Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΔΑΣΗ
Τυχαία γεγονότα, λόγια ασήμαντα, πρόχειρες αποφάσεις το πρωί
μηδαμινοί ισολογισμοί το βράδυ, κάτι όνειρα, κάποιες πράξεις
- και τέλειωσε η ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης, «Στιγμή», Επιθεώρηση Τέχνης, 141 (1966)
Για τις δραματικές συνέπειες που θα βιώσουν άπαντες οι εργαζόμενοι από την κρίση που διανύουμε, δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία. Το ζήτημα είναι η πολιτική αντιμετώπιση της επερχόμενης κοινωνικής ασφυξίας. Εκεί υπάρχει σχεδόν απόλυτη απουσία προτάσεων. Από εκείνους που κατά τεκμήριο πολιτικής φιλοσοφίας και ιδεολογίας, συναθροίζοντας δε και την παράδοση κοινωνικών αγώνων, θα έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή. Αναφέρομαι προδήλως στην Αριστερά, όχι στην αποστεωμένη και δογματική, αλλά στην ίσαμε πρόσφατα δημιουργική και ανανεωτική σε ιδέες και οράματα. Σ' εκείνη την Αριστερά που, παρότι τα μεταπολιτευτικά εκλογικά ποσοστά της σκορπούσαν απογοήτευση, η δύναμή της σε προτάσεις και καινοτομίες ήταν αντιστρόφως ανάλογη.
ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ έδωσε πολλές το σύστημα. Η κρίση της διαχειριστικής πολιτικής, η πανθομολογούμενη χρεοκοπία του δικομματισμού, η ανυποληψία των πολιτικών εξουσίας σε μεγάλες μερίδες των πολιτών, δυστυχώς δεν αφήνει χώρο στην Αριστερά. Και δεν φταίνε οι Πρετεντεροτριανταφυλλόπουλοι· μην αναζητούμε άλλοθι για τη δική μας αναξιοπιστία.
ΟΤΑΝ η κοινωνία απαιτεί ρεαλιστική ανάλυση των αιτίων της συμφοράς και η Ανανεωτική Αριστερά αναμασά με ελάχιστες παραλλαγές τη χρονίως κενή και ανέξοδη ρητορεία του Περισσού περί μονοπωλίων και ιμπεριαλισμού.
ΟΤΑΝ απουσιάζει έστω και μία εφικτή και συνεπώς άμεσης προτεραιότητας πρόταση για τη διέξοδο από το τούνελ στο οποίο μας έριξε η συμμορία του δικομματισμού, ενώ αντιθέτως διεισδύουν στην Κουμουνδούρου προτάσεις για την οικειοθελή αποχώρηση από την ευρωζώνη, αύριο ενδεχομένως και από την Ευρώπη της πλουτοκρατίας.
ΟΤΑΝ κυριαρχεί η άρνηση μιας ουσιώδους διερεύνησης της δικής μας πολιτικής συμμετοχής στη διαμόρφωση του κοινωνικού προβλήματος. Ναι, στο μέτρο που αναλογεί προφανώς στη δική μας κουλτούρα και νοοτροπία, χωρίς να αναιρείται, ούτε να συγκαλύπτεται η τεράστια και καθοριστική συμβολή της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
ΟΤΑΝ διαιωνίζεται ανοήτως η ενδοκομματική εμμονή σε διχαστικά διλήμματα που δεν αφορούν κανέναν άλλο, παρά τη διατήρηση ισορροπιών ανάμεσα στις τάσεις και, το χειρότερο, την ικανοποίηση προσωπικών προταγμάτων των κορυφαίων του μηχανισμού.
ΟΤΑΝ έχει χαθεί και η ελάχιστη επικοινωνία μ' εκείνο το τμήμα της διανόησης που παρήγαγε πολιτική και ιδεολογία κατά το παρελθόν και ανήκε στην πρωτοπορία της ανανεωτικής σκέψης, χάριν ενός κενολόγου επαναστατισμού.
ΤΟΤΕ η Ανανεωτική Αριστερά βρίσκεται εκτός σκηνής με δική της ευθύνη.
kardasis@econ.soc.uoc.gr
2 σχόλια:
Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς, τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περσότεροι, μαζύ με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τ' αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος.
Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ.Γ.Κ.
Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι αν επιχειρήσουνε να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης να δέσουν και μια πέτρα στο λαιμό τους. Ολη νύχτα απόψε, επί 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθή ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ.Γ.Κ.
χμμμμ!
Δημοσίευση σχολίου