(αναρτηση εν θερμω)
Τα οσα ωραια λεει αυτη την στιγμη ο Σαμαρας για το αρχαιο καλλος, το μετρο , την αρμονια, ας τα συνδυασουμε με την σημερινη Ελλαδα της ασχημιας, της υπερβολης και της κακοφωνιας.
Οι μακρινοι προγονοι μας δεν ηταν υπερανθρωποι ( οπως θα ηθελαν καποιοι ),
ειχαν ελαττωματα και αδυναμιες οπως ολοι μας αλλα σημαδεψαν με την παρουσια τους.
Εμεις, ακολουθωντας τα βηματα τους συνεχιζουμε, σημαδευουμε με την παρουσια μας (καταδικες στο ΕΔΔΑ, πρωτοι στις λιστες διαφθορας, τελευταιοι στην ερευνα κλπ).
Πειτε με μηδενιστη, ισοπεδωτικο οτι θελετε...
Ειμαι 25 χρονων και εχω στερεψει απο αισιοδοξια.
Σε ενα εθνος γερικων μυαλων δεν ειμαι το μελλον...
(/αναρτηση εν θερμω)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
(cool-blooded post)
Αυτά τα μάρμαρα και αυτός ο Παρθενώνας μας έχουν ψιλο-πηδήξει. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον κακομοίρη που θεωρεί την κακομοιριά του για μεγαλείο. Και ο Παρθενώνας και τα μάρμαρα βοηθάνε σε αυτή την ψευδαίσθηση. Όταν σβήσουν τα φώτα του δεξιού gala θα τα πούμε...
Σύντροφε WGIBSON συμφωνώ με όλα όσα λες εκτός από ένα: μπορεί να γίνομαι αισίως 37 αλλά ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΩ στον εαυτό μου να στερηθεί την αισιοδοξία.
Δεν ξέρω αν ο Ελύτης έκανε τους δικούς μου συνειρμούς όταν συνέλαβε αυτό το αριστούργημα αλλά πιστεύω ότι με οποιονδήποτε συνειρμό απαντάει στο θέμα μας (Προφητικό - Άξιον Εστί):
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρί-
ξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από
την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι
νέοι, και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα
χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν
όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να
βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λο-
γιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα ‘ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα
μέσα στη γάζα. Και θα ‘χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας.
Και θα ‘ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην
έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της κα-
ταιγίδας από τ’ ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να στα-
θεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των
ανθρώπων θα πει, ν’ αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν
αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την
πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα
όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!
(/cool-blooded post)
Δημοσίευση σχολίου