά, ο αδηφάγος «γείτονάς» μου πήρε και το εναπομείναν τμήμα της ιδιοκτησίας μου. Και μάλιστα σε έξι μέρες μόνο!!! Μάλιστα πήρε και τμήματα οικοπέδων από δυο άλλους, όμορους ιδιοκτήτες, κάτι βουναλάκια από τον πρώτο (τα οποία παραμένουν υπό την κατοχή του) και ένα μεγάλο τμήμα από τον άλλον. Ο τελευταίος, λόγω της δύναμής του, κατάφερε και επαναπροσάρτησε στην ιδιοκτησία του το τμήμα αυτό.
Κάποια στιγμή, 15 χρόνια πάνε τώρα, που είχα φτάσει στο ναδίρ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, συναντήθηκα με τον γείτονα για να επιλύσουμε την διαφορά μας. Ήμουν διατεθειμένος να δώσω γη και ύδωρ και συμφώνησα να πάρω ένα μικρό κομμάτι από αυτά που ήταν δικά μου, έτσι ώστε να ξαναχτίσω το σπίτι μου, να στεγάσω την οικογένειά μου και να προσπαθήσω να ζήσω κι εγώ ομαλά.
Εκεί μου είπαν ότι για να μου παρασχεθεί ένα καθεστώς αυτονομίας σε κάποιες σπιθαμές γης, θα έπρεπε να αναγνωρίσω ότι όλο το υπόλοιπο τμήμα, που σου υπενθυμίζω κάποτε ήταν δικό μου, ανήκει στον γείτονα. Έκανα προσπάθεια, αλλά δεν κατάφερα πολλά μέχρι τώρα. Κάποια τμήματα επέστρεψαν σε μένα. Είμαι μικρός και αδύναμος και οι θέσεις μου δεν έχουν απήχηση στην γειτονιά. Οι φίλοι μου είναι διασπασμένοι, κάποιοι απ’αυτούς μάλιστα αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με το δικό μου.
Είμαι Παλαιστίνιος. Τα τελευταία 8 χρόνια παλεύω με ότι μέσα διαθέτω τον εισβολέα. Οι εκατέρωθεν απώλειες είναι μια θλιβερή πραγματικότητα. Πριν από 5 χρόνια ο γείτονας αποχώρησε από μια λωρίδα του οικοπέδου. Εν τω μεταξύ η οικογένειά μου, λόγω των προβλημάτων και της διαφωνίας στον τρόπο αντίδρασης, διασπάστηκε. Οι ακραίες φωνές επικράτησαν.
Σου γράφω γιατί τις τελευταίες 20 μέρες, δέχομαι επίθεση. Και δεν με νοιάζει για μένα, είναι όμως που χτυπάνε τα παιδιά μου, τις γυναίκες μου, είναι που δεν αφήνουν την γειτονιά να μου στείλει φαγητό και φάρμακα. Είναι που πεθαίνω αποκλεισμένος, αβοήθητος και μόνος.
Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα βοηθήσει τους ακραίους της οικογένειάς μου να στρογγυλοκάτσουν στην κορυφή της οικογενειακής πυραμίδας. Και η βία θα συνεχιστεί.
Παραφράζοντας αυτά που γράφτηκαν παρακάτω:
Τι περιμέναμε να κάνουν οι Παλαιστίνιοι? Να τους χτυπούνε και να σιωπούν. Η διεθνής κοινότητα σιωπούσε και ανεχόταν την κατάσταση με περισσή υποκρισία περί δικαίου (μαζί και τα αδέκαστα αριστερά κόμματα).