Πόσα είπαμε ότι είναι τα δύσκολα;

Έχουν περάσει χρόνοι δέκα, μάτια μου, αχ μάτια μου

Κι η κόρη γίνηκε γυναίκα, μα εγώ απόμεινα παιδί
Μα εγώ απόμεινα παιδί


ΑΝΤΙ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

JEAN COCTΕΑU

Η ψεύτρα

Θα ήθελα να λέω πάντα αλήθεια. Αγαπώ την αλήθεια. Μα εκείνη, δε μ' αγαπά. Αυτή είναι η καθαρή, η αληθινή αλήθεια: η αλήθεια δε μ' αγαπά. Μόλις την ξεστομίσω, αλλάζει μορφή, και γυρίζει εναντίον μου. Μοιάζω να λέω ψέματα, κι όλοι με στραβοκοιτάνε. Κι ωστόσο, είμαι απλή και δε μ' αρέσει το ψέμα. Σας τ' ορκίζομαι! Το ψέμα σέρνει πάντα πίσω του φοβερές σκοτούρες, και πιάνεσαι στην παγίδα του και παραπατάς και πέφτεις, κι όλοι γελάνε και σε κοροιδεύουν... Οταν με ρωτάνε κάτι, θέλω ν’ απαντήσω αυτό που σκέφτομαι. Θέλω ν' απαντήσω την αλήθεια. Η αλήθεια με «γαργαλάει»... Oμως - δεν ξέρω τι γίνεται, τότε: με πιάνει αγωνία, πανικός, φόβος μη φανώ γελοία - και λέω ψέματα. Λέω ψέματα.

Απόσπασμα από το ομότιτλο έργο, μτφρ.: Μάριος Πλωρίτης,
στο "Ανθολόγιο Θεατρικών Μονολόγων", Θαλασσί εκδόσεις 2010