Τελικός προορισμός Κατάκολο Ηλείας. Η ιδέα. Η πράξη. Η παρεξήγηση.

Η ιδέα έπεσε από την Λαμπρινή.

Είχε δει πλάνα από τους Αφγανούς που είχε ξεβράσει η θάλασσα στο αφιλόξενο λιμάνι του Κατάκολου Ηλείας. Ο καπετάνιος του δουλεμπορικού βλέπεις είχε εγκαταλείψει το πλοίο, το οποίο έπλεε ακυβέρνητο για ώρες. Ανάμεσά τους μου είπε ότι είχε δει κι έναν εσμό από παιδιά. Ταλαιπωρημένα παιδιά!!!

Λοιπόν, μου είπε, επικοινώνησα με τον καταυλισμό και κανόνισα με την Γκέλυ να τους πάμε ρούχα και τρόφιμα. Η δουλειά θα γίνει Τρίτη πρωί.-

Η πράξη ήρθε χωρίς να το καταλάβω.

Το βράδι της Δευτέρας βρέθηκα στο σπίτι της Γκέλυς για να φορτώσω το αυτοκίνητο. Ένα δωμάτιο γεμάτο πράγματα από τους μαθητές της ήταν αρκετό για να το γεμίσει απ' άκρη σ' άκρο. Για τον λόγο αυτό αποφασίσαμε να πάμε με δύο αυτοκίνητα. Το πρωινό της Τρίτης με βρήκε στην Πατρών - Πύργου με συνοδηγό τον Όθωνα, ενώ από τον καθρέφτη έβλεπα την Λαμπρινή και την Γκέλυ. Κατεύθυνση το παλιό νοσοκομείο του Πύργου.

Πήραμε άδεια από τον αξιωματικό υπηρεσίας και περάσαμε στο προαύλιο του νοσοκομείου εποχούμενοι. Αμηχανία.

Κατεβήκαμε και ξεφορτώσαμε τα αυτοκίνητα μουδιασμένοι από την υποδοχή των αστυνομικών, οι οποίοι μας κοιτούσαν με απορία. Ζητήσαμε από την εθελόντρια να δούμε για λίγο αυτούς τους ανθρώπους και να συνομιλήσουμε μαζί τους. Πήραμε άδεια από τον Αξ.Υπ., ο οποίος μας υπενθύμισε ότι πρόκειται για κρατούμενους και προχωρήσαμε στα έγκατα. Δυστυχία.

Τα παιδιά μας πλησίασαν αμέσως, οι μεγάλοι τα ακολούθησαν αργότερα. Μόλις ένας από αυτούς μιλούσε αγγλικά και δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό να πιάσουμε κουβέντα μαζί του.

Οι ερωτήσεις αμείλικτες - Οι απαντήσεις αφοπλιστικές:

- Πόσοι ήσαστε;

- Ήμασταν πολύ περισσότεροι, όμως 100 από μας μεταφέρθηκαν στην Ξάνθη. Το άσχημο είναι ότι χωρίσανε οικογένειες.

- Εδώ πως σας συμπεριφέρονται;

- Εδώ καλά είμαστε. Μόνο που δεν έχουμε δικαίωμα να βγούμε έξω. Μας κρατάνε συνεχώς μέσα στο κτήριο.

- Και τα παιδιά;

- Και τα παιδιά.

Η κουβέντα άναψε. Μας είπε για το ταξίδι τους, για την συμφωνία με τους δουλέμπορους, η οποία ήταν να τους αφήσουν στην Ιταλία, για τον προορισμό τους, την Γερμανία, για τα 3.000 δολλάρια που προπλήρωσαν ως ναύλα, για τις δύσκολες ώρες που πέρασαν όταν διαπίστωσαν ότι ο καπετάνιος και το πλήρωμα το έσκασαν και άλλα πολλά ...

Η παρεξήγηση δεν άργησε να'ρθει, αφού καθόλη την διάρκεια της συνομιλίας ο Αξ.Υπ. βρισκόταν λίγο πιο πίσω και κρυφάκουγε. Απευθυνόμενο με την δέουσα αστυνομική αυστηρότητα στον Όθωνα, το όργανο, μας έψεξε "γιατί δουλειά μας ήταν να μεταφέρουμε βοήθεια στους κρατούμενους και όχι να τους κάνουμε ανάκριση." Ο Όθωνας του απάντησε και το όργανο τσαντίστηκε.

Τα αφήσαμε όλα πίσω και για μέρες άκουγα τον Manu Chao να τραγουδάει welcome in paradise.

Λοιπόν, καλέ μου φίλε, πρέπει να σου εκμυστηρευθώ και κάτι ακόμα:
Η ιδέα για το ιστολόγιο ήρθε κανά μήνα πριν τα Χριστούγεννα. Τότε δηλαδή που γυρίζαμε οργισμένοι με τον Όθωνα από τον Πύργο. Τότε που επισκεφτήκαμε τους Αφγανούς.