Κάνε πίσω ήρθε ο καιρός να ξεχάσεις - Patty

Αφιερωμένο στους εξεγερθέντες νέους στο Λονδίνο. Σημειώστε ότι το μέλλον των κινητοποιήσεων υποχρεωτικά θα περάσει από κει.



Ψήφος στα "βλαμμένα": το Κουτί της Πανδώρας

12/11/2010

της Ρίκας Βαγιάνη

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να γεμίσουν τα άδεια σακούλια με λαχταριστά ψηφο-φασούλια, υποψήφιοι και κόμματα απευθύνουν συγκινητικά διαγγέλματα στη νεολαία.

Αυτό που λένε είναι: «Κάνουμε έκκληση στο πιο ζωντανό κομμάτι της Ελλάδας, τα νιάτα μας και τα καλούμε να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου». Αυτό που εννοούν είναι: «έχουμε πάθει το χουνέρι της αρκούδας, το πελατειακό-κομματικό μαγαζάκι μας κλείνει, ξεμένουμε από πελάτες, τσακιστείτε κωλόπαιδα να ρίξετε καμιά ψήφο, κακομαθημένα, ηλίθια, που μου θέλετε και αποχή, βλαμμένα, έ βλαμμένα». Ή, κάπως έτσι. Μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας.

Να ‘μαστε λοιπόν, τραγική ειρωνεία, να πέφτουμε στην ανάγκη τους. Τα γεννάμε χρεωμένα. Τα μεγαλώνουμε μέσα στα νεύρα. Τα ταΐζουμε σκουπίδια. Τα μαθαίνουμε παπαγαλία, αντί για γράμματα, τα διδάσκουμε κουραδομαγκιές κι όχι αυτάρκεια. Τα βάζουμε να καταναλώνουν γαβγίσματα αντί για μουσική, ντόπα αντί για αθλητισμό, βρώμα, αντί για φύση. Τους υποθηκεύσαμε τις σπουδές, τη γλώσσα, το μέλλον, τα ίδια τους τα νιάτα και τώρα;

Τώρα τα παρακαλάμε να έρθουν να ψηφίσουν, να διατηρήσουν κάπως, με την αριθμητική τους συμβολή, την αξιοπιστία του συστήματος. Τα έχουμε τρομερή ανάγκη, βασικά, πεθαίνουμε χωρίς αυτά, όπως πεθαίνει κάθε χώρα αν της στερήσεις τα νιάτα της. Κάναμε πραγματικά, ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να τα ακυρώσουμε ως εκεί που δεν παίρνει παρακάτω. Τα βαλσαμώσαμε στα κουτάκια με την ταμπέλα «νεανικά κοινά»: αυτά που, απλώς καταπίνουν τηλε-ώρες, για να τις εξαργυρώσουν αυτιστικά στο παιχνιδάδικο-αυτοκινητάδικο-πολυκαταστηματάδικο της επόμενης γωνίας. Για να διασκεδάσουμε, τα ντύναμε με τα καλά τους και τα στέλναμε στη Βουλή των Λοβοτομημένων Εφήβων, να βγάζουν λόγους-καρικατούρες των ηλιθιοτήτων που ακούν εδώ κι εκεί. Για να τα μαλώσουμε, τα ξεχέζαμε ως μπαχαλάκηδες, ανερμάτιστους, χούλιγκανς, συμμοριτάκια, πρεζόνια, ή, απλώς, ούφο. Στο τσακίρ κέφι, τραβάγαμε και κανένα κουμπούρι και τα καθαρίζαμε εν ψυχρώ, να μάθουν να βγάζουν γλώσσα, παιδάκια πράγμα.

Και τώρα; Σερνόμαστε στα πόδια τους, παρακαλώντας τα να περπατήσουν, έστω και σερνάμενα, μέχρι την κάλπη. Είναι τέτοια η απόγνωση των κομμάτων, που δεν κάθονται μισό λεπτό να σκεφτούν, τι πραγματικά μπορεί να γίνει αν, πάνω στην αναμπουμπούλα, καταφέρουν και «ξυπνήσουν», πολιτικά τουλάχιστον, τη νεολαία. Δεν τους έχει μιλήσει ποτέ κανείς για το «κουτί της Πανδώρας;» (σόρι Βάξ, δεν εννοώ την εκπομπή, ή το web-τσαρδί σου: Εννοώ το κανονικό, «κουτί», αυτό που άνοιξε η μικρή με τη χλαμύδα, και τους πήρε ο διάολος όλους μαζί τους αρχαίους).

Προσωπικά, δεν ξέρω τι πρέπει να φοβούνται περισσότερο οι μαρκετίστες της ψηφοθηρίας: το ενδεχόμενο να τους γράψουν στα παλιά τους οι πιτσιρικάδες και να μην εμφανιστούν-ούτε αυτήν την Κυριακή- στα εκλογικά τμήματα; Ή την πιθανότητα να εμφανιστούν; Και να μας πουν, φηφίζοντας, τι ακριβώς σκέφτονται για μας;

http://www.protagon.gr/