Πάμε πάλι

Την πόλη αφήνω πίσω μου άγρυπνος και ξαναμμένος

ο ήχος του σκουπιδιάρικου κάθε βράδυ την ίδια ώρα. τα παράθυρα ανοιχτά. η μπόχα από τους κάδους εισβάλλει ανεξέλεγκτα στα διαμερίσματα της πόλης. εδώ πιο κάτω είναι το σπίτι του λαού. σχήμα κατ' ευφημισμόν. ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. λάτρευα τη λογοτεχνία. ρουφούσα ό, τι έπεφτε στα χέρια μου. βιβλίο, περιοδικό, άτλαντα των ηπείρων, συνέντευξη του τζόνι ντεπ, τον πίνακα των χημικών στοιχείων. τον κρατούσα στο χέρι και μάθαινα στους αόρατους μαθητές μου χημεία. η γλώσσα μου ροδάνι. το σπίτι του λαού, που λέτε. μια φούσκα.

σκέφτομαι κάθε βράδυ την ώρα που περνάει το σκουπιδιάρικο πως οι υπάλληλοι του δήμου θα 'πρεπε να παίρνουν τρεις χιλιάδες ευρώ το μήνα για τούτη τη δουλειά. αυτοί και τα κοράκια στα γραφεία κηδειών. οι αθέατες πλευρές της ζωούλας μας. οι βρώμικες. οι άχαρες. ξέρουν τα πάντα για μας. 

άκου εκεί το σπίτι του λαού. ποιο σπίτι, ποιανού λαού. έχω μίσος πολύ για πολλούς μέσα μου. ψέμματα. εχω μίσος για τον εαυτό μου. όχι μίσος, κάτι χειρότερο. με αγνοώ. κάθε βράδυ, η ίδια τελετουργία με τα σκουπίδια. και η ίδια σκέψη. εσύ τι έκανες σήμερα; ακούω τον κάδο να αναποδογυρίζει και με φαντάζομαι να αναποδογυρίζω εγώ. να πέφτουν από τις άδειες τσέπες μου κάτι ηλίθια όνειρα που μείνανε λόγια. να σπάνε με πάταγο στο κράσπεδο και να γίνονται κομμάτια. κι ύστερα να μένω μόνη, ζαλισμένη από τις κωλοτούμπες, ο ίλιγγος να χορεύει ικαριώτικο με τη μοναξιά, και κανείς περαστικός να μη δίνει σημασία στο κορίτσι που χορεύει το χορό του ζαλόγγου τα βράδια του καύσωνα. εσύ τι έκανες;

τι έκανες; τίποτα.

βλέπω τις φωτογραφίες με τα κομμένα κεφάλια των μικρών παιδιών στη γάζα. θυμάμαι τη φωτογραφία του παύλου φύσσα να ξεψυχάει στα χέρια της κοπέλας του. κι ύστερα εκείνη η φωτογραφία με τους ισραηλινούς που μαζεύονται σε ένα ύψωμα και παρακολουθούν τις εκρήξεις στη γάζα τρώγοντας ποπ κορν και απαθανατίζοντας τη βραδιά. σινεμά η κόλαση. αυτό ήταν; συνηθίσαμε; 

είμαστε το τέρας. πετάμε με σύνεση τα σκουπίδια κάθε βράδυ. δένουμε τις σακκούλες προσεκτικά κόμπο μην τυχόν και ανοίξουν. και δει ο γείτονας ότι αγοράζουμε το φτηνό σαμπουάν, το δίλιτρο. 

μη φοβάστε άλλο το τέρας. το τέρας είμαστε εμείς.

οι λερναίες ύδρες του πολιτισμού.

τα λοχ νες του καπιταλισμού.

οι υγειονομικές βόμβες της λωρίδας της γάζας.

εσύ τι έκανες;

βάλτε φωτιά στα σπίτια των λαών.

ο φόβος ζει μέσα μας. μου συγχωρώ το φόβο.

δεν μου επιτρέπω τη δειλία.

κι αν απ' αυτό το σκηνικό μείνουνε δυο ζευγάρια μάτια, ένα αγκάλιασμα αμήχανο στα κτελ, ένας καυγάς γιατί ο καφές δεν είναι μέτριος αλλά πολλά βαρύς, ένα τραγούδι που ακόμα δεν γράφτηκε, ένα βιβλίο που έψαχνε χρόνια τον συγγραφέα του και τώρα τον αντικρίζει, αν μείνει ο έρωτας, αν μείνουν τα τσίπουρα και το εσπρεσάκι που πίνει κάποιος στο ρίο, αν μείνουν ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ που τα παίρνει το ιόνιο και τα κάνει κύμα που φτάνει μέχρι το όρος φαλακρό,

τότε αξίζει.

τότε μπορεί και να ζούμε

κι όλα τούτα να μην είναι φαντασιώσεις αυτών που οι άλλοι ονομάσανε τρελούς.

κι ας ταξιδεύουμε αρόδου

κουβαλάμε τα λιμάνια μέσα μας

κάθε λιμάνι και πνιγμός

κάθε πνιγμός και γέννα

όχι, δεν είναι υπερβολή

θαρρώ πως ίσως να 'ναι είναι η ζωή.

sine lege

Αρόδου στο Ιόνιο

αρόδου

Τι αλήθεια κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι και σιωπούν; Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η δύναμη της συνήθειας, η σκιά του φόβου, η επιρροή της προπαγάνδας, η πίεση της καθημερινότητας και η απειλή των κυρώσεων; Πως μπορεί να εξηγηθεί μια ατάραχη διαβίωση σε συνθήκες κοινωνικής αποσύνθεσης και τρομακτικής διάλυσης; Πόσο βαθιές ακόμη οι ρίζες μιας μεταπολίτευσης που δημιούργησε πολίτες-φαντάσματα, με ροπή στην ανασφάλεια, στην αδράνεια και την αναβλητικότητα; Πόσο ακόμη θα αντέξουν τα αποθέματα οικονομιών, ελπίδας και υποσχέσεων; 

Αδύναμες πια οι ανακοινώσεις, τα δελτία τύπου, τα άρθρα, οι μελέτες, οι αναλύσεις, αποτελούν πια γραφικά και θεωρητικά σχήματα η δύναμη των οποίων εξαντλείται στα τρίλεπτα των αναγνώσεων και στα like των κοινωνικών δικτυώσεων. Αποτέλεσμα κανένα, σπορά άγονη, απρόσφορες απόπειρες κατά συρροή ανεπιτυχείς. Η κοινωνία στο ίδιο έργο θεατής, κουρασμένη αναγνώστης ατελείωτων εννοιών, εξαντλημένη ταξιθέτης χρονολογικά σύγχρονων μα άκαιρων και άσκοπων αναρτήσεων. 

Δίπλα μας μια πραγματικότητα που αιμορραγεί. Μια κοινωνία που διαλύεται στα πεζοδρόμια της παρακμής. Ένας λαός αποδεκατισμένος, που παρακολουθεί έντρομος τις κυβερνητικές ανακοινώσεις. Που οργίζεται, που αγανακτεί, που βυθίζεται ξανά στη σιωπή του. Χωρίς λογική εξήγηση, χωρίς ιστορικό προηγούμενο, χωρίς ουσιαστικό επακόλουθο. Στις οθόνες, ατάκτως ερριμένα, παραπλανητικά κι εκβιαστικά παραληρήματα. Ανεπάγγελτες κραυγές, πολιτισμικός εκφυλισμός, πολιτικός εκμαυλισμός. Ολόκληρη η πολιτική διαχείριση , μια γυμνή χειρουργική επέμβαση που αφαιρεί απροκάλυπτα με τραχειοτομία το υπολειπόμενο οξυγόνο και εμφυτεύει ολοζώντανο ομφάλιο λώρο. 

Η σιωπή, η αδράνεια, ο εφησυχασμός, η στιγμιαία διάθεση, η νοσταλγική παρέα στο σαλόνι, το κρύψιμο χρημάτων στις γυψοσανίδες της ψεύτικης οροφής, είναι δικαιώματα μη συνταγματικώς αριθμημένα. Η καταστροφή όμως της ζωής, της θάλασσας, του αέρα, του υπεδάφους, των δασών, των βουνών, του αστικού περιβάλλοντος, της άχαρης (μεν) χωροταξίας (δε), του νομικού πολιτισμού, του σωφρονιστικού συστήματος, της υγείας, της παιδείας, δεν αποτελεί δικαίωμα, κατοχυρώνει υποχρεώσεις. Και μάλιστα συντακτικές μιας κοινωνίας που οφείλει να πάρει από τα χέρια τις επόμενες γενιές και να τις παραδώσει τη ζωή σε μια γη και σε θάλασσες που αξίζουν. 

Αδίκημα δεν είναι η σιωπή ή η απροθυμία. Κι η μητέρα σου, ο γείτονας, ο φίλος σου, θα βρουν μια καλή κουβέντα να σου πουν. Αδίκημα δεν είναι που περιμένεις αυτόκλητους σωτήρες και αγανακτείς που ηγέτες δεν γεννήθηκαν ακόμη. Αδίκημα δεν είναι που κατεβάζεις τα ρολά, για να μην σε ξυπνήσει ο ήχος των περιπολικών που κυνηγούν ταραξίες διαδηλωτές, για να μην μυρίσεις την κάπνα των ληγμένων, ιστορικά, δακρυγόνων. Αδίκημα δεν είναι που τρέχεις με το πρώτο τηλεφώνημα μιας προϊσταμένης αρχής να σηκώσεις τον ματωμένο σου μισθό, για να τον αποθηκεύσεις στο ράφι της βδομαδιάτικης επιβίωσής σου. Αδίκημα δεν είναι, μια σαββατιάτικη βόλτα σε μισθωμένες καντίνες πρώην κοινόχρηστων αιγιαλών. 

Έγκλημα όμως είναι να κρατάς ασφυκτικά κλειστά τα μάτια σου στη καταστροφή και το ξεπούλημα που συντελείται. Έγκλημα είναι να μην σηκώνεις τα χέρια σου για να βοηθήσεις τις επόμενες γενιές που βουλιάζουν σε βούρκους ξεπουλημένων αποχετεύσεων. Έγκλημα είναι που σε ολιγομελή κι ανεπαρκή κοινοβουλευτικά σχήματα μιας ασχημονούσας δημοκρατίας, ένας άπολις εισηγείται και λίγοι στην αριθμητική κυριολεξία, παραδίδουν την πόλη σου. Έγκλημα είναι που ακόμη και η σκέψη της αντίδρασης, επισύρει σκληρούς εγκλεισμούς σε φυλακές τρίτου τύπου. Έγκλημα είναι, που πίνοντας τον καφέ σου στις παραλίες της ξεγνοιασιάς, δεν θα σκεφτείς πως στο κοντινό μέλλον τα παιδιά σου θα παίρνουν άδεια από τους ανάδοχους εκμεταλλευτές για να κολυμπήσουν με θέα τις εξέδρες της δικής σου οικονομικής σωτηρίας. Έγκλημα είναι που αρπάζουν το σπίτι του διπλανού σου και συ βλέπεις βαρετές επαναλήψεις με ήχο ικανό να σκεπάσει την αισθητική σου προσβολή. Έγκλημα είναι, να κλείνεις ορμητικά το παράθυρο της θέας σου, για να ανοίξεις τη πόρτα σου σε απρόσκλητους εργολάβους. Έγκλημα είναι που συμφωνείς διαβάζοντας και λησμονείς επιβιώνοντας. 

Μέσα σε λίγο καιρό, καλούμαστε όλοι μας, να ξεχάσουμε όσα ξέραμε. Όσα μάθαμε, όσα μας έμαθαν. Όσα συνηθίσαμε κι όσα μας συνήθισαν. Ένας κοινωνικός Άδης, έχει ήδη ανοίξει τις πόρτες του, υποδεχόμενος αρχικά της γης αυτής τους κολασμένους. Και μάλλον ήρθε η ώρα, πριν κι εσύ το χέρι του βαρκάρη ξανά φιλήσεις, να πάρεις στα χέρια σου τη βάρκα και να σταθείς, έστω για λίγο, αρόδου. Από εκεί, ίσως το μέλλον να σου φανεί τόσο αποκρουστικό, που μπορεί να σε κάνει να αλλάξεις το παρόν σου. Και να σώσεις, ο,τι ακόμη μπορεί να σωθεί.

https://www.facebook.com/arodoustoionio?fref=ts

II ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣ

Τί θ' αντέτασσα στη βία των στόχων;
Προτίμησα ν' αμφιβάλλω για οτιδήποτε καθαρό,
ακέραιο, αρτιμελές. Προτίμησα, εγώ ο «παλικαράς»
και «στρατηλάτης», να υποκύψω
στη ζέστα της σιωπής - πες την απάθεια αν θέλεις -
για να δείξω πως ο χρόνος φθείρεται
απ' τον καιρό που υπάρχει χρόνος.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ

έρχονται σαν τα κύματα και αφήνουν κατακάθια

Αυτογκόλ

Μια Κυριακή απόγευμα-τ’αποφάσισα-
αφού σκάψω όλο το τούνελ μόνη μου,
κλάψω ένα ποτάμι μπλούζ,
κλέψω απλωμένα εσώρουχα,
χτυπήσω «εν βρασμώ»,
και κεράσω-άφραγκη-όλο το μαγαζί
θα πάω τις αρχές μου ως το τέρμα σου.

ΠΕΝΝΥ ΜΗΛΙΑ

Αποξήρανση

Η διάγνωση λιγόλογη ήταν και ξερή.
Ενείχε κάτι το θέσφατο,
όπως όλες οι διαγνώσεις.
«Λοιπόν, έχετε ξηροφθαλμία».
Α! Σοφόν το σαφές και σαφές το σοφόν.
Ξερές οφείλουν να είναι οι διαγνώσεις.
«Έχετε ξηροδερμία, έχετε ξηροφθαλμία,
έχετε ξηροστομία
και φυσικά,
έχετε ξηροψυχία.
Δεν είναι τίποτα.
Πράγματα καθημερινά. Συμβαίνουν σε πολλούς».
Δεν είναι λίγο αυτό: επιτέλους, να ξέρεις.
Όσο πιο ξερόσοφη και ξεροσαφής η διάγνωση,
τόσο πιο δική σου γίνεται η πάθηση.
Είναι δικό σου πράγμα αυτό πια, ολόδικό σου,
εσύ το έχεις, εσένα αφορά.
Ενίοτε δε, εσένα χαρακτηρίζει.
Θυμάμαι πόσο εντυπωσιάστηκα ακούγοντας
για «διαγνωστικό έλλειμμα» στην περίπτωση του κυρίου Κ.
Δεν είναι λίγο αυτό: να μην ξέρεις επιτέλους.
να μην βρίσκει κανένας τι έχεις,
ποιο είναι αυτό το δικό σου πράγμα,
το ολόδικό σου,
που εσύ το έχεις, εσένα αφορά.
Ενίοτε δε, που εσένα χαρακτηρίζει.
Όσο ελλιπέστερη η διάγνωση,
τόσο και δική μας γίνεται η δική σου πάθηση.
Και ξαφνικά μας φορά.
Δεν είναι λίγο αυτό: Να ξέρεις επιτέλους
ότι δεν μπορείς όλα να τα ξέρεις.

27-29/03/09
Φωτεινή Κονταργύρη 

Το θηρίο

Ωραία τα κυνηγόσκυλα. 
Συμφωνώ. 

Οι μύες, η χάρη 
Το ύψος, το τρίχωμα 
Τα δόντια, τα πέλματα 
Η επιτάχυνση, η ευστοχία 
Το λαχάνιασμα, η αρπαγή 
Το δάγκωμα, η μεταφορά 
Το ξεκοκάλισμα, το γλείψιμο 
Ο καλπασμός, η επιστροφή 

Ωραία τα κυνηγόσκυλα 
Αρκεί να μην κυνηγούν εσένα. 

Πέννυ Μηλιά "Ομάδα Από Ποίηση" (εκδ. Γαβριηλίδης, 2010)

Ψιλά γράμματα

http://www.kostasbeys.gr/articles.php?s=4&mid=1096&mnu=1&id=1359

... και λίγο ελεύθερος στη χάση και στη φέξη

Οι Αναρίθμητοι

- Ζητώ συγνώμη για τη δυσάρεστη υπενθύμιση όμως δεν είστε παρά ο χρυσός κληρονόμος ενός χρεοκοπημένου κόσμου

- Ναι αλλά είναι καλό να έχεις συντελέσει στη χρεοκοπία του κόσμου άλλο ένα βήμα για την ποθητή υστεροφημία

Αστρονόμε!

Αγόρασέ μου κι άλλο χρόνο!

Κι εσύ καλέ μου τραπεζίτη

Βάλε τα λεφτά μου να χορέψουν!

Ας ασφαλίσουμε όλες τις πιθανότητες που θα εγγυηθούν να μας επιστρέψουν ακέραιο το κεφάλαιο της λαιμαργίας μας

Έλσα Κορνέτη,  Ποιήματα από τη συλλογή Ο λαίμαργος αυτοκράτορας κι ένα ασήμαντο πουλί,

Εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2012

Δεν έχω καιρό, λοιπόν, ούτε για ψέματα ούτε για μισές αλήθειες.

Τον προσεχή Σεπτέμβριο κλείνω τα 91. Αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο 72 χρόνια ακριβώς από τη μέρα που είδα τους Γερμανούς, πάνοπλους, με μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, να μπαίνουν στην Αθήνα.
Ήταν 27 Απριλίου του 1941. Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της εφημερίδας ήταν τότε αγέννητοι. Όμως εγώ ήμουν ήδη 19 χρόνων. Δεν έχω καιρό, λοιπόν, ούτε για ψέματα ούτε για μισές αλήθειες. Θα ήθελα να σας είχα κοντά μου, έναν-έναν, να σας μιλήσω γι’ αυτά που έζησα, που άκουσα, που είδα. Θα αρκεστώ, ωστόσο, να μοιραστώ από εδώ, μαζί σας, μόνο κάποια από αυτά. Μετά, ίσως μπορούμε να κοιταχτούμε αναμεταξύ μας με διαφορετικό βλέμμα…
Α. Η Μάχη της Κρήτης. Για τη Μάχη της Κρήτης έχουν γράψει πολλοί. Είναι εύκολο να βρείτε σε βιβλία Ιστορίας τι έγινε. Θα διαβάσετε για άντρες, γυναίκες και παιδιά που, με τσουγκράνες και ραβδιά για όπλα, υπερασπίστηκαν τη γη τους και τη γη των προγόνων τους. Απέναντί τους είχαν τον καλύτερο στρατό του κόσμου, τη Βέρμαχτ. Και ο ουρανός έβρεχε αδιάκοπα αλεξιπτωτιστές... Όταν η Μάχη τέλειωσε, ο στρατός είχε νικήσει. Μα οι γυναίκες των ηττημένων που είχαν χάσει παιδιά, αδέρφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο γιαλό, σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού, το τίμησαν: το έπλυναν και το έθαψαν, όπως του έπρεπε. Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός. Ήταν ο άταφος αδελφός. Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους νεκρούς. Την ίδια ώρα, οι νικητές έμπαιναν στην Κάνδανο. Στην περιοχή γύρω από το χωριό είχαν χάσει 27 άντρες. Και τότε, ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ, πήραν μια πρωτοφανή ‒ακόμα και για καιρό πολέμου‒ απόφαση: σκότωσαν όσους από τους κατοίκους βρήκαν και ξεθεμέλιωσαν το χωριό. Φεύγοντας, περήφανοι για το έργο τους, άφησαν και σχετικές πινακίδες! Αναζητήστε τις στο διαδίκτυο…
Β. Καισαριανή, 10 Μάη 1944. Οι Ναζί εκτελούν τον 19χρονο αδελφό μου. Αν είχε ζήσει, θα γινόταν δάσκαλος. Μαζί του εκτελούν άλλους ογδόντα έναν άντρες και δέκα γυναίκες. Στον ίδιο τόπο, εννιά μέρες νωρίτερα, τη μέρα της Πρωτομαγιάς, είχαν εκτελέσει διακόσιους ακόμα Έλληνες πατριώτες.

Γ. Αμέσως μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ξεκίνησα αγώνα για να επιστρέψει η Γερμανία στην Ελλάδα όσα της όφειλε. Τα γνωρίζετε. Πρόκειται για το αναγκαστικό δάνειο, τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές της χώρας και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Μάλιστα, το 1995, είχα την ευκαιρία να εκθέσω το όλο ζήτημα στο γερμανικό λαό, τόσο μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας Die Zeit, όσο και σε μια αλησμόνητη εκδήλωση στο Ανόβερο. Αν το πέρασμα των χρόνων ακύρωνε αρχές και αξίες, αν μετέβαλλε το ΗΘΟΣ των ανθρώπων, τότε οι τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου ή του Ευριπίδη δεν θα έλεγαν σήμερα τίποτα σε κανέναν. Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που δεν μπαγιατεύουν, που δεν παραγράφονται, που δεν γερνούν καν. Και το δίκαιο είναι ένα από αυτά. Αν σήμερα, με όλο το βάρος των 90 χρόνων μου, συνεχίζω αυτόν τον αγώνα, είναι γιατί θεωρώ δίκαιο και για τη Γερμανία και για την Ελλάδα να επιστρέψει η πρώτη όσα οφείλει στη δεύτερη.

Και προσέξτε κάτι. Δεν θα με ακούσετε ποτέ να μιλάω για ΕΚΔΙΚΗΣΗ. Εμείς, που χάσαμε αγαπημένους ανθρώπους, δεν νιώθουμε μίσος για τον γερμανικό λαό και δεν επιζητούμε εκδίκηση. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να το κάνουμε. Όσοι βγήκαμε ζωντανοί από τον πόλεμο, είχαμε χρέος να ζήσουμε και για λογαριασμό των νεκρών μας. Να αγαπήσουμε για κείνους, να χορέψουμε για κείνους, να κολυμπήσουμε στη θάλασσα για κείνους. Μάθαμε, έτσι, να εκτιμάμε και να αγαπάμε τη ζωή. Και το μίσος σε εμποδίζει να αγαπήσεις τη ζωή. Στα χρόνια μετά τον πόλεμο, γνώρισα πολλούς Γερμανούς. Χαίρομαι βαθιά όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να τους συναντήσω και οι συζητήσεις μαζί τους είναι πάντα καλή τροφή για σκέψη. Όλοι αυτοί, αφού άκουσαν με προσοχή τα επιχειρήματά μου, συμφώνησαν για το δίκαιο των αιτημάτων της Ελλάδας. Έτσι, στάθηκαν επανειλημμένα στο πλευρό μου, βοηθώντας με να επικοινωνήσω με τον γερμανικό λαό. Αλλά δεν αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τη στάση τους. Αισθάνομαι φιλία για τους ίδιους. Κι αυτό είναι πολύ πιο πολύτιμο, πολύ πιο ακατάλυτο, πολύ πιο ανθρώπινο, πολύ πιο ισότιμο. Κάθε σπιθαμή ευρωπαϊκού εδάφους είναι ποτισμένη με αίμα. Πληρώσαμε πολύ ακριβά τις θεωρίες των ανωτέρων φυλών και των εθνικών κρατών. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αλληλοκατανόησης. Και η αναγνώριση των όσων η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα εξυπηρετεί απολύτως αυτήν την Ευρώπη. Αυτή η Ευρώπη, άλλωστε, θα άρεσε και στον Σίλλερ και στον Γκαίτε και στον Μπρεχτ.
Αθήνα, 1η Μάη 2013

ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ ΣΤΗΝ DIE WELT 

Δόκτωρ Γρηγόρης Ψαριανός

Στον Αφρό

Απ' όσα συμβαίνουν διεθνώς, περισσότερο με ανησυχεί η προϊούσα κατάπτωση των μεγάλων πανεπιστημίων. Διαβάζω, επί παραδείγματι, ότι τα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Στάνφορντ διεξήγαγαν έρευνα για τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην υγεία των κατοίκων της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, πόσες ώρες δουλειάς, πόσοι επιστήμονες, πόσα εργαστήρια, πόσα λεφτά πεταμένα, ενώ θα μπορούσαν απλώς να ρωτήσουν τον δόκτορα Γρηγόρη Ψαριανό και να μάθουν ότι για όλα φταίει ο έρωτας.

Σύμφωνα με την υποτιθέμενη έρευνα, η κρίση και η λιτότητα έριξαν ένα εκατομμύριο ανθρώπους σε κατάθλιψη και έστειλαν άλλες δέκα χιλιάδες στον θάνατο δι' αυτοκτονίας. Τι λέτε, ρε σκιτζήδες, ρε κομπογιαννίτες, ρε Καματεροί. Πρετεντέρη δεν βλέπετε, ρε; Αν βλέπατε, θα γνωρίζατε τη θεωρία του δόκτορος Ψαριανού ότι για τις αυτοκτονίες φταίει η ερωτική απογοήτευση και όλα τα άλλα είναι λαϊκισμοί της λιποδερματομυϊκής μάζας που περιβάλει την απόληξη του παχέος εντέρου. Το αποκαλύπτει άλλωστε και η έρευνά σας: Στη Βρετανία οι άστεγοι αυξήθηκαν κατά 10.000, που σημαίνει ότι οι πονηροί οι Άγγλοι φεύγουν μαζικά από τα σπίτια τους για να ξενοκοιμηθούν. Ρωτήστε και τον δόκτορα Ψαριανό.

Για την Ελλάδα, οι Οξφόρδες και τα Στάνφορντ λένε ότι εκτός από τα άλλα, κατάθλιψη, αυτοκτονίες, καρδιοαγγειακά, η λιτότητα έγινε αιτία να αυξηθούν τα κρούσματα του AIDS κατά 200% και να επανεμφανιστεί μετά από δεκαετίες η ελονοσία. Κι όλα τούτα, επειδή κόψανε, λέει, τα κονδύλια της υγείας και των αεροψεκασμών. Βλακείες! Δεν φταίνε τα κονδύλια, βρε, φταίει ο έρωτας. Τα κρούσματα του AIDS αυξήθηκαν επειδή οι Έλληνες είμαστε λαός ερωτικός και τα κουνούπια μάς τσιμπάνε επειδή είμαστε λάγνοι και γλυκοαίματοι. Ρωτήστε και τον δόκτορα Ψαριανό.

Ρωτήστε τον δόκτορα Ψαριανό, για να σας πει ότι ο εβδομηντάχρονος πρόεδρος των μικρομεσαίων της Μαγνησίας που βρέθηκε το Σάββατο απαγχονισμένος στο σπίτι του έπεσε προφανώς θύμα ερωτικής απογοήτευσης. Θα τον έφαγε τον άνθρωπο καμιά σκορδόπιστη Βολιώτισσα κι όχι τα χρέη και το άγχος της ζωής, όπως ισχυρίζονται οι υπερασπιστές των κατώτερων ενστίκτων. Ο αυτόχειρας ήταν και πρόεδρος των περιπτερούχων και, όπως μάθαμε χθες, μέσα σε τρία χρόνια σβήστηκαν από προσώπου γης 6.000 περίπτερα, μαζί με τις οικογένειες που ζούσαν από αυτά. Τούτο όμως είναι παντελώς άσχετο με την υπόθεση, ρωτήστε και τον δόκτορα Ψαριανό.

Η Οξφόρδη και το Στάνφορντ ενδιαφέρονται για τη ζωή των Ελλήνων περισσότερο απ' όσο ενδιαφέρεται ο αριστερός βουλευτής Γρηγόριος Ψαριανός. Δεν είναι προσωπικό το θέμα, δεν πρόκειται απλώς για έναν απολύτως κυνικό και συναισθηματικά απονεκρωμένο άνθρωπο, πρόκειται για ένα σύστημα εξουσίας αποφασισμένο να φέρει σε πέρας την αποστολή του, ακόμη κι αν χρειαστεί να πατήσει επί πτωμάτων. Των δικών μας πτωμάτων.

Του Ανανδρανιστάκη Γ. 

δημοσιευμένο στην

http://www.avgi.gr/article/252200/doktor-grigoris-psarianos

Φωτογραφίες δείξτε μου αυτών που Κυριακή
γεννήθηκαν κι εκείνων που έχουν πέσει,
από τη βάρκα λίγο πριν φτάσει στην ακτή,
γιατί η ζωή τους πια δεν τους αρέσει.

Άκης - Βαγγέλης - Δίκη

ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ (Ν.Δ).: Αυτές οι εταιρείες είναι κάτοχοι λογαριασμού, εφάνη στην αποδεικτική διαδικασία...
ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΒΕΡΔΟΣ, ( ΠΑΣΟΚ): Και ουδέν πολιτικό πρόσωπο είναι αναμεμιγμένο και θα το δείξει αυτό το μέλλον.
ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: Γιατί βιάζεστε; Σας αναφέρω από την Εξεταστική Επιτροπή, κύριε Λοβέρδο, μια λεπτομέρεια πολλά σημαίνουσα: Όταν πρωτοανακαλύφθηκε ο αριθμός έσπευσε ο κ. Βενιζέλος -γνωστός χιουμορίστας, άλλωστε- να πει, για να απαξιώσει το θέμα, ότι αυτό μοιάζει με αριθμό τηλεφώνου.
Ε, δεν είναι αριθμός τηλεφώνου. Είναι λογαριασμός της "DRUMILAN"...
ΕΥ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ (ΠΑΣΟΚ): Δοκιμάσατε να πάρετε τηλέφωνο;
Β. ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: ...ο οποίος ακολουθεί υπόγειες διαδρομές, όπως παραδείγματος χάρη...
ΕΥ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Εγώ πήρα τηλέφωνο και βγήκε ο κ. Σπηλιωτόπουλος.
Β. ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: ...Είναι ύψους 21 εκατ. δολαρίων. Φθήνιες!
Α. ΛΟΒΕΡΔΟΣ: Ποιους αφορούν αυτά, κ. Πολύδωρα; Πάλι υπόνοιες;
Β. ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: Ρε, πού πήγαν τα λεφτά, αυτό είναι το ερώτημα και άσε τις σοφιστείες!
ΑΚΗΣ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ: Τι σχέση έχει αυτό;

 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=24019

 http://www.protagon.gr/resources/toolip/doc/2013/04/26/tsikrtsox1.pdf

Κι απ' όλους τους εθισμούς
βρήκες να διαλέξεις πρώτη
την ελπίδα;

Αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή του Πάνου Δρακόπουλου 49+1 βότσαλα, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2012

 

 

Σκουριές Χαλκιδικής: Είναι άραγε η σιωπή χρυσός ;;;

Στην περιοχή Σκουριές Χαλκιδικής ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί, αγωνιζόμενος για το παρόν και το μέλλον του τόπου του. Παλεύουν για να μην καταστραφεί το περιβάλλον στο οποίο ζουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους, να μην μολυνθεί το νερό που πίνουν και ο αέρας που αναπνέουν, στον βωμό των κερδών μιας ξένης επιχείρησης, στην οποία συμμετέχει και ο ντόπιος πολυεπιχειρηματίας κύριος Μπόμπολας. Η Κυβέρνηση με την χρήση της γνωστής βίας των τελευταίων μηνών, με την παραπληροφόρηση που δίνουν τα φιλικά της ΜΜΕ, με την ανοιχτή τρομοκρατία και την δημιουργία «αντίπαλου» στρατόπεδου, επιχειρεί να κάμψει το φρόνημα των κατοίκων της Χαλκιδικής, χωρίς επιτυχία όμως, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Η Σαββατιάτικη μεγαλειώδης διαδήλωση στην Θεσσαλονίκη αποτελεί απόδειξη ότι ο αγώνας τους συνεχίζεται και δυναμώνει. Πόσο, όμως θα αντέξουν; Εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό; Ποιά είναι η δική μας συμβολή στον αγώνα τους; Σε έναν αγώνα που σίγουρα αφορά και μας άμεσα και ας είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα από μας οι Σκουριές και η απειλούμενη περιβαντολλογική καταστροφή. Τούτο γιατί πολύ κοντά μας είναι η νοοτροπία και η δουλική προς το κεφάλαιο και τους ξένους πολιτική που ασκείται από τους κρατούντες στον τόπο μας τελευταία. Η πολιτική που πάνω από το γενικό καλό και το συμφέρον της πλειοψηφίας των πολιτών βάζει το συμφέρον εκείνων που έρχονται να αλώσουν και απομυζήσουν κάθε πηγή πλούτου του τόπου μας, του πλούτου, που με την κατάλληλη, αλλά και πατριωτική, δηλαδή για το συμφέρον της Χώρας, εκμετάλλευση, θα μπορούσε πιο εύκολα να μας βγάλει από την κρίση. Η πολιτική που ασκείται σήμερα στην Χαλκιδική για το χρυσάφι και τον χαλκό είναι βέβαιο ότι θα εφαρμοστεί αύριο και για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, που όπως φαίνεται είναι πλούσιο στο υπέδαφός μας. Να γιατί η υπόθεση της Χαλκιδικής αφορά σε όλους τους Έλληνες. Εμείς θα μείνουμε αδιάφοροι; Θα συμμορφωθούμε με το ρητό «η σιωπή είναι χρυσός»; Η λύση μόνο από μαζική αντίσταση και πάλη μπορεί να βρεθεί. Μόνο αν αμυνθούμε, θα μπορέσουμε να περισώσουμε εκείνα που οι δανειστές μας και οι προστατευόμενοί τους επιχειρηματίες, ντόπιοι και ξένοι, έχουν βάλει στο μάτι. Τα πράγματα ομολογουμένως είναι πιο δύσκολα γιατί αυτή τη δεξιά και αντεθνική οικονομική πολιτική την εφαρμόζουν σήμερα, εκτός από τα παραδοσιακά κόμματα της εξουσίας και της ξενοδουλίας και κάποιοι ακόμα που αυτοαποκαλούνται «αριστεροί», οι οποίοι κατάφεραν στις τελευταίες εκλογές να παραπλανήσουν μικρή μεν σημαντική όμως μερίδα των προοδευτικών ψηφοφόρων. Είναι τυχαίο άραγε ότι για το θέμα που έχει ανακύψει γενικά με τις Σκουριές και την συμπεριφορά των αστυνομικών αρχών εκεί η ΔΗΜΑΡ έχει την ίδια θέση με την Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ; Αλήθεια φίλε Νίκο Τσούκαλη, εσύ που πάλεψες για την Στροφυλιά και για άλλα ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος, τα οποία βέβαια σε ανέδειξαν πολιτικά, μέσω της αριστεράς, τις ιδέες της οποίας τότε υπηρετούσες, δεν συγκινήθηκες με όσα γίνονται αυτές τις μέρες στις Σκουριές; Δεν άκουσα μια δήλωσή σου συμπαράστασης στους κατοίκους της περιοχής ή διαφωνίας σου με όσα κάνει η αστυνομία μέρες τώρα εκεί. Εκτός αν το έκανες και μου διέφυγε. Τότε θα πάρω πίσω τα όσα σου καταλογίζω. Μα τί λέω τώρα; Εσύ ετοιμάζεσαι να φορέσεις το υπουργικό κοστούμι. Μπορείς να έχεις διαφορετική άποψη; Ποιος μπορεί να περάσει την πόρτα υπουργείου και να καθίσει στην πιο ψιλή καρέκλα ή ακόμα και στην δεύτερη, αν δεν έχει το «έχειν καλώς» του κ.. Μπόμπολα και των άλλων μιντιαρχών της Χώρας μας; Κρίμα. Είναι κρίμα να ταυτίζεσαι με τον κ. Δένδια στις μεθόδους καταστολής που εφαρμόζει. Επικροτείς ι με την σιωπή σου όλες τις φασιστικές μεθόδους που εφαρμόζει η Αστυνομία στην Βόρεια Ελλάδα με παράνομες προσαγωγές ανήλικων μαθητών, με παράνομη λήψη δείγματος DNA των προσαγόμενων, με την ρίψη χημικών ακόμα και σε αυλές σχολείων. Δεν άκουσα εσένα και το κόμμα σου να αντιδράτε. αυτό σημαίνει ότι ταυτίζεστε με αυτήν την πρακτική. Και μετά θέλετε να αυτοαποκαλείσθε «αριστερά». Σε καλώ να ανατρέξεις σε δικά σου κείμενα και σε δικές σου ανακοινώσεις μέχρι να γίνετε Κυβέρνηση, σχολιάζοντας ή καλλίτερα καταδικάζοντας τέτοιου είδους πρακτικές. Τελικά φίλε Νίκο θα πρέπει να επιλέξεις αν είσαι με τον λαό ή με τον Μπόμπολα. Δυστυχώς αποδεικνύεται για μια φορά ακόμα ότι η εξουσία (σ’ αυτήν ανήκεις και συ τους τελευταίους μήνες) αλλάζει τον άνθρωπο και πολύ περισσότερο τον πολιτικό που δεν έχει σταθερές αριστερές ρίζες.

Όμως, εκτός από την ΔΗΜΑΡ και τους βουλευτές της και άλλοι σιώπησαν μπροστά σ’ αυτήν την απαράδεχτη από κάθε άποψη κατάσταση στην Χαλκιδική. Είναι για μια φορά ακόμα οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, που από τον Νόμο και από τη φύση τους έχουν ταχθεί να προασπίζονται τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Εκεί, στην Χαλκιδική, δικηγόροι καταγγέλλουν ότι παραβιάζονται από την Αστυνομία θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών με το πρόσχημα της έρευνας για την ανακάλυψη των δολιοφθορέων, στην ουσία όμως για να καμφθεί το φρόνημα όσων αντιστέκονται. Ακόμα και τα δικαιώματα των δικηγόρων ως συνηγόρων των προσαγόμενων παραβιάζονται, όπως οι ίδιοι καταγγέλλουν. Σ’ αυτό το κακό μόνο μεμονωμένοι δικηγόροι αντιδρούν. Τα όργανα του δικηγορικού σώματος τόσο στην Χαλκιδική όσο και Κεντρικά αλλά και οι κατά τόπους Σύλλογοι σιωπούν. Γιατί; Πότε περιμένουν να παίξουν τον σοβαρό ρόλο τους ως η πρωτοπορία των επιστημονικών συλλόγων της Χώρας; Τι φοβούνται; Δεν είδα κάποιο Δ.Σ Δικηγορικού Συλλόγου να παραιτηθεί. Άλλωστε η Κυβέρνηση στην πράξη έχει αχρηστεύσει έτσι και αλλιώς τους συλλόγους και μεθοδεύει την κατάργησή τους. Ας κάνουν λοιπόν μια ηρωική έξοδο. Αλλά και οι Εισαγγελείς που συνόδευαν τις διμοιρίες των ΜΑΤ στην επιχείρηση στην Χαλκιδική δεν αντέδρασαν όταν ρίχτηκαν χημικά στην αυλή του σχολείου. Ούτε ο υπουργός παιδείας αντέδρασε όταν μαθητές κλήθηκαν χωρίς τους γονείς τους στην Αστυνομία. Ο υφυπουργός του αντίθετα έφθασε στο σημείο να διαψεύσει στην βουλή ότι έγινε τέτοια προσαγωγή, όταν όλα τα κανάλια έδειχναν την κληθείσα μαθήτρια να περιγράφει την άσχημη εμπειρία της. Θλιβερός και ο ρόλος των μεγάλων ΜΜΕ. Ο Πρετεντέρης, ο Παπαδημητρίου, ο Χασαπόπουλος, ο Πορτοσάλτε και άλλοι αστέρες των Τ.V και των ραδιοφώνων με τους παχυλούς μισθούς επιχείρησαν, όπως κάνουν κατ’ επάγγελμα άλλωστε, να πείσουν τους τηλεθεατές και τους ακροατές τους ότι το δίκιο βρίσκεται στην πλευρά του θύτη και ότι τα θύματα έχουν την ευθύνη για όλα. Άξιος ο μισθός τους.

Πάτρα 11-3-2013

Θάνος Αμπατζής