Στήριξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως οπορτουνιστικού αναχώματος
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ενσαρκώνει με τον πιο αυθεντικό τρόπο την ουσία του οπορτουνισμού, ως δύναμη στήριξης του αστικού πολιτικού συστήματος και της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού, ανάχωμα της τάσης ριζοσπαστικοποίησης λαϊκών δυνάμεων.
Ανεξάρτητα από συγκυριακές περιπτώσεις απολαμβάνει τη στήριξη του συστήματος, καθώς εκτιμάται ότι μπορεί να συμβάλει στην αναδόμηση και αναζωογόνηση του εναλλακτικού πόλου αστικής διακυβέρνησης σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Ανεξάρτητα αν χρειαστεί στο αμέσως επόμενο διάστημα η συνδρομή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνήσεις συνεργασίας, απολαμβάνει τη στήριξη ως δύναμη αναχώματος προς το ΚΚΕ.
Αξιοποιείται ως δύναμη ανώδυνης εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, παρεμπόδισης της πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ, πίεσής του στην κατεύθυνση εγκατάλειψης της ιδεολογικοπολιτικής αυτοτέλειάς του.
Το πρόγραμμά του έχει σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα και εκφράζει την επιδίωξη να καταλάβει ηγεμονική θέση στο χώρο ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαφωνίες και αντιθέσεις εντός του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ ως συμμαχικού σχήματος δε διαφέρουν από τις τυπικές διαφωνίες τακτικής ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της σοσιαλδημοκρατίας.
Ο ΣΥΝ παραμένοντας στις πάγιες προγραμματικές του θέσεις διαχείρισης του συστήματος, κάτω από την πίεση της δράσης του Κόμματος και του κινήματος και στην προσπάθειά του να μην ταυτιστεί με το ΠΑΣΟΚ, εμφανίζει μεγαλύτερη ευελιξία στην τακτική, επιχειρώντας να δείξει μια «αριστερή» στροφή. Κύριο στόχο έχει να αποσπάσει όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, ώστε να διεκδικήσει από θέση ισχύος μερίδιο στην κυβερνητική συνεργασία.
Οι προγραμματικές του θέσεις απευθύνονται κυρίως σε ανώτερα μεσαία στρώματα, σε τμήματα μισθωτών που έχουν σχετικά υψηλότερα εισοδήματα και σταθερότητα δουλειάς, ενώ με τις γενικότερες θέσεις του δεν αμφισβητεί τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.
Οι θέσεις του κινούνται στην ιστορικά ξεπερασμένη κεϋνσιανή πολιτική μερικής αναδιανομής, κρατικού ελέγχου και ρύθμισης, ανεφάρμοστα σε συνθήκες απελευθερωμένων αγορών. Η κυριότερη έκφραση του οπορτουνισμού, που ακυρώνει τις όποιες διεκδικήσεις του υπέρ των εργαζομένων, είναι η θέση του υπέρ της ΕΕ ως μονόδρομου της προσαρμογής στη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση». Θέση του είναι ότι σε εθνικό, ακόμα και ευρωπαϊκό, επίπεδο δεν μπορεί να γίνει ριζική αλλαγή, παρά μόνο ως αποτέλεσμα παγκόσμιας αλλαγής του συσχετισμού δύναμης.
Σε κρίσιμες φάσεις στηρίζει την κυρίαρχη πολιτική, ενώ σε περιόδους που βλέπει θετικές διεργασίες υποστηρίζει ανώδυνες μεταρρυθμίσεις, υιοθετεί αντικαπιταλιστική φρασεολογία, χωρίς αντίκρισμα στις θέσεις, στα αιτήματα και τις προτάσεις του. Ιδιαίτερα επιζήμια είναι η θέση του απέναντι στα προβλήματα της νεολαίας και στο κίνημά της, υιοθετώντας θέσεις και πρακτικές αναρχοαυτόνομης κατεύθυνσης, διαλυτικές για το κίνημα. Η πολιτική του πρακτική χαρακτηρίζεται από καιροσκοπισμό, αφερεγγυότητα.
Επειδή η ΚΕ του ΚΚΕ στις 5 Οκτωβρίου 2008 αναφέρεται στην "ιστορικά ξεπερασμένη κεϋνσιανή πολιτική", έψαξα και βρήκα την απάντηση του Τζον Μέιναρντ Κέινς, η οποία δημισιεύθηκε στο περιοδικό «ΝATION AND ATHENAEUM » στις 19 Δεκεμβρίου 1925 !!!
Θέλω δε (Όθωνα κλπ φιλελεύθεροι φίλοι) να σαςθυμίσω τη διάσημη φράση του Κέινς ότι «Καπιταλισμός είναι η εκπληκτική πεποίθηση ότι οι κακοηθέστεροι των ανθρώπων θα κάνουν τα πιο πονηρά πράγματα για το μέγιστο καλό του συνόλου των συνανθρώπων τους».
«Ο λενινισμός» έγραφε μεταξύ άλλων «είναι ένα μείγμα δύο πραγμάτων, που οι Ευρωπαίοι εδώ και αιώνες έχουν τη συνήθεια να τοποθετούν σε δύο διαφορετικά διαμερίσματα της ψυχής-, της θρησκείας και των επιχειρήσεων (...). Όπως όλες οι καινούργιες θρησκείες, ο λενινισμός αντλεί την ισχύ του όχι από τη μάζα, αλλά από μια μικρή μειοψηφία ενθουσιωδών οπαδών, που μόλις μυήθηκαν και των οποίων η δύναμη εκατονταπλασιάζεται λόγω του ζήλου τους. Επίσης, όπως όλες οι νέες θρησκείες, ο λενινισμός οδηγείται από αυτούς που με κάθε ειλικρίνεια συμφιλιώνουν το νέο πνεύμα με τις λιγότερο στενές απόψεις των πιστών τους. Πρόκειται για πολιτικούς που διαθέτουν μεγάλες δόσεις κυνισμού, αλλά γνωρίζουν να χαμογελούν και να απειλούν. Έτσι, καλυμμένοι από τη θρησκεία που διαδίδουν, επιχειρούν πειράματα χωρίς οίκτο και υπό καθεστώς ψεύδους (...).
Όπως όλες οι νέες θρησκείες, ο λενινισμός φαίνεται να αφαιρεί από την καθημερινή ζωή κάθε χρώμα, κάθε ελευθερία, κάθε χαρά και στη θέση τους φέρνει τη θλίψη που βλέπουμε στα ραγισμένα πρόσωπα των πιστών.
Ακόμα, όπως οι καινούργιες θρησκείες, ο Λενινισμός καταδιώκει χωρίς οίκτο και αίσθημα δικαίου κάθε άνθρωπο που του αντιστέκεται ενεργά. Δεν γνωρίζει επίσης τύψεις (...). Αντιπροσωπεύει το δόγμα μιας μειοψηφίας φανατικών, που καθοδηγούνται από κάποιους υποκριτές και οι οποίοι δεν διστάζουν μπροστά σε καμία δίωξη ή προπαγάνδα. Σημαίνει ότι τον θεωρούμε απλώς μια θρησκεία και όχι μόνον ένα πολιτικό κόμμα. Είναι σαν να λέμε ότι ο Λένιν είναι ένας Μωάμεθ και όχι ένας Βίσμαρκ.
Αν θέλουμε να φοβίσουμε τους εαυτούς μας, καθισμένοι στις καπιταλιστικές πολυθρόνες μας μπορούμε να φανταστούμε τους κομμουνιστές της Ρωσίας με τα χαρακτηριστικά των πρώτων χριστιανών οδηγούμενων από τον Αττίλα και χρησιμοποιώντας τους Ιησουίτες και την Ιερά Εξέταση για να επιβάλουν τους οικονομικούς όρους της Καινής Διαθήκης.
Αν θέλουμε, όμως, καθισμένοι πάντα στις ίδιες πολυθρόνες μας, να καθησυχάσουμε τους εαυτούς μας, τότε μπορούμε να πούμε ότι οι αρχές που ο λενινισμός χρησιμοποιεί στην οικονομία είναι ευτυχώς τόσο αντίθετες με την ανθρώπινη φύση, ώστε ποτέ δεν θα καταφέρουν να χρηματοδοτήσουν επαρκώς την αποστολή ιεροκηρύκων και στρατού στον κόσμο. Χωρίς να έχω καμιάν αμφιβολία, αναρωτιέμαι μόνο για το πότε τελικά οι αρχές αυτές του λενινισμού θα καταλήξουν σε πλήρη αποτυχία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου