Να ξοδευόμαστε υπέρ του μηδενός;

Όπως γινόταν σε κάθε συνέλευση, έτσι και σε αυτή έπεσε πολύ ξύλο. Πάρα πολύ ξύλο. Μετά το ξύλο ψηφίσαμε. Τα «κατά» αυτή την φορά επικράτησαν, ήταν πολύ περισσότερα από τα «υπέρ». Για τους περισσότερους από μας, εντελώς ξαφνικά, ο φόβος για την επικείμενη επιστροφή στα θρανία αιωρούνταν σαν εχθρικό μαχητικό αεροσκάφος πάνω από τα τρελαμένα από την εφηβεία κεφάλια μας. Για τους υπόλοιπους, τους πολιτικοποιημένους, απλά σήμαναν οι σάλπιγγες της υποχώρησης.

Λίγο η κούραση από τις πολύμηνες κινητοποιήσεις, λίγο η πίεση της ΟΝΝΕΔ στα δικά της παιδιά, λίγο οι γκρίνιες των μαθητών της τρίτης λυκείου, λίγο οι διαμαρτυρίες από τους γονείς και η πιο κρίσιμη ψηφοφορία χάθηκε. Σύντομα έπρεπε να γυρίσουμε στην τάξη και να συμπληρώσουμε ένα αστείο, από κάθε άποψη, ερωτηματολόγιο, το οποίο προπαγανδιζόταν ότι θα έλυνε τάχα τον γόρδιο δεσμό της ελληνικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Επαναλαμβάνω, από κάθε άποψη, αστείο.    

Αυτά συνέβαιναν στην δική μας βάρδια.

Τα νέα από την άλλη βάρδια, από την συνέλευση των παιδιών του 3^ου Λυκείου, ήταν ότι η κατάληψη συνεχίζεται. Το 3^ο είχε την φήμη σχολείου με ατίθασα και ανυπάκουα παιδιά και στην δική τους ψηφοφορία αυτή η φήμη επιβεβαιώθηκε.

Το σχολείο τελικά θα παρέμενε κλειστό.

Υπήρχε βέβαια κι ένας φόβος για επιθέσεις. Τι επιθέσεις και κουραφέξαλα θα αναρωτιέσαι. Μα σου μιλώ για την επικρατούσα την περίοδο εκείνη θεωρία των «ανακαταλήψεων», όπως αρέσκονταν να τις αποκαλούν οι προσκείμενοι στην ΟΝΝΕΔ συμμαθητές μου. Οι «ανακαταλήψεις», διενεργούμενες από άτομα που δεν ανήκαν στον σχολικό μας κύκλο, για μένα ήταν κάπως ακαταλαβίστικες. Μου έφερναν στο μυαλό τις αντιδιαδηλώσεις της δεκαετίας του 60 επ., τους αγανακτισμένους πολίτες …

Ομολογώ ότι θα με γοήτευε αν η απόπειρα ανακατάληψης γινόταν από συμμαθητές μας.

Θα γούσταρα πολύ.

Θέλω να πω ότι την περίοδο εκείνη με έφτιαχνε η σκέψη ότι θα μας δινόταν η ευκαιρία να παίξουμε Κάστρα και Πολιορκητές, θα κυνηγιόμασταν στο προαύλιο, ίσως και να παίζαμε τις μπουνιές στην αίθουσα του Β-1, πριν πάμε πάλι όλοι μαζί για μπάλα στο προαύλιο!!! Τα όνειρά μου διαλύονταν μεμιάς από την απειλητική επανάληψη του Ηλία:

-      Θα μπουκάρει ο πρόεδρος (σ.σ. ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας) και τότε ποιος σας σώζει.   

Άλλες φορές έκανα ότι δεν άκουγα, άλλαζα την κουβέντα και συνεχίζαμε. Άλλες φορές πάλι έκανα το μάγκα, απαντούσα ότι «θα΄ρθει και θα μας κλάσει μια μάντρα» και χωρίζαμε.

Πάντοτε όμως μέσα μου φοβόμουνα. Πάντοτε.

Νομίζω ότι δεν ήμουν ο μόνος. Όλοι φοβόμασταν.

Ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ και η ομάδα του είχαν δημιουργήσει άπειρες φορές επεισόδια στα τέλη της δεκαετίας του 80, με αποκορύφωμα τις εκλογικές (τρεις στην σειρά) αναμετρήσεις που οδήγησαν την ΝΔ στην κυβέρνηση το 90.

Στα δικά μου μάτια ο άνθρωπος αυτός είχε πάρει διαστάσεις ανίκητου υπερήρωα. Νόμιζα δηλαδή, αν κάποτε τύχαινε να συναντηθούμε, ότι θα βρισκόμουν αντιμέτωπος με έναν πανύψηλο, γεροδεμένο άντρα, με παγωμένο βλέμμα, ο οποίος μάλλον θα μίλαγε τα βασικά και θα έδερνε. Μόνο θα έδερνε!!! Και τότε ποιος θα μας έσωζε, που έλεγε κι ο Ηλίας.

Οι ηλεκτρισμένες εκείνες μέρες κάπως έτσι κύλαγαν, ανέμελα και αντιφατικά. Από τη μία κατάληψη, καθισιό και Σταυριανό για καφεδάκι και από την άλλη πολιτικοποίηση μέσω μιας πρωτοφανούς ανυπακοής και αντίστασης σε επιταγές της εξουσίας που θεωρούσαμε –και πράγματι ήσαν- άδικες. (Ας με συγχωρήσουν οι διαφημιστές του Κόμματος που δανείζομαι τις ατάκες τους περί αντίστασης και ανυπακοής).

Πρωτοφανούς; Όχι βέβαια!!! Είναι γνωστό ότι η πόρνη η ιστορία, με τις όποιες παραλλαγές της, επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Μπορεί τότε να νομίζαμε ότι εμείς ήμασταν κι άλλοι δεν είναι, ούτε υπήρξαν. Αλλά σαφώς και δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Δεκαεφτά χρόνια πριν από την δική μας ανέξοδη για όλους εμάς, πλην του δολοφονηθέντος καθηγητή και των συν αυτώ, έδρασαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου.

Χωρίς καθισιό, Σταυριανούς, καφεδάκια, φροντιστήρια και τα λεφτά του μπαμπά, αλλά με προσωπικό κόστος και ρίσκο, με βασανιστήρια και δολοφονίες «σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα», προσπάθησαν να αλλάξουν τον κόσμο.

Είναι ΚΡΙΜΑ που δεν κατάφεραν τίποτα, όπως κι εμείς άλλωστε. Είναι ΚΡΙΜΑ που οι περισσότεροι από αυτούς από θέσεις ευθύνης τώρα χασμουριόνται από την ανία και την πλήξη της εξουσίας και, έχοντας κουρνιάσει στην καλοπέρασή της, σχεδιάζουν πώς θα περιφρουρήσουν με «ιπτάμενους μπάτσους πάνω απ’την πόλη» την πορεία της Τρίτης.

Κυρίως όμως είναι ΚΡΙΜΑ που μας παραδίνουν έναν κόσμο, που ανάμεσα σε πολλά άλλα, αλλοίωσε πλέον και την σπουδαιότητα του νοήματος των αριθμών. Και οι αριθμοί –φυσικά δεν αναφέρομαι σε οικονομικούς δείκτες και άλλα τέτοια ωραία της ζωής υπό καθεστώς φιλελεύθερο με κυβέρνηση σοσιαλιστική- παραμένουν εναντίον των πολλών.

Αυτά τα ολίγα απαισιόδοξα είχα να σας πω, με την ελπίδα να συναντηθούμε την Τρίτη στην πορεία γιατί τελικά απαντώ καταφατικά στο αρχικό ερώτημα. Όσο κι αν οι ενέργειες αυτές φαντάζουν μάταιες και ανούσιες, καθώς λέει κι ο ποιητής:

Να ξοδευόμαστε υπέρ του μηδενός

για να μην στο μηδέν υποχωρήσουμε

ΥΓ1. Η.Θ. καλωσόρισες ξανά στην -κατά τον backbencher- γιάφκα του ΣΥΡΙΖΑ.  

ΥΓ2. Το απόσπασμα είναι από ένα ποίημα του Παντελή Μπουκάλα, με τίτλο Στον αστερισμό του κυνός (Σήματα Λυγρά, 1992)

Να ξοδευόμαστε υπέρ του μηδενός
για να μην στο μηδέν υποχωρήσουμε
Λέξεις από το πένθος μας
να κλέβουμε ανοιχτές
για να μην στο πένθος κλειστούμε
Να μεταφράζουμε την απελπισία σε όρεξη,
της ψυχής μας τη σάρκα να δειπνούμε
για να μην το κενό μας βροχίσει
Μπαίγνιο του χρόνου μην ξεπέσουμε
Του κυνισμού
κόκαλο
μην αφεθούμε