Γιώργος Χουλιάρας

Λεξικό Αναμνήσεων: Αυτοκίνητα και ασανσέρ

 

Πάνω-κάτω

Γνωριστήκαμε στο ασανσέρ. Μόλις μετακόμισα, είπα. Πηγαίνω στον εικοστό πρώτο όροφο. Βλέπεις το Κεμπέκ από το μπαλκόνι. Eλα να με επισκεφτείς.

Μένω πιο χαμηλά, απάντησε. Eλα εσύ. Φτάνοντας στον όροφό της, την ακολούθησα. Aλλωστε δεν είχαν έρθει ακόμη τα πράγματά μου. Εκτός από ένα δανεικό ράντζο και ένα μπρίκι καφέ, που μετέφερα στη βαλίτσα μου, το διαμέρισμα ήταν άδειο.

Hρθαν τα πάνω κάτω, θα της έλεγα, αν ήξερε τόσα ελληνικά. Αλλά ούτε να μεταφράσω τον ιδιωματισμό ήταν εύκολο, καθώς επρόκειτο για κυριολεξία, που διέστρεφε την αρνητικά φορτισμένη σημασία του.

Προσπαθούσα να φανταστώ τι μπορεί να κάνεις, ομολόγησε μετά από χρόνια. Προσπαθούσα να κάνω όσα μπορούσες να φανταστείς, χρειάστηκε να εξομολογηθώ.

Υπήρχε ένας διαρκής διάλογος μεταξύ μας, ιδίως όταν δεν μιλούσαμε, γεγονός που μας καθιστούσε αχώριστους, μετά από κάθε αποχωρισμό. Ταξίδευα συχνά εκείνη την εποχή, πηγαίνοντας συνήθως στα ίδια μέρη, ενώ εκείνη ταξίδευε δύο ή τρεις φορές τον χρόνο, πηγαίνοντας σε διαφορετικούς προορισμούς.

Συχνά επίσης ταξιδεύαμε με το ασανσέρ από τον έναν όροφο στον άλλο. Αν στη Νέα Υόρκη υπολόγιζαν τις αποστάσεις που έχουν καλύψει οι επιβάτες των ανελκυστήρων, θα είχαν καλυφθεί τα μίλια που χρειάζονται πριν εγκατασταθεί αποικία μηχανικών και χορευτών στον Aρη. Οι χορευτές θα ακτινογραφούσαν με τις κινήσεις τους τον κόκκινο πλανήτη, ενώ οι μηχανικοί θα διόρθωναν τα χρώματα των βημάτων τους.

Κοιτάζοντας από το παράθυρό της, στον λευκό τοίχο του κτηρίου απέναντι προέβαλε εικόνες από τις στέπες του Καζακστάν. Σε μια σαβάνα στην Αφρική, προσηλώθηκε σε ένα τεράστιο φίδι, πριν επιδέξια το απομακρύνει ο οδηγός τους. Διστάζοντας να μπει σε κανό στον Αμαζόνιο, τα ρούχα της δεν γέμισαν μικρά, δηλητηριασμένα ψάρια, όπως συνέβη με όσους δρασκέλισαν την ανύπαρκτη κουπαστή. Στη Νέα Ζηλανδία πήγε να πνιγεί, γιατί η παραλία της θύμισε Μεσόγειο.

Πρέπει να ήταν ο πιο θλιμμένος ταξιδιώτης ποτέ, όταν ο θυμός της μεταμορφωνόταν σε μελαγχολία. Χωρίς παρεκτροπές ύφους, περιέγραφε όσα τραγικά και ευτράπελα της είχαν συμβεί. Προσπάθησα να την πείσω να τα καταγράψει, αλλά δεν πίστευε στη μακροβιότητα των γραπτών, που χάνονται στις μετακομίσεις. Μόνον τα λόγια μένουν, έλεγε. Διάβαζε όμως συνεχώς.

Πίστευε σε εναλλακτικές θεραπείες, που εναλλάσσονταν περίπου κάθε εξάμηνο. Της είχαν πει πως είχε σωστές παλάμες για ρέικι. Εγκατέλειψε τη γιόγκα, όταν ήταν αδύνατον πια να ανεχθεί την υπεροψία των σχεδόν λυτρωμένων. Eνα βράδυ τη βρήκα ξαπλωμένη με το ένα αφτί στο πάτωμα. Στο άλλο αφτί κατέληγε ένα δύσφλεκτο χωνί γεμάτο μυρωδικά, στα οποία είχε βάλει φωτιά. Η καύση δημιουργούσε, υποθέτω, κενό αέρα, που ξεβούλωνε το μυαλό σου από όσα είχες ακούσει στη διάρκεια της ημέρας. Παλιά κινέζικη θεραπεία, εξήγησε.

Μια φλόγα, κατάλαβα, μας ανεβάζει στο στερέωμα να δούμε τον κόσμο από το ύψος των άστρων. Καθώς χώρες και αυτοκρατορίες επεκτείνονται, η εξάπλωση αυτή μεγαλώνει την απόστασή τους από τον ουρανό. Γι' αυτό χτίζουν πυραμίδες, τόπους λατρείας σε απρόσιτες κορυφές και εμπορικά κέντρα σε ουρανοξύστες με ταχύτατα ασανσέρ, μήπως βρεθούν πιο ψηλά από τον κεραυνό.

Διαμερίσματα, που ενοικίαζε σε ξένες πόλεις όπου εργαζόταν, είχαν πάντοτε επιπλέον κρεβατοκάματα για επισκέπτες που εμφανίζονταν τουλάχιστον μια φορά. Ο πατέρας της με τη φίλη του. Η αδελφή της χωρίς τον φίλο της. Eνας συμμαθητής της από το Γυμνάσιο σε αναπηρικό καροτσάκι με τη γυναίκα του και τον φίλο της. Πάνω-κάτω αυτή ήταν η ιστορία.

Της χάρισα ένα από τα δύο κομοδίνα μου πριν αναχωρήσει για το Πεκίνο, αλλά δεν κατάφερα να πάω να δω πώς το είχε συνδυάσει με άλλα της έπιπλα. Ξέρω πάντως ότι ενοικίαζε διαμέρισμα σε υψηλό όροφο.

Το κτήριο, όπου έμενε στο Βερολίνο, δεν είχε ασανσέρ. Μετά χωρίσαμε.