Πεδίο μάχης (Arsenal's Εmirates stadium)

Insomnia - 03:00 (Revolution)

Καληνύχτα παίδες



...

Insomnia - 02:00++ (The partisan)

Insomnia - 02:00+ (Democracy)

Leonard Cohen "Democracy" (original video clip)

Insomnia - 02:00

Οι φίλοι μου είναι κραυγές στη σιωπή
οι φίλοι μου φώτα κινδύνου στο σκοτάδι
μόνοι σαν δέντρα των κορφών, σαν προσευχή
παιδιά που δε γυρίζουνε στο σπίτι τους το βράδυ

Οι πιο πολλοί λατρεύουν τις αργίες
μα οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές
κρύβονται πίσω από τα φώτα στο λιμάνι
βάζουν φωτιές, βάζουν φωτιές

Σ' αρπάζει από τα μαλλιά η ασημένια σφήκα
βραδιές βραδιές και σε τινάζει πάνω
έκανα δρόμο να σε δω μα δε σε βρήκα
στέκω στις μύτες των ποδιών, μα δε σε φτάνω

Κακή εποχή κακές στιγμές μου φέρνει
χώμα μυρίζω μοβ σκιές βλέπω θαμπά
σαν ένα σαπιοκάραβο που στα ρηχά ξεσέρνει
σαν του Ιούδα φίλημα θα φύγω μακριά

Ξέρεις πώς είναι να διαβάζεις στο σκοτάδι
ξέρεις πώς είναι να δακρύζεις στα κρυφά
φώτα της πόλης και μεγάλοι άδειοι δρόμοι
τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά




Στίχοι: Κώστας Κοντοβάς
Μουσική: Γρηγόρης Κλιούμης
Πρώτη εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα

Insomnia - 01:00

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ' τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ' αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω σιχαθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους γερμανούς τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ' όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

Στίχοι: Δημοσθένης Κούρτοβικ & Wolf Birman
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Ατύχημα

Τι τραβάει ο κόσμος...




Υ.Γ.: Βέβαια, εμείς αυτό δεν το έχουμε αποφύγει ακόμα. Την Κυριακή μπορεί και να ξέρουμε...

Επειδή:

α) στο District-9 βρωμάει μπαρούτι,

β) ο wgibson το ανέφερε, ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ, αλλά κανένας δεν έδωσε σημασία,

γ) επειδή έχω κουραστεί με τα ατελείωτα σχόλια που δεν βγάζουν πουθενά (βλέπε σχετική ανάρτηση περί ανδρικού ανταγωνισμού),

παρακαλώ αποφύγετε οποιαδήποτε δραστηριότητα (αναρτήσεων και σχολίων) μέχρι να κατανοήσετε το παρακάτω λήμμα:

ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΙΚΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ, ΟΧΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ (για να μην έχουμε τα ίδια!)

Ad hominem

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το ad hominem επιχείρημα, γνωστό και ως argumentum ad hominem (λατ.), ουσιαστικά αποτελεί επιχείρημα «ενάντια στο άτομο» και αποτελεί λογική πλάνη, η οποία συνίσταται στην ανταπάντηση σε κάποιο επιχείρημα μέσω άμεσης προσβολής προς το πρόσωπο που το διετύπωσε, σαν αυτό να αποτελούσε έγκυρη βάση για την απόρριψη του επιχειρήματος ως εσφαλμένου και δίχως ουσιαστική κατάδειξη των ελαττωμάτων του επιχειρήματος.

Το επιχείρημα ad hominem αποτελεί μία από τις πιο διαδεδομένες λογικές πλάνες και βρίσκει την θέση του στα συγγράματα Εισαγωγής στην λογική και στην κριτική σκέψη. Τόσο η ίδια η πλάνη, όσο και οι κατηγορίες περί εφαρμογής της καταδικάζονται στην διαλεκτική. Είναι αποτελεσματική ρητορική τεχνική και χρησιμοποιείται συχνά, παρά το είναι εγγενώς εσφαλμένο και επιπλέον στερείται λεπτότητας.

Το Ad hominem ως λογική πλάνη

Ο Αριστοτέλης είχε προσδιορίσει ένα παραδοσιακό και απλό (όσον αφορά την πλάνη του) επιχείρημα ad hominem στους Σοφιστικούς Ελέγχους του. Το επιχείρημα συντάσσεται με την εξής στοιχειώδη μορφή:

1. Ο A ισχυρίζεται το B;
2. Ο A είναι αμφισβητήσιμος
3. άρα ο ισχυρισμός B είναι εσφαλμένος.

Ο αντίστροφος τύπος ad hominem ονομάζεται Προσφυγή στην αυθεντία και λαμβάνει την αξής μορφή:

1. Ο A ισχυρίζεται το B (ο Γ έχει ισχυριστεί το Δ ή τουλάχιστον το έχει υπονοήσει).
2. Ο A έχει κάποιο ελκυστικό προσόν/χαρακτηριστικό, (ως προς το οποίο υπονοείται ότι ο Γ υστερεί.)
3. άρα ο ισχυρισμός B είναι αληθής. (Υπονοείται ότι ο ισχυρισμός Δ του Γ είναι ψευδής.)

Η πρώτη διατύπωση ονομάζεται 'αντικειμενικός ισχυρισμός' και αποτελεί αμφιλεγόμενο ζήτημα. Η τελευταία διατύπωση ονομάζεται 'συμπερασματικός ισχυρισμός' και αντιπροσωπεύει την λογική διαδικασία. Υπάρχουν δύο είδη συμπερασματικών ισχυρισμών, ο ρητός και ο άρρητος. Για περισσότερα θετικά επιχειρήματα, βλέπε προσφυγή στην αυθεντία.

Χρήση

Η απλή πλάνη ad hominem συνίσταται στον ισχυρισμό ότι το επιχείρημα κάποιου είναι εσφαλμένο εξαιτίας κάποιων μειωτικών χαρακτηριστικών του ή εξαιτίας έλλειψης κύρους από μέρους του, αντί να γίνεται απευθείας αναφορά στην βασιμότητα του επιχειρήματος. Ουσιαστικά υπονοείται ότι το επιχείρημα ή η ικανότητα κάποιου να φέρνει επιχειρήματα στερείται αυθεντίας. Το να προσβάλλει κάποιος κάποιον άλλο κατά την διάρκεια μίας κατά τα άλλα λογικής συζήτησης, δεν αποτελεί κατ' ανάγκην πλάνη ad hominem. Αυτό θα ίσχυε μόνον εάν ο σκοπός της προσβολής είναι να μειώσει το άτομο που επιχειρηματολόγησε, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να μην λάβουν υπόψη το επιχείρημά του. Εσφαλμένη χρήση του όρου ad hominem είναι η κατά γράμμα, δηλαδή η απ' ευθείας προσβολή εναντίον κάποιου, η ο σχηματισμός επιχειρήματος με βάση κάποιον.

Το αντεστραμμένο ad hominem, ή αλλιώς προσφυγή στην αυθεντία συνίσταται στον ισχυρισμό ότι το επιχείρημα κάποιου είναι ορθό και/ή ότι κάθε επιχειρηματολογία του θα είναι ορθή, αποκλειστικά και μόνον επειδή το άτομο διαθέτει χαρακτηριστικά που το καθιστούν αξιόπιστο ή αυθεντία και όχι γιατί τα επιχειρήματά του είναι ισχυρά. Κατά συνέπεια, αυτό το άτομο δεν χρειάζεται καν να φέρει αντίλογο σε κάποια επίθεση εναντίον της ποιότητας του επιχειρήματός του, ακριβώς επειδή ο ίδιος είναι αξιόπιστος ή αυθεντία. Εξ ου προκύπτει ότι οποιοσδήποτε επίδοξος αντιρρησίας στερείται των χαρακτηριστικών αυθεντίας/αξιοπιστίας (απλό ad hominem). Αυτή η «προσφυγή στην αυθεντία» και/ή η «προσφυγή στην έλλειψη αυθεντίας» τοποθετεί τον πλανώντα σε στενωπό καθώς σε αυτήν υποφώσκει μία κρυμμένη πρόταση, η οποία αναιρεί το υπό-επιχείρημα-αντιπερισπασμό του και αναφέρεται στην δική του ιδιότητα ως αυθεντίας. Εν συνεχεία, κάθε θύμα της πλάνης μπορεί να κάνει χρήση αυτής της πρότασης - τουλάχιστο όσον αφορά το εσφαλμένο υπο-επιχείρημα - χωρίς να χρειάζεται τίποτε επιπρόσθετο επιχειρηματολογικά.

Παράδειγμα στενωπού: Ένας αναγνωρισμένος και διαπιστευμένος καθηγητής Λογικής (πλανών) εναντίον ενός μη ειδήμονα (θύμα). Σημείωση: σε αυτό το παράδειγμα τόσο η προσφυγή στην αυθεντία όσο και στην έλλειψη αυθεντίας αναφέρονται ευθέως χάριν σαφήνειας. Στην πραγματικότητα, η αξία της χρήσης του όρου Αντεστραμμένο Ad Hominem έγκειται στο να εξαρθεί ο προσβλητικός και ταυτόχρονα λεπτός υπαινιγμός μίας Προσφυγής στην Αυθεντία.

Πλανών: «Κακώς διαφωνείς μαζί μου σε ζητήματα λογικής, διότι σε αυτόν τον τομέα εγώ είμαι ο ειδικός. Επειδή εσύ δεν έχεις πείρα, αρνούμαι να συνεχίσω την συζήτηση μαζί σου επί του ζητήματος».
Σημείωση: Η σκοπιμότητα αποτελεί καλό λόγο για να χρησιμοποιήσει κανείς μία μη εσφαλμένη «Προσφυγή στην Αυθεντία», εφόσον αυτή είναι βασισμένη στην Λογική.

Θύμα: «Θα σου υποβάλω την εξής πρόταση: Θα ήμουν ανόητος, εάν διαφωνούσα μαζί σου αναφορικά με αυτό, απλώς και μόνον επειδή οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι καθηγητές Λογικής συμφωνούν ότι η 'προσφυγή στην αυθεντία' αποτελεί πλάνη».

Υποβάλλοντας αυτήν την πρόταση, το θύμα αναγνωρίζει και υποχρεώνει τον πλανώντα επίσης να αναγνωρίσει ότι: (1) ήδη διαφωνούν και (2) είναι απαραίτητο να διαφωνήσουν βάσει των θεμελιωδών αρχών, εάν χρειαστεί, προκειμένου να αποδείξει ο καθένας την θέση του. Το θύμα εννοείται ότι οφείλει να παρουσιάσει ένα λογικό επιχείρημα, αλλά το ίδιο οφείλει να κάνει και ο πλανών. Αξιοσημείωτο είναι ότι εάν ο πλανών αρνηθεί να δεχτεί την πρόταση του θύματος, αυτομάτως αναγνωρίζει (1) το δικαίωμα του θύματος να επικαλεστεί άλλες πηγές για να αποδείξει το σφάλμα του επιχειρήματος του πλανώντος ή (2) το δικαίωμα του θύματος αντιστοίχως να αγνοήσει τους νόμους της Λογικής και να αποπειραθεί να ισχυριστεί ότι αποτελεί αυθεντία ο ίδιος (το οποίο ασφαλώς οδηγεί σε άτοπο). Εάν όμως ο πλανών αποδεχτεί την υποβεβλημένη πρόταση, τότε έχει ηττηθεί--όσον αφορά τον αντιπερισπασμό του, τουλάχιστον--διότι αναγνωρίζει ότι θα πρέπει να είναι ανόητος εάν προτιμήσει να χρησιμοποιήσει την ειδικότητά του με τέτοιον τρόπο.

Σε κάθε περίπτωση, το θύμα έχει κατοχυρώσει δικαιώματα αμφισβήτησης επί της αυθεντίας του πλανώντα και αναγκάζει τον πλανώντα να υπερασπίσει την αυθεντία του με την Λογική. Πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν, επίσης το ότι στο παραπάνω παράδειγμα, ο πλανών προβαίνει σε πλάνη Φαύλου κύκλου, επιβεβαιώνοντας την αυθεντία του μέσω της ίδιας της αυθεντίας του και σε εξαπάτηση μέσω αντιπερισπασμού, μεταθέτοντας το επιχείρημα από το πεδίο της λογικής στο πεδίο της προσωπικής διαφωνίας σχετικά με την ιδιότητά του ως αυθεντία και την αντίστοιχη έλλειψη του θύματος. Το επιχείρημα μετατρέπεται σε επιχείρημα περί επιχειρήματος, πραγμά κατανοητό, μεν, δεδομένου ότι και το πρώτο επιχείρημα αφορούσε 'λογικά ζητήματα'. Η θέση του πλανώντα, όμως, αποδεικνύεται εσφαλμένη από την στιγμή που έφερε την διαφωνία στο επίπεδο των επιχειρηματολογούντων και όχι των επιχειρημάτων, μολονότι κατά τα φαινόμενα αυτό συνέβη γιατί τέθηκε υπό αμφισβήτηση το status quo και των δύο σε σχέση με το αν είναι λογικοί συζητητές. Ωστόσο, το status quo κάποιου ως λογικού συζητητή είναι σχετικό και είναι ισότιμο με την ποιότητα του τελευταίου επιχειρήματός του.

Αν και το παραπάνω παράδειγμα είναι μάλλον απλοϊκό, η αρχή που μεταδίδει είναι μία σοβαρή αλλά και σύνηθης κατάσταση. Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος τον φαύλο κύκλο που δημιουργεί κάποιος όταν υπερασπίζεται την θρησκεία του επικαλούμενος ως αυθεντική πηγή τον θεό της ίδιας της θρησκείας του, προκειμένου να υπερασπιστεί π.χ. την εγκυρότητα της εκκλησίας, της Αγίας Γραφής και λοιπών στοιχείων της ίδιας θρησκείας. Ταυτόχρονα, όμως, το κύρος της αυθεντίας αυτής της θρησκείας χρησιμοποιείται για την υπεράσπιση του ίδιου θεού και των ίδιων θρησκευτικών στοιχείων--για να μην πούμε «και της ίδιας της της εγκυρότητας». Αυτό ουσιαστικά αποτελεί την αντιστροφή όλων των κοινότυπων απλών (φαύλων) επιχειρημάτων ad hominem, από μέρους όσων ακυρώνουν τις απόψεις των μη θρησκευόμενων εξαιτίας της απουσίας πίστης από μέρους τους. Από την άλλη πρέπει να σημειωθεί, ότι μπορούν να υφίστανται «ενδοκειμενικες αποδείξεις» αυθεντικότητας ενός κειμένου, π.χ. όσον αφορά την ιστορική, αρχαιολογική, επιστημονική του αξία, οι οποίες δεν δημιουργούν φαύλο κύκλο. Παραδείγματα τέτοιων αποτελούν τα γραπτά του Θουκυδίδη, του Ξενοφώντα αλλά και η ίδια η Βίβλος.

Αντιστοίχως, τυπικό παράδειγμα ad hominem επιχείματος είναι η επίθεση των εξελικτικών εναντίον των υποστηρικτών του Ε.Σ. (Ευφυούς Σχεδίου από το I.D. = Intelligent Design), κατά τον ισχυρισμό ότι όλα τα επιχειρήματά τους είναι άκυρα, διότι το συμπέρασμα τους αντιβαίνει στον κατεστημένο εξελικτικό επιστημονικό λογισμό.

Αντιστρόφως, δεν είναι όλα τα απλά ad hominem επιχειρήματα προσβλητικά. «Η Ελένη λέει ότι της είναι αδύνατο να σκοτώσει κάποιον, αλλά αυτό δεν μπορεί να ισχύει διότι η Ελένη ποτέ δεν έχει χάσει την ψυχραιμία της». Παρομοίως, δεν είναι όλα τα αντεστραμμένα ad hominem επιχειρήματα αλαζονικά: «Λέω ότι μου είναι αδύνατον να σκοτώσω κάποιον, και αυτό ισχύει ακριβώς διότι χάνω την ψυχραιμία μου συχνά».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Ανάλυση του ad hominem από το Nizkor Project

Αναδημοσιεύω ένα κείμενο από το site του Νίκου Δήμου. Κατά καιρούς έχω διαφωνήσει με πολλές απόψεις του αλλά το κειμενάκι είναι απλό μεν, ενδιαφέρον δε:

Ζητούνται Όρχεις! (24.09.09)

Όλο το καλοκαίρι άκουγα ένα μοναδικό και επαναλαμβανόμενο μουρμουρητό. Το άκουγα από τα ακουστικά, μέσα στο σκάσιμο των κυμάτων, ξαπλωμένος στην άμμο, το άκουγα ανάμεσα στα βελάσματα των προβάτων στο βουνό. Όπου κι αν πήγα διακοπές με το τρανζίστορ, με συνόδευαν οι ίδιες λέξεις: Ζήμενς, Χριστοφοράκος, μίζες, Μόναχο, Γείτονας, Τσουκάτος, Βαρθολομαίος, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, Ζαγοριανός… Σε διάφορους συνδυασμούς, οι ίδιες λέξεις κομπολόι, έλεγαν τα ίδια πράγματα.

Βαρετό και αηδιαστικό. Αν δεν ήταν τα κύματα, τα πουλιά και τα πρόβατα, θα είχα αρρωστήσει. Έτσι όμως, όπως μου έρχονταν από μακριά, μου έκανε καλό – τόνιζε το πόση απόσταση με χώριζε από όλη αυτή την κακομοιριά και τη μιζέρια. Κι όταν ξαναγύρισα, τις ίδιες λέξεις άκουγα – μόνο που είχα ήδη μπολιαστεί και δεν με άγγιζε τίποτα. Κουβαλούσα ακόμα μέσα μου την ομορφιά και την αρμονία της φύσης και άντεχα τα πάντα.

Ήρθαν οι εκλογές, ξεχάσαμε τη Ζήμενς. Εμένα όμως μου έμεινε μία απορία. Ούτε ένας, μονολογούσα, ούτε ένας πολιτικός μας ηγέτης δεν έχει όρχεις; Να αποδεχθεί την αλήθεια - το πασίγνωστο, το αυτονόητο, το κοινότοπο, που το ξέρουν και οι κότες: Ότι όλα τα πολιτικά μας κόμματα, εδώ και πολλά χρόνια, παίρνουν οικονομικές ενισχύσεις από επιχειρηματίες.

Μπορώ να βεβαιώσω, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στον οικονομικό χώρο, πως οι ενισχύσεις αυτές ήταν υπόθεση ρουτίνας. Από πότε; Από τις αρχές του ελληνικού κράτους! Από τον καιρό που ο Μποδοσάκης έδινε χρυσές λίρες στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Εγώ ο ίδιος έχω μεταφέρει χρήματα σε κομματικά ταμεία.

Δεν αντέχω άλλο την υποκρισία. Να βλέπω τις πόρνες να παριστάνουν τις παρθένες. Πα πα πα, εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Εμείς, μαύρο χρήμα; Ποτέ!

Έτσι να βγει κάποιος με όρχεις (μεταφορικούς – δεν αποκλείονται οι κυρίες) και να πει: «Ναι, ρε. Τα παίρναμε. Κακώς, αλλά τα παίρναμε – κι εμείς και οι άλλοι. Να καθίσουμε κάτω και να δούμε πώς θα σταματήσει».

Αλλά παρθένες οι πουτάνες; Δεν λέει!

Το link του είναι :

http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?time_id=596&cat_id=45&searchstr=%E6%E7%F4%EF%FD%ED%F4%E1%E9+%FC%F1%F7%E5%E9%F2

Open Politics

Μπήκαμε αισίως στην τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής περιόδου. Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να απαγορεύονται (μέτρο αντισυνταγματικό κατά την άποψη που θα βρείτε στο tvxs.gr και στο e-lawyer) αλλά κάπου στο Facebook βρήκα την εξής διαφήμιση: «Θα “ρίξει” το ΠΑΣΟΚ πάνω από 5,5 μονάδες στη Νέα Δημοκρατία; Γιατί δεν το ποντάρεις». Κάνοντας μια καλή προσπάθεια να σκεφτώ ως τζογαδόρος υποθέτω ότι τα «μυστικά γκάλοπ» βγάζουν κάπου κοντά στις 5 μονάδες διαφορά. Μπορεί να έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και να αποφύγει το πολιτικό προσωπικό της χώρας το πανηγύρι των διερευνητικών εντολών; Την απάντηση θα την πάρουμε στο ντέρμπι της Κυριακής. Ωστόσο, θα είχε ενδιαφέρον για τις πολιτικές αντοχές των ελληνικών κομμάτων η περίπτωση της μη αυτοδυναμίες: πως θα διαμορφωνόταν το σκηνικό για ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ και Οικολόγους (αν και οι τελευταίοι δείχνουν να έχουν χαθεί μέσα στη ζούγκλα της «Πράσινης Ανάπτυξης» του ΠΑΣΟΚ); Θα άντεχε ο τέως καταλληλότερος το φλερτ του «θυρωρού» του ΛΑΟΣ; Θα άντεχε ο cute Alexis την πολιορκία ΠΑΣΟΚ; Που θα πήγαιναν οι σύντροφοι του ΚΚΕ; Τι θα έκαναν οι Οικολόγοι στην (θεωρητική πάντα) περίπτωση που η δύναμη τους έκανε τη διαφορά στο χάρτη της Βουλής; Το ΠΑΣΟΚ θα έμπαινε στην διαδικασία των διερευνητικών ή θα τις άφηνε να περιφέρονται σαν την άδικη κατάρα προκειμένου να εισπράξει το bonus εδρών του νόμου Παυλόπουλου; Σε κάθε περίπτωση η μη αυτοδυναμία θα είχε «πλάκα» και θα παρέτεινε το προεκλογικό πανηγύρι, θα έβαζε όμως σε δοκιμασία την συνεκτικότητα όλων των πολιτικών κομμάτων και τα «νεύρα» του συστήματος γενικότερα.

Όπως δείχνουν τα πράγματα (και αν τα γραφεία στοιχημάτων είναι έγκυρη πηγή για το τρέχον δημοσκοπικό σκηνικό) μάλλον δεν θα έχουμε την χαρά να τα μάθουμε όλα αυτά. Και δεν θα έχουμε την χαρά να τα μάθουμε γιατί ξαφνικά, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, τα ισχυρότερα εκ των ΜΜΕ πήραν την απόφαση να «τουμπάρουν» σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Γιατί, μη γελιόμαστε, ο Καραμανλής δεν ήταν όσο κατάλληλος παρουσιάστηκε πριν και μετά το 2004, ούτε τόσο ακατάλληλος όσο παρουσιάζεται σήμερα από τα ΜΜΕ. Εξίσου και ο Παπανδρέου δεν ήταν τόσο ακατάλληλος όσο τον παρουσίαζαν τα εμφανώς εχθρικά προς αυτόν (φιλοΠΑΣΟΚικα) μέσα και μένει να δείξει η ιστορία αν είναι όσο κατάλληλος εμφανίζεται τώρα από τα ΜΜΕ για να αδράξει την πολιτική ευκαιρία και να κάνει την διαφορά (πάντα με τα κριτήρια του χώρου του).

Η λογική, αντικειμενική και ψύχραιμη αποτίμηση της πολιτικής και των πολιτικών δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να αναζητήσει στα συμβατικά μέσα ενημέρωσης και φαίνεται να γίνεται σχεδόν αποκλειστικό «προνόμιο» των διαδικτυακών πολιτών και των αναποφάσιστων.

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ την προεκλογική εκστρατεία πολλών υποψηφίων βουλευτών μέσα από το Facebook, τα blogs και τους προσωπικούς διαδικτυακούς τους τόπους. Μερικοί φαίνεται να έχουν απλά μεταφέρει την κλασική προσέγγιση της προεκλογικής εκστρατείας στα νέα ηλεκτρονικά μέσα και άλλοι (κατά κανόνα οι πιο έμπειροι και οι πιο άνετοι της πολιτικής και των ηλεκτρονικών μέσων) να «στήνουν» σιγά - σιγά και ένα κανάλι αλληλεπίδρασης με το κοινό στο οποίο απευθύνονται.

Ακόμα και στην πρώτη περίπτωση της ευθείας μεταφοράς του κλασσικού πολιτικού λόγου στα ηλεκτρονικά μέσα, μου κάνει εντύπωση η απλή και αυτονόητη διαπίστωση ότι η εικόνα που λαμβάνει κανείς από την μελέτη της ηλεκτρονικής παρουσίας των πολιτικών δεν ταυτίζεται απόλυτα με την κλασσική (τηλεοπτική) εικόνα τους. Ο Ανδρουλάκης, η Διαμαντοπούλου, ο Ανδριανόπουλος, ακόμα και ο Παπανδρέου αλλά και ξεχωριστές περιπτώσεις όπως ο Κοροβέσης, έχουν μια διαδικτυακή παρουσία που δεν ταυτίζεται με την τηλεοπτική εικόνα που έχουμε για αυτούς. Για παράδειγμα, ο Κοροβέσης ελάχιστα παρουσιάστηκε για το έργο του στην Βουλή (τον πέτυχα τυχαία μια - δυο φορές σε επερωτήσεις που καταδέχτηκε να προβάλει η τηλεόραση) αλλά σίγουρα όλοι τον ξέρουν (γιατί έτσι τον παρουσίασαν τα μέσα) ως τον «αιρετικό» που έθεσε (επανέλαβε είναι το σωστό) δύσκολα ερωτήματα για την καθαρότητα της αριστεράς την περίοδο του 1989. Επιπλέον, μόνο όσοι έβλεπαν το «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» (πριν το «κόψει» η λογοκρισία) θα γνώριζαν για την δράση του την περίοδο της δικτατορίας. Ωστόσο το blog του ξεκαθαρίζει και για τα δύο θέματα (έργο στη βουλή, «αιρετικές» ερωτήσεις) πολλά πράγματα που δεν ξεκαθαρίστηκαν στα μάτια του τηλεοπτικού πολίτη.

Φαντάζομαι, με τον ίδιο τρόπο η τηλεοπτική εικόνα και άλλων πολιτικών στρεβλώνεται από τον τρόπο με τον οποίον παρουσιάζεται στα μέσα. Με όλα αυτά, είναι λογικό το συμπέρασμα ότι ακόμα και με την απλή μεταφορά του κλασσικού πολιτικού λόγου στα ηλεκτρονικά μέσα ενισχύεται η ποιότητα της πολιτικής υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι θα διευρυνθεί και θα καλλιεργηθεί κατάλληλα η κουλτούρα του ηλεκτρονικού κοινού.
Όμως, ίσως να μην έχουμε κάνει αρκετά αν απλώς διαβάζουμε και παρακολουθούμε ηλεκτρονικά τους πολιτικούς που μέχρι σήμερα ακούγαμε και βλέπαμε από τα παραδοσιακά μέσα. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα έχουμε κάνει αρκετά γιατί τα ηλεκτρονικά μέσα προσφέρουν νέες και πρωτόγνωρες δυνατότητες. Το ίδιο το διαδίκτυο χτίστηκε πάνω στην φιλοσοφία του ελεύθερου λογισμικού (open source software). Ένα μεγάλο μέρος από τα ηλεκτρονικά εργαλεία που χρησιμοποιούμε καθημερινά για να επικοινωνούμε με φίλους και συνεργάτες και για να διαδίδουμε τις ιδέες, τις απόψεις και τις ψυχολογικές μας μεταπτώσεις χτίστηκαν συλλογικά από τους ίδιους τους χρήστες. Το ελεύθερο λογισμικό και η δυνατότητα της διαδικτυακής συνεργασίας επέτρεψε στους ίδιους τους χρήστες αυτών των εργαλείων να γράψουν (να προγραμματίσουν) τον κώδικα για τα προγράμματα-εργαλεία που τώρα χρησιμοποιούμε. Θα ήταν λοιπόν ασέβεια προς τις δυνατότητες του μέσου και της φιλοσοφίας πάνω στην οποία χτίστηκε (ανοιχτή αρχιτεκτονική, open architecture) να αποκλείσουμε την δυνατότητα να υιοθετηθεί μια παρόμοια φιλοσοφία και στην πολιτική που διακινείται μέσω αυτού. Αντιγράφοντας τους κλασσικούς της πληροφορικής και του ελεύθερου λογισμικού προτείνω να την βαφτίσουμε “open politics”, ελεύθερη ή ανοιχτή πολιτική.

Στην περίπτωση της ανοιχτής πολιτικής χρειάζεται να ξεπεράσουμε το τρέχον στάδιο στο οποίο ο κλασσικός πολιτικός λόγος και οι θέσεις απλά διαδίδονται μέσω του διαδικτύου και να πάμε στο επόμενο στάδιο όπου ριζοσπαστικές και νέες πολιτικές ιδέες και θέσεις, αλλά ακόμα και τετριμμένα διαχειριστικά ζητήματα, που αποτελούν αντικείμενο της πολιτικής διεργασίας, θα ζυμώνονται και θα διαμορφώνονται μέσα στο διαδίκτυο.

Φανταστείτε αν στις 5 του Οκτώβρη ακολουθούσαμε την φιλοσοφία της ανοιχτής πολιτικής (κατά τις γνωστές πρακτικές ανάπτυξης του ανοιχτού λογισμικού), τι θα γινόταν. Στο πιο προχωρημένο φαντασιωτικό επίπεδο, οι προγραμματικές δηλώσεις της αυτοδύναμης ή μη κυβέρνησης θα μπορούσαν να ζυμωθούν μέσα από ανοιχτές δημόσιες διαβουλεύσεις και να περάσουν την βάσανο της κριτικής τον blogistas και των ελεύθερων διανοητών του διαδικτύου. Φανταστείτε αν αυτή η αυτοδύναμη ή μη κυβέρνηση είχε τα κότσια να ακούσει και να εφαρμόσει στην πράξη τόση δημοκρατία, πόσο εύκολο θα ήταν να αποφευχθούν οι τόσες γραφειοκρατικές ηλιθιότητες που βρίσκουν τη θέση τους από τις προγραμματικές δηλώσεις μέχρι και το τελευταίο νομοσχέδιο και την πιο απλή υπουργική απόφαση. Και έφτασα σε αυτό το φαντασιωτικό επίπεδο γιατί κατανοώ ότι οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης που θα αφορούν και θα επηρεάζουν την ζωή μερικών εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν κάτω ή γύρω από το όριο της φτώχειας, θα συνταχθούν από ανθρώπους που στην καλύτερη περίπτωση δεν το συνάντησαν ποτέ στη ζωή τους και στην χειρότερη, πλησιάζουν εκείνο το μικρό ποσοστό των πλουσιότερων ανθρώπων της χώρας.

Δεν κάθισα να μελετήσω στατιστικές για την οικονομική κατάσταση των ελλήνων πολιτών που έχουν πρόσβαση και επαφή με το διαδίκτυο, αλλά από τον αριθμό τους και μόνο φαντάζομαι ότι υπάρχουν μέσα σε αυτούς πολλοί που ζουν ή έχουν ζήσει το όριο κάποια στιγμή στη ζωή τους ή τουλάχιστον ζουν δίπλα και κοντά σε αυτούς που παλεύουν την φτώχεια στην καθημερινότητα τους.

Και αν η φαντασία σας δεν είναι τόσο αχαλίνωτη όσο η δική μου για να δεχθείτε έστω και για λίγο την ονειρική εικόνα μιας εκτελεστικής εξουσίας που εφαρμόζει την ανοιχτή πολιτική, όπως την όρισα πιο πάνω, φανταστείτε ότι η νομοθετική εξουσία έχει πολύ καλύτερες πιθανότητες κάποτε να λειτουργήσει έτσι. Σε αυτή την περίπτωση φαντάζομαι κάποιους από όλους αυτούς τους fun των πολιτικών στο Facebook ή στα blogs, να επεξεργάζονται επερωτήσεις για τους βουλευτές που υποστήριξαν προεκλογικά, να κάνουν έρευνες και μελέτες για να στηρίξουν τις θέσεις τους στη Βουλή και ακόμα περισσότερο να επεξεργάζονται σχέδια νόμου και τροπολογίες. Μπορεί να σας φαίνεται ανήκουστο και πρωτοφανές. Ωστόσο θυμάμαι μια δήλωση του Κοροβέση που την μεταφέρω όσο την θυμάμαι (παραφρασμένη): αφορά στο γεγονός ότι αν και συγκαταλεγόταν στους επικριτές, όταν έγινε βουλευτής διαπίστωσε ότι η βουλευτική αποζημίωση δεν επαρκεί σε κάποιον που θέλει στοιχειωδώς να κάνει την δουλειά του μέσα στο κοινοβούλιο, δεν επαρκεί να καλύψει τα έξοδα όλου του ανθρώπινου μηχανισμού που απαιτείται. Και όπως καταλαβαίνετε όταν ο βουλευτής δεν καταφέρνει να πληρώσει αρκετούς και ικανούς συνεργάτες για να σταθεί αξιοπρεπώς ενημερωμένος και προετοιμασμένος μέσα στη βουλή, θα υπάρξουν μερικοί καλοί επιχειρηματίες και «think tanks» που θα του ετοιμάσουν και θέσεις και τροπολογίες και νομοσχέδια και θα του τα σερβίρουν έτοιμα προς υπογραφή!!! (να θυμίσω περιπτώσεις που είδαν το φώς της δημοσιότητας ή να αφήσω στη φαντασίας σας όσες δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ;)

Υπό αυτό το πρίσμα, η φαντασίωση μου για εφαρμογή της ανοιχτής πολιτικής (open politics) με την συμμετοχή εθελοντών νομοπαρασκευαστών, ερευνητών και συνεργατών στην υποστήριξη του βουλευτικού-νομοθετικού έργου, μοιάζει μια πιθανή ρεαλιστική λύση και εργαλείο για την καταπολέμηση της διαφθοράς όπως αυτή εμφανίζεται ΚΑΙ μέσα στο νομοθετικό σώμα. Σε κάθε περίπτωση η αξιοποίηση διαδραστικών ηλεκτρονικών μέσων και η αντιστροφή του ρόλου πολίτη – πολιτικού σε σχέση με την προεκλογική εκστρατεία (προεκλογικά να ακούει ο πολίτης μετεκλογικά να ακούει ο πολιτικός) θα ήταν ένα καλό βήμα για την λειτουργία μιας πραγματικής και ουσιαστικής ηλεκτρονικής δημοκρατίας!

Αν η μεταφορά της ανοιχτής φιλοσοφίας από την πληροφορική στην πολιτική έχει την ίδια αποτελεσματικότητα, τότε θα μπορούσε μια μέρα να δούμε και στην πολιτική τα ίδια θαύματα που βιώνουμε κάθε φορά που ταξιδεύουμε στο θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου.
Σε μια τέτοια δημοκρατία θα μπορούσα να συμμετέχω και εγώ, και φαντάζομαι και πολλοί άλλοι. Υπάρχει κανένας βουλευτής που να προσφέρεται; Από τη Δευτέρα αναμένω απαντήσεις!

Καλή ψήφο σύντροφοι!


Διατελώ ουτοπικά,

Γ.Π.Κ.



Υ.Γ.: Θα ήταν αδικία να μην επισημάνω ότι ο φίλος Η.Θ. έχει συμβάλει σημαντικά στην διαμόρφωση των απόψεων που διατύπωσα. Ο ίδιος είχε βρει έναν άλλο τίτλο και υιοθετούσε μια διαφορετική φιλοσοφία από εμένα. Τον παρακαλώ και τον προκαλώ να κάνει μια σχετική ανάρτηση με θέμα την «Βουλή των Ελλήνων» και τις δικές του απόψεις επί του θέματος. Έχει καιρό εξαφανιστεί και μας έχει λείψει. Επίσης, πολλές από τις δικές του αναρτήσεις και η αλληλογραφία του με την Βουλή και με πολιτικούς είχαν αυτό το πνεύμα (της διαμόρφωσης πολιτικής και της επισήμανσης των αυτονόητων). Άσχετα με το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε στα επιμέρους θέματα η προσέγγιση ήταν σε σωστή κατεύθυνση.

district 9

Έψαχνα και ψάχνω να βρω τρόπο να προτείνω σε όλους την ταινία district 9. Δεν βρήκα. Κάποιοι έχουν ταλέντο όπως οι δημιουργοί της ταινίας και κάποιοι άλλοι, όπως εγώ, όχι. Ας είναι.

Αρκεί να έχεις όρεξη για σινεμά και πολιτική συζήτηση μετά. Άντε και μια βόλτα στην καθαρή πλέον παραλιακή ζώνη της Πάτρας.

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΟTHON THE BACKBENCHER ΣΤΙΣ 9:28 ΜΜ

Η ανάρτηση αυτή και τα σχόλια που την συνόδευαν, διαγράφτηκε χθες το βράδυ από δικό μου λάθος. Την επαναφέρω σήμερα, αφού πρώτα επιστρέψω τους χαρακτηρισμούς περί ΦΑΣΙΣΜΟΥ σε αυτούς που μου τους απήυθυναν.

Έντάξει τώρα αγαπητέ Παναγιώτη;

Τεκμηρίωση

Επειδή το θυμήθηκε ο Νίκος σε μία από τις συζητήσεις μας...



Και το επόμενο απλά για να θυμηθούμε τις αντοχές του Ραφαηλίδη:

ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΛΙΣΕ

Η παρέμβαση του αυτόνομου blogger scarface για τα κλισέ των εκλογών. Τελικά ο Λαός ξεχνά;

Η χρονική περίοδος που χαρακτηρίζουμε προεκλογική έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της που άλλοι τα βρίσκουν διασκεδαστικά, άλλοι βαρετά, άλλοι ανυπόφορα και άλλοι αδιάφορα.

Σε αυτό που όλοι όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι ότι η προεκλογική περίοδος έχει κάποια διαχρονικά κλισέ που «βγάζουν» μάτι, είτε αυτά είναι συνθήματα είτε λέξεις –φράσεις.

1η φράση κλισέ.- «ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ»

Την παραπάνω φράση, την ακούω από τους υποψηφίους με τις ίδιες λέξεις σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έχω ζήσει με τις ίδιες ακριβώς λέξεις.

Περιμένω με ενδιαφέρον τη στιγμή που κάποιος υποψήφιος θα πει ότι σε αυτές τις εκλογές δεν διακυβεύεται τίποτα και γίνονται μόνο από συνταγματική υποχρέωση.

 

2η λέξη.- «ΑΛΛΑΓΗ»

Η πατέντα ανήκει στον Αντρέα Παπανδρέου , αλλά έχει χρησιμοποιηθεί κατά περίσταση και από δεξιά και από αριστερά με παραλλαγές τύπου

«Απαλλαγή» ,

«να αλλάξουμε το σύστημα…. τον τόπο….τον αδόξαστο κοκ»

3Ο κλισέ- «ΕΧΟΥΜΕ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ»

Με τόσο όρεξη για δουλειά που έχουν δείξει οι πολιτικοί μας προεκλογικά δεν θα έπρεπε να πηγαίνουν στη Βουλή όταν εκλέγονταν αλλά σε εργοτάξιο.

 

4ο κλισέ.- «ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ»

Δυστυχώς για εμάς η γκάμα των λαθών είναι τόσο μεγάλη που πράγματι δεν επαναλαμβάνουν απαραίτητα τα λάθη του παρελθόντος, απλά κάνουν καινούργια.

5ο κλισέ.- «ΣΑΣ ΚΟΙΤΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΝΑ ΜΕ ΨΗΦΙΣΕΤΕ»

Εγώ πάλι απαντώ με ένα στιχάκι του Τσακνή « Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον , στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε»

6ο κλισέ.- «ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ»

Έχει κανείς υποψήφιος ,που λέει την παραπάνω φράση ,αναρωτηθεί αν ο λαός έχει διάθεση-πρόθεση- όρεξη να κάνει συμβόλαια με πολιτικούς. ΄Οχι άλλο κάρβουνο....

7ο κλισέ.- «ΣΚΑΝΔΑΛΟ»

Στη παραπάνω λέξη μπορείτε να προσθέσει κανείς τις λέξεις

Κοσκωτάς, Χρηματιστήριο, Siemens, Βατοπαίδι, Δομημένα Ομόλογα , Δαλούκας , Ποντίκης , Καζναφέρης, Τεροβίτσας……

8ο κλισέ «ΈΧΟΥΜΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ»

Όλοι , μα όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί ισχυρίζονται ότι έχουν πρόγραμμα.

Και το STAR και το ALTER έχουν πρόγραμμα αλλά δεν βλέπονται.

 

9ο κλισέ «ΨΗΦΟΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ»

Αυτό κολλάει και με το Νο5 κλισέ «για κοίτα με στα μάτια»

και προσπαθούν οι πολιτικοί να μιλήσουν τηρώντας κατά γράμμα τις κατευθήνσεις των επικοινωνιολόγων τους στο φιλότιμο-συναίσθημα του ψηφοφόρου με λέξεις όπως εμπιστοσύνη κλπ.

Και όπως καταλαβαίνει κανείς από το αποτέλεσμα τόσα χρόνια , ο λαός πράγματι έχει φιλότιμο άλλοι δεν έχουν.

10 κλισέ «ΟΡΑΜΑ»

Αν, εν πάση περιπτώση έχουν τόσα οράματα οι πολιτικοί μας μπορούν να λένε και τον καφέ ή να γράφουν στον Καζαμία, είναι ανάγκη να μπουν στη Βουλή?

 

Τέλος να σημειώσω ότι μια φράση που ήταν από τις αγαπημένες μου έχει σταματήσει να παρελαύνει στις τελευταίες αναμετρήσεις και για αυτό θα κλείσω με αυτή τη φράση το κειμενό μου (κάτι σαν φόρο τιμής)

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕΞΙΑ.

L'avenir de l'homme

Ένα από τα πιο γοητευτικά στοιχεία στο ανθρώπινο φαινόμενο είναι αυτό της έκπληξης. Οι άνθρωποι έχουν το χαρακτηριστικό ταλέντο να μας εκπλήσσουν. Και η έκπληξη ενίοτε είναι δυσάρεστη, μπορεί όμως κάλλιστα να είναι και ευχάριστη.

Το απρόβλεπτο της ανθρώπινης φύσης είναι που κάνει το παιχνίδι της ζωής ενδιαφέρον και διασκεδαστικό. Ποτέ δεν μπορείς να επαναπαύεσαι στα καλά, γιατί υπάρχουν και τα (απρόβλεπτα) δύσκολα. Ποτέ δεν μπορείς να απογοητεύεσαι στις δυσκολίες γιατί υπάρχουν και οι ευχάριστες εκπλήξεις. Ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις την επόμενη στιγμή.

Παρ’ όλα αυτά, μέσα στο απρόβλεπτο της ανθρώπινης φύσης, ένα στοιχείο μοιάζει να διεκδικεί το τεκμήριο της βεβαιότητας: το ποιοι είμαστε σαν άνθρωποι και πολύ περισσότερο το που οδηγεί ο ατομικός δρόμος του καθενός, προσδιορίζεται καθοριστικά από τους ανθρώπους που γνωρίζουμε και αλληλεπιδρούμε μαζί τους.

Απρόβλεπτη η ανθρώπινη φύση, απρόβλεπτος και ο δρόμος της ζωής μας. Ωστόσο και τα δύο είναι εξίσου γοητευτικά.

Γ.Π.Κ.

Αντικαθεστωτικοί...

Είχε δεν είχε, ο φίλος Νίκος κατάφερε να ξαναφέρει τον Περικλή Κοροβέση στην παρέα μας. Τον έφερνε αναρτώντας τα κείμενα του τις ημέρες της (υστερικής) κρίσης ΜΜΕ και «ορθοδόξων» αριστερών, τον έφερε μεταφέροντας τα λόγια του, πεζά τε και ποιητικά, στην Φούσκα.

Θέλω να επαναλάβω και επισήμως αυτό που τηλεφωνικά συζητήσαμε με τον Νίκο. Μπορεί τα μεγέθη μας από όλες τις απόψεις να είναι δυσανάλογα, αλλά ακριβώς γι αυτό θα είχε ενδιαφέρον και ενδεχόμενα να ήταν και παραγωγική για όλους, η πρόσκληση και η πρόκληση του Νίκου. Και η πρόκληση και η πρόσκληση είναι να έχουμε τακτικότερα την αυτόβουλη «επίσκεψη» του Περικλή Κοροβέση και στη δική μας γωνιά του διαδικτύου.

Είπα ότι τα μεγέθη είναι δυσανάλογα γιατί ακόμα και αν μπορούσε να ξεχάσει κανείς την προσωπική και πολιτική ιστορία του Κοροβέση είναι αδύνατο να αγνοήσει το έργο του. Η δική μας γωνιά του διαδικτύου είναι πιο «οκνηρή» από την δική του και λιγότερο δημοφιλής από τις εφημερίδες που φιλοξενούν τα κείμενα του.

Ωστόσο υπάρχει μια ακόμα διαφορά και μία ομοιότητα που κάνει την πρόσκληση ιδιαίτερα ελκυστική:

Η διαφορά είναι ότι η πλειοψηφία των θαμώνων της Φούσκας γεννήθηκε λίγο πριν ή αρκετά μετά την μεταπολίτευση ενώ ο Περικλής Κοροβέσης εκπροσωπεί μία γενιά που συμμετείχε ενεργά στους αγώνες πριν από αυτήν.

Η ομοιότητα μας είναι ότι, πάλι, η πλειοψηφία των θαμώνων της Φούσκας αποτελείται από αντικαθεστωτικούς, αντικαθεστωτικούς του συστήματος, αντικαθεστωτικούς της δεξιάς, αντικαθεστωτικούς της αριστεράς, αντικαθεστωτικούς των πάντων. Σε αυτό το πεδίο θα βρούμε πολλά κοινά.

Ως εκ τούτου:


Αγαπητέ κ. Κοροβέση,

Αν δεν το έχει καταφέρει ακόμα ο φίλος Νίκος θέλω να επαναλάβω και εγώ την πρόσκληση του. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον και θα ήταν μεγάλη μας χαρά να σας υποδεχθούμε στη Φούσκα. Η συζήτηση, πιστεύω, θα ήταν παραγωγική. Δεν είμαστε εύκολοι συνομιλητές, δεν πιστεύουμε σε έτοιμες ιδέες, αλλά είμαστε εραστές της διαλεκτικής.

Η πρόσκληση είναι ανοιχτή, η Φούσκα θα είναι πάντα φιλόξενη και έτοιμη για την πρόκληση.

Γ.Π.Κ.


Υ.Γ.: Προς τους φίλους της Φούσκας: είμαι Κυλλήνη. Βάλτε καφέ, φέρτε τσιγάρα...έρχομαι!

...deep bate...

"ζάπλουτοι star δημοσιογράφοι, που απασχολούνται σε κανάλια χωρίς άδεια λειτουργίας, θα ανακρίνουν τους πολιτικούς αρχηγούς, με προκαθορισμένες ερωτήσεις, σε αυστηρά χρονικά πλαίσια, σε studio του μοναδικού τηλεοπτικού σταθμού που εκπέμπει νόμιμα, ο οποίος σταθμός δεν θα εκπροσωπείται λόγω τηλεθέασης απλά θα κρατάει το ρολόι...

...κι εμάς μας φαίνεται φυσιολογικό αυτό..."

είπε ο Πιτσιρίκος στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ

αν το ντιμπέιτ ήταν τόσο ενδιαφέρον, το κανάλι της Βουλής γιατί δεν έχει τηλεθέαση?

απορία ενός ζαλισμένου ψηφοφόρου

Το Σχόλιο του Κοροβέση για τη Φούσκα

Ευχαριστώ πολύ για την συμπαράσταση,τη δύναμη, τα λόγια. Με συντρόφους σαν κι εσάς, μπορούμε να κάνουμε πολλά και κυρίως το άλμα για να κατακτήσουμε το μέλλον.

Με λιγότερα δεν συμβιβαζόμαστε.Θέλουμε το μέλλον ολόκληρο και όχι μισό, με εκπτώσεις.

Λυπούμαι μόνο για την καθυστέρηση αυτής της απάντησης. Πολλά τα γεγονότα..

_________________________

Και κάτι ακόμα, ένα δικό μου -αδημοσίευτο- ποίημα :

Αιχμάλωτοι είμαστε Κύριε,

άλλοι από τη Βύβλο, άλλοι από τη Σιδωνία,

Πάτμιοι, Νάξιοι,

δουλέψαμε χρόνια στις ρωμαικές γαλέρες,

στην εποχή του Σπάρτακου ξεσηκωθήκαμε

και σταυρωθήκαμε.

Επειτα χριστιανοί,

κι έτσι πέρασαν οι αιώνες,

Κύριε,

είχαμε τόσο αίμα, όσο χάθηκε;

Συντροφικά

Περικλής Κοροβέσης

Ο γολγοθάς του ακαταλληλότερου

Ο γολγοθάς του ακαταλληλότερου

Έχω αρχίσει και τον συμπονώ τον κ. Καραμανλή. Κάθε φορά που εμφανίζεται για να μιλήσει, υπέρβαρος όσο ποτέ και τόσο αποφασιστικός ώστε δεν τον πιστεύει κανείς, μοιάζει κατά βάθος να κοιτάει το ρολόι του

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Διαβάστε το άρθρο στο LIFO

Μια ακόμα μαύρη σελίδα για τα κόμματα εξουσίας και τη δικαιοσύνη

Του Θάνου Αμπατζη

Είναι γεγονός ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα τα μέσα ενημέρωσης απασχολήθηκαν σε μεγάλη έκταση με το γνωστό πρόβλημα (διάβαζε σκάνδαλο) της Siemens. Ο μέσος σκεπτόμενος πολίτης έχει μείνει άναυδος, ανήμπορος να δεχθεί τον κατήφορο, στον οποίο προέκυψε πλέον απτά ότι οδηγήθηκαν τα κόμματα εξουσίας. Είναι αλήθεια βέβαια ότι είναι κοινό μυστικό πως αυτοί που καθορίζουν τις τύχες του τόπου, δηλαδή οι ισχυροί του κεφαλαίου, είχαν πάντα τον τρόπο με την δύναμη που τους προσφέρει το χρήμα, να επηρεάζουν εκείνο το κόμμα που κάθε φορά ασκούσε την εξουσία στον τόπο μας. Και επειδή είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα δύο είναι τα κόμματα που ανεβοκατεβαίνουν στην Κυβέρνηση, το κεφάλαιο φρόντιζε να ικανοποιεί και τα δύο, ώστε να μην δυσκολεύεται ποτέ να αξιώνει και να πετυχαίνει αυτό που κάθε φορά ικανοποιούσε την αυτονόητη δίψα του για το κέρδος και ζημίωνε βέβαια αντίστοιχα το ελληνικό κράτος και τους έλληνες πολίτες. Όμως, από το να υποψιάζεται και να το συζητάει κανείς μέχρι να του αποκαλυφθεί αυτή η ευθεία συναλλαγή με τα κόμματα υπάρχει μεγάλη απόσταση. Έτσι λοιπόν, την τελευταία χρονιά αποκαλύφθηκε από αξιόπιστες πλέον πηγές, δηλαδή απ’ αυτούς που δωροδοκούσαν για λογαριασμό του κεφαλαίου και από αυτούς που εισέπρατταν για λογαριασμό των κομμάτων, ότι παίχτηκε πολύ χοντρό παιχνίδι με την εταιρία Siemens και τις δουλειές που αυτή έκανε στην Ελλάδα. Φυσικά το μεγάλο κρίμα δεν βαρύνει την Siemens ή τους Χριστοφοράκους, αλλά τα κόμματα, που αποδέχθηκαν να βάλουν στα ταμεία τους μαύρα χρήματα με αντιπαροχή φυσικά το ξεπούλημα του ελληνικού πλούτου, όταν θα ερχόταν η ώρα να το διαχειριστούν. Θα περίμενε κανείς μετά τις ωμές αυτές αποκαλύψεις να υπάρχει μια συστολή στα κόμματα εξουσίας, μια διάθεση αυτοκριτικής, μια έκφραση συγγνώμης προς τον ελληνικό λαό τουλάχιστον. Αντ’ αυτού διαπιστώσαμε ότι έγινε μια λυσσαλέα προσπάθεια από τους πολιτικούς, με τη βοήθεια δυστυχώς της δικαιοσύνης, να μας οδηγήσουν όλους στο να αλληθωρίσουμε και να βλέπουμε, να αναθεματίζουμε και να λοιδορούμε τον δωροδοκήσαντα και τα όργανά του και όχι βέβαια τον δωροδοκηθέντα. Με τις γνωστές αποφάσεις της Βουλής των Ελλήνων και τη βοήθεια ανώτατων δικαστικών λειτουργών έγινε κατορθωτό να περιοριστεί το μέγα αυτό σκάνδαλο στον Χριστοφοράκο και σε άλλους υπαλλήλους της Siemens, οι οποίοι το μόνο που έκαναν ήταν να μεταφέρουν το χρήμα στα ταμεία των κομμάτων. Με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου θα περίμενε κανείς ότι το μέγα αυτό σκάνδαλο της πολιτικής θα ήταν στην πρώτη γραμμή τουλάχιστον των κομμάτων της αριστεράς, αφού τα δύο μεγάλα κόμματα, δηλαδή οι δωροδοκηθέντες, αποφάσισαν να αφήσουν το ζήτημα να ξεχαστεί. Όμως ούτε η αριστερά έκανε και κάνει το καθήκον της στο βαθμό που πρέπει.

Πέρα όμως από τους πολιτικούς η ιστορία της Siemens συνιστά μέγα σκάνδαλο και για τη δικαιοσύνη. Πώς θα ξεχάσει κανείς τις ωμές παρεμβάσεις του απελθόντος Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου κ. Σανιδά, όχι μόνο για να σώσει την Κυβέρνηση, αλλά και να κατευθύνει την ανάκριση εκεί που αυτός πίστευε ότι εξυπηρετεί. Γράφτηκε στον Τύπο ότι η ανακριτική διαδικασία από την πλευρά του Ν. Ζαγοριανού γινόταν με την άμεση επίβλεψη και καθοδήγηση του τότε Εισαγγελέα του Αρείου. Επομένως, για τα όσα πειθαρχικά ή ποινικά σφάλματα διέπραξε ο εν λόγω ανακριτής, τα οποία, εντοπίστηκαν ήδη από τον Αντιεισαγγελέα Αρείου Πάγου κ. Παπανικολάου, που ανέλαβε τον πειθαρχικό έλεγχό του, ευθύνεται τουλάχιστον τυπικά και ο κ. Σανιδάς και το αδίκημα που έχει διαπράξει μπορεί να είναι και κατάχρηση εξουσίας. Εδώ παρενθετικά θα πω ότι η περίπτωση του κ. Παπανικολάου είναι ένα λαμπρό αλλά εξαιρετικό δυστυχώς παράδειγμα ορθής λειτουργίας της δικαιοσύνης. Θα τολμήσει άραγε κανείς να κινήσει διαδικασία όχι πλέον πειθαρχικού, αφού συνταξιοδοτήθηκε, αλλά ποινικού ελέγχου του κ. Σανιδά; Απ’ ότι φαίνεται τα ερείσματά του είναι πάρα πολύ ισχυρά, αν κανείς αναλογιστεί ότι πρόσφατα ο διάδοχός του, με τρόπο προκλητικό και αυθαίρετο θέλησα να καταργήσει τον κ. Παπανικολάου και η ενέργειά του αυτή δε σχετίζεται τόσο με την προστασία αυτών που διόρισαν τον κ. Τέντε στην θέση που κατέχει σήμερα, αλλά με την προστασία του προκάτοχού του για τον οποίο προφανώς αισθάνεται την κακώς νοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη. Με αφορμή τις παραπάνω σκέψεις, τολμώ να πω ότι θα πρέπει επιτέλους να αλλάξουν κάποια πράγματα στον τόπο μας και να βρεθούν εκείνοι που θα κάνουν την υπέρβαση και θα τολμήσουν να ζητήσουν εξηγήσεις από οποιονδήποτε έχει βλάψει τον τόπο και έχει παρανομήσει, οσοδήποτε ψηλά κι αν βρίσκεται ή βρισκόταν κάποτε. Ουτοπία θα μου πείτε!! Ίσως ρομαντισμός. Όμως μέσα στο μαύρο σκοτάδι που ζούμε σήμερα, ας μείνουμε τουλάχιστον ρομαντικοί.

Θάνος Κ. Αμπατζής

Πάτρα 16/9/09

Η γραμμή

Πάντα είχα απορία γιατί δεν μπορώ να κατανοήσω και πολύ περισσότερο να υιοθετήσω τα «ανδρικά σπορ» (με μοναδικές εξαιρέσεις το χρήμα και την μελέτη του άλλου φύλλου). Η μοναδική λογική εξήγηση που θα μπορούσα να δώσω είναι το «θέμα» που έχω με τον «ανδρικό ανταγωνισμό». Στο μέσο ανδρικό πληθυσμό τα πάντα μπορούν να δώσουν τροφή για ανταγωνισμό: από το ποδόσφαιρο και το αποτέλεσμα του ψαρέματος μέχρι την γνώση των πιο απλών και τετριμμένων θεμάτων και την πολιτική. Και το «θέμα» που έχω με τον «ανδρικό ανταγωνισμό» φαίνεται να έχει διπλή αιτιολογία, από την μία σαν άνθρωπος αρνούμαι γενικώς να συγκριθώ (και μόνο η διαδικασία μου φαίνεται αδιανόητη) ενώ από την άλλη (και αυτή είναι η αιτία της άρνησης) πιστεύω βαθύτατα ότι όλα τα πράγματα χρήζουν και μιας μη συγκριτικής προσέγγισης, μιας προσέγγισης στην οποία τα μεγέθη κρίνονται «απόλυτα» και αυτόνομα.

Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο με ενοχλεί το γεγονός ότι ΚΑΙ αυτή η εκλογική μάχη αποκτά στοιχεία συγκριτικής αποτίμησης και αξιολόγησης. Για άλλη μια φορά οι πολίτες θα κληθούν να διαλέξουν όχι έναν στοιχειωδώς κατάλληλο (κατά προτίμηση ΤΟΝ κατάλληλο για την δουλειά) αλλά τον ...καταλληλότερο. Όπως και άλλες φορές στο παρελθόν, η απόφαση του εκλογικού σώματος (που δεν ταυτίζεται απαραίτητα με τον «λαό») θα είναι (κατά πάσα πιθανότητα) καταδίκη για τον ένα χωρίς να είναι ταυτόχρονα επιβράβευση για τον άλλο.

Αναρωτιέμαι γιατί, η (ακόμα) ανδροκρατούμενη κοινωνία στην οποία ζούμε μπαίνει μονίμως στην παγίδα του «καταλληλότερου». Προφανώς ο «ανδρικός ανταγωνισμός» έχει βαθιά τις ρίζες του σε ένα άλλο χαρακτηριστικό του ανδρικού φύλλου (και των ανθρώπων γενικότερα): την ανασφάλεια, η οποία για το ανδρικό φύλλο κυρίως είναι ταμπού ενώ για το γυναικείο «χαριτωμενιά». Ο φόβος της ανεπάρκειας είναι τελικά που τρέφει τους ανταγωνισμούς και τις συγκρίσεις. Είναι πολύ πιο απειλητική η αποτίμηση με «απόλυτα» μεγέθη απ’ ότι η σύγκριση. Είναι πολύ δυσκολότερο να είσαι αδιαμφισβήτητα «ο κατάλληλος» παρά συγκρινόμενος να βγεις ο καταλληλότερος. Είναι πολύ ευκολότερο να γίνεις ο καλύτερος μπαλαδόρος, ταβλαδόρος ή εραστής από το «ο ένας και ανεπανάληπτος».

Εξάλλου, η σύγκριση βοηθάει στην απόσπαση της συνενοχής του υποκειμένου. Αν αποφασίζει η κερκίδα, ο καφενές ή μία γυναίκα για τα ανωτέρω «προσόντα», έχει απλά να διαλέξει μόνο μεταξύ αυτών που γνωρίζει. Και αφού η κερκίδα δεν γίνεται να βρίσκεται και στο Μπερναμπέουμ και στο Καραϊσκάκη και η γυναίκα - ότι και να έχει γνωρίσει - λίγα έχει δει, τότε είναι εύκολο να συμφωνήσει και να αποθεώσει ...τον μονόφθαλμο.

Η σύγκριση με απόλυτα μεγέθη (όπως την εννοώ εγώ) έχει βλέπετε να κάνει με κάτι που έχει για πάνω από εκατό χρόνια εξαφανιστεί από την πολιτική και τουλάχιστον για καμιά εικοσπενταριά από τις ανθρώπινες σχέσεις: την ουτοπία! Ο ουτοπικός σοσιαλισμός άφησε την τελευταία του πνοή λίγα μόνο χρόνια αφού ο Β.Ι. Λένιν αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια πιθανή εκδοχή του και το όνειρο και η φαντασίωση στις ανθρώπινες σχέσεις εξαφανίστηκε από τότε που την ζωντανή και πραγματική επικοινωνία αντικατέστησαν τα εργαλεία (TV, Internet κλπ) και τα υποκατάστατα της δυτικής κουλτούρας.

Και μπορεί η ουτοπία στην πολιτική και το όνειρο στις ανθρώπινες σχέσεις να είναι ιδιαιτέρως απειλητικά για τις ανδρικές ανασφάλειες αλλά έχουν ένα πολύ χρήσιμο χαρακτηριστικό. Όταν αποτιμάσαι σε σχέση με ένα ιδεατό πρότυπο, προσπαθείς να γίνεις καλός, ίσως και να αγγίξεις το τέλειο. Ίσως να μην μπορέσεις να το φτάσεις ποτέ αλλά θα γίνεις οφθαλμοφανέστατα καλός. Όταν απλώς συγκρίνεσαι με τον άλλον μπορείς απλά να γίνεις ένα βήμα καλύτερος του και αυτό μόνο αν το υποκείμενο έχει - έστω και συγκριτικά - ορθή κρίση και άποψη. Η σύγκριση μπορεί να φέρει πολύ αργή πρόοδο, πολλές φορές και πισωγυρίσματα, η ουτοπία και το όνειρο είναι που φέρνουν τα άλματα.

Στις ερχόμενες εκλογές, οποιαδήποτε απόφαση ανάγεται στην σύγκριση έχει πάρα πολύ καλές πιθανότητες να είναι λάθος. Αν μερικοί από εμάς επιμείνουμε στο όνειρο και την ουτοπία για την κοινωνία που πραγματικά θέλουμε, μπορεί να μείνουμε για λίγους μήνες ακυβέρνητοι αλλά θα έχουμε κάνει την πραγματική αλλαγή: θα επιλέξουμε το καλό, όχι το μη χείρον.

Όσοι αντέχουν να βάλουν τον ίδιο κανόνα και στη ζωή (προσωπική ή μη) τότε, μπορεί να μείνουν για λίγο μόνοι αλλά στο τέλος ίσως να αποκτήσουν ακριβώς τη ζωή, τους φίλους και τους συντρόφους που θέλουν και όχι απλά κάτι καλύτερο από αυτό που γνωρίζουν.


Διατελώ,

Γ.Π.Κ.



Υ.Γ.: "Έρχεται ο παππούς"...

Αμερικανικός ..."Σοσιαλισμός"!

Φιλορεπουμπλικάνικη διαδήλωση κατά της πολιτικής Ομπάμα (από το tvxs.gr):

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν το Σάββατο στην Ουάσινγκτον κατά του «υπερβολικού κράτους» που έχει εφαρμόσει, όπως υποστηρίζουν οι φιλορεπουμπλικάνοι οργανωτές, ο Ομπάμα. Η διαδήλωση στρεφόταν κατά και της μεταρρύθμισης του συστήματος υγείας, ως υπερβολική "σπατάλη" κρατικών πόρων.

Ο Ομπάμα στη μάχη για τη μεταρρύθμιση στον τομέα Υγείας (από το tvxs.gr):

Με μια από τις σημαντικότερες ομιλίες της προεδρίας του απευθύνθηκε σήμερα στο αμερικανικό Κογκρέσο ο Μπαράκ Ομπάμα, ζητώντας την έγκριση μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο σύστημα υγείας. Οι Ρεπουμπλικάνοι καταλογίζουν στον Αμερικανό πρόεδρο «σοσιαλιστικές τάσεις» και ανευθυνότητα για το μέγεθος των δαπανών που εισηγείται.

Σχόλια του "αντιγραφέα":

1. Ο Obama μετά τις εκλογές προσπαθεί να κάνει κάτι στο οποίο απέτυχε ο Clinton και η τότε "πρώτη Κυρία": την δημιουργία ενός καθολικού συστήματος υγείας και κοινωνικής πρόνοιας (βλέπε σχετικές αναφορές στην ταινία Sicko του Michael Moore).
2. Στις ελληνικές εκλογές η άτιμη η Οικονομία "έφαγε" την συζήτηση για τον εκσυγχρονισμό του Ε.Σ.Υ. και για την Παιδεία...
3. Επιπλέον, η θέση της Ελλάδα στις δαπάνες για έρευνα - τεχνολογία και καινοτομία είναι ιδιαίτερα κακή (ΕΞΠΡΕΣ: Ουραγός η Ελλάδα στις δαπάνες για έρευνα-τεχνολογία και καινοτομία).
4. Από τις δηλώσεις των δύο "καταλληλότερων" (ο τρίτος, γνωστός και ως "Κανένας", δεν θα κάνει δηλώσεις πριν τις 4/10/2009!): Καμία συγκεκριμένη (ποσοτική) δέσμευση σε παιδεία, υγεία και έρευνα από την ομιλία του Κ. Καραμανλή στη Δ.Ε.Θ, μοναδική δέσμευση του Γ. Παπανδρέου στην δική του ομιλία στην Δ.Ε.Θ. "Για την Παιδεία, δέσμευσή μου το 5% του ΑΕΠ και ένα δισεκατομμύριο ευρώ επιπλέον στον πρώτο προϋπολογισμό". Εδώ θα είμαστε...
   
5. Έτσι, για να μην ξεχνάμε ότι η ... "ανάγκη διακυβέρνησης της χώρας" έχει και ατζέντα και αυτή δεν πρέπει να έχει μόνο την λέξη "Οικονομία"...

Για την αντιγραφή (και τα σχόλια),
Γ.Π.Κ.

"Είναι το ΠΑΣΟΚ Αριστερά;"

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ*

Είναι πολλοί αυτοί που βάζουν το καλοπροαίρετο ερώτημα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί δεν τα βρίσκετε με το ΠΑΣΟΚ, για να φύγει η Δεξιά και να σχηματισθεί μια κυβέρνηση, που όσο χάλια και αν είναι, θα είναι καλύτερη από τη Δεξιά; Αυτό μοιάζει λογικό. Αλλά για να ισχύσει αυτό χρειάζονται δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι πως το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα της Αριστεράς. Η δεύτερη είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια συγκροτημένη πολιτική οντότητα. Αυτά ας τα δούμε κι από πιο κοντά.

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από κάποιο κοινωνικό κίνημα ή τον οποιοδήποτε κοινωνικό αγώνα. Είναι ένα πολιτικό φαινόμενο που εμφανίζεται μετά τη μεταπολίτευση και καταλαμβάνει τον κοινωνικό χώρο της προδικτατορικής Ενωσης Κέντρου με συνθήματα της ΕΔΑ και της Αριστεράς των Αδεσμεύτων. Ο λεγόμενος τρίτος δρόμος.

Ο Αντρέας υπήρξε μια χαρισματική προσωπικότητα, επικεντρωμένη στην εξουσία, που ήξερε καλά το βάρος του ονόματός του στο κεντρώο σώμα. Μια κληρονομιά από τον πατέρα του, που του έδινε μια στέρεη και ιστορική βάση. Αυτοί που έλειπαν ήταν οι αριστεροί. Ο ευφυής Αντρέας κατάλαβε πως η πλειονότητα των αριστερών δεν ήταν ΚΚΕ και δεν είχαν στέρεα διαμορφωμένη πολιτική αντίληψη. Στο σημείο που υπήρχε μια πολιτική αντίληψη της Αριστεράς, ήταν σε κάποιον αντιδογματισμό που μπορούσε να προσδιοριστεί αρνητικά, δηλαδή στο τι δεν θέλουμε, αλλά όχι θετικά, με κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα. Για πολλούς αριστερούς της εποχής, από καπεταναίους του ΕΛΑΣ, στελέχη της ΕΔΑ, δημοσιογράφους και διανοουμένους, το ΠΑΣΟΚ ήταν η νέα Αριστερά, συνέχεια της ΕΔΑ, ακόμα και του ΕΑΜ.

Το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία της πρώτης περιόδου μπορεί να πήρε κάποια θετικά μέτρα, αλλά δεν τόλμησε ποτέ να κάνει μια βαθιά τομή. Και γι' αυτό δεν έμεινε τίποτα. Στην περίοδο Σημίτη είχαμε ένα ΠΑΣΟΚ τύπου Μπλερ, που ενσωματώνεται πλήρως στον νεοφιλελευθερισμό και λειτουργεί όπως και τα υπόλοιπα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης. Στην τρίτη περίοδο με τον Γιώργο Παπανδρέου έχουμε μια σοσιαλδημοκρατία αμερικανικού τύπου που αντιγράφει όλες τις επικοινωνιακές τακτικές του Δημοκρατικού Κόμματος. Σε κανέναν από τους βασικούς άξονες του νεοφιλελευθερισμού δεν διαφοροποιείται και περιορίζει την αντιπολίτευσή του προς τη Ν.Δ. στην εξής απλή φράση: «Εσείς δεν μπορείτε να κάνετε αυτή την πολιτική, εμείς θα μπορούσαμε να την κάνουμε καλύτερη». Και αυτό μοιάζει σαν προσφορά σε κάποιον αόρατο εργοδότη που θα βρει την προσφορά του πιο συμφέρουσα.

Αυτό δεν σημαίνει πως το ΠΑΣΟΚ δεν έχει χιλιάδες δημοκρατικά και αριστερά στελέχη σε όλα τα επίπεδα. Αλλά μπορούν να κάνουν πολιτική σε ένα κόμμα αρχηγικό και συγκεντρωτικό, με την απόλυτη εξουσία του αρχηγού, που μπορεί να διαγράψει ακόμα και έναν Σημίτη;

Η συνεργασία με ένα τέτοιο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή των στελεχών της Αριστεράς που προσχώρησαν σ' αυτό. Δηλαδή να πάρουν μια καρέκλα και να εξαφανιστούν ως προσωπικότητες. Θυμάται πια κανείς τον Μπίστη, τη Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη και τόσους άλλους; Τα κυρίαρχα πρόσωπα παραμένουν πάντα τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ κι εκείνοι οι κομπάρσοι του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμη συγκροτηθεί σε στιβαρό πολιτικό υποκείμενο, ούτε έχει το ανάλογο μέγεθος για να χαράξει μια κεντρική πολιτική που θα έχει πανελλήνια απήχηση. Αλλά έχει αρκετές δυνάμεις για να δείξει πως είναι κάτι διαφορετικό και μπορεί να προτείνει μια εναλλακτική λύση. Και εδώ πρέπει να βρει τους συμμάχους του. Στις εκατοντάδες κινήσεις που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα, οι οποίες δρουν κοινωνικά, πολιτιστικά, οικολογικά, εναλλακτικά, αλλά δεν βρίσκουν πολιτική έκφραση, γιατί το υπάρχον πολιτικό αριστερό τοπίο δεν τους ικανοποιεί. Και εδώ είναι το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ.

* Συγγραφέας - βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθηνών

Perkor29@gmail.com

--αντιγράφω από Ελευθεροτυπία 11-9-2009--

Ο Ορισμός του Πέναλτι - Ψήφισε η Μάνα μου Νέα Δημοκρατία;

Μπορεί να είναι επίκαιρο βιβλίο 174 ετών?

«Παρ΄ όλα αυτά μπορεί να συμβεί μια υπερβολική τάση για την υλική ιδιοκτησία, να οδηγήσει τον άνθρωπο στο να θέσει τον εαυτό του στα χέρια του πρώτου δυνάστη που θα παρουσιαστεί. Στην πραγματικότητα, στη ζωή κάθε δημοκρατικού λαού υπάρχει μια πολύ επικίνδυνη μετάβαση. Όταν η τάση για υλική ευημερία αναπτύσσεται πιο γρήγορα από την αίσθηση του πολίτη και τη συνήθεια της ελευθερίας, φθάνει μια στιγμή στην οποία οι άνθρωποι αφήνουν τον εαυτό τους να παρασυρθεί και σχεδόν χάνουν τον νου τους στη θέα των αποκτημάτων που πρόκειται να κατακτήσουν.
Σκεπτόμενοι μόνο πώς να κάνουν περιουσία δεν καταφέρνουν να συλλάβουν τον στενό δεσμό που συνδέει την ευημερία του ατόμου με την ευημερία του συνόλου. Σε τέτοιου είδους περιπτώσεις δεν είναι καν απαραίτητο να τους αρπάξει κανείς τα δικαιώματα που απολαμβάνουν: θα τα εγκαταλείψουν πρόθυμα από μόνοι τους...
Αν ένα ικανό και φιλόδοξο άτομο κατορθώσει να αποκτήσει εξουσία σε μια τέτοιου είδους κρίσιμη στιγμή, θα βρει τον δρόμο ανοιχτό για κάθε κατάχρηση. Αρκεί να μπει στον κόπο να φροντίσει τα υλικά συμφέροντα και κανείς δεν πρόκειται να του ζητήσει να ανταποκριθεί στα υπόλοιπα. Πάνω απ΄ όλα, να εγγυηθεί την τάξη...».
«Έτσι δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπουμε στην τεράστια σκηνή του κόσμου πλήθη που εκπροσωπούνται από μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι μιλούν στο όνομα ενός απόντος ή απρόσεκτου όχλου, ανδρών οι οποίοι ενεργούν μέσα στην οικουμενική ακινησία, χειριζόμενοι τα πάντα ανάλογα με τα καπρίτσια τους: αλλάζοντας νόμους και τυραννικές συνήθειες όπως τους αρέσει. Σε τέτοιον βαθμό ώστε είναι αδύνατον να μην εκφράζουμε έκπληξη βλέποντας σε πόσο αδύναμα και ανάξια χέρια μπορεί να πέσει ένας μεγάλος λαός».

Αλέξις ντε Τοκβίλ, “Δημοκρατία στην Αμερική” 1835

Σχόλιο του Umberto Eco:

Ένα έθνος που ζητάει από τις κυβερνήσεις μόνο να διατηρούν την τάξη είναι ήδη υποδουλωμένο στην καρδιά, υποδουλωμένο στην ευημερία του και από τη μια στιγμή στην άλλη, ο άνθρωπος που προορίζεται να το υποδουλώσει μπορεί να εμφανιστεί. Όταν στη μεγάλη πλειονότητά τους οι πολίτες θέλουν να ασχολούνται μόνο με τις ιδιωτικές υποθέσεις τους, ακόμη και τα πιο μικρά κόμματα μπορούν να καταλάβουν την εξουσία.

χωρίς σχόλιο...

δάνεια με εγγύηση την ψυχή!?

Εκλογές 3: ΣYN, ΣYPIZA και ΠAΣOK

Δύο άρθρα του Γιώργου Δελαστίκ:

ΣYN, ΣYPIZA και ΠAΣOK

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ



...αναμένω αντιδράσεις...

Εκλογές 2: ΝΔ και Λιάπης...

Συνέχισα το διάβασμα και είδα το επόμενο καλό:

«Απόδραση» Λιάπη με αιχμές

Ο πρώην υπουργός που ανήκει στην ομάδα των στελεχών της κυβέρνησης που ενεπλάκησαν σε υποθέσεις που «πλήγωσαν» το Μαξίμου και τη Νέα Δημοκρατία, ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές

Σχόλια:

1. Κάτι γνώριζε ο "συγγενής" όταν μιλούσε πριν την ανακοίνωση.
2. Όπως και στην περίπτωση Βερελή είναι καλό να ξέρεις τι πρόκειται να σου συμβεί και να το προλαμβάνεις.
3. Τα νέα συνδυάζονται: ΛΑΟΣ και Κωνσταντάρας, ΝΔ και Λιάπης. Να περιμένετε και άλλα και μάλιστα όχι μόνο στο δεξιό χώρο. Το ρευστό πολιτικό κλίμα απαιτεί και ρευστότητα στα πρόσωπα...

Εκλογές 1: ΛΑΟΣ και Κωνσταντάρας...

Διαβάζοντας τα νέα σήμερα βρήκα αυτό από το Έθνος:

Τα πρώτα... ψάρια στο ΛΑΟΣ

Αρχισαν δειλά-δειλά να ...τσιμπούν το δόλωμα στο αγκίστρι που είχε ρίξει ο Γ.Καρατζαφέρης. Πρώτο... ψάρι ο πρώην βουλευτής της ΝΔ, Δημήτρης Κωνσταντάρας, ο οποίος ανακοίνωσε την προσχώρηση του στο ΛΑΟΣ

... θα περάσουμε ωραία μέχρι τα πρωτοβρόχια...

Το γάντι...

Σύντροφε Νίκο,

Όταν χρειάζεται εγώ δεν σηκώνω το γάντι αλλά ολόκληρη την πανοπλία...

Ως εκ τούτου:

1) Αν απαντήσω στο σύντροφο MORFEA περί της διαδρομής της αριστεράς στην Ελλάδα από το Νοέμβρη του 1918 (ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας) μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2009, πολύ πιθανό να κάνουμε τη Φούσκα ΣΥΡΙΖΑ και δεν κάνει... Έχουμε εκλογές στις οποίες θα αναμετρηθεί ο τέως "καταλληλότερος" με τον "ΚΑΝΕΝΑ". Ο ΣΥΡΙΖΑ (και ο ΣΥΝ) δείχνουν να το ξεχνούν, ενώ αυτό δεν συγχωρείται να το αγνοεί ούτε η "ταπεινή" Φούσκα, ούτε κανένας άλλος πολίτης. Κατά τα λοιπά να δηλώσω ότι δεν διαφωνώ με τον ΜΟΡΦΕΑ. Ακριβώς επειδή συμφωνώ μαζί του έγραψα τα πικρόχολα σχόλια.

2) Επειδή έρχονται εκλογές εγώ σας θυμίζω:
1. ESA/Observing the Earth : http://www.esa.int/esaEO/SEM0S8H7KYF_index_0.html
2. International Charter for Space and Major Disasters : http://www.disasterscharter.org/disasters/CALLID_262_e.html
3. SAFER (Services & Applications For Emergency Response): http://www.emergencyresponse.eu/site/FO/scripts/myFO_contenu.php?noeu_id=80&page_id=61&lang=EN
4. DLR/Center for Satellite based crisis information/Emergency mapping and rapid monitoring : http://www.zki.dlr.de/applications/2009/greece/177_en.html
Πηγή: Γενική Γραµµατεία Έρευνας και Τεχνολογίας
Οι Πελοποννήσιοι ξέχασαν το 2007, οι Αθηναίοι θα ξεχάσουν το 2009; Δεν με ενδιαφέρει αν θα διαπιστώσουν μονοκομματικές ή πολυκομματικές ευθύνες, αρκεί να τις αποδώσουν!

3) Οικογενειακό ανέκδοτο: μετά την εμφάνιση Λιάπη στην τηλεόραση διαπιστώσαμε την αξία που έχει και την εμπιστοσύνη που πρέπει να δείχνει κανείς στον συγγενή του!

4) ΣΥΡΙΖΑ: ενδιαφέρον ερώτημα "θα μπει στη Βουλή;", Αν δεν μπει ή εσωστρέφεια και η "ΒΑΒΕΛ" ήταν τυχαία; (Morfeas τι λες επ' αυτού; Νίκο; anyone?)

5) WGIBSON: να θυμηθούμε να συζητήσουμε την αξία του να είσαι κυρίαρχος του ΥΠ.ΕΣ.Δ.Δ.Α. και υποτακτικός των Μ.Μ.Ε. για την διαμόρφωση του τελικού εκλογικού αποτελέσματος. Αυτό όμως αφού μάθουμε πρώτα την τύχη των "διερευνητικών εντολών"...

Αυτά!

ΓΠΚ

Υ.Γ. 1: Πίτσες και μπύρες για το διάγγελμα και για το νταβαντούρι που θα ακολουθήσει...
Y.Γ. 2: Εγώ λέω να αρχίσω (από τώρα) δίαιτα, ανεξαρτήτως απόφασης του τέως καταλληλότερου και /η εκλογικού αποτελέσματος, θα γίνει "must"...
Υ.Γ. 3: Για κάθε ενδεχόμενο βάλτε ντομάτες στον κήπο και διεκδικήστε το λιοστάσι από την κληρονομιά του παππού! Θα χρειαστούν...
Υ.Γ. 4: Ποιος από εσάς ειδικεύεται στο κληρονομικό δίκαιο;

H σκληρη αληθεια των ακεραιων αριθμων

Η μαγεια των ακεραιων αριθμων συνισταται στην βεβαιοτητα(?) που  απεικονιζουν, ως εκ τουτου στην σταθεροτητα του συστηματος που τους περιεχουν.

Ευτυχως (?) που μια τετοια σκεψη οπως η κυκλωμενη στην εικονα, σε πολλες εκφανσεις της ζωης μας δεν ισχυει.

Φανταστειτε ενα δανειο που αποπληρωνεται κατα 99,5%,(ισως ιδανικο) αν ομως ο μισθος πληρωνοταν κατα 99,5%...

Αυτα  εναν που μισησε τα μαθηματικα απο την α' δημοτικου...