Οικολόγοι πράσινοι και πράσινα άλογα

Πριν αρκετό καιρό είχα προβληματιστεί για την σχέση της δημοσκοπικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και της ανάδειξης στην ηγεσία του ΣΥΝ του Αλέξη Τσίπρα. Τότε επέμεινα ότι η κοινωνία έχει ανάγκη από κινήματα και όχι από ηγέτες (τους οποίους ούτως η άλλως αναδεικνύουν τα ίδια τα κινήματα όταν τους χρειάζονται). Εκ των υστέρων φαίνεται ότι αφού το πολιτικο-τηλεοπτικό κατεστημένο φλέρταρε για λίγο με την εικόνα ενός νεαρού και ευειδή ηγέτη την «έκανε» για αλλού. Λίγο η κουκουλο-φιλολογία, λίγο το ροζ της πολιτικής εικόνας του Αλέξη, λίγο οι συσπειρωτικές κινήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. συνέτειναν στην αποδυνάμωση της (πάντα δημοσκοπικής) ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύοντας ότι όταν έχεις ηγέτη και δεν έχεις κίνημα τότε είσαι έρμαιο του πολιτικού μάρκετινγκ το οποίο στην τηλεοπτική μας δημοκρατία είναι πάντα στα χέρια λίγων. Και είναι βέβαιο ότι δεν υπήρχε κίνημα γιατί όλα τα μηνύματα καθώς και ο γενικός αέρας της πολιτικής πραγματικότητας δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία γίνεται βαθιά συντηρητική και αδύναμη να αναγνώσει τις διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό της ή τα φαινόμενα που τις έρχονται από έξω και να προβεί σε ριζοσπαστικές και ανανεωτικές λύσεις.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η πρόσφατη (πάλι δημοσκοπική) άνοδος των Οικολόγων Πρασίνων οι οποίοι μάλιστα δείχνουν σε μερικές περιπτώσεις να διεκδικούν την τρίτη θέση στις προτιμήσεις του κόσμου. Τι έγινε ξαφνικά; Άλλαξε η ελληνική κοινωνία και αποφάσισε να υιοθετήσει λογικές οικολογικής ανάπτυξης; Η επιλογή των Οικολόγων είναι επιλογή αποδοκιμασίας των κοινοβουλευτικών κομμάτων ή κάποιος αποφάσισε να τους βάλει στο ερωτηματολόγιο των δημοσκοπήσεων έτσι για να θολώσει τα νερά της ούτως η άλλως ασαφούς πολιτικής σκηνής; Σε κάθε περίπτωση το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο: η κοινωνία έχει ανάγκη από κινήματα, όχι από νέους εκπροσώπους στην Εθνική ή την Ευρωπαϊκή Βουλή. Γιατί, όσο ανατρεπτικές και αν φαίνονται οι επιλογές του δημοσκοπικού εκλογικού σώματος, όσο αυτές δεν συνοδεύονται από αλλαγή πολιτικών τάσεων και στάσεων μέσα στην ελληνική κοινωνία, είναι κενές περιεχομένου και νοήματος. Και σε αυτή την περίπτωση το πολιτικό μάρκετινγκ θα κάνει πάλι το θαύμα του: η όποια πορεία των Οικολόγων Πρασίνων δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από ένα δημοσκοπικό βεγγαλικό στο γενικότερο πανηγύρι της τρέχουσας πολιτικής σκηνής.

Επιμένοντας, ωστόσο, στην επιθυμία μου να δω αλλαγές μέσα στην ελληνική κοινωνία και όχι μόνο στο Κοινοβούλιο, ομολογώ ότι θα ήθελα να δω και τους Οικολόγους Πρασίνους στην Βουλή αν και μπορώ να οραματισθώ και την θέση τους και την εξέλιξη τους σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο (δεν είναι απαραίτητα ευχάριστα τα οράματα μου). Η παρουσία τους στην Βουλή και δη στην θέση του τρίτου σε εκλογική δύναμη κόμματος θα είχε κάποια θετικά. Κατ’ αρχήν ελπίζω να είναι σε θέση να δείξουν ότι όταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μιλάει για «Πράσινη Ανάπτυξη» ουσιαστικά μιλάει για «Πράσινα Άλογα». Αυτό που κάνει είναι να μεταφέρει στην ελληνική πολιτική φιλολογία την προσαρμογή του φιλελεύθερου χώρου στην πίεση των Οικολογικών Κινημάτων: κοστολογούμε την καταστροφή και απλά την συνεχίζουμε. Μια δεύτερη θετική παρενέργεια θα ήταν το «ταρακούνημα» του αριστερού χώρου: στην τέταρτη και πέμπτη θέση (αν είναι τελικά αυτές) το Κ.Κ.Ε. και ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνουν πολιτικά και ιδεολογικά απαθείς; Θα έπαιρναν ποτέ το μήνυμα ότι χρειάζεται πολιτική και ιδεολογική ανανέωση του αριστερού χώρου; Η τρίτη παρενέργεια: μέχρι να απορροφηθούν και οι Οικολόγοι Πράσινοι από το πολιτικο-τηλεοπτικό σύστημα, η Βουλή των έξι κομμάτων θα ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, Βουλή συνασπισμών και συνεργασιών. Σε αυτή την περίπτωση ποιος θα συνεργαζόταν με ποιόν και υπό ποιες προϋποθέσεις και συναλλαγές; Θα ήταν ενδιαφέρον να το δούμε.

Ανάθεμα την περιέργεια μου: αν αύριο ψηφίζαμε, θα ψήφιζα Οικολόγους - Πράσινους μόνο και μόνο για να την ικανοποιήσω! Εσείς;


Γ.Π.Κ.



Υ.Γ. 1: Αν η δημοσκοπική άνοδος των Οικολόγων Πρασίνων είναι μόνο αντίδραση στα υφιστάμενα κοινοβουλευτικά κόμματα τότε εξίσου καλή επιλογή (ίσως πιο ανατρεπτική) είναι και η υπερψήφιση του υποψηφίου Ευρωβουλευτή Κατέλη. Και αυτός Οικολόγος δεν είναι; Ή μήπως ο πολιτικός λόγος των υπολοίπων είναι πιο ξεκάθαρος;

Υ.Γ. 2: Ως πότε η πολιτική συνείδηση θα πέφτει για ύπνο την Δευτέρα μετά τις εκλογές και θα ξυπνάει μόνο παραμονές των επομένων;