Άνθρωποι και Ποντίκια

Έγραψα την προηγούμενη βδομάδα ένα υστερόγραφο, που αφορούσε στην συμπεριφορά του υποδιευθυντή της παιδιατρικής κλινικής του ΠΠΝΠ, το οποίο και θεωρώ ελλιπές.

Και το λέω αυτό, διότι με το υστερόγραφο αυτό δεν υπήρξα δίκαιος.

Φυσικά δεν αναφέρομαι στον εν λόγω υποδιευθυντή, του οποίου η συμπεριφορά όπως θα δείτε πιο κάτω υπήρξε απρεπέστατη, αλλά σε άλλους επιστήμονες και ιδιαίτερα σε κάποια νέα παιδιά, που πράγματι προσέφεραν με επαγγελματικά άψογο τρόπο τις υπηρεσίες τους. Αυτούς επιθυμώ να αποκαταστήσω, με το παρόν σημείωμα.

Επειδή δε η τέχνη αντιγράφει την ζωή ή το αντίθετο, παρακαλώ γιατρέ μου, διαβάστε την παρακάτω φράση.

Στα έξι μου ήθελα να γίνω μάγειρας. Στα εφτά, Ναπολέων. Οι φιλοδοξίες μου δεν έπαψαν ποτέ να μεγαλώνουν.

Σαλβαδόρ Νταλί

ΜΑΡΙΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ - ΑΜΠΑΤΖΗ
ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟΣ ΠΑΤΡΩΝ Κο Δημήτριο Παπαναστασίου
Τσαμαδού 79
Πάτρα Τ.Κ 26222
Τηλ. : 2610 335440
: 2610 318949


Την προηγούμενη εβδομάδα είχε την ατυχία η κόρη μου να κάνει εισαγωγή στο μόλις 47 ημερών βρέφος της στην Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου του Ρίου. Εκεί βέβαια συνάντησε την απαράδεκτη εικόνα λειτουργίας των μονάδων των ΠΕΣΥ, την οποία μέχρι τότε γνώριζε μόνο από τα ΜΜΕ και από διηγήσεις ομοιοπαθών, που κάθε άλλο παρά υπερβολικές ήταν.

Υποχρεώθηκε να ζητήσει τη δική μου βοήθεια και εγώ να αναγκαστώ για δύο ημέρες να εγκαταλείψω το γραφείο μου, προκειμένου να κάνω εκείνα για τα οποία άλλοι έχουν ταχθεί, με αμοιβή μάλιστα, να κάνουν. Σ’ αυτήν την κλινική, όπως πληροφορήθηκα, έχετε και σεις σημαντική θέση. Ανέχεστε βέβαια την κατάντια αυτή. Όμως δεν είναι αυτό εκείνο για το οποίο σας απευθύνω αυτή την επιστολή. Σημαντικό είναι το πώς αντιμετωπίζουν οι υψηλά ιστάμενοι στην ιεραρχία γιατροί τους συγγενείς των ασθενών παιδιών: Με πλήρη αδιαφορία και περιφρόνηση στην αυτονόητη και αυτοδίκαιη αγωνία του γονιού να μάθει για την πορεία της υγείας του παιδιού του. Αρκείσθε μόνο σε ερωτήσεις προς τους συνοδούς των ασθενών και απαξιώνετε με έκδηλη περιφρόνηση να δώσετε οποιαδήποτε απάντηση στα γεμάτα απορία μάτια, που σας παρακολουθούν στο στόμα. Αυτό βέβαια το κάνετε μπρος σε μια πλειάδα φοιτητών ή εκπαιδευόμενων που κάθε φορά σας ακολουθούν υπό τύπο κουστωδίας και φυσικά «μαθαίνουν» από σας όχι μόνο το πώς να εξετάζουν τους ασθενείς τους, αλλά και το πώς να φέρονται στους συγγενείς τους. Ας είναι, ας κριθείτε γι’ αυτό από άλλους. Όμως το να προσβάλετε με απρέπεια και βάναυσο τρόπο μια κυρία, που έτυχε την ώρα της επίσκεψής σας στο δωμάτιο να ηχήσει το κινητό της τηλέφωνο, το οποίο και αμέσως απενεργοποίησε, σας χαρακτηρίζει ως άνθρωπο. Θα θυμάστε βέβαια το περιστατικό της προηγούμενης εβδομάδας, εκτός αν είναι πολλά τα παρόμοια περιστατικά που σας συμβαίνουν και επομένως ποιο να πρωτοσυγκρατήσετε.

Είστε γιατρός και δάσκαλος και δυστυχώς προσβάλετε και τις δύο ιερές αυτές ιδιότητες. Το σύστημα σας έχει μάθει να φέρεστε με υπεροψία και εγωκεντρισμό. Σπάνια ακούτε όμως κριτική, γιατί συνήθως έχετε να κάνετε με ανθρώπους που είτε το μορφωτικό τους επίπεδο δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί με το δικό σας, είτε γιατί εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι το πόσο γρήγορα θα βγουν από το Νοσοκομείο και όχι το πώς θα νουθετήσουν κάποιους που αδικαιολόγητα παρεκτρέπονται, είτε γιατί συνήθισαν να υπομένουν αδιαμαρτύρητα μια τέτοια συμπεριφορά γιατί έχουν ενσωματωθεί στο σύστημα. Εγώ ευτυχώς δεν ανήκω σε καμιά από τις κατηγορίες αυτές.

Όμως, δεν έφθανε η αρχική προσβλητική συμπεριφορά σας, αλλά εξερχόμενος από τον θάλαμο και βλέποντάς με στο διάδρομο αρχίσατε σχόλια για το τι φοράει μια γιαγιά και πώς δείχνει, ξεπερνώντας κάθε όριο απρεπούς συμπεριφοράς και αγγίζοντας σεξιστικές αναφορές. Αν υποστηρίξετε ότι οι φράσεις σας ενείχαν κοπλιμέντο, σας τονίζω ότι τέτοιας ποιότητας κοπλιμέντα μπορεί να συνηθίζονται στα συνέδριά σας και στα σαλόνια σας. Ο δικός μου κόσμος δεν τα θεωρεί κοπλιμέντα. Λυπάμαι που διδάσκετε φοιτητές. Λυπάμαι που σας έχει αναθέσει η Πολιτεία ρόλους που αξίζουν μόνο σε ανθρώπους που διαθέτουν τα προσόντα του δασκάλου και του γιατρού, τα οποία σεις προφανώς δεν διαθέτετε.
Η πρώτη σκέψη μου όταν βγήκα από το Νοσοκομείο ήταν να σας καταγγείλω στον Ιατρικό Σύλλογο και στους προϊσταμένους σας εργοδότες. Προτίμησα όμως αυτή την επιστολή με περιεχόμενο ψυχής.
Αν καταλάβατε έστω και κάτι και κάπως σας άγγιξαν αυτά που σας γράφω, θα ήταν ενέργεια εξιλέωσης για σας να διαβάσετε αυτή την επιστολή στους φοιτητές σας μήπως και διαγράψουν από τη μνήμη τους το κακό μάθημα που τους δώσατε εκείνο το πρωινό και κατανοήσουν ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι και φωνές αξιοπρέπειας στην κοινωνία αυτή.

Γνωρίζω βέβαια ότι απαιτείται ιδιαίτερο θάρρος για μια τέτοια ενέργεια και η υπεροπτική σας πλευρά που είχα την ατυχία να γνωρίσω, θεωρώ ότι θα σας αποτρέψει από την κίνηση αυτή. Για τον λόγο αυτό και καθότι θεωρώ δικαίωμα, αν όχι υποχρέωσή μου, να λάβουν γνώση της αντίδρασής μου τα νέα παιδιά που υπήρξαν μάρτυρες της ταπεινωτικής για μένα (άραγε για μένα;;;) στάσης σας, -αντίδρασης που η αγωνία για τον εγγονό μου ανάγκασε τόσο εμένα όσο και την κόρη μου να καταπνίξουμε- έχω ήδη αποφασίσει να αναρτήσω την παρούσα επιστολή στο ιστολόγιο www.thebouble.blogspot.com.


Πάτρα 24-2-2009