ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Για τον φίλο Γιώργο, ο οποίος με φόρτισε συναισθηματικά με το Mind the Gap.
Τίτλος ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ του Γιάννη Κοντού.




Στα δεκαπέντε, ένα βράδυ
έφυγα από τον κινηματογράφο ακολουθώντας
τη Νάταλι Γούντ και τον Τζέιμς Ντιν.
Θυμάμαι κάτι μεγάλα δωμάτια και μέσα
άλλα μικρά δωμάτια σαν καμαρίνια.
Σε ένα από αυτά τα μάτια της Ρίτας Χαίηγουορθ
με παρακολουθούσαν με έκπληξη. Αργότερα γνώρισα
το Μάρλον Μπράντον που γελούσε με τα σπασμένα μου
αμερικάνικα και μου χάριζε φορεμένα λευκά φανελάκια
και μαύρες μπότες παλιές. Έμεινα χρόνια κοντά τους,
κάτι ρολάκια έπαιξα κι εγώ. Έκανε κρύο παντού
και μιλούσα ελληνικά δυνατά στους τοίχους,
στα δέντρα και στις μηχανές. Τη γλώσσα μου
δεν την άφησα να παγώσει, να ξεχαστεί.
Ταξίδεψα πολύ. Παντρεύτηκα δυο φορές.
Παιδιά δεν έχω. Φίλους έχω.
Ζωγράφιζα που και που.
Κυρίως όμως έπαιζα άλτο σαξόφωνο.
Το κανονικό μου επάγγελμα αργότερα
ήτανε του κομπάρσου. Σε χιλιάδες ταινίες:
άνοιγα πόρτες, καθόμουνα ακίνητος,
κυνηγούσα σκύλους, με κυνηγούσαν δολοφόνοι,
κολυμπούσα με τις ώρες ή έκανα το σοφέρ
στα αφεντικά, και άλλα πολλά της ζωής.
Πολλές φορές έπεσα από ουρανοξύστες.
Όχι από απελπισία, αλλά για να με γράψει
το βιβλίο Γκίννες. Πέφτοντας έβλεπα ανάποδα
τους ανθρώπους στα διαμερίσματα,
νακάνουν τις καθημερινές τους ασχολίες.
Προσγειωνόμουνα ομαλώς στην άσφαλτο ή σκάλωνα
στα σύρματα του ηλεκτρικού ή σε κοντάρια
σημαιών που κυμάτιζαν στην πρόσοψη του κτιρίου.
Λέγαν: ο Έλληνας ξέρει κόλπα, μπορεί να πετάει.
Για μήνες έβρεχε συνέχεια και σε κάτι τσίγκινα
υπόστεγα έπινα παρέα με άλλα ρεμάλια,
συβήθως γέρους Ινδιάνους, χωρίς ουσιαστικά
πολιτικά δικαιώματα.
Ένα φεγγάρι δούλεψα σε τσίρκο.
Καθάριζα τους ελέφαντες και τα φίδια.
Ακόμα δούλεψα σε ασφάλειες ζωής.
Εγώ, ο ανέστιος, ο άπελπις, ο διψασμένος.
Ένα φιλί ή ένας στίχος με ακολουθούσαν
για χρόνια στη ζωή μου. Άλλες φορές
ξεχάστηκαν σαν πυροβολισμός μέσα στη νύχτα.
Μετανάστης ήμουνα, σε υπόγεια ήμουνα,
γένια άφηνα, σκέψεις άφηνα, ψύλλους γύμναζα,
χωρίς ποτέ να καταφέρω τίποτα.
Τώρα ασκώ το επάγγελμα του υποβολέα.
Σβήνοντας τα φώτα, δυναμώνει η φωνή μου,
παίρνουν μπρος τα κουρασμένα σώματα
και αρχίζει η παράσταση.