Όχι άλλο Κάρβουνο

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου . . . θυμάμαι ότι σιχαίνομαι το ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ.

Έχω προσπαθήσει να εξηγήσω το αλλόκοτο αυτό συναίσθημα, αλλά δεν τα'χω καταφέρει.

Ίσως να είναι μια ασυνείδητη αποδοκιμασία ή, πιο σωστά, μια απόρριψη της ίδιας της φύσης μου. Θέλω να πω ότι επειδή είμαι κι εγώ ένας μασκαράς, ένας καρνάβαλος φτιαγμένος σ'ένα εργαστήρι καρναβαλικό, νιώθω ότι ασφυκτιώ όταν κάθε χρόνο διανύουμε τις δύσκολες τούτες μέρες!!!

Ασφυκτιώ, διότι οι μέρες αυτές μου υπενθυμίζουν την φτιαξιά μου.

Ασφυκτιώ, διότι βλέπω όλους εσάς, που θέλετε να μοιάσετε σε μένα. Στον δύσμοιρο γελωτοποιό σας.

Ασφυκτιώ, διότι φαίνεται πως κανείς μας δεν διδάχτηκε το

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ.

Ας είναι...

Σας καλοσωρίζω με ένα άκαιρο βιντεάκι του ενάμιση λεπτού. Δείτε το. Συμμετέχουν δυο μεγάλοι.

Συγχωρήστε με, δεν σκοπεύω να σας χαλάσω την διάθεση ... κάτι τέτοιο θα ήταν άλλωστε ενάντια στην καρναβαλική μου φύση, η οποία είναι ταγμένη στην διασκέδασή σας.

Σας φιλώ όλους. Καλό Καρναβάλι αδέλφια.