ΟΧΙ αλλους ¨νεους" - εγω παω με τους γερους


Τι αποκόμισα από μια εβδομάδα τηλεθέασης:
Ότι δεν αντέχω άλλη θεωρητικολογία περί νέων. Έλεος πια με αυτή την ακατάσχετη μυθοποίηση της νεότητας που οφείλω να ομολογήσω ότι ακούγεται πολύ ευχάριστα στα αυτιά, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Το θέμα «νέοι» θεωρείται ένα προνομιακό πεδίο και όποιος παίρνει τη θέση των νέων γίνεται αυτόματα και δημοφιλής και trendy. Εγώ λοιπόν λέω να πάρω τη θέση των γέρων έτσι για αλλαγή (εξάλλου οι αγαπημένοι μου ήρωες είναι οι γέροι του Muppet Show). Διότι για να βγάλεις κάποια συμπεράσματα για τους νέους σήμερα θα πρέπει να τους συγκρίνεις με κάτι. Και τι πιο προφανές από το να τους συγκρίνεις με τους νέους του χθες ή του προχθές.
«Δεν δίνουμε στους νέους όραμα» δηλαδή στις προηγούμενες γενιές νέων τι όραμα έδιναν οι παλαιότεροι; Η γενιά του παππού μου πάσχιζε να βγει ζωντανή από τον πόλεμο, την κατοχή και τον εμφύλιο. Η γενιά του πατέρα μου δούλευε από 12 ετών για να καταφέρει να επιβιώσει σε μια χώρα που ο,τι πιο σύγχρονο είχε σε δημοκρατία ήταν αρχαία αγορά. Η δική μου γενιά αναζήτησε οράματα την περίοδο της πολιτιστικής επανάστασης του «Διογένης Παλλάς» και του «είναι γάτα είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα».
«Τους νέους σήμερα δεν τους ακούει η κοινωνία». Ποτέ η κοινωνία δεν άκουγε τους νέους και ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις να έχει κάνει καλά. Αλλά αν υπάρχει μια περίοδος που οι αγωνίες και οι προβληματισμοί των νέων έχουν περάσει στην κοινωνία, αυτή είναι η σημερινή. Η νέοι σήμερα έχουν πρόσβαση σε μέσα έκφρασης και επικοινωνίας που η δική μου γενιά δεν θα μπορούσε καν να ονειρευτεί. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το να πει κάτι ένας νέος δεν είναι αυτόματα σημαντικό μόνο και μόνο επειδή είναι νέος. Θα πρέπει και η ουσία να είναι αντίστοιχης σημασίας. Και αυτό το βλέπουμε κάθε χρόνο στις ομιλίες της Βουλής των εφήβων. Σπάνια να ακουστεί κάτι διαφορετικό πέρα από τα γνωστά - ωραία συνθήματα με μια πιο σύγχρονη γλωσσική απόδοση. Συνθήματα που θυμίζουν στη γενιά της μεταπολίτευσης τα δικά της ωραία λόγια που φυσικά δεν έκανε ποτέ πράξη.
Στο κάτω - κάτω σήμερα οι νέοι έχουν και ένα τηλεοπτικό άλλοθι να τους δίνει δικαίωση κάθε Τρίτη βράδυ 9 με 11, κάτι που καμία άλλη γενιά δεν είχε στο παρελθόν.
«Οι νέοι σήμερα δεν έχουν πρόσβαση σε σωστή εκπαίδευση». Συγγνώμη αλλά η γιαγιά μου δεν μπορούσε καν να φανταστεί ότι θα πάει στο πανεπιστήμιο. Για τη μητέρα μου η προοπτική ενός μεταπτυχιακού στο εξωτερικό ήταν όνειρο απατηλό και όχι μια απτή πραγματικότητα όπως για τους περισσότερους νέους σήμερα. Δεν υπήρχαν ανοικτά πανεπιστήμια ΤΕΙ, ΙΕΚ, ΙΙΕΚ, άπειρες σχολές και κολέγια. Αν ήσουν από τους λίγους τυχερούς είχε καλώς αλλιώς….
«Το εκπαιδευτικό σύστημα ισοπεδώνει και εξουθενώνει τους νέους» Προφανώς αν μιλάμε ισοπέδωση εννοούμε τον πελεκάνο που έκαναν οι μαθητές το 50 ή το 70 στην τάξη, το χτύπημα με τη βέργα στο χέρι ή την ποδιά η τη στολή που φόραγα εγώ στο σχολείο. Διότι μιλώντας με εκπαιδευτικούς φίλους μένω με την εντύπωση ότι αν κάτι δεν υπάρχει σήμερα στο σχολείο είναι καταπίεση και ισοπέδωση. Όσο για την εξουθένωση των μαθητών εγώ θυμάμαι ότι στο γυμνάσιο και στο λύκειο η μέρα μου ξεκίναγε στις 7 και έφτανα να επιστρέψω από το φροντιστήριο στις 11 πλεον οτι πηγαιναμε σχολειο και τα Σαββατα. Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποια πρόσφατη επινόηση το φόρτωμα των μαθητών με φροντιστήρια, ιδιαίτερα, ωδεία και γυμναστήρια. Ένα φόρτωμα που σίγουρα χάνει το μέτρο. Αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καταλήξει ακόμη αν είναι ο,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στους 15χρονους (και δεν ευτυχώς δεν έχω την υποχρέωση να καταλήξω άμεσα)
Προφανώς δεν λέω ότι πρέπει να γυρίσουμε πίσω, αλλά είναι χρήσιμο πριν καταλήγουμε σε εύκολα συμπεράσματα να κάνουμε και μια ιστορική σύγκριση. Σε καμία περίπτωση δεν θα αρνηθώ ότι οι «νέοι» διαχρονικά ανανεώνουν τις ιδέες και δίνουν οξυγόνο στους κοινωνικούς προβληματισμούς. Έχω δει πολλούς νέους να είναι πιο γέροι στη σκέψη από πολλούς μεσήλικες ή ηλικιωμένους. (αρκεί να παρακολουθήσει κάποιος τις φοιτητικές εκλογές για πεισθεί).
Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος για καμία μυθοποίηση της νεότητας. Τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Η ζωή κάνει βήματα μπροστά και οι νέοι σήμερα αντιμετωπίζουν προκλήσεις αντίστοιχες με την εποχή μας. Έχοντας άλλα εφόδια σε σχέση με τους παλαιότερους άλλες ανάγκες και – ελπίζω- άλλες προσδοκίες. Τόσο απλά.