Έχω υποσχεθεί να γράψω δυο λόγια για την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού. Φίλε Νίκο, μην νομίζεις ότι δεν προσπάθησα: απλά το τελευταίο μου κείμενο - το οποίο αφήνω προς το παρόν στο συρτάρι - είναι πολύ μεγάλο για να διαβαστεί. Αντ’ αυτού, αποφάσισα να παραθέσω τρεις απλές σκέψεις, ελπίζοντας να βοηθήσω στη συζήτηση:
- Η ανάδειξη του Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού - με μόνο κριτήριο την ηλικία - ήταν μια θετική, συμβολική, κίνηση, η οποία όμως χρειάζεται και πολιτικό αντίκρισμα. Και το πολιτικό αντίκρισμα πρέπει να υπάρχει σε δύο επίπεδα: ανανέωση πολιτικού λόγου και θέσεων (υπάρχει;) και ριζική ανανέωση σε επίπεδο προσώπων (μεγαλύτερη παρουσία της νέας γενιάς στην πολιτική). Αν και το αντίκρισμα μένει να αποδειχθεί στην πράξη, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η ανάγκη ανανέωσης θέσεων και προσώπων δεν αφορά μόνο τον Συνασπισμό και την αριστερά, αλλά το σύνολο της ελληνικής πολιτικής σκηνής και της κοινωνίας. Γι’ αυτό άλλωστε η παρουσία Τσίπρα τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα.
- Η αριστερά - και η ελληνική κοινωνία γενικότερα - έχει περισσότερο ανάγκη από την διαμόρφωση κινημάτων, πολιτικών ρευμάτων και βαθύ εκδημοκρατισμό (δεν είναι ακριβώς δημοκρατία η τηλεοπτική «δημοκρατία» που ζούμε) παρά από την ανάδειξη νέων (ή έστω νεαρών) πολιτικών ηγετών. Αν διαμορφωθούν νέα πολιτικά ρεύματα, η ανάδειξη των ηγετικών μορφών θα έρθει σαν φυσικό και ευπρόσδεκτο επακόλουθο.
- Η πολιτική πορεία του Αλέξη Τσίπρα και του Συνασπισμού, στο άμεσο μέλλον, θα καθοριστεί από δύο αντικρουόμενους παράγοντες: τις προθέσεις του πολιτικού, οικονομικού και εκδοτικού κατεστημένου (που ήδη έχουν αρχίσει να εκφράζονται από τα εκδοτικά και τηλεοπτικά συγκροτήματα) και την διάθεση της ελληνικής κοινωνίας να προχωρήσει σε βαθύτατες ρίξεις με το παλιό και νέο πολιτικό κατεστημένο που παρέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας από την επταετή δικτατορία (χωρίς το ίδιο να την ανατρέψει). Τα ασθενή αντανακλαστικά που τα τελευταία χρόνια επιδεικνύει η ελληνική κοινωνία, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ή η τηλεοπτική «δημοκρατία» κάνει καλά τη δουλειά της, ή η κοινωνία έχει έντονες συντηρητικές τάσεις και πολιτική παθητικότητα. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει αέρας ανατροπών και ρίξεων.
Πολύ φοβάμαι ότι στην αδρανή πολιτικά κοινωνία μας έρχεται να προστεθεί και το γεγονός ότι η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική σκηνή, συνοδεύεται από όρους τηλεοπτικούς και δημοσκοπικούς, που δεν συνάδουν με την διαμόρφωση ενός ευρύτερου πολιτικού ρεύματος της αριστεράς με προοπτική ανατροπών και αλλαγών. Παρ΄ όλα αυτά, αν είχα να διαλέξω μεταξύ των δεδομένων πολιτικών κομμάτων, η επιλογή Συνασπισμού (με ή χωρίς Τσίπρα) φαντάζει πολιτικά ελκυστική, όσο αυτή κομίζει την υπόσχεση της ανανέωσης και δεν αποκόπτεται από τα κινήματα και τις πολιτικές τάσεις με τις οποίες συνδέεται, εν’ όψει της ανάληψης καθοριστικού ρόλου στην κεντρική πολιτική σκηνή της τηλεοπτικής μας «δημοκρατίας».
Γ.Κ.
Υ.Γ. Φίλε Νίκο, προς το παρόν, στηρίζω Συνασπισμό, όχι Τσίπρα! Ο κατά τα άλλα φίλτατος Αλέξης, μένει να αποδείξει στην πράξη την ικανότητα του να ανταποκριθεί στην ιστορική αναγκαιότητα για ανατροπές και ρίξεις. Θα επανέλθω όταν θα έχω περισσότερα στοιχεία για τις (πολιτικές) επιδόσεις του - οι τηλεοπτικές και δημοσκοπικές δεν με αφορούν. Επιμένω ότι τα κινήματα και οι πολιτικές δράσεις στις οποίες και εμείς οφείλουμε να συμμετέχουμε είναι σημαντικότερα για την κοινωνία μας.