Αγιος Μάρκος, ευγενικός;;;

Πάντα αισθάνομαι μεγάλη αμηχανία να γράγω στο blog αυτό. Όχι μόνο γιατί οι περισσότεροι συμμετέχοντες γνωρίζονται και προσωπικά μεταξύ τους ενώ εγώ τους βλέπω μόνο μέσα από τα γραπτά τους. Αλλά κυρίως γιατί τα δικά μου γραπτά πολύ δύσκολα θα έχουν το βάθος των προβληματισμών που συνήθως εμφανίζονται στο ιστολόγιο αυτό.
Σήμερα όμως είναι μια ειδική περίσταση. Μόλις γύρισα από μια δίκη που κρινόταν το αν ένα άρμα που απεικόνιζε ειρωνικά τον Εφραίμ (ένας είναι ο Εφραίμ!) θα συμμετείχε στην παρέλαση του Καρναβάλου. Το αποτέλεσμα της δίκης είναι αδιάφορο. Εκείνο που με απασχόλησε είναι όλο το σκηνικό.
Όχι μόνο το που ξεκινάει ή που τελειώνει η σάτιρα. Αλλά το θέμα της διαφορετικής άποψης και η στάση που παίρνει κάποιος, κυρίως δε το ρόλο της Πολιτείας σε όλα αυτά.
Ας υποθέσουμε ότι το Δικαστήριο δέχεται την αίτηση και ζητά την απόσυρση του άρματος. Τί θα γίνει αν αντί του άρματος εμφανιστούν στο δρόμο 500 άτομα με στολές και γενειάδες Santo Montagne(μεταξύ των οποίων θα είμαι και εγώ για πρώτη φορά); Θα ζητηθεί η επέμβαση των ΜΑΤ;;;; Θα γίνουν μαζικές συλλήψεις;
Μπορεί να μοιάζουν υπερβολικά αυτά που γράφω. Ίσως. Ίσως και όχι αν αναλογιστει κάποιος το σχόλιο ενός εκ των χριστεπώνυμων παρισταμένων "Στο Ιράν θα το κάνανε αυτό;"
Πόσο διαφορετικοί όμως απ' αυτόν είναι όσοι κουκουλοφόροι χτύπησαν και έστειλαν στο Νοσοκομείο σήμερα το πρωί τον γιάννη Πανούση(για τον οποίο κανένα θαυμασμό κατά τα λοιπά δεν έχω);
Πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί που ψήφισαν τον αντιρατσιστικό νόμο;
Πιστεύει κανείς ότι θα τονωσει το θρησκευτικό συναίσθημα με την απαγόρευση του άρματος; Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Πριν κακίσουμε όμως τους αιτούντες να σκεφτούμε πόσο εμείς κακίσαμε όσους πίστεψαν ότι θα εξαλείψουν το ρατσισμό απαγορεύοντας με ένα νόμο τα ραστιστικά σχόλια.