Πριν το Μανιφέστο...

Προαναγγέλλοντας την Αυγουστιάτικη περίοδο της Φούσκας δήλωσα ότι θα κάνω διακοπές με σκοπό την αλλαγή σελίδας και το κλείσιμο μιας εποχής. Ο Αύγουστος ήταν τελικά παραγωγικός γιατί υπέγραψα στο γάμο του Παράκελσου (ναι τελικά είναι έγκυρος – έβαλα την σωστή υπογραφή, στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή) και γιατί (ξανα)είδα φίλους αγαπημένους. Ήταν επίσης παραγωγικός, γιατί σε κείνον τον καφέ στα Ψηλά Αλώνια, αφ’ ενός εξέθεσα τις ιδέες μου στον φίλο Νίκο και αφ’ ετέρου προσπάθησε – και μάλλον σε μεγάλο βαθμό κατάφερε – να με πείσει για ένα από τα επόμενα βήματα. Η πιθανή εμπλοκή της Λαμπρινής σε αυτό ήταν ένα δυνατό επιχείρημα για να το σκεφτώ σοβαρά. Φίλε Νίκο, να ξέρεις ότι το δουλεύω αλλά θα χρειαστεί χρόνος μέχρι να το ξεκινήσουμε. Δείξε για άλλη μια φορά υπομονή με μένα!
Σε εκείνον τον καφέ σχολιάσαμε και την ανάρτηση του φίλου Όθωνα με την «Τελευταία Διάλεξη». Αν και είχα αφήσει στη μέση ένα εκτενέστερο κείμενο για το θέμα, θα κωδικοποιήσω εδώ τις σκέψεις μου γιατί θα μας φανούν χρήσιμες αργότερα:
1. Φίλε Όθωνα, δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι οι μέχρι τώρα αναρτήσεις σου με βάζουν σε σκέψεις και με κάνουν να προβληματιστώ για θέματα της δικής μου ζωής. Προφανώς η αλληλεπίδραση μας είναι δημιουργική. Συνέχισε να με προκαλείς (με την «καλή έννοια» πάντα), μάλλον το χρειάζομαι.
2. Αν και η «Τελευταία Διάλεξη» είναι γεμάτη από αμερικανικά cliché, πραγματικά με συγκλόνισε. Δεν είναι τόσο η στάση του ανθρώπου μπροστά στην αρρώστια και το θάνατο: για αυτό έχω μια ανάλογη παιδεία πάρει από την στάση των δικών μου ανθρώπων στο θέμα, με ίσως χαρακτηριστικότερη αυτή του παππού Παναγή που έχει περάσει για τα καλά στη φιλοσοφία της οικογένειας και τη δική μου.
3. Αυτό που με συγκλόνισε είναι ότι η «Τελευταία Διάλεξη» αποτελεί την πιο ξεκάθαρη και εύγλωττη περιγραφή της άποψης μου για το θέμα του θανάτου ή αν θέλετε καλύτερα για το θέμα της ζωής: η οικογένεια και οι «άλλοι», η σχέση με τη διδασκαλία και πιο πολύ απ’ όλα η υστεροφημία νοούμενη ως το αποτύπωμα της ζωής μας σε αυτό τον κόσμο, είναι αυτό που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να υπερβεί την πραγματικότητα του θανάτου ή αλλιώς την αλήθεια ότι αυτό το δύσκολο αλλά ευχάριστο παιχνίδι που λέγεται ζωή κάποια στιγμή τελειώνει. Αργά ή γρήγορα όλοι θα μάθουμε αυτή την αλήθεια αλλά είναι αυτά που μοιραστήκαμε με και κάναμε για την οικογένεια και τους φίλους, αυτά που μάθαμε και δείξαμε στον κόσμο και αυτά που αφήνουμε πίσω μας ως αποτύπωμα της ζωής μας που μας κάνουν δυνατούς, πλήρεις και έτοιμους να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια ότι η γιορτή κάποια στιγμή θα τελειώσει.
4. Είναι και ο ερωτικός χωρισμός ένας μικρός θάνατος και θυμάμαι να λέω στις πιο αγαπημένες από τις συντρόφους που πέρασαν από τη δική μου ζωή ότι θα μου αρκούσε και θα με ικανοποιούσε αν όταν με θυμούνται η ανάμνηση προκαλεί είναι απλό χαμόγελο. Είναι αυτό αρκετό για κάθε θάνατο.
5. Από την «Τελευταία Διάλεξη» αυτό που κρατάω ως μάθημα (και αυτό με συγκλόνισε) είναι ότι σε κανένα από αυτά που θεωρώ ως στηρίγματα ζωής δεν έχω πλήρως ανταποκριθεί Ναι ζω για την οικογένεια και τους φίλους μου, θέλω να κάνω πράγματα (και μάλιστα δύσκολα όπως να τους παντρεύω!) γι αυτούς αλλά δεν έχω τη δική μου οικογένεια και τα δικά μου παιδιά. Ναι ξεκίνησα να εργάζομαι ως ερευνητής αλλά ο βιοπορισμός και οι συνθήκες με πήραν από τα αμφιθέατρα και την διδασκαλία που τόσο αγαπάω και με έριξαν στην καθημερινότητα της εργασίας. Ναι θέλω να πιστεύω ότι κάτι θα μπορούσα και εγώ να αφήσω ως αποτύπωμα της ζωής μου, αλλά κοιτώντας πίσω δεν βλέπω αχνάρια για να μπορέσει κάποιος να τα ακολουθήσει.
6. Και μια λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: οικογένεια, διδασκαλία και υστεροφημία δεν είναι μόνο ο δρόμος για την αθανασία είναι και η απλή συνταγή για τις μικρές επαναστάσεις.
Για το που οδήγησαν όλες αυτές οι σκέψεις και οι συζητήσεις με τον Φίλο Νίκο επιφυλάσσομαι να το πω από το Μανιφέστο!

ΓΠΚ