Τελικά όλα είναι δρόμος. Το τέλος της "αποκαλυπτικής" δημοσιογραφίας

Κατά την πρώτη φάση αυτής της μίζερης ιστορίας είχα κατά νου να γράψω ένα κειμενάκι με θέμα όλους αυτούς, που βρίσκονταν κάποτε στρογγυλοκαθισμένοι στα αδιέξοδα της εξουσίας, αλλά βρήκαν διέξοδο στο παράθυρο του πέμπτου μιας πολυκατοικίας. Όλους αυτούς που κάποτε εκμεταλλεύθηκαν την δεσπόζουσα θέση τους στον χώρο, που, ως επικυρίαρχοι των ονείρων μας, έταξαν δεξιά και αριστερά διορισμούς, απαιτώντας αντίδωρο. Είχα βέβαια κάποιους ενδοιασμούς, οι οποίοι εδράζονταν στο γεγονός ότι το κείμενο, αναπόφευκτα καταγγελτικό, θα αφορούσε έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο, την εκδοχή του οποίου δεν γνωρίζουμε, γεγονός που, κατά την άποψή μου, καθιστά πρωθύστερη κάθε τοποθέτηση επί του θέματος.

Εν τω μεταξύ η ειδησιογραφία με ξεπέρασε, ανέκυψαν άλλα θέματα, η δυσοσμία των σκανδάλων αναδύθηκε από τα ηχεία της τηλεόρασής μου, διαχύθηκε στο σαλόνι μου και έφτασε στην μύτη μου, γεγονός που με οδήγησε στην σκέψη να γράψω για το πρόσωπο της εξουσίας. Αυτό που συναντώ κάθε μέρα όταν συναναστρέφομαι με δημόσιους υπάλληλους. Αυτό το δυστυχισμένο τρισυπόστατο ον (άτομο - υπάλληλος - φορέας εξουσίας), που θυμίζοντας τον θεατρικό Caligula του Καμύ, αποφασίζει για την αφαίρεση της ζωής των υπηκόων του, όπως ακριβώς ο γενικός γραμματέας αποφάσιζε για τον αποχαρακτηρισμό αρχαιολογικών χώρων, για την λουδοβίκεια (l'etat c'est moi) χρηματοδότηση των ημετέρων ανωγειανών και άλλων τινών παραγωγών πολιτισμού, για την υποχρηματοδότηση άλλων πολιτιστικών κινήσεων, όπως για παράδειγμα τις υπέρογκες οφειλές του Υπ.Πολ. προς την Λαική Ορχήστρα Μίκης Θοδωράκης, η οποία ανέστειλε την λειτουργία της.

Και πάλι όμως στάθηκα άτυχος. Μια άλλη είδηση έσκασε σαν βόμβα στο σαλόνι μου, που ακόμα δεν είχε καθαρίσει από την ανυπόφορη μυρωδιά των πολιτιστικών σκανδάλων. Τί άλλο; Η είδηση της σύγκρουσης του Μάκη με το Θέμο (χρησιμοποιώ κι εγώ τα μικρά τους ονόματα, αφού κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Πέμπτη περνάω περισσότερες ώρες μαζί τους απ'ότι με την Λαμπρινή), η οποία πρέπει να παραδεχτώ ότι ήχησε χαρούμενα στα αυτιά μου. ΄Ενιωσα δηλαδή μια ευεξία, όπως νιώθω όταν ακούω τους Luciano Pavarotti and Aprile Millo - Brindisi from Traviata.

Οι αιτίες της σύγκρουσης αναμφίβολα πολλές. Αφορμή όμως στάθηκε η ρυπαρή δημοσίευση των φωτογραφιών του νοσηλευόμενου στην εντατική γ.γ. και της προφυλακισμένης συμβασιούχου!!! Ο θεωρητικός και πρώτος διδάξας της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας, ο θεματοφύλακας των ιερών και όσιων του κατατρεγμένου ελληνικού λαού, διαφώνησε λέει με την δημοσίευση των φωτογραφιών.

"Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία" είπε ο μεγάλος Μάκης και το πολιτικό κατεστημένο προχώρησε στο παρασύνθημα, ευθυγραμμισμένο απόλυτα μαζί Του, καταδικάζοντας μετά βδελυγμίας το απάνθρωπο αυτό δημοσίευμα.

Ξεχάσαμε βλέπεις την υπόθεση Κορκολή, την ιστορία με τον Βρέντζο, τον διασυρμό του δάσκαλου του αστικού δικαίου Μιχάλη Σταθόπουλου, τον πόλεμο στην Ελευθεροτυπία και στον Φυντανίδη, τον εξευτελισμό του βουλευτή του ΚΚΕ - γιατρού Παναγιώτη Κοσιώνη και τόσες άλλες υποθέσεις. Όλα αυτά ήταν αποκαλυπτική δημοσιογραφία άραγε;

Όπως καταλαβαίνεις άξαφνα μια ιδέα για ένα άλλο κείμενο μπήκε στο μυαλό μου. Μου'ρθε που λές να γράψω κάτι για την υποκρισία των ανθρώπων, όμως γρήγορα άλλαξα γνώμη.

- "Δεν ειν' ώρα για αυτοκριτική" σκέφτηκα...

Πριν αράξει ένα πλοίο, είχε πιάσει μια φωτιά.

Τις τελευταίες μέρες βίωσα με την βοήθεια όλων των αισθήσεων μου και της σκέψης μου το παράλογο. Δεν μπορούσα να το κατανοήσω στο δοκίμιο του Καμύ, όσο και αν προσπάθησα. Κάποιοι με βοήθησαν αρκετά με αυτά που μου έδειξαν. Είδα τον ανθρώπινο πόνο να χωρίζεται σε Δήμους και Νομαρχίες και Περιφέρειες, εκεί έβαλαν τα όρια της δυστυχίας. Είδα Ανώνυμη Εταιρία να επικηρύσσει ανθρώπους. Είδα δημοκρατικούς πολίτες να καλούν το Στρατό να βγεί στους δρόμους. Είδα καμμένο άνθρωπο, ήταν πρησμένος. Είδα την Ολυμπιακή φλόγα να παίρνει διαστάσεις. Είδα εθελοντές να προσφέρονται και να χλευάζονται. Είδα ανθρώπους να πεθαίνουν για να ζήσουν άλλοι. Είδα πτώματα σε προεκλογική εκστρατεία, κάποιοι τους μοίραζαν και σημαιάκια. Είδα τον Άνεμο να κρατά στα χέρια του την τύχη μας. Είδα πολιτική αντιπαράθεση πάνω σε στάχτη. Είδα υποψήφιους βουλευτές δίπλα σε υποψήφιους νεκρούς. Είδα μνηστήρες της εξουσίας πανικόβλητους να κατασκευάζουν τους σωτήρες τους. Είδα τον Προμηθέα συνεργό στην καταστροφή, να τον προσάγετε, δέστε τον ! Είναι ο μόνος υπεύθυνος, είναι ο μόνος που μπορεί να σηκώσει τέτοιο βάρος. Είδα τον Σίσσυφο στην βάση του και το βουνό του καμμένο αλλά δεν τον φαντάστηκα ευτυχισμένο.

Για κάθε απόγονο του Σεβάχ του θαλασσινού...διαφορετικά για κάθε "νικημένο ξεφτέρι"

Ακούστε την ιστορία του Kemal
ενός νεαρού πρίγκηπα της Ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.


Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
ατη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τ παιδιά.


Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά κει
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει πως θ' αλλάξουν οι καιροί.


Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη κι απ' τη γη στον ουρανό
κηνυγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.


Πέφτουν πάνω του τα στίφη σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στον χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι, μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.


Με δυο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
Πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.


Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ
"νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί"


Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.


Ποτέ ????????

Alkinoos Iwannidis - Kemal

Τελικός προορισμός Κατάκολο Ηλείας. Η ιδέα. Η πράξη. Η παρεξήγηση.

Η ιδέα έπεσε από την Λαμπρινή.

Είχε δει πλάνα από τους Αφγανούς που είχε ξεβράσει η θάλασσα στο αφιλόξενο λιμάνι του Κατάκολου Ηλείας. Ο καπετάνιος του δουλεμπορικού βλέπεις είχε εγκαταλείψει το πλοίο, το οποίο έπλεε ακυβέρνητο για ώρες. Ανάμεσά τους μου είπε ότι είχε δει κι έναν εσμό από παιδιά. Ταλαιπωρημένα παιδιά!!!

Λοιπόν, μου είπε, επικοινώνησα με τον καταυλισμό και κανόνισα με την Γκέλυ να τους πάμε ρούχα και τρόφιμα. Η δουλειά θα γίνει Τρίτη πρωί.-

Η πράξη ήρθε χωρίς να το καταλάβω.

Το βράδι της Δευτέρας βρέθηκα στο σπίτι της Γκέλυς για να φορτώσω το αυτοκίνητο. Ένα δωμάτιο γεμάτο πράγματα από τους μαθητές της ήταν αρκετό για να το γεμίσει απ' άκρη σ' άκρο. Για τον λόγο αυτό αποφασίσαμε να πάμε με δύο αυτοκίνητα. Το πρωινό της Τρίτης με βρήκε στην Πατρών - Πύργου με συνοδηγό τον Όθωνα, ενώ από τον καθρέφτη έβλεπα την Λαμπρινή και την Γκέλυ. Κατεύθυνση το παλιό νοσοκομείο του Πύργου.

Πήραμε άδεια από τον αξιωματικό υπηρεσίας και περάσαμε στο προαύλιο του νοσοκομείου εποχούμενοι. Αμηχανία.

Κατεβήκαμε και ξεφορτώσαμε τα αυτοκίνητα μουδιασμένοι από την υποδοχή των αστυνομικών, οι οποίοι μας κοιτούσαν με απορία. Ζητήσαμε από την εθελόντρια να δούμε για λίγο αυτούς τους ανθρώπους και να συνομιλήσουμε μαζί τους. Πήραμε άδεια από τον Αξ.Υπ., ο οποίος μας υπενθύμισε ότι πρόκειται για κρατούμενους και προχωρήσαμε στα έγκατα. Δυστυχία.

Τα παιδιά μας πλησίασαν αμέσως, οι μεγάλοι τα ακολούθησαν αργότερα. Μόλις ένας από αυτούς μιλούσε αγγλικά και δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό να πιάσουμε κουβέντα μαζί του.

Οι ερωτήσεις αμείλικτες - Οι απαντήσεις αφοπλιστικές:

- Πόσοι ήσαστε;

- Ήμασταν πολύ περισσότεροι, όμως 100 από μας μεταφέρθηκαν στην Ξάνθη. Το άσχημο είναι ότι χωρίσανε οικογένειες.

- Εδώ πως σας συμπεριφέρονται;

- Εδώ καλά είμαστε. Μόνο που δεν έχουμε δικαίωμα να βγούμε έξω. Μας κρατάνε συνεχώς μέσα στο κτήριο.

- Και τα παιδιά;

- Και τα παιδιά.

Η κουβέντα άναψε. Μας είπε για το ταξίδι τους, για την συμφωνία με τους δουλέμπορους, η οποία ήταν να τους αφήσουν στην Ιταλία, για τον προορισμό τους, την Γερμανία, για τα 3.000 δολλάρια που προπλήρωσαν ως ναύλα, για τις δύσκολες ώρες που πέρασαν όταν διαπίστωσαν ότι ο καπετάνιος και το πλήρωμα το έσκασαν και άλλα πολλά ...

Η παρεξήγηση δεν άργησε να'ρθει, αφού καθόλη την διάρκεια της συνομιλίας ο Αξ.Υπ. βρισκόταν λίγο πιο πίσω και κρυφάκουγε. Απευθυνόμενο με την δέουσα αστυνομική αυστηρότητα στον Όθωνα, το όργανο, μας έψεξε "γιατί δουλειά μας ήταν να μεταφέρουμε βοήθεια στους κρατούμενους και όχι να τους κάνουμε ανάκριση." Ο Όθωνας του απάντησε και το όργανο τσαντίστηκε.

Τα αφήσαμε όλα πίσω και για μέρες άκουγα τον Manu Chao να τραγουδάει welcome in paradise.

Λοιπόν, καλέ μου φίλε, πρέπει να σου εκμυστηρευθώ και κάτι ακόμα:
Η ιδέα για το ιστολόγιο ήρθε κανά μήνα πριν τα Χριστούγεννα. Τότε δηλαδή που γυρίζαμε οργισμένοι με τον Όθωνα από τον Πύργο. Τότε που επισκεφτήκαμε τους Αφγανούς.

Καλώς σας βρήκα στη ...φυσαλίδα!

Με ή χωρίς καφέ και τσιγάρα, ήρθα κι εγώ μαζί στη «φυσαλίδα». Ξέρετε καλά πως δεν αρνούμαι τα ταξίδια, ειδικά όταν έχει καλή παρέα. Ελπίζω να διατηρούμε ακόμα λίγη από την ζωντάνια που απαιτεί η «εξέγερση» στην οποία αναφέρεστε και να αποφύγουμε τις φιγούρες με τις οποίες συνηθίζει να με απειλεί ο Χάρης (ή μήπως ο χρόνος;).

Ας αρχίσει το ταξίδι! Σηκώστε πανιά, εγώ είμαι μέσα!

The Bouble ... το παρασκήνιο της ονοματοδοσίας

Καθόμασταν στο γραφείο και μιλάγαμε για ταινίες.

Εγώ θυμήθηκα το Coffee and Cigarettes του Jim Jarmusch και συγκεκριμένα τον τρομερό διάλογο του Tom Waits με τον Iggy Pop. Όσοι έχουν δει την ταινία και κάποτε ήταν ή παραμένουν καπνιστές μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ. Οι υπόλοιποι κάντε κλικ ... YouTube - Tom Waits & Iggy Pop - Coffee and Cigarettes.

Ο Κώστας αναφέρθηκε στην ταινία The Bubble , η οποία εκτιλύσσεται στο Τελ-Αβίβ. Είναι η προσπάθεια που κάνει μια παρέα νέων από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη για να ξεφύγουν από την νοσηρή πραγματικότητα, που διαμορφώθηκε στην περιοχή το β' μισό του προηγούμενου αιώνα, η οποία δυστυχώς συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.

Η ιστορία με λίγα λόγια έχει ως εξής:

Τα παιδιά αυτά προσπoιούνται ότι ζουν σε μια φούσκα, στην οποία μπαίνουν για να απομονωθούν από την τραγική καθημερινότητα που τους περιβάλλει. Να δημιουργήσουν μια φιλία εκεί που βασιλεύει το μίσος. Το καταφέρνουν;

Αυτή (νομίζουμε ότι) είναι η κεντρική ιδέα για να δημιουργήσουμε κι εμείς ένα ιστολόγιο.

Η προσπάθεια του ανθρώπου να αποφύγει την πραγματικότητα, να αφήσει πίσω του τις κοινωνικές αγκυλώσεις, να εξεγερθεί ενάντια σε όλα αυτά που τον κρατάνε όμηρο ...

Αυτό που έγραψε ο Καβάφης σε ένα ποίημά του, που μου έστειλε πρόσφατα ο Όθωνας:

Δεν έχω εγκαρτέρησι καμία.

Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,

Που κάπως ξέρεις από φάρμακα

νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.