Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24 β
Αντίς για Ονειρο
ΠΕΝΘΙΜΟΣ ΠΡΑΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.
Σαν να 'μαι, λέει, ο θάνατος ο ίδιος άλλ'
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινάκι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».

Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ, 25

ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ αϋπνία μου

λίγο, για μιά στιγμή, μου χαμογέλασε

η θεούλα με τη μωβ κορδέλα

που από παιδάκι μού κυκλοφοράει τα μυστικά

Υστερα χάθηκε πλέοντας δεξιάνα πάει ν' αδειάσει τον κουβά με τ' απορρίμματά μου

-της ψυχής αποτσίγαρα κι αποποιηματάκια-

εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα

και αγέρωχο το πέλαγος.

Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ, 25 β

ΠΑΛΙ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ της θάλασσας το μαύρο

εκείνο σύννεφο που ανεβάζει κάπνες

όπως φωνές επάνω από ναυάγιο

Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τ' Απιαστα

Οπως εγώ προχθές του Αγίου Γεωργίου ανήμερα

που πήα να παραβγώ μ' αλόγατα όρθια

και θωρακοφόρους

και μου χύθηκε όλη, όξω απ' τη γης, η ερωτοπαθής

ψυχή μου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΣΧΑ, 26

ΚΑΘΑΡΗ ΔΙΑΦΑΝΗ ΜΕΡΑ. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί

με τη μορφή βουνού κει κατά τα δυτικά. Κι η θάλασσα

με τα φτερά διπλωμένα, πολύ χαμηλά, κάτω

από το παράθυρο.

Σου 'ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου.

Υστερα να κατεβείς και, θαρραλέα,

να καταλάβεις τη θέση στον τάφο που σου ανήκει. [...]