Για το στενό μαγικό παραλληλόγραμο...

«Η καρδιά μου την πρώτη φορά εμπρός στον Παρθενώνα δεν πήδηξε. Σαν ένας άθλος μου φάνηκε του νου, του αριθμού, της γεωμετρίας. Αψεγάδιαστος συλλογισμός, μαρμαρωμένος, υψηλό κατόρθωμα του μυαλού, κι έχει όλες τις αρετές. Όμως μια, η πιο ακριβή κι αγαπημένη του λείπει. Δεν αγγίζει την καρδιά... Μα σιγά σιγά υστέρα από κάθε καινούργιο γυρισμό μου, η κρυφή αρμονία αργά, ένα ένα ρίχνοντας τα πέπλα ξεσκεπάζονταν στο νου μου. Κι όταν ανέβαινα πάλι στην Ακρόπολη, ο Παρθενώνας μου φαίνονταν σάλευε ανάλαφρα σαν ακίνητος χορός, και ανάπνεε. Μήνες βάσταξε η μύηση ετούτη, μπορεί και χρόνια. Δε θυμάμαι ακριβώς τη μέρα που τέλεια μυημένος στάθηκα ομπρός στον Παρθενώνα κι η καρδιά μου πήδηξε σα μουσκάρι. Τι τρόπαιο ήταν ετούτο που υψώνονταν μπροστά μου, τι συνεργασία νου και καρδιάς, τι ανώτατος καρπός του ανθρώπινου αγώνα. Νικήθηκε ο χώρος, μικρό και μεγάλο αφανίστηκαν. Στο στενό μαγικό παραλληλόγραμμο που΄χε χαράξει ο άνθρωπος, έμπαινε άνετα κι αναπαύονταν το άπειρο. Νικήθηκε κι ο καιρός, η τρισεύγενη στιγμή έγινε αιωνιότητα». Καζαντζάκης.