Ο Τελευταίος Άνθρωπος

Εκείνα τα χρόνια λίγα ήταν τα θέματα που μας έκαιγαν, όλα δε περιστρέφονταν γύρω από το να περάσουμε κανα μάθημα. Περιττό να πω πως δεν τα καταφέρναμε πάντα. Ωστόσο είχαμε πολύ ελεύθερο χρόνο, ήμασταν ακηδεμόνευτοι, γεμάτοι ενέργεια αναμεμιγμένη με αλκοόλ και τσιγάρα. Ουσίες και οινοπνεύματα σε μια χώρα, που θύμιζε κάτι από dr jekyll και mr hyde, διπρόσωπη, που άλλες φορές ήταν φιλόξενη και άλλες εχθρική.
Παίζαμε κρυφτό με τους ντόπιους, τους κοροϊδεύαμε, προσπαθούσαμε με την ειρωνεία να καλύψουμε το μεγάλο μας μειονέκτημα, την δυσκολία να επικοινωνήσουμε. Έτσι, πρόσκαιρα καταδικασμένοι σε μια αυτιστική απομόνωση, νομίζαμε πως παίρναμε την εκδίκησή μας. Δημιουργούσαμε εντός μας την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ανώτεροι από αυτούς, ουσιαστικά δηλαδή κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας. Με την επισήμανση βέβαια ότι γνωρίζαμε τι πράτταμε. Είχαμε συνειδητά επιλέξει να τεθούμε στο περιθώριο.
Παιδιά ήμασταν.
Αυτά κάναμε εμείς. Η δική σου ιστορία ήταν διαφορετική. Τη μάνα σου την έχασες πολύ νωρίς και στιγματίστηκες. Μετά προσχώρησες ανεπιφύλακτα στην τέχνη.
Δυο χρόνια περάσαμε μαζί και σου χρωστώ πολλά.
«Μπορεί και να είσαι ο τελευταίος άνθρωπος», σου έλεγα. Ή μήπως δεν στο είπα ποτέ από ντροπή;

Και μετά η επιστροφή. Και μετά την επιστροφή, η οδυνηρή διαπίστωση ότι η επιστροφή που καρτερούσαμε ναυάγησε. Και μετά η σωτηρία;
Όχι βέβαια, διότι και αυτή θυμίζει κάτι από dr jekyll και mr hyde, μάχη αμφίρροπη, που άλλες φορές μοιάζει χαμένη και μάταιη -σαν τους πίνακές σου- και άλλες σαν να την κερδίζουμε -με τη βοήθειά τους.