ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ
Αν...
Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΔΑΣΗ Αν είναι να πέσεις, να πέσεις σαν ένας ήρωας,
σαν ένας ξοφλημένος ήρωας έστω Γ. Ξ. Στογιαννίδης, «Ενας ξοφλημένος ήρωας», Εντευκτήριο 58 (2002)
Ηελληνική Αριστερά έχει επιδείξει αξεπέραστη παρουσία στην πρόσφατη πολιτική ιστορία. Υπέστη ανείπωτους διωγμούς, πρωτοφανείς για τα δεδομένα του νεότερου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Με παραδειγματική ευαισθησία για το κοινωνικό ζήτημα και με αντάλλαγμα απίστευτη ταλαιπωρία, οι Ελληνες αριστεροί μόχθησαν για την κοινωνική απελευθέρωση.
ΣΗΜΕΡΑ η Αριστερά (δεν συμπεριλαμβάνω το ΚΚΕ, διότι ο σταλινισμός και ο αντιευρωπαϊσμός του το εντάσσουν στο μουσείο της ιστορικής Αριστεράς) βρίσκεται στριμωγμένη στη γωνία. Παρά την ανυπολόγιστη οικονομική κρίση, την ανυποληψία του κυρίαρχου δικομματισμού, την απαξίωση των αστικών θεσμών, δηλαδή το ευνοϊκό κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, η Αριστερά δεν εμφανίζεται ελκυστική, πολλοί πολίτες επιδεικνύουν αδιαφορία για την πολιτική. Και τούτο διότι συνυπολογίζουν την Αριστερά ως μέρος του προβλήματος, ήτοι αποδίδουν ένα μερίδιο ευθύνης και στην ίδια για τη σημερινή κατάσταση. Η ενίσχυση απάντων των συντεχνιακών αιτημάτων, η υποστήριξη οποιουδήποτε ψελλίζει ένα ελάχιστο αίτημα, συνιστά επίδειξη υπέρμετρου λαϊκισμού, που δίκαια απωθεί την κοινωνία των πολιτών. Οι συνδικαλιστές που συναγελάζονται με γραμματείς των υπουργείων, ικανοποιώντας ατομικά και συντεχνιακά ρουσφέτια, ανήκουν και στην Αριστερά. Ακόμη και η εξάρτηση και των αριστερών κομμάτων από την κρατική επιχορήγηση, με τη συσσώρευση κρατικοδίαιτων υπαλλήλων στα κομματικά γραφεία, ενοχλεί την κοινή συνείδηση.
ΤΗΝ τελευταία περίοδο βιώνουμε την εκτεταμένη αναπαραγωγή ενός παλαιού ιδεολογήματος της Αριστεράς. Πρόκειται για την εγκατάλειψη οποιασδήποτε μεταρρυθμιστικής πολιτικής. Εκδηλώνεται με την αδιαφορία μπρος στα πλήγματα που δέχονται οι θεσμοί ένθεν κακείθεν, με την αποχή από τις συμμετοχικές διαδικασίες, με την απαξίωση προτάσεων που υπηρετούν τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών. Υπό την έννοια αυτή ο κυοφορούμενος φορέας της Ανανεωτικής Αριστεράς, αν ξεπεράσει παραδοσιακές νοοτροπίες της κομματικής νομενκλατούρας στις οποίες γαλουχήθηκαν δεκάδες στελέχη, αν κατορθώσει να ανανεώσει τον ιδεολογικό λόγο αξιοποιώντας τις επεξεργασίες του διεθνούς μαρξισμού, αν καλλιεργήσει τη σχέση του με την Αριστερά της Ευρώπης και αν δυνηθεί να ορθώσει νεοτερική πολιτική πρόταση για το κοινωνικό ζήτημα, έχει θέση και μέλλον στην πολιτική σκηνή.
ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ανάλυση ας λάβουμε υπόψη ότι η αναίμακτη ρητορεία για την πολύπαθη κοινωνική επανάσταση δεν συνεπάγεται αυτομάτως και συνηγορία αριστερής ταυτότητας. Μπορεί απλώς να υποδεικνύει δραματικά τον σκοταδισμό και την καθυστέρηση του αριστερού πολιτικού προβληματισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου