Ετυχές το 1989!

Τις τελευταίες μέρες κάτι στον αέρα μυρίζει «’89»! Ναι εκείνο το - κατά τους ΠΑ.ΣΟ.Κ.-στρεφείς - «βρώμικο ‘89». Δεν εννοώ φυσικά ότι αδίκως κατηγορούνται οι, τουλάχιστον πολιτικώς, υπόλογοι Υπουργοί και Υφυπουργοί της Κυβέρνησης. Εξάλλου, ούτε το ’89 ήταν λιγότερο θεμελιωμένη η υπόθεση, άσχετα αν πολλοί από τους κατήγορους έζεχναν περισσότερο από τους χειρότερους των κατηγορουμένων (by the way - που θα έλεγε και ο Κίμωνας - το ίδιο ισχύει και σήμερα).
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ιστορία του ’89 επαναλαμβάνεται από πολλές απόψεις και πλευρές:
Εν μέσω εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών (το ισχύον θεσμικό πλαίσιο των οποίων διαμόρφωσε το ’89), κάπου στο τέλος του τούνελ, τα μέλη του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου ξεσκονίζουν τα «γουνάκια» της σεβασμίου δικαστικής τηβέννου, βάζοντας εσωτερικά στοιχήματα για το αν θα τους χρειαστούν τελικά. Προσωπικά νομίζω ότι θα τους χρειαστούν. Προτιμώ να αποδώσω την πρόβλεψη μου σε τζογαδόρικο πνεύμα και μεταφυσικές βάσεις παρά σε ενδελεχείς πολιτικές αναλύσεις. Επειδή, όμως, ο ορθός λόγος φουντώνει μέσα μου, θα πω μόνο δύο πράγματα: α) ο Πρωθυπουργός φέρει ένα βαρύ όνομα, την κρίσιμη στιγμή ο φτωχο-Θόδωρος είναι αναλώσιμος μπροστά στο βάρος του ονόματος, β) εκτός από την αντιπολίτευση δεν θα είναι λίγοι και οι βουλευτές της κυβερνητικής παράταξης που θα προτιμήσουν να ξεμπερδέψουν με το θέμα, αφήνοντας πίσω τους φτωχο- Θόδωρους να τα βγάλουν πέρα με την θεότυφλη (ως εκ τούτου και κατά-βιασμένη) δικαιοσύνη. Μήπως κάτι τέτοιο δεν έγινε και το ’89;
Τις τελευταίες ημέρες φαίνεται να διαμορφώνεται ένα κλίμα από πλευράς της αριστεράς όμοιο με εκείνο του ’89. Δεν θα ήθελα να διακινδυνεύσω προβλέψεις, αλλά πολύ φοβάμαι ότι το σχήμα των αριστερό-δεξιών συν-κυβερνήσεων μπορεί να επαναληφθεί. Αντέχει ακόμα ο Μητσοτάκης για να τον (ξανα)κάνουν Πρωθυπουργό; Το σενάριο το φοβάμαι για δύο λόγους: την τελευταία φορά που παίχτηκε, η αριστερά (Συνασπισμός με μέσα του το ΚΚΕ) καταψήφισε την απλή αναλογική με γελοίες δικαιολογίες (ήταν απλούστερο και εντιμότερο να πουν ότι δεσμεύτηκαν απέναντι στον Μητσοτάκη) και έκαψε τους φακέλους εν ονόματι μιας ανιστόρητης και χωρίς καμία πολιτική και ιδεολογική βάση «εθνικής συμφιλίωσης». Αυτά είναι δύο «πολιτικά εγκλήματα» για τα οποία ΚΚΕ και Συνασπισμός δεν θα πρέπει να συγχωρεθούν ποτέ από κανέναν αριστερό. Περιττό φυσικά να πω ότι για πρώτη φορά, τότε, απεργοί στην καθαριότητα έκαψαν το Ριζοσπάστη και την Αυγή αφού οι συγκυβερνούσα αριστερά είχε στείλει τα ΜΑΤ εναντίον τους. Για αυτό το νέο πολιτικό στραβοπάτημα, την πιθανή συγκυβέρνηση με την ΝΔ (και πιθανότατα και τον Καρατζαφέρη) δεν ξέρω ποιον να φοβηθώ περισσότερο: το ΚΚΕ ή το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Ελπίζω, η εμμονή για την εμπλοκή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο πολιτικό Βα(λ)τοπέδιο της ΝΔ να βασίζεται σε ειλικρινά αισθήματα δικαιοσύνης και καθαρότητας και να μην είναι πρώιμη δικαιολογία για την συγκυβέρνηση.
Φυσικά, όλα τα ανωτέρω διασκεδαστικά που εντοπίζω μπορούν να απορριφθούν ως ανεδαφικές εκτιμήσεις και κακόβουλη κριτική. Μπορεί και να είναι. Ίσως να μην υπάρχει κανένα περιθώριο μιας νέας συγκυβέρνησης αριστεράς - δεξιάς, ίσως να έχουν δίκιο ότι δεν έχουν οι δυο τους διαφορά (προσωπικά διαφωνώ), ίσως να μην έχει σημασία αν θα υπάρχει σχήμα διακυβέρνησης και για πόσο θα πλανώνται οι διερευνητικές εντολές σαν τις άδικες κατάρες. Ωστόσο, για εκείνο που δεν μπορεί να με πείσει κανένας ότι δεν έχει σημασία είναι αυτή η βασικότερη ομοιότητα του 1989 με το 2009: το 1989 μια κυβέρνηση που θα έπρεπε να έχει πέσει από το λαό, έπεσε από τους δημοσιογράφους, τις εφημερίδες, τα ειδικά δικαστήρια και τα σκάνδαλα. Γιατί τότε, ο λαός είχε πολλούς λόγους να ρίξει ο ίδιος εκείνη την κυβέρνηση με πρώτο το ότι επί δύο θητείες απεμπόλησε το μεγαλύτερο μέρος των υποσχέσεων της (βλέπε Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη) βάση των οποίων εξελέγη. Το 2009 (μπορεί και νωρίτερα!) μια κυβέρνηση που θα έπρεπε να έχει πέσει για χίλιους δυο άλλους λόγους πολύ πιο θεμελιώδεις και πολύ πιο πολιτικούς πέφτει για μία οικονομική κομπίνα μερικών νεό-πλουτων Υπουργών (blanco - Υφυπουργών). Γιατί, όσο και αν η «μπάζα» είναι μεγάλη και το έγκλημα κακουργηματικού χαρακτήρα νομίζω ότι είναι πλημμέλημα μπροστά στην ανικανότητα και την κυνική απάθεια που οδήγησε στους νεκρούς των καταστροφικών πυρκαγιών του καλοκαιριού του 2007. Αν η ελληνική κοινωνία είχε αντανακλαστικά, αυτό και μόνο το γεγονός θα έπρεπε να έχει ρίξει την κυβέρνηση και να έχει φέρει κάποιο από τα μικρά κόμματα στην δεύτερη ή την πρώτη θέση. Και όμως λίγο χρόνο αλλά πολλά πεντοχίλιαρα μετά η κυβέρνηση επανεξελέγη. Είναι σαν να αθωώνεις παιδεραστή και να τον βάζεις διευθυντή σε νηπιαγωγείο: δεν θα το ξανακάνει το «θαύμα» του; Θα το ξανακάνει! Και όμως, δεν ήταν μόνο η εγκληματική ανικανότητα και αδιαφορία των πυρκαγιών. Οι παρακολουθήσεις, οι Πακιστανοί, ο Ζαχόπουλος, οι ζαρντινιέρες και κάτι άλλα ψιλά ήταν, το καθένα από μόνα τους, σε πολιτικό επίπεδο πολύ πιο εγκληματικά από το πλιάτσικο του Βατοπεδίου. Και όμως η κυβέρνηση δεν έπεσε από αυτά. Η κυβέρνηση θα πέσει από έναν άπληστο ηγούμενο και έναν νεόπλουτο υπουργό προπαγάνδας όπως τότε έπεσε από έναν ευτραφή τραπεζίτη και μερικούς πολιτικούς που πρόλαβε να τους γνωρίσει ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους.
Ε ναι λοιπόν, αυτό που με ενοχλεί στην επανάληψη - έστω και ως παρωδία - του ακάθαρτου ’89 είναι ότι την κυβέρνηση δεν θα την ρίξει ο λαός αλλά όλα εκείνα τα εξωθεσμικά κέντρα που λειτούργησαν και τότε με προεξάρχουσα την «άμεμπτη», «άσπιλη» και «άμωμη» δημοσιογραφία. Όταν οι κυβερνήσεις πέφτουν από σκάνδαλα και όχι από λαϊκή αγανάκτηση, τότε το σενάριο της διαδοχής είναι φρικτότερο από το προηγούμενο. Ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά αμφιβάλω.

ΓΠΚ

Mega-ΥΓ: Αυτή η φορεστ-γκαμπ-ική αποστασιοποίηση της Ελλάδας από τον καθορισμό της μοίρας της φτάνει να γίνει κατάρα. Το ότι δεν καταδικάζουμε εμείς τις κυβερνήσεις μας έχει μάλλον βαθύτερη ρίζα και μας κατατρέχει ιστορικά. Όπως έχω ξαναπεί, η Ελληνική Δημοκρατία, παρέλαβε ειρηνικά την εξουσία από μια δικτατορία που δεν ανέτρεψε ποτέ, ενώ μετά τον πόλεμο την εξουσία στην χώρα μας την παρέδωσε ένας Πρωθυπουργός που δεν την είχε (Γεώργιος Παπανδρέου) στους Άγγλους («στρατηγέ ιδού ο στρατός σας!») οι οποίοι την παρέδωσαν με τη σειρά τους στους Αμερικάνους. Οι τελευταίοι, μέχρι σήμερα, έχουν ξεχάσει να μας την παραδώσουν! Και εγώ θέλω να ρίχνουμε εμείς τις κυβερνήσεις μας;