Τελικά όλα είναι δρόμος. Το τέλος της "αποκαλυπτικής" δημοσιογραφίας

Κατά την πρώτη φάση αυτής της μίζερης ιστορίας είχα κατά νου να γράψω ένα κειμενάκι με θέμα όλους αυτούς, που βρίσκονταν κάποτε στρογγυλοκαθισμένοι στα αδιέξοδα της εξουσίας, αλλά βρήκαν διέξοδο στο παράθυρο του πέμπτου μιας πολυκατοικίας. Όλους αυτούς που κάποτε εκμεταλλεύθηκαν την δεσπόζουσα θέση τους στον χώρο, που, ως επικυρίαρχοι των ονείρων μας, έταξαν δεξιά και αριστερά διορισμούς, απαιτώντας αντίδωρο. Είχα βέβαια κάποιους ενδοιασμούς, οι οποίοι εδράζονταν στο γεγονός ότι το κείμενο, αναπόφευκτα καταγγελτικό, θα αφορούσε έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο, την εκδοχή του οποίου δεν γνωρίζουμε, γεγονός που, κατά την άποψή μου, καθιστά πρωθύστερη κάθε τοποθέτηση επί του θέματος.

Εν τω μεταξύ η ειδησιογραφία με ξεπέρασε, ανέκυψαν άλλα θέματα, η δυσοσμία των σκανδάλων αναδύθηκε από τα ηχεία της τηλεόρασής μου, διαχύθηκε στο σαλόνι μου και έφτασε στην μύτη μου, γεγονός που με οδήγησε στην σκέψη να γράψω για το πρόσωπο της εξουσίας. Αυτό που συναντώ κάθε μέρα όταν συναναστρέφομαι με δημόσιους υπάλληλους. Αυτό το δυστυχισμένο τρισυπόστατο ον (άτομο - υπάλληλος - φορέας εξουσίας), που θυμίζοντας τον θεατρικό Caligula του Καμύ, αποφασίζει για την αφαίρεση της ζωής των υπηκόων του, όπως ακριβώς ο γενικός γραμματέας αποφάσιζε για τον αποχαρακτηρισμό αρχαιολογικών χώρων, για την λουδοβίκεια (l'etat c'est moi) χρηματοδότηση των ημετέρων ανωγειανών και άλλων τινών παραγωγών πολιτισμού, για την υποχρηματοδότηση άλλων πολιτιστικών κινήσεων, όπως για παράδειγμα τις υπέρογκες οφειλές του Υπ.Πολ. προς την Λαική Ορχήστρα Μίκης Θοδωράκης, η οποία ανέστειλε την λειτουργία της.

Και πάλι όμως στάθηκα άτυχος. Μια άλλη είδηση έσκασε σαν βόμβα στο σαλόνι μου, που ακόμα δεν είχε καθαρίσει από την ανυπόφορη μυρωδιά των πολιτιστικών σκανδάλων. Τί άλλο; Η είδηση της σύγκρουσης του Μάκη με το Θέμο (χρησιμοποιώ κι εγώ τα μικρά τους ονόματα, αφού κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Πέμπτη περνάω περισσότερες ώρες μαζί τους απ'ότι με την Λαμπρινή), η οποία πρέπει να παραδεχτώ ότι ήχησε χαρούμενα στα αυτιά μου. ΄Ενιωσα δηλαδή μια ευεξία, όπως νιώθω όταν ακούω τους Luciano Pavarotti and Aprile Millo - Brindisi from Traviata.

Οι αιτίες της σύγκρουσης αναμφίβολα πολλές. Αφορμή όμως στάθηκε η ρυπαρή δημοσίευση των φωτογραφιών του νοσηλευόμενου στην εντατική γ.γ. και της προφυλακισμένης συμβασιούχου!!! Ο θεωρητικός και πρώτος διδάξας της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας, ο θεματοφύλακας των ιερών και όσιων του κατατρεγμένου ελληνικού λαού, διαφώνησε λέει με την δημοσίευση των φωτογραφιών.

"Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία" είπε ο μεγάλος Μάκης και το πολιτικό κατεστημένο προχώρησε στο παρασύνθημα, ευθυγραμμισμένο απόλυτα μαζί Του, καταδικάζοντας μετά βδελυγμίας το απάνθρωπο αυτό δημοσίευμα.

Ξεχάσαμε βλέπεις την υπόθεση Κορκολή, την ιστορία με τον Βρέντζο, τον διασυρμό του δάσκαλου του αστικού δικαίου Μιχάλη Σταθόπουλου, τον πόλεμο στην Ελευθεροτυπία και στον Φυντανίδη, τον εξευτελισμό του βουλευτή του ΚΚΕ - γιατρού Παναγιώτη Κοσιώνη και τόσες άλλες υποθέσεις. Όλα αυτά ήταν αποκαλυπτική δημοσιογραφία άραγε;

Όπως καταλαβαίνεις άξαφνα μια ιδέα για ένα άλλο κείμενο μπήκε στο μυαλό μου. Μου'ρθε που λές να γράψω κάτι για την υποκρισία των ανθρώπων, όμως γρήγορα άλλαξα γνώμη.

- "Δεν ειν' ώρα για αυτοκριτική" σκέφτηκα...